Over the fence, część 2

Ethana trochę zaskoczyło to pytanie, bo nie spodziewał się, że Oliver zechce jego obecności w gabinecie, ale skoro sobie tego życzył...
– Oczywiście.
Pomógł mu się podnieść i poprowadził go do gabinetu.
– Dzień dobry – przywitał się grzecznie, choć w pośpiechu, bo bardziej zajmował go pogarszający się stan Olivera.
Nie wiedział, czy jego chłopak będzie w stanie sam wyjaśnić całą sytuację, bo jego spojrzenie było zamglone, a ciało wydawało się słabnąć, więc postanowił poniekąd przejąć inicjatywę.
– Mój chłopak został zaatakowany i obawiam się, że mógł dostać jakiegoś urazu – oznajmił. – I może mieć połamane żebra.

Oliver zaczął widzieć wszystko jak przez mgłę. Jakieś słowa, niewyraźna twarz lekarza, świecenie w oczy, jakieś rozbieranie się. I te cholerne mdłości. Zaniepokojone spojrzenia, wbijany wenflon, prześwietlenie, wsuwanie w tę śmieszną tubę zwaną tomografem, wszystko w dalszym zamgleniu.
— ...panie Adams. — Głos lekarza. Całkiem przyjemny, spokojny. — Sugerowałbym zgłoszenie zdarzenia na policję. Mogę przeprowadzić obdukcję, jeżeli... — I Oliver znowu się wyłączył. Pokiwał tylko bezwiednie głową.
Resztkami świadomości wyłapał jeszcze wiadomość, że wstrząśnienie mózgu, ale żebra tylko potłuczone, że zostaje na oddziale. A on chciał do domu, co powiedział zresztą Ethanowi.

Ethan obserwował te wszystkie zabiegi w ciszy, coraz bardziej zaniepokojony stanem Olivera. Miał wyrzuty sumienia, że wcześniej nie zabrał go do szpitala, że nie zadzwonił po pogotowie. Przecież wstrząśnienie mózgu to nie były żarty.
– Do żadnego domu nie wracasz, Ollie – stwierdził kategorycznie, gdy w przebłyskach świadomości jego kochanek postanowił wyrazić swoją dezaprobatę dla pozostawania w szpitalu. – Najpierw musisz się wykurować.
Nie wiedział, co zrobić. Czy powinien zawiadomić Toma? Rodziców Olivera? Był rozdarty.

Nie był zadowolony. Ale nie miał siły by wyrazić dalszy protest. Gdzieś tam resztkami świadomości myślał tylko o zajęciach, które będzie musiał opuścić.
— Możesz dać znać Tomowi? — wyszeptał. — Tylko jemu.
Nie chciał, żeby jego rodzice się dowiedzieli. Zresztą, wątpił by się jakoś szczególnie przejęli.
Wkrótce po tym odpłynął, będąc już na łóżku i mając poczucie, że w końcu może sobie na to pozwolić.

Ethan skrzywił się, ale Oliver nie mógł już tego dostrzec. Pochylił się więc nad nim i delikatnie pocałował go w czoło.
– Odpoczywaj, kotku.
Opuścił salę, w której znalazł się jego chłopak, by zadzwonić do Toma. Pospiesznie wybrał numer chłopaka, na chwilę uwalniając emocje, które odczuwał od początku tego wieczoru.
– Oliver jest w szpitalu – poinformował bez żadnych wstępów. – Kazał mi zadzwonić.

Tom już leżał w łóżku ze swoją dziewczyną. Szykowali się do spania. Sięgnął po telefon i zdziwił się, widząc że o takiej porze dzwoni do niego Ethan. Zaniepokoiło go to.
I słusznie. Czuł, że Ethan nie dzwonił z dobrymi informacjami. Poderwał się gwałtownie do siadu, zaskakując tym Lizzie.
— C-co?! — wydusił z siebie po chwili milczenia wywołanej szokiem. — Co się stało?!

Ethan wyszedł przed szpital, bo przypuszczał, że sam głos Toma sprowokuje go do gwałtownej reakcji. I nie pomylił się. Zacisnął szczękę i spojrzał ostro na przechodzącą obok grupkę nastolatków, z których jeden miał chyba skręconą kostkę. Śmiali się w sposób, który wywoływał w nim teraz jedynie irytację.
W pierwszym odruchu chciał mu wygarnąć raz a dobrze, ale domyślał się, że to Oliver będzie chciał poinformować Toma o Finnie. Ten biedny, niczego nieświadomy Oliver...
– Sam ci powie – wycedził przez zęby po chwili ciszy.

Ciężko było nie usłyszeć irytacji w głosie Ethana. Tom już miał przed oczami możliwe scenariusze wydarzeń i żaden z nich mu się nie spodobał.
Co zabawne, żaden z tych scenariuszy nie obejmować pobicia Olivera przez Finna.
Ale bał się, cholernie bał się o swojego przyjaciela. Lizzie patrzyła na niego zaniepokojona.
— W którym szpitalu jesteście? Zaraz przyjedziemy.

– Jak chcesz, to przyjedź, ale Oliver teraz śpi – poinformował go. Wizja Toma w szpitalu, w tym samym pomieszczeniu, nie wydawała mu się teraz przyjemna. Był zbyt zdenerwowany, by w pełni się hamować. A jednak nie mógł go prosić o to, by nie przyjeżdżał. Oliver, gdy już się obudzi, z pewnością będzie zadowolony z obecności najlepszego przyjaciela. Przynajmniej dopóki nie dowie się o jego zdradzie.
Podał mu więc adres szpitala i się rozłączył. Nie było sensu ciągnąć tej rozmowy, skoro i tak niedługo się zobaczą, niestety.

Tom nie mógł siedzieć bezczynnie w mieszkaniu, czekając aż Oliver się obudzi; za bardzo się martwił. Był przestraszony, i przestraszona była Lizzie, gdy Tom przekazał jej tą lakoniczną wiadomość od Ethana.
Wsiedli więc w taksówkę i wkrótce byli już w szpitalu, a w rejestracji dowiedzieli się, gdzie leży Oliver. Pod salą nie było Ethana, więc weszli do środka.
— O, Boże — Tom wyszeptał, gdy zobaczył swojego przyjaciela leżącego w łóżku, pod kroplówką, bladego. Dopiero po chwili zauważył siedzącego przy łóżku Ethana. — Co mu jest? — spytał cicho.

Ethan spiął się, gdy usłyszał głos Toma. Spodziewał się bardziej pielęgniarki, choć z drugiej strony było tak późno, że z pewnością łatwiej było się przedrzeć przez miasto niż w godzinach szczytu.
Odwrócił się, by spojrzeć na przyjaciela Olivera i jego dziewczynę.
– Cześć, Lizzie. – Uśmiechnął się do niej słabo i znów skoncentrował wzrok na Tomie. – Z tych najpoważniejszych rzeczy, to wstrząśnienie mózgu.

Dziewczyna skinęła Ethanowi na powitanie, zanim także wróciła wzrokiem do leżącego Olivera. Oczywiście, nie była z nim tak blisko jak jej chłopak, ale nadal była przywiązana do niego i serce jej się krajało, gdy widziała go w takim stanie.
Tom tymczasem opadł na stojące przy łóżku Olivera puste łóżko.
— Cholera... — wyszeptał. Był całkowicie skołowany. Wiedział, że Ethan nie chce mu powiedzieć, jak do tego doszło, być może na prośbę Olivera, więc zadał inne pytania: — Kiedy to się stało? I co mówią lekarze? Kiedy... z tego wyjdzie?

– Kilka godzin temu – mruknął. – Najpierw zadzwonił po mnie i zabrałem go do domu, bo nie chciał jechać do szpitala. Ale w końcu udało mi się go przekonać. I całe szczęście, bo jutro mogłoby być naprawdę źle.
Spojrzał na bladą twarz kochanka i westchnął.
– On nie złamał nogi, żebym wiedział, za ile z tego wyjdzie – stwierdził cierpko. – Na razie niewiele wiem.

— Całe szczęście — powtórzył za Ethanem. Dotknęło go trochę to, co powiedział; że Oliver najpierw zwrócił się do niego, a nie do swojego przyjaciela. Okej, Ethan mieszka z Oliverem, więc to miało sens, żeby to on zabrał go do domu, ale... kilka godzin temu... i Tom dopiero teraz się dowiadywał?
Trochę go to dotknęło. Ale zaraz sobie wyrzucił małostkowość.
Lizzie podeszła do niego i położyła dłoń na ramieniu swojego chłopaka.
— Zostaniemy tutaj, prawda? — spytała cicho, a Tom pokiwał głową. Chciał być przy swoim przyjacielu, przy swoim właściwie bracie.
— Będziemy tutaj z nim — Tom zwrócił się do Ethana, sugerując mu tym samym, że może wracać do siebie.

Ethan przeniósł wzrok na Toma i uniósł brew.
– W porządku – mruknął. – Nie wiem, czy pozwolą nam tu siedzieć w trzy osoby, ale dopóki nikt się nie czepia...
Nawet przez myśl mu nie przeszło, że mógłby teraz wrócić do mieszkania. Dopiero gdy Oliver się obudzi, gdy będzie miał pewność, że wszystko z nim w porządku, to wróci do domu, by przespać się ze dwie godziny i iść do pracy. Ale do tego czasu... Nie, nie zamierzał go zostawiać.
Sięgnął po bezwładną dłoń kochanka i delikatnie ją uścisnął. Zapowiadała się długa noc.

Rzecz w tym, że Tom również nie zamierzał zostawiać Olivera. Na szczęście na tej sali nikt inny nie leżał, więc przynajmniej nikomu nie przeszkadzali. Ale rzeczywiście, wkrótce mogli być stąd wyrzuceni.
Jego spojrzenie powędrowało za dłonią Ethana, która chwyciła dłoń Olivera.
— Ktoś go zaatakował, tak? — odezwał się, bo to wydawało mu się najbardziej prawdopodobne po spojrzeniu na przyjaciela.

Ethan spiął się i wziął głęboki wdech. Najchętniej poszedłby na siłownię, żeby pozbyć się nagromadzonego napięcia, ale to nie było możliwe.
– Ta – burknął.
Takie zachowanie nie było w jego stylu. Złość też nie bardzo do niego pasowała, choć gdy się denerwował, to zawsze było to wyraźne i groźne w skutkach. A od kiedy w jego życiu pojawił się Oliver, nerwy puszczały mu znacznie częściej.
– Mówiłem: sam ci o tym opowie.

Tom zacisnął pięść na pościeli pustego łóżka, zbierając zaniepokojone spojrzenie od swojej dziewczyny. To, jak Ethan się do niego odnosił, sprawiało że i on się instynktownie napinał. Rozumiał zdenerwowanie bruneta, naprawdę, ale przecież nie miał żadnych złych intencji. I chyba zasługiwał na informacje o tym, co się wydarzyło. Przecież był dla Olivera praktycznie rodziną.
— Nie pozwolił ci o tym mówić?

– Nie miał czasu, żeby pozwolić mi lub nie pozwolić, bo padł z wyczerpania. – Spojrzał na niego z wyraźną irytacją. – Po prostu uważam, że dla wszystkich będzie lepiej, jeśli sam z nim o tym porozmawiasz.
Miał ochotę rzucić się na Toma i wbić mu trochę rozumu do głowy. Wcześniej naprawdę sądził, że mogą być dobrymi kumplami, naprawdę go lubił i starał się pogrzebać swoją zazdrość o Olivera, ale po ostatnich wydarzeniach samo wspomnienie o tym mężczyźnie doprowadzało go do szału. I to, co stało się dzisiejszego wieczora, tylko utwierdziło go w przekonaniu, że jego złość i niechęć są zasadne.

— Kurwa, stary, rozumiem twoje spięcie, ale przecież też się martwię — odparł Tom, patrząc się na Ethana z już też prześwitującą złością w oczach. Lizzie położyła mu dłoń na ramieniu, dając mu tym sygnał żeby przestał się nakręcać.
Tom zamilknął, posyłając jeszcze jedno podirytowane spojrzenie Ethanowi.
Siedzieli w ciszy przez jakiś czas, dopóki do pokoju nie przyszła pielęgniarka, aby sprawdzić stan kroplówki Olivera.
— Państwa jest tutaj za dużo — oznajmiła, gdy jej wzrok padł na publiczność zgromadzoną przed jedynym zajętym w sali łóżkiem. — Mogą zostać tylko dwie osoby. — Spojrzała na nich wyczekująco. Lizzie wstała.
— Ja wyjdę — powiedziała cicho, mimo tego iż Tom spoglądał na Ethana. — Posiedzę na korytarzu.
— Jedź lepiej do domu — westchnął Tom. Lizzie się zawahała, ale skinęła głową.
— Nie wiem, czy powinieneś tu siedzieć całą noc...
— Lizzie, muszę tu być dopóki się nie obudzi.
— Dobrze. Przyjadę rano. — Pocałowała swojego chłopaka i wyszła z sali, zostawiając Ethana z Tomem.

– Ta, trzeba było martwić się wcześniej – parsknął, ale zamilkł, tak naprawdę nie chcąc sprowokować kłótni. Gdyby Oliver się dowiedział, że wywołał awanturę w szpitalu, z pewnością nie byłby z niego zadowolony.
Wolałby, żeby to Lizzie została zamiast Toma, ale domyślał się, że było to niemożliwe. Poza tym wiedział, że jego kochanek ucieszy się na widok przyjaciela. Biedny, nieświadomy niczego Oliver... Przecież gdy się dowie, kto powiedział o nim Finnowi, całkowicie się załamie.
Westchnął i wyciągnął z kieszeni telefon, żeby napisać do Freda. Ignorował przy tym Toma, który działał teraz na niego jak płachta na byka. Większą złość odczuwał tylko w stosunku do tego pieprzonego homofoba, który śmiał skrzywdzić jego chłopaka.

Tom także nie chciał się sprzeczać przy swojej dziewczynie, więc tymczasowo zignorował ten przytyk. Powrócił jednak do tematu jakiś czas później, gdy siedzieli wciąż w niezręcznej ciszy.
— O co ci chodzi? Czego tak na mnie naskakujesz? — spytał w końcu. — Słuchaj, wiem że spieprzyłem z tą akcją... wiesz z czym, ale to odkręciłem, okej? I, nie wiem, cholera, z całym szacunkiem, wiem że ci na nim zależy, że Ollie cię lubi, ale jednak ile jesteś w jego życiu? Może się trochę opanuj, co? — Spojrzał na niego poważnie. — Bo zachowujesz się teraz jakbyś był nie wiadomo kim.

Ethan uniósł wzrok znad telefonu, ale nie spojrzał na Toma, tylko na leżącego bezwładnie Olivera. Nie przyznałby tego głośno, ale słowa blondyna trafiły w jego czuły punkt. Prawdą było, że w życiu swojego chłopaka nie był zbyt długo. Ba, w porównaniu z Tomem od początku był na przegranej pozycji, co wciąż cholernie mu ciążyło. Ale zaangażował się w ten związek bardziej, niż podpowiadał mu rozsądek, i teraz nic nie mógł z tym zrobić. Mógł tylko dbać o Olivera, jak najlepiej potrafił, i mieć nadzieję, że pewnego dnia ten nie uświadomi sobie, iż uczucia do Toma wcale nie zniknęły...
– Gówno zrobiłeś – powiedział podejrzanie spokojnym tonem. – Jesteś w jego życiu prawie od zawsze, a nawet nie potrafiłeś się domyślić, że Oliver wcale nie jest pieprzonym podrywaczem. I nie pieprz, że przez cały czas tak świetnie udawał, bo to bzdura. – Wziął głęboki wdech. – Lepiej skończmy tę rozmowę, zanim zaczniemy się tu kłócić i nas wyrzucą.

Tom posłał Ethanowi wkurzone spojrzenie. Jego zdaniem brunet był zwyczajnie bezczelny.
— Nic nie rozumiesz i nic nie wiesz, Ethan. A powinieneś wiedzieć, że mam większy wpływ na niego niż ty kiedykolwiek będziesz miał.
Nie powinien mu w taki sposób grozić, oczywiście że nie, ale Ethan zwyczajnie się o to prosił i Tom musiał sprowadzić go do parteru. Nawet jeżeli czuł, że to nie jest okej. Przecież lubił Ethana, nie rozumiał skąd wzięła się w nim ta nagła wrogość, ale Tom nie zamierzał podkulić ogona.
— I rzeczywiście lepiej dla ciebie żebyśmy nie kontynuowali tej rozmowy — dodał zimno.

Ethan zmrużył oczy i spojrzał na Toma. Nie spodziewał się po nim takich słów, ale może nie powinien być zaskoczony? W końcu ten wciąż wierzył, że jego działania nie miały żadnych konsekwencji, że ostatecznie nie zrobił nic złego.
Sam zasugerował, by nie kontynuowali tej rozmowy, ale po takiej groźbie nie potrafił się opanować.
– Słucham? – Uniósł brew. – Czy ty naprawdę sugerujesz, że Ollie może zakończyć znajomość ze mną przez ciebie? Myślisz, że to jest jakiś pierdolony konkurs? – Skrzywił się. – Zajebisty z ciebie przyjaciel, nie ma co.