All I Want for Christmas

- Pewnie - wyrzucił jeszcze tylko wilgotny papier, po chwili zastanowienia zebrał też puste opakowania po jedzeniu i dolał im wina. Dopiero później wrócił do niego na kanapę. - Co to za przyjemność użalać się samemu? A film już widziałem. Raczej mnie niczym nie zaskoczy.

A Zachary nadal mógł.

- Ja raczej też nie. - podziękował skinieniem ciemnej czupryny za dolewkę, siadając nieco swobodniej na kanapie. I nieco bardziej zwracając się jednak do Ezry, niż ekranu, skoro już ustalili, że film będzie raczej tłem. - Ciężko przebić fakt, że jesteś częścią spisku kosmitów w Białym Domu. - mrugnął do niego ze śmiechem, wspominając historię z radia, i upił więcej białego trunku.
- Czyli teoretycznie... - zastanowił się chwilę, marszcząc brwi. - Każdy może zadzwonić i krzyknąć na antenie co chce? - zapytał, bo nigdy przecież miał okazji, by rozmawiać z kimś z tej branży. - Nie, żebym coś planował. - Ale może?

Zaraz też musiał sięgnąć do kieszeni spodni, po tym jak jego telefon odezwał się powiadomieniem z tindera, ale nie skupiał się na nim specjalnie, wyciszając i chowając z powrotem.

- Tak teoretycznie to najpierw ich sprawdzają przed wejściem na żywo. Ale to tylko chwila rozmowy z konsultantem, niektórzy dobrze się maskują - wzruszył ramionami. Częścią jego pracy było radzenie sobie z takimi sytuacjami. Babkę od ufo przegadał. Chyba jeszcze nie zdarzyło mu się wyciszyć telefonu, ale też nie miał wielu takich sytuacji, bo jego audycja nie opierała się na rozmowach ze słuchaczami. - Czym się zajmujesz poza pracą w antykwariacie? - zapytał, bo miał wrażenie, że mówi tylko o sobie. - Jakieś studia? Hobby?

Nawet gdyby zerknął na jego telefon, nie rozpoznałby aplikacji, chociaż w teorii wiedział do czego służy. Ezra ostatni raz randkował jeszcze zanim to przeniosło się do internetu a i wtedy był w tej kwestii nieco staromodny. Lubił stare książki, to pewnie dlatego.

Na pytanie o hobby musiał zastanowić się chwilę, chyba w poszukiwaniu czegoś mniej standardowego niż czytanie książek czy warzywienie przed ekranem laptopa, nawet jeśli właśnie to robił najczęściej.

- Lubię coś tam tworzyć, ale nie jestem w tym jakoś specjalnie dobry, ani nic. I w sumie rzadko kiedy mam czas. - stwierdził, drapiąc się w kark. - Częściej pomagam Bursley'owi odnawiać jakieś zniszczone meble, które później trafią do sklepu. I gram na gitarze. A studiów w sumie nie mam. - dodał, ponownie przyklejając się do kieliszka. Założył, że nie będzie narzekać i się użalać, ale z Ezrą to było zbyt proste.
Taki świąteczny klimat.

- Chciałem iść na historię sztuki. Rodzice chcieli na medycynę, tylko, ale się nie dostałem. - jednak kontynuował, chyba po to, by udowodnić sobie, że ten temat już go tak nie kłuje jak kiedyś. - Więc pracowałem i się uczyłem, ciągle chcąc poprawić wyniki, by jednak się dostać na lekarski, ale w końcu zrezygnowałem. - dokończył trochę ponuro, ale zaraz wzruszył ramionami. - W sumie się cieszę, bo lubię pracować u Bursley'a, to świetny człowiek. I nie mam teraz kosmicznego długu do spłacania w zamian za lata męczarni. - stwierdził, zaraz znowu uśmiechając się pod nosem. W końcu właściciel dał mu szansę bez skupiania się specjalnie na papierach, które Zach mu przyniósł. No i jego praca była przyjemna, bo w końcu mógł ją łączyć z hobby. Ezra powinien coś o tym wiedzieć skoro zrzucił go z drabiny właśnie w momencie, gdy malował witrynę.
Nie miał na co narzekać, nawet jeśli nie zarabiał tyle, by odkładać sobie jakieś większe kwoty. Nowy Jork niestety swoje kosztował.

- Chyba wolę antykwariat na Manhattanie niż anemiczny gabinet w Dayton, wiesz? - zaśmiał się, patrząc na mężczyznę. - A ty? Co robisz oprócz szpiegostwa i użalania się do włoskich filmów?

Nie uważał braku studiów za jakąś wielką ujmę, to tylko papier, który nie dowodził ani inteligencji ani umiejętności, nawet jeśli sam je skończył, bo tak się akurat złożyło.

- Ach, ci rodzice - westchnął, trochę przesadnie, ale zaraz się uśmiechnął. - Wszyscy chcą medycyny albo prawa. Ekonomii, czasem. Może architekturze. Nie słyszałem jeszcze o takich którzy marzyliby o dzieciaku-artyście.

Jego rodzice też woleli, żeby wybrał jakiś bardziej "przyszłościowy" zawód, ale chociaż nie buntowali się, kiedy oświadczył że zamierza zostać dziennikarzem.

- Jeśli nie chciałeś być lekarzem, to dobrze, że zrezygnowałeś - stwierdził, upijając jeszcze trochę wina. - Zawsze lepiej robić to, co się lubi, niż męczyć się codziennie, nienawidząc swojej pracy.

Nad swoim hobby zastanawiał się trochę dłużej.
- W zasadzie nudny ze mnie typ - przyznał w końcu. - Głównie książki, muzyka i filmy. Czasem gdzieś pojadę, jeśli akurat mam czas i środki. Kiedyś próbowałem trochę pisać, w zasadzie dlatego poszedłem na dziennikarstwo, radio pojawiło się później. Ale nie szło mi jakoś wybitnie, więc skrobałem tylko do szuflady.

Specjalnie użył czasu przeszłego, bo w ten sposób łatwiej byłoby się wyłgać, gdyby chciał coś przeczytać. Prawda była taka, że nadal czasami coś pisał, ale głównie dla siebie.

- Chyba że rodzic artysta. - zauważył, kiwając głową. To chyba był jedyny przypadek, na jaki mógł teraz wpaść - Żeby syn przejął warsztat. Z dwojga złego mąż córki. Jak u Brueghlów.

- Tym bardziej, że byłbym odpowiedzialny za zdrowie i życie innych ludzi. - zrobił minę, jakby sama wizja tego go przerażała. - Zdecydowanie nie dla mnie.

- I o czym pisałeś? - zapytał. - O muzyce? Czy coś oprócz tekstów typowo dziennikarskich?

No tak. Ezra zdążył już zauważyć, że Zachary ma skłonności do wypadków. Uważał to za całkiem urocze, ale w jego głowie nie szło w parze z odpowiedzialnością za cudze zdrowie, to fakt. Czasem chyba miał problem z doglądaniem własnego.

- Same wielkie powieści - odparł, rozbawiony, bo wyrósł już z takich pomysłów. - Może czasem wiersze i teksty piosenek. Ale nie byłem szczególnie dobry.

- A masz jakieś przy sobie? Dasz przeczytać? - ożywił się zaraz słysząc o piosenkach i wierszach. Nic dziwnego, te formy wydawały mu się o wiele bardziej personalne niż książki czy opowiadania. - Ja nic w zamian nie mam, moje pierwsze i ostatnie powstały w podstawówce i leżą gdzieś zakopane w Ohio. - usprawiedliwił się zaraz.

- Układałeś je pewnie pod gitarę, prawda? - zapytał, kiwając głową w stronę akustyka na ścianie, ale nawet nie próbował sugerować, by Ezra mu teraz coś grał. Sam widział jak to jest po długiej przerwie.

- Nawet o tym nie myśl - zaznaczył od razu, kiedy Zach wskazał na gitarę. - Mam dość upokorzeń na ten tydzień, podziękuję.

Nie chodziło nawet o samą grę i jego umiejętności wokalne, po tylu latach gry, nawet mimo przerw, zazwyczaj starczało mu kilka, kilkanaście minut żeby wrócić do większości tego co potrafił. Ale nigdy nie zagrałby żadnej ze swoich piosenek. Nie tylko tekst był żenujący, linia melodyczna też nie należała do ambitnych. 

- Ale chętnie zobaczę to, co ty tworzysz - po części chciał odwrócić od siebie uwagę. - Masz jakieś zdjęcia?

- No wiesz co... - mruknął rozczarowany, gdy ten stanowczo odmówił, ale nie naciskał dalej. Sam nie był na tyle pewny swoich prac, by pokazywać je na prawo i lewo, powinien rozumieć Ezrę, szczególnie jeśli to były jakieś stare teksty.

No i dokładnie z takim samym entuzjazmem zareagował, gdy ten poprosił go o pokazanie jakichś swoich rzeczy.
- No nie wiem, tu chyba powinienem zastosować handel wymienny... - mruknął z rozbawieniem wymalowanym na twarzy, ale szukał w pamięci, czy faktycznie miał w telefonie coś, czym mógłby się pochwalić.
- Trochę robiłem w glinie, ale dostęp do porządnej pracowni z piecem kosztuje, więc nie za wiele. - tłumaczył, wyciągając telefon, by znaleźć zdjęcie kilku nieregularnych doniczek o różnych rozmiarach z odbitymi na nich liśćmi paproci, całych pokrytych białym szkliwem z granatowymi ciapkami. - Te dostała Virginia, ta ze sklepu, bo u mnie żadne rośliny nie chcą żyć. - wyjaśnił, zaraz szukając kolejnego zdjęcia.
- Mam też kilka renowacji mebli, ale nie są specjalnie twórcze. - mruknął, skupiony na szukaniu zdjęcia, by zaraz pokazać wielką, staromodną szafę pełną zdobień "przed" i "po". - Ostatnio po prostu po zeszlifowaniu przemalowaliśmy szafę na czarny mat, bo pod zniszczonym lakierem miała pełno przebarwień i nie było co ratować. Ale trafiła w nowojorskie gusta.

Przypomniał też sobie o szkicowniku, który miał w torbie, choć noszenie go było wyrazem raczej naiwnej nadziei, że będzie tworzył regularnie. Ale zaraz Zach wpadł na lepszy pomysł, niż dobrowolne oddanie go w cudze ręce.
- Mam jeszcze szkicownik ze starymi pracami, ale dostaniesz go tylko jeśli mi coś zagrasz. - uśmiechnął się szeroko do Ezry. - Nie musi być autorskie.

Mruknął z uznaniem, przeglądając zdjęcia. Zachary miał całkiem niezłe oko, musiał przyznać. On nie miał zupełnie talentu plastycznego, nawet kreski prosto nie umiał narysować odręcznie, chociaż to akurat podobno było całkiem trudne.

- Sprzedajesz to gdzieś? Poza meblami? - zapytał z zainteresowaniem. W sumie nie rozglądał się za bardzo po sklepie. Może jego prace gdzieś tam stały. Szkoda było, że nie miał dostępu do profesjonalnego sprzętu.

A kiedy Zach zarządał muzyki parsknął szczerym śmiechem.
- Nie grałem od dawna - zastrzegł, ale podniósł się i zdjął gitarę ze ściany. Jeśli mógł zagrać cokolwiek, nie było problemu.

Usiadł na kanapie, podwijając jedną nogę pod siebie, żeby móc oprzeć instrument wygodnie, przez co znalazł się twarzą do Zacha. Przebiegł palcami po strunach i skrzywił się, bo gitara była bardzo rozstrojona.
- Daj mi chwilę - mruknął i podniósł się, żeby znaleźć stroik. Słuch miał niezły, ale nigdy jakoś nie nauczył się robić tego na słuch.

- Te robiłem na jej urodziny. - stwierdził, obserwując szatyna, który oglądał zdjęcia doniczek. - Nie myślałem nigdy o sprzedaży, nie wiem czy byłby na to popyt. - wzruszył ramionami. Rękodzieło nie miało się najlepiej w erze masowych produkcji typu Walmart czy Amazon. Chociaż może powinien zapytać Bursley'a, czy mógłby coś u niego mimo wszystko wystawić.

- To było zaskakująco proste. - wyszczerzył się w uśmiechu, wiodąc spojrzeniem za Ezrą, który ruszył z kanapy po gitarę. Chyba nie przewidział, że faktycznie będzie musiał podzielić się swoimi pracami.

- Jasne. - zgodził się, gdy ten poszedł po stroik, i odłożył szkicownik na blat, by zdrową ręką móc wrócić do kieliszka z winem.

Lubił grać i nie miał do tego tak osobistego czy emocjonalnego podejścia jak do pisania, więc zaprezentowanie swoich skromnych umiejętności nie było dla niego problemem. Sprawnie nastroił gitarę i zagrał kilka akordów, tak na próbę.

- Cokolwiek, mówiłeś? - upewnił się i zastanowił co zna na pamięć. Skoro Zachowi nie zależało na żadnej konkretnej piosence, postawił na "Hallelujah" Cohena. W czasach kiedy gitara służyła mu do podrywu, ta piosenka była akurat w cenie.

Układ nie mówił wprawdzie nic o śpiewaniu, ale to też lubił robić. Nie miał może świetnego głosu do muzyki, ale umiał nim pracować więc śpiewał bardzo poprawnie.

Ezra co prawda nie miał głosu bliskiego wyjątkowemu barytonowi Cohena, ale brzmiał naprawdę przyjemnie, przez niskie tony i ciepłą barwę. W każdym razie Zach to docenił, bo nawet jeśli śpiewanie nie było częścią żądań, dobrze uzupełniało sprawnie wygrywaną melodię. Dlatego ciemnowłosy siedział tak, wsłuchany, z miękkim uśmiechem na ustach i ciemnymi oczami wlepionymi w przesuwające się po strunach palce, zanim je przymknął, by skupić się na dźwiękach.

- Zdecydowanie zasłużyłeś. - zawyrokował, gdy melodia ucichła, jeszcze z tym samym uśmiechem błąkającym się na twarzy. Aż pożałował, że sam nie mógł sięgnąć do instrumentu, naprawdę się stęsknił. - Cohenem już w ogóle, uwielbiam go. - przyznał, upijając więcej wina i wymienił w końcu kieliszek na obiecany szkicownik.

- Są stare, szczególnie te na początku, nie szkicuję tak często jakbym chciał. - ostrzegł z początku, wyciągając się z grubym, kwadratowym, i przede wszystkim wymęczonym notesem 8x8 cala. Tak jak dla Ezry pisanie, dla Zacha malarstwo i rysunek były tymi bardzej osobistymi dziedzinami. Ceramika i renowacja mebli były jednak nieco odtwórcze w porównaniu ze szkicami i malarstwem pastelowym, które Ezra mógł znaleźć w szkicowniku.
Były to przede wszystkim szkice z natury, tworzone pastelami bądź kredkami i ołówkiem. Szybkie portrety, postaci, przedmioty codziennego użytku, zapiski i notatki, które miały być kiedyś zrealizowane. Sceny z metra, kilka z antykwariatu. Nowy Jork pod względem inspiracji był naprawdę bogaty, pełen ciekawych ludzi i miejsc.
Widać było inspirację świeżą, lekką linią Lautreca czy impresjonistycznym kolorytem połączonym z naturalistycznym podejściem Freuda. Nie były oczywiście idealne pod każdym względem, jak to w końcu szkice, w dodatku osoby która nie ćwiczyła regularnie.

- Podaruję ci, nie musisz pokazywać dowodu. - stwierdził Zach, widząc na przeglądanych kartkach również stare akty męskie i kobiece. Niekoniecznie pamiętał o wszystkim, co się znajdowało na stronach, ale przecież nie będzie się wstydził nagości.

Odłożył gitarę na bok i oparł ją o kanapę, wyciągając ręce po swoją zasłużoną nagrodę.

- Wiesz, że nie mam o tym pojęcia? - uśmiechnął się do niego, przeglądając kilka pierwszych kartek. Jego opinia mogła być oparta tylko na subiektywnym poczuciu estetyki. Określenie ich "ładnymi" było zbyt banalne. Znał niektóre z tych ulic, ciekawie było spojrzeć na nie oczami Zachary'ego. - Znam tego muzyka. Z widzenia - wskazał na jeden z portretów, starszego mężczyzny ze skrzypcami. - Lubię go słuchać.

Uśmiechnął się pod nosem na ten dowód.
- Powoli zaczynam być w tym wieku, że ucieszył bym się, gdybyś zapytał - przyznał, obejrzał prace do końca, po czym oddał mu szkicownik i przez chwilę patrzył uważnie na autora.

- Nie musisz mieć. - wzruszył ramionami.

- Czasami daję rysunki swoim modelom, którzy nie mieli pojęcia, że padają ofiarą mojego ołówka. - uśmiechnął się pod nosem, bo lubił obserwować wtedy ich reakcje. Z grymasu, że są zaczepiani przez obcego, przez zdziwienie i finalnie uśmiech, że ktoś ich uwiecznił. Skrzypkowi też w końcu jakiś podaruje, jak będzie z niego w pełni zadowolony. Skrzypce w perspektywie nie były jego mocną stroną.
- A to, że go rozpoznałeś, to dość spory komplement. - dodał, bo przecież o to mu chodziło. By jak najlepiej oddać rzeczywistość.

- Pamiętaj, Stay Alive. - roześmiał się wyciągając po szkicownik, by zaraz schować go z powrotem w torbie. - Ile masz właściwie lat? - zapytał, po czym oparł się na kanapie i skrzyżował spojrzenie z tym jasnym, Ezry, wpatrzonym w Zacharego z dziwną uwagą.

- Nie był świadomy, ale i tak to pewnie będzie najbardziej wyszukany komplement na jaki mnie stać - zaznaczył, rozsiadając się trochę wygodniej i mniej elegancko, kiedy nie miał już ani gitary, ani jedzenia. Wziął za to kieliszek wina do towarzystwa, nie udając już nawet że wie, co się dzieje na ekranie. - Zdolny człowiek z ciebie.

Na pytanie o wiek tylko się uśmiechnął i upił duży łyk.
- A ile byś mi dał? - odpowiedział pytaniem na pytanie.

- Powiedzmy... trzydzieści cztery? - zawahał się po długiej i rzeczowej ocenie, w której pomóc miały zmrużone oczy, przechylona nieco głowa i kolejny łyk białego wina. - Trzydzieści dwa? Nie jestem w tym dobry. - zarzekł się zaraz ze śmiechem, wpatrując w Ezrę. - Ale dowód i tak pokaż, może też masz jakieś głupie zdjęcie.

Westchnął ciężko, z bólem, który był bardziej zagrany niż prawdziwy.
- Niedługo skończę trzydzieści - przyznał i zaraz spojrzał w dół, na swoje ubranie. - To na pewno ta koszula tak mnie postarza, prawda? Powiedz, że to koszula, albo dasz mi jeszcze jeden powód do użalania się nad sobą - zagroził mu, ale się uśmiechnął. Zawsze dawali mu więcej lat niż miał, głównie przez powagę i gusta starca. Kiedy był młodszy, cieszyło go to. Ostatnio przestawało, zwłaszcza po rozwodzie.

- Oh, okej. - stwierdził, trochę zmieszany, gdy usłyszał faktyczny wiek Ezry i to ciężkie westchnięcie, choć wyczuł, że nie było w nim wiele powagi. - Nie, nie! - zaprotestował ze śmiechem, wyciągając rękę bez kieliszka, jakby fizycznie miał powstrzymać mężczyznę od użalania się. - To pewnie faktycznie ta koszula i eleganckie płaszcze. I w sumie ogarnianie ubezpieczeń. - zastanowił się zaraz, patrząc na szatyna. - No i widzisz, gdybyś nie miał stabilnej i ciekawej pracy w radio przy starych kawałkach też pewnie odjąłbym ci trochę lat. - uśmiechnął się do niego, puszczając oko.
Drugi kieliszek wina zdecydowanie pozwolił mu się rozluźnić. I rozgrzać, co było widać po jego lekko zaczerwienionych polikach.
- Zresztą wiek jest w głowie. I w dokumentach. To pokażesz, czy się wstydzisz?

- Mój były, Charles był... Znaczy jest prawnikiem - wytłumaczył mu, żeby chociaż po części zatrzeć to starcze wrażenie, które najwyraźniej na nim wywarł. - Ogarniał polisę dla mnie i dla siebie, ja bym w życiu nie wpadł na to, żeby się ubezpieczyć od czegoś takiego. Na coś się przydał - wzruszył ramionami, bo przecież gdyby nie on, Zach miałby kredyt za leczenie. Ewentualnie Ezra by go miał, gdyby chłopak zdecydował się jednak pociągnąć go do odpowiedzialności. - I nic ci nie pokażę - stwierdził od razu, domyślając się, że pije do jego "dzieł" literackich. - Pokazywałem jak byłem mały. Mogę ci najwyżej jeszcze coś zagrać.

- ID. Ewentualnie prawo jazdy. Jestem ciekawy na ile lat wyglądasz na zdjęciu z dokumentów, nie chcę wyciągać twoich danych. - zaśmiał się tłumacząc dokładniej. - Ale juz rozmiem, że jesteś nieustępliwy - przyznał co do kwestii "dzieł literackich". - Posłuchać też mogę więcej. Co masz w repertuarze?

No tak. Zach wspominał wcześniej o zdjęciu, Ezra w głowie zafiksował się na punkcie swoich własnych utworów.
- Nikt nie wygląda dobrze na zdjęciach do dokumentów - zamarudził, ale wyciągnął z kieszeni portfel a z niego prawo jazdy. Miał głupią minę na fotografii, bo fotograf zabronił mu się uśmiechnąć. I dobrych kilka lat mniej, tak na oko. - Wygląda trochę jak te, które robią przestępcom. Napatrzyłeś się?

To by było na tyle, jeśli chodziło o brak upokorzeń.
- Przyznaj się, nie umiałeś uwierzyć w tą trzydziestkę - zażartował i nawet się uśmiechnął, znów biorąc gitarę do ręki. - Możemy spróbować piosenki na życzenie. Tylko weź pod uwagę, że nie znam za bardzo nowości. Prowadzę program dla emerytów.

- No właśnie o to chodzi... - stwierdził, poganiając ręką mężczyznę.
- Faktycznie. - uznał rzeczowym tonem, oglądając dokument i zaśmiał się pod nosem na to porównianie do przestępców. - Ja na swoim wyglądam jak na kastingu do "The ring". Domyślasz się chyba do której roli... - pochylił się, by oddać dokument i wskazał na swoje włosy z rozbawieniem.

- Okej, więc repertuar niech też będzie dla emerytów... - mruknął, zakładając ciemny kosmyk za ucho i zastanowił się chwilę nad piosenką.
- "Ain't no sunshine"? Billa Withersa? - zapytał, szukając piosenki pasującej do głosu szatyna. - O, mam też akordy do "Californication" zapisane. Albo "Stand by me?"

Zachary na szczęście wybrał litościwie kawałki które nie przekraczały szczególnie jego możliwości, a przynajmniej tak mu się wydawało po szybkim sprawdzeniu chwytów w internecie. Nie miał tego może aż tak dopracowanego jak "Hallelujah" które grał setki razy, ale nie powinien się szczególnie upokorzyć.

- Ale teraz śpiewasz ze mną, skoro nie dostanę nic w zamian - zastrzegł z uśmiechem, zaczynając od "Ain't no sunshine", bo wydawało mu się najprostsze. Ale w końcu, z kilkoma potknięciami, zagrał wszystkie trzy wybrane przez Zacha piosenki. Na szczęście ściany w kamienicy były grube. To zmniejszało szanse, że jakiś sąsiad pofatyguje się ich uciszyć.