Over the fence, część 1

— Siema! — rzucił wesoło Tom.
— Cześć… — mruknął niepewnie Oliver. Chciał zatrzymać Ethana, wyjaśnić jakoś to, co się stało, wyklarować sytuację między nimi, ale Tom… przez obecność Toma zabrakło mu odwagi.
Toma udało mu się wykurzyć dopiero po południu, ale tak naprawdę będąc z nim nie rozluźnił się; wręcz przeciwnie, nakręcał się myśląc o Ethanie. To wszystko między nimi jest przecież takie kruche, tak łatwo można to zniszczyć… A Oliver tego nie chciał. Naprawdę chciał, żeby z ich relacji… coś wyszło. Nieśmiało myślał o związku.
Ale czy naprawdę powinien wciągać Ethana w związek, kiedy sam nie zamierzał wychodzić z szafy? Czy to nie był egoizm z jego strony?
Stwierdził późnym wieczorem, że i tak nie zaśnie, postanowił więc poczekać na Ethana. Rozsiadł się w salonie i włączył pierwszy lepszy film, a ekran laptopa był jedynym źródłem światła w mieszkaniu.

Ethan starał się wyładować swoją złość na siłowni, ale miał wrażenie, że nawet to nie pomogło. Dlatego ostatecznie opisał całą sytuację Fredowi, bo czuł, że tylko przyjaciel go zrozumie. I tylko on będzie potrafił mu doradzić. Dzieliła ich jednak ta nieznośna strefa czasowa i przez resztę dnia czekał na wiadomość zwrotną. Nie spodziewał się tylko, że Fred – zamiast od razu do niego napisać – zadzwoni najpierw do Olivera.
– Hej, Ollie. Jak tam się ma mój ulubiony współlokator Ethana?

Kompletnie nie spodziewał się telefonu od Freda. Niemniej, zapauzował film i odebrał, włączając tryb głośnomówiący, skoro i tak był sam w mieszkaniu.
— Hej — odpowiedział. Chciałby brzmieć bardziej entuzjastycznie, w końcu naprawdę tęsknił za Fredem, ale to oczekiwania na Ethana sprawiło, że znowu nakręcił się w ponury nastrój. Nie chciał się koniecznie dzielić od razu swoimi bolączkami z przyjacielem Ethana, więc powiedział tylko: — Czekam aż Ethan wróci z pracy, oglądam film… a co u ciebie? Jak tam Nowy Jork?
Zastanawiał się, czy Fred wie o nim, i o Ethanie, ale… sądził, że raczej tak. W końcu Fred to najlepszy przyjaciel Ethana. Poza tym, był już wtajemniczony w kwestię orientacji Olivera. Oliver nie miałby Ethanowi za złe, gdyby powiedział o tym Fredowi, chociaż fakt faktem nie ustalali tego między sobą.

– Nie najgorzej. Nie jest idealnie, zawsze mogło być lepiej, ale te kilka dni z wami bardzo mi pomogło. Aż bym wrócił do Londynu...
Freddie zachowywał się tak, jakby nic nie wiedział, ale to były tylko pozory. Chciał wybadać sytuację i poznać wersję Olivera, zanim powie Ethanowi, co robić. Zwykle to działało odwrotnie i Ethan udzielał mu rad, ale tym razem czuł, że jego przyjaciel jest zagubiony. Po rozstaniu z Emily wyraźnie nie był sobą. A może nawet już wcześniej, po pocałunku z Oliverem.
– A ty co taki podłamany? Pokłóciliście się z Ethanem?

— Już się stęskniłem — przyznał. Och, jak by chciał, żeby Fred wrócił! I Ethan na pewno byłby szczęśliwszy, mając przyjaciela tak blisko siebie. Ale Fred miał swoje życie w Nowym Jorku, życie na które często pracował. — Cieszę się, że ten krótki pobyt ci pomógł. Nawet jeżeli, um, część tego czasu spędziłeś na pomocy mi… — dodał, lekko zawstydzony. Zawsze będzie wdzięczny Fredowi za jego pomoc, ale ten okres… to był okres ogromnego zagubienia, w którym sobie ostatecznie jakoś poradził dzięki Fredowi. I Ethanowi.
Drgnął lekko, słysząc to bardziej bezpośrednie pytanie. Nie sądził, że jego głos zdradzał jego samopoczucie, ale być może tak było. Albo może Ethan powiedział coś Fredowi o tym, co się stało, co brzmi w zasadzie bardziej prawdopodobnie i wyjaśniałoby ten nagły telefon…
Ale przecież się nie pokłócili.
— Nie pokłóciliśmy się — powiedział. — Nawet nie mieliśmy jak, ale czuję, że Ethan… zamierza się pokłócić? Że jest na mnie zły. Rozmawiałeś z nim, prawda? Dlatego dzwonisz?

– No właśnie nie rozmawiałem i dlatego dzwonię. – Zaśmiał się serdecznie. – Od razu mnie przejrzałeś! Byłbym beznadziejnym szpiegiem... – Westchnął dramatycznie. – Ale przynajmniej z najlepszym gustem.
Chciał trochę rozładować atmosferę i rozluźnić Olivera, który z pewnością był teraz przybity. Fred może nie znał go jakoś długo, ale zdążył w tym krótkim czasie zauważyć, że szatyn bardzo szybko bierze wszystko do siebie i trwa w takich swoich przygnębiających bańkach, które każdego doprowadziłyby do szaleństwa.
– Co się wydarzyło, Ollie?

— No ale coś na pewno wiesz — stwierdził Oliver. Bo Fred na pewno nie miał jakiegoś szóstego zmysłu, który z Nowego Jorku pomógłby mu wyczuć, że akurat coś zazgrzytało między Ethanem, a Oliverem. Westchnął. — Sam do końca nie wiem. To znaczy… myślę, że wiem o co jest zły, ale to zwykłe nieporozumienie. Bo wiesz, że się zaczęliśmy spotykać, tak? — spytał dla formalności, chociaż właściwie znał odpowiedź. — Więc wczoraj odwiedził nas mój przyjaciel, który oczywiście nie wie, że my… że ja w ogóle jestem homo. I spaliśmy razem. W łóżku, w sensie, normalnie sen — podkreślił. — I… cóż, rano… pomyliłem go z Ethanem i się w niego wtuliłem… — Poczuł ciepło na policzkach, ale na szczęście nikt nie mógł ujrzeć jego rumieńca. — Potem, przy Ethanie, Tom zaczął sobie robić z tego jaja i potem Ethan wyglądał na… no, delikatnie mówiąc niezadowolonego. A potem wyszedł. I czekam na niego.

– No coś tam wiem - przyznał z westchnieniem, bo głupio było udawać, że jest inaczej. – Ale chciałem poznać twoją wersję, zanim spróbuję temu głupkowi nabić trochę rozumu do głowy. Co prawda przez ocean jest trochę trudniej, ale musisz docenić, że się staram!
Teraz trochę więcej rozumiał z tego chaosu, jaki przesłał mu Ethan. Co, swoją drogą, też było do niego niepodobne.
– Zgaduje, że nie powiedziałeś mu, dlaczego tak się... przytulałeś do Toma? – mruknął. – I Ethan pewnie wie, co czujesz do tego swojego przyjaciela, co? To trochę wyjaśnia.

— Dzięki — powiedział. Naprawdę doceniał to, bo Freddie jako przyjaciel Ethana mógł przecież, i byłoby to zrozumiałe, od razu stanął po stronie Ethana i przyjąć jego perspektywę jako jedyną właściwą.
— Jasne, że mu nie powiedziałem. Nie miałem przecież jak tego zrobić, Tom był przy nas… — tłumaczył. — A co czuję do Toma… to skomplikowane. Wiesz, bo… jeszcze niedawno temu się zarzekałem, też sam przed sobą, że jestem w nim zakochany jak tylko się da. Ale Ethan… nie mówię, że w nim się zakochałem, ale przy nim czuję tak… intensywne rzeczy, jakich wcześniej w ogóle nie czułem. I też… mniej myślę o Tomie. I czuję się z tym dosyć dziwnie, bo skoro… skoro tak szybko by mi przeszło, to co to mówi o moich uczuciach do Toma? Były fałszywe? Wierzyłem, że przez większość życia go kochałem, i do tego byłem przyzwyczajony.
Czuł, że przy Freddiem mógł sobie pozwolić na takie wyznania. Że go zrozumie i nie będzie oceniał.

– To musisz mu to wyjaśnić, bo trochę ześwirował.
Ethan zwykle nie działał pod wpływem impulsów, ale w przypadku Olivera wszystko wyglądało inaczej. Zdawało się, że cała ta relacja, to był jeden wielki impuls.
– Nie wiem, ile Ethan ci mówił, a nie chcę za bardzo go obgadywać, ale z nim i Emily też było podobnie. Myślał, że jest w niej zakochany i tkwił w tym związku, aż w końcu w niego uderzyło, że... jednak sobie sporo rzeczy wmówił, a później w nie wierzył. Zdarza się, Ollie.

— Z chęcią mu to wyjaśnię, jak mi pozwoli — mruknął. Obawiał się właśnie tego; że Ethan nie będzie chciał nawet słuchać jego wyjaśnień, że założył sobie swoje i koniec.
— Myślisz, że to samo mogło być w moim przypadku? — spytał cicho. I trochę… trochę z ulgą przyjął to, co Freddie powiedział mu o związku Ethana z Emily. Nadal potrzebował zapewnienia, że Ethan nie chciał do niej wrócić. — Ale to by oznaczało, że oszukiwałem siebie. A przecież… przez tyle lat sądziłem, że nie umiem kochać nikogo, jak kocham Toma. Na pewno go kocham, to znaczy, ale czy to oznacza, że nie w taki sposób, jak myślałem? Przecież myślałem też o tym, żeby mnie… całował, przytulał i tak dalej…
Chociaż, nagle go oświeciło, że przez jakiś czas nie miewał już takich fantazji, albo miewał je sporadycznie. Często pojawiały się w okresie dojrzewania, kiedy zorientował się, że zamiast o dziewczynach i kontakcie fizycznym z nimi, myślał właśnie o swoim przyjacielu...

– Ollie. – Uśmiechnął się z rozczuleniem, czego Oliver nie mógł zobaczyć. – To twój najlepszy przyjaciel. Wychowałeś się z nim. I nigdy nie miałeś intymnych i uczuciowych kontaktów z innym facetem. To normalne, że zakochałeś się lub myślałeś, że się zakochałeś w Tomie. – Zaśmiał się na wspomnienie swoich rozterek. – Też na początku myślałem, że kocham Ethana w ten sposób. Ale potem zacząłem spotykać się z innymi i uświadomiłem sobie, że wcale nie mam takich uczuć względem niego.
A może kiedyś miał, ale zrozumiał, że do siebie nie pasują w ten sposób. Nie chciał jednak tego mówić, żeby nie mieszać Oliverowi w głowie.

— Ale to by oznaczało… — zawahał się, ale kontynuował: — Że i w tym oszukiwałem samego siebie. I może rzeczywiście tak było. Bo to było wygodne, tak paradoksalnie. Mogłem przeżywać swoją niespełnioną miłość i przez to nie szukałem jej nigdzie indziej. Do tego byłem przyzwyczajony, ale… nie chcę sprowadzać swoich uczuć do Toma do przyzwyczajenia. To brzmi okropnie. Ale, co do Ethana… myślisz, że uda mi się go przekonać, że to, że się przytulałem do Toma… no, nic nie znaczy? Mówił mi, że potrafi być zazdrosny, ale wolałbym żeby jednak nie był zazdrosny o mojego najlepszego przyjaciela…

– Ethan potrafi być bardzo zazdrosny – przyznał. – Szczególnie, gdy mu zależy. Dlatego nie dziwi mnie jego reakcja.
Właśnie ten brak zazdrości był najbardziej zastanawiający w związku Ethana i Emily. Fred kompletnie tego nie rozumiał. Ale teraz wszystko stało się jasne.
– On nie jest zazdrosny o twojego najlepszego przyjaciela – zauważył. – On jest zazdrosny o twojego najlepszego przyjaciela, w którym podobno jesteś zakochany. Bo nie uwierzę, że on o tym nie wie. Ethan zawsze wie takie rzeczy.

Szczególnie, gdy mu zależy…
Olivera w głębi duszy ucieszyło to drobne stwierdzenie. Nie, żeby powątpiewał w Ethana i jego intencje, ale, ponownie, Oliver potrzebował takich mniejszych lub większych zapewnień.
— Pewnie, że wie. — Westchnął. — Ale… nawet wczoraj mu mówiłem co czuję, że zamiast spać z Tomem chciałbym spać z nim. Bo to prawda, tak czułem. I nawet mnie to zdziwiło. Gdy Tom z nami siedział… chciałem, żeby już wyszedł, bo chciałem spędzić czas z Ethanem. To… przy Ethanie czuję się tak… jak przy nikim innym. Oczywiście, jest za wcześnie na pewne deklaracje i uczciwie nie mogę ich dać Ethanowi, ale na pewno… chciałbym z nim coś zbudować — powiedział cicho. — Przy nim czuję się tak… komfortowo. I miło. I sprawia, że zachowuję się… zupełnie inaczej niż na co dzień, ale wtedy tak naprawdę czuję się sobą. Nie wiem, może jestem na haju pod wpływem tego, jak to się szybko i intensywnie rozwija, ale to jest to, co czuję w tym momencie.

Fred uśmiechnął się do siebie. Dobrze było wiedzieć, że Ethan miał przy sobie osobę, której tak na nim zależało. Bo on czul to w słowach Olivera; czuł, że ta dwójka do siebie pasuje.
– To powiedz mu to – powiedział ze śmiechem. – Bo Ethan rzadko reaguje impulsywnie, ale kiedy zaczyna być zazdrosny... No cóż, wtedy robi się trochę irracjonalny. Ale na pewno cię wysłucha i jestem przekonany, że nie będzie na ciebie zły.
Wziął głęboki wdech. Może nie spodziewał się, że ta relacja tak się rozwinie, a szczególnie w tak szybkim tempie, ale naprawdę go to cieszyło. Bo choć lubił Emily, to nie czuł, by ta faktycznie była tam dla Ethana i go wspierała. A w Oliverze pokładał spore nadzieję.
– Cieszę się, że tak się... zgraliście – przyznał cicho. – Cieszę się, że jesteś przy nim, Ollie.

— Mam nadzieję, że mnie wysłucha — mruknął Oliver. — I że serio nie będzie zły, że zrozumie. Chociaż rozumiem, że to może być ciężkie.
Oliver milczał przez chwilę po następnych słowach Freda. Bo musiał mu jeszcze o czymś powiedzieć, co mogło się Fredowi nie spodobać. I zapewne się nie spodoba, i przez to przestanie tak przychylnie myśleć o relacji Olivera z Ethanem.
— Fred, ja… ja nie jestem gotowy żeby wyjść z szafy — wypalił. — Przepraszam, że to przywołuję, nie powinienem, ale sam wiesz, że związek z kimś, kto się nie ujawnia jest trudny. I nie chcę, żeby Ethanowi było ciężko. Ale wciąż… się boję.

Fred nie spodziewał się niczego innego. Właściwie był zaskoczony tym, jak szybko Oliver się otwierał. Przecież gdy się poznali, trudno mu było przyznać nawet przed samym sobą, że jest gejem. A teraz rozważał związek z Ethanem...
– Myślisz, że on tego od ciebie oczekuje? – zapytał miękko. – Wie, w co się pakuje. Ja też to wiem. I wierzę, że nie będziesz takim dupkiem, jak... moja ostatnia pomyłka. A jeśli będziesz... Nie chcesz ze mną zadzierać, Oliver.

— Oczywiście, że nie chcę. — Zaśmiał się lekko. Poniekąd też z ulgi, bo Fred przyjął to zaskakująco dobrze. — Ale… — Spoważniał momentalnie. — Mam nadzieję, że się w końcu odważę. Bo… chciałbym robić z Ethanem te wszystkie rzeczy, które robią… no, pary — powiedział cicho, lekko się rumieniąc, czego Fred na szczęście nie widział. — Kiedy byliśmy na randce, przy nim… przy nim czułem się tak swobodnie, że zapomniałem o innych ludziach, wiesz? Ale byliśmy w zupełnie innej części miasta, nie było tam żadnej znajomej twarzy… A jednak… wiesz, to też trochę ssie, kiedy nie możesz powiedzieć swojemu najlepszemu przyjacielowi że z kimś się spotykasz. Czuję, że to trochę… nie fair wobec Toma, wobec Ethana. Ale naprawdę jeszcze się boję.

– Daj sobie czas, Ollie. Powinieneś patrzeć na to z innej strony. Pamiętasz, jak się poznaliśmy? Jak nie potrafiłeś nawet przed samym sobą się przyznać? A teraz popatrz! Byłeś na randce z Ethanem i to na randce wśród ludzi! – Starał się przelać swój entuzjazm na Olivera i nieco poprawić mu nastrój. – Swoją drogą, potrzebuję wszystkich szczegółów tej randki. Wszystkich. Ethan był irytująco oszczędny w tej swojej relacji.
Fred najlepiej wiedział, jak trudno być z osobą, która się ukrywa. Zresztą, jeszcze nie tak dawno Ethan tłumaczył mu, że nie warto pchać się w taki związek. A teraz sam to robił! Fred nie uważał go jednak za hipokrytę, bo wciąż pozostawał okropnym romantykiem i uważał, że zmiana, jaka zaszła w podejściu przyjaciela, była urocza.
– Kiedyś się otworzysz – mruknął. – Wierzę w ciebie, wiesz?

Rzeczywiście, musiał uczciwie przyznać się do swoich postępów. Ale to szybkie tempo było tak naprawdę efektem tego, że kiedy pozwolił sobie na to, by wyszło z niego coś, co uparcie skrywał przez lata, to… to wyzwalające uczucie uzależniało. I chciał przekraczać kolejne granice, zwłaszcza przy Ethanie, który dawał mu poczucie komfortu i bezpieczeństwa.
— Dziękuję — powiedział cicho, wręcz nieśmiało. — Naprawdę to doceniam. A co do randki… nie wiem czy chcesz znać wszystkie szczegóły — zaznaczył. Chociaż ta część, o której krępował się mówić, miała miejsce technicznie po randce… czy może była jej przedłużeniem. — Ale to była najlepsza randka, na jakiej byłem. Było cudownie. Co mówił ci Ethan?

Oliver był rozczulający. Nic dziwnego, że Ethan miał do niego taką słabość.
– Czyli Ethan się spisał? – Zaśmiał się. – Jestem z niego dumny, naprawdę. – Pokręcił głową z szerokim uśmiechem, które Oliver oczywiście nie mógł zobaczyć. – A tak serio, to cieszę się, że tak dobrze się bawiliście. Niestety, powiedział tylko skrótowo, że byliście na kręglach, kolacji i... później dobrze się bawiliście.
Gdyby jednak Oliver mógł go teraz zobaczyć, od razu ujrzałby na jego twarzy porozumiewawczy uśmieszek.
– A ja właśnie chciałbym znać wszystkie szczegóły. – Podkreślił. – Poszliście na całość?
Fred uwielbiał ploteczki. I był równie ciekawski, co Tom. A może nawet bardziej, bo jego nie krępowały niektóre tematy, jak to było w przypadku przyjaciela Olivera.

O, nie, czyli o to pytał Fred. Rumieniec się powiększył. Gdyby to było możliwe, to aż Fred by poczuł to ciepło.
— N-nie… — wymamrotał w końcu. Od kiedy temat seksu go tak krępował? Och, no tak, bo nie mówił o wyimaginowanym seksie z dziewczyną. — Ale nie powiem ci wszystkich szczegółów! — dodał zaraz.
Zawahał się przez moment, zastanawiając się, czy powinien… Ale kogo mógł spytać, jak nie Freda?
— Czy to… bardzo boli? — spytał cicho.

– No weeeeź – jęknął i wydął usta jak małe dziecko. – Skoro Ethan mi nie chce powiedzieć, to chociaż ty... Potrzebuję jakiejś rozrywki!
W duchu sobie pogratulował. Udało mu się odciągnąć myśli Olivera od przygnębiających tematów, a to było niemałe wyzwanie.
Zawahał się jednak, zanim odpowiedział na jego niespodziewane pytanie.
– Trochę – przyznał w końcu. – Zwłaszcza na początku. Ale wiele zależy od doświadczenia i cierpliwości partnera. I uwierz, Ethanowi tego nie brakuje.

— Ale warto? W sensie, internet mówi, że to przyjemne, ale… no — mruknął. Odwrócił wzrok od telefonu, tak jakby na miejscu urządzenia był Fred we własnej osobie. Dlaczego się tak krępował! Skarcił samego siebie w myślach.
Podobała mu się perspektywa bycia zdominowanym przez Ethana; myśląc o Ethanie wchodzącym w niego robiło mu się gorąco, ale co jeżeli to całe doświadczenie okaże się rozczarowaniem? Nie z winy Ethana, oczywiście. Ale jeżeli to nie będzie przyjemne, a tylko bolesne…