Lekcja życia, część 2

  — Mhm, ty też, słoneczko. Ty też.
Wypuścił rozpalone powietrze na jego policzki, poruszając płytko biodrami. Mruczał i wzdychał mu w usta, bezustannie patrząc mu przymglonym wzrokiem w oczy.
Jego pchnięcia stawały się coraz głębsze i przybierały na sile. Mięśnie chłopca ściskały go mocno i nie chciały wypuścić za każdym razem, gdy wycofywał biodra.
To było tak kurewsko dobre, chciał szybciej, więcej, mocniej.
  — Hah.
Zadarł głowę i sapnął, a jego jądra uderzyły o jędrne pośladki chłopca; wchodził już w niego cały, bez żadnych oporów, do samego końca.
  — Mm.
Nie próbował hamować odgłosów, które świadczyły o jego przyjemności, ale był znacznie cichszy niż Alex, który miał najwyraźniej w zwyczaju jęczeć bardzo donośnie.

Niewielka przestrzeń wymuszała między nimi bliskość i intymność, która w innym miejscu mogłaby nie być tak oczywista. Alex wcześniej o tym nie myślał, ale teraz był zadowolony z tego, że musieli być tak blisko, bo dzięki temu mógł ciągle patrzeć w oczy Nathana i... wiedział, że nie zapomni o tym zbliżeniu.
Wbił paznokcie w plecy Vedleya, gdy ten trafił w jego prostatę.
– Tam... właśnie tam – wymamrotał, cały rozpalony i drżący.
Jego członek stał w pełni gotowości i co rusz ocierał się o brzuch poruszającego się Nathana. Alex już czuł, że niewiele będzie potrzebował, by dojść.

  — Mhm.
Włożył mu rękę pod głowę, zmienił nieznacznie kąt i teraz przy każdym ruchu ocierał się o to wrażliwe miejsce. Nie miał możliwości zwalić Alexowi, gdy znajdowali się w takiej pozycji i w tak ciasnym położeniu, ale widział, że nawet bez tego młodzieniec jest tak strasznie napalony, i tak bliski orgazmu.
Młodzieniec drapał jego silne ramiona i umięśnione plecy, wijąc się pod nim bez opamiętania, a Nathan pieprzył go coraz bardziej chaotycznie, dziko i egoistycznie.
Alex chyba to lubił. Lubił być pierdolony. Krzyczał tak głośno, jęczał jego imię. Reagował na każde pchnięcie i każde ukąszenie zębów tak żywo, intensywnie.
  — Ach… hah…
Już prawie.

Alex chyba jeszcze nigdy nie czuł czegoś równie intensywnego. Nathan się nie hamował, zupełnie. Daleko mu było do delikatności i przesadnego dbania o jego komfort. Był egoistyczny, to fakt. Ale Alexowi zupełnie to nie przeszkadzało.
– Ach!
Odchylił głowę i naprężył ciało, cały rozedrgany i tak bliski spełnienia... Wystarczyło, że jego członek otarł się jeszcze raz o brzuch Nathana i Alex doszedł, niemal mdlejąc od zalewającej go przyjemności.
– Jezu...
To było zbyt dobre i zbyt krótkie. Musieli to powtórzyć.

Nathan doszedł niedługo później, po kilku wyjątkowo szybkich pchnięciach.
Na końcu wykonał parę głębokich, wolniejszych, nim w końcu znieruchomiał i osunął się na chwilę na młodzieńca, dysząc ciężko, cały zlany potem.
Nie trwało to jednak długo. Po czymś tak intensywnym marzył mu się już tylko papieros.
Wyprostował się, uśmiechnął, obnażając kieł. Popatrzył w dół, upewniając, że Alex doszedł. Potem poprawił podwiniętą koszulkę, naciągnął bluzę i otworzył drzwi.
  — No teraz to muszę zajarać.

Alex zamrugał i pisnął mało męsko, gdy Nathan bezpardonowo otworzył drzwi, zupełnie nie przejmując się tym, że młodszy chłopak wciąż leży niemal nago na tylnych siedzeniach.
– Zamknij te cholerne drzwi! – syknął i prychnął z irytacją, kiedy Nathan spełnił jego prośbę.
Nie chciał się tym zniechęcać, ale było to trochę rozczarowujące, że po tak intensywnym stosunku Vedley w ogóle się nim nie zainteresował i od razu poszedł zapalić. Nie chciał się jednak teraz nad tym zastanawiać i zamiast tego wyciągnął z kieszeni chusteczki, by się wytrzeć.
Kilka minut później opuścił samochód już całkowicie ubrany.
– Chcesz tam wracać? – zapytał, wskazując na klub.

Vedley siedział bezpardonowo na masce. Parking był zupełnie pusty, więc bawiło go trochę to oburzenie i przerażenie Alexa. Nikt ich przecież nie widział.
  — Mmm? — spojrzał na chłopca leniwie i wyciągnął do niego paczkę. — No muszę tam iść, zabrałem Tonyʼemu kluczyki.
Uśmiechnął się pod nosem, wyraźnie zrelaksowany.
  — Poza tym zostało jeszcze sporo wódy. A co, chciałeś iść do domku i się poprzytulać?

– Nie, dzięki. – Pokręcił głową, bo akurat na fajki nie miał ochoty. – I nie musisz sobie kpić. – Dodał po chwili, marszcząc brwi.
Alex chętnie by się poprzytulał, ale Nathan najwyraźniej lubił to robić tylko przed, kiedy był napalony. Teraz, gdy było już po wszystkim, nie wydawał się do tego skory.
– To możemy tam wrócić, spoko – mruknął, choć wcale nie chciał wracać i wysłuchiwać kpiących uwag Liama. Poza tym policzki płonęły mu na samą myśl, że ci wszyscy ludzie obecni za sceną, wiedzą doskonale, co przed chwilą robił z Nathanem. To było okropnie krępujące.

Nathan parsknął cicho, przyglądając mu się pociemniałymi oczami. Był zrelaksowany, zadowolony, nawet trochę rozleniwiony, teraz, gdy już uszło z niego całe napięcie.
  — Zawsze jęczysz jak dziewczynka? — mruknął z rozbawieniem.
Lubił się z nim drażnić, lubił go złościć i wyprowadzać z równowagi. Alex należał zresztą do tych osób, które nawet w apogeum wściekłości nie wydawały się zbyt groźne.

– Nie jęczę jak dziewczynka! – oburzył się i spojrzał na niego iście morderczym wzrokiem. Jak on w ogóle śmiał mówić mu takie rzeczy?
Zaraz jednak opanował się i uniósł brew, uśmiechając się trochę kpiąco.
– Skoro nie chcesz następnego razu, bo drażnią cię moje jęki...

Nathan zsunął się z maski samochodu i podszedł do Alexa nieśpiesznym krokiem.
  — Jęczysz jak dziewczynka. I cipkę też masz ciasną jak dziewczynka. Może jesteś dziewczynką?
Uśmiechnął się pod nosem i nachylił do jego skrzywionych w niezadowolonym grymasie ust.
  — Nie dąsaj się, to całkiem pasuje do takiej księżniczki jak ty.

– Nie mam cipki, Nathan – syknął, mrużąc swoje różnokolorowe oczy. To określenie wyjątkowo mu się nie podobało. Budziło złe skojarzenia. – I nie chcę, żebyś tak o mnie mówił. Czy to jasne?
Założył ramiona na piersi i spojrzał na niego poważnie. Wiedział, że Nathan tylko sobie żartuje, ale te żarty były akurat mało zabawne.

Parsknął, zupełnie nie rozumiejąc jego złości.
To były tak ewidentne żarty, że naprawdę nie rozumiał, jak Alex mógł traktować je poważnie. Może miał jakieś kompleksy na punkcie swojej męskości, z tą delikatną buźką, ale nie powinien.
Równie dobrze mógłby ich nie mieć i wyjść na tym dużo lepiej.
  — Dobra, wracajmy — rzucił, zamiast przeciągać, i ruszył pierwszy w stronę klubu.


Kilka dni później, gdy Alex wracał do akademików po swojej zmianie, zobaczył znajomy, charakterystyczny motor pod tym samym pubem, w którym kiedyś, na wczesnym etapie ich znajomości, pił z Nathanem drinki.
Jeżeli postanowił zajrzeć do środka, z pewnością jego uwagę przykuł nie Nathan, tylko siedzący przy stoliku Louis.
Louis czekał na Nathana, który stał przy barze i kupował im drinki, a wyglądał przy tym jak rozkapryszony i pewny siebie książę.
Dla każdego, kto go nie znał, taki był.
  — Trzymaj. Krwawa Mary. — Nathan postawił przed nim napój i usiadł obok niego, zaglądając w jego ponurą twarz. — To co, powiesz mi, co się stało, skarbie?

Louis parsknął i zapatrzył się w postawionego przed nim drinka.
– A co mogło się stać? – Uśmiechnął się kpiąco. – Znów nie wie, gdzie jestem, więc przygotuj się na wielkie wejście. – Ostrzegł go. – A poza tym... No cóż. Po staremu. – Wzruszył ramionami. – Jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, mam wszystko, czego pragnę, nie wiedziałeś? – Zironizował.
Upił drinka i oblizał pełne wargi.
– Wtedy, gdy zgarnął mnie spod klubu i wróciliśmy do domu, to znów mnie przeleciał, chociaż mówiłem mu, że nie mam ochoty. Ale według niego wcale nie muszę mieć. Mam wrażenie, że nawet gdy leżę jak kłoda, to mu się podobam. – Prychnął. – I jasne, jestem kurwą i wcale nie musi się ze mną liczyć, ale czasem zachowuje się tak inaczej... A później ma totalnie wyjebane. Ja pierdole.
Nathan był jedyną osobą, której mógł się chociaż trochę zwierzyć. Nie miał innych, bliższych kumpli. Ludzie albo mu zazdrościli, albo skrycie go nienawidzili. A Vedley był w porządku i przede wszystkim nie był donosicielem. Louis był pewny, że to co powie, zostanie między nimi.

Tymczasem Alex długo wahał się przed wejściem do środka, bo nie chciał narzucać się Nathanowi, ale ostatecznie postanowił wejść. Nie mieli kontaktu od kilku dni i mógł wykorzystać to jako wymówkę.
Nie zaszedł jednak daleko, bo już od wejścia dostrzegł Nathana i... Louisa. Pochylonych, siedzących bardzo blisko siebie, szepczących.
Zacisnął zęby i odwrócił się. Nie miał siły na tę konfrontacje.

  — Jak inaczej? — dopytał.
Odkąd odnowili kontakty, traktował Louisa trochę jak młodszego brata, nawet jeżeli z daleka wyglądało to inaczej. Nie miał pojęcia, że Alex ich widział i że coś sobie pomyślał. Skupił się na Louisie. Może nie mógł mu pomóc, bo Spassky był nietykalny (i był jego szefem), ale czasem samo podzielenie się ciężarem dużo daje i Nathan coś o tym wiedział.
  — Ale co, wyobrażasz sobie taki, eee, związek? Z nim? On ci się w ogóle podoba? Stary jest.

– No to co? – Wzruszył ramionami. – Miałem starszych. I znacznie bardziej obleśnych. A on jest przystojny. – Westchnął. – Poza tym potrafi być naprawdę miły i czasem, gdy siedzimy i po prostu gadamy – zwykle w trakcie jedzenia – to mam wrażenie, że traktuje mnie niemal na równi. Ale to tylko czasem, bo później znów staję się dla niego jedynie "najpiękniejszą na świecie" dziwką.
Przesunął palcem wskazującym po szkle. Zastanawiał się, ile czasu zajmie mężczyźnie znalezienie go. Obstawiał, że niewiele.
– Związek – powtórzył, smakując to słowo na języku. – Nie wiem, Nathan. Nie chcę być dłużej dziwką. Mam tego dość. Przecież ja nawet nie skończyłem szkoły. – Powiedział nagle, zupełnie bez kontekstu. Ostatnio coraz częściej o tym myślał i czuł się z tym fatalnie. – A on... Lubię go. Czasem. A czasem nienawidzę.

  — To co planujesz? — Zapytał Nathan. — Zwiać mu tak na dobre? Pewnie wysłałby za tobą swoje psy, ja bym tak zrobił.
Wzruszył ramionami i wsparł podbródek na dłoni, wpatrzony w zamyśloną twarz Louisa.
  — Możesz go dźgnąć we śnie.
Mrugnął do młodzieńca.
  — I przejąć ten biznes. Hej, to właściwie całkiem zajebisty plan.

– Gdybym miał jakiś plan, to nie siedziałbym teraz przed tobą i nie mówił tak żałośnie o swoich problemach. – Uśmiechnął się krzywo i znów się napił. – Przed nim nie da się uciec, wiem o tym. Ale gdyby spojrzał na mnie choć trochę inaczej... Może nie musiałbym uciekać.
Wzruszył ramionami i wywrócił oczami na tę propozycję.
– Świetny pomysł, Nathan – zakpił. – Doskonały, jak na byłego studenta prawa przystało. – Westchnął. – Ale może za dużo wymagam. I tak się zmienił. To, jaki jest teraz, a to, jaki był na początku... Nie da się tego porównać.
Popukał w niemal pustą szklankę i spojrzał wymownie na Vedleya.
– Przynieś jeszcze jednego – bardziej rozkazał, niż poprosił.

  — Ho-ho-ho, znalazłeś sobie, ciziu, służącego? Tam w bajecznej willi Spasky'ego macie służbę, która ci przynosi drinka z palemką na zawołanie? I pawie? Po ogrodzie chodzą pawie?
Nathan pociągnął ze swojej szklanki, opróżniając ją, a potem wstał i poszedł do baru, żeby załatwić parę kolejek i zapitkę.
  — Pedalskie szoty — obwieścił, stawiając na stole tacę z kieliszkami wypełnionymi różnobarwnymi płynami. — Jak wypijesz wszystkie, to skończysz pod stołem.
Uśmiechnął się kątem warg.

– Drinki zwykle podaje mi Elijah, nie potrzebuję do tego służby. – Puścił mu oczko i uśmiechnął się delikatnie, szczerze. Wciąż czuł na plecach oddech Spassky'ego, ale teraz było mu trochę lżej – przynajmniej z kimś się podzielił swoimi problemami, nawet jeśli Nathan nie mógł pomóc mu w ich rozwiązaniu.
Gdy chłopak postawił przed nim tace z kolorowymi shotami, uniósł lekko brew i pokręcił głową.
– Elijah nie byłby zadowolony, gdyby znalazł mnie w takim stanie, więc raczej odpuszczę sobie wszystkie. I tak pewnie jest wściekły. – Sięgnął po pierwszego shota. – Ale dość o rozterkach luksusowej dziwki. Jak się ma twój cukiereczek? Wciąż okropnie zazdrosny?

  — He? — Nathan uniósł brew, z początku nie wiedząc, o kim chłopak mówi. Louis kojarzył go z jego podbojów, wiedział, że Nathan spotyka się z wieloma ślicznotkami, dziwne więc, że zapytał nagle o jakąś konkretną.
Dopiero gdy sprecyzował, o kogo chodzi, Nathan zaśmiał się ochryple.
  — A, ten. Nie wiem. Zazdrosny? O co miałby być zazdrosny, nie jestem jego facetem, czy coś. Miewa tylko takie humorki, jak to księżniczka. Chyba.

Louis parsknął cicho.
– Gdy byliśmy na koncercie, wyglądał, jakby chciał mi wydrapać oczy tylko dlatego, że obok ciebie stoję. Totalnie się wkręcił. – Uśmiechnął się z rozbawieniem i sięgnął po kolejnego shota. – Nawet trochę mu współczuję. Biedactwo.
Wiedział, że Nathan luźno traktuje kontakty ze swoimi księżniczkami i Alex nie był nikim wyjątkowym. Ale jeszcze żadna z nich nie zachowywała się przy nim tak ostentacyjnie i zaborczo wobec Vedleya. W innym przypadku pewnie nawet by go nie zapamiętał.

Nathan wzruszył ramionam.
  — No ale chyba by mi powiedział, jakby coś ten? Nie?
Parsknął, kręcąc głową.
  — Nie wiem, to nie na mój łeb, takie zgadywanie, co ktoś myśli. Znasz mnie na tyle, żeby wiedzieć, że do mnie trzeba walić wprost.
Sięgnął po kieliszek i opróżnił go w jednym łyku. Odchrząknął i skrzywił się lekko, ale nie popił.
Żaden z nich nie zdążył się jeszcze odezwać, a rozbrzmiał dzwonek należącego do Louisa telefonu.
Zapewne Elijah pragnął dowiedzieć się, gdzie przebywa jego chłopiec.

– Myślę, że by ci nie powiedział – stwierdził, ale nie zdążył dodać nic więcej, bo rozdzwonił się jego telefon.
Spojrzał na wyświetlacz, ale nie wydawał się zaskoczony. Mógł go wyłączyć, mógł nie odbierać, ale zamiast tego wywrócił oczami i bezgłośnie poinformował Nathana, kto dzwoni.
– Jestem bezpieczny, Elijah – poinformował Spassky'ego, gdy tylko odebrał. – Nie musisz się martwić.

  — W tej chwili jestem zdecydowanie bardziej wściekły niż zmartwiony, Louisie — odpowiedział chłodno Elijah. — Nie wspomniałeś nawet słowem, że zaplanowałeś wyjście. Moje polecenie, żebyś mnie uprzedzał, znów nieszczególnie cię obeszło. Porozmawiamy w domu. Dokąd mam wysłać szofera?
Nathan przypatrywał się więdnącemu uśmiechowi Louisa spod uniesionej brwi.
Nie mógł mu w żaden sposób pomóc, pozostawało mu tylko słuchać.