Lekcja życia, część 1

– Mówiłem, że wyjaśnię ci jak wyjdziesz, ale sprawy... inaczej się potoczyły. I nie mogłem ci powiedzieć wcześniej, bo sprawa dotyczy mojego ojca. Jak myślisz, kto mnie z tego wyciągnął? – Westchnął. – I nie mów, że się nie obraziłeś, bo przecież obaj doskonale wiemy, jak wyglądały nasze rozmowy na widzeniach i jak mnie traktowałeś. I tak, kazałem ci spadać, ale i tak przychodziłem do więzienia, więc bez tekstów, że cię olałem. – Uniósł dłoń, jakby chciał go zatrzymać. – Tylko teraz nie mów, że cię olałem, bo przestałem przychodzić. Przestałem, bo myślałem, że naprawdę nie chcesz, żebym cię odwiedzał; że chodzi ci tylko o fajki.

  — Kurwa, i widzisz? — prychnął Nathan. — Nie dość, że nigdy nie mówisz, co masz na myśli, to jeszcze myślisz, że ja robię to samo. Nie robię, Alex. Jak ktoś mnie wkurwia, to mu mówię, że ma wypierdalać, albo rozwalam mu ryj, jeśli nie rozumie. Nie obwiniaj mnie o coś, co sobie sam wymyśliłeś. — Rzucił papierosa na ziemię i przydeptał. — I kurwa, jak ci się wydawało, że będę rok czekał na jakieś wyjaśnienia, to źle ci się wydawało. Mogłeś to napisać w liście, cokolwiek. Ale wolałeś się bawić w niedopowiedzenia i masz teraz właśnie to, czego chciałeś.

– Dobrze, ale skąd mogłem o tym wiedzieć? Myślisz, że tak dobrze cię znałem? Potraktowałeś mnie jak gówno, ostatniego dnia szczególnie, więc wyciągnąłem z tego takie wnioski, jakie wyciągnąłem. I spoko, błędne, ale nie mów, że nieuzasadnione. – Ukrył twarz w dłoniach i jęknął cicho. – Może i mogłem. – Przyznał po chwili. – Ale jaka to różnica? Wydawało mi się, że samo to, iż do ciebie przychodzę, świadczy o tym, że wcale nie chcę, żebyś "spadał".
Oparł brodę o prawe kolano i spojrzał na niego z dołu. Nie wiedział już, dokąd prowadzi ta rozmowa i czy w ogóle ma sens.

  — Ta. A mi się wydawało, że to, że masz jakiegoś fagasa, świadczy o tym, że bardzo chcesz. Albo że sam nie wiesz, o co ci chodzi. Nieważne, to nie na mój łeb. Dobrze, że chociaż teraz to wyjaśniłeś, chociaż, heh, nieźle. Po tylu latach.
Pokręcił z niedowierzaniem głową, ale rysy mu trochę złagodniały.
  — Dobra, chodź, odstawię cię, bo muszę tam jeszcze wrócić do chłopaków.

– Nikogo nie miałem, kiedy odwiedzałem cię w więzieniu – wymamrotał. – W ogóle nikogo nie miałem, dopóki nie pojawił się Marcus. A to było już dawno po tym, gdy przestałem przychodzić.
Wstał i spojrzał na niego niepewnie.
– Pomożesz mi tam dojść? – zapytał cicho, wstydliwie. – Nie wiem, czy sam sobie poradzę.

Nathan uważał, że to nie miało większego znaczenia. Alex przestał przychodzić, a potem olał go dla jakiegoś fagasa. To dało mu jasny komunikat. Cokolwiek Alex by teraz twierdził, przekaz jego czynów był dla Vedleya jednoznaczny.
  — Ta, chodź — rzucił.
Idąc obok Alexa, pilnował, by chłopak nie stracił równowagi, a gdy to się stało, złapał go znowu pod ramię, uśmiechając się z nutką politowania.
  — Kiedyś ledwie dawałeś się namówić na alkohol — prychnął. — Trochę się chyba pozmieniało.

Mimo że wcale nie musiał, to gdy tylko Nathan złapał go za ramię, niemal od razu przylgnął do jego boku.
– Nic się nie zmieniło – również prychnął. – Nadal nie jestem fanem używek, ale dziś... Po prostu musiałem się napić. Liczyłem, że choć trochę zapomnę o tym, jakim beznadziejnym egoistą jestem i jak okropnie potraktowałem Marcusa, ciebie... Ale jak widać – nie wyszło. – Zmarszczył nos. – A sama wódka jest obrzydliwa. Nigdy więcej.

  — Jeśli to jest twój jedyny powód, to nie masz o czym zapominać — odparł Nathan. — Serio. Bez przesady. Ten Marcus zaraz sobie znajdzie jakąś dupę, a ja już bym o tym nie pamiętał, jakbyś nie mi przypomniał.
Weszli do budynku, w którym mieszkał Alex.
  — Nadal ten sam pokój, ta?

- Nie, to nie jedyny powód... - mruknął, ale nie powiedział nic więcej. Był to chyba pierwszy raz tego wieczoru, kiedy ugryzł się w język.
Złapał Nathana za rękę i wskazał schody.
- Nie. Dostałem inny. Na trzecim piętrze. Lepsze to, niż dalsze mieszkanie z Brandonem.

  — To niby jaki jeszcze — rzucił Nathan. Drażniło go, że Alex nie mógł lub nie chciał mówić tego, co miał na myśli. Wszystko tylko niepotrzebnie komplikował. — Masz złamane serce?
Skierował się na schody, uśmiechając się pod nosem.
Czekała ich ciężka przeprawa. Alex nie dawał sobie rady ze stopniami i w końcu Vedley wkurzył się, schylił i po prostu wziął go na ręce, jak pannę młodą, po czym wniósł na górę.

- Nie powiedziałbym, że złamane, ale... tak, mniej więcej o to chodzi. Ale to nie przez Marcusa.
Pisnął mało męsko, gdy Nathan bez ostrzeżenia go podniósł.
- Cholera, Nathan... - jęknął, ale objął go i nawet wtulił nos w jego szyję. Naprawdę za tym tęsnił. - Drugie drzwi. - Poinformował, gdy znaleźli się na odpowiednim piętrze. Za szybko, jak dla niego. Zdecydowanie za szybko.

Odstawił go pod drzwiami i oparł się nonszalancko o ścianę, przyglądając się, jak chłopak nieporadnie próbuje otworzyć drzwi. Dobrze, że chociaż nie zgubił klucza. Gdy Alexowi w końcu udało się otworzyć pokój, Vedley wciąż nie ruszył się z miejsca. Popatrzył na chłopca tak inaczej.
Dość sugestywnie.
  — Chcesz, żebym wszedł? — zapytał krótko.

Alex oparł się nieporadnie o drzwi i spojrzał na Nathana wciąż trochę zamglonym wzrokiem. Przełknął ciężko ślinę. Czy Vedleyowi nie spieszyło się do kumpli jeszcze dwie minuty temu?
Powinien myśleć o Marcusie i ich związku, który chyba się zakończył (choć nie był tego pewny), ale zamiast tego kiwnął powoli głową i otworzył szerzej drzwi, zapraszając Nathana do środka. Trudno było powiedzieć, czy kieruje nim alkohol, czy może jednak tęsknota za tym konkretnym chłopakiem...

A więc wszedł, a kiedy tylko to zrobił, od razu przytłoczył Alexa swoimi gabarytami; od razu zawisł nad nim, więżąc go między sobą a zamkniętymi dopiero co drzwiami.
Pochylił się, przechylił głowę i przywarł ustami do ust chłopca, inicjując głęboki pocałunek.
Ostre kolczyki wpijały się w delikatną skórę Alexa, ich chłód, skutek raczej zimnego wieczoru, kontrastował z gorącem ciała.
Nathan oparł się dłonią o drzwi tuż przy głowie młodzieńca i wsunął kolano między jego uda. Lizał. Podgryzał. Dominował.
Wreszcie mógł.

Alex nawet nie zdążył zasugerować, by najpierw mógł pójść umyć zęby, bo Nathan od razu zaczął go całować i wszystkie myśli uleciały mu z głowy. Czuł tylko te gorące usta i dotyk chłodnych kolczyków, za którymi też zdążył się stęsknić, nawet jeśli nigdy specjalnie mu się nie podobały.
Objął go za kark i przyciągnął jeszcze bliżej, ochoczo odpowiadając na pocałunek.
– Mhm, tak... – zamruczał z aprobatą, gdy na chwilę rozłączyli się, by złapać oddech. – Tęskniłem.

Nathan warknął cicho i sięgnął zębami do ucha chłopca; przygryzł małżowinę, owiewając wrażliwą muszelkę rozpalonym oddechem. Wiedział, co robi, i był w swoich pieszczotach znacznie mniej ostrożny, a jednocześnie bardziej namiętny niż Marcus.
W jakiś sposób pokazywał Alexowi coś nowego, choć może nie tak, jak chciał kiedyś, gdy tak nęciło go przecieranie szlaków i wprowadzanie niedoświadczonego młodzieńca w świat dorosłych.
Potarł kolanem jego krok, a potem sięgnął tam dłonią i w jedną chwilę rozpracował rozporek chłopca. Chciał rozpakować jego apetyczne, wciąż drobne ciało.

Oparł cały swój ciężar ciała na drzwiach i po raz kolejny zajęczał cicho, przypominając sobie, jak dobre mogły być pieszczoty Nathana. Gdy ten sięgnął dłonią do jego rozporka, Alex sapnął i samemu wsunął dłonie pod jego bluzę i część koszulki, by znów poczuć to silne ciało. Chciał też zobaczyć jego tatuaże. Wszystko chciał zobaczyć.
– Zdejmij – wymamrotał i szarpnął suwak, by zdjąć z niego niepotrzebny materiał. Sam też dawał się powoli rozbierać Nathanowi, aż w końcu wylądował przed nim w samych majtkach, wciąż stojąc pod drzwiami; wciąż będąc pijanym.
Spuścił wzrok na swoje stopy, jakby był zawstydzony. Nie był to przecież jego pierwszy intymny kontakt, a jednak Nathan wciąż potrafił wywoływać w nim zawstydzenie.
Nie wiedział, czy wciąż tak samo mu się podoba.

Zrzucił bluzę, odsłaniając wciąż powracające do dawnej formy ciało. Nosiło na sobie ślady nie tak dawnych problemów, wciąż widoczne były chociażby świeże blizny w zgięciu łokcia, ale w półmroku trudno było dopatrywać się takich szczegółów.
  — Chcesz iść do łazienki? — zapytał ochryple, wiodąc wierzchem dłoni po jego odkrytym ciele, od podbrzusza aż po szyję.

Alex pokręcił niepewnie głową.
- Możemy nie iść dziś na całość? - zapytał cicho. - Chciałbym być wtedy w lepszym stanie. - Z góry założył, że będzie następny raz, na co Nathan musiał zwrócić uwagę. - Chciałbym dziś tylko cię dotykać, może... może ci obciągnąć. Nie mam siły na więcej.
Wsunął bardziej dłonie pod jego koszulkę i przesunął nimi po jego brzuchu.
- Czy to w porządku...?

  — Okej — mruknął Nathan.
Zrzucił koszulkę, a potem odwrócił się i podszedł do jednego z łóżek, tego, do którego zbliżył się też Alex. Przysiadł na materacu i popatrzył na młodzieńca wyczekująco.
Chciał od niego inicjatywy. Czegoś namiętnego. Alex ciągle był taki niepewny i bierny. Czy potrafił też działać odważnie? Alkohol powinien temu sprzyjać.

Alex uśmiechnął się nieśmiało i na drżących nogach zbliżył się do Nathana. Wzrokiem chłonął całe jego ciało – nie było takie, jak na początku ich znajomości, ale nie było też tak chude, jak je zapamiętał. Poza tym tatuaże wciąż przyciągały wzrok – nigdy nie pozbył się tej słabości.
Wsunął się na jego uda, siadając na nim okrakiem, i przesunął dłońmi po jego piersi. W tym samym czasie przywarł ustami do jego ust i zainicjował długi, namiętny pocałunek. Kolczyk w języku Nathana zawsze dodawał nowych wrażeń i Alex skłamałby, gdyby nie przyznał, że z Marcusem mu tego brakowało.
Gdy oderwał się od niego, bez słowa zsunął usta na jego szyję i zaczął ją kąsać. W pewnym momencie przywarł mocniej do jego skóry i zostawił po sobie ślad – pierwszy i długo oczekiwany ślad.
Zamruczał cicho w jego skórę i zszedł pocałunkami niżej, na obojczyki, mostek, aż dotarł do piersi i jednego z sutków, którym zaczął się bawić. W tym samym czasie jedna z jego dłoni już zjechała na podbrzusze Nathana, by następnie zsunąć się na jego pasek i zacząć przy nim majstrować.

Złapał go za tyłek i miętosił jego pośladki, pozwalając mu na wszystko, co chłopiec próbował robić. Alex miał w sobie wiele nieporadności, ale starał się. Jego niepewność co do intencji Nathana skłaniała go do dawania z siebie wszystkiego. Chciał przecież, żeby to się powtórzyło.
Jedną z dłoni Nathan wplótł w jego włosy i naparł lekko na jego głowę, popychając ją w dół.
Oczekiwał, że Alex zsunie się na ziemię, uklęknie przed nim i pokaże mu, co potrafi.

Alex posłusznie zsunął się z jego ud i opadł przed nim na kolana, by następnie rozsunąć mu nogi i zagnieździć się między nimi. Sprawnie poradził sobie z rozpięciem jego spodni i bez żadnego zawahania sięgnął do wnętrza jego bielizny, by wyciągnąć z niej dorodnego członka.
Uśmiechnął się na jego widok i od razu pochylił się, by objąć go ustami. Miesiące bycia w związku z Marcusem przyczyniły się do tego, że nabrał doświadczenia, co chciał teraz pokazać Nathanowi. Od razu wziął go głęboko, znacznie głębiej niż na początku jego przygody z intymnością.
Zassał się na nim i uniósł wzrok, by spojrzeć na niego z ujmującą wręcz niewinnością. Jego policzki płonęły czerwienią, ale ruchy nie były nieśmiałe. Był bardzo zaangażowany.

Nathan odchylił głowę i patrzył w sufit, oddychając głęboko, spokojnie. Odnajdował przyjemność w rytmicznych ruchach głowy, w dotyku śliskich warg przesuwających się po odkrytym, obrzezanym trzonie.
Odetchnął i popatrzył znowu w dół, na zarumienioną twarz Alexa. Powoli wplótł palce w jego włosy i pokierował jego głową, przyspieszając tempo i pogłębiając ruchy do momentu, w którym poczuł wyraźnie opory Alexa.
Wtedy dał mu więcej swobody, cofając ręce, i przymknął oczy, skupiając się na odczuciu, na dźwiękach, na ruchach.
Alex wydawał się bardzo zaangażowany i gorliwy jak na kogoś, kto nie miał siły na nic więcej.

Przesunął językiem od nasady, aż po czubek, a następnie wwiercił się końcówką w samą dziurkę. W międzyczasie jedną z dłoni ścisnął jego udo, a drugą sięgnął do jąder, by też je trochę popieścić.
Zależało mu na tym, by Nathan odczuwał jak najwięcej przyjemności; by skończył w jego ustach i w przyszłości chciał więcej. Dlatego pomimo swojego stanu i wyczerpania spowodowanego zawirowaniami ostatnich dwunastu godzin, starał się bardzo mocno i wszystkie ruchy wykonywał z dużym zapałem.
Im dłużej zajmował się jego członkiem, tym bardziej sam był podniecony. Na początku miał z tym problem, bo alkohol zrobił swoje, ale Nathan potrafił go nakręcić, nawet jeśli nie robił za wiele.
Sięgnął do swojego członka i poruszył po nim dłonią – szybko, niedbale. Zupełnie inaczej, niż w przypadku męskości Vedleya.