I swear it wasn't me

— Jeśli teraz jesteś w stanie się przyznać, że mnie lubisz zamiast tylko gadać coś naokoło to było warto — puścił mu oko, zastanawiając się przez chwilę nad jego propozycją. Teoretycznie zapewne nie miałby z tym najmniejszych problemów, ale z drugiej…
— Bez szans. To ja tu powinienem być rozpieszczany. Skoro jestem kotem.
Nawet jeśli dodanie miana "drugi" wyjątkowo mocno go w tym momencie uraziło. Czy to zemsta za zaproszenie Anne na facebooku przed nim? Nie, był pewien że ten gnojek powiedziałby tak samo nawet gdyby został jego numerem jeden.
— Nie, nie robiłem. Był taki moment, gdy rzeczywiście się nad tym zastanawiałem, ale widok innych klientów skutecznie mnie do tego zniechęcił. Piję, ale nie biorę narkotyków. I tak, wiem że zioło to też narkotyk. Żarty żartami, ale jeśli ktokolwiek będzie próbował cię w to wciągnąć Jones, osobiście obiję mu ryj — uśmiechnął się w przeuroczy sposób, nagle przypominając o czymś jeszcze — poza tym wiesz jak drogie jest utrzymanie trzech nałogów? Wystarczy, że sporo hajsu wywalam na fajki.
Alkohol z reguły stawiali mu inni, nawet jeśli biedny nie był. Dzięki ojcu, którego pieniędzmi i tak w dużej mierze gardził.
Zawiesił wzrok na wiadomości od Sally, nie przyjmując jej póki co do znajomych. To że założył facebooka nie znaczyło, że magicznie zacznie dodawać wszystkich swoich znajomych z klasy, którzy będą mu truli dupę pierdołami. Może Stevensona też miałby dodać? Ha. Dużo bardziej interesowało go co takiego mogłaby od niego chcieć.
— Syrop lawendowy, jasne — mruknął na odchodne choć raczej średnio już się na tym wszystkim skupiał. Pewnie dlatego nie zaśmiał się, że chwilę wcześniej zaznaczał, że jego kawa ma nie być dosładzana. Po wyjściu z budynku krążył przez jakiś czas po mieście, nim w końcu znalazł odpowiednią kawiarnię od razu wchodząc do środka. W pierwszej kolejności zamówił kawę dla Jonesa, dopiero potem biorąc dla siebie Caramel Macchiato z dodatkowym syropem malinowym i dwa bajgle z pastą warzywną. Nawet jak nie zjedzą teraz to mogą to zrobić po wyjściu z biblioteki.

Bezapelacyjnym plusem Facebooka było to, że łączył w sobie wszystkie portale z głupimi memami w całej siedzi. 9gag, 4chan, niezależnie czego by mu się nie zachciało, bez wątpienia jakaś grupa zdążyła już to wrzucić na stronę główną. Nic dziwnego, że skoro nie mógł teraz męczyć Oliviera, postanowił się oddać tej kompletnie bezproduktywnej rozrywce.
— Dwie kawy na wynos! — dziewczyna za ladą wywołała go pokrótce, zaraz podając mu jego napoje w tekturowym opakowaniu, bajgle pakując w papier. Wziął je od niej bez słowa, zaraz opuszczając kawiarnię. Dopiero wtedy telefon znalazł się ponownie w jego wolnej ręce. Zminimalizował kartę z internetem i odpalił mrygającego messengera, przeklikując na wiadomość od Sally, bez jakiegokolwiek entuzjazmu. Zresztą czy naprawdę kogokolwiek powinno to dziwić? Aiken całymi latami nie miał prawdziwego profilu, właśnie po to by uniknąć nie tyle szybkiego odpowiadania na podobne wiadomości co jakiejkolwiek reakcji. Mógłby rzecz jasna pozostawić ją w klasycznym stanie wyświetlono nawet się tym nie przejmując - bo czemu miałby? - postanowił być jednak na tyle kulturalny, by powiedzieć jej co sądzi o jej sprawie.
Chuj mnie to obchodzi.
Kliknął wyślij, dodając jeszcze na koniec uśmiechniętą emotikonkę w oddzielnej wiadomości..
Dlaczego ludziom wydawało się, że jeśli trzymałeś się z kimś kogo znali, nagle mogli do ciebie pisać jak do kumpla i stawiać jakiekolwiek żądania? Schował telefon nieszczególnie wyczekując kolejnych wibracji. Po dojściu do biblioteki wszedł do środka szukając przez chwilę miejsca, w którym siedział wcześniej z Olivierem nim podszedł do stolika i postawił wszystko obok niego. Z dala od zeszytu.
— Masz szczęście, że mieli takie dziwne rzeczy jak syrop lawendowy. Wziąłem nam też coś do jedzenia na później — powiedział siadając naprzeciwko. Spojrzał na jego kartkę, próbując się zorientować czy skończył już wszystkie zadania, czy potrzebował nieco więcej czasu.

Mógłby się z nim kłócić odnośnie tych najwspanialszych zapachów świata, ale postanowił sobie darować. Niech przynajmniej na chwilę zajmie myśli czymś innym.
Zgarnął od niego kartkę i przesunął zeszyt w swoją stronę, odnajdując odpowiednie zadania, by sprawdzić krok po kroku odpowiedzi. Tylko przy jednym Olivier rozpisał się nieco mocniej, przez co nie był w stanie stwierdzić czy jest rozwiązane dobrze, czy źle. Podkreślił je więc i przesunął w jego stronę wraz z odpowiedzią według klucza.
— To musisz sprawdzić sam — zakomunikował. Przy reszcie porobił krótkie notatki typu "ok" czy "inna odpowiedź". Przy czym tych pierwszych było zdecydowanie więcej. Narysował mu nawet na koniec drobny rysunek ryby w garniaku.
— Mhm. To znaczy, że kończymy na dziś czy chcesz się jeszcze pouczyć u ciebie? Bo do mnie matka cię nie puści — stwierdził nawet nie zadając mu pytania, lecz stwierdzając - jego zdaniem - fakt oczywisty.
Przewrócił oczami na jego słowa.
— Po pierwsze, mógłbyś u mnie mieszkać i mój ojciec pewnie by się nawet nie kapnął, jako że do sporej części domu nawet nie wchodzi, póki nie ma takiej potrzeby. Po drugie czemu miałbyś być bezdomny przez oblanie jakiejś głupiej Olimpiady. Twoim rodzicom naprawdę aż tak bardzo na niej zależy?
Bo nie miał wątpliwości, że to właśnie oni byli tu głównymi prowodyrami całego przedsięwzięcia.
— Nie wolałeś zdawać Olimpiady z czegoś co serio cię interesuje? Jak choćby ten głupi francuski — bo przecież nie mógł sobie darować obrażenia tego jakże pięknego języka, który sprawiał mu tak wiele problemów.
I mimo, że wcześniej z pełnym przekonaniem stwierdził, że wiadomości od Sally go nie interesują, zerknął teraz na telefon czy przypadkiem nie postanowiła odpisać na jego przyjazną wiadomość, jednocześnie upijając łyk swojego Caramel Macchiato.

— Aha, Edynburg. Nie ma niczego lepszego niż powrót do korzeni — zaciągnął po szkocku, zaraz przewracając oczami. Na co dzień sprawnie wypowiadał słowa z typowym brytyjskim akcentem, który dla kogoś kto kompletnie go nie znał (a znał jego ojca), pasowałby do obrazka bogatego chłopca. Za to szkocki akcent był głównie powodem do śmiechu dla innych. Nic dziwnego, sam zdawał sobie sprawę z tego, że jego angielski momentalnie robi się mniej wyraźny, ale i tak miał do tego pewien sentyment.
— Przyjmuję — odpowiedział krótko, parodiując salutowanie.
Przekrzywił głowę w bok i wzruszył ramionami, słysząc jego miniaturowe rozterki na temat olimpiad.
— To zgłoś się do francuskiej dodatkowo i nie mów o niej rodzicom. Zdasz to zdasz, nie zdasz to nawet się nie dowiedzą. Skoro i tak zależy im tylko na chemii to na niej się skupią. Tymczasem francuską możesz potraktować jak sprawdzenie własnych umiejętności, bez wielkiego kucia po nocach. Nic zobowiązującego. Wierz mi, jak złożysz papiery do firmy w przyszłości to nikt nie zrobi "haha to ten Jones, który nie zdał Olimpiady z francuskiego!" — chociaż momentami naprawdę miał wrażenie, że chłopak zapominał o tak podstawowej sprawie.
Co do reszty się nie wypowiadał. Odchylił się jedynie na krześle, przenosząc wzrok na sufit. Chciał iść na medycynę to niech idzie. Chce spędzić resztę życia czekając aż jego starzy się przekręcą, by w końcu uzyskać wolność robienia co chce to niech czeka. Choć stan, w którym czekasz aż ktoś umrze, bo inaczej robisz za marionetkę, wydawał mu się kurewsko przykry.
— Będę pamiętać, że jeśli spotkam innego ładnego chłopca, który nie będzie się wstydził przyznać przed światem, że nie chce się hajtnąć z żadną bogatą laską dla kasy to do niego pójdę i złożę ci gratulacje na twoim przymuszonym przez matkę ślubie — uniósł brew ku górze, zaraz przenosząc spojrzenie na telefon.
► To zależy jak wiele osób, których nawet nie lubi na nie zaprosisz, żeby dopełnić swój prywatny wizerunek imprezy. Chociaż obecnie tak mnie wkurwia tym robieniem za pieska swoich rodziców, że zmieniłem zdanie i jestem gotów machnąć imprezę, którą zapamięta cały Londyn.
► Ale to pewnie nie jest najlepszy pomysł.

O nie. Ten pyskaty szczeniak nie będzie rzucał mięsem w jego dziedzictwo.
— Czy ty właśnie obraziłeś kilt w obecności rodowitego Szkota? Zdajesz sobie sprawę z tego jak wiele trudu trzeba włożyć, by uszyć standard ośmiojardowy? Jeśli jeszcze się nie domyśliłeś - szyje się je z ośmiu jardów materiału. Co najmniej — tym razem mówił jeszcze bardziej niewyraźnie, choć robił to już głównie dla żartu, nawet jeśli dość długo udało mu się utrzymać niezwykle poważną minę. Zwłaszcza, że w sumie nie kłamał. Uszycie kiltu to nie przelewki.
Oho.
Patrzcie jak szybko się obraził. Tym razem Aiken był jednak głównie zainteresowany całym przedsięwzięciem, co czyniło go w tym wszystkim jeszcze bardziej nieznośnym.
— No nie wiem Jones, nie siedzę na tinderze. Ale widzę, że sam masz rozeznanie — i jak widać uwielbiał igrać z ogniem, doprowadzając innych do szału i momentu, gdy chcieli mu po prostu strzelić w ryj. Nieszczególnie przejął się jego bezpośrednią odprawą i po prostu ruszył za nim przyglądając się z tym samym zaintrygowaniem jego twarzy.
— Jesteś zazdrosny czy mi się wydaje? — nie do końca potrafił rozpoznać takie rzeczy. W końcu nikt nigdy nie był o niego tak na poważnie zazdrosny, więc mógł się najzwyczajniej w świecie mylić. Jedyne momenty, z którymi miał zbliżone doświadczenie to jego jednonocne przygody, które jęczały mu nad ranem, żeby został z nimi na dłużej. Albo najlepiej w ogóle żeby zastanowił się nad tym, by zmienić ich relację w coś poważniejszego mimo kiepskiego początku.
Rzecz jasna zawsze tylko rzucał im przepełnione niedowierzaniem spojrzenie, ewentualnie śmiał się i wychodził.
Wyciągnął ukradkiem telefon, znowu odpisując Sally.
► Dzięki, nie musisz mi się podlizywać.
► Zamieniam się w słuch. A raczej we wzrok.

— Auć — uśmiechnął się nieznacznie, nie odrywając od niego wzroku. Nieumiejętność zachowania powagi w momentach, gdy sytuacja tego wymagała bez wątpienia była jedną z jego najgorszych cech. Co tylko potwierdzało, że Aiken nie tylko nie potrafił rozwiązywać konfliktów, ale i zwyczajnie nie odnajdywał się we wszystkich tych problemach. Zanim przeszedł do jakichkolwiek sensownych wypowiedzi, potrafił wkurwić swojego rozmówcę po drodze na dziesięć sposobów.
Czekaj, potem napiszę.
Wsunął ręce do kieszeni kurtki wraz z telefonem, zastanawiając się nieco nad wszystkimi jego słowami. Prawda była taka, że żadne z nich mu się nie podobało.
— Czekaj chcę tylko podsumować. Będziemy bawić się w wesołą relację poza zasięgiem wzroku wszystkich ludzi wokół, twojej rodziny, mojej rodziny i generalnie całego świata. Oczywiście licząc na to, że w pewnym momencie twoja matka nie zainteresuje się dlaczego jej syn uosobienie sukcesu nadal nikogo nie ma i spędza za dużo czasu z niegodnymi kolegami, którzy nie mają tak ambitnych celów w życiu. Nie będziemy się ze sobą dzielić żadnymi informacjami, do tego mam klaskać za każdym razem gdy dostajesz w pysk i jeszcze machasz ogonem, że przecież mogło być gorzej i w sumie to przecież twoje życie jest całkiem spoko — otwierał jeden palec przy wyliczaniu każdego kolejnego absurdalnego argumentu, który chłopak z siebie wyrzucał. Zaraz potem zamknął ją w luźną pięść, mierząc go wzrokiem.
— I wiesz co? Nie przypominam sobie, żebym chociaż raz nazwał cię skończoną ciotą. Jedyną osobą w tym towarzystwie — wskazał palcem na siebie i na niego — która to robi jesteś ty sam. Za każdym razem. Mimo że nie postawiłem cię w takim świetle nawet raz. Wkurwiasz mnie Olivier za każdym razem, ale wkurwiasz mnie tym że zaperzasz się mówiąc że gówno wiem o twoim życiu, a cały czas robisz tę cholernie nieszczęśliwą minę i zaczynasz się wycofywać, gdy tylko poruszę ten temat. Chociaż przyznaję, że ostatnim razem to ja uciekłem — zastanowił się przez chwilę patrząc gdzieś ponad nim, nim wrócił do niego uwagą — więc może zamiast pierdolić mi, żebym sobie odpuścił, usiądziesz ze mną na dziesięć minut, bo chyba tyle możesz mi poświęcić i normalnie porozmawiamy. Bo czasem naprawdę kompletnie cię nie rozumiem. Jeśli chcesz mnie obrażać, że jestem debilem, który gówno wie o twoim życiu to proszę bardzo. Możesz mi nawet przyjebać, jeśli dzięki temu poczujesz się lepiej. Wolę to niż świadomość, że znowu kończymy w martwym punkcie, w którym chyba żaden z nas nie chce być.
Może pierdolił trzy po trzy, może wcale nie miał racji, może kompletnie go nie rozumiał. Ale jak miał go zrozumieć, jeśli Olivier sam zakładał różne maski w zależności od tego gdzie się akurat znajdował i z kim przebywał.

Nie gardził Jonesem, gardził jego rodziną która wymuszała na nim podobne zachowanie. W tym momencie wyjątkowo w wyniku przebłysku inteligencji postanowił się jednak zamknąć, usiąść obok niego i po prostu słuchać.
Zaraz zaczął jednak tego żałować. Z każdym kolejnym słowem coraz bardziej rzedła mu mina, aż w końcu przyłapał się na tym, że nie potrafi nawet myśleć o niczym sensownym. Kolejne zdania sprawiały, że jedyne co go ogarniało to przewlekłe otępienie, które dodatkowo pogarszał fakt, że nawet gdy próbował, nie potrafił znaleźć z tej sytuacji żadnego wyjścia. Bo co miał mu powiedzieć? Że obroni go przed jego ojcem? Nie był w stanie tego zrobić i doskonale o tym wiedział. Wiedział też, że Jones w życiu nie oskarżyłby o nic własnej rodziny na policji, zwłaszcza jako niepełnoletni, a nawet gdyby spróbował, jego ojciec pewnie skatowałby go jeszcze bardziej. Gdyby sam Aiken go zgłosił, Olivier jak nic wszystkiemu by zaprzeczył. I zebrał baty za niego. Nie mógł się nawet szczególnie nikogo poradzić, bo gdyby tylko poruszył podobny temat, zaczęliby się dopytywać i zadawać niewygodne pytania. Może nawet mylił się we wszystkich swoich założeniach, ale własna bezsilność uderzyła go równie mocno co kilkanaście lat temu, gdy patrzył jak jego matka odchodzi szepcząc imię jego ojca. A on nie był w stanie nijak go ściągnąć. Nienawidził tego uczucia. Przerażało go dużo bardziej niż jakakolwiek inna rzecz na jego drodze. Widząc uśmiech na jego twarzy, złapał go za ramię i pociągnął w swoją stronę. Obejmował go tak mocno, że sam kompletnie stracił nad tym kontrolę.
— Okej. W sensie nie jest okej. Przepraszam Olivier, masz rację, jestem kretynem. Nie musisz mu nic mówić. Nie gardzę tym jak się zachowujesz, nie byłbym w stanie gardzić tobą w jakikolwiek sposób. I będę się uczył tego jebanego francuskiego, Francja to na pewno bardzo ładny kraj. Ładniejszy niż opisują go w internecie na tych głupich stronach, które czytam. Będę ci nawet grał francuskie piosenki na gitarze i do cholery, jeśli nie znudzisz się mną przez kilka lat to oświadczę ci się pod wieżą Eiffle'a — przycisnął go do siebie, nadal mając w głowie całkowitą pustkę. Miał wrażenie, że wyrzuca na zewnątrz bez zastanowienia pierwsze lepsze słowa, które generował w tym momencie jego mózg. Aż w końcu wypluł z siebie jeszcze jedno, na które tak naprawdę chyba nie chciał usłyszeć odpowiedzi.
— Twoja matka. Ona wie?

Nawet jeśli by chciał, nie potrafił tego zrozumieć. Raz, że moment w którym to rodzic podnosił rękę na własne dziecko był dla niego ostrą przesadą. Ale ignorowanie, że twój partner tak robi? Nigdy, przenigdy nie wiedział, w którym momencie ludzi łapie tak paskudna znieczulica. W którym momencie stają się obojętni i przepuszczają podobne rzeczy, obserwują je z boku nijak nie reagując. Tłumaczenie tego wszystkiego strachem było dla niego idiotyczne, a niejednokrotnie czytał o tym w artykułach w internecie. Bałeś się, że jeśli się wtrącisz będzie jeszcze gorzej i sam oberwiesz. Dla niego moment, w którym ktoś podnosił na ciebie rękę był momentem, w którym naprawdę wszyscy ci ludzie powinni się zastanowić pięćdziesiąt razy czy właśnie tak wyobrażali sobie swoje życie. Moment, w którym ktoś podnosił rękę na twoje dzieci był tym, w którym brałeś je i się wyprowadzałeś.
Tyle że głos z tyłu głowy nieustannie podpowiadał mu, że Pani Jones pozwoliła się całkowicie uzależnić od swojego męża i jego zarobków. Co za głupia kobieta.
Jak miał się o niego nie martwić? Już i tak uważał jego dom za dziwny i podejrzany biorąc pod uwagę jego wiecznie specyficzne zachowanie, gdy tylko którykolwiek z domowników pojawiał się w okolicy. Cała ta kontrola jakby miał dziesięć lat, a nie siedemnaście. Teraz miał wrażenie, że Jones dosłownie mieszka z tykającą bombą. Kiedy jego ojciec wypuści go zbyt wolno, bądź zaciśnie palce na jego szyi zbyt mocno? Wtedy też jego matka będzie stać i patrzeć? Wkurzy się gdy ktoś zapyta?
— Powinieneś wtedy paradować po mieście z odsłoniętą szyją zamiast zasłaniać się szalikiem. Ten śmieć zasługuje na solidny zakaz zbliżania się i to żeby ktoś mu obił mordę, by mógł zobaczyć jak to jest.
Zacisnął swoją dłoń na jego, zaraz przewracając oczami na wspomnienie o chrapaniu.
— No myślę, że moja lodówka i telewizor są oburzeni, gdy chrapię po nocach. Do tego jeszcze ten kaszel gruźlika, gdy wypalę o dwa papierosy za dużo.
Zamilkł po raz kolejny podnosząc w końcu na niego wzrok.
— Kurwa, naprawdę nic nie można zrobić? Przecież fakt, że takie rzeczy przechodzą mu bokiem - a wszyscy spuszczają się jakim to jest fantastycznym chirurgiem ratującym życia ludzi - jest popierdolony.

— Więc może po prostu powinienem go zajebać — warknął, nieszczególnie pocieszony przez jego łagodny ton. Dlaczego wszystko musiało być takie beznadziejne? Im dłużej o tym myślał, tym bardziej docierało do niego w jak gównianej sytuacji były dzieci katowane przez rodziców. Schował swoją twarz za wolną dłonią, szczerze żałując, że morderstwa nie były w takich przypadkach legalne. Zaraz opuścił ją na swoje kolano i odchylił się znowu w tył, patrząc na niebo.
Uniósł brew ku górze widząc jak potrząsa jego dłonią.
— Co ty tak właściwie robisz? — zapytał przyglądając mu się kątem oka jakby co najmniej stwierdził, że zostaje żabim królem i wyjeżdża do Francji, by przeprowadzić krucjatę na żabojadach. Nie zabrał jednak ręki. Jedynie ponownie spochmurniał.
— Nie wiem co bym chciał zrobić. Pójść na policję, postarać się o zakaz zbliżania, odebranie praw rodzicielskich. Słabe nerwy nie są żadnym wytłumaczeniem. Powinien się leczyć, gdyby dobrowolnie się na to zgodził, może nawet byłbym w stanie jeszcze jakkolwiek spróbować koszmar stresu. Ale on stworzył całą pieprzoną przykrywkę, by móc się dowolnie na tobie wyżywać i zgrywać perfekcyjnego papę ze zdolnymi synami i młodą, ładną żoną. Nie wiem, sam nie wiem, mamy 2020 rok, a nadal nie potrafimy rozwiązać tak chujowej sprawy, która zapewne powtarza się w wielu rodzinach od momentu pojawienia się człowieka — wiedział jedynie, że w jednym Olivier miał rację. Gdyby to Aiken był na jego miejscu, w życiu by na coś podobnego nie pozwolił. Jedno podniesienie ręki przez jego ojca skończyłoby się obustronną bójką, a jakiekolwiek próby katowania zapewne ucieczką z domu. Wyciągnąłby mu pieniądze z konta i wypierdolił jak najdalej, by zacząć nowe życie. Ale Jones nigdy by tego nie zrobił. Nie dopóki nie skończy szkoły. Wytrzymywał to latami i ten skurwysyn śmiał nazywać go ciotą?
— Lepiej nie, obawiam się że gdybym zobaczył teraz twojego ojca, roztrzaskałbym mu ryj o maskę samochodu — mruknął, wiedząc że może cię jedynie uraczyć tym widokiem w wyobraźni. Najlepiej takim, gdzie jego głowa przebija przednią szybę, a mężczyzna zdycha potem powoli z odłamkami szkła wbitymi w całą twarz i gardło.
Jebany chuj.
Wypuścił powoli powietrze.
— Jasne. W porządku. I tak jestem umówiony na mieście, więc raczej nie dałbym rady cię odprowadzić pod sam dom — rzucił w końcu wsuwając palce we włosy, by ułożyć je nieco lepiej na twarzy.

***