Lekcja życia, część 1

Nathanowi trochę zrzedła mina, ale pokiwał ze zrozumieniem głową.
  ― Okej ― mruknął i odchrząknął. ― To miłego dnia, ślicznotko.
Na chwilę jeszcze zatrzymano go w recepcji, a potem wyszedł na zewnątrz ze sporym rachunkiem do uregulowania. Nie miał tych pieniędzy, będzie musiał skołować.
Ale czy był sens?
Ruszył wolnym krokiem ulicą, patrząc w niebo. Stracił kontrolę nad swoim nałogiem i życiem. Znajdował się w punkcie, w którym właściwie nie widział dla siebie nadziei.
Przystanął przed witryną sklepową i popatrzył na swoje odbicie.
Wiecznie sprawiał kłopoty. Staremu, rówieśnikom, nauczycielom, prowadzącym.
Alexowi.
Może to nie byłoby takie złe, złoty strzał, łagodny zjazd, i ktoś znalazłby go, gdy byłoby już po wszystkim.
Może nie byłoby tak źle?
  ― Hej ― mruknął, przykładając telefon do ucha. ― Jesteś w domu, Ivo? Świetnie. Zaraz wpadnę do ciebie po cukier.

Charles wyszedł na chwilę, by odebrać telefon, a kiedy wrócił pod salę, okazało się, że Nathan już wyszedł. Zaklął pod nosem i wybiegł przed szpital. Rozejrzał się po parkingu, a następie przeszedł na chodnik, gdzie popatrzył najpierw w lewo, a potem w prawo.
Zauważył go przy witrynie jednego ze sklepów.
– Nat!
Podbiegł do niego.
– Chodź, zabieram cię do domu.
Nie spytał o Alexa, choć widział już, że popełnił błąd. Niepotrzebnie zasugerował się ostatnią rozmową ze swoim młodym pracownikiem.

  ― Najpierw do Ivo ― odparł oszczędnie Nathan, ani nie ucieszony, ani nie zmartwiony widokiem Vipera.
Ruszył za Charlesem do samochodu, pogrążony we własnych myślach.
Nie miał ochoty na poruszające rozmowy. Miał ochotę oderwać się od tego gówna, nie myśleć.
  ― Ile ci zaśpiewali za wizytę? ― zapytał Viper.
  ― A nie wiem ― odparł Nathan. ― Jedź do Ivo ― polecił ponownie, widząc, że Charles obiera zły kierunek. ― Nawet mnie nie wkurwiaj, mam ci przyjebać i sam pojechać?

– Spróbuj.
Charles nie wydawał się poruszony. Nathan ledwie trzymał się na nogach. Nie był teraz realnym zagrożeniem.
– Nie chcesz gadać, spoko. Nie musimy. Ale nie będę ci pomagał w tym syfie, Nat. – Wciąż kierował się w stronę mieszkania chłopaka, nieprzejęty jego złością. – Nie jestem takim kumplem.

Nathan zamilkł, zamknął oczy i otoczył się ramionami, walcząc z napadem drgawek. Potem sięgnął raz jeszcze po telefon.
  ― Zmiana planów. Przywieź je do mnie. Jak najszybciej ― powiedział do kumpla, gdy ten odebrał.
Potem rozłożył się na siedzeniu, wyciągając ręce do sufitu.
  ― Wszystko się zjebało ― westchnął. ― Wszystko zjebałem… A ty przestań udawać takiego zajebistego, Viper, ćpałeś więcej ode mnie.

– Ćpałem i prawie przez to nie zszedłem. Więcej nie zamierzam wracać do tego gówna. – Nawet nie skomentował telefonu, który wykonał jego kumpel. Nie miał na to wpływu. Jego słowa nic by nie zmieniły. – Tylko ja, w porównaniu do ciebie, nie miałem nikogo, kto chciałby mnie z tego wyciągnąć; nie miałem takiego Alexa, który jechałby do mnie przez pół miasta, żeby dostać w zamian opierdol. – Skrzywił się. Żałował, że w ogóle po niego zadzwonił.

  ― Alexa? Nie mam Alexa ― prychnął Nathan. ― Zostawił mnie dla jakiegoś zajebistego gościa, jak byłem w pierdlu. Nie mam już o czym z nim gadać. Zresztą, kurwa, od kiedy ty tak go bronisz. Zajebałeś się w nim, też?
Przeszukał kieszenie, ale nie znalazł papierosów. Wypatrzył je jednak w schowku Charlesa, więc sięgnął po jego paczkę i wsunął jednego do ust.
  ― Moje ćpanie to moja sprawa.

– Też? A kto jeszcze się w nim zajebał? Ty? – Prychnął. On też był już zirytowany zachowaniem swojego kumpla. – Jesteś, kurwa, tak ślepy, że aż trudno w to uwierzyć. Zostawił cię? Tak, i właśnie dlatego biega za tobą i ciągle wypytuje, jak się czujesz? – Pokręcił głową. – Żaden z twoich chłopaczków od bzykania by tego nie robił, nawet jeśli ich dupy należałyby tylko do ciebie.
Zabębnił palcami w kierownicę i wcisnął mocniej hamulec, gdy jakiś facet zajechał mu drogę.
– Skurwiel – skomentował.

Nathan prychnął, podirytowany.
  ― Ale z ciebie zajebisty adwokat, Viper. Zajebisty, kurwa, adwokat. Obrobił ci chuja, żebyś tak o nim gadał? Dobrze ciągnie, ech? Wyćwiczył się?
Zapalił papierosa starą zapalniczką i zaciągnął się głęboko dymem, ocierając pot z czoła.
  ― Nie chce mnie i nigdy nie chciał, bo nie jestem jak ci jego ulizani chłopcy. Zawsze sobie takich wybierał, pierdolonych chłopców z dobrego domu. A mnie tylko zwodził. Nie chciał ze mną być.
Skrzywił się i znów zaciągnął.
  ― Zresztą, to jest nieważne. Nic mnie to nie obchodzi. I tobie też chuj do tego.
Nie mówił prawdy, ale nie miał ochoty gadać o tym z Viperem.
W ogóle nie miał ochoty z nim gadać.

– Nie chciał z tobą być? - powtórzył i uśmiechnął się z kpiną. – A od kiedy ty chcesz z kimś być, co, Nat? – Zerknął na niego krótko, ale zaraz wrócił wzrokiem na drogę. – I dobrze przypuszczasz – wyćwiczył się. – Nawet nie musiał na niego patrzeć, by wiedzieć, jaki ten musiał mieć wyraz twarzy. – Myślisz, że nie zabawiliśmy się na zapleczu, zanim zaczął być z tym gościem? – Uniósł brew. – Ale ciebie to nie obchodzi, nie? No to zajebiście.

Nathan popatrzył na niego, zaciskając zęby, aż zatrzeszczały.
I nie miało znaczenia, w jakiej sytuacji się znajdują. Nie pomyślał, czym może się to skończyć.
Te słowa obudziły w nim potwora. Bestia zaryczała donośnie, obnażając kły, a on rzucił się w furii na kierowcę i zaczął go okładać po mordzie.
Charles próbował się bronić, ale w tym czasie utracił kontrolę nad kierownicą i samochód zboczył z drogi, wjeżdżając w słup sygnalizacji świetlnej.
Wystrzeliły poduszki powietrzne, polała się krew. Gwałtowne hamowanie nie pomogło i samochód dość mocno się wygiął, a oprócz tego zapalił.
Pierwszymi do pomocy byli okoliczni przechodnie, którzy podbiegli do wozu i próbowali wydobyć mężczyzn, ale okazało się to bardzo trudne.
O wypadku nazajutrz rozpisywały się gazety, ale Alex musiał wiedzieć już wcześniej; kiedy przyszedł na swoją zmianę i nie zastał nigdzie Charlesa.

Alex nie mógł uwierzyć w te wszystkie nieszczęścia, które zewsząd go otaczały. Gdy przyszedł do pubu, musiał sam go otworzyć, bo Charles się nie pojawił. Telefonów też nie odbierał. Nic z tego nie rozumiał.
Później natomiast, gdy przeglądał ze znużeniem wiadomości w internecie, natknął się na informację o wypadku i serce mu na chwilę zamarło. Pierwszą jego myślą nie był wcale stan zdrowia szefa. Wiedział doskonale, z kim jechał Charles.

Znów był w szpitalu. Nie był nikim bliskim dla żadnego z mężczyzn, ale Charles był przytomny, więc mógł go odwiedzić. Już przy wejściu zauważył gips założony na jedną z nóg jego szefa.
– Co się stało? – zapytał, siadając na krześle przy łóżku. – Jak się czujesz?
Był bardzo przejęty.

  ― Tak jak wyglądam ― odpowiedział Charles i uśmiechnął się kwaśno. ― Miałem sporo szczęścia.
Domyślił się, że Alex nie przyszedł tutaj do niego. Nie był mu jednak w stanie pomóc odnośnie Nathana. Lekarze nie udzielili mu informacji na temat jego stanu. Prawdę mówiąc, mógłby nawet nie żyć, a on nie miałby o tym pojęcia. Nie wyczytał jednak w wiadomościach informacji o zgonie pasażera, zakładał więc, że do najgorszego nie doszło.
Być może jeszcze.
  ― Straciłem panowanie nad kierownicą.
Wolał, mimo wszystko, trzymać się tej wersji; nie dodawać, dlaczego je stracił. To samo powiedział policji.

– Nie wiesz, co z Nathanem...? – zapytał cicho, ale Charles pokręcił głową i to była wystarczająca odpowiedź.
Posiedział u niego jeszcze trochę, ale jego szef nie czuł się źle i wszystko wskazywało na to, że szybko opuści mury szpitala. Naprawdę miał dużo szczęścia.
Gdy wyszedł na korytarz, oparł się o ścianę i wziął głęboki wdech. Nie chciał dopuszczać do siebie myśli o najgorszym, ale w wiadomościach wyczytał, że samochód się zapalił. Musiał jakoś się dowiedzieć, co z Nathanem.
Spojrzał w prawo i nagle zauważył tego chłopaka, którego widział wczoraj w sali. Dzień wcześniej prawie w ogóle nie zwrócił na niego uwagi, a teraz dostrzegł w nim swoją szansę.
– Cześć. – Zagrodził mu drogę i rzucił szybko okiem na jego plakietkę. Praktykant. – Może pamiętasz mnie z wczoraj... Był tutaj taki chłopak, po przedawkowaniu. Nathan Vedley. Miał później wypadek. – Głos mu zadrżał od nadmiaru emocji. – Chcę tylko wiedzieć, jak się czuje. Możesz mi pomóc? Proszę.

Praktykant jednak pokręcił tylko głową.
  ― Przykro mi, nie mam prawa  udzielać takich informacji ― odparł i poszedł dalej.
Chwilę później Alex zobaczył jednak w końcu korytarza rektora. Mężczyzna wychodził z oddziału intensywnej opieki. Wyglądał na bardzo zmęczonego i rozbitego. Rozmawiał z lekarzem, a w połowie korytarza rozeszli się i rektor ruszył w stronę windy i Alexa.
Nie znał chłopca, więc nie zwrócił na niego uwagi, ale z pewnością wiedział coś na temat stanu zdrowia syna.

Alex wziął głęboki wdech i zatrzymał rektora. Nigdy z nim nie rozmawiał, więc nie wiedział, czego się spodziewać, ale musiał spróbować.
– Przepraszam. Ja... jestem przyjacielem Nathana. – Uśmiechnął się nerwowo. – Dopiero dowiedziałem się o wypadku. Czy mógłbym się dowiedzieć, co z nim?
Zerknął w stronę oddziału intensywnej terapii i przełknął ciężką ślinę. Musiało być źle.

Rektor był mężczyzną około sześćdziesięcioletnim, który wyglądał bardzo poważnie i niezbyt sympatycznie. Zaczepiony, odwrócił się do młodzieńca i zmierzył go z góry na dół.
  ― Nathan przechodzi poważną operację ― odpowiedział krótko. ― Nie wiadomo, jak to się skończy.
To rzekłszy, odwrócił się i ruszył dalej, nieskory do dalszych wyjaśnień; prawdopodobnie i jemu nie powiedziano zbyt wiele.
A może uznał, że osoby postronne nie powinny wiedzieć nic więcej.

Vedley obudził się niezwykle obolały. Poraziło go światło, zasłonił więc twarz rękami, a po chwili rozejrzał się ostrożnie po sali.
Ciśnienie mu podskoczyło, gdy zobaczył, gdzie jest.
Nie wypłaci się z tego.
  ― Kurwa ― syknął i próbował się podnieść, ale tym razem wyrywanie kabelków i ucieczkę utrudnił mu rwący ból klatki piersiowej i brzucha; po zerwaniu maski z twarzy odkrył też, że oddychanie bez niej jest cholernie trudne. ― Kurwa ― powtórzył i z jękiem opadł z powrotem na poduszki.
  ― Miał pan wypadek samochodowy ― powiedziała pielęgniarka, która musiała przez cały czas być gdzieś obok. ― Ma pan złamane żebra i przebite płuco, przeszedł pan również operację pękniętej nerki.

Alex opadł na najbliższe krzesło i przymknął oczy. Poważna operacja. Nie wiadomo, jak to się skończy.
Z gardła wyrwał mu się szloch. Pochylił się do przodu, oparł łokcie o kolana i schował twarz w dłoniach.
Musiał czekać.

Nie wiedział, ile siedział na tym krześle, ale w pewnym momencie musiało mu się przysnąć. Dopiero gdy poczuł szturchnięcie w ramię, ocknął się i spojrzał zamglonym wzrokiem na pochylającego się nad nim Marcusa.
– Hej. – Uśmiechnął się słabo i rozciągnął obolałe mięśnie. Zaraz jednak rozejrzał się po korytarzu, a na jego twarzy znów pojawił się niepokój. – Wiadomo coś? Miał operację. Muszę się dowiedzieć, co z nim.
Nie pamiętał nawet, kiedy napisał do swojego chłopaka, że znów jest w szpitalu. Musiał być bardzo zdenerwowany.

  ― Ja nic nie wiem ― odparł Marcus.
Nie wspomniał, że dzwonił do Alexa kilka razy, i że musiał się domyślić, gdzie go znajdzie.
Obawiał się, że to nie był dobry czas na wyrzuty. Czasami jednak zastanawiał się, czy gdyby on i Vedley trafili do szpitala w tym samym czasie, to do niego Alex pobiegłby w pierwszej kolejności.
Zaczynał wątpić w uczucia swojego partnera, ale starał się go wspierać, bo bez wątpienia Alex bardzo to wszystko przeżywał i ostatnim, czego było mu trzeba, był dodatkowy stres.
  ― Mogę spróbować podpytać.
Zostawił Alexa i poszedł na rundkę po oddziale, ale kiedy wrócił, wciąż nie miał żadnych informacji.
  ― Wydaje mi się, że powinniśmy wrócić do domu. Potrzebujesz snu. Jeżeli coś by mu się stało, na pewno gazety już by o tym pisały.

Alex natychmiast pokręcił głową.
– Nie mogę. – Spojrzał na niego z przejęciem. – Jego ojciec mówił, że ma poważną operację. Muszę się dowiedzieć, jak się skończyła. Muszę czekać.
Przylgnął do jego ramienia, szukając znajomego ciepła, które pomoże mu się uspokoić. Wiedział, że zachowuje się egoistycznie i nie traktuje Marcusa dobrze. Nie miał jednak siły, by teraz się tym przejmować. W głowie miał tylko Nathana.

  ― Problem w tym, że niczego się tutaj nie dowiesz. Słyszałeś o czymś takim jak tajemnica lekarska? Lekarze nie mają prawa udzielić ci informacji. Prędzej dowiesz się czegoś od jego bliskich ― próbował mu tłumaczyć Marcus, jednak Alex był nieustępliwy.
Siedział z nim w szpitalu cały dzień. Przynosił jedzenie i picie. W końcu jednak nie wytrzymał.
  ― Alex, to nie ma sensu ― obwieścił. ― Wracamy do domu. Dowiemy się czegoś już poza szpitalem. Wstawaj.

Alex pokiwał posępnie głową i wstał.
Marcus w końcu stracił cierpliwość. Nie mógł mu się dziwić. Obiecał sobie jednak, że następnego dnia też tutaj wróci. Może znów uda mu się spotkać rektora...
Ktoś musiał też zająć się Stigmą. Cholera.
– Dziękuje za to, że ze mną tutaj siedziałeś – szepnął i splótł ich palce, kiedy ruszyli w stronę windy.
Nie wiedział, co jeszcze może mu powiedzieć. Atmosfera między nimi wydawała się napięta.

Nathan leżał, półprzytomny, i wpatrywał się w sufit. Oprócz bolesnych konsekwencji wypadku, dręczył go też głód narkotykowy. Ledwie kontaktował i kiedy drzwi się otworzyły, z początku nawet tego nie zauważył.
  ― Panie Vedley, ma pan gościa. Alex Monroe. Wpuścić? ― zapytała pielęgniarka.
Alex? Znów on?
Wpuścić?
Już na samą myśl o tym maszyna monitorująca pracę jego serca zaczęła piszczeć częściej.
Ostatnio ich rozmowa nie przebiegła najlepiej. Nie był pewien, czy chciał znów słuchać o złamanych obietnicach i patrzeć na rozczarowanie i teatralne wręcz zranienie w jego oczach – chodzący wyrzut sumienia. Alex zachowywał się, jakby to jemu spierdoliło się życie.
Nie był pewien, czy chciał patrzeć znów na ślady pieszczot na jego ciele, dowód, że tuż przed wizytą myślał o czymś zgoła innym, całkiem zajebiście się bawił ze swoim frajerem.
Nie był pewien, jak zareaguje na jego żal.
  ― Niech wejdzie ― mruknął w końcu ledwie słyszalnie.

Alex znów przyszedł do szpitala, pomimo niezadowolenia Marcusa, ale tym razem dowiedział się, że Nathan był przytomny. Dlatego zapytał o możliwość odwiedzin i zaskoczyło go, kiedy chłopak się zgodził. Ostatnio przecież nie chciał go widzieć.
– Hej – przywitał się, wchodząc niepewnie do sali. – Przyszedłem tylko na chwilę, żeby cię nie denerwować... – Wyraźnie stresował się tym, że Nathan znów mógłby wpaść w szał jak ostatnim razem. – Jak się czujesz? Jak po operacji? Co mówią lekarze? Nic nie chcieli mi powiedzieć.
Dziś nie wydawał się rozczarowany zachowaniem Nathana. Przecież wpadek nie był jego winą, a przynajmniej tak powiedział mu Charles. Był tylko przejęty jego stanem i przyglądał mu się ze smutkiem. Widział doskonale, że Nathan czuje się słabo.

  ― Taa… jest… okej ― wychrypiał słabo i uśmiechnął się do niego krzywo zza maski.
Zastanawiał się, czy Alex wie, co zaszło przed wypadkiem.
Ale chyba nie wiedział.
  ― Jestem trochę tylko… poobijany. Niedługo wyjdę.
Lekarze pewnie by go nie wypuścili, ale on miał zamiar wypisać się na żądanie, żeby nie zadłużać się jeszcze bardziej.
Nie chciał nawet sprawdzać, ile wyniesie rachunek już teraz.
  ― Hmm. ― Patrzył na Alexa w zamyśleniu. ― Zastanawiam się… czy mógłbyś mi skołować trochę… wiesz. Walczenie z tym jest bardzo ciężkie w takim stanie… Chciałbym po prostu… och, tylko trochę. Dałbym ci namiary… Poszedłbyś do typa i poprosił o cenciaka… Bardzo byś pomógł. W porządku?