Over the fence, część 1

Fred nie potrafił powstrzymać chichotu, gdy usłyszał kolejne pytanie.
– Skarbie, uwierz mi, warto. – Gdyby mógł, to by go teraz przytulił, tak go ten chłopak rozczulał. – Też nad tym myślałem przed pierwszym razem. I też bałem się bólu. Ale prawda jest taka, że niektórzy w internecie mocno przesadzają, opisując to doświadczenie. I to przesadzają w dwie strony. – Westchnął. – Na ostateczny efekt składa się wiele rzeczy: odpowiednie przygotowanie, cierpliwość partnera, długość i grubość jego członka...

— Dobrze, dobrze, wystarczy! — powiedział trochę głośniej niż powinien, bo nie chciał rozmawiać o takich szczegółach. Chociaż pewnie by mu się to przydało. W końcu po coś zaczynał ten temat…
I w tym momencie zaczął się zastanawiać, czy on i Ethan okażą się w ogóle… dopasowani. W końcu widział członka Ethana, dużego, dumnego, naprężonego, pięknego. I on miałby… w nim…?
To chyba nie był dobry pomysł na roztrząsanie takich technicznych stron seksu. I w ogóle na myślenie o seksie. Miał w końcu do przeprowadzenia poważną rozmowę z Ethanem, który mógł się w każdej chwili pojawić. Oliver nie chciałby, żeby ten go przyłapał w środku rozmowy o seksie z jego najlepszym przyjacielem.

– Sam zapytałeś!
Zaśmiał się, czując się niemalże nostalgicznie w trakcie tej rozmowy. Sam przecież był kiedyś równie przestraszony. A i Ethan nie był lepszy.
– Gdybyś miał jeszcze jakieś wątpliwości, w tej, czy w innej kwestii, to zawsze możesz pytać. Na pewno będzie ci łatwiej pogadać ze mną o takich technicznych szczegółach, niż z Ethanem. Chociaż on pewnie też nie miałby nic przeciwko.
Zerknął na zegarek. Rozmawiali już jakiś czas i zastanawiał się, za ile jego przyjaciel dotrze do mieszkania. Musiał z nim jeszcze porozmawiać, zanim ten zrobi coś głupiego i pokłóci się z Oliverem.

— Dzięki, ale… no, to krępujące! — wyrzucił z siebie w końcu. Zachowywał się jak… o, chwila, przecież jest prawiczkiem. No, ale w każdym razie zachowywał się przy tym trochę jak dzieciak. Jednak w tym temacie faktycznie był niczym dziecko we mgle. — A już na pewno nie chcę o tym rozmawiać teraz, kiedy czekam na Ethana. Seks ze mną, to pewnie ostatnia rzecz o której teraz mógłby myśleć.

– Oj, skarbie, zdecydowanie go przeceniasz! – Zaśmiał się. – Dobra, muszę już kończyć. Mam nadzieję, że rozwiałem trochę twoich wątpliwości. I że pogadamy wkrótce, bo prawda jest taka, że w ogóle się nie odzywasz!
Fred poszczebiotał jeszcze chwilę do telefonu, a gdy tylko połączenie z Oliverem zostało przerwane, od razu wybrał numer przyjaciela.
– Ethan! Jesteś już w domu? Nie? No to świetnie. Musimy sobie porozmawiać.

— Ostatnio dużo się działo — mruknął, ale poczuł wyrzuty sumienia. — Będę się częściej odzywał, obiecuję! Trzymaj się tam mocno.
Po rozmowie z Fredem czuł się trochę spokojniejszy; miał więcej nadziei i odwagi przed spotkaniem z Ethanem, poza tym czuł, że w końcu określił rzeczy, które póki co pozostawały tylko nienazwanymi, męczącymi wątpliwościami.

Zanim wrócił do mieszkania, wybrał się na długi spacer po pobliskim parku, aby w spokoju porozmawiać z Fredem. I o ile na początku nie podobało mu się, że jego przyjaciel skontaktował się z Oliverem, zamiast najpierw z nim porozmawiać, o tyle później był mu wdzięczny. Nie tylko wszystko zrozumiał, ale poczuł się też wyjątkowo idiotycznie. Zrobił z siebie przedstawienie przed Tomem i po co?
Prawda była taka, że miał wrażenie, iż stracił kontrolę nad swoim życiem, a to nie było przyjemne uczucie. I Freddie doskonale to rozumiał. Opieprzył go, ale wiedział, z czego wynikała jego reakcja. I to Ethan bardzo doceniał.
Gdy wchodził do mieszkania, nie bardzo wiedział, czego się spodziewać. Wiedział od Freddiego, że Ollie na niego czekał, ale może poddał się i poszedł spać? Słaby blask dochodzący z kuchni powiedział mu jednak, że nie, że szatyn uparcie go wyczekiwał. Już samo to mogło zmiękczyć mu serce.
– Nie śpisz – zauważył, wchodząc do kuchni.

— Nie śpię — potwierdził, patrząc się na Ethana trochę ze swego rodzaju oczekiwaniem. Bo spodziewał się, że czekała go zaraz nieprzyjemna rozmowa. Niemniej, Ethan nie wyglądał, jakby był w ofensywnym nastroju. — Chcesz herbaty? — spytał, bo i sobie akurat robił herbatę. — Ja… chyba nie powinienem cię przepraszać za to, co się stało rano, ale czuję się jakbym cię musiał przeprosić — powiedział szczerze. — Porozmawiamy o tym, czy dzisiaj jesteś zbyt zmęczony na rozmowę?
Oliver chciałby mieć to za sobą. Wiedział, że jeżeli nie wyjaśnią tej sytuacji, to nie zaśnie w spokoju. Niemniej Ethan spędził większość dnia w pracy, było już dosyć późno… Oliver zrozumiałby, gdyby ten wolał odpocząć.

– Czujesz, jakbyś musiał mnie przeprosić? Czemu? – Uniósł brew. – I tak, napiję się herbaty. Dzięki.
Czuł się nieco niezręcznie. Rano zachował się idiotycznie i teraz było mu głupio tłumaczyć się przed Oliverem. Ale musiał coś zrobić, pozbyć się tego napięcia, które narosło między nimi.
Wziął głęboki wdech i zbliżył się do młodszego chłopaka. Położył dłoń na jego ramieniu i obrócił go delikatnie, by mogli na siebie patrzeć.
– Przepraszam za rano – wymamrotał. – Wybaczysz mi?

— Ja, tobie? — wydusił z siebie, nieco oszołomiony. Bo nie tego się spodziewał. Chociaż... może to był efekt jego rozmowy z Fredem. — To ja czuję, że powinienem... dlatego, bo rano wydawałeś się na mnie zły — przyznał. — Przytuliłem rano Toma, bo pomyliłem go z tobą. Przysięgam — wyjaśnił, tłumacząc się, mimo tego że to Ethan go przecież przepraszał. — Nie mam ci czego wybaczać, rozumiem twoją reakcję, wiem jak to mogło wyglądać z twojej perspektywy.

– Byłem zły – przyznał po chwili ciszy. – Ale byłem też idiotą. Zobaczyłem was razem, posłuchałem tego, co powiedział Tom i... kompletnie mi odbiło. Dlatego przepraszam.
Objął dłońmi jego twarz i spojrzał mu głęboko w oczy.
– Po prostu... pamiętam, co mówiłeś mi o Tomie. I nie podobało mi się, że śpicie na tym samym łóżku. Wiem, że to czyni ze mnie hipokrytę, bo to samo robiłem z Fredem, ale... wciąż mi się to nie podoba.

— Wiem dlaczego ci się to nie podoba — powiedział cicho. Nawet bardzo cicho, ale przecież byli tak blisko, że Ethan doskonale go słyszał. — Ale to jednak nie jego chciałem przytulić, a ciebie. To o tobie myślałem. Wydaje mi się, że to jest bardzo znaczące. Zresztą... Fred pewnie ci przekazał, o cz rozmawialiśmy? — spytał wprost. I nie miał zamiaru mieć o to pretensji do Freda; koniec końców czuł, że to dzięki niemu uniknął nieprzyjemnej dyskusji z Ethanem.

– Trochę mi wyjaśnił. – Uśmiechnął się krzywo. – Ale i tak nie tłumaczy to mojej irracjonalnej reakcji. Po prostu ostatnio czuję, że nie bardzo panuję nad swoim życiem. Wszystko tak szybko się zmienia, a ja... cóż, nie przepadam za zmianami.
Pogładził czule jego policzek. Zwariował na punkcie tego chłopaka. Tylko to mogło tłumaczyć jego zachowanie.
– Na sam twój widok z kimś innym mi odbija. – Zaśmiał się. – Widzisz, co ze mną zrobiłeś?

— Ethan... — wyszeptał. Mógł go zrozumieć. W jego życiu też pojawiły się ogromne zmiany; status quo został naruszony bezpowrotnie. — Ale... nie żałujesz? — spytał, dosyć zaniepokojony. Nie chciał, żeby Ethan czegokolwiek w tej relacji żałował. Naprawdę zależało mu na tym, żeby zbudować z tym mężczyzną zdrową relację, pełną pozytywnych uczuć, a nie żalu i wątpliwości.
Przylgnął do dotyku bruneta. Nie mogąc się powstrzymać, objął go i przytulił się do niego.
— Czekałem na to zdecydowanie zbyt długo... — przyznał cicho. Och, jak wspaniale było poczuć ciepło tego ciała! — Chyba się już uzależniam od bliskości z tobą — odpowiedział tym wyznaniem na wyznanie Ethana.

– Nie, oczywiście, że nie żałuję.
Uśmiechnął się do niego ciepło i objął go, mocno do siebie przytulając.
– Chyba obaj się uzależniliśmy...
Odetchnął z ulgą. Nie pokłócili się, nie było żadnego spięcia. Wyjaśnili sobie wszystko i... chyba było dobrze? A to wszystko dzięki Fredowi. Musiał mu podziękować.
– Więc... wszystko między nami ok?
Taka niepewność nie była dla niego typowa, ale przy tym chłopaku niczego nie był pewien.

— To dobrze, że nie żałujesz — powiedział cicho, czując jak znika gula, która pojawiła się nagle w jego gardle.
— Oczywiście, że wszystko okej. — Uśmiechnął się. Cieszył się niesamowicie, że się nie pokłócili, że ta rozmowa nie wyglądała ani trochę tak, jak to sobie wyobrażał. Jego obawy zupełnie się nie sprawdziły i został naprawdę miło zaskoczony. Oliver także czuł, że to był wpływ Freda. — Wiesz, czego jeszcze nie mogłem się doczekać? — wyszeptał, niby konspiracyjnie, i ujął twarz Ethana, żeby go pocałować.

Ethan uśmiechnął się kątem ust i pocałował go mocno, wręcz zachłannie. Zdecydowanie za dużo czasu minęło, od kiedy robił to ostatni raz. Obecność Toma była jednak pod wieloma względami niepożądana. Może byłoby łatwiej, gdyby Oliver powiedział o wszystkim przyjacielowi, ale... ale przecież nie mógł tego od niego wymagać. Jeszcze nie teraz.
Przyciągnął go jeszcze bliżej i przedłużał jak najbardziej ten gorący, głęboki pocałunek, który zostawił ich z przyspieszonymi oddechami i rumieńcami.

Zaangażował się w ten pocałunek jak żaden inny; przecież to nie tak, że minęły wieki odkąd ostatni raz się całowali, ale mimo to Oliver zdążył za tym cholernie zatęsknić. Naprawdę stawał się uzależniony. Ale nie czuł się z tym źle. O czymś takim marzył; o uczuciu, które pochłonie go całkowicie.
— Tak… dokładnie tego nie mogłem się doczekać — wyszeptał w usta Ethana. Pocałował go jeszcze raz, tym razem krótko. I chciał go jeszcze bardziej, i bardziej, i bardziej całować, ale męzczyzna wyglądał na zmęczonego. — To herbata, hm? Jadłeś kolację? — spytał, a w jego głosie nadal słychać było przejęcie pocałunkiem.

– A proponujesz siebie na kolację? – Zaśmiał się cicho i znów go pocałował.
Nie potrafił się od niego oderwać. Niby wiedział, że w każdej nowej relacji tak to wyglądało, znał to przecież z doświadczenia, ale jednak miał wrażenie, że z tym chłopakiem było trochę inaczej.
– Mhm, herbata – wydusił, gdy w końcu się od niego odsunął. – I kolacja, jeśli to nie problem. A ja bym szybko skoczył pod prysznic.

— Może na deser… — powiedział, uśmiechając się lekko. Och, bardzo chętnie by siebie zaserwował Ethanowi, Ethan mógłby brać ile wlezie, ale było późno, była to niedziela i Oliver musiał wziąć pod uwagę inne rzeczy poza chęciami. — Jasne, leć, ja coś na szybko przygotuję.
Zabrał się więc za robienie kolacji dla Ethana, Nic wymyślnego, po prostu zapiekane kanapki, bo i było za późno za kombinowanie. Usiadł na krześle ze swoją herbatą, czekając aż Ethan wyjdzie z łazienki. Miał niekontrolowanego banana na twarzy. Tak bardzo się cieszył, że między nim, a Ethanem było wszystko wyjaśnione i było dobrze.

Piętnaście minut później Ethan opuścił łazienkę, wciąż wilgotny po prysznicu, z mokrymi włosami i w samej bieliźnie. Nie było jednak potrzeby, by zakładał coś więcej, bo w mieszkaniu było bardzo ciepło, a przed Oliverem niejednokrotnie paradował w podobnym stroju.
– Dzięki. Kochany jesteś.
Dobrze było wrócić do mieszkania i dostać przygotowany już posiłek, zamiast po pracy wszystko robić samemu. To był kolejny plus ich relacji.
– O której masz jutro zajęcia?

Oliver durnie myślał tylko o tym, jak Ethan seksownie wyglądał tuż po prysznicu. Jakby totalnie zgłupiał na moment.
— Nie ma sprawy — odparł cicho i odwrócił wzrok, skrępowany tym jak bezwstydnie się wpatrywał w prawie nagie ciało Ethana. A tam, gdzie Ethan był zasłonięty bokserkami, mógł sobie doskonale wyobrazić nagość…
Och, po co on w ogóle zaczynał z Fredem temat seksu!
— Jutro, hm, nie mam porannego wykładu, więc dopiero od dwunastej — oznajmił. — A ty?

Czuł na sobie spojrzenie Olivera i pochlebiało mu to. Cieszył się, że udawało mu się utrzymywać tak dobrą formę mimo niewielkiej ilości czasu.
– Na dziewiątą, a później do kliniki. – Westchnął. – Ale później nie pracuję, więc wieczór wolny. Możemy posiedzieć w domu lub porobić coś fajnego na mieście. O ile masz czas i ochotę.
Nawet w swoich uszach brzmiał dziwnie asekuracyjnie.

— Możemy posiedzieć w domu. Pewnie będziesz zmęczony. Zrelaksujemy się wspólnie, co? Film, kolacja? Zrobię kolację — zaproponował. Perspektywa miłego wieczoru spędzonego z Ethanem w ich mieszkaniu bardzo go ekscytowała. — Wrócę wcześnie, więc może coś upiekę, co? Jakie ciasto jest twoim ulubionym?
Być może był trochę za bardzo podekscytowany, ale nie mógł się powstrzymać. Wpatrywał się przez to w Ethana jak w obrazek, zupełnie nie myśląc o tym, czy to nie było dla Ethana aby trochę niekomfortowe.

Ethan zaśmiał się, równie oczarowany zachowaniem Olivera, dlatego nawet nie dostrzegł jego maślanego wzroku.
– Mhm, brzmi dobrze. – Pokiwał głową. – Bardzo lubię jabłecznik, ale nie chcę, żebyś sobie robił kłopot. Kolacja wystarczy.
Dla niego film i kolacja w mieszkaniu brzmiały doskonale. Faktycznie wyjście na miasto wymagało sił, których pewnie nie będzie miał, a siedzenie w domu może wydawało się nudne, ale tak naprawdę było przyjemne i odprężające. Może w oczach swoich kumpli zachowywał się, jakby miał przynajmniej sześćdziesiątkę na karku, ale czy to miało jakieś znaczenie?
– Śpisz dziś ze mną? – upewnił się.