Ghost 5

Zaśmiał się, właściwie nie biorąc tego na poważnie.
- A ja jako trzecią... - zaczął, wchodząc do samolotu. - Wiem! Chcę przejąć kontrolę. Spokojnie, dalej będziesz górą, ale dynamika będzie moja - oświadczył z uśmiechem.
Prywatny samolot nie był drogą restauracją, więc Rayan czuł się w nim dość swobodnie. Rozejrzał się i wskazał na dwa wygodne fotele pomiędzy którymi znajdował się niewielki stolik.
- Gramy od razu czy chcesz zebrać energię? - zapytał z zadziornym uśmiechem, wyciągając ze swojej torby talię kart.

Nie był tym jakiś bardzo zestresowany, lecz wizja tego że miałby być na dole wywoła w nim zimny dreszcz. Nie ufał mu na tyle, by oddać swoją dziurkę w jego ręce.
Usiadł przy stoliku na przeciwko Ryana i założył noga na nogę. Może i był niewyspany, lecz myślał trzeźwo. Wystarczająco by zagrać z nim kilka rundek.
- Dużo grywałeś w pokera? - zagadał gdy Ryan rozdawał karty. Nawet jeśli by oszukiwał zauważyłby, chyba. Był niezłym graczem, lecz nie najlepszym, a sama gra... Cóż nie sprawiała mu za wiele przyjemności.

Potasował, rozdał i rozsiadł się wygodnie, nie podnosząc jeszcze swojej części.
- To był jeden ze sposobów na zarobek - odpowiedział. - A że dużo jem, dużo grałem - dodał, mówiąc całkowicie swobodnie, kompletnie nieskrępowany swoją przeszłością.
Podniósł karty i przyjrzał się im z kamienną twarzą.
- Ciekawi cię to bo chcesz wygrać czy dlatego, że chciałbyś mnie poznać? - zapytał, odkładając jedną kartę do wymiany. - Wymieniasz coś?

Ander przez cały czas się uśmiechał, zupełnie jakby miał najlepsze rozdanie w życiu. Chociaż nie była to prawda, mógł wymienić karty licząc, że trafi mu się coś lepszego lub blefować. Postanowił spróbować drugiej opcji.
- Nie - odpowiedział z uśmiechem - Myślę, że w Foue Seasons ci się spodoba. Mają własne kasyno, gdzie w grę wchodzą duże sumy i... Cóż jeśli chcesz żeby mój ojciec cie nią zabił za to co zrobiłeś jego aniołkowi, będziesz musiał mu się przypodobać, a nie ma lepszego sposobu na to niż właśnie hazard - nie miał problemu z graniem i rozmawianiem na raz

Rayan zaśmiał się, dobierając kartę.
- Jeśli ogram twojego ojca z całej fortuny, przejdziesz na moją własność i będziesz moim aniołkiem? - zapytał pogodnie, wyraźnie rozbawiony. - Teraz gramy o żel i prezerwatywę, nie? Sprawdzam! - oznajmił i położył karty na stół. Miał zwycięzkie rozdanie - ciężko byłoby go pokonać.

- Chciałbyś, żebym był twoim aniołkiem? Wiesz.. Umiem wiele rzeczy o których jeszcze nie wiesz - uśmiechnął się pogodnie i rzucił swoje karty na stół. Ewidentnie przegrał, mając chyba najsłabszy możliwy zestaw kart. Nie przejął się tym jednak, w końcu to tylko jedna przegrana... Tyle, że Ryan ograł go nie w jednej, a we wszystkich trzech rundach.
Zwłaszcza pod koniec dało się wszystko wyczytać z twarzy Andera i widać było po nim, że chociaż zna zasad to.. Gra wcale nie sprawia mu za wiele radości. Nauczył się jej bo musiał, bo tego właśnie od niego wymagano i w gruncie rzeczy nigdy jej nawet nie polubił.
- Zadowolony? - zapytał niczym obrażona księżniczka i znów rzucił karty na stół. Ostatnie rozdanie miał niezłe, lecz Ryan i tak bez problemów go pokonał.

Rayan wyciągnął się na fotelu, układając sobie ręce pod głową.
- Jak cholera. Część nagrody odbiorę w ciągu jednego wieczora - oświadczył radośnie. Nie chciał już grać więcej, więc po prostu ułożył się wygodnie i zamknął oczy.
- Obudź mnie jak dolecimy - mruknął, dobrze wiedząc, że czekają ich całe długie godziny podróży. Zwykle przesypiał wszystkie loty, żeby nie myśleć o tym, że są w metalowej puszce.

Naburmuszony wstał od stołu, jednak płonęła w nim jakaś iskierka ekscytacji. Chciał spełnić prośby Ryana, nawet jeśli oznaczało to naruszenie jego prywatności i ograniczeń.
Jedyny problem był w tym, co rozumieli przez noc, gdyż tryb życia Andera był trochę inny niż normalnych ludzi. W czasie dnia spał, gdy piekielne słońce mogło z łatwością go zranić i niczym wampir, budził się w nocy.
Teraz też postanowił się zdrzemnąć, rzecz jasna nie w fotelu, a w swojej własnej kapsule do spania. Zanim jednak ułożył się tam wygodnie przyniósł Ryanowi koc.
- Nakryj się - rzucił nim prosto w jego twarz i jak gdyby nigdy nic odwrócił się na pięcie i skierował do łóżka. Daleko było mu do romantyka, to na pewno.

- Twoja czułość i opiekuńczość jest jak papier ścierny - mruknął z rozbawieniem, a jednak przyjął koc. Nie zamierzał chować się w kapsule - całą podróż spędził śpiąc w fotelu, chcąc zachować czujność. Jeśli tylko coś byłoby nie tak, zauważyłby to najszybciej i byłby w stanie odnaleźć spadochron. Nie lubił samolotów.
Gdy dolecieli na miejsce, zaczął się naprawdę stresować. Ameryka... Kiedy ostatni raz ją widział?
- Pada. To chyba miła odmiana - mruknął do Andera, wysiadając z samolotu prosto na deszcz, od razu kierując się do samochodu. - Nie lubię tego kraju - westchnął.

Nie poczuł się urażony tą uwagą, jego zdaniem Ryan powinien być wdzięczny za to, że Ander raczył pofatygować się i przynieść mu kocyk. Cały lot przespał niczym dziecko, gdyż wiedział że nic się nie stanie. Zawsze, gdy miał mieć jakiś wypadek dzień wcześniej miał koszmary, śniły mu się zwykle kompletne głupoty, lecz nadal były wystarczajco przerażające by spędzić sen z powiek.
- Dlaczego? - zapytał zainteresowany.
Samochód którym jechali okazał się limuzyną, nie byle jaką, lecz firmową Four Seasons. Jego ojciec zadbał chyba o wszystko, łącznie z lokajem, który schował ich bagaże, aż po schłodzony szampan w środku.
Ander otworzył go i nalał każdemu odrobinę do kieliszka. Mimo wszystko wolał by zostali trzeźwi.
- Zachowujcie się - upomniał ich, a Jacob od razu zaczął mu wypominać, że przecież potrafią się zachowywać w towarzystwie. Może i tak, lecz nie w takim towarzystwie.
Hotel pod którym się zatrzymali zwalał z nóg już na samym wejściu i jedyną osobą, która nie czuła się tym przytłoczona był Ander. Jak mógłby skoro wychował się w tym miejscu? Znał go na wylot, łącznie z przejściami służbowymi nie dostępnymi dla zwyczajnych gości.

- Jest całe milion powodów - odpowiedział.
Idiotycznie czuł się, siedząc w limuzynie. Miał na sobie wysokie, wojskowe buty i czuł się jakby zdeptywał czyjeś bogactwo całą swoją osobą. Tak samo, gdy byli już w hotelu... Chciał się schować. Ukryć.
Na szczęście nadchodził wieczór, więc planował właśnie to zrobić. Przydzielono im osobne pokoje i zaraz po relaksującej kąpieli Rayan pojawił się pod drzwiami pokoju Andera. Miał na sobie szary dres i prostą, dość obcisłą koszulkę, w których planował spać.
- Obiecałeś mi sen w jednym łóżku - przypomniał mu, choć nie czuł się śpiący.

- Obiecał? - zamiast głosu Andera usłyszał niższy i o wiele starszy głos. Mężczyzna, który stanął przed nim w drzwiach był dosłowną górą. Miał prawie dwa metry wzrostu i z pewnością, gdyby nie lekki brzuszek wyglądałby jak mokry sen połowy nastolatek.
- Tatku nie przejmuj się, Ryan żartował. Chodziło mu o to, że mieliśmy dzisiaj razem obejrzeć film - odpowiedział łapiąc dłoń mężczyzny i zastosował swój fałszywy uśmiech nr 24.
- Och, my little angel... Jeśli ci się narzuca każę go wyrzucić przez okno. Zresztą i tak to zrobię, jeśli przekroczy ten próg - odpowiedział ze spokojem, lecz jego wzrok mówił sam za siebie. Miał ochotę udusić Ryana na miejscu za użycie takich słów w stosunku do jego słodkiego aniołka.

Kiedy w drzwiach pojawił się nieznajomy mężczyzna, Rayan nieco się speszył - miał wrażenie, że w ogóle pomylił pokoje. Gdy dotarło do niego, że jednak nie, uniósł brew zaskoczony i jego wzrok przybrał nieco bardziej twardy wyraz. Nie był nieśmiały. Ani wystraszony. Wyglądał właściwie tak, jakby był w stanie zmierzyć się z tym mężczyzną na rękę, gdyby tylko pojawiła się taka konieczność.
- Ta... - mruknął z cichym westchnieniem. - Mord w Ameryce nikomu nie wychodzi tak łatwo - dodał, wzruszając ramionami, wsuwając dłonie do kieszeni spodni.

- Tato przestań straszyć mojego podwładnego! - jęknął Ander udając najsłodsze niewiniątko na świecie. Przy ojcu zawsze przybierał tą twarz, którą tak bardzo lubił i chciał rozpieszczać.
Wtedy Floyd nie był w stanie mu się sprzeciwić i zawsze szedł mu na rękę. Tym razem nie było inaczej.
- Nie straszę aniołku! Prawda, że cię nie wystraszyłem? - zapytał jakby szukając potwierdzenia - Widzisz wszystko jest w porządku.
Ander jednak odsunął się i odwrócił na pięcie udając obrażonego, a jego ton głosu stał się wręcz płaczliwy.
- Zawsze to robisz! Nic dziwnego, że nie mam żadnych przyjaciół skoro każdemu grozisz śmiercią! - gdy odwrócił się w stronę ojca naprawdę miał w oczach gry. Sztukę aktorstwa opanował wręcz do perfekcji.
Po krótkiej kłótni jego ojciec odpuścił i postanowił zostawić syna w spokoju obiecując mu, że już więcej nie będzie straszyć nikogo z jego oddziału o ile chłopak zgodzi się z nim zjeść śniadanie. Na to był w stanie przystać.
Gdy tylko mężczyzna opuścił pokój Ander przybrał swoją zwyczajną, beznamiętną minę, nie ścierając nawet łez z policzkó.
-Właź i zamknij za sobą drzwi - mruknął

Obserwował i oczom nie wierzył...
Wszedł do pokoju, zamknął drzwi i oparł się o nie plecami, a zaraz roześmiał się dźwięcznie, szczerze rozbawiony. Pokręcił głową.
- Serio ludzie się na to nabierają? - zapytał, unosząc brew, nie umiejąc opanować rozbwienia. - Rany, jesteś bardziej spierdolony niż sądziłem. Manipulant, kurwa - dodał pogodnie, ale nie mówił tego, żeby go obrazić. Był raczej pełen podziwu. - Też nie wie, że wolisz mężczyzn? - zagaił zaraz, wchodząc wgłab pokoju.

- Spierdalaj - mruknął w odpowiedzi - Pokazuję mojemu ojcu to, co chce zobaczyć. Ja mam wszystko co tylko zechce, a on myśli, że jestem jego słodkim aniołkiem. Tak właściwie to nie jest na tyle głupi, żeby nie wiedzieć, że to nie jest moje prawdziwe zachowanie, lecz...Cóż można powiedzieć, że po kimś jestem taki jak to ty określiłeś "spierdolony"
Usiadł wygodnie na łóżku i ściągnął z siebie koszulkę. Światła nadal się paliły, lecz tyle był w stanie mu pokazać.
- Wie, ale nigdy nie przyprowadziłem mu partnera pod sam nos... Ciężko targać ze sobą zwłoki - wyciągnął rękę w jego stronę, zachęcając Ryana by ten do niego podszedł - A co? Boisz się, że naprawdę powiesi cię za jaja? Jeśli myślałeś, że żartował z tym wyrzuceniem przez okno to...Muszę cię zmartwić. Ma tyle krwi na rękach co my.

Uśmiechnął się, podchodząc bliżej.
- Wyglądam ci na zmartwionego? - zapytał, ale zamiast zainteresować się jego półnagim ciałem, wsunął mu się na materac i po prostu położył się na boku, obserwując mężczyznę. - Bez seksu, Ander. To miał być sen w jednym łóżku - dodał zaraz, bo po poprzednim razie chyba nawet nie do końca był w stanie zrobić cokolwiek więcej. - Co z twoją matką? Ciągle mówisz o starym. Poleciałbym na niego, wyglądał całkiem nieźle jak na swój wiek - stwierdził z zastanowieniem, marszcząc lekko czoło.

Bez seksu, czuł się właśnie jakby ktoś założył mu kaganiec i kazał spać w budzie, jednak położył się koło Ryana i westchnął cicho. Pytania o jego rodzinę były niewygodne, lecz... Czasami dobrze było się przed kimś otworzyć.
- Zostawiła nas, gdy miałem jakiś rok, więc nawet suki nie pamiętam. Z tego co mi opowiadał personel to i tak się mną nie interesowała, a została tak długo bo ojciec jej płacił. Dał jej kurwa cztery miliony, żeby chociaż przez pierwszy miesiąc karmiła mnie piersią. Wiem tyle, że nienawidziła nas obu i w końcu spierdoliła gdzieś na drugi koniec świata.
Przez cały ten czas nie patrzył w oczy Ryanowi, sam nie wiedział czemu, jednak mówienie tego, chociaż nie było bolesne to nadal dość trudne
- A twoi starzy?

Nie chciał go pocieszać nie wiadomo jak mocno, bo sądził, że to Andera zniechęciłoby jeszcze bardziej. Rozumiał natomiast nadopiekuńczość Floyda w takiej sytuacji...
- Mój ojciec był gejem, mówiłem ci - odpowiedział, wzruszając ramionami, nie uznając tego jako coś strasznego. - Nie był w stanie znieść życia, w którym utknął. Kiedyś zabrał mnie na przejażdżkę... - na krótką chwilę zamilkł, jakby zastanawiał się czy faktycznie chce mu powiedzieć. Westchnął i kontynuował. - Myślałem, że to jakiś... Żart. Zabawa, której nie rozumiem. Miałem z sześć, siedem lat, więc nie mogłem przewidzieć tego, co się wydarzy. Powiedział, że sprawdzimy czy auto jest bardziej twarde niż drzewo. Utknąłem z trupem w samochodzie na cztery godziny nim nas znaleziono i mnie stamtąd wyjęto - zakończył, obserwując Andera uważnie.

Ander zarzucił na jego biodro jedną nogę i lekko go do siebie przyciągnął, minimalizując dystans pomiędzy ich ciałami.
- To tłumaczy dlaczego jesteś jebnięty - skomentował tylko nie okazując mu większego współczucia.
Nie potrafił pokazać tego co czuł w środku, żeby inni nie uznali to za jedną z jego kolejnych sztucznych min.
- Powinniśmy się zacząć handlować o to kto miał gorzej w życiu wiesz, może chociaż wtedy bym z tobą wygrał skoro w kraty nie potrafię - wzruszył ramionami i uśmiechnął się lekko jak gdyby nie rozmwiali właśnie o ciężkich chwilach z przeszłości.

- Kurwa, Ander - zaśmiał się pogodnie, kręcąc głową. Położył dłoń na jego udzie, chcąc zachować go tak blisko siebie nawet, gdy go wyśmiewał.
- Przy tobie czuję się normalny. Taki wiesz, turbo normalny szary człowiek z nudną szarą pracą. A dotychczas naprawdę sądziłem, że jestem popierdolony. Skala naszego zjebania jest totalnie różna, twoja wyjebała w kosmos - stwierdził, brzmiąc całkowicie radośnie i swobodnie. Co z tego, że rozmawiał z przełożonym? W tej chwili nie czuł między nimi służbowego dystansu - on pojawiał się tylko przy pozostałych członkach załogi.

- Chyba powinienem czuć się obrażony... Ale mam wywalone w to co o mnie mówisz, bo i tak wiem, że ostatenicznie przyjdziesz do mnie do łóżka... Chcąc się pieprzyć a nie spać - musnął jego czoło swoimi ustami i przymknął na chwilę oczy.
W takich chwilach Ander naprawdę wyglądał na aniołka, jego przystojna twarz była rozluźniona, a włosy które zwykle miał zaczesane do tyłu opadły mu na czoło.
- Lubię być zjebany i... Lubię czuć się normalnie przy tobie. Jesteś moim pierwszym żywym partnerem do seksu. Nie czekaj, to zabrzmiało jakbym pieprzyły zwłoki a to obrzydliwe, nawet ja mam jakieś granice zjebania

Chciał się pieprzyć? Rayan westchnął i pokręcił głową.
- Seks z tobą to sport ekstremalny - oświadczył z rozbawieniem. - Dopóki nie przestanie mnie piec tyłek, zapomnij. A następnym razem użyj żelu, jeśli chcesz większej regularności - dodał zaraz, brzmiąc pogodnie.
Przewrócił się na plecy i podłożył sobie ramię pod głowę, ziewając krótko.
- Jak to jest... Pieprzyć się z kimś, a potem widzieć jak umiera? Znaczy - co ci to daje? Poczucie władzy, kontroli? - zapytał szczerze zainteresowany.

Ander cały czas leżał na boku przyglądając się Ryanowi
- Spokój... - odpowiedział i przytulił się do niego. Normalnie w życiu nie zrobiłby czegoś tak poniżającego, lecz teraz jego głowa leżała na piersi Ryana
- Jeśli przeżyje będzie mógł zdradzić mój sekret, jeśli przeżyje będzie chciał mnie skrzywdzić... I tak dalej. Wiem, że to kompletne głupoty - nie podniósł nawet wzroku na niego, po prostu mocniej objął go ramieniem - Ale... Mój pierwszy i każdy kolejny seks tak się kończył. Zresztą pierwszy nie był moją winą, bo chciałem się tylko bronić.

To nie musiało być powiedziane bardziej dosadnie, żeby Rayan zrozumiał. Objął go, a następnie naciągnął na nich kołdrę i otulił mężczyznę w ten sposób. Było przyjemnie - wygodnie, ciepło i miło.
- Jeśli kiedyś postanowisz zabić mnie w trakcie, daj znać - odpowiedział z nutą rozbawienia, chcąc go rozluźnić. - Ale... Nawet bez zakładu nie pisnąłbym słowem, wiesz? To dla mnie zbyt ważne, żeby rozpowiadać o tym innym - wyjaśnił mu, leniwym gestem przeczesując jego włosy.