Over the fence, część 2

Niepokój to była już dla Olivera automatyczna reakcja na dźwięk wibracji dochodzący z telefonu Ethana. A przecież nie musiała być to Emily, prawda? Mógł to być na przykład Freddie, czy ktoś z kierunku Ethana. Ale jednak… jednak brunet z jakiegoś powodu nie zerkał w telefon.
Chciał się zapytać, czy Emily od poprzedniej nocy wypisywała jeszcze coś do Ethana, ale nie zamierzał psuć ich wspólnej, spokojnej chwili.
— Mhm — mruknął. — Jasne, możemy obejrzeć, ale ja się jeszcze nie zamierzam ruszać, jest mi zbyt wygodnie — oznajmił.

– Mhm.
Pocałował go w policzek. Do tej pory jedyną przylepą w jego życiu był Freddie. Ale z nim się wychowywał, był do tego przyzwyczajony. Emily natomiast nie stroniła od kontaktu fizycznego, ale też nie kleiła się do niego tak, jak Oliver. I na pewno nie inicjowała kontaktu fizycznego tak często, jak młodszy chłopak. To była ciekawa odmiana od tego, co Ethan znał i do czego się przyzwyczaił.
Przestał już liczyć, ile razy jego telefon zawibrował, gdy tak siedzieli. Trochę zaczynało go to irytować.
– To jak, skoczysz po swojego laptopa? – zapytał w końcu. – I wybierz jakiś film, co? Zdaję się na ciebie.
Cmoknął go krótko w usta i poczekał, aż Oliver zniknie w swoim pokoju. Wtedy też wyciągnął telefon i bez czytania wiadomości wystukał odpowiedź:
Co ty wyprawiasz? Jesteśmy umówieni na czwartek. Wtedy pogadamy.

Nie tylko Ethana to irytowało; Oliver także był, delikatnie mówiąc, niezbyt zadowolony z tego, jak często odzywał się telefon bruneta. Niemniej trochę satysfakcjonowało go to, że Ethan wolał się z nim dalej przytulać, niż zerknąć w powiadomienia.
Poszedł po laptopa, czując, że to może być pretekst, by Ethan jednak sięgnął po swój telefon, ale, trudno. Nie mógł przecież kontrolować mężczyznę, a tym bardziej mu zabraniać czytania wiadomości od (być może) swojej byłej.
Wrócił jednak dosyć szybko. Rozsiadł się wygodnie z Ethanem i laptopem, co zajęło mu chwilę.
— Nie mam ochoty na coś ambitnego — wyznał. Bo tak naprawdę film nie był dla niego w ogóle istotny; najważniejsze było ciepło ciała Ethana. Włączył jednak któryś z filmów, który wyświetlił mu się w polecanych na Netflixie, lekką komedię romantyczną o której już gdzieś słyszał.
Skupił się może na pierwszych piętnastu minutach filmu; potem zaczepnie tyrpnął nosem o szyję Ethana, składając tam potem krótki pocałunek.

Ethan liczył na to, że kilka wiadomości pospiesznie wymienionych z Emily sprawi, że dziewczyna przestanie mu przypominać o tym, co dobrego wydarzyło się w ich związku. A było sporo takich chwil i nie mógł tego negować. Nie chciał jednak o nich myśleć, gdy siedział z Oliverem, gdy ten tak skrupulatnie przygotował cały wieczór. Dlatego był już trochę podirytowany i spięty, gdy chłopak ponownie przytulił się do niego i uruchomił film.
– A co ty myślisz, że robisz? – zapytał ze śmiechem, gdy Oliver zaczął trącać jego skórę nosem. – Jednak nie taki niewinny, co?

— Nie rozumiem, o co ci chodzi — wymruczał. Zaciągnął się zapachem Ethana czując, jakby wąchał najlepsze na świecie perfumy. — Przecież mówiłem, że nie jestem niewinny.
Gdy już mógł doświadczać tego rodzaju bliskości z mężczyzną, wydawało mu się że nigdy nie będzie miał tego dość. To było tak przyjemne, tak uzależniające. A może to bardziej sam Ethan był tak uzależniający?
Nie, żeby zmierzał do czegoś konkretnego. Miał taki o, kaprys, potrzebę zajęcia się szyją Ethana, która tak go kusiła.

Ethan pokręcił głową i pogładził go po włosach jak grzecznego psiaka.
– Mhm – zamruczał. – Nie kuś, kotku, nie kuś. Mieliśmy się nie spieszyć, pamiętasz?
Oliver był spragniony, to było oczywiste. I on też tego pragnął. Ale obawiał się, że jak szatyn tak bardzo będzie go kusił, to w końcu się nie powstrzyma, a wątpił, by ten był gotowy na pełen stosunek.
– No chodź tu.
Mimo swoich wcześniejszych słów, wciągnął go na swoje kolana i pocałował. Nie był to jednak namiętny pocałunek, a raczej słodki i niewinny.
I wtedy jego telefon znów zawibrował.
– Ja pierdole – jęknął. – Zaraz go wyrzucę przez okno.

Niby pamiętał, ale cóż mógł poradzić na to, że Ethan go tak pociągał? Podążał za swoimi potrzebami, tak palącymi potrzebami.
Gładził ciemne włosy w tym uroczym pocałunku, nie pociągał jednak za kosmyki, z delikatnością swoich ruchów dopasowując się do nastroju pocałunku.
— Spokojnie — wyszeptał. Ujął twarz Ethana między dłonie, a kciukami gładził jego policzki. — Może wyłącz wibracje? — zaproponował. — Albo odpowiedz, jeżeli chcesz. Ktoś bardzo chce się z tobą skontaktować.
Oliver obawiał się, że wiedział nawet, kto.

– Już odpowiedziałem, Ollie. – Westchnął. – Wszystko mi miesza... Wszystko.
Wyciągnął telefon z kieszeni i po prostu go wyłączył. Nawet nie spojrzał na to, co pisała Emily, bo doskonale wiedział, co znajdzie w tych wiadomościach. I czuł się z tym... dziwnie. Trochę winny. On sobie siedział i przeżywał kolejny romans, a dziewczyna wciąż próbowała o niego walczyć. Jaki był z niego facet? Jak wielkim był dupkiem?
– Opowiedz mi coś – poprosił. – Zanim humor mi się całkowicie popsuje.

Bał się spytać, kto (chociaż to wiedział) i co miesza Ethanowi, w jaki sposób. Czuł się nadal cholernie niepewnie. Ale cała ich relacja dopiero raczkowała, była niesamowicie krucha. Jednak Oliver… zależało mu cholernie na tym, by dalej się rozwijała.
— Wiesz, co symbolizują gardenie? — spytał. — Zaufanie. Postanowiłem, że będę ci ufać, że nie będę robił żadnych insynuacji, bo tak naprawdę… do niczego to nie zmierza. Mogę się przejechać na tym podejściu, trudno, ale nie chcę sobie więcej truć głowy żadnymi podejrzeniami. A poza tym nie było ładnych piwonii w kwiaciarni.

– Czyli te kwiaty to też nie przypadek, co? Też nawiązują do Emily?
Westchnął. Niby doceniał to, że Oliver mu ufał, ale z drugiej strony chyba nie potrzebował tego usłyszeć. Nie w taki sposób i nie teraz.
– Te też są ładne – mruknął w końcu. – I miło, że pamiętałeś, co lubię.
Właściwie nie wiedział, co ma mu powiedzieć. Liczył na jakąś opowieść, która odciągnie jego myśli od byłej dziewczyny, a nie tylko je pogłębi.

Pogładził delikatnie twarz mężczyzny, zaniepokojony. Może nie powinien akurat tego mówić… liczył na to, że to postanowienie ucieszy Ethana, ale najwyraźniej nie to Ethan chciał usłyszeć.
— Niekoniecznie do Emily. Niech to symbolizuje moją nową filozofię życiową.
Próbował jakoś uratować sytuację, ale chyba mu to nie wychodziło. Westchnął więc i podjął inną, okołokwietną opowieść:
— Lubiłem mieć w pobliżu pachnące kwiaty, gdy grałem — wyznał. — To może brzmi trochę pretensjonalnie, ale zapach współtworzył dla mnie ten specyficzny klimat. I miło się patrzyło na te bukiety. Bo w pokoju, w którym stoi fortepian, znajduje się też kredens. Taki stary, ale odnowiony, biały. Na prawo od instrumentu. I na wysokości fortepianu na tym kredensie stał wazon. Ręcznie zdobiony, prześliczny. A w tym wazonie starałem się zawsze mieć świeży bukiet kwiatów. W Patchway jest taka urocza pani kwiaciarka, chodziłem do niej przynajmniej raz w tygodniu, a ona zaskakiwała mnie kolejną kompozycją. I pięknie się to wąchało, i pięknie się na to patrzyło.

Oliver wyraźnie się zmartwił jego reakcją i Ethanowi zrobiło się głupio. Nie powinien wyżywać się na szatynie. Nie po takiej kolacji, w trakcie takiego wieczoru.
– Przepraszam – szepnął i pogładził go po policzku. – Trochę się zdenerwowałem, ale... przepraszam. To naprawdę cudowny wieczór. Wszystko doskonale przygotowałeś, kotku.
Wciągnął go na swoje kolana i oparł policzek o jego głowę.
– Romantycznie – skomentował jego opowieść. – Chciałbym kiedyś usłyszeć, jak grasz.

— Nie przepraszaj. — Pokręcił głową. — Nie masz za co przepraszać, nie chcę żebyś udawał że wszystko jest w porządku, jeżeli nie jest.
Oliver doskonale przecież wiedział, jak męczące było tłumienie swoich emocji. I chciał, żeby Ethan czuł się przy nim tak swobodnie i komfortowo, jak Oliver czuł się przy nim.
— Nie wiem, czy chcę jeszcze dla kogokolwiek grać — odparł, nie patrząc się na Ethana. Zresztą, w swojej pozycji nie bardzo miał jak spojrzeć mu w twarz. — To znaczy… już… wolę myśleć, że to zamknięty rozdział. Poza tym wypadłem z wprawy.

Ethan zmarszczył brwi. Nie pociągnął tematu swojego nastroju. Wolał skupić się na pasji Olivera, którą ten z jakiegoś powodu porzucił. Jak bardzo mogli wpłynąć na niego rodzice?
– Dla mnie byś nie zagrał? – zapytał cicho. Wiedział, że grał na emocjach, ale z Oliverem często nie dało się inaczej.
Złapał jego podbródek i obrócił mu głowę tak, by patrzyli sobie w oczy.
– Ollie – szepnął. – Dla mnie?

Och, doskonale wiedział, co Ethan próbował zrobić. Cóż, to nie tak, że było to ciężkie do spostrzeżenia…
— No, właśnie dla ciebie — mruknął. — Bo chciałbym przed tobą zagrać dobrze, a wiem że teraz moje umiejętności są słabsze.
Ciężko było patrzeć mu w oczy i odmówić, ale…
Cholera.
— Może… kiedyś — powiedział w końcu. Chociaż nie bardzo wyobrażał sobie powrót do dawnej pasji. Bowiem temat uważał za zamknięty, koniec, bardzo piękny epizod w życiu, ale, cóż, epizod.

– A ja wiem też, że nie jestem znawcą muzyki i dla mnie na pewno będziesz brzmiał wspaniale – odpowiedział. – Poza tym wystarczyłoby, żebyś tylko poćwiczył. W Londynie nie problem to ogarnąć.
Przesunął kciukiem po jego dolnej wardze, wciąż wpatrując się w jego jasne oczy.
– Będę o tym pamięta, Ollie – obiecał. – I kiedyś dla mnie zagrasz. Już nie mogę się doczekać.

— Uroczy jesteś — stwierdził i uśmiechnął się lekko. Zanim w ogóle pomyślał o tym, co robi, złapał palec Ethana figlarnie pomiędzy swoje wargi. NIe urywał przy tym kontaktu wzrokowego.
Nie, wcale nie próbował zejść z tematu swojej gry na fortepianie. Wcale.
Film leciał sobie w tle, ale chyba Ethan tak samo jak Oliver nie zwracał na niego uwagi. Były rzeczy… bardziej absorbujące. Olivera na przykład cholernie absorbowało to, jak brunet na niego patrzył.

– Ja? – Uniósł brew. – A to dlaczego?
Widział ten znany już mu błysk w oku Olivera, więc nie zaskoczyło go, gdy ten postanowił trochę się z nim... podroczyć. Wręcz przeciwnie, sam wsunął kciuk głębiej między jego wargi, niemo rzucając mu wyzwanie.
– Nie myśl, że nie widzę, co robisz – szepnął. – Jeszcze sobie porozmawiamy o twoim graniu, Ollie. Nie odpuszczę.

— Twój entuzjazm jest uroczy — stwierdził, chociaż tak naprawdę wiele rzeczy w Ethanie mógłby określić jako urocze. I wcale przy tym nie odbierał Ethanowi męskości, właściwie ten urok jest częścią tego, co czyni bruneta tak atrakcyjnym i pociągającym mężczyzną.
Przejechał koniuszkiem języka po koniuszku kciuka Ethana, podejmując to wyzwanie. Zassał się odważniej na palcu, tak jakby zasysał się… cóż, na czymś innym, niepotrzebna jest wybujała wyobraźnia by wpaść na to, o co może chodzić.
— Mhm — mruknął, chociaż w głowie już pojawiały mu się plany kolejnych dystraktorów, które mogłyby trzymać Ethana z daleka od myśli o Oliverze przy fortepianie.
Wypuścił kciuka z ust, żeby patrząc się mężczyźnie w oczy powoli przesunąć po nim językiem. Serce przy tym biło mu mocno, bo taka... dosyć uwodzicielska rola była dla niego nowością. Ale ekscytowało go to. Ekscytowało go kuszenie.

– A ty cały jesteś uroczy – zamruczał.
Nie potrafił oderwać od niego wzroku. Oliver potrafił być bardzo kuszący i nawet nie musiał zbyt dużo robić, by Ethan odczuł podniecenie. A jednak imponowała mu jego inicjatywa i kolejne próby kuszenia go.
– Coś ruchliwy masz ten języczek dzisiaj – zauważył z rozbawieniem. – Ktoś mógłby pomyśleć, że chciałbyś mieć w ustach coś zupełnie innego...

— Ach, tak? Skąd ten pomysł? — spytał, a w jego oczach pojawiły się figlarne błyski. Film sobie leciał w tle, ale chyba żaden z nich już nie zwracał na niego uwagi.
Oliver ujął twarz Ethana za brodę, nie mocnym, acz zdecydowanym ruchem i wpił się w jego usta. Całowanie Ethana to kolejna rzecz, od której się niebezpiecznie szybko uzależniał. Ale jak mógł się nie uzależnić od tych ust? Od tych bardzo, bardzo utalentowanych ust?

– A co, mylę się?
Wplótł palce we włosy Olivera i odpowiedział mocno na pocałunek. On też uwielbiał się z nim całować. Tak jak wszystko w przypadku szatyna, było to po prostu uzależniające.
Gdy przerwali pocałunek, przesunął dłonią w dół po ciele młodszego chłopaka, a następnie przeniósł ją na swój rozporek.
– Chyba zasłużyłeś dziś na nagrodę – zamruczał.

— Oczywiście, że zasłużyłem.
Zsunął się i uklęknął przed Ethanem na podłodze. Z pewnych, cóż, filmów edukacyjnych wywnioskował, że taka pozycja, tak uległa pozycja mogła być pociągająca. Rozszerzył nogi bruneta i ulokował się wygodnie między nimi.
— Sio, chcę sam — fuknął, odpychając dłoń Ethana od rozporka, po czym sam nim zajął. Gdy wydobył spod ubrania penisa bruneta, poruszył przez jego całą długość kilka razy dłonią, zanim chwycił go delikatnie i polizał główkę po czym, patrząc się mężczyźnie w oczy, włożył go do ust.

– Coś za bardzo się rządzisz – zawyrokował niskim głosem i wplótł palce jednej dłoni we włosy Olivera. Pociągnął zaczepnie za kosmyki, na próbę, patrząc mu przy tym prosto w oczy. – A to miała być nagroda. Zachowuj się.
Cała postawa Olivera, jego niewinny wzrok wręcz krzyczały o uległości. I Ethanowi bardzo się to podobało. Nic więc dziwnego, że bardzo szybko zrobił się twardy i gotowy do akcji.
Odchylił głowę na oparciu kanapy i mocniej przycisnął głowę szatyna do swojego krocza. Może ten ruchliwy języczek nie miał wprawy, ale i tak dawał mu sporo przyjemności.
– Mhm, dobrze... – pochwalił go mrukliwie.

Ten rozkazujący ton sprawił, że przez całe ciało Olivera przebiegł dreszcz. Naprawdę nie spodziewałby się, że tego typu rzeczy będą na niego działać. Że tak podobała mu się dominacja.
Niemniej, wręcz instynktownie, chciał być posłuszny.
I chciał zadowolić Ethana, dlatego z zaangażowaniem pieścił go oralnie, pomagając sobie ręką. Chciał i zamierzał nabrać wprawy i doświadczenia, aspirował do tytułu najlepszego z kochanków Ethana. Ale żeby osiągnąć ten status, musiał się postarać, także starał się wziąć jego penisa najgłębiej, jak potrafił, żeby nie dostać odruchu wymiotnego, i zaangażował swój język. Wypuścił go powoli, zostawiając po sobie ślad śliny, który zlizał i kontynuował zasysanie się na członku. Nie zrywał przy tym kontaktu wzrokowego z Ethanem.