I swear it wasn't me

— Nie jesteś łysy. Poza tym czy ja słyszę uprzedzenie? — zapytał z pół-żartobliwym oburzeniem, wsuwając palce w jego włosy. Odgarnął je nieznacznie do tyłu, zabierając wilgotne, niesforne kosmyki przyklejone do jego policzków.
— Ja bym raczej liczył na ładny kształt głowy, a nie to że zakola nie są genetyczne. Zresztą, może sam powinienem się ściąć na krótko. Budziłbym jeszcze większy postrach niż obecnie. Kilkucentymetrowe włosy pewnie pasowałyby mi dużo bardziej niż ta depresyjna grzywka — stwierdził tym razem przesuwając palcami po swoich kosmykach. Przeczesał je kilka razy z nieznacznym zamyśleniem, zaraz dokańczając swoje dzieło.
— To jest najdziwniejsza rzecz? Proszę cię, w takim razie nic nie wiesz o domowych sposobach leczenia. Za każdym razem jak tylko coś mocniej stłukę Anne robi mi okłady z kapusty. KAPUSTY. Nie wiem w sumie na jakiej zasadzie, ale rzeczywiście w jakiś dziwny sposób działają i zmniejszają ból. Kiedyś wolałem po prostu łyknąć tabletkę, ale tak długo upierała się przy tych swoich metodach, że w końcu niejako im się poddałem — stwierdził zgodnie z prawdą, pocierając bok szyi dłonią. Przysunął się nieznacznie w ślad za nim, by choć przez chwilę przedłużyć pocałunek z tańczącym na ustach uśmiechem.
— Myślę, że mnie nie doceniasz — był gotów stać pod tym prysznicem zdecydowanie dłużej niż czterdzieści minut. Koniec końców posłuchał jednak jego rady i faktycznie zebrał swoje rzeczy, by zniknąć w łazience i spróbować się ogarnąć. Przy czym spróbować zdecydowanie było słowem kluczem. Gdy tylko poczuł na skórze ciepłą wodę, nie mógł się zmusić do błyskawicznego ogarnięcia, przez jakiś czas po prostu stojąc z wyraźnym zadowoleniem. Niezależnie od tego jak zimno było na zewnątrz, ciepła woda nigdy nie zawodziła w kwestii rozgrzania zziębniętego ciała. Nic dziwnego, że zanim pojawił się ponownie w pokoju, susząc czarne włosy ręcznikiem, minęło już dobre czterdzieści minut. I tak dużo mniej niż sądził, że mu zejdzie.

Błękitne tęczówki drgnęły nieznacznie na ten nagły ruch z jego strony, zupełnie jakby rzeczywiście nie były przyzwyczajone do braku włosów oddzielających je od reszty świata. W końcu nie raz i nie dwa słyszał pytanie czy w ogóle cokolwiek przez nie widzi.
— Hm, przemyślę to. Ale i tak sądzę, że w krótkich włosach wyglądałbym równie dobrze co teraz — stwierdził wymijająco, nieszczególnie ciągnąc temat.
Przewrócił oczami na słowa o ketonalu.
— Myślę, że bardziej jej chodzi o bogatą liczbę skutków ubocznych ketonalu. Po przyłożeniu kapusty co najwyżej możesz potem narzekać, że śmierdzisz jak sałatka — uniósł kącik ust w nieznacznym uśmiechu. Rzecz jasna nie negował medycyny, podobnie jak Anne i doskonale wiedzieli, że jeśli jest się chorym lepiej nie bawić się w znachora. Po prostu przy mniejszych urazach, które nie wymagały aż tak ingerencji lekarza, można się było pobawić w domowe, babcine sposoby.
"Idealnie na czas."
— Jak zawsze — odpowiedział zaczepnie, nie siegając nawet w stronę swojego telefonu. I tak póki co niczego z niego nie potrzebował.
— Tylko oczy? — zapytał unosząc brew ku górze — jestem zawiedziony, mogłaby się bardziej wysilić.
I kto to mówił. W końcu czy to nie on podczas pierwszego spotkania z Olivierem komplementował jego zielone tęczówki?
— Dziś odpada. Ale jutro możemy wbić — najbardziej niedomyślny człowiek świata usiadł obok niego, rozkładając chwilowo ręcznik na ramionach, by upewnić się że wytarł już większość wody z włosów i nie zacznie z niego kapać na poduszkę.
— To proste. Wcześniej mnie nie widzieli. Chcę ci tylko przypomnieć, że poza szkołą miałem jeszcze większe powodzenie niż na tym małym metrażu. Co nie powinno mnie dziwić, uczennice to jeszcze gówniary, do tego w szkole muszą być trzeźwe. Są dużo bardziej nieśmiałe niż dziewczyny w klubach.
Jeśli ktokolwiek łudził się, że Aiken był tym niepewnym własnej urody chłopcem to właśnie mógł załamać się samym sobą. Może i nie uważał się za wielkiego modela świata, ale nie bez powodu pracował nad swoim ciałem. A i z twarzy nie był najbrzydszy.
— Tak czy inaczej chętnie z nią pogadam. Uwielbiam obserwować ich reakcje, gdy mówię że jestem zajęty. Ciekawe czy należy do typu, który odpuszcza od razu, czy do tego, który rzuca coś w stylu "czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal" czy "dziewczyna nie ściana może się przesunąć". Chociaż nie czekaj, moim absolutnym faworytem jak do tej pory było "no jasne, jak przystojny to zawsze albo zajęty, albo gej". Puściłem jej wtedy oko i odpowiedziałem że tym razem upolowała combo. Chelsie rżała przez dobre dziesięć minut.
Wziął kawałek pizzy, uśmiechając się do samego siebie z wyraźnym rozbawieniem na samo wspomnienie.

Wzruszył ramionami w odpowiedzi na jego słowa. Nauczyciele wbrew pozorom sami nie byli święci i często imprezowali po godzinach dopilnowując jedynie pozorów. Albo zwyczajnie chodzili spać, padnięci po długiej podróży. Nie był pewien na jaką grupę trafili tym razem. Osobiście sądził, że dopóki nie skończy się ostrym darciem pyska i bieganiem po korytarzu mogło im to ujść na sucho. Zwłaszcza jeśli żadni inny lokatorzy nie postanowią uprzejmie na nich donieść. W praktyce mieli się rzecz jasna przekonać na dniach jak faktycznie miało się to skończyć, w końcu nie było żadnego odgórnego zakazu "siedzenia z dziewczynami w pokojach". Co najwyżej zakaz siedzenia z dziewczynami w pokojach po dwudziestej drugiej. Jeśli jutro ogarną się wcześniej, nie miał nic przeciwko rozeznaniu się w terenie.
— Nikt się nikim nie dzieli, ale jeśli dalej chcesz tak świetnie zachowywać pozory to na twoim miejscu nauczyłbym się lepiej grać. Ignorancją wzbudzasz jeszcze więcej podejrzeń niż normalnie — stwierdził pstrykając go palcem w nos w odpowiedzi. Olivier chyba naprawdę dość solidnie nie mógł się zdecydować czego właściwie chce od życia.
— Mhm, mów mi więcej — zażartował w odpowiedzi na jego komplement, skupiając się przez chwilę na swojej pizzy.
— O nie, nie mam cię za kontrolującego dupka. Mam cię za rządzącego się dupka, który zawsze musi dopiąć swego, a świat musi iść po jego myśli, bo inaczej jest głupi i nielogiczny — dogryzł mu bez najmniejszego zawahania unosząc kącik ust w uśmiechu. Zielonooki tak często pokazywał podobną postawę choćby po krytyce filmów. I nie tylko.
— Poza tym obaj dobrze wiemy, że i tak bym cię nie posłuchał — w końcu Aiken nie był kimś, komu można było założyć ładną obróżkę i trzymać na krótkiej smyczy. Słuchał kogoś tak długo jak mu to pasowało i przestawał równie szybko, gdy tylko coś mu pasować przestawało.
— Chociaż malinkami bym nie pogardził. Tylko może daruj je sobie na wyjeździe. Przypominam, że to ty chcesz pozostawić nasz związek tajemnicą narodową, więc lepiej nie podsuwać Stevensonowi więcej pomysłów, skoro jesteśmy razem w pokoju, a ja cierpię na wrodzoną nienawiść do szalików. Nie chciałbyś widzieć jak to odkręcam, by wybawić cię spod reflektorów podejrzenia — puścił mu oko, nie zgłębiając nawet tematu. Obrócił się w jego stronę, obserwując go uważnie od góry do dołu.
— Swoją drogą, nic cię nie uciska? Ani nie szczypie? — upewnił się, sięgając po kolejny kawałek pizzy, gdy skończył pierwszy z nich. Nie dziwił się, że znalazła się w pizzach miesiąca.

Patrzcie jaki uparty.
— Co jest złego w przyznawaniu komuś racji, jeśli faktycznie się z nim zgadzasz? Zawsze sądziłem, że to zjednuje sobie ludzi, a nie odwrotnie — zmarszczył nieznacznie nos w wyraźnym niezrozumieniu. Jego logika czasem naprawdę do niego nie trafiała. Być może gdyby z góry brał to za zwyczajne przekomarzanie się byłoby mu łatwiej, ale prawda była taka, że sposób myślenia Oliviera naprawdę był strasznie pokręcony. I nigdy nie wiedział czego się spodziewać.
— Okej — zgodził się po prostu w kwestii komplementów, jakby nigdy nic nie sięgając po telefon. Odblokował go palcem i wszedł w stoper ustawiając pięć minut. Zaraz po tym rzucił go na widoku, tak by Jones widział odliczany czas.
— Lepiej już myśl nad kolejnym — poinformował go śmiertelnie poważnym tonem. Na słowa o Francji nie zareagował w jakiś szczególny sposób. Koniec końców Jones zrobi co chce, a Aiken i tak żył w przeświadczeniu, że nie zależnie od tego jak mocno by go teraz nie lubił, nie wiedział czy utrzyma się to przez następne lata w nich obu. W końcu szkolne związki rzadko kiedy odnajdywał się w przyszłości. A jeśli do tego miałby dojść związek na odległość, pozostanie tylko tym głupim niebieskookim chłopcem, z którym Olivier był z nudów, by choć raz zbuntować się w swoim życiu łamiąc większość zasad narzuconych mu przez rodzinę.
— Jedź gdzie chcesz, Jones. Nie zamierzam ograniczać karierowicza, jak widać po moim ojcu i tak zwyczajnie to na nich nie działa — wzruszył ramionami nie sięgając już po trzeci kawałek. Zamiast tego podniósł do góry telefon, zaraz śmiejąc się na wspomnienie o filmach.
— Jeszcze — wypowiedział złowrogim tonem, jakby Olivier miał zaraz co najmniej wyciągnąć księgę demonów i zacząć odprawiać jakieś dzikie rytuały. Co momentalnie mu o czymś przypomniało.
— Ej, Sally obiecała mi postawić karty. Gdzie mój tarot? — zapytał oburzony, robiąc niesamowicie smutną minę, gdy ten wspomniał o przymusowym chodzeniu do szkoły.
— Cały czas nie mogę się pozbierać. Ten niewyobrażalny ból i cierpienie... czasem zastanawiam się dlaczego to mojego przypadku nie omawiamy na angielskim jako przykładu współczesnego męczennika. Moglibyście przeprowadzać ze mną wywiady.
Zamyślił się przez chwilę, jakby faktycznie rozważał obranie podobnej ścieżki jako kariery. Przynajmniej by się nie namęczył. Uśmiechnął się w odpowiedzi na buziaka, momentalnie zapominając o poprzednim smutku.
— Powinno być okej. Nawet jeśli nie znikną całkowicie to powinny do takiego etapu, gdzie nie będzie cię już mocniej boleć przy byle dotknięciu. Swoją drogą, gdzie mój komplement? Pięć minut minęło.

— Masz rację, to mogłoby się skończyć tragicznie — pokiwał głową z idealnie odegranym przejęciem — o rany, spójrz tylko. Zgodziłem się z tobą. Czy to czas na jakiś wstrząs anaf... afanala... anlaralafala dobra nieważne.
Pokonany przez wstrząs anafilaktyczny. Pamiętajmy w końcu, że nawet jeśli Aiken podwyższył swoje oceny, orłem nadal nie był, a jego znajomość biologii i pochodnych raczej pod tym względem leżała. Chyba, że trzeba było się pochwalić sposobem opatrywania ran. Albo tego gdzie dotknąć dziewczynę, żeby pojęczała ci w dłoniach. Przy czym tego drugiego zdecydowanie nie zamierzał na ten moment stosować, a z chłopakami większego doświadczenia nie miał. Pewnie dlatego gdzieś tam w środku być może cała ta nowa sytuacja, w której się znalazł nieznacznie go stresowała.
Rzecz jasna nie kiedy Olivier zachowywał się tak uroczo jak teraz i przysuwał się do niego, opierając o niego głową. Uśmiechnął się ciepło, co dość niefortunnie zgrało się z podsuniętą wizją pięknych płomieni i dramatycznych krzyków.
— Jako urodzony firebender, aprobuję tę wizję — dodał zaraz profesjonalnym tonem, zdradzając tym samym swoją znajomość uniwersum Avatara. Którego szczerze i otwarcie uwielbiał. Wujek Iroh nadal pozostawał jedną z jego ulubionych postaci.
— Poważnie, twoja mama? — czytanie z kart jakoś nie pasowało mu do tego wizerunku idealnej gosposi. No chyba, że mówili o solidniejszej magii. Zaśmiał się cicho na samą myśl.
— Zaklinała kwiaty sąsiadki, by nie kwitły? Albo więdły. W końcu ma najładniejszy ogródek w okolicy. Teraz zaczynam rozumieć czemu — zażartował, dość dobitnie pokazując tym samym że kompletnie nie wierzy w podobne rzeczy. Bo czemu miałby wierzyć?
— Co? Czekaj, chcesz mi powiedzieć... że inni uczniowie przechodzą przez to co ja chodząc do szkoły? — idealnie odegrał absolutne zszokowanie, kładąc rękę na swojej klatce piersiowej z wyraźnym przejęciem. Tylu męczenników w jednym miejscu. Istne katusze!
— Niech ktoś wyzwoli te niewinne dusze — tym razem przyłożył dłoń do swojego czoła. Modły do wszystkich bóstw przekazane? Powiedzmy. Mógł już sobie odpuścić tę doskonałą grę aktorską. Zwłaszcza, że zaraz przyszedł czas na komplementy. Napuszył sie wyraźnie zadowolony, wyginając usta w uśmiechu.
— A wiesz co mówią o ludziach, którzy mają zimne dłonie? — zapytał z tym samym bezczelnym uśmiechem co zawsze.

— Tak, dokładnie ten — stwierdził wyraźnie zadowolony z udzielonej mu podpowiedzi. Nawet jeśli nie była mu potrzebna, szybko ją docenił.
— Ana-fila-ktyczny — podzielił sobie trudne słowo na trzy części, tym razem wypowiadając je bezbłędnie. Tyle dobrego, w końcu były osoby, które potrafiły powtarzać pięćdziesiąt razy to samo i nadal nie wypowiadały go poprawnie.
— Ha, wiedziałem. Wygląda na taką — powiedział z pełnym przekonaniem, zupełnie jakby wcale nie żartowali sobie właśnie na temat jego matki. Zresztą, zaraz i tak parsknął dość głośnym śmiechem na słowa o nawozie z ludzi, którzy depczą jej kwiatki.
— No tak, nic dziwnego że nie pozwoliłeś mi za pierwszym razem wyjść oknem. Ani zrzucić winy na twojego kota. Choć twoje słowa są niczym miód na moje serce. Pomyśleć, że troszczyłeś się o mnie już od początku. Przyznaj się, zgodziłeś się mi pomóc, bo oprócz punktów stwierdziłeś że jestem zbyt seksownym badboyem, by odmówić takiej propozycji — obrócił się w jego stronę, całując go krótko w policzek z wyraźnym rozbawieniem. Nieco ciężko było się wyginać inaczej, by celować choćby w usta, więc musiał się zadowolić tym półśrodkiem. Zresztą, mógł do tego wrócić jak już zjedzą. I umyją zęby.
— S p r a w d z i a n a c h — powtórzył po nim z przerażeniem, odpuszczając sobie już jednak dalsze ciągnięcie żartu. Uśmiechnął się jedynie, kończąc go z klasą, dopóki nadal pozostawał śmieszny.
— Serio nie wiesz? Trochę się zawiodłem. Oczywiście mówi się, że osoby z zimnymi dłońmi są zajebiste w łóżku. Za to te z wiecznie gorącymi mają zimne serce — przyjrzał mu się podejrzliwie, nim Olivier zarzucił mu ręcznik na głowę, przysłaniając tym samym wizję. Świetnie. Wręcz doskonale. Siedział więc nie wnikając w to, że mało co widzi. Skoro jego chłopak tak zadecydował to najwidoczniej tak miało być.
— W szary. Zresztą mam w domu całkiem sporo białych i szarych ubrań. Nawet przy sobie. Specjalnie dla ciebie założę jutro szare rurki i białą koszulkę. Ale wtedy nie narzekaj, że dziewczyny rozbierają mnie wzrokiem. Poza tym bardzo podoba mi się ta nagła zmiana tematu, rozumiem że gramy w pytania? — to mu zdecydowanie pasowało. Oparł się wygodniej o łóżko i uniósł kącik ust ku górze myśląc przez chwilę nad swoją częścią.
— Gdybyś mógł zmienić w sobie jedną dowolną rzecz co by to było? Może być cecha charakteru albo wyglądu, nie wnikam.

Kiwał głową przy każdym kolejnym komplemencie, karmiąc nimi swoje i tak już mocno przekarmione ego. Nie żeby miał coś przeciwko. Nawet jeśli normalnie nie żebrał o komplementy, gdy już ludzie zaczynali, zdecydowanie nie zamierzał im przerywać. Zwłaszcza, gdy był to Olivier, w przypadku którego może nawet faktycznie zależało mu na świadomości, że jest w jego typie.
— Okej to było najbardziej bezpośrednie zaproszenie mnie do seksu, jakie słyszałem w ostatnich miesiącach — powiedział udając zaskoczonego. Zupełnie jakby chłopak rzeczywiście dokładnie to miał na myśli poprzez badania. W końcu nic nie czyni lepszych badań niż praktyka, nie? Był taki typ osób, które po prostu musiały czegoś dotknąć, by się przekonać że jest prawdziwe.
— Obawiam się, że dłonie nieco łatwiej rozgrzać niż serca. Przynajmniej bez otwierania drugiej osoby chirurgicznie — wyobraził sobie przez chwilę faktyczne rozcięcie komuś klatki piersiowej i zbliżenie do serca jakiejś pochodni czy coś w tym rodzaju z pytaniem "cieplej ci?". Zupełnie jakby po otworzeniu jej miał nagle odkryć ukryty lodowiec.
Wygiął usta w smutną podkówkę i ustawił w telefonie stoper na trzydzieści minut. Zdecydowanie nie zamierzał tak łatwo się poddać.
— Płatku śniegu — powtórzył z nutą rozbawienia. Robił teraz za jakąś Królewnę Śnieżkę czy coś? W sumie urodą chyba nawet całkiem by się zgadzało, tylko płeć nie ta.
Czekał cierpliwie dając mu się zastanowić nad pytaniem. Dopiero gdy usłyszał odpowiedź pokiwał kilkakrotnie głową, notując ją gdzieś w głowie. Nie komentował jednak. Gra w pytania nie miała się w końcu kończyć wielkimi analizami psychologicznymi i tak dalej.
— Szczerze mówiąc nie wiem. Mówiłem ci już kiedyś, że nie mam w życiu ani większego celu, ani marzeń — powiedział zgodnie z prawdą. Nic się pod tym względem nie zmieniło. Chociaż im dłużej myślał, tym bardziej przychodziła mu na myśl jedna myśl.
— Okej, wiem. Nie odbieraj tego jako psucia atmosfery — położył mu na płasko rękę na twarzy, jakby chciał się tym samym osłonić przed jego reakcją.
— Chciałbym żeby twój ojciec nigdy więcej cię nie uderzył. Ani w ogóle nie skrzywdził w żaden sposób, czy to fizycznie, czy psychicznie. Minus jest taki, że wtedy zostałbym kobietą z jajami — błyskawicznie zrujnował całą atmosferę kładąc rękę na swoich bokserkach z wyraźnym bólem. Można wyciągnąć Aikena z głupoty, ale nie wyciągniesz głupoty z Aikena. Czy jakoś tak. Cokolwiek.
— Trzy rzeczy, których nie byłbyś w stanie wybaczyć swojej drugiej połówce — spoważniał, patrząc na niego czujnym, uważnym wzrokiem. Rób notatki, Jackson.

— Naprawdę musisz się nauczyć prosić o takie rzeczy — stwierdził przewracając oczami. Zdjął w końcu z głowy ręcznik i rzucił go na krzesło, zaraz ściągając zresztą koszulkę, którą posłał w ślad za nim. Co było wyjściem o tyle nieprzyjemnym, że po wychłodzeniu przez Oliviera pokoju, pewnie dość prędko jego skóra miała się pokryć gęsią skórką.
— To ty mi składasz niemoralne propozycje. Nie przypominam sobie, żebym choć raz próbował wsadzić ci ręce w majtki — powiedział wyraźnie oburzony, bo faktycznie nigdy nie próbował tego zrobić. Zresztą nie tylko w przypadku Oliviera. W rzeczywistości mimo że Aiken rzecz jasna nie miał nic do seksu - w końcu dostarczał mu całkiem sporo przyjemności - nie był też od niego niewiadomo jak mocno uzależniony. Traktował go bardziej jako sposób odpowiedzi na potrzeby innych. Przechodził dalej tylko, gdy został o to poproszony. Samemu jeszcze nigdy nie zdarzyło mu się skończyć z niewiadomo jak wielkim parciem, którego nie potrafiłby kontrolować. Za to chcicę u dziewczyn skoncentrowaną na jego osobie widywał aż nazbyt często. Zresztą nie tylko u dziewczyn. Do tej pory pamiętał swoje pierwsze niefortunne wejście do toalety w klubie. Dobrze, że Mike zdążył go w porę wyciągnąć, nim obił ryj kolesiowi, który od razu zaczął go macać po tyłku z wyraźną chęcią zaciągnięcia go do jednej z kabin. Jackson nienawidził, gdy ktoś dotykał go bez pozwolenia i zdecydowanie nie zamierzał na to pozwalać.
Wyszczerzył się w odpowiedzi na bycie kompletnym. Sam zdecydowanie też wolał siebie w tej, a nie innej formie.
Przysłuchiwał się w milczeniu jego kolejnej odpowiedzi, przez dłuższą chwilę się nie odzywając. Nawet po usłyszeniu pytania, minęło kilka dodatkowych sekund nim nagle się uśmiechnął.
— Banalne. Twoje absolutnie obrzydliwe krytykowanie filmów o zombie. Uważam, że jesteś w tym aspekcie jednym wielkim bezguściem — wyrzucił z siebie na jednym wydechu, najwyraźniej kompletnie nie przejmując się partią o nieobrażaniu się czy cokolwiek. Nawet gdyby tego nie dodał i tak powiedziałby dokładnie to samo.
— Okej zadam dwa. Jeśli jedno z nich będzie dla ciebie niekomfortowe pójdziesz w drugie, ale strasznie mnie to ciekawi. Dlaczego tak beznadziejnie dogadujesz się z bratem i czy było tak od początku? Zawsze mi się wydawało, że posiadanie rodzeństwa to świetna rzecz. Wiesz, możecie narzekać razem na rodziców i tak dalej, jedno broni drugiemu dupy w szkole, pomaga z lekcjami. Ewentualnie pytanie ratunkowe... jakie jest najdziwniejsze połączenie jedzeniowe jakie w życiu jadłeś?

— Schlebiasz sobie. Niech ci będzie, dopóki nie zaczniesz mi napierdalać tekstami z serii: "Aiken ugryzła mnie kobieta", "O nie, Olivier trzymaj się! Gdzie jesteś?", "Nieważne.", "Boże już się zaczęło, Olivier skup się, gdzie jesteś?", "Domyśl się" — zacytował jednego ze swoich ulubionych memów z podziałem na role, zaraz wyraźnie zadowolony, gdy naciągnął na niego koc. Gdy jednak chłopak przyjął taką, a nie inną pozycję, złapał go za nadgarstek.
— O nie, nie ma tak dobrze. Dziś się zamieniamy. Kończysz swoje pytanie i zmiatasz do przodu — powiedział podnosząc brew do góry. Skoro chciał się pozbyć tych cholernych siniaków to nie będzie go dodatkowo gniótł. A jeśli zamierzał się z nim kłócić, będzie szedł w zaparte aż go posłucha. Choćby miał go wytrącić z równowagi.
— Niestety w kwestii zombie jestem absolutnie bezlitosny i kompletnie nie dbam o twoje urażone uczucia, skarbie — rzucił sarkastycznie, zaraz cierpliwie czekając aż chłopak zbierze się w sobie. Pozwolił mu chwilowo się o niego opierać, choć zdecydowanie nie zamierzał zapominać o swoim wcześniejszym poleceniu. Cała ta wizja rodzeństwa, którą mu przedstawił mimo wszystko brzmiała niesamowicie przykro. I prowadziło go do tylko i wyłącznie jednego wniosku.
— Twój brat to też dupek — może i normalnie ludzie nie powinni obrażać tak cudzej rodziny, ale zdecydowanie nie potrafił zrozumieć Jamesa. Starsi bracia byli po to, by bronić młodszego rodzeństwa. Wiedział rzecz jasna, że chłopak od dziecka miał chujowe wzorce, ale serio żeby nigdy nawet nie przeszło mu przez myśl, że może robi coś nie tak? Prychnął z wyraźną pogardą.
— Dobra spadaj na ten przód, bo inaczej ci nie odpowiem — zagroził czekając aż chłopak przejdzie przed niego, by tym razem to Aiken mógł mu swobodnie robić za podpórkę.
— Uwaga to będzie długa i głęboka odpowiedź z mojej strony. Bez wątpienia cię zaskoczę — zapowiedział się, układając sobie powoli wszystko w głowie. Mądre wypowiedzi nie były jego najmocniejszą stroną, zwłaszcza gdy mocno się na nich skupiał.
— Odpowiedź brzmi nie. I nawet jeśli wiem, że każdy jest mocny w słowach to nie mówię tego po to, by ci się podlizać, ale dlatego że uważam to za debilne. Seks z moim największym idolem potrwa od kilku minut do kilku godzin — nie wiedział w końcu jaką miał staminę w porównaniu do niego samego — i jasne na pewno byłby świetny. Ale nie do końca widzę sens w niszczeniu związku z kimś, kogo wybrałeś sobie już wcześniej. Czy to z wyglądu, charakteru, czy jednego i drugiego. Stracenie drugiej osoby dla idola, którego znasz jedynie powierzchownie ze spotów reklamowych, filmów czy czegokolwiek innego to głupota. W rzeczywistości może się okazać, że jest tępym szmaciarzem bez kręgosłupa, który będzie cię wkurwiał na każdym kroku, a ty spędzisz resztę życia plując sobie w brodę, że poleciałeś na takiego kretyna - czy też idiotkę - gdy miałeś obok coś na czym ci serio zależało.
Zakończył swoją wypowiedź, przez chwilę zastanawiając się czy powinien dodać coś jeszcze. I rzecz jasna dodał, by zrujnować ten zbyt ckliwy wizerunek, który właśnie wykreował.
— Ale przezornie zapytałbym cię czy nie masz ochoty na trójkąt.
A mógł po prostu nie otwierać już więcej ust.
— Następne pytanie, gdybyś mógł mieć dowolną supermoc, co byś wybrał?

— To nie ja, to internet. Ale w takim wypadku powinienem się cieszyć, że nie spędzasz większości czasu na 9gagu czy 4chanie, bo jak nic wcielałbyś je w życie, by mnie wkurzyć. Albo rozśmieszyć. Pewnie bardziej to drugie — w sumie już teraz Olivier miał zadatki na tę zazdrosną dziewczynę, która paliła ci dom po tym jak znalazła w nim listy od twojej siostry z końcówką "Kocham cię, Susie". Dobrze że nie miał żadnej siostry Susie. Bardzo lubił swój dom.
Mógł się zgodzić z tym, że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, ale nadal uważał, że z jego rodziną coś było mocno nie tak. Nie zamierzał rzecz jasna zgłębiać tematu, bo tak samo choć mógł raz usłyszeć od kogoś, że jego ojciec zachował się jak dupek podczas choroby jego matki, tak ciągłe obrażanie jego rodziny było średnio mile widziane.
— Oho, wygrałem — odpowiedział zadowolony jego reakcją na cały ten wywód. Nie dość, że go pocałował to jeszcze skomplementował! Musiał się nauczyć jak go lepiej udobruchać, by częściej dostawał takie nagrody.
— Przenikanie przez ściany? Dlaczego? — zapytał, nijak nie będąc w stanie powiązać tego z jego klaustrofobią. Zastanawiał się co jest takiego fajnego w przechodzeniu z pokoju do pokoju bez otwierania drzwi. Nie uważał by była to jakaś najtrudniejsza czynność stulecia.
— The Walking Dead — odpowiedział dość szybko, nawet jeśli te ich powolne zombie były nieco nudne. Ale przynajmniej byłoby łatwo je odstrzelić. The Walking Dead zawsze wydawało mu się dość łatwym uniwersum do przeżycia, po prostu większość postaci w serialu była kreowana na idiotów.
— Ewentualnie uniwersum Marvela, ale tylko pod warunkiem że miałbym jakąś kozacką moc.
Zastanowił się chwilę nad kolejnym pytaniem, opierając głowę o jego ramię.
— Zanim mnie poznałeś, jaki był twój idealny typ? Z wyglądu i charakteru — w końcu teraz to on był jego idealnym typem, duh.

Przez chwilę kompletnie nie skojarzył Gryffindoru. Niby sam rzucał żartami o Hogwarcie nawiązując do długich stołów, a potem zapominał z jakiego jest domu. Świetnie Aiken, gratulacje.
— Nie zamierzam cię traktować jak jajko — ściągnął brwi, nie do końca wiedząc skąd u Oliviera pojawił się podobny pomysł. W końcu i tak starał się na wszystkie sposoby, by chłopak nie czuł się jak jedna wielka ofiara. Pomagał mu zaliczyć siniaki, ale nie chodził za nim wiecznie jak ochroniarz. Nawet jeśli momentami miał na to ochotę. Wiedział, że po prostu na dłuższą metę nie miało to większego sensu, skoro koniec końców Jones zawsze miał być zdany na siebie. Mógł rzecz jasna dobierać odpowiednio niektóre atrakcje i unikać tych będących zdecydowanie zbyt małymi pomieszczeniami. A raczej chodzić do nich samemu. Przykładowo zwiedzanie jaskiń i przeciskanie się przez małe tunele wydawało mu się spełnieniem marzeń, ale domyślał się że Olivier nie byłby zbyt zachwycony na podobną wizję wakacji.
— Nie bałbyś się, że któregoś dnia utkniesz w ścianie? — zapytał przekrzywiając nieznacznie głowę w bok — poza tym nie wiedziałem, że można mieć tendencję do fobii, zawsze mi się wydawało że ma ona jakieś swoje podłoże. Po prostu niekoniecznie musimy o nim pamiętać, bo coś się odjebało jak byliśmy niemowlakami i tak dalej. Nie wiem, może matka miała problemy z urodzeniem cię i się zablokowałeś.
Nawet jeżeli nie chciał się śmiać, sama wizja sprawiła że parsknął. Kurwa Jackson, zachowaj powagę przy poważnych tematach.
— Okej sorry, to było nie na miejscu — powiedział ze współczuciem, zaraz parskając jednak jeszcze raz. Dlaczego tak bardzo musiało go to bawić? Dzieci utykające w drogach rodnych nie były zabawne. Siłujące się ze sobą pielęgniarki, by wyciągnąć je za wierzgające nóżki też nie.
Oparł się czołem o jego ramię, nieznacznie się trzęsąc. Debil, no debil. Oddychał sobie powoli dopóki się nie uspokoił i dopiero wtedy spojrzał w jego stronę, by odpowiedzieć na pytanie.
— Nie. Już i tak uważam, że ludzie to banda samolubnych kłamców. Nie muszą mnie utwierdzać w tym przekonaniu swoimi myślami. Poza tym sam mam w głowie całą masę rzeczy, którymi nie chcę dzielić się z innymi i sądzę, że w takim wypadku czytanie innych, którzy byliby jak otwarta księga, byłoby zwyczajnie nie w porządku.
Postukał palcami w brzuch Oliviera zastanawiając się chwilę nad kolejnym pytaniem. Zaczynały mu się powoli kończyć oczywiste pomysły, ale gra bez wątpienia mu się podobała. Dawno nie miał wrażenia, że mógł tak łatwo choć na chwilę wejść do czyjejś głowy. Za jego zezwoleniem.
— Jak to się stało, że w ogóle całowałeś się z Sally? Skoro mówisz, że dziewczyny nie były w twoim typie to znaczy, że ona musiała to zainicjować, ale jak w ogóle doszło do tej sytuacji? I gdzie?
Ledwo się powstrzymał przed dodaniem, że chce wiedzieć na ten temat absolutnie wszystko. Bo w istocie chciał.

— Albo je zawalać, gdybym słuchał nie tych osób co trzeba. I ta osoba nie kapnęłaby się, że potrafię czytać w myślach, by podsuwać mi złe odpowiedzi. Zresztą zasięg i sposób działania mocy też dużo zmienia. Czy mogę słuchać myśli osoby, którą sobie wybiorę czy słucham wtedy wszystkich wokół? Czy jest to moc aktywowana, czy ciągła? Czasem ledwo mogę wyrobić z własnymi myślami, a wyobrażasz sobie być otoczonym bandą depresyjnych nastolatków, gdzie co drugiego rodzina nienawidzi, wyzywają go od śmieci, znęca się nad nimi rodzeństwo albo kolega z klasy, dziewczyna mu powiedziała że ma małego i jest chujowy w łóżku? Zdecydowanie wystarczą mi własne problemy — stwierdził kręcąc na boki głową, kompletnie nieprzekonany. Czytanie w myślach po prostu nie było jego bajką.
Wysłuchał w spokoju jego historyjki z Sally, dość szybko wszystko sobie wizualizując. W sumie sam chyba nie do końca wiedział czego miałby się spodziewać, ale jednocześnie nie było w tej historii nic, co jakoś szczególnie by go zaskoczyło.
— Nie — odpowiedział krótko, kompletnie nieprzejęty. Nie zamierzał nawet tego faktu zmieniać. Być może gdyby zazdrościł relacji Oliviera z Sally byłby w stanie faktycznie stwierdzić, że czegoś mu brakuje, ale dziewczyna przez większość czasu uchodziła w jego oczach za wkurzającą, wpierdalającą się w nieswoje sprawy i klejącą się do Jonesa za każdym razem, gdy akurat się nudziła, bo jej obecny chłopak postanowił pójść w pizdu z inną. Gardził jej zachowaniem częściej niż to po sobie pokazywał, a nie pokazywał tego prawie wcale. Jedyny moment, gdy faktycznie uznawał ją za przydatną był wtedy, gdy sprawiała że Olivier miał nieco więcej wolności. A nawet wtedy zyskiwała swój cel przez bycie obrzydliwą, manipulancką żmiją, wkradając się w cudze łaski jakimś fałszywym wizerunkiem, nie mającym zbyt wiele wspólnego z nią samą. Wiedział jednak, że inni ludzie są w swoich przyjaciół tak zapatrzeni, że skoczyliby za nimi w ogień jak idioci, bronili na każdym kroku i rzucali tekstami 'och nie, nie znasz jej tak jak ja'. Grał więc w ich grę wzajemnej tolerancji, której najwyraźniej tak bardzo w życiu potrzebowali.
— To było pytanie? Bo nie wiem czy mam zadawać własne.
I czy zwyczajnie to wszystko nie zdążyło się już chłopakowi znudzić. Jakby nie patrzeć, mieli za sobą dość długą drogę, a to Aiken w większości ją przespał. Swoją drogą, miał teraz nie lada ochotę zapalić.