Lekcja życia, część 1

Nathan w końcu położył się na materacu i złapał młodzieńca za biodra, aby przyciągnąć jego pupę do swojej twarzy. Zwinnym, zakolczykowanym językiem przeciągnął po szczelinie, ale przerwał, kiedy chłopiec zamarł.
  ― Na co czekasz ― wychrypiał. ― Weź go do buzi.
I przyssał się znów do małej dziurki, wsuwając jednocześnie rękę między uda młodzieńca, by złapać go za jądra, masować je.
Ciało Alexa drżało, zdradzając mu, że nawet tak delikatne pieszczoty to dla chłopca bardzo wiele.
I prawdę mówiąc Nathanowi podobało się to, jak łatwo było sprawić mu przyjemność.
Czuł się wtedy taki dobry w tym, co robił.

Już wcześniej okazało się, że Alex był bardzo wrażliwy w tamtym miejscu. I kiedy Nathan znów zaczął pieścić go za pomocą swojego języka, trudno było mu się skupić na zajmowaniu się jego członkiem. Cały wręcz drżał z przyjemności, a dotyk na jądrach tylko to wzmagał.
Wsunął sobie jego członka do połowy i nagle zajęczał, przez przypadek pochłaniając jeszcze więcej, przez co prawie się zakrztusił.
– Och, to jest takie... – wydusił, ale nie skończył, bo Nathan znów go ponaglił.
Przejechał językiem po całej długości członka i wwiercił się w maleńką dziurkę. Jednocześnie poruszył biodrami, coraz bardziej spragniony czegoś... więcej. I kiedy Nathan wepchnął w niego palce i zaczął stymulować jego prostatę, Alex zacharczał i doszedł gwałtownie na jego brzuch.
To było niesamowite. Chwilę temu nie czuł dużego podniecenia, a wystarczyło kilka pieszczot ze strony starszego chłopaka i osiągnął spełnienie. Uwielbiał go.
– Jesteś cudowny – wymamrotał, wciąż z twarzą przy jego członku.

  ― Widzisz? ― wychrypiał. ― Lubisz to. Zajebiście to lubisz.
Klepnął go z trzaskiem w pośladek, rozchylił krągłe półkule i raz jeszcze przeciągnął zakolczykowanym językiem po dziurce.
Potem opadł głową na poduszki i odetchnął krótko.
Znów chwycił swoją męskość i poruszał dłonią na niej, tuż przed ustami Alexa.

– Lubię – przyznał zaskakująco szczerze, bo naprawdę to lubił. Jego ciało to potwierdzało. Ale nie chciał na razie niczego więcej poza palcami i językiem.
Bezwstydnie przywarł wargami do podstawy jego członka, a jedną z dłoni sięgnął do jego jąder.
– Pozwól mi – szepnął, bo to on chciał go doprowadzić do orgazmu.
Gdy Nathan zabrał dłoń, znów objął jego penisa ustami i zaczął zachłannie ssać.

  ― Mhm ― mruknął Nathan i pozwolił mu.
Założył ręce za głowę, podkurczył jedną z nóg i uśmiechnął się leniwie, przymykając powieki. I tylko od czasu do czasu syczał ostrzegawczo, draśnięty zębami.
W końcu chwycił dłoń chłopca i pokazał mu ruchy, które dostarczały mu najwięcej przyjemności. Prowadzony jego dłonią, Alex doprowadził go do spełnienia i poczuł, jak słonawe nasienie rozlewa się w jego ustach, wypływa na zewnątrz i zlepia mu podbródek.
Nathan odetchnął i przez chwilę leżał, zrelaksowany, bez ruchu; potem zaś podniósł się do siadu i ruszył całkiem nagi do drugiego pokoju, żeby znaleźć papierosy.
Wrócił z papierosem w ustach i stanął w drzwiach, obserwując młodzieńca z góry.
  ― Chcesz szluga?

Alex od razu pokręcił głową. Sam też był zrelaksowany i nie potrafił powstrzymać uśmiechu, który pojawił się na jego twarzy.
– Nie, ale muszę się umyć, bo cały się lepię. – Musiał też wypłukać usta, bo smak nasienia Nathana nie należał do jego ulubionych smaków.
Wstał z jękiem z łóżka, a kiedy mijał drugiego chłopaka, cmoknął go w policzek i zachichotał. Naprawdę przy nim wariował.
Piętnaście minut później wrócił do sypialni w samych bokserkach i ujrzał Nathana rozwalonego na łóżku.
– Dlaczego studiujesz prawo? – zapytał, chyba zaskakującym tym pytaniem starszego chłopaka.
Wsunął się na łóżku i z uśmiechem ułożył się na boku, tuż obok drugiego, znacznie większego ciała. Uwielbiał je.

  ― Tak wyszło ― odparł Nathan, skupiony na pisaniu do kogoś wiadomości.
Po chwili odłożył telefon i wstał ponownie; zaczął się ubierać.
Spojrzał na Alexa i zrozumiał, że ten wciąż czeka na odpowiedź.
  ― Muszę wiedzieć, jak w razie przypału uniknąć konsekwencji ― uśmiechnął się krzywo.
Ewidentnie nie chciał mówić Alexowi prawdy na ten temat.
Przeszukał kieszenie i wyciągnął z jednej z nich torebkę z białym proszkiem, który następnie bez większego skrępowania wysypał sobie na zagłębienie dłoni, by wciągnąć przez nos.
  ― Wychodzę na siłkę, idziesz? ― zapytał, jakby nic się nie stało.

– Och. – Spojrzał z zaskoczeniem na Nathana. Sądził, że jeszcze sobie poleżą, poprzytulają się, porozmawiają. Najwyraźniej syn rektora miał inne plany.
Również wstał i przeszedł do łazienki, by wziąć resztę swoich rzeczy. Ubrał się pospiesznie, zerkając na Nathana trochę podejrzliwie. Nagle poczuł się bardzo niekomfortowo.
– Nie, wrócę do akademika... – mruknął niechętnie i odwrócił wzrok. – Mówiłeś, że to nieprawda, co o tobie mówią; że nie bierzesz.
Nathan tak szybko wyciągnął ten narkotyk i wciągnął go nosem, że Alex nawet nie zareagował. I był w szoku. Bardzo nieprzyjemnym szoku.

  ― Ech?
Spojrzał na młodzieńca, jakby widział go pierwszy raz w życiu. Mina Alexa wskazywała na to, że zaraz zacznie prawić mu morały.
Albo śmiertelnie się obrazi.
  ― Chyba nie jesteś moją mamą?
Rzucił torebkę z resztką proszku, który wyglądał trochę jak cukier puder, na szafkę, i przykucnął przy sportowej torbie.

– Nie jestem – powiedział cicho. – Ale mówiłeś, że nie bierzesz. Kłamałeś.
Wszyscy na uczelni nazywali Nathana ćpunem. Nie znał osoby, która mówiłaby o nim w inny sposób, a jednocześnie nie byłaby jego kumplem. Sam w ogóle nie zwracał na to uwagi, tak jak nie zwracał uwagi na tę sprawę z morderstwem. Pamiętał, kiedy zapytał go o narkotyki i Nathan zaprzeczył. A teraz tak po prostu przed pójściem na siłownię coś wciągnął. To było szokujące i rozczarowujące.

Nathan nic nie odpowiedział, wrzucając do torby niezbędne rzeczy. Dopiero w przeciągającej się ciszy odwrócił się do rozczarowanego młodzieńca i, patrząc na niego spod uniesionej brwi, wziął do ręki torebkę z proszkiem.
  ― Masz. Powąchaj sobie.
Rzucił ją młodzieńcowi.
Jeśli Alex zdecydował się otworzyć torebkę, odkrył, że jej zawartość pachnie miętą.
  ― I co, ładnie pachnie? ― rzucił oschle Nathan, ale chyba zirytowało go podejście Alexa, który od razu skojarzył biały proszek z narkotykami.
Tymczasem była to zwykła biała tabaka do udrażniania nosa, która pomagała mu w walce z objawami alergii.

Alex zmarszczył nos i raz jeszcze powąchał. Od razu zrobiło mu się głupio. Ale co innego mógł pomyśleć, kiedy zobaczył wciągany przez niego biały proszek? Każdy pomyślałby, że to narkotyk.
– Przepraszam – wydusił. – Po prostu to wyglądało tak... – Wzruszył bezradnie ramionami. – No wiesz.
Jeśli Nathan wciągał tę swoją tabakę przy innych tak, jak zrobił to przy Alexie, to nic dziwnego, że wszyscy studenci brali go za ćpuna.
Westchnął. Ten dzień był dla niego szalony i bawił się wspaniale, ale odnosił wrażenie, że Nathan ma już dość jego towarzystwa.
– Chyba sobie pójdę... – Uśmiechnął się wymuszenie. – To... na razie.

  ― No wiem ― parsknął. ― Ja przyćpam sobie czasem. Nie ukrywam. Zajebiście to lubię. Ale nie cały czas.
Upchnął w torbie i w kieszeniach najpotrzebniejsze rzeczy, zgarnął klucze i skinął na chłopca.
  ― To cię od razu odprowadzę, bo masz talent do pakowania się w kłopoty. Jeszcze cię ktoś zgarnie po drodze.
Widział, że Alexowi coś nie pasuje, ale nie miał pomysłu, jak z nim rozmawiać, więc uznał, że po prostu przeczeka.

– Nie mam żadnego talentu do pakowania się w kłopoty – prychnął. – To po prostu inni się mnie czepiają.
Drogę do akademika pokonali w ciszy, która bardzo ciążyła Alexowi. Trochę inaczej wyobrażał sobie zakończenie tego dnia. Liczył na to, że spędzi tę noc w mieszkania Nathana. Nie zamierzał jednak iść z nim na siłownię i czuć się tam jak piąte koło u wozu. Zresztą, wciąż pamiętał, jak nieprzyjemne było to miejsce.
Gdy zatrzymali się pod bramą, uśmiechnął się trochę nieśmiało, z napięciem, do chłopaka i sam zrobił krok w jego stronę, by go pocałować. To świetnie im wychodziło. Nathan od razu pogłębił pocałunek i nawet zsunął jedną z dłoni na jego pośladki, po raz kolejny pokazując, jak bardzo je lubił.
– Alex?! – zszokowany głos Lucy oderwał go od tego niesamowitego pocałunku, po którym pozostał mu maślany wzrok.
– Na razie – mruknął do Nathana, nim odwrócił się do przyjaciółki. – Cześć, Lucy. Jak tam?

Nathan odprowadził chłopca wzrokiem, uśmiechając się z satysfakcją.
Lucy wyglądała na zatrwożoną. Nie miała pojęcia, co łączy Alexa i Vedleya. Nawet by jej to do głowy nie przyszło.
  ― Alex ― wydusiła. ― Czy ty właśnie całowałeś się z Nathanem Vedleyem?
Patrzyła na niego wytrzeszczonymi oczami, a potem spojrzała w stronę syna rektora, który z jakiegoś powodu nadal stał tam, gdzie Alex go zostawił, w swoim kapturze, z bladą, przerażającą twarzą o ostrych, gadzich rysach.
  ― Dlaczego?

– Całowałem – potwierdził i mimowolnie uśmiechnął się szeroko, radośnie.
Całowanie Nathana to było takie przyjemne uczucie...
– Bo chciałem? – Spojrzał na nią trochę kpiąco, ale zaraz złagodniał i pokręcił głową. – Nie patrz tak na mnie, Lucy. Lubię go, a on lubi mnie. – A przynajmniej tak przypuszczał. – I załatwił mi pracę.

  ― Alex ― jęknęła Lucy. Ruszyli w stronę akademika, zostawiając Vedleya samego. ― Nie rozumiem. Jak do tego doszło? Jesteście razem? O co tutaj chodzi?
Chciała wiedzieć o wszystkim, choć niepokoiła ją prawda, którą mogła usłyszeć.
O Vedleyu krążyły koszmarne opinie, nie chciała, żeby jej przyjaciel miał z tym coś wspólnego.
A Alex wydawał się taki szczęśliwy i beztroski.
Zupełnie naiwny.

– Nie wiem, jak do tego doszło. – Wzruszył ramionami. – Jakoś tak... po prostu. I nie, oczywiście, że nie jesteśmy razem. – Prychnął, jakby sama sugestia była absurdalna, ale jego uśmiech trochę zbladł. Przypomniał sobie tego chłopaka sprzed akademika i znów poczuł jakiś nieprzyjemny ucisk w klatce piersiowej. Nawet nie zapytał Nathana, kim on był. – Widujemy się czasem, całujemy i... takie tam.
Kierowali się w stronę akademików, ale w pewnym momencie Lucy zatrzymała się przy jednej z ławek i usiadła na niej ostentacyjnie. Zapewne liczyła na coś więcej niż enigmatyczne wyjaśnienia ze strony Alexa, ale on wcale nie zamierzał rozwijać swoich wypowiedzi.

  ― Jak to nie wiesz, jak do tego doszło? ― zapytała z niedowierzaniem, patrząc na niego w półmroku. ― Alex, nie chcę ci robić wyrzutów. Znasz mnie. Chodzi mi tylko o twoje dobro. I ja wiem, że to jest… że on może się podobać. Ale to nie jest materiał na faceta. David był lepszy.
Widziała, że te słowa nie wywierają na Alexie większego wrażenia, i w końcu westchnęła tylko ciężko.
  ― Swoją drogą, szukał cię.

– Ale on nie jest i nie będzie moim facetem, Lucy – wyjaśnił. – Po prostu go lubię i lubię spędzać z nim czas. Gdybyś go poznała, też byś zmieniła zdanie.
Westchnął, kiedy usłyszał o Davidzie. Jakoś nie przypuszczał, by ich spotkanie mogło skończyć się przyjemnie. Starszy student z pewnością domyślił się, kim był ten świadek, przez którego Nathan opuścił areszt.
– David... Lubię go, ale nie potrafię go dotykać tak jak Nathana. Rozumiesz? – Spuścił wzrok na swoje kolana. – Kiedy mnie szukał?

  ― Dzisiaj ― odpowiedziała dziewczyna z westchnieniem. ― Jakąś godzinę temu. Szykuj się na poważną rozmowę, nie wyglądał na wesołego.
Uśmiechnęła się krzywo i pokręciła z niedowierzaniem głową. Alex chyba nie był tego świadom, ale znajomość z Nathanem bardzo go zmieniła.

David przypomniał chłopakowi o sobie już następnego dnia, przed wuefem. Nie przyszedł odrobić zajęć – chciał tylko porozmawiać z Alexem, którego nigdzie nie mógł zastać.
Był zdenerwowany jak nigdy, ale ta sytuacja miała prawo wytrącić go z równowagi.
  ― Wszędzie cię szukam, możemy pogadać? ― rzucił na widok chłopca, przystając w drzwiach szatni.
Vedleya nie było, jeszcze lub w ogóle – chłopak często opuszczał zajęcia – nikt więc nie będzie im przerywał.
David zaprowadził Alexa za załamanie korytarza i spojrzał na niego z wyraźnym zdenerwowaniem.
  ― Powiedziałeś na policji, że kłamałem?

Alex spojrzał nerwowo na Davida. Nie spodziewał się, że ten specjalnie przyjdzie przed jego wuefem, by się z nim zobaczyć.
– Ja... – Kiedy David mówił o tym w ten sposób, nie brzmiało to wcale dobrze. – Prosiłem cię, żebyś wycofał zeznania...
Nie czuł się dobrze z tym, co zrobił, ale przy Nathanie łatwo było o tym zapomnieć. Teraz znów uderzyło to w niego z pełną mocą.
Spuścił wzrok i wbił go w swoje stopy. Był zawstydzony.

  ― Tak, pamiętam ― odparł David ze zdenerwowaniem. ― Nie sądziłem tylko, że będziesz w stanie nakłamać na policji, żeby go chronić. I w imię czego? Wiesz, jakich narobiłeś mi kłopotów?
David zacisnął zęby.
  ― Dlaczego to zrobiłeś? Myślałem, że się lubimy.

– Bo się lubimy! – zapewnił, choć zaraz pojawiło się na jego twarzy wahanie. – To znaczy... ja cię lubię. I nie chciałem robić ci żadnych kłopotów, ale... Tak cię prosiłem, David...
Chyba jeszcze nigdy nie czuł się tak źle. Dzień wcześniej spędził beztroski dzień z Nathanem i nawet przez myśl mu nie przeszło, jak może w tym czasie czuć się jego przyjaciel. Zupełnie nie myślał o konsekwencjach, zbyt skupiony na tym, by zrobić wszystko, żeby syn rektora wyszedł z aresztu.
– Przepraszam – wydusił, bo dopiero teraz w pełni dotarło do niego, co zrobił. – Tak bardzo przepraszam...

  ― Nie przepraszaj, tylko idź na policję i to odwołaj ― powiedział David. ― Inaczej będą toczyli przeciwko mnie postępowanie w sprawie składania fałszywych zeznań, a obaj dobrze wiemy, kto w tej sprawie łgał. Nie byłem to ja. Nathan i jego kumple czują się zupełnie bezkarni, będą robili to dalej. Nie przykładaj do tego ręki.
Widział jednak po minie Alexa, że go nie przekona.
  ― Rozumiem. Czyli to prawda, że z nim sypiasz? ― David uśmiechnął się gorzko. ― Dlatego postanowiłeś kłamać?