Over the fence, część 2

– Wyszedłem, ale wrócę po nią – zapewnił mimo słów Olivera. – Przyda się zapas. – Uśmiechnął się słabo, czego oczywiście szatyn nie mógł zobaczyć. – I też tęsknię. Postaram się wrócić jak najszybciej, na razie.
Schował telefon i spojrzał poważnie na Toma. Jednocześnie sięgnął po torbę z zakupami, którą położył obok ławki.
– I odezwij się do Olivera. Daj mu znać, że go nie nienawidzisz. Chyba. – Skrzywił się. – I do cholery, nie mów mu o tym, jak bardzo zjebałeś. Przynajmniej na razie.

Tom pokiwał głową, a kiedy Ethan się oddalił, sięgnął po telefon, żeby zadzwonić do przyjaciela. Być może lepiej byłoby się spotkać i porozmawiać na żywo, ale... Tom czuł, że nie byłby w stanie spojrzeć Oliverowi w oczy. Nie, dopóki nie uspokoi sytuacji.
Zapewnił w rozmowie telefonicznej przyjaciela, że go poniosło, że zabrakło mu wyrozumiałości, przyznał że był i nadal w jakimś stopniu jest urażony, ale zamierza go wspierać i chce się z nim pogodzić.
Po tej rozmowie udał się od razu do Finna.

— Ethan! — Oliver radośnie przywitał kochanka, rzucając się niemal na niego, żeby go uścisnąć. — Wiesz, co się stało? Tom do mnie dzwonił! I, rozumiesz, powiedział że jego reakcja była zbyt gwałtowna i chce się pogodzić!
Oliver widocznie promieniał z powodu tej rozmowy. Zaśmiał się wesoło i ujął twarz Ethana w obie dłonie, żeby go pocałować.

Ethan po rozmowie z Tomem cały był spięty i różne myśli kotłowały mu się w głowie. Widząc jednak kochanka w tak gwałtownie zmienionym nastroju, wymusił uśmiech i odpowiedział na pocałunek.
– Naprawdę? – Udał zaskoczenie. – Widzisz? Mówiłem, że wszystko będzie w porządku!
Oliver wręcz promieniał, co w oczach Ethana było słodko-gorzkim obrazem. Nie mógł jednak skupiać się na własnych wątpliwościach i uczuciach, bo stan szatyna był najważniejszy. I zdecydowanie wolał oglądać go w takim nastroju, niż w tym z wczorajszego wieczora.
– Kupiłem wszystko, co chciałeś – poinformował, wskazując na torbę z zakupami. – Miętę też.

— Mówiłeś! — zgodził się radośnie Oliver i jeszcze raz pocałował Ethana, krótko i słodko. — Dzięki za zakupy! — Wziął torby od Ethana i ruszył w stronę kuchni. — Może jak upieczemy ciasto to zaprosimy Toma i Lizzie na kawę? Chociaż... — Oparł się biodrami o blat, gdy już położył na nim torby. — Nie, dzisiaj chcę nacieszyć się tylko tobą. Ethan, ty nie wiesz jaki kamień spadł mi z serca.

Kiedy Oliver radośnie krzątał się w kuchni, czekając aż ciasto się upiecze, Ethan dostał wiadomość od Toma:
Okazuje się, że Finnowi też zależy na tym, żeby to nie poszło dalej, napisał, [/i]on nie chce żeby ludzie dowiedzieli się, że zadawał się z gejem, w każdym razie chuj z jego motywacją, sytuacja opanowana. Nie mów Olliemu o tym wszystkim.[/i]

Ethan wystukał pospiesznie wiadomość:
Nie zamierzam. Po waszej rozmowie Oliver poczuł się znacznie lepiej i nie zamierzam tego spieprzyć. Oby Finn zatrzymał tę wiedzę dla siebie.
Wciąż był wściekły na Toma, wciąż czuł, jak krew mocniej buzuje mu pod skórą. Najchętniej wybrałby się na siłownię, ale wiedział, że nie powinien. Oliver chciał z nim spędzić czas, spokojnie, w domu. Nie mógł mu tego odmówić.
– Może zaproś ich jutro? – zasugerował, gdy schował telefon. – Mam jutro wieczorną zmianę, więc posiedzicie sobie razem...

— Nie da rady. — Oliver pokręcił smutno głową. — Będę jutro do późna na uczelni, mam wykład do odrobienia. — Westchnął. — Poza tym... fajnie byłoby spędzić czas w czwórkę? To znaczy... skoro Tom już wie, Lizzie pewnie też, to moglibyśmy faktycznie zorganizować jakąś podwójną randkę... — z każdym słowem mówił coraz ciszej, jakby nagle uderzyła w niego nieśmiałość. A, koniec końców, jego propozycja chyba nie była taka dziwna? — Oczywiście, jeżeli chcesz. Jeżeli nie masz ochoty na takie coś, to też w porządku.

Ostatnie, na co miał teraz ochotę Ethan, to spotkania z Tomem, a tym bardziej podwójną randkę z nim i Lizzie. Obawiał się, że młodszy chłopak bardzo szybko wyprowadzi go z równowagi i źle się to skończy dla jego relacji z Oliverem. Nie mógł jednak odmówić kochankowi. Nie po tym, co widział wczoraj i nie po tym, czego się dowiedział w parku.
– Jasne, kotku. – Wymusił uśmiech. – Cokolwiek zechcesz. Możesz pogadać o tym z Tomem i ogarniemy jakiś termin.

— Cudownie — odparł i podszedł do Ethana, żeby go pocałować. Nie miał już nic do zrobienia poza oczekiwaniem na dźwięk piekarnika, więc pozwolił sobie na usadowienie się na kolanach bruneta. Spojrzał na Ethana badawczo. Niby zachowywał się normalnie, ale Oliver w jego oczach widział coś... coś, co mu się nie podobało. I dopiero teraz miał okazję dokładnie się temu przyjrzeć.
— Hej... — szepnął i pogładził kochanka po policzku. — Coś się stało?

– Co? – Zmarszczył brwi. – Nie, oczywiście, że nie. Wszystko w porządku.
Objął go w pasie i pocałował w ramię.
– Lubię widzieć cię takiego zadowolonego – zamruczał. – W ogóle cię lubię...
Nie dodał, że lubił go chyba trochę za bardzo. A Oliver trochę za bardzo lubił Toma...
– I widzisz? Niepotrzebnie się nakręcasz i popadasz w rozpacz, zamiast dać sobie chwilę na rozwiązanie sporu. No i po co? Prawdziwa drama queen z ciebie.

Oliver nadal czuł, że coś jest nie tak. Tylko nie potrafił zidentyfikować, czym to coś w zasadzie jest, a i Ethan mu w tym nie pomagał.
— Wczoraj to naprawdę wyglądało okropnie — wymamrotał. I, cóż, Oliver nie kontrolował swojej reakcji. To było w tym chyba najbardziej przerażające. Brak kontroli. — Ja też cię lubię, Ethan. — Na przypieczętowanie swoich słów pocałował go ponownie. — Ale na pewno wszystko okej? — Spojrzał mężczyźnie w oczy. — Odpocznijmy sobie dzisiaj. Dzisiaj jest dzień tylko dla nas. Lubię z tobą odpoczywać, mógłbym się z tobą przytulać prawdopodobnie do końca świata.
Nie do końca docierało do niego to, że to co mówił, brzmiało niejako jak deklaracja uczuć. Ale, właśnie, jakich uczuć? Bardzo lubił Ethana, to fakt. Absolutnie się nim zauroczył. Ale było zdecydowanie za wcześnie, by mówić o czymkolwiek więcej, prawda?

– Wyglądało okropnie, bo się niepotrzebnie nakręcasz. – Postukał ostentacyjnie palcem w jego czoło. – Głuptas. Ale mój głuptas.
Oparł głowę o jego ramię i westchnął.
– Tak, wszystko w porządku. I możemy leniuchować tak długo, jak zechcesz. – Właściwie on nie miał aż tyle czasu, co Oliver, ale nie potrafił mu odmówić. – Też się lubię z tobą przytulać. Jesteś bardzo tulaśny, wiedziałeś?

Mój.
To słowo rozniosło się echem w jego głowie. Echem dźwięcznym, które rozlało się na wszystkie komórki w całym ciele, przyjemnie to ciało rozgrzewając.
Chciał być częściej nazywany przez Ethana mój, a także chciał tak nazywać Ethana. Tak bardzo, bardzo chciał, i uświadomił to sobie dokładnie w tym momencie.
W tym pokoju znajdował się jednak pewien słoń, z którym Oliver zamierzał się później rozprawić.
— Tak, twój — wyszeptał tylko. Pocałował czubek głowy Ethana. — Dzięki tobie już wiem. — Zaśmiał się cicho. — Ty też jesteś nie najgorszy do przytulania. A nawet całkiem idealny.

Zaśmiał się w jego ramię i pokręcił głową.
– Naprawdę powinieneś przestać ciągle mnie komplementować, wiesz?
Przesunął jedną z dłoni na brzuch Olivera i poklepał go po nim, jakby klepał niesfornego psiaka.
– Jadłeś coś, jak mnie nie było? Jakieś... drugie śniadanie?
Nie łudził się, ale i tak zapytał. Może chociaż zachęci go do zjedzenia jakichś owoców...

— A ja uważam, że cię jeszcze za mało komplementuję.
Zastanawiał się, skąd mogła wynikać taka reakcja Ethana na komplementy. Ethan zachowywał się tak, jakby nie był do nich przyzwyczajony, a przecież będąc tak wspaniałą osobą powinien je ciągle słyszeć.
— Nie... — przyznał, lekko zawstydzony. Idąc dalej metaforą Ethana, Oliver czuł się jak taki właśnie psiak, który coś przeskrobał i właśnie został przyłapany na tym przez swojego człowieka. — A ty masz ochotę coś przekąsić zanim ciasto się upiecze i przestygnie?

– Tylko wtedy, jeśli przekąsisz coś ze mną. – Uśmiechnął się słabo. – Może jakieś owoce? Co na to powiesz?
Złapał jego podbródek między palce i przyciągnął go do krótkiego pocałunku.
– Wiem, że się czepiam i naprawdę nie chcę na ciebie naciskać, ale bardzo się o ciebie martwię, kotku.

— Doceniam to, ale naprawdę nie ma potrzeby — odparł. Czuł się dziwnie z tym, że Ethan przykładał taką uwagę do kwestii jego jedzenia. Tom... nie był taki uważny. Ale gdy dostrzegał już, że coś jest nie tak, zawsze wspierał Olivera! Zawsze był dobrym przyjacielem, tylko czasami trochę głupiutkim. To też jednak Oliver w nim uwielbiał.
Z kolei przy Ethanie nic nie mógł ukryć. To była nowość, zwłaszcza że Oliver przez lata był przyzwyczajony do ukrywania swoich uczuć i problemów.
— Dobrze, możemy zjeść owoce. Może jabłka?
Wstał niechętnie z kolan Ethana, żeby przygotować owoce na talerzu. Rozłożył ładnie to co mieli, obrane i pokrojone, i kładąc talerz na stoliku postanowił znowu rozsiąść się na kolanach Ethana. Wziął kawałek jabłka i z uśmiechem podstawił mu pod usta.

– Według mnie jest i to spora.
Przez chwilę obserwował go, gdy ten krzątał się po kuchni i myślał o tym, że przy nim niewiele miał do roboty chociażby we wspomnianej kuchni. Obiecał sobie, że następnym razem to on przygotuje im posiłek.
Znów objął go w pasie, gdy ten ponownie znalazł się na jego kolanach i z uśmiechem zjadł jabłko podstawione mu przez kochanka.
– Mhm, dobre – zamruczał i sam sięgnął po kawałek owocu, aby w podobny sposób nakarmić Olivera. – Spróbuj. Nie jest tak słodkie jak ty, ale wciąż...

Roześmiał się, czując jak jego policzki nabierają koloru.
— I na pewno nie tak słodkie, jak twoje słodzenie! — odparł wesoło. Otworzył usta, pozwalając Ethanowi na to, by ten go nakarmił. — Wiesz... to nie tak, że próbuję się odchudzać, czy coś — wyjaśnił, gdy przełknął już kawałek owocu. — Mówię to, bo nie chcę żebyś myślał, że mam anoreksję, czy coś. To absolutnie nie to. Czasami po prostu... jedzenie jest zbyt trudne. Nie mogę niczego przełknąć. Jakbym był całkowicie zablokowany.

Ethan przesunął kciukiem po jego dolnej wardze i pokiwał głową. Następnie sięgnął po kolejny kawałek jabłka i znów podsunął je Oliverowi.
– Wiem, kotku – szepnął. – Wiem, że nie chcesz się odchudzać, czy coś takiego.
Zastanawiał się, czy powinien zaczynać z nim tę rozmowę właśnie teraz. Szczególnie, że szatyn miał tak dobry humor. Ale z drugiej strony kiedyś musiał go o to zapytać.
– Wiem, że coś cię blokuje i zastanawiałem się... Cóż, nie chcę, żeby źle to zabrzmiało, ale myślałeś nad konsultacją z jakimś specjalistą?

Oliver westchnął. Spodziewał się takich następstw uwagi Ethana zwróconej na jego problemy, ale nie oznaczało to, że był gotowy by się z nimi mierzyć.
— Ethan, szczerze, to rozumiem skąd wynika ta... sugestia, ale sądzę że nie ma potrzeby. Ostatecznie to przecież przechodzi, nie jest tak źle jak ci się wydaje. Może ostatnio... ale, właśnie, ostatnio dużo się działo. Może to przez ten stres. Nie ma sensu szukać specjalisty do rzeczy, którą tak łatwo można rozwiązać.

Ethan domyślał się, że Oliver nie będzie zachwycony tym pomysłem. I choć nie chciał na niego naciskać, to sądził, że tym razem on ma rację. Jego kochankowi przydałaby się pomoc specjalisty i to nie tylko z powodu jedzenia.
– Skarbie, gdyby to było coś, co tak łatwo da się rozwiązać, to nawet bym tego nie sugerował. Ale przecież widzę, jak jest naprawdę. – Westchnął. – Widzę, że schudłeś. I wiem, że masz skłonności do... przesadnych reakcji. Może jednak warto byłoby porozmawiać o tym z kimś, kto potrafiłby ci pomóc.

— Przesadnych reakcji? — Oliver uniósł brew. Wiedział, do czego odnosił się Ethan, ale to, jak ujął to w słowa... — Ethan, ja naprawdę nad tym nie panowałem. I to był... jeden taki przypadek. Serio. To dlatego, że serio się nakręciłem po rozmowie z Tomem. Nie sądzę, żeby specjalista był mi teraz potrzebny. Właściwie, myślę że jestem już po kryzysie! — Uśmiechnął się lekko. — No bo zobacz: mam ciebie, mój przyjaciel wie o mnie, mam swoje małe grono zaufanych osób generalnie, które o mnie wiedzą i... jest dobrze. Wiem, nie jest jeszcze idealnie, bo jeszcze... miałbym problem żeby złapać cię za rękę idąc po mieście, ale generalnie sądzę, że teraz będzie tylko lepiej. Więc nie martw się, okej? — Przesunął czule dłonią po policzku kochanka.

– Przepraszam, może źle się wyraziłem – mruknął i ścisnął kolano Olivera. – Po prostu chodziło mi o bardziej... całościowy obraz, a nie tylko tę jedną sytuację. O to, że ciągle się tak nakręcasz.
Westchnął. To nie miało sensu. Oliver i tak nie zamierzał go słuchać.
– Też wierzę, że będzie tylko lepiej – wymamrotał i uśmiechnął się słabo. – Ale raczej nie przestanę się martwić.

Obrzucił wargi Ethana mnóstwem całusów. Ten mężczyzna totalnie go rozczulał.
— Wiem, że ostatnio się często nakręcałem, ale to też ze stresu. — Kolejny całus. — Nie chcę, żebyś się o mnie martwił.
Oliver naprawdę nie chciał być w żadnym stopniu ciężarem dla Ethana.
Piekarnik zapikał, więc Oliver podążył w jego stronę i pochylił się przed nim, żeby zobaczyć czy ciasto faktycznie nadaje się do wyjęcia. Czując na sobie wzrok Ethana, pokręcił figlarnie tyłkiem. Cóż, to miało być bardziej zabawne niż uwodzicielskie, bo i Oliver wpadał w jakiś figlarny nastrój.

Ethan miał wrażenie, że Oliver nie brał na poważnie jego sugestii, co było nieco frustrujące. Nie potrafił się jednak na niego złościć, szczególnie dziś, gdy wyjątkowo mocno cieszył go widok uśmiechu na twarzy kochanka. Pozostawało mu porzucić ten temat i podjąć go w przyszłości, bo nie łudził się, że stany, w które popadał Oliver, ot tak mu przejdą. Nie wierzył w wyjaśnienia związane ze stresem.
Parsknął śmiechem na widok jego poczynań i podniósł się pospiesznie, by mieć jeszcze szansę klepnąć go w ten wypięty tyłeczek. Zaraz też przylgnął do jego pleców i przysunął usta do jego ucha.
– Co byś powiedział na wypróbowanie dziś... czegoś nowego? – zamruczał i sugestywnie zacisnął dłoń na jego pośladku.
Oliver szybko przeszedł w figlarny nastrój, więc Ethan próbował się dostosować.