I swear it wasn't me

Słuchał słów Jacksona, w sumie to dziwiąc się jego wizji świata nie pierwszy raz. Choć nie odzywał się za bardzo, siedział tak z głową na jego ramieniu, powoli przesuwając mu palcem po obojczyku. Po prostu dał mu mówić, wtrącając się dopiero jak chłopak kończył swoje.
- Noo... a potem zaczynasz ignorować wady osoby z którą jesteś, tłumaczyć je przed sobą i uczysz się z nimi żyć. Każdy nas czymś wkurza, tak samo jak w większości ludzi jest coś co lubimy. - stwierdził dość obojętnie. - I pewnie, że człowiek się boi, że straci relację. Jak się na mnie wkurzasz to też mam w głowie, że jak będę cię w kółko wkurzał to mnie zostawisz. To działa w każdą stronę.
Cmoknął lekko szyję Aikena i lekko przymknął oczy, drugą dłoń chowając za nim i drapiąc jego kark, kiedy mówił. Chyba wolał nie dopytywać, czy w taki właśnie sposób chłopak widzi jego i Sal, i tak niczego by pod tym względem nie zmienił i nie sądził by czarnowłosy tego oczekiwał, więc też zwyczajnie nie potrzebował o tym myśleć.
W końcu ułożył obie dłonie - tę z karku chłopaka i tę z jego obojczyka - razem na jego ramieniu.
- W sumie fajnie mieć perspektywę bycia czyimś jedynym numerem jeden. - stwierdził po prostu. Podobało mu się to określenie. Sam aż tak bardzo nigdy nie zastanawiał się nad swoimi relacjami, a tej pozwalał po prostu płynąć swoim torem. Choć wiedział, że przywiązuje się zdecydowanie za łatwo i za szybko. Gdyby obserwował to w serialu, zacząłby się doszukiwać pewnie jakichś problemów psychicznych albo krytykować. Nie oglądał jednak serialu, a bardzo dobrze się czuł, obejmując półnagie cielsko Jacksona i słuchając jaki świat jest w jego oczach zły.
- Ale nie chciałbyś całej mojej uwagi. Jeśli kiedyś razem zamieszkamy, sam zaczniesz mi kupować koty. - dodał trochę rozbawiony tą perspektywą. Już widział jak Aiken przychodzi do domu z transporterem i rzuca w niego kotem, żeby go drapał, głaskał i szukał dla niego jakiegoś szczególnego głosu czy akcentu, zamiast łazić za samym Jacksonem.
Choć oczywiście nie było opcji, żeby zwierzęta stały się tym numerem jeden, kiedy obok byłby taki właśnie człowiek, którego też można drapać i któremu można próbować wchodzić do głowy.
- Bo ja wiem. - mruknął. - Opowiedz mi coś fajnego. Jakbyś miał napisać autobiografię i zacząć od najciekawszego punktu, czegoś co odwaliłeś albo nie wiem, jakiejś jednej sytuacji którą mógłbyś się przedstawić. - przesunął lekko palcami jednej dłoni po ramieniu Aikena. - Jak mam przestać się kleić to mów. Ale wygodnie mi.
Dodał zaraz, bo w sumie kompletnie się już na nim uwiesił i mogło to się robić niewygodne.

Czas biegł nieubłagalnie.
Wycieczka zdawała się być jedynie wyjątkowo mocno oddalonym wspomnieniem. Bywały wręcz momenty, gdy Aiken nie był pewien czy zwyczajnie mu się nie przyśniła, a przecież minęło zaledwie półtora miesiąca. Zaledwie. Jak wiele dałby, by cofnąć się o tych kilka tygodni. Wystarczył jednak krótki moment nieuwagi, by poczuł na sobie uważne spojrzenie Oliviera. To samo, które dostawał za każdym razem, gdy wyraźnie się rozkojarzył i odpłynął myślami daleko stąd.
— ... żyję i uważam, okej? — wymamrotał, wyraźnie starając się uciec od niemych oskarżeń. Na początku roku szkolnego dzisiejsza sytuacja mogłaby być jedynie nierealną fantazją jego ojca. On, Aiken, siedział w bibliotece z rozrzuconymi po całym stole książkami i faktycznie się uczył. Nie rysował szlaczków na marginesie, nie chował pomiędzy stronami komiksów, nie słuchał muzyki, ani nie przeglądał telefonu. Nie, skupiał się na tekście i przyswajał wiedzę, a przynajmniej próbował to robić. Po całym dniu siedzenia w szkole, dodatkowa nauka była dla niego istną katorgą. O niczym tak nie marzył jak ucieczce na dwór i zrobieniu sobie przerwy. Najlepiej takiej, która pozwoliłaby mu na wypalenie trzech papierosów. Niemniej argumenty "im szybciej zaczniemy, tym szybciej skończymy" bez wątpienia trafiały do niego bardzo dobitnie.
— Księżna Sally zamierza zaszczycić nas swoją obecnością czy jak zwykle się miga? — choć same jego słowa mogły wydawać się mało przyjazne, w jego głosie pojawiła się znajoma nuta. Ta sama, która pojawiała się w nim za każdym razem, gdy miał nadzieję że dziewczyna postanowi jednak przyjść. Jej obecność była w stanie choć częściowo rozproszyć Oliviera, zabierając tym samym pełnię jego sadyzmu z samego Jacksona.
Wiedział oczywiście, że jeżeli miał zaliczyć ten rok to właśnie dzięki siedzącemu naprzeciw niemu chłopakowi. Poza tym w jego planach prócz samego zaliczenia zbliżających się egzaminów i przeżycia, pojawiły się też dodatkowe punkty. Nic zatem dziwnego, że na stosie po jego prawej znalazł się też słownik najbardziej przydatnych francuskich zwrotów, choć Aikenowi daleko było do pokochania języka bagietożerców.
Ledwo zdążył przenieść znowu spojrzenie na tekst, gdy telefon schowany w prawej kieszeni spodni zaczął uparcie wibrować. Raz, drugi, trzeci, czwarty. Ktokolwiek wysyłał mu właśnie wiadomości na messengerze wyraźnie się nie poddawał, co z kolei jego zdaniem mogło wskazywać tylko na jedną osobę. Postukał kilka razy ze zniecierpliwieniem butem o podłogę, licząc że Chelsie postanowi mu jednak odpuścić.
Niedoczekanie.
Wydał z siebie niskie, poirytowane prychnięcie, nim wyciągnął urządzenie, przenosząc wzrok na zielonookiego.
— Zadzwonię i zaraz wrócę, okej? Pięć minut przerwy? — choć szczenięce oczy pasowały do niego jak wór do kija od szczotki i tak wpatrywał się w niego z wyraźnym wyczekiwaniem, nie zamierzając się ruszać dopóki nie otrzyma oficjalnej zgody.

Im bliżej końca roku, tym bliżej egzaminów, a odkąd zawalił olimpiadę chemiczną, dostając się jedynie do półfinałów, jego życie zostało ograniczone wyłącznie do szkoły, mieszkania i ewentualnie biblioteki. No i kilku rundek w aucie z kimś z rodziny tygodniowo, bo ojciec postanowił, że przed wyjazdem na studia - o ile cię z takimi wynikami przyjmą… - wypadałoby żeby zrobił prawko. Na to z resztą nawet nie narzekał, bo i faktycznie się przyda i życie mu ułatwi. O tym, że ma inne plany niż się wszystkim wydaje póki co nie wspominał, bo najpewniej zakończyłoby to jego nauki.
No i miał jeszcze pewnego trepa do wyciągnięcia, choć przestał już pytać, co Aiken zamierza i co planuje. Czasem tylko podsyłał mu informacje o uczelniach artystycznych, lub chociaż pracowniach, małych szkółkach, w których mógłby osiąść i rozwinąć się w czymś, co lubi. Obok niego. Bo chociaż nigdy nie padło to oficjalnie, jakoś naturalnym torem szło mu myślenie, że ciemnowłosy chłopak wyjedzie z nim.
- Jestem pewien, zdecydowanie jesteś w stanie powtórzyć to, co mówiłem przed chwilą. - odpowiedział tonem godnym jednej z wredniejszych nauczycielek, choć uśmiechnął się przy tym lekko.
- Nie wiem, narazie nie odpisała, ale coś czuję że zdecyduje się romansować cały dzień z tym swoim Rudolfem i tyle z tego wyjdzie. - dodał zaraz obojętnie, bo w sumie Sal większość czasu w tym momencie spędzała właśnie z chłopakiem, z którym o dziwo wytrwała już kilka miesięcy. No i czasem wpadała do nich do biblioteki, na co Aiken zdawał się być zadziwiająco entuzjastyczny jak na niego. - Stęskniłeś się?
Zerknął na telefon chłopaka i wzruszył zaraz ramionami.
- No dobra, dobra. Tylko serio pięć minut, za niecałą godzinę muszę się zawijać. Będę próbował nie rozjechać nikogo na ulicy. Ciężkie zadanie. - w sumie niewiele mu już do testu brakowało i akurat tego egzaminu trochę nie mógł się doczekać.
Kiedy czarnowłosy zniknął, sam też wyjął telefon żeby zobaczyć co się dzieje na messengerze - jak zwykle niewiele, głównie Sally i tym razem też kilka wiadomości od niejakiego Henriego, którego zagadał na jednej z facebookowych grupek, szukając kogoś przy kim mógłby poćwiczyć francuski w inny sposób, niż z podręczników. Uśmiechnął się pod nosem na mema, marudząc trochę na zmęczenie nauką i po prostu czekał.

Aiken choć planował wiele, przyznawał się praktycznie do niczego. Zupełnie jakby żył według jakiejś zasady, że każdy słowo które opuści jego usta zostaje poddane ryzyku porażki. Być może i rzeczywiście tak było. W końcu, w momencie gdy mówiło się innym o swoich marzeniach zaczynali mieć względem ciebie oczekiwania. Zaczynały się dodatkowe pytania, sprawdzanie wyników, kontrola czy aby na pewno robił wszystko co powinien i mógł, by to osiągnąć. A Aiken nienawidził, gdy ktoś zerkał mu przez ramię. No, chyba że był to pewien przystojny, zielonooki chłopak, który nawet nie zdawał sobie sprawy z tego jak na niego działał, gdy po raz kolejny używał tego wrednego tonu, który przewracał mu wszystko w żołądku. Zwłaszcza gdy uśmiechał się tak jak teraz. Dlatego patrzył na wszystkie te podsyłane przez niego szkółki i nawet jeśli odpowiadał mu jedynie krótkim "dzięki" zaraz zmieniając temat, w istocie zaczął przygotowywać nawet portfolio.
Zapatrzył się na niego przez chwilę, kompletnie ignorując wypowiedziane przez niego słowa, choć nie do końca robił to celowo.
Przez chwilę zastanawiał się czy powinien faktycznie podzielić się szczerą prawdą na temat wizyt Sally. Miał jednak dziwne wrażenie, że mogło się to dziwnie odbić na jego późniejszych zadaniach. Na przykład magicznie będzie miał do zrobienia dwa razy tyle w dokładnie tym samym czasie. Olivier mógł się do tego nie przyznawać, ale potrafił być cholernym sadystą.
— Kto by się nie stęsknił za tym jej głupim wyrazem twarzy — rzucił więc wymijająco, przenosząc wzrok na rozłożone przed nim książki — ale to dobrze, że im się układa.
Mimo wszystko Aiken potrafił być cholernie zazdrosny. Sally i tak miała olbrzymie tendencje do klejenia się do Oliviera, gdy tylko znajdował się w jej zasięgu. A jednak od kiedy chodziła z Rudolfem, to on był głównym obiektem jej ślimaczenia się, co było mu na rękę. Mógł w pełni i z dumą przejąć tytuł bycia wrzodem na dupie numer jeden.
— Ani minuty dłużej, przysięgam — położył po harcersku rękę na sercu, zaraz wypadając z biblioteki, odbierając telefon już w połowie trasy. Rozmowa nie zajęła mu zbyt długo. Bynajmniej nie dlatego, że Chelsie nie miała mu zbyt wiele do powiedzenia, co już po pierwszych czterech zdaniach jej monologu, Aiken poinformował ją że nie ma czasu na słuchanie historii jej życia.
Skoro jednak Olivier i tak miał się udać na te swoje lekcje jazdy, ustawił się na nią na mieście z zamiarem nadrobienia ostatnich kilku dni, które poświęcał głównie na naukę. Przyda mu się nieco odpoczynku.
Wrócił do biblioteki idealnie pięć minut później. Jakby nie patrzeć, już w międzyczasie dokładnie dziewięć razy kontrolował zegarek w telefonie, przez co cała ta przerwa miała dużo mniej sensu niż powinna. Zamiast usiąść na swoim miejscu, stanął za zielonookim i nachylił się, przerzucając ręce przez jego ramiona i uwalając łeb na jego głowie.
— Z kim piszesz? — zapytał niby to od niechcenia, połowicznie faktycznie robiąc z tego wymówkę, by nie wrócić od razu na krzesło. Druga połowa odpaliła jednak swoją standardową ciekawość. Poza tym nie mógł sobie odpuścić molestowania go publicznie co nie.

Uśmiechnął się lekko, czując ramiona dookoła swoich i ciężar na głowie. Przywykł już do tego lepienia się i chyba zdążył się uspokoić, bo widział przecież, że bibliotekarka ma ich gdzieś, podobnie jak większość innych użytkowników tego miejsca, czasem co najwyżej jakieś dziewczyny trochę się gapiły, ale nic ponadto. Dodatkowo, choć nie chciał się do tego przyznać, polubił to przyjemne ciepło i chyba jakieś uczucie, które się w nim przez ostatnie miesiące budziło, przez które ta bliskość była tym przyjemniejsza. Oparł się więc wygodniej, nie chowając wcale telefonu, choć wiedział, że ma do czynienia z bardzo zazdrosnym osobnikiem. Ostatecznie jednak nic złego nie robił i nie chciał, żeby Aiken wziął tę znajomość zbyt serio.
- Romansuję ze swoim korepetytorem. Jak przetłumaczysz mema od niego, wygrasz buziaka w jakichś czeluściach między pułkami. - stwierdził, faktycznie wyświetlając mema, w sumie nie spodziewając się żeby Aiken był w stanie wiele z niego zrozumieć. Jego francuski się bardzo poprawił, ale nadal miał spore braki.
- Ja go uczę angielskiego, on mnie francuskiego. Wydaje się bardzo w porządku. Chce iść na tę samą uczelnię co ja, też na filologię. - dodał, przesuwając lekko palcem po dłoni na swoim lewym ramieniu. - A teraz zapraszam na siedzenie, nie skończyłeś jeszcze matmy, a czas nam się kurczy.
Dodał, trochę nawet z żalem, bo dobrze było być tak blisko i czuć przy sobie ciepło drugiej osoby. Najchętniej w ogóle by się nie odsuwał, skupiał tylko na tym szybciej bijącym sercu, przyjemnym uczuciu kiedy byli obok siebie i gadał bzdury. I w sumie to koniec roku był stresującą perspektywą, kiedy nie miał pewności, czy Aiken zdecyduje się wyjechać. Co on wtedy zrobi?
- W ramach pocieszenia dodam, że ojciec wyjeżdża z matką na weekend, więc mógłbyś przemieszkać u mnie te dwa dni. James pewnie gdzieś wybędzie jak go znam, mielibyśmy spokój. - gorzej, jeśli Jim postanowi siedzieć w domu, ale najwyżej będą się trzymać bardziej jego pokoju i tyle.