Liczby nie kłamią

Dylan posłał krzywe spojrzenie temu irytującemu chłopakowi, który działał mu na nerwy, i podążył za mężczyzną.
– To będzie też moja pierwsza wystawa – przyznał, wieszając jeden z obrazów w wyznaczonym przez Bracciego miejscu. – Może nie jest to moja najlepsza praca, ale skoro pan ją wybrał... – Uśmiechnął się czule. – Um... Zastawiałem się... Gdy wszystko skończymy, to może chciałby pan wybrać się do naszej ulubionej kawiarni? – Spojrzał na niego z nadzieją. Skoro mężczyzna zgodził się na zaległą kawę, to Dylan nie widział powodu, by odkładać to w czasie. Chciał w końcu pobyć z mężczyzną w bardziej komfortowym otoczeniu, niż otoczony przez innych studentów.

  ― W porządku ― odparł luźno, ale minęło dużo czasu, nim skończyli. Zdążyło się już ściemnić, a znaczna część pomocników poszła do domu. Do samego końca został tylko Dylan, podlizujący się Bracciemu student i trzy dziewczyny.
  ― Dziękuję wam wszystkim za pomoc, bez was to nie byłoby możliwe, nie na taką skalę ― rzekł Francesco, obdarzając wszystkich oszczędnym, ale wiele wyrażającym uśmiechem. ― Jesteście wolni, ale jeśli chcecie, możemy pójść jeszcze na piwo i trochę się zrelaksować po tak ciężkiej pracy.

Dylan poczuł, jak uśmiech spływa mu z twarzy.
– Ale... – zaczął, ale nie skończył, gryząc się w język. Mieli przecież iść do ich kawiarni, a nie na piwo. Sami.
Oczywiście nie było mowy o tym, by reszta zareagowała negatywnie na propozycje historyka. Ten irytujący chłopak, który gapił się na Bracciego, jak na ósmy cud świata, omal nie dostał orgazmu, żywo reagując na wizję piwa z wykładowcą.
Poszli do pobliskiego baru. Nie było to typowe miejsce, w którym bywał Dylan, więc choć znane większości studentów, on był w nim pierwszy raz.
Zamówili po piwie i zajęli jeden ze stolików z kanapami. Dylan został wciśnięty między dwie rozchichotane dziewczyny i wcale nie wydawał się zadowolony. Mógł tylko patrzeć tęsknie na siedzącego przed nim mężczyznę i żałować, że tak skończyła się ich wspólna praca.

Studenci rozmawiali z Francesco o sztuce i o życiu prywatnym, pijąc piwo i jedząc zakupione przez mężczyznę przekąski. Chłopak, który tak działał Dylanowi na nerwy, miał to szczęście, że przypadło mu miejsce tuż obok prowadzącego. Korzystał z tego, co i rusz zagadując mężczyznę, wdzięcząc się do niego i zwracając na siebie jego uwagę.
Zachowywał się w sposób pewny siebie, był zdeterminowany i uzyskiwał oczekiwany efekt: Francesco zwracał na niego uwagę, odpowiadał na pytania, dyskutował z nim i śmiał się do niego. Można było nawet pokusić się o stwierdzenie, że dał się młodzieńcowi wciągnąć w jakiś rodzaj flirtu.
Jeżeli Dylanowi zależało na tym, by Francesco poświęcił tyle uwagi jemu, miał przed sobą trudne zadanie: przełamać nieśmiałość i pokazać, że to on jest studentem, który zasługuje na uwagę tego mężczyzny.

Dylan nie mógł już tam wysiedzieć. Nie potrafił patrzeć na to, jak ten cholerny student na jego oczach bezczelnie flirtuje z Braccim. Nie mógł sobie rościć prawa do mężczyzny, a jednak w swojej głowie to robił i był  okropnie zazdrosny. Aż miał ochotę go walnąć, choć on i przemoc nigdy nie szli ze sobą w parze.
W końcu przeprosił jedną z dziewczyn i poszedł do toalety. Spędził tam więcej czasu, niż by wypadało, ostatecznie dochodząc do wniosku, że powinien się pożegnać i po prostu wrócić do domu, skoro historyk nie zwracał na niego uwagi, ale kiedy podszedł ponownie do stolika, zauważył, że miejsce obok pana Bracciego się zwolniło. Najwyraźniej irytujący chłopak poszedł po jeszcze jedno piwo.
Dylan skorzystał z okazji i opadł na miejsce obok mężczyzny. Sięgnął przez stolik i przyciągnął swoją szklankę z resztką piwa.
– Obiecał mi pan kawę i rozmowę na temat naszych wrażeń po wystawie – zagadał, patrząc na niego z delikatnym, trochę bardziej flirciarskim niż zwykle uśmiechem. – I co? Nic z tego nie wyszło. – Zniżył głos do szeptu i pochylił się bardziej w jego stronę. Policzki miał rumiane od piwa i emocji. – Wiem, że niektórzy studenci potrafią być zajmujący, ale... inni też. I chyba powinni panu o tym przypomnieć.

Francesco popatrzył mu przez chwilę w oczy, unosząc minimalnie brwi. Dylan musiał go trochę zdziwić swoją determinacją. Zwykła propozycja kawy obudziła w młodym sercu niezwykle silne emocje.
  ― Cóż, tak ― odpowiedział luźno, ale ponieważ jedna z dziewczyn nachyliła się ku nim, pragnąc włączyć się do rozmowy, uśmiechnął się tylko i wzruszył ramionami. ― Porozmawiajmy więc o wrażeniach po wystawie Taylora. Dylana i Bernardettę spotkałem, ktoś z was jeszcze był?
Chwilę później do stolika wrócił tak nielubiany przez Dylana student. Trzymał w ręku dwa piwa.
  ― Panie Bracci, widziałem, że się panu kończy. Proszę.
  ― Och, nie, ja już nie piję.
  ― Niech pan się nie da prosić! ― Albert uśmiechnął się serdecznie, stawiając piwo przed Francesco. ― Wybrałem dla pana najsmaczniejsze. Ale ktoś mnie chyba podsiadł.
Spojrzał prosto na Dylana, nie przestając się uśmiechać.

Dylan uniósł głowę, by spojrzeć na irytującego studenta, i uśmiechnął się nieszczerze.
– Było wolne. – Wzruszył ramionami, ale nie wykonał żadnego ruchu, by wrócić na swoje wcześniejsze miejsce.
W końcu Albert musiał skapitulować – usiadł naprzeciwko i szybko włączył się do rozmowy, a Dylan, który tak domagał się tematu wystawy, prawie w ogóle się nie odzywał. Próbował raz jeszcze zanalizować zachowanie historyka w galerii i sam już nie wiedział, czy znów wszystko źle odebrał, czy może po prostu mężczyzna był tak wylewny wobec każdego, a on niepotrzebnie to wyolbrzymił i wyobraził sobie, że ma jakąś szansę...
I dlaczego z Albertem Bracci mógł rozmawiać, a do rozmowy z nim od razu włączył innych?
W pewnym momencie całkowicie się wyłączył, patrząc jedynie ze smutkiem na pustą szklankę. Niespodziewanie wstał, uderzając kolanem o udo mężczyzny.
– Muszę iść – oznajmił, uśmiechając się z roztargnieniem. – Dzięki za spotkanie i... w ogóle. – Skończył dość płasko i posłał historykowi tak zbolałe spojrzenie, jakby ten dzień wcześniej zabił mu kota. – Ach, i piwo. Zapomniałbym. – Wyciągnął portfel, a z niego banknot studolarowy. Położył go na stoliku. – Resztę możecie dać jako napiwek. Do widzenia.
Odwrócił się i ruszył w stronę wyjścia. Kiedy w końcu się nauczy...?

Chyba nikt przy stole nie zrozumiał zachowania Dylana. Studenci wymienili spojrzenia, a Francesco odprowadził młodzieńca wzrokiem, zbity z tropu.
Prawdę mówiąc, chciał zabrać chłopaka na jakiś spacer, gdy już wszyscy się rozejdą, i porozmawiać o wrażeniach, ale Dylan nie dał mu nawet takiej szansy.
Zapewne zdziwiłby się, gdyby się dowiedział, jak Dylan odebrał jego rozmowę z Albertem.
  — On jest trochę nie teges, nie? — zagaiła jedna ze studentek, spoglądając na banknot.
  — Obraził się na coś? — zapytał Albert, patrząc na Bracciego ze szczerym zdziwieniem.
  — Widocznie musiał już iść. I może wszyscy powinniśmy o tym pomyśleć, bo zrobiło się późno — zasugerował Francesco, biorąc pieniądze z zamiarem oddania ich Dylanowi przy najbliższej okazji.
Zabranie ich byłoby przynajmniej tak niestosowne, jak rzucenie ich na stół.

Dylan wcale nie odszedł daleko. Właściwie, kiedy opuścił pub, stanął trochę z boku, w cieniu, i oparł się plecami o zimną ścianę. Spojrzał na ciemne, bezchmurne niebo i parsknął gorzkim śmiechem.
Reagował zbyt emocjonalnie, wiedział o tym. Kiedyś prawie w ogóle mu się to nie zdarzało. Ale przy panu Braccim... Od kiedy zobaczył go pierwszy raz w kawiarni po wakacjach, nie potrafił się pozbierać. Myślał, że już mu przeszło, ale teraz wróciło i to chyba ze zdwojoną mocą. To stało się niemalże obsesyjne.
Nie wiedział, ile tak tam stał, obracając telefon w dłoniach i zastanawiając się, czy zadzwonić po kochanka, czy może zamówić sobie inną taksówkę. W końcu jednak dostrzegł studentów, którzy wraz z panem Braccim opuścili lokal. Nie dostrzegli go, zbyt zajęci wylewnym pożegnaniem.
– Poczekaj – powiedział głośniej, gdy pod pubem został właściwie już tylko historyk i chyba zamierzał iść w stronę parkingu, gdzie zwykle znajdował się jego samochód.
Wyszedł z cienia i podszedł szybko do mężczyzny. Spojrzał na niego ciężkim wzrokiem.
– Przepraszam – wydusił. – Za moje zachowanie przed chwilą... Za wszystko.

Francesco odwrócił się do młodzieńca, zaskoczony jego obecnością. Chłopak musiał czaić się tu na niego od przynajmniej dwudziestu minut.
Mężczyzna przyjrzał mu się uważnie, a potem sięgnął do portfela i wyciągnął z niego gotówkę.
  — Nie życzyli sobie, żebyś stawiał — wyjaśnił lakonicznie, oddając mu pieniądze. To była zbyt duża kwota jak na napiwek, a czym miało służyć rzucenie jej na stół, tego wszyscy mogli się tylko domyślać.
Patrzyli na siebie przez chwilę w milczeniu, młodzieniec i mężczyzna, i w końcu Francesco uśmiechnął się kątem warg z nutą rozbawienia.
  — Co cię tak zdenerwowało?

Dylan spojrzał na banknot, który w pośpiechu zostawił, i ramiona opadły mu z rezygnacją.
– Nie mam przy sobie drobniejszych... – mruknął, już wyobrażając sobie, jak odebrali to inni. – Chciałem tylko zapłacić za to cholerne piwo.
Westchnął, przyglądając się przystojnej twarzy mężczyzny. W każdym świetle prezentowała się doskonale.
– Nie wiem. – Poprawił nerwowym ruchem okulary. – To znaczy wiem... I ty też wiesz. – Wydusił. – Musisz wiedzieć.

  — Rozumiem, że bardzo liczyłeś na tę kawę — Francesco przechylił głowę. — Ale zrobiło się trochę za późno, żeby raczyć się kofeiną. Jeżeli poprawi ci to nastrój, możemy po prostu się przejść.
Wskazał podbródkiem ciemną bramę parku. I tak musiałby przez niego przejść w stronę przystanku czy postoju taksówek; nie zamierzał prowadzić auta choćby po jednym piwie.
Pomyślał mimowolnie, że Dylan jest trochę rozpieszczony. Wybuchał złością lub wpadał w histerię, gdy nie dostawał tego, czego chciał, w tym wypadku spotkania na kawę z wykładowcą. A przynajmniej na to wyglądało.

Dylan kiwnął smętnie głową i u boku historyka podążył w stronę parku. Zastanawiał się przy tym, czy mężczyzna naprawdę był tak ślepy, by nie dostrzegać, że on całkowicie stracił dla niego głowę, czy może tak dobrze udawał.
– Nic nie rozumiesz – wydusił w końcu, przytłoczony ciszą i całą sytuacją. Już nie potrafił wytrzymać. Emocje go przytłaczały.
Złapał Bracciego za przedramię, zatrzymując go w miejscu, i spojrzał na jego twarz, choć w mroku panującym w parku niewiele mógł dostrzec.
– Czy... – zaczął i zaraz przerwał, doskonale słysząc w otaczającej ich ciszy, jak rozemocjonowany jest jego głos. – Czy jest jakakolwiek szansa, nawet najdrobniejsza, że spojrzysz na mnie tak, jak patrzyłeś w klubie?

— Nie ma — odpowiedział Francesco.
Ruszył dalej przed siebie, ale odwrócił się do Dylana, kiedy zorientował się, że ten został z tyłu.
  — No, chodź tutaj… Nie ma takiej możliwości, bo wtedy było inaczej. Wziąłem cię za kogoś innego.
Uśmiechnął się lekko i wyciągnął do niego rękę.
  — Chodź — powtórzył.
I kiedy Dylan przełamał się i zbliżył do niego, wówczas Francesco chwycił go za dłoń, a drugą rękę położył na biodrze chłopca, po czym nachylił się i pocałował go w te rozchylone w zaskoczeniu usta.

Dylan był zbyt zaskoczony, by na początku zareagować. W ogóle nie spodziewał się czegoś podobnego! Już miał odwrócić się, przyznać, że jednak nie może iść z nim dalej i uciec w stronę, z której przyszli, a tu Bracci nagle go pocałował. Tak po prostu. Nie był na to przygotowany.
W końcu jakby się obudził i jęknął cicho w usta mężczyzny, odpowiadając na pocałunek. Położył też dłoń na jego ramieniu i zrobił pół kroku do przodu, by stanąć jeszcze bliżej.
– Och – wydusił, gdy ich usta się rozłączyły. Zaraz też uśmiechnął się tak promiennie, jak chyba jeszcze nigdy w towarzystwie historyka. Tak, jak czasem uśmiechał się do swojego ulubionego taksówkarza.

  — No już.
Bracci objął go w pasie i poprowadził do wyjścia z parku, oglądając się krótko przez ramię na samotnego spacerowicza w dali.
Dotarli na postój taksówek i mężczyzna otworzył drzwi najbliższej.
  — Można?
  — Proszę — odrzekł kierowca i wówczas Francesco skinął głową na Dylana, żeby usiadł z tyłu.
Sam usiadł obok niego i przez całą drogę rozmawiali o ostatniej wystawie.
Dopiero gdy dojechali pod dom Bracciego, jednorodzinny, niewielki, ale z ogrodem, i kierowca odwrócił się, by wziąć od Francesco niewielkie pieniądze, Dylan pewnie zauważył, że to Joe.
Ale Joe nie spojrzał na niego nawet. Zajął się chowaniem pieniędzy i wydawał się skupiony tylko na tym, gdy młodzieniec i Francesco wychodzili.

Dylan poczuł się naprawdę okropnie, kiedy dostrzegł, że jechali taksówką Joego. Był tak podekscytowany i skupiony na historyku, że nawet tego nie zauważył. Nie dziwił się więc, że mężczyzna nie chciał na niego patrzeć. Czuł się tak, jakby go wykorzystał, nawet jeśli nigdy nie umawiali się na nic więcej niż seks i okazjonalna kawa. Joe miał przecież żonę, a jednak... chyba go zranił.
Przez tę sytuację z byłym już raczej kochankiem, emocje trochę z niego opadły i znów pogrążył się w swoich myślach, omal przy tym nie wpadając na historyka. Uśmiechnął się z roztargnieniem i poprawił okulary, nim wszedł za mężczyzną do jego domu. Pierwszy i miał nadzieję, że nie ostatni, raz.
Nie rozglądał się po wnętrzu. W ogóle nie poświęcił temu żadnej uwagi. Od razu skupił się na tym przystojnym Włochu, który tak rozpalał jego młode serce.
Zanim Francesco zdążył cokolwiek powiedzieć, Dylan przylgnął do niego i wcałował się w jego usta z całą tęsknotą, jaką odczuwał przez ostatni rok.

Dylan został u historyka na noc. Dostał to, czego chciał. Bracci dał mu powtórkę z nocy w klubie we własnym łóżku, tylko bardziej i dłużej.
Od tego czasu spotykali się niekiedy na kolację, drinka albo seks. Żaden z nich nie określił tego związkiem, chociaż zachowywali się, jakby łączyło ich coś więcej niż łóżko; ostatecznie spędzali ze sobą stosunkowo dużo czasu.
Dylan wreszcie zaznał upragnionego szczęścia u boku człowieka, którego sobie upatrzył, a pół roku później Joe najwyraźniej też miał się już lepiej, ponieważ młodzieniec spotkał go w centrum handlowym w towarzystwie jakiegoś innego młodego chłopaka.

I pewnie nigdy Dylan nie dowie się, że Francesco Bracci nie patrzy na niego tak, jak patrzył kiedyś na Louisa Reida.