Over the fence, część 2

Wyciągnął rękę po jego dłoń, którą mocno uścisnął, jakby pokrzepiająco.
— Ethan, nie możesz pieprzyć zajęć. Zwłaszcza jutrzejszych — powiedział łagodnie. — Poradzę sobie. Teraz, gdy już jestem w domu... jest lepiej. Wtedy, tam na ulicy, czułem że... — Pokręcił głową. — Jestem bezpieczniejszy i to jest dla mnie najważniejsze — wyznał. — A jeżeli jutro faktycznie coś się stanie, to nie będę przecież sam. Dam znać Tomowi i on tutaj przyjedzie i mi pomoże.
Swoją drogą, powinien swojemu przyjacielowi dać znać o tym, co się stało. Zwłaszcza, że to jego koledzy byli za to odpowiedzialni.

Uśmiechnął się słabo.
– Mogę i tak zrobię – odpowiedział uparcie. – Są rzeczy ważne i ważniejsze, Ollie. A ty jesteś najważniejszy. Poza tym prawda jest taka, że sam nie możesz nawet się ruszyć, a ja na pewno nie zostawię cię samego. Tom też przecież nie będzie mógł tu być cały dzień, bo ma swoje zajęcia, a ja pracuję do późna...
Westchnął. Cała ta sytuacja była przytłaczająca.
– Wymienię się z nim. Tak zrobimy. Ale najpierw powinien zobaczyć cię lekarz.

Przez chwilę intensywnie się zastanawiał. Widział upór Ethana, ciężko było tego nie zauważyć. I te słowa, że jest najważniejszy... nie spodziewał się tego.
Westchnął.
— To może pójdźmy na kompromis — powiedział w końcu. — Pojedziemy dzisiaj do szpitala, a jutro pójdziesz na zajęcia, okej? Albo pojadę z Tomem, bo może trochę zejść.
Chciałby, żeby Ethan przy nim był, ale nie mógł przecież narażać go za zarwaną noc przed trudnymi zajęciami i pracą do późna.

– Przykro mi, kotku, ale nie jesteś w pozycji, która pozwalałaby ci na twarde negocjacje.
Wyszczerzył się do niego i bardzo delikatnie pocałował go w dłoń.
– Chodź, pomogę ci się umyć, a później wezwę taksówkę i pojedziemy.
Wciąż nie zapytał, kto mu to zrobił, ale nie wydawało mu się to aż tak istotne w tym momencie. Miał ważniejsze sprawy do ogarnięcia.
Pomógł mu wstać i rozebrał go do naga. Nogi Olivera nie były aż tak posiniaczone. Wszystko wskazywało na to, że brzuch i żebra przyjęły najsilniejsze ciosy, co nie było dobrym znakiem.

— Ethan, proszę — jęknął. Nie z bólu, ale z powodu uporu swojego chłopaka. Naprawdę nie chciał mu sprawiać problemów. Przeklął siebie, że jednak nie zwrócił się od razu do Toma. Do Ethana zadzwonił naprawdę instynktownie wręcz, zupełnie się nad tym nie zastanawiając.
Gdy wstał, miał wrażenie że jego nogi zamieniły się w galaretę. Nie tyle, że go mocno bolały, po prostu czuł się tak cholernie osłabiony. Ponadto obraz kręcił mu się przed oczami, ale nic nie mówił Ethanowi, nie chcąc go jeszcze bardziej martwić. Dał się powoli zaprowadzić do kabiny, nadal uparcie unikając zerknięcia w lustro.
— Naprawdę tak źle to wygląda? — spytał cicho. Mógłby też spojrzeć w dół, ale... nie miał odwagi.

Ethan zawahał się, zanim pokręcił głową.
– Nie – mruknął, choć nie brzmiał przekonująco. – Nie... aż tak. Wciąż jesteś śliczny, ale twój tułów... Nie chcę kłamać, Ollie. To wygląda poważnie.
Oparł go o siebie i sięgnął po słuchawkę prysznicową, by bardzo powoli obmyć obolałe ciało kochanka. Zajęło mu to znacznie więcej czasu niż zwykle i podobnie było przy wycieraniu, które zdawało się trwać w nieskończoność. Starał się jednak być jak najbardziej ostrożny, bo widok cierpienia na twarzy Olivera łamał mu serce.
– Dzwonię po taksówkę – poinformował go dziesięć minut później, gdy siedzieli w pokoju młodszego chłopaka.

Skrzywił się. Spojrzał w końcu w dół i na tyle, na ile mógł sięgnąć wzrokiem, sytuacja rzeczywiście wyglądała nieciekawie. Wciąż to wszystko do niego w pełni nie dochodziło. Ale serce nadal biło szybko, jakby był jeszcze w stanie zagrożenia, mimo iż przy Ethanie był przecież bezpieczny.
Czuł się też dosyć skrępowany tym, że Ethan tak wokół niego skakał. Sam zrobiłby to samo na jego miejscu, ale, jednak... miał w głowie to, że odciągał swojego chłopaka od obowiązków, i to budowało w nim wyrzuty sumienia, mimo iż przecież to nie on doprowadził się do takiego stanu. Skąd miał wiedzieć, że coś takiego się wydarzy?
— Okej — zgodził się cicho. Gdy Ethan dzwonił, on zapatrzył się w ścianę. Serce nadal biło szybko, a do niego powoli zaczynało to wszystko docierać.

Ethan zamówił taksówkę i spojrzał krótko na Olivera.
– Wszystko będzie dobrze, kotku – obiecał. – Za dziesięć minut powinna przyjechać. A ja zaraz wracam.
Wyszedł na korytarz i sięgnął do swojej kurtki, w której miał portfel. Szybko przeliczył gotówkę i skrzywił się. Nie mógł sobie pozwolić na wolny dzień w pracy, niestety.
Tak jak powiedział, dziesięć minut później mogli opuścić mieszkanie. Ethan nie wierzył jednak, że Oliver zejdzie po schodach nawet z jego pomocą, więc znów go podniósł, nawet jeśli krępowało to młodszego chłopaka.
– Moja księżniczka... – Puścił mu oczko. Nie chciał, żeby Oliver wstydził się swojej niedyspozycji. To było zrozumiałe, że w takiej sytuacji to on musiał się wszystkim zająć.

Rzeczywiście, Oliver się wstydził. Bardzo źle było mu z tym wszystkim, miał poczucie że wykorzystywał swojego chłopaka. A Ethan był taki kochany, tak troskliwy...
— Przepraszam — wymamrotał. — Przykro mi, że tak wygląda ta noc.
Ethan pomógł mu także wsiąść do auta. Nie wiedział, czy zapiąć pasy, bo, będąc szczerym, sam obawiał się nieco o swoje żebra. Ostatecznie jednak uznał, że je zapnie i będzie uważał na gwałtowne ruchy.
— Nie chcę żadnej policji — powiedział cicho, gdy Ethan usiadł obok. Jego chłopak wprawdzie jeszcze niczego takiego nie zasugerował, ale Oliver był przekonany, że o tym pomyślał, więc chciał od razu to wyjaśnić.

– Przestań. To nie jest przecież twoja wina.
Wciąż nie wiedział, kto za to odpowiadał, ale bał się zapytać. Nie chciał, by Oliver jeszcze bardziej pogrążył się w rozpaczy i odtwarzaniu i tak świeżych wspomnień. Spiął się jednak, gdy usłyszał o policji. Tak naprawdę jeszcze nie zdążył o tym pomyśleć, zbyt zaniepokojony jego stanem, ale skoro Oliver już o tym wspomniał...
– Dlaczego? – Spojrzał na niego z powagą wymalowaną na twarzy. – Ktoś, kto ci to zrobił, powinien ponieść konsekwencje.

Pokręcił głową. Może nieco zbyt gwałtownie, bo zaraz poczuł jak na moment zrobiło mu się ciemno przed oczami.
— Nie chcę żeby to się rozniosło — odparł. I prawda była taka, że również... zwyczajnie się bał. Przecież zadzierałby nie tylko z Finnem i George'm, a całą drużyną, która jednak w większości nie wahałaby się stanąć w obronie swoich kolegów. Poza tym, nie miał świadków, nie miał dowodów, cała sprawa byłaby męcząca... nie chciał tego.

– Ale co się ma roznieść, Ollie? – Zmarszczył brwi. – Przecież to on lub oni mieliby problem, nie ty.
Nie chciał tak szybko poruszać tego tematu, ale po tym, co usłyszał, nie potrafił odpuścić. To nie było w jego naturze.
– Kto ci to zrobił?
Nie miał już złudzeń, że Oliver znał napastnika lub napastników. To wydawało się teraz oczywiste.

Milczał. Odwrócił wzrok, wpatrując się w okno. Nie wiedział, czy powinien to powiedzieć Ethanowi. Mógł przewidzieć jego reakcję. Ale też mógł przewidzieć to, że jego chłopak nie zostawi tak tematu. Poza tym... Oliver chyba był mu winny szczerość.
Ale... cholera, to nie było proste. Zwłaszcza ze względu na to, kogo to dotyczyło. Gdyby to były jakieś anonimowe osoby, to sprawa wyglądałaby inaczej.
— Finn — powiedział w końcu cicho. — I George. Też z drużyny. Nie wiem, skąd, ale dowiedzieli się... że jestem gejem — wyszeptał.

Ethan zacisnął dłonie w pięści i zazgrzytał zębami tak mocno, że wydawało mu się to słyszalne w ciszy panującej w samochodzie.
– Zabiję ich! – rzucił ze złością, myśląc o tym, że nie tylko ich chciałby zabić. To w końcu Tom odpowiadał za to wszystko. A Oliver wciąż pozostawał w błogiej nieświadomości... Ale czy mógł niszczyć jego wiarę w najlepszego przyjaciela, gdy znajdował się w takim stanie? Nie, oczywiście, że nie.
Wziął głęboki wdech.
– Tym bardziej powinieneś to zgłosić.

Dotknął ramię swojego chłopaka.
— Nie denerwuj się — wyszeptał, chociaż był w stanie zrozumieć wzburzenie Ethana. — To nie ma sensu. Pewnie i tak prędzej czy później by do tego doszło, kiedy by się w końcu dowiedzieli...
Tak sobie przynajmniej chciał wmawiać. Trochę mu to pomagało — taki właśnie pomysł, że to było przecież nieuniknione. A i tak nie był na to przygotowany.
— Nie chcę zadzierać z drużyną — przyznał. — Poza tym nie wiem nawet czy coś by z tego oskarżenia wyszło.

Ale on nie potrafił się nie denerwować. Był wściekły na tego zjeba Finna i wściekły na Toma, który według niego zachowywał się po prostu bezmyślnie i nigdy nie myślał o konsekwencjach swoich czynów. Poza tym był też wściekły na siebie i na swoją ostrożność względem Olivera, która ostatecznie nie przyniosła niczego dobrego. Może gdyby powiedział kochankowi o tej sytuacji, ten bardziej by uważał i nie skończył w tak kiepskim stanie...
– Prędzej czy później by do tego doszło?! – Spojrzał na niego ostro. – Co to w ogóle znaczy?!
Przymknął oczy i spróbował się uspokoić. Oliver nie potrzebował teraz negatywnych emocji z jego strony. Tylko to było takie trudne...
– Ale ty nawet nie jesteś w drużynie, Oliver – zauważył, bo nie rozumiał takiego podejścia.

Odruchowo się nieco skulił i zaraz się za to skarcił w myślach; przecież to Ethan, nic mu nie groziło, przecież nie powinien być aż tak przewrażliwiony... a jednak chyba wciąż nie doszedł do siebie, wciąż był roztrzęsiony po tej sytuacji.
— Chodzi mi o to, że skoro tak zareagowali teraz, to tak by pewnie zareagowali i za miesiąc, i za rok — wymamrotał. — I tak, nie jestem w drużynie, ale drużyna mnie przecież zna. A oni... sobie biorą do serca zasadę, że wszyscy za jednego. To jest w ogóle... Nie, Ethan. To za dużo zamieszania. Nie chcę przez to przechodzić.
Nie pomyślał jeszcze nawet o tym, jak będzie wyglądało dalsze członkostwo Toma w drużynie. A wiedział, jak ważna piłka nożna była dla jego przyjaciela...

Ethan zmrużył oczy i przyjrzał się kochankowi. Od razu zauważył, jak ten się kuli i przeklął się w myślach za swoją głupotę. Nie powinien wybuchać przy ofierze takiego napadu. Miał wrażenie, że cały czas zawodził Olivera...
– Przepraszam – wydusił i dotknął delikatnie jego dłoni. – Nie chciałem cię przestraszyć. – Westchnął. – Zrobisz, jak uważasz, ale ja... cóż, po prostu uważam, że zasługują na karę i to bolesną.

Splątał ze sobą ich palce i uśmiechnął się lekko do Ethana.
— Nie masz za co przepraszać — zapewnił. Ostatecznie Ethan przecież nie zrobił nic złego, Oliver rozumiał, że mógł nie panować nad swoim zdenerwowaniem w takiej sytuacji. Zaraz jednak jego uśmiech nieco zgasł. — Może i zasługują, ale nie mam na to siły.
Podjechali w końcu pod szpital. Oliver sięgnął po swój portfel, żeby zapłacić za taksówkę. Nie chciał jeździć na koszt swojego chłopaka, zwłaszcza gdy jechali przecież w jego sprawie. Był też gotowy, żeby to powiedzieć Ethanowi, w razie gdyby mężczyzna wyraził swój sprzeciw. Potrzebował jeszcze pomocy przy wysiadaniu z auta, a także podparcia przy podążaniu do wejścia, ale już nie chciał pozwolić Ethanowi żeby ten go nosił.

Obiecał sobie, że nie będzie nerwowo reagował w obecności Olivera i nie będzie się z nim sprzeczał, dlatego pozwolił mu zapłacić za taksówkę, a później pomógł mu wejść do szpitala.
– Pewnie trochę poczekamy – mruknął.
I nie mylił się. Musieli przysiąść w korytarzu i poczekać na swoją kolei w dość długiej i irytująco gwarnej kolejce.
– Jak się czujesz? – szepnął.

— Trochę mi słabo — przyznał cicho. — I boli. Zwłaszcza brzuch. Ale jest do przeżycia — zapewnił zaraz, żeby nie martwić Ethana. — Słuchaj, wiem że mnie pewnie nie posłuchasz, ale może lepiej wróć do domu? Żebyś się wyspał, żebyś miał szansę iść na te zajęcia jutro... Tom mi pomoże wrócić do domu, on jutro nawet nie ma zajęć z rana. Naprawdę nie chcę żebyś przeze mnie zawalał zajęcia... — Chwycił jego dłoń i ścisnął ją lekko.
Z jednej strony chciał mieć Ethana i jego wsparcie przy sobie, potrzebował tego, ale z drugiej wiedział, że najrozsądniej dla Ethana byłoby jednak wrócić, zwłaszcza że zapowiadało się, że spędzą w szpitalu godziny.

– Cholera. Powinni się pospieszyć. Co oni robią w tych gabinetach?
Denerwował się, bo jak miał się nie denerwować, gdy Oliver mówił mu takie rzeczy. A na wspomnienie Toma od razu mu się ciśnienie podnosiło.
– Nie, Ollie. – Pokręcił głową. – Mówiłem ci już, że nigdzie się nie wybieram – ani dziś, ani jutro. Jesteś na mnie skazany.
Nie wyobrażał sobie spokojnego snu w pustym mieszkaniu, gdy Oliver męczył się w tej koszmarnej kolejce. Nigdy by się tak nie zachował.
Spojrzał na jego zasłonięty brzuch, coraz bardziej zmartwiony.
– Może powinienem znaleźć jakąś pielęgniarkę i poprosić o szybszą pomoc? – zasugerował. – Nie wiadomo, co mogło ci się stać...

Cóż, przynajmniej próbował. Ale wiedział, że walka z uporem Ethana nie będzie prosta. Mimo to wciąż się martwił. Miał tak cholerne wyrzuty sumienia!
Ale jakaś część jego też odetchnęła z ulgą, gdy Ethan zapowiedział że z nim zostanie.
— Ethan, spokojnie — powiedział cicho i ścisnął trochę mocniej jego dłoń. — Nie jest aż tak źle, a nie wiesz czy ludzie przede mną nie są tutaj z poważniejszymi sprawami — zauważył. Być może nie było to widoczne na pierwszy rzut oka, ale skąd mogli to wiedzieć? — Wytrzymam.
Oparł ostrożnie głowę na ramieniu swojego chłopaka. W tym momencie nawet nie przejmował się, że są w miejscu publicznym. Nie miał siły na to, by jeszcze tym się zadręczać.

– Wiem, wiem. – Westchnął. – Ale to takie frustrujące. Nie znoszę patrzeć na twoje cierpienie.
To była prawda. Widok cierpienia na twarzy kochanka doprowadzał go do szaleństwa. Nie potrafił sobie z tym poradzić. Czuł się przytłoczony całą sytuacją i był cholernie bezsilny. Nie znosił tego stanu.
Czas mijał, a kolejka przed nimi powoli się skracała. Gdy przyszła kolei Olivera, ten już przysypiał na jego ramieniu.
– Kotku, teraz ty.

Rzeczywiście był bliski odpłynięcia, i to nie raz, ale starał się ze wszelkich sił zachować pełną przytomność. Bo czuł się, jakby był na jakiejś granicy. Nie mówił o tym Ethanowi, ale świat znowu zaczął wirować, a tył jego głowy nieznośnie pulsował.
Uniósł głowę nieco zbyt gwałtownie, gdy Ethan poinformował go, że teraz jego kolei. Poczuł nadchodzące mdłości.
— Wejdziesz ze mną? — spytał cicho. Nie chciał przez to przechodzić sam. Nienawidził szpitali, nienawidził wszelkich szpitalnych procedur. Może była to jakaś wrodzona przypadłość dzieci lekarzy.