All I Want for Christmas

- Okeeej... - stwierdził, rzucając mu przeciągłe spojrzenie, gdy ten wyrecytował bez wahania związane z piosenką informacje. - Nie zabrzmiałeś ani trochę jak ktoś, kto uważa, że "świąteczny Nowy Jork jest koszmarny". - zaśmiał się, przechodząc przez drzwi. Może powinien jeszcze raz rozważyć tego psychopatę. - Jesteś psychofanem, czy coś? - zapytał, poprawiając miękki szalik, bo po wyjściu z ciepłej knajpki porządnie w nich uderzył nieprzyjemny chłód.
- Wiem, kolekcjonujesz świąteczne płyty? - pytał dalej, oczami wyobraźni już widząc, jak cała ściana w jego mieszkaniu jest nimi wyłożona. - Mamy kilka w sklepie, mogę ci odłożyć.

- Jestem psychofanem - zgodził się z nim bez wahania. - Ale tylko tej płyty. W zasadzie tylko ją lubię, ze wszystkich płyt na świecie, słucham jej na okrągło.

Poprowadził go w dół ulicy, w stronę swojego mieszkania. Naprawdę nie mieli daleko. Ezra wynajmował ciasne poddasze w jednej z ostatnich kamienic w rzędzie obok antykwariatu. W porównaniu do mieszkania w wysokościowcu które zajmowali z Charlesem, była to prawie dziura, ale jakoś nie potrafił się o nie kłócić. Nie potrafiłby w nim mieszkać, nawet jeśli jakimś cudem wygrałby z prawnikiem w sądzie.

- To moja praca, poniekąd - dodał, bo w sumie mało się znali i Zach faktycznie mógłby wziąć go za wariata. - Słuchasz czasem radia WLTW?

- Raczej nie jestem fanem... - stwierdził, zastanawiając się ile razy świadomie włączył akurat tę stację, ale raczej sobie nie przypomniał nic szczególnego. Zazwyczaj wolał muzykę bez reklam i gadania. A autem nie jeździł. - Głównie korzystam z płyt czy muzyki na telefonie. Ale kojarzę, ciężko nie kojarzyć. Chyba dzisiaj mi mignęła, jak ustawiałem radio. - uśmiechnął się, rozglądając się nieco po okolicy, skoro na chwilę przystanęli przed wejściem. Faktycznie mieszkał bardzo blisko antykwariatu. - Jesteś spikerem? - zapytał, a jego wcześniejsze rozważania na temat głosu i sposobu mówienia Ezry automatycznie się rozwiązały. Dobrze ocenił, że pasowałby do takiej roboty, może tylko nie trafił w miejsce. Może nawet go kiedyś słyszał? Głos niby wydawał się znajomy, ale wyobrażenia radiowców sądząc po nim, a ich rzeczywisty wygląd, zwykle się bardzo różniły.

- Gospodarzem programu o trzynastej - potwierdził, wcale nie zdziwiony, że Zach nie słuchał jego audycji dla dinozaurów. Nie wyglądał na takiego. Nawet te płyty zbytnio mu nie pasowały, bo przecież dużo prościej było skorzystać z telefonu właśnie. - Tak to się ładnie nazywa. Co słychać, Nowy Yorku? - zaczął, obniżając uwodzicielsko głos żeby zmienić jego brzmienie na bardziej radiowe, chociaż w studio podbijały go jeszcze filtry. - Z tej strony, jak zwykle, Ezra J. Huntington w audycji Stay Alive z codzienną dawką niezapomnianych i tak dalej i temu podobne - uśmiechnął się, przystając żeby wyjąć z torby klucze. - Na samą górę - poinformował go, wpuszczając w drzwiach przed sobą. - Czasem nagrywam też audiobooki. I dwa razy poskładałem głosy w grach, ale raczej na drugim planie.

- Mów mi tak więcej. - zaśmiał się cicho Zach, wchodząc do kamienicy. Głos Ezry był przyjemny sam w sobie, taki ciepły, ale obniżony brzmiał jeszcze lepiej. Ciekawe, czy robił coś związanego bardziej z muzyką, jak samo jej tworzenie czy granie.
- Stay Alive, serio? - zapytał, kręcąc głową, bo automatycznie skojarzyło mu się to z nieco depresyjną aurą jego spojrzenia. Dopiero potem pomyślał, że może chodzić o jakieś stare przeboje. - I co gracie? Może uda mi się ciebie puścić w pracy. I jakie audiobooki? - zapytał, szczerze zaciekawiony. Nie znał wielu osób z takimi niestandardowymi zawodami.

- Nie ja to wymyślałem - stwierdził zaraz obronnie. - Ale to i tak lepsza opcja. Kontrpropozycją było I'm still trending - dodał rozbawiony. - Głównie odgrzewam stare przeboje, więc nie mogę obiecać, że "Last Christmas" się nie pojawi, jeśli mnie włączysz. Czasem pojawi się jakiś wywiad, jeśli akurat jakiś zapomniany gwiazdor jest pod ręką...

Otworzył przed nim drzwi swojego mieszkania i włączył światło, ale zaraz musiał wejść wgłąb i zapalić kilka dodatkowych lampek, żeby zrobiło się jasno. Na Manhattanie oczywiście nie ma wielu brzydkich mieszkań, czynsze są na to za wysokie. Są tylko te małe i mieszkanie Ezry zdecydowanie do nich należało.

Wprowadził go do małego salonu, połączonego z aneksem kuchennym, którego przestrzeń ograniczał dodatkowo skośny dach. W środku ledwie mieściła się mała kanapa, stolik kawowy i przeładowany płytami i książkami regał. W rogu, pod mansardowym oknem stało biurko, na którym leżało kilka mikrofonów. Miejsce komputera zajmował jednak gramofon, a laptop znalazł miejsce na wyspie kuchennej. Na jednej ze ścian wisiała gitara, w odpowiedzi na pytanie Zacha o jego muzyczną działalność, choć była to raczej zaniedbana pasja.

- Nie spodziewałem się gości - wytłumaczył, nie zdejmując nawet płaszcza zanim zabrał się do zgarniania ubrań z kanapy. Wrzucił je za drzwi do sypialni, nie dbając o to czy trafią w łóżko. - Audiobooki - przypomniał sobie, że chłopak jeszcze o coś pytał. - Nic szczególnie znanego. Chociaż dziś podpisałem kontrakt na najnowszą książkę Bretta.

- Oh - stęknął, jakby druga opcja wręcz go zabolała. - Faktycznie ta aktualna jest zupełnie w porządku. - przyznał, wchodząc do ciepłego mieszkania i starając się nie rozglądać na tyle, by było to niegrzeczne. Ale lubił oglądać jak ludzie mieszkali, można było z tego całkiem sporo wywnioskować o osobie.
No i wcale nie przeszkadzał mu mały metraż. Sam zajmował mieszkanie wręcz mikroskopijne, jego kuchnia przypominała wagon cztery na metr. Zresztą wielkie przestrzenie i minimalistyczne mieszkania nigdy nie specjalnie się mu nie podobały.

- Grasz? - zapytał, widząc wiszącego na ścianie akustyka i już chciał do niego ruszać, ale w porę przypomniał sobie o zwichniętym nadgarstku. No tak, wiele by z nim nie zrobił. - W porządku. - nie przejął się specjalnie ciuchami, tym razem oglądając gramofon.

- Czytałem "Malowanego człowieka", chyba odezwę się do ciebie po autograf. - uśmiechnął się do niego, zostawiając torbę ze swoim obiadem na blacie kuchennym, po czym odwinął szalik i zaczął rozpinać płaszcz. - Umieram z głodu. To jaki film chcesz oglądać, skoro już wygrałeś podstępem zakład? - zapytał, rozglądając się za miejscem gdzie mógłby powiesić płaszcz.
W obronie przed nowojorskim chłodem, oprócz ciemnego golfa z długim rękawem, miał na sobie jeszcze wciągnięty gruby, brązowy sweter.

Spojrzał na niego, jakby chciał powiedzieć "a nie mówiłem?" i ruszył do kuchni, żeby odpalić ekspres. 

- Grałem - rzucił, wyglądając z za załomu ściany za którą chował się aneks. - Nie wyrzuciłem jej, bo czasem jeszcze mi się zdarzy coś pobrzdąkać. I zawsze sobie wtedy obiecuję, że do tego wrócę i będę grał częściej.

Chociaż, prawdę mówiąc, nie była to wielka strata, bo nigdy nie był w tym jakiś fenomenalny. Grał od wielu lat, to prawda, ale z takimi przerwami, że nigdy nie opanował tej sztuki porządnie. Grywał raczej dla własnej przyjemności, kiedyś, gdy był młodszy, to był jeden z kilku jego sposobów na podryw. Teraz gitara głównie robiła za ozdobę ścienną i zbierała kurz. 

Zauważył, że Zach się rozgląda, więc ściągnął własny płaszcz, wziął ten jego i powiesił je oba przy drzwiach, na mało widocznym haczyku.

- Mogę zaproponować ci wino, wodę albo kawę do tego jedzenia - stwierdził. - A filmu jeszcze nie wybrałem. Wahałem się między "Call me by your name" i "La grande bellaza" bo nie wiedziałem czy wolę tylko się poużalać, czy też pośmiać w trakcie... Ale jeśli chcesz, możesz wybrać coś sam - dodał z uśmiechem, wzruszając ramionami. - Faktycznie, wygrałem podstępem.

- Znam to. Też czasem się zawezmę i zdzieram sobie gardło i opuszki jednego dnia, by potem zapomnieć, ale chyba aż tak długich przerw sobie nie robię. - stwierdził, kiwając głową. - Żeby chcieć wyrzucać. - dodał rozbawiony.
Nawet wzięła go chęć, by przegrać dwa czy trzy kawałki, ale nie powinien nadwrężać ręki.

- Wino byłoby super. - odpowiedział, wyciągając pudełko z kluskami z torby. Pachniało świetnie. - Szczególnie, jeśli planujesz depresyjny motyw tego obiadu.

- Myślałem, że śmianie się jest zakazane. - przyznał, wspominając słowa Ezry, że musi mieć dobry powód do użalania się, by załapać się na gościnę. - Widziałem oba i oba mogę obejrzeć po raz kolejny, więc nie kieruj się mną. Na szukanie czegoś innego nie ma czasu, bo podejrzewam, że wszystko zjem zanim się zacznie. Chyba że Grinch. - błysnął kłami do szatyna w żartach.

- Będziesz ubierał choinkę? - zapytał, gdy Ezra napełniał kieliszki, wyglądając na Manhattan przez okno na świecące ozdoby na balkonach sąsiednich kamienic. W jego przypadku w końcu nie było to takie oczywiste, więc był ciekaw. - Czy nie świętujesz?

- Staram się trzymać zasady jednego roku - odparł na to, chociaż faktycznie aż tak rzadko na gitarze nie grał, żeby się aplikowała... Chyba. Kiedy w zasadzie ostatnio grał? - Jeśli nie używam czegoś przez rok, idzie do śmieci.

Skoro Zachary chciał wino, po chwili zastanowienia się wyłączył ekspres i postanowił do niego dołączyć. Zajrzał do szafki, przeglądając swoje zapasy, i zdecydował się na biały, dość słodki trunek. Powinien pasować do tajskiej kuchni.

- Sugerujesz, że jestem jak Grinch? - zapytał, otwierając butelkę i zaraz rozlewając wino do dwóch kieliszków. - I można się śmiać, ale tylko z czarnego humoru - zadecydował, jakby szedł na wielkie ustępstwo. - Masz coś przeciw jedzeniu na kanapie?

Nie bardzo mieli inne opcje, chyba, że przy wyspie kuchennej gdyby zebrał laptopa. Przesunął za to stolik kawowy, żeby mogli chociaż kieliszki postawić normalnie.

- Raczej nie - na ostatnie pytanie odpowiedział dopiero, kiedy obaj siedzieli już na kanapie ze swoimi daniami. - Ani nie mam miejsca ani żadna obskubana choinka mi się nie nawinęła.

- Czasem bym tak chciał - przyznał, słysząc o bezrefleksyjnym wyrzucaniu niepotrzebnych rzeczy. - Podobno za dużo rzeczy zbieram, choć nie na tyle, by trafić do TLC - parsknął, siadając na kanapie. - Ale nie mam serca, a po gitarze to już w ogóle miałbym wyrzuty sumienia. Wszystko się może kiedyś przydać. - wzruszył ramionami.

Na pytanie o Grinchu musiał spojrzeć na miego uważanie, by wydać adekwatniy osąd.
- Nie no, aż tak zielony nie jesteś. - stwierdził w końcu, marszcząc brwi w zastanowieniu. Poczekał, aż ten rozleje wino, by złapać nadgarstek Ezry zdrową ręką i przyjrzeć się jego dłoni. - Nie masz też takich fajnych, długich placów. W takim przypadku ciężko byłoby to sugerować. - stwierdził rzeczowo, puszczając rękę szatyna i zabierając obiad i wino na kanapę jakby nigdy nic, choć długo nie wytrzymał i parsknął w końcu śmiechem.

- Argument, że nie ma miejsca, to nie argument. - stwierdził, celując w niego pałeczkami. - Musisz się przejść pod antykwariat i zobaczyć, jak zgrabnie wcisnęliśmy drzewko. - uśmiechnął się, zaraz wracając wzrokiem do ekranu, na którym Ezra przeskakiwał pomiędzy filmami. - Do siebie też muszę jakąś w końcu wcisnąć, choć to lepiej jakoś za tydzień, by świeża była na święta. Jesteś stąd? - zapytał, zamiast zastanawiać się czy spędzi święta z rodziną. - Czy wyjeżdżasz?

- Niewiele jest rzeczy których nie można kupić jeszcze raz, jeśli okaże się, że jednak są potrzebne - odpowiedział na ten argument, który słyszał milion razy, a którym ludzie usprawiedliwiali swoją potrzebę chomikowania. - To tylko rzeczy. Nie wyrzucam prezentów ani tego, do czego mam sentyment.

Zerknął na niego zaskoczony, kiedy ten złapał go za dłoń i zaczął oglądać, ale nie zaprotestował przeciwko takim oględzinom.
- Już myślałem - zauważył za to - że próbujesz ocenić rozmiar mojego serca na podstawie pulsu.

Ezra zabrał ze sobą, oprócz jedzenia, też butelkę wina, gdyby chcieli dolewkę. I zdecydował się w końcu na "La grande bellaza", choć wolał pierwszy film. Ciężko powiedzieć dlaczego, tak w zasadzie. Chyba wygodniej było mu nie oglądać branżowych dramatów z prawie nieznajomym. To spotkanie i tak wyglądało już prawie jak randka. A, choć Zachary był bardzo przystojnym facetem, Ezra nie myślał jeszcze o powrocie do obiegu po rozwodzie. Choć może powinien, skoro od rozstania z Charlesem minął prawie rok.

- Nie i nie - odpowiedział, nawet nie zerkając na napisy początkowe. Przez chwilę zastanawiał się, czy kontynuować, ale w sumie nie przeszkadzało mu dzielenie się z Zachem prywatnymi rzeczami, może właśnie dlatego, że nie znał go dobrze. Ot, przelotna znajomość, łatwa do urwania, gdyby zrobiła się niewygodna. - Przyjechałem na studia z dziury w Minnesocie - przyznał, zgodnie z prawdą. - Do wspaniałego Nowego Jorku, jak połowa marzycieli w tym kraju... - Parsknął śmiechem, ale tak naprawdę nigdy nie żałował tej decyzji. Kochał to miasto, to nie ono było problemem. - Ale nie wracam do domu na święta. Moim rodzicom nie podobają się moje wybory życiowe. Nie rozmawiałem z nimi odkąd odmówili przyjechania na mój ślub.

Ezra nie wyglądał na poruszonego tą sprawą. Może nadal trochę go piekła, ale zdążył się już z tym pogodzić i do tego przyzwyczaić.

Nie odpowiedział, bo nie chciał teraz rozpoczynać zażartej dyskusji na temat konsumpcjonizmu. Nie było to ani trochę potrzebne.

- Jeszcze tego nie umiem, ale chyba dodam do postanowień noworocznych. - uśmiechnął się do szatyna. Nie obraził się też za pominięcie filmu Guadagnina, choć osobiście bardzo go lubił. Po prostu to byłoby dla niezręczne, oglądać go z innym mężczyzną, nawet jeśli wiedział już, że ten był homoseksualny i raczej otwarty na ten temat. A może właśnie dlatego?

Zach sam wolał mężczyzn. Różnica w tym, że otwarte mówienie o tym światu miało w sobie pewne ryzyko i wstyd, zakorzenione w nim jeszcze w rodzinnych stronach. Mianowicie zagrożenie tego, że po takiej deklaracji już nigdy nie mógłby schować się za bezpieczną, wygodną łatką "normalności". Dlatego zdecydowanie wolał się nie określać, gdy nie było to dla niego wygodne. Nawet jeśli spotykał się tylko z mężczyznami, dalej sam przed sobą miał opory, by przyznać, że jest gejem.

- Samotne święta? - zapytał słysząc o rodzicach Ezry zanim zdążył pomyśleć, że może nie powinien. - Jak moje w zeszłym roku. - dodał, bo może to by jakoś poprawiło sytuację. - Przeprowadziłem się do Nowego Jorku w listopadzie tamtego roku z Ohio.

- Zazwyczaj spędzałem je z przyjaciółmi - wzruszył ramionami. - Ale ostatnio jakoś mi tam nie po drodze, więc będę siedział w pracy. Z innymi samotnikami po drugiej stronie głośnika - mrugnął do niego, żeby chłopak nie zaczął go żałować. To przecież dzień jak każdy inny. Tylko trochę bardziej uroczysty.

Nie planował oczywiście spędzić w studio całego dnia, chociaż pewnie zrobiłby to, gdyby miał taką możliwość. Wolał dać wolne ludziom z rodzinami i planami, skoro jemu jakoś szczególnie na tym nie zależało.

- Połowa Nowego Jorku to towar z importu - uśmiechnął się, bo większość ludzi których znał była spoza miasta. Już się do tego przyzwyczaił. - W tym roku jedziesz do domu?

- Jak byłem mniejszy nie potrafiłem tego zrozumieć, że w święta leciały audycje na żywo. Byłem pewien, że są nagrywane wcześniej, bo przecież nikt nie siedziałby w pracy w święta. - stwierdzam, uśmiechając się pod nosem na wspomnienie swojej naiwności. Nadal wydaje się do dla mnie przykre, że ktoś jest sam w święta i pracuje, ale już wiem, że czasem to lepszy wybór.

- Nie wiem. - przyznaję, gdy mnie pyta czy wracam, choć już podejrzewam jak będzie. Właśnie w tym przypadku święta osobno to lepszy wybór. - Może zadzwonię do ciebie do radia? - uśmiecham się zaraz, zanim użalać się w swoich myślach. - To też mnie zawsze zastanawiało, by prezenterom nie jest tak głupio mówić do ściany.

Film już się dawno zaczął, ale aktualnie rozmowa zdaje się być nieco bardziej interesująca. Ale to może tylko dla mnie, w końcu już go widziałem, więc biorę pod uwagę, że Ezra wolałby się skupić na ekranie.

- Nie mówię do ściany - zapewnił go zaraz z uśmiechem, kiedy ten wyraził swoje wątpliwości. - Mówię do szyby za którą siedzą technicy. I do mikrofonu - dodał, po chwili, bo przecież to było najważniejsze. Ale faktycznie, jakoś lepiej czuł się, kiedy ktoś siedział w zasięgu wzroku, nawet jeśli słyszał go tylko na słuchawkach. - A jeśli do mnie zadzwonisz, będę mówił do ciebie - nawet puścił do niego oko, też niezbyt zainteresowany filmem. Przecież już go widział. Ezra był typem, który w kółko potrafił czytać te same książki, jeśli chwyciły go za serce. Tak samo było z filmami. 

A nawet gdyby go jeszcze nie widział, nic straconego. Zawsze mógłby go nadrobić w inny dzień, bez towarzystwa, gdyby chciał skupiać się na ekranie.

- Dlaczego zastanawiasz się czy wrócić? Ciężko o wolne w pracy? - zapytał, chociaż może nie powinien drążyć tego tematu, Zach nie wydawał się nim zainteresowany.

- Szyba i mikrofon chyba są tak samo rozmowne co ściana? - zapytał, podciągając jeden z kącików ust w rozbawieniu, gdy usłyszał wytłumaczenie Ezry. Może nie chodziło mu o sam fakt mówienia do czegoś lub kogoś, ale zdolność do prowadzenia monologów bez potrzeby otrzymywania jakiejkolwiek reakcji. Zach sam często gadał do siebie, ale nie musiał przecież robić tego tak ciekawie i zajmująco, by mieć za co żyć. W sumie był ciekawy tego, jak brzmiały te audycje Huntingtona. No i mógłby zadzwonić. - Dzień dobry Ezra, dzwonię, byś nie musiał już mówić do szyby. - zastanawił się na głos jakby to miało wyglądać i parsknął pod nosem, wybierając paprykę ze swojego Bami.

I nagle ta papryka stała się bardzo absorbująca, gdy przyszło do tego, by zastanowić się nad odpowiedzią dlaczego właściwie miałby nie wrócić do domu na święta.
- Wiesz, to takie połączenie wyrzutów sumienia, że zrobisz przykrość rodzinie, jak się nie pojawisz. - przyznał szczerze, bo w sumie nie czuł potrzeby oszukiwania Ezry. - I świadomości, że pojawienie się sprawi przykrość głównie tobie. - wzruszył ramionami. Nie miał problemu ze szczerością, nawet jeśli trochę głupio było mu za to, co mówił. Sam znał już wyjątkowo sporo prywatnych spraw Ezry, jak na tak krótki staż ich znajomości.
- Masz rodzeństwo? - zapytał, spoglądając na mężczyznę. - Najlepiej młodsze i o wiele zdolniejsze od ciebie na każdym polu? - zaśmiał się, ale raczej z chęci ukrycia niezręczności, nie rozbawienia. - I listę zawodów, które sprawiłeś rodzicom, poza ślubem?
Chociaż może coś z czarnego humoru w tym było.

No tak, czyli jednak wpasował się w motyw przewodni wieczoru, jakim było użalanie się nad sobą do wina. W sumie sam zaczął temat, nie powinien się dziwić.

- Miewałem już dziwniejsze przypadki - stwierdził tylko, biorąc wino w dłoń i przez chwilę kręcąc nim tak, że zawirowało w kieliszku, zanim upił łyk. - Nawet nie masz pojęcia jacy ludzie czasem dzwonią. Raz trafiła mi się kobieta krzycząca, że prezydent tak naprawdę jest kosmitą, a my, dziennikarze, częścią jego spisku. Że zatajamy informacje o jego prawdziwej tożsamości - parsknął pod nosem, przypominając to sobie, chociaż wtedy wcale nie było mu do śmiechu. To był jego pierwszy tydzień prowadzenia własnego programu. - A wszystko idzie na żywo, więc o żadnym wycięciu jej nie ma mowy. Mogliśmy najwyżej ją wyciszyć i udawać zerwane połączenie, albo ją przegadać.

Pożałował podjęcia tematu rodziny Zacha, kiedy ten zaczął skubać jedzenie, jakby nic ciekawszego nie widział od tygodnia. Ale żal trwał krótko i po prostu pozwolił mu mówić.
- Jestem jedynakiem - przyznał zgodnie z prawdą, w odpowiedzi na jego pytanie, nie komentując tego co powiedział. - Tym większa jest moja wina, bo przeze mnie matka nigdy nie zostanie babcią. Ciekawe czy krzyczała by tak samo, gdybym był z bezpłodną kobietą - ośmielił się zauważyć. - Obraziła się, kiedy ją o to zapytałem.

- Lub mógł mieć dzieci, ale ich ze swoją partnerką po prostu nie chciał. - zauważył. Wtedy chyba argumenty byłyby najsłabsze. - Mam wrażenie, że z tym parciem na dzieci jest jak ze zwierzętami na święta. Wszystko jest w porządku jak są małe i urocze, a potem gdzieś to znika i są same problemy. Chociaż taki pies to jest chociaż od ciebie zależny. - stwierdził, marszcząc brwi w zastanowieniu.

- Głupie pytanie, ale wiesz może czy lodowisko w Bryant Parku jest otwarte w te święta? - zapytał, bo sam zaczął dokładniej zastanawiać się jakie miał alternatywy, jeśli nie przyjazd do domu i praca. No i chyba wolałby nie siedzieć znowu sam w mieszkaniu.

- Nie zastanawiałem się nad tym nigdy szczególnie - wzruszył ramionami. - Od kilkunastu lat wiem, że nigdy nie będę ich miał.

Jasne, istniały inne sposoby jak adopcja czy chociażby surogatka, ale nigdy z Charlesem nie zastanawiali się nad tym poważnie. Dobrze im było we dwóch. A przynajmniej tak się Ezrze wydawało.

- Jest otwarte - potwierdził, bo musiał wiedzieć takie rzeczy. Nadawał w końcu głównie dla Nowego Jorku. - A co? Mało ci urazów jak na ten tydzień? - zapytał, wskazując jego nadgarstek.

- W sumie masz rację. - parsknął z rozbawieniem, spoglądając na rękę w usztywniaczu. Potrafił jeździć, ale może faktycznie nie powinien wystawiać losu na próbę. Szczególnie ze swoim niewątpliwym talentem do robienia sobie krzywdy. Nie miał na to pieniędzy. Ewentualnie mógł iść popatrzeć na innych, choć to byłoby pewnie jeszcze bardziej depresyjne od świąt na SORze. - Znasz jakieś mniej inwazyjne rzeczy do robienia w święta? Oprócz Kevina, mam już zaklepany seans na kanapie. - stwierdził rozbawiony, w odstawiając już puste pudełko po jedzeniu na stolik. Zostało mu wino do wypicia i powinienen zbierać się do siebie.

Cóż, Ezra nie był może specjalistą od świątecznych atrakcji, ale mieszkał w mieście już prawie dziesięć lat. Żyjąc na Manhattanie ciężko było ominąć cały ten szał z nimi związany.

- Cóż.. - zaczął, zastanawiając się nad tymi najbardziej popularnymi atrakcjami. - Zostaje ci choinka pod Rockefeller Center, jeśli jeszcze jej nie widziałeś. W Bryant Park oprócz lodowiska jest jeszcze zimowa wioska. Koniecznie powinieneś też obejrzeć Radio City Christmas Spectacular, wystawiają go od trzydziestego drugiego. Albo chociaż New York City Ballet i "Dziadek do orzechów".

Ezra widział już większość tych atrakcji, chyba każdy kto choć raz spędzał święta w Wielkim Jabłku musiał je zaliczyć.

- Do odhaczenia mam tylko występy, ale o tej porze nie mam do liczyć na bilety. - stwierdził po krótkim zastanawieniu i wzruszył ramionami. Większość darmowych atrakcji zdążył już zobaczyć w zeszłym roku, czy w tym w trakcie przygotowań. - To chyba będą te święta, w które udoskonalę moją znajomość całego scenariusza Kevina. - zaśmiał się pod nosem, chcąc wziąć ostatnie dwa łyki wina, przez co oblał się nieco przez drżenie rąk.

- Teraz jeszcze lepiej wpasuję się w nowojorskie metro. - mruknął, odstawiając opróżniony już kieliszek, nawet niespecjalnie zdziwiony. Może tylko trochę było mu wstyd przed Ezrą, ale przecież oblał tylko sweter, nic wielkiego. - Chyba muszę lecieć zanim bardziej się rozkręcę. - spojrzał rozbawiony na szatyna, odciągając miękki materiał od gofu pod spodem, by od razu nie przesiąkło. I tak nie skupiali się szczególnie na filmie, a nie chciał się zasiadywać. Dlatego podniósł się wreszcie, zabierając ze stolika opakowanie po makaronie i kieliszek.

- Dobrze, że białe - stwierdził i podniósł się od razu, żeby przynieść mu papierowe ręczniki z kuchni. Nie rzucił się jednak do wycierania, tylko podał mu je zwyczajnie. - Chcesz już iść?

Film się nawet na dobre nie zaczął, wino też została jeszcze większość. Cóż, musiał brać pod uwagę fakt, że Zach pewnie miał ciekawsze plany na wieczór niż wino i film z ponurym rozwodnikiem.

- Dzięki. I sorry. - mruknął, najpierw odkładając zdrową ręką opakowanie na blat, dopiero późnliej biorąc papier, by się choć trochę osuszyć.
- A chcesz żebym jeszcze został? - zapytał zamiast odpowiedzieć, bo w końcu mieli tylko razem zjeść. Nie wiedział czy gospodarz chciał, by Zach zasiadywał się dłużej, do końca filmu bądź butelki.
- Nie śpieszy mi się nigdzie, jeśli ci nie przeszkadza, że gadałem do ciebie cały początek filmu. - parsknął w końcu, bo to nie tak, że w mieszkaniu czekało na niego coś więcej oprócz kanapy. I pewnie jakiegoś sprzątania, które już za długo odkłada, ale tym zajmie się w weekend.