Over the fence, część 1

– Nie, ja – parsknął. – Oczywiście, że ty.
Oliver potrafił być bardzo kuszący. Nie miał doświadczenia, ale wszystko przychodziło mu naturalnie, bo był bardzo frywolny, co Ethan dostrzegł już dawno temu. Wystarczyło tylko pozwolić mu się otworzyć.
– Skoro jesteś taki niegrzeczny... – zamruczał i zjechał dłonią na przód jego spodni od pidżamy. – To musisz ponieść karę.

— Karę? — Uniósł brew, a słowo to praktycznie wymruczał. Głos, który miał być uwodzicielki zamienił się w jęk, gdy poczuł parcie na swoje krocze. — Och, Ethan…
Wystarczyło tak niewiele, by był rozpalony do czerwoności. W próbie chociaż chwilowego odzyskania kontroli zdecydowanym gestem przyciągnął Ethana do siebie, atakując jego usta, te cudowne usta, które potrafił czynić magię, mocnym pocałunkiem.

– Mhm, karę... – zamruczał i odpowiedział mocno na ten pocałunek. Złapał jedną z jego nóg i zarzucił ją sobie na biodro, by być jeszcze bliżej.
Oliver nie potrzebował wiele, by się nakręcić, ale Ethana to nie zaskakiwało. Było to nawet całkiem podniecające.
Zanurkował dłonią w jego spodniach i potarł jego krocze. W jego mniemaniu szatyn zdecydowanie za dużo na siebie zakładał do spania. Wystarczała przecież tylko bielizna... A najlepiej jej brak.
Gdy dostał się w końcu do jego członka, objął go dłonią i przesunął nią kilka razy, zahaczając kciukiem o sam czubek. Nie bawił się, nie prowokował. Od razu przeszedł do konkretnych działań, które miały doprowadzić Olivera do spełnienia.

Och, tak Oliver mógł być karany!
Wydał z siebie słaby jęk spowodowany pieszczotami. Nadal krępował się odgłosami, które się z niego wyrywały. Nie sądził, że będzie tak… głośny. Na szczęście Ethanowi zdawało się to nie przeszkadzać.
— Ethan — wyjęczał, gdy ich usta na moment się rozłączyły. — Czy mógłbyś… tak jak ostatnio… nas razem? — wydusił z siebie prośbę. To było cholernie podniecające i chciał to ponownie przeżyć. — Chcę, żebyśmy byli… blisko.

– Ale to miała być kara, a nie nagroda – wymruczał w jego usta, wciąż mocno pocierając główkę jego członka.
Nie potrafił mu jednak odmówić. Ściągnął bieliznę na tyle, by wyciągnąć na wierzch penisa i chwilę później objął ich obu dłonią. Poruszał przy tym biodrami, wywołując jeszcze więcej przyjemnego tarcia.
To był bardzo intymny akt. Dotykali się prawie na całej długości ciał, ich oddechy mieszały się ze sobą, a biodra uderzały o siebie w zapamiętaniu. Ethan zupełnie tego nie planował, ale gdy później o tym myślał, to doszedł do wniosku, że mógłby tak częściej przygotowywać się do snu.

Dokładnie o taką bliskość mu chodziło; o taką intymność, która całemu aktu dodawała jeszcze większej siły, więcej emocji, a przez to stawał się przyjemniejszy.
Dotykał Ethana, gdzie tylko sięgnął. Sunął po jego ciele po omacku, czując pod swoimi palcami każde zagłębienie i wybrzuszenie. Gdy był już blisko orgazmu, ułożył swoją dłoń na dłoni Ethana – tej, którą przesuwał po ich złączonych członkach.
Doszedł przed Ethanem, wydając z siebie w momencie szczytu jego imię. Sam przecież nie raz i nie dwa się masturbował, robił przecież to samo, co robił Ethan, a jednak działania tego mężczyzny były milion razy przyjemniejsze, a orgazm bardziej satysfakcjonujący.

Ethan doszedł chwilę po Oliverze, dysząc ciężko, jak po przebiegnięciu maratonu.
– Cholera – jęknął i opadł prawie całym ciężarem ciała na szatyna. – To było... wyczerpujące.
Zaśmiał się w jego szyję i uniósł się po chwili, by sięgnąć po szafki, z której wyciągnął chusteczki nawilżające. Zawsze trzymał je blisko łóżka i po raz kolejny się przydały.
Otarł ich ze spermy i poprawił bieliznę.
– Usatysfakcjonowany?

Bardzo cieszyło go to, i było mu po prostu miło, że Ethan potrafił o niego zadbać, chociażby w taki sposób, jak wycierając go ze spermy po seksie. To było miłe.
— Bardzo. Będę cudownie śnić, chociaż nic nie dorówna rzeczywistości — stwierdził, może trochę pompatycznie, ale w postorgazmicznej euforii przed oczami widział tylko kolor różowy, w której to barwie twarz Ethana jaśniała. — Dziękuję. Jesteś wspaniały.

Ethan roześmiał się, bo zachowanie Olivera było naprawdę zabawne. Wystarczyło trochę czułości, by w zamian otrzymać morze komplementów.
– Mhm, jestem – mruknął z rozbawieniem. – Ale miło, że też to przyznajesz.
Objął go luźno jednym ramieniem i przymknął oczy. Teraz już mógł spać. A przynajmniej tak mu się wydawało, bo nagle usłyszał, jak jego telefon wydaje dźwięk oznajmiający nową wiadomość. Jedną, drugą, trzecią.
Westchnął.
– Podasz mi go? – poprosił, bo Oliver miał bliżej do szafki. – Możesz też przeczytać.

— Nie będę czytał twoich wiadomości — oznajmił. Nawet z przyzwoleniem Ethana, nie czułby się z tym w porządku, zważywszy na naturę ich relacji.
Na wyświetlaczu zobaczył jednak, chcąc nie chcąc, fragmenty wiadomości.
Emily.
Porozmawiajmy…
Tak jak ostatnio…
Te skrawki wiadomości wystarczyły, by wyobraźnia Olivera się poruszyła. Tak jak ostatnio co?

– Jak chcesz – mruknął i odebrał od Olivera komórkę.
Światło bijące z wyświetlacza poraziło go, więc musiał zmrużyć oczy i chwilę zajęło mu, zanim dotarło do niego, kto w ogóle do niego pisze. Gdy dostrzegł imię byłej dziewczyny, wziął głęboki wdech. To nie tak, że pisała do niego pierwszy raz od czasu ich ostatniego spotkania, ale teraz wybrała sobie wyjątkowo niefortunny moment.
Porozmawiajmy o tym, co się wydarzyło między nami, proszę. Tak jak ostatnio przygotuję kolację. Spotkajmy się.
Nigdy wcześniej nie wyczuwał w jej wiadomościach takiej desperacji. Zrobiło mu się jej żal.
Wpadnę i porozmawiamy, ale jeszcze nie wiem, kiedy. – odpisał. Na chwilę w tym wszystkim zapomniał o obecności Olivera, który leżał tuż obok.

Żałował, że jednak nie przeczytał wiadomości od Emily. Chociaż nadal wiedział, że postąpił słusznie. Ale wtedy przynajmniej by wiedział, jaki był ciąg dalszy tej cholernej wiadomości i nie musiałby się truć kolejnymi wyobrażeniami. Co ostatnim razem? Przecież ostatnim razem rzekomo nie zdołali przedyskutować tego, co się między nimi stało, a Ethan zasnął…
Może tak naprawdę był naiwny, wierząc w to? Ale chciał zaufać Ethanowi.
Niemniej, ta głupia wiadomość zasiała w nim ziarno niepewności. Ale nie chciał ulegać temu uczuciu.
— Widziałem… że to Emily — odezwał się w końcu. Kusiło go, żeby zajrzeć w ekran telefonu Ethana, zobaczyć wiadomość od dziewczyny i to, co odpisał Ethan. Powstrzymał się jednak. — Czemu pisze do ciebie tak późno?

– Mhm, ona – potwierdził, odpisując na kolejną wiadomość.
Emily pytała, czy pasowałby mu jutrzejszy wieczór, ale na jutro umówił się już z Oliverem i nie zamierzał tego przekładać tylko dlatego, że jego była chciała się z nim jak najszybciej spotkać.
– Nie wiem. – Wzruszył ramionami, bardziej skupiony na telefonie, niż na odpowiadaniu szatynowi. Próbował znaleźć w głowie pasujący mu termin. – Może wcześniej nie miała czasu. Co za różnica, o której pisze?

— Żadna — stwierdził i westchnął. Nie, nie powinien się nakręcać. — Tylko to dziwne. Miała cały dzień żeby do ciebie napisać.
Starał się nie brzmieć na zazdrosnego, ale brzmienie brzmieniem, a jednak przytulił się do Ethana, w ten sposób przypominając mu o swojej obecności, bo cierpiał na chwilowy niedobór uwagi. I to na rzecz byłej Ethana! Niedopuszczalne.
— Kiedy się z nią spotkasz? — spytał cicho.

Zerknął krótko na Olivera. Czy mu się wydawało, czy ten znów był zazdrosny?
– Ona też studiuje i pracuje, Ollie – mruknął. – Nie zawsze ma czas. Dlatego zawsze tak trudno było nam się zgrać.
Wrócił do odpisywania, ale jednym ramieniem objął szatyna, by mieć go blisko siebie.
– Chyba w czwartek, zaraz po zajęciach. Oboje mamy wtedy wolne.

Nic nie odpowiedział, ale nadal uważał za niestosowne to, że Emily rościła sobie prawo do tego, żeby niepokoić Ethana nocą. Po prostu mu się to nie podobało, ale nie chciał robić o to afery, bo sam czuł że to trochę irracjonalne.
— To dobrze — stwierdził, chociaż wizja spotkania Ethana z Emily nadal go, delikatnie mówiąc, nie cieszyła. — Będziesz miał to za sobą.
...a wtedy będziemy mogli w końcu nazwać naszą relację, pomyślał.
Więc z jednej strony wyczekiwał czwartku, a z drugiej się go obawiał. Postanowił jednak chociaż na razie o tym nie myśleć. Jutro przecież czekał go wieczór z Ethanem.

Koniec części 1

Tematy, które przekroczyły maksymalną liczbę postów, są automatycznie dzielone.

Druga część tej fabuły znajduje się  TUTAJ.