Over the fence, część 2

Oliver sam nie wiedział, czy był gotowy. Z jednej strony tego pragnął, myśl o tym sprawiała, że robiło mu się gorąco, a w chwilach podniecenia czuł, że mógłby całkowicie ulec Ethanowi, ale też... trochę się bał. Rozmowa z Fredem nie całkiem go uspokoiła. Bał się nie tyle bólu, a tego, że mógłby rozczarować Ethana.
Niemniej w tym momencie nie myślał akurat o tych obawach; zrobiło mu się po prostu ciepło, zwłaszcza na twarzy, która się zaróżowiła.
Wziął więc dwie łyżeczki, niech będzie, i przygotował wszystko na stole. Usiadł i po prostu patrzył się maślanym wzrokiem na Ethana, nie zabierając się jeszcze za jedzenie.

Oliver, zamiast skupić się na kawałku ciasta między nimi, usiadł i po prostu patrzył na niego tym maślanym wzrokiem, który rozczulał i jednocześnie go bawił. Dlatego Ethan nabrał łyżeczką trochę lodów i podsunął ją pod usta szatyna.
– Może trochę cię ochłodzi, bo widzę, że zrobiło ci się gorąco. Czyżby moja groźba tak na ciebie podziałała?
Trochę się z niego naśmiewał, nie dało się tego ukryć. Ale kryły się za tym same ciepłe uczucia, mógł o tym zapewnić w każdej chwili.

— Może trochę — wymamrotał, bo wiedział że ukrywanie czegokolwiek przed Ethanem i tak mu nie wychodziło, dlatego lepiej po prostu przyznać się nawet do tych zawstydzających rzeczy. Z drugiej strony, czy faktycznie było w tym coś zawstydzającego? Może i byłoby jakiś czas temu, ale gdy obaj wiedzieli, że się sobie podobają, że się nawzajem pociągają, gdy w powietrzu wisiała zapowiedź pójścia na całość... to w zasadzie nie powinno być zaskakujące to, jak działała wyobraźnia Olivera.
Niemniej, żeby się odwdzięczyć za ten komentarz, spoglądając Ethanowi w oczy powoli wargami objął łyżeczkę, zlizując z niej lody w sposób dosyć sugestywny.

Ethan zmrużył oczy.
– Wydawało mi się, że już zaspokoiłem twój głód, księżniczko – mruknął. – Ale chyba się pomyliłem.
Oliver był przy nim bardzo frywolny, czasem wręcz infantylny. Niektórym z pewnością mógłby działać na nerwy swoim zachowaniem. Na szczęście on wychował się z Fredem, był na to odporny.
– To na mnie nie działa. – Podkreślił ostatnie słowa zabraniem łyżeczki, która chwilę później wylądowała w jego buzi wraz z kawałkiem ciasta.

Oj, przecież się tylko droczył! To nie tak, że zamierzał… Chociaż, gdyby Ethan chciał, to może… Ale, w każdym razie, to było tylko odpłacenie się za komentarze Ethana, totalnie niewinna rzecz.
Wbrew sobie jednak wydął usta, niezadowolony z tego że jego działania nie przyniosły oczekiwanego rezultatu.
— O której jutro kończysz? — spytał więc, porzucając próby podroczenia się z Ethanem. — Bo o ile dobrze kojarzę, to mniej-więcej kończymy podobnie, nie? Mógłbym po ciebie przyjść? — spytał wręcz nieśmiało.

Ta propozycja zaskoczyła Ethana. Nie sądził, że ten będzie chciał się z nim pokazywać w pobliżu uczelni, nawet jeśli on studiował na zupełnie innym wydziale. To było... miłe.
– Jasne. – Wzruszył ramionami i znów podsunął mu pod usta kawałek deseru. – A... nie przeszkadza ci, że ktoś nas zobaczy razem?
Może nie powinien o to pytać, ale naprawdę był ciekawy. Fascynowało go zmiany, jakie zachodziły w Oliverze.

Zgarnął ustami zawartość łyżeczki, zanim się odezwał:
— Nie przeszkadza mi to. Mieszkamy przecież razem, studiujemy w pobliżu siebie, no i moi znajomi przez Toma na pewno wiedzą, że się dobrze dogadujemy.
Było mu przykro, że w ogóle musiał o czymś takim myśleć, że musiał zastanawiać się nad tym, czy w ogóle powinien przychodzić po Ethana pod jego wydział, ale… ale chciał.
— Zabiorę cię do mojej ulubionej kawiarni w okolicy — zapowiedział z uśmiechem na twarzy.

– W porządku. – Uśmiechnął się szeroko. – W takim razie jesteśmy umówieni.
Przez chwilę jedli w ciszy – on karmił siebie i Olivera, bo ten chyba całkowicie zapomniał o swojej łyżeczce, która pozostawała nietknięta. W końcu jednak poruszył temat, który go frapował od chwili, w której szatyn wspomniał o kawiarni.
– A czy to będzie... kolejna randka?
Musiał w końcu wiedzieć, czy założyć jutro zwykłą koszulkę, czy może jednak wcisnąć się w coś bardziej szykownego.

Nie tyle, że zapomniał, co korzystał z okazji. Podobało mu się to, że Ethan go karmił, to było niesamowicie urocze. No i dzięki temu jadł więcej, niż prawdopodobnie zjadłby sam z siebie. Bo nawet nie myślał o tym, że to jedzenie, zwyczajnie automatycznie otwierał usta.
— Może być — odparł, uśmiechając się lekko. — Ta kawiarnia jest urocza, ale obawiam się że nie ma potencjału by przebić randkę przygotowaną przez ciebie. — Podparł dłonią brodę i wydął usta, zastanawiając się przez moment. — No, nic, coś wymyślę.

– To nie konkurs, Ollie. – Zaśmiał się. – Nie musisz wcale mnie przebijać w aranżacji randki.
Wspólnymi siłami skończyli ciasto. Po takim posiłku jeszcze bardziej rozumiał, dlaczego Tomowi tak trudno było przyzwyczaić się do nieobecności Olivera w mieszkaniu. Ten musiał go bardzo rozpuścić przygotowywanymi przez siebie pysznościami.
– To było pyszne – skomentował. – Będę musiał skoczyć na siłownię, bo przy tobie szybko nałapię kilogramów... – Uśmiechnął się szeroko. – Właśnie! Może skoczymy razem na siłkę? Moglibyśmy też zabrać Toma.

Ależ wiedział, że nie musiał go przebijać. I nie zamierzał, ale też po prostu chciał przygotować dla Ethana przyjemną randkę. Naprawdę mu zależało, sam był zaskoczony tym, jak bardzo angażował się w tę relację już na samym starcie.
— Pewnie — zgodził się od razu. — Tom się ucieszy, wiesz jak chciał się z tobą wybrać na siłkę. No i mi się przyda w końcu tam zajrzeć. Totalnie wypadłem z formy. — Westchnął.

– Naprawdę? – Uśmiechnął się sugestywnie. – Nie zauważyłem.
Wyciągnął rękę przez blat i złapał jego dłoń.
– Chodź na kolana – poprosił. I nie musiał długo czekać, aż Oliver spełni tę prośbę. Od razu więc objął go w pasie i dotknął dłonią jego płaskiego brzucha. – Nie bądź dla siebie taki krytyczny, kotku. Przede wszystkim chodzi o to, że tak niewiele jesz, a nie o siłownię. Musisz się dobrze odżywiać, to jest najważniejsze.
Z tyłu głowy wciąż miał podejrzenia Freddiego i choć w ostatnim czasie nie zaobserwował niczego niepokojącego, to wciąż się martwił. Nie spędzał przecież z Oliverem całej doby.

— Wiem — mruknął. — Ale frustruje mnie to, byłem w całkiem niezłej formie, a teraz... teraz robi się kiepsko — westchnął. Lubił swoje umięśnienie, nie chciał żeby zniknęło. Wbrew pozorom wcale nie dążył do bycia chudym i drobnym. Ale, fakt faktem, przez słabą dietę i opuszczone ćwiczenia mogło się tak stać. To znaczy, nie sądził by miał w ogóle potencjał, by wyglądać jak Fred, jednak naturalnie był dosyć wyrośniętym mężczyzną. Chociaż przy Ethanie... czasami czuł się taki drobny, taki delikatny. Brunet wcale nie onieśmielał go swoją muskulaturą, nie wywoływał u niego zawiści, a podziw i pożądanie.

– Nie jest tak źle, nie przesadzaj. – Cmoknął go w ramię. – Poćwiczymy trochę razem i będzie w porządku.
Jemu Oliver podobał się taki, jaki był właśnie teraz. Miał niewielkie mięśnie, był smukły i w oczach Ethana drobny, nawet jeśli dorównywał mu wzrostem. I faktem było, że zawsze podobały mu się drobniejsze osoby, które mógł zamknąć w ramionach i którymi mógł się zaopiekować.
– Jesteś strasznie tulaśny, wiesz? – wymruczał w jego ramię. – Nie mogę się od ciebie odkleić.

Może i nie jest tak źle, może Oliver niepotrzebnie narzekał, ale zdecydowanie było gorzej niż powinno, i to go drażniło. Drażniło go, że to był efekt jego zaniedbań, utracenia kontroli, którą miał nad swoim ciałem.
— To dobrze — odparł i, uwaga, zachichotał. Nie miał pojęcia, że w ogóle potrafi śmiać się w taki sposób. — Bo nie chcę, żebyś się ode mnie odklejał.

– Domyślam się. – Parsknął. – Dlatego dziś też zaciągam cię ze sobą do łóżka. Tam będę mógł się do ciebie kleić do woli.
Oparł czoło o jego ramię i wziął głęboki wdech. Czuł się dobrze. Z Oliverem było mu dobrze. Mógłby tak trwać i nic nie zmieniać.

***

Następnego dnia opuścił wydział uczelni później, niż zwykle. Musiał skonsultować swoją ocenę z wykładowcą, później wdał się jeszcze w rozmowę z koleżanką ze swojego roku, która również miała problem z zaliczeniem. Oboje byli zbulwersowani zachowaniem profesora, który zdawał się mieć gdzieś ich argumenty. Po raz pierwszy od początku studiów nad Ethanem zawisła groźba niezaliczenia przedmiotu i nie potrafił się uspokoić.
– Skoczymy na piwo? – Becky była równie wzburzona i pewnie dlatego zaproponowała to wyjście. – Muszę się napić po tym... po tym czymś. Co za skurwiel!
Przez to wszystko trochę zapomniał o Oliverze i gdyby nie zauważył go w tłumie studentów, z pewnością by się zgodził.
– Sorry, ale nie mogę. – Westchnął i wskazał głową w stronę szatyna. – Mam randkę.
– A, no to rozumiem. Przynajmniej ktoś ci poprawi humor!
– Ta, akurat to chyba nienajlepszy moment na randki...
Był zły, zrozpaczony i kompletnie bez sił. Wydawało mu się, że idzie mu naprawdę dobrze. Uczył się przecież. Sporo wiedział. Dlaczego więc nie zdał tego gówna?

Oliver z kolei, po nocy spędzonej na spaniu wtulonym w Ethana, od rana miał wyśmienity nastrój. Nawet pogoda zaskakująco dopisywała, mimo pory roku, więc postanowił w ramach randki wybrać się z Ethanem na spacer. Wszak nie musieli się zachowywać jak para, Oliver mógł się jakoś wytłumaczyć ze spaceru ze współlokatorem, prawda?
Ciężko było mu się skupić na zajęciach i jak na skrzydłach szedł w stronę budynku wydziału Ethana, uśmiechając się przez cały czas głupio. Udało mu się nawet wcześniej wymigać z wyjścia na piwo z Rajitem, który ciągle go męczył, by opowiedział mu o swojej piątkowej randce.
Jego uśmiech jednak zgasł, gdy zobaczył zbliżającego się Ethana. Ethan bowiem... delikatnie rzecz ujmując, nie wyglądał na zadowolonego. Oliver nie rozumiał, dlaczego, ale od razu pomyślał że coś musiało się stać.
— Co się stało? — spytał więc bez słowa powitania, gdy podszedł do bruneta.

Ethan starał się wymusić uśmiech, bo nie chciał psuć nastroju Olivera i ich randki, ale wiedział, że zawiódł.
– Problemy na uczelni – wymamrotał. – Właśnie się dowiedziałem, że mogę nie zdać z jednego przedmiotu.
Miał wrażenie, że przez niego twarz szatyna po prostu zgasła. Od razu poczuł wyrzuty sumienia.
– Przepraszam, kotku. Nie chciałem... nie chciałem popsuć tego dnia.

— Ethan, nie przepraszaj mnie — wyszeptał i chwycił jego dłoń pomiędzy swoje. Jednak, zorientowawszy się że są w miejscu publicznym, wycofał się z żalem z tego gestu. — Wygląda na to, że to uczelnia popsuła twój dzień. Bardzo mi przykro, to brzmi źle... chcesz o tym porozmawiać? — zaproponował. Tak bardzo chciał przytulić Ethana, ale nie miał odwagi tego zrobić. — Możemy przełożyć naszą randkę, jeżeli nie jesteś w nastroju. Albo uznać, że przenosimy ją do domu. Ugotuję ci coś, został jeszcze jabłecznik... co ty na to?

Ze zrezygnowaniem spojrzał na dłonie Olivera, które zniknęły. Nie powinien oczekiwać od niego podobnych gestów w miejscu publicznym, a jednak poczuł się gorzej, gdy ten się odsunął.
– Mieliśmy iść do kawiarni. – Westchnął. – Szlag by to wszystko trafił.
Sam już nie wiedział, czy bardziej był zły, czy zrezygnowany. Nigdy wcześniej nie był w podobnej sytuacji i trochę to przeżywał. Może nawet za bardzo. Może nie było czego. A może naprawdę miał problem nie do rozwiązania. Nie wiedział.
– Opowiem ci wszystko w domu – zdecydował. – Lasagne też jeszcze jest? Chciałem wziąć kawałek na uczelnię, ale zimna... Nie, zimna nie jest najlepsza. Wziąłem za to kawałek ciasta.

— Nie zamkną nam tej kawiarni, pójdziemy innym razem — zapewnił. Nie chciał, żeby Ethan się tym martwił. Dla Olivera ważne w tym momencie było to, by Ethan poczuł się lepiej, randka, którą bez problemu można przełożyć, nie stanowiła dla niego problemu.
— Jest, jest — odpowiedział. A nawet gdyby się nic nie zostało, to byłby w stanie przyrządzić ją znowu dla Ethana. Zależało mu na tym, by jakoś poprawić mężczyźnie humor. — To chodźmy do domu.
Szli w milczeniu, ale Oliver nie zamierzał podnosić żadnego tematu; najwyraźniej Ethan potrzebował ciszy. Oliver bardzo chciał po prostu chwycić Ethana za rękę, ale... ale wciąż się cholernie bał.

W innej sytuacji zapewne złapałby Olivera za dłoń, ale nie było to możliwe. Znajdowali się w obrębie ich mieszkania i budynków uczelni, więc szczególnie mocno byli narażeni na spotkanie kogoś znajomego. I o ile Ethanowi to nie przeszkadzało, tak szatyn...
Spacer do ich mieszkania nie trwał długo i minął im w całkowitej ciszy. Czuł się przez to źle, ale chyba nie był jeszcze gotowy na rozmowę. W głowie już rozważał różne opcje i możliwości. Musiał się przygotować na różne warianty, ponieważ zachowanie prowadzącego było nie do przewidzenia.
– Nie wiem, czy jestem bardziej wściekły na tego skurwiela z uczelni, czy na siebie o to, że przeze mnie musieliśmy odwołać naszą randkę – powiedział, gdy już weszli do mieszkania. – Co za zjebany dzień.

Gdy tylko przekroczyli próg mieszkania, Oliver przyciągnął do siebie Ethana i go przytulił, pozwalając głowie bruneta spocząć na swoim ramieniu. Wplątał dłoń w jego włosy i zaczął go uspokajająco głaskać.
— Mówiłem ci, nic się nie stało. Randka nam nie ucieknie, a ja też chcę żebyś poczuł się lepiej, a nie do czegokolwiek zmuszał. Więc możesz skierować całą złość na skurwiela z uczelni. Co się stało? Jak chcesz, to mi opowiedz. Ale tylko jak chcesz o tym rozmawiać — podkreślił.

– Mhm, powiem ci – mruknął. – Ale najpierw łazienka i herbata, co?
Uspokajające było takie przytulanie się do Olivera. Ciało młodszego chłopaka okazało się bardzo kojące. Mimo to Ethan nie mógł wyzbyć się narastające w nim złości. Zwykle radził sobie z tym tylko w jeden sposób – idąc na siłownię. Miał jednak nadzieję, że bez tego też da radę.
Gdy wrócił z łazienki, czekała już na niego jego ulubiona herbata, co skwitował uśmiechem. Oliver był naprawdę kochany.
– Sytuacja wygląda mniej więcej tak – zaczął, siadając na jednym z krzeseł – że facet robi pojebane kolosy, w których pyta o same szczegóły. No i od zdania tego konkretnego kolosa ponoć zależy przystąpienie do egzaminu. Tak się składa, że nie zdałem, chociaż wydawało mi się, że nie było tak źle. – Wziął głęboki wdech. – Najgorsze jest to, że nie dostaliśmy tego do wglądu, a gdy do niego poszedłem po wykładzie, to mi powiedział, że on nie ma obowiązku nam tego pokazywać. I że zastanowi się, czy w ogóle będzie jakaś poprawa. Kurwa.

Przysunął swoje krzesło obok krzesła, na którym siedział Ethan, żeby być jak najbliżej bruneta. Ułożył dłoń na jego plecach, w okolicy łopatek, i krążył nią powoli przez materiał ubrania mężczyzny.
— Ethan, słońce... — westchnął współczująco. — Co za skurwiel. Ale... wiesz, że on nie może nie dać wam prac do wglądu? To jego zasrany obowiązek. Tak samo jak zorganizowanie drugiego terminu. Czekaj, pokażę ci, to stoi jak byk w prawach studenta. — Podniósł się i zniknął na moment, żeby wrócić ze swoim laptopem. Przysiadł na swoim miejscu i otworzył sprzęt, uruchamiając go. — Jego widzimisię generalnie jest zupełnie niezasadne, i możecie się spokojnie powołać na regulamin studiów. Jeżeli będzie upierał się przy swoim, możecie podać sprawę wyżej.