Lekcja życia, część 2

– Mhm, taaak. Już się nie mogę doczekać. – Zaśmiał się, bo wizje, jakie pojawiały się w jego głowie, gdy myślał o samotnych weekendach w LA, bardzo mu się podobały. – Ale jak to się obraził? Co znowu zrobiłeś?
Louis od razu założył, że Nathan musiał coś wywinąć. Wątpił, by Alex obraził się na niego bez powodu. Za bardzo był w niego wpatrzony.

Nathan zmarszczył brwi, momentalnie zirytowany.
  — Nic? Możesz z góry nie zakładać, że coś zrobiłem? Dlaczego w ogóle to robisz? Widziałeś go parę razy w życiu, mnie znasz od paru lat, i serio, stoisz ciągle po jego stronie. Ostatnio mnie tym zdrowo wkurwiłeś, więc nie rób tego znowu, bo zaraz z twojego LA będzie gówno.
Odepchnął się od ściany i wrócił w zaułek, rozkładając nóż. Chciał zostawić chłopakowi pamiątkę, żeby za szybko nie zapomniał, dlaczego powinien się odpierdolić od Phila. Przyłożył więc ostrze do jego szyi i drasnął go lekko.

– Kotku, nie stoję po jego stronie. – Po raz kolejny wywrócił oczami, bo Nathan bywał czasami niemożliwy. – Zawsze stoję po twojej. I pytam o to, co zrobiłeś, właśnie dlatego, że znam cię już tyle lat. – Zmarszczył brwi, gdy usłyszał w słuchawce czyjś krzyk. – Nat? Co ty tam wyprawiasz?
Przełożył nogi przez podłokietnik i zapatrzył się w sufit.
– Obaj wiemy, że na związkach to ty się znasz tak bardzo jak na fizyce kwantowej. A ten dzieciak jest w ciebie wpatrzony jak w obrazek. Bez powodu by się nie obraził. I zamiast się irytować, to powiedz mi, co się stało, a ja udzielę ci kilku złotych rad, jak na dobrą psiapsiółkę przystało.

— Nic nie wyprawiam — odparł i przesunął ostrze noża na policzek młodzieńca, zostawiając na nim krwawiącą lekko linię. Przysunął ostrze do oka chłopaka, które ten szybko zamknął, i zaczął coś skomleć przez blokującą mu usta rękę, ale nie śmiał się poruszyć, gdy nóż był tak blisko.
  — Po prostu nic nie zrobiłem, tak trudno to skumać? Wkręcił sobie, że się z kimś lizałem i zrobił mi aferę, więc się wkurwiłem i nie chciało mi się już z nim gadać. On chyba myśli, że ja mam obowiązek w celibacie teraz żyć.
Cofnął rękę z nożem, odciągnął rękę kumpla z twarzy młodego chuligana, a potem uniósł gwałtownie kolano, rozwalając chłopakowi nos.
  — Mam nadzieję, pizdusiu, że więcej nie zobaczę żadnego z was przy tym chłopaku, tak? — zapytał jadowicie, chwilowo ignorując Louisa. — Zapytałem o coś, skurwielu, masz mi to obiecać, i pamiętaj, jeśli coś mu się stanie, kurwa, nawet jeśli nie ty to zrobisz, to ten nóż, widzisz go? Przyjrzyj się dobrze, ten nóż wyląduje w twojej dupie.

Odsunął telefon od ucha, nie chcąc słyszeć, co się dzieje po drugiej stronie. Domyślał się, że Nathan załatwia jakieś swoje "sprawy".
– Mógłbyś nie zajmować się tym, czym się zajmujesz, gdy ze mną rozmawiasz – powiedział cierpko, bo nie lubił być świadkiem takich sytuacji, nawet jeśli tylko im się przysłuchiwał. – Nat, to jest bardzo proste. – Wrócił do wcześniejszego tematu. – Nie musisz żyć w celibacie, bo masz jego. O co ty się tak właściwie wkurwiasz, co? O to, że zrobił ci aferę o nic, czy o to, że chciałbyś dalej pieprzyć innych, a on postawił ci ultimatum?

  — Wkurwił mnie wszystkim. Tym, że nic mu nie obiecałem, a on i tak mnie rozlicza z takich rzeczy. Tym, że rozlicza mnie z nich, chociaż ich nie zrobiłem. Wiesz, jakby mi chociaż powiedział, że oczekuje czegoś takiego, to bym mu przynajmniej mógł powiedzieć, że się nie dogadamy. Nie wiem, o co mu chodziło. — Odsunął się i patrzył, jak przerażony chuligan oddala się w popłochu. — Myślę, że ten związek, czy co to tam było, nie ma sensu.
Jego kumple zaczęli się rozchodzić i tylko on został w zaułku.

– Oczywiście, że ci nie powiedział, czego tak naprawdę oczekuje, bo wiedział, jakbyś zareagował. – Westchnął. – Dlatego wolał się zadręczać myślami, że kogoś możesz bzykać w wolnej chwili, niż z tobą o tym pogadać. Nie muszę go znać, żeby to wiedzieć. Trochę czasu w jego obecności i od razu dało się zauważyć, że on wcale nie chce się dzielić i że jest w tobie totalnie zabujany.
Pokręcił głową i ponownie westchnął. Nie zamierzał przekonywać Nathana do niczego, ale kiedy ich razem widział... Naprawdę wydawało mu się, że jego przyjaciel znalazł w końcu kogoś, na kim naprawdę mu zależy.
– Nat, ilu tych swoich chłopaczków zabrałbyś na moje urodziny? – zapytał po chwili. – Albo do mnie do domu? Ilu z nich widziało cię w takim stanie, że każdy normalny człowiek od razu by uciekł? – Zagryzł dolną wargę. – Jeśli mówisz, że to nie ma sensu i on nie jest warty tego, żeby poświęcić dla niego kilka numerków z ładnymi buźkami, to spoko. Będę czekał na ciebie w LA. Tam na pewno będziesz miał dużo rozrywki.

— Nic nie rozumiesz. Dlaczego to ja mam z czegoś rezygnować? A może to on zrezygnuje ze swoich marzeń o celibacie? — prychnął Nathan. — Po prostu wkurwia mnie ta presja ze wszystkich stron, żeby mnie usidlić. Nawet ty, Louis, znasz mnie tyle lat. Myślałem, że wiesz, jaki jestem, i że po prostu lubię podrywać dupy. Nawet jakbym miał być z kimś w, khem — skrzywił się i wypowiedział następne słowo w taki sposób, jakby mówił o czymś obrzydliwym — związku, to musiałby być ktoś, kto by rozumiał, że jak wyrucham jakąś przypadkową cizię, to nie znaczy, że go nie, heh, nie kocham, albo coś takiego.
Pierwszy raz od dawna użył takiego słowa, i w jego ustach brzmiało to cokolwiek dziwacznie.

– Wiem, Nat, że lubisz wyrywać ładnych chłopaczków. Ale co byś tak naprawdę stracił, gdybyś nie mógł tego robić, hę? I jasne, jestem przekonany, że gdybyś teraz do niego poszedł i powiedział mu, że chcesz z nim być, ale dalej chcesz pieprzyć innych, to on pewnie w końcu by się zgodził. Pewnie zgodziłby się na wszystko, gdybyś tylko mu powiedział, że ci zależy. – Westchnął. – Ale dałbym wam wtedy góra dwa lata, zanim doprowadziłbyś go do ruiny.
Nathan rzadko mówił o związkach (chyba że negatywnie) lub o miłości i samo to powinno zwrócić jego uwagę, ale nie zwróciło. Wciąż obstawał przy swoim i Louis nie sądził, by potrafił go przekonać.
– Skoro tak bardzo zależy ci na tym, co powiedziałeś, to sam sobie udzieliłeś odpowiedzi. Najwyraźniej Alex jednak nie jest tym, kogo szukasz.

  — No to ci przecież właśnie to powiedziałem, że nie jest — prychnął Nathan. — Rany, wiesz, że dokładnie na tej samej zasadzie mógłbym zapytać, co on by stracił, gdyby zaczął wyznawać takie samo podejście jak ja? Niektórzy po prostu nie lubią zamkniętych związków, okej? Wiesz jakie to chujowe jest, co teraz robisz? Prawie, jakbyś mnie próbował przekonać do wyruchania laski, bo co bym stracił. Próbowałem już monogamii i gówno z tego wyszło, bo to nie jest w mojej naturze — orzekł stanowczo. — Więc okej, spoko, ja bym doprowadził go do ruiny. A on by doprowadził mnie, bo nie byłbym szczęśliwy ze świadomością, że żyję jak po ślubie. Tak to działa. I co, jestem zjebem? Tak? Jestem taki spierdolony, bo jestem inny?
Wkurwiony, skrzywił się i szedł już chodnikiem w stronę domu, zaciskając pięści.
  — Pierdol się, wszyscy jesteście tacy sami, dokładnie, kurwa, tacy sami. Najchętniej byście zrobili mnie takim jak reszta, ale wtedy nie byłbym sobą, nie byłbym, kurwa, Nathanem Vedleyem. Już wolę być sam niż się wiecznie dostosowywać, żeby komuś przypadkiem nie złamać serca! — wybuchł. Kopnął śmietnik, wywracając go wraz z zawartością, i ruszył dalej, nie oglądając się za siebie.

Louis aż się uniósł do siadu, zaskoczony tym nagłym wybuchem. Nathan rzadko tak reagował, a już na pewno nie wtedy, gdy rozmawiali na tematy związkowe.
– Hej, spokojnie. Kotku, uspokój cię. Nie chcę cię w nic wciskać – zapewnił go. – Wcale nie jesteś gorszy. Nie myślę tak, Nat. I do niczego nie chcę cię przekonywać. Jeśli cieszy cię takie swobodne życie bez zobowiązań, to przecież w porządku. Jesteś przecież moim przyjacielem. Chcę, żebyś był szczęśliwy. – Chciał go jakoś udobruchać, choć wciąż miał wrażenie, że stąpa po grząskim gruncie. To nie była typowa dla nich rozmowa. – Wydawało mi się, że on cię uszczęśliwia, ale mogłem się przecież mylić, tak? Nie musisz się tym przejmować. Też nie jestem jakiś świetnym przykładem, jeśli chodzi o związki...

  — No bo uszczęśliwia, okej? Ale z drugiej strony tak szalenie wkurwia tymi scenami. To takie niesprawiedliwe — prychnął Nathan, kręcąc głową. — Nie nadaję się do tych spraw po prostu. On, nie wiem, może powinien sobie znaleźć jakiegoś misiaczka po prostu.
Wzruszył ramionami, trochę się uspokoiwszy.
  — Będę pewnie musiał z nim o tym pogadać, tylko wiesz, teraz znowu deprechę pewnie złapie i płacz będzie i w ogóle. Heh. Wiesz, lubię go, nie chciałem, żeby się dołował. Ale co bym nie zrobił, to on się dołuje. Jak go zdradzam, to źle, jak nie zdradzam to też — parsknął. — Co za syf.

– Gdyby chciał jakiegoś misiaczka, to pewnie nie bujnąłby się w tobie – zauważył trzeźwo Louis i też odetchnął, słysząc spokojniejszy głos Nathana. – I... no cóż, nie znam całej sprawy, ale wątpię, żeby się dołował dlatego, że jednak nie całowałeś się z innym. Pewnie chodzi o coś innego.
Wrócił do swojej wcześniejszej pozycji, choć teraz był już bardziej zmartwiony. Nie wiedział, jak pomóc Nathanowi. Nie mógł zmienić jego podejścia do życia. Alexa też nie.

  — Pogadam z nim przy następnej okazji — mruknął Nathan, ostatecznie trochę przybitym tonem. — Obaj byśmy się tylko męczyli. Nie ma chyba innego wyjścia z tej sytuacji.
Skrzywił się i westchnął, wyciągając z kieszeni paczkę papierosów.
  — Pewnie będzie marudził. A może nie. Nie wiem w sumie. Nie odzywa się do mnie. Zobaczymy.

– Cokolwiek nie zdecydujesz, to najważniejsze, żebyś później tego nie żałował. – Uśmiechnął się słabo, przypominając sobie, ile decyzji on podjął w swoim życiu, których teraz bardzo żałował. – A ja będę miał dla ciebie dwa miejsca w LA – może przyjedziesz sam, a może z kimś jeszcze, kto wie.
Nie sądził, że ta rozmowa potoczy się w takim kierunku. Najchętniej spotkałby się z Nathanem i przegadał z nim temat raz jeszcze, twarzą w twarz, ale wiedział, że Elijah nigdy go stąd nie wypuści. A Vedley na pewno go nie odwiedzi, gdy mężczyzna jest w domu.

  — No pewnie będę trochę żałował, ale wiesz, co zrobisz. Nic nie zrobisz — mruknął. — Będę kończył… Hej.
Rozłączył się i ruszył dalej w swoją stronę.
Nie skontaktował się z Alexem w tym dniu; nie dążył też tym razem do zainicjowania spotkania.
Skupił się na razie na Philu i na tym, czy udało się rozwiązać problem.
Przyszedł do niego pod szkołę już następnego dnia; zadzwonił po niego i namówił młodzieńca, by wyszedł na chwilę i z nim pogadał.
  — Hej, mały. I co tam. Odwalili się od ciebie, ech?

Phil wybiegł na spotkanie z Nathanem i już z daleka uśmiechnął się do niego szeroko.
– Hej! Tak! Nawet nie patrzą w moim kierunku – zaśmiał się. – Poza tym widziałem, że ten, który mnie gonił wczoraj, ma opatrunki w kilku miejscach... – Pokręcił głową. – Nie chcę w to wnikać, ale dziękuję, Nat. Serio. Cholernie mi pomogłeś. Nie wiem, jak ci się odwdzięczę.

Ucieszyła go ta nowina, ale nie uśpiła jego czujności. Miał zamiar mieć tych dupków na oku.
  — No i super — powiedział z uśmiechem. — Tylko go trochę postraszyłem, ale prawie się zlał w gacie.
Parsknął śmiechem i wyciągnął rękę, żeby potarmosić Philowi włosy.
  — Nie musisz się odwdzięczać, tylko na siebie uważaj i pamiętaj, że jakby któryś coś jeszcze odpierdalał, to od razu zadzwoń.

Phil pokiwał z zapałem głową i spojrzał na niego z podziwem. W jego oczach Nathan był niesamowity. Starszy, z zajebistą bryką, ogromnym mieszkaniem (przynajmniej w jego oczach tak ono wyglądało) i takimi wpływami, że bez problemu poradził sobie z osiłkiem, który zagrażał Philowi. Nie mógł inaczej na niego patrzeć.
– Będę – obiecał. – Jesteś świetnym kumplem, Nat. Dzięki.

***

Alex zbierał się kilka dni, by zadzwonić do Nathana, ale tym razem w końcu się na to zdobył, bo nie był pewny, czy chłopak będzie sam szukał z nim kontaktu jak ostatnim razem. Teraz było inaczej. Teraz to on powiedział Alexowi, że właściwie nie chce go oglądać.
– Hej – przywitał się, siląc się na wesoły ton, który wcale nie wskazywał, że byli pokłóceni. – Chcesz się spotkać?

  — Ta, możemy — mruknął Nathan z pewnym oporem. Chyba lepiej byłoby, gdyby ta rozmowa nie musiała się odbyć. Gdyby sprawa jakoś rozeszła się po kościach; gdyby Alex już więcej się nie odezwał i ich znajomość rozleciała się tak… naturalnie. Ale rzeczy nie mogły być tak proste, musieli pogadać, musieli to załatwić.
Umówili się na spotkanie w jednym z małych, niepozornych pubów jeszcze tego samego wieczora.
Nathan przyszedł w tam kiepskim nastroju i, o dziwo, całkiem punktualnie. Dosiadł się do Alexa, który siedział już i czekał na niego przy jednym ze stolików, i łypnął na niego pytająco, zamiast się przywitać.

Alex słyszał po głosie Nathana, gdy umawiali się na spotkanie, że ten nie jest zbyt entuzjastycznie do tego nastawiony, ale przynajmniej mu nie odmówił. Przez te kilka dni, gdy ze sobą nie rozmawiali, zdążył sobie wszystko przemyśleć i bardzo żałował, że w jego mieszkaniu tak nerwowo zareagował na Phila i wypomniał Nathanowi pocałunek, do którego tak naprawdę nie doszło. Czuł, że mógł wszystko zaprzepaścić, a przecież ostatnio było tak dobrze... Przed koncertem naprawdę świetnie im się układało i Alex prawie w ogóle nie myślał o innych, z którymi Vedley mógł się spotykać. Starał się zajmować mu tyle czasu, by ten nie miał go za wiele dla innych. I teraz chciał do tego wrócić; chciał to naprawić.
– Przepraszam – wydusił na powitanie, gdy Nathan usiadł naprzeciwko. – Nie powinienem ci niczego wypominać. Trochę mi wtedy odbiło. Więcej tego nie zrobię, obiecuję.
Spojrzał na niego z nadzieją. Uzależnił się od niego. Nie wyobrażał sobie innej opcji, niż dojście do porozumienia. Nie mógł teraz go stracić.

  — Taa, no spoko — mruknął i uśmiechnął się krzywo. — W sensie luz, nie gniewam się.
Zagryzł wargę, a potem wstał i udał się do baru, żeby zamówić im po piwie.
Wróciwszy, usiadł znów naprzeciw chłopca i pociągnął zdrowo ze swojego kufla.
  — Ale myślę, że to nie ma za bardzo sensu, w sensie wiesz. Chyba powinniśmy się tylko kumplować. Gadałem z Louisem i uświadomił mi, że ja jednak średnio się nadaję do takich związków, czy jak wy to tam nazywacie.

Alex odetchnął z ulgą i gdy Nathan przyniósł im po piwie, zupełnie nie spodziewał się tego, co nadeszło chwilę później. Uśmiech od razu zniknął z jego twarzy, a on zagapił się na Vedleya, jakby się przesłyszał.
– Co? Nie, oczywiście, że nie. – Pokręcił gwałtownie głową, a wściekłość jaką poczuł względem Louisa, była porażająca. – Daj spokój, Nathan. To była tylko jedna taka kłótnia. Więcej już tak nie zareaguje. Przecież wcześniej było dobrze, tak? – Spojrzał na niego niemal desperacko. – Przecież niczego nie wymagam. Naprawdę.

  — Niby tak — mruknął Vedley, ale w głowie ciągle miał słowa Louisa. Że Alex pewnie zgodzi się na wszystko, wyrzekając się tego, co dla niego było ważne, i że zniszczy go to psychicznie. Louis zapewne miał rację, a Nathan nie zamierzał niszczyć mu życia. — Ale wiem teraz, że dla ciebie ta cała monogamia jest serio bardzo ważna, i najchętniej to pewnie miałbyś kochającego mężusia i dziecko, a ja nie jestem taki.
Wzruszył ramionami.
  — I nigdy nie będę. I koniec.

– Jaki mąż, jakie dziecko? – Pokręcił głową. – O czym ty mówisz? Ja nie chcę żadnego dziecka, Nathan. Wyobrażasz mnie sobie z dzieckiem? – Parsknął nerwowym śmiechem. – Ja z ledwością radzę sobie z dorosłymi, a co dopiero z dziećmi...
Napił się swojego piwa i prawie się przy tym zakrztusił. Dłonie znów mu się trzęsły. Cały był zdenerwowany, bo nie spodziewał się, że ich spotkanie skręci w takim kierunku.
– Nie wiem, skąd ty wziąłeś takie pomysły, ale ja nie chcę niczego takiego. Chcę ciebie, Nathan.