ANOTHER WORLD.

Biały zaczął odpowiadać, wcześniej spojrzawszy się tak, że Lev po części wolał, by pytanie pozostało w zawieszeniu, bez żadnej odpowiedzi. Po minie Białego widać było, że Lev nie był jedynym, któremu ten temat zaprzątał głowę częściej, niż powinien. Ale czy koniecznie to, co właśnie powiedział musiało być prawdą? Przecież zdjęcie tej samej osoby jeszcze o niczym nie świadczyło. Równie dobrze mogli ją po prostu obydwoje znać, a nigdy nie spotkać siebie. Tylko że… Lev czuł w kościach, że to nie prawda. Za każdym razem, kiedy patrzył na Rodię, ogarniało go to dziwne uczucie. Ciche i niewyraźne, gdy o nim nie myślał, świdrujące i dudniące, gdy zaczynał to robić. Jakaś nieuformowana myśl, której nie mógł złapać. Jak słowo, którego brakuje, choć czuć je na końcu języka. Albo coś, co miało się powiedzieć sekundę wcześniej, lecz teraz już nie wiadomo, co to było. Jakkolwiek by się nie starał, nie potrafił tego uchwycić, nawet jeśli od intensywności tych doznań zaczynała boleć głowa.
Biały się zaśmiał, ale Lev nie odwzajemnił tego gestu. Zmrużył delikatnie oczy i przechylił kieliszek, nim jego szczęka znalazła się w ujęciu ciężkich palców. Pachniały drewnem i wódką. Ciemne spojrzenie intensywnie wpatrywało się w Białego, kiedy ten kontynuował swoje żarty.
Czy to wszystko miało znaczenie? Co, gdyby to była prawda? Lev nie potrafił wykrzesać w sobie nic, co przypominałoby uczucie dziecka do ojca. Nie potrafił też poczuć niczego szczególnego, kiedy wyobraził sobie przez chwilę, że jest jego synem. To było zbyt abstrakcyjne. Biały to po prostu Biały, nikt więcej. Nawet jeśli byli dla siebie kimś w innym życiu, nigdy nie dowiedzą się, jak było, a gdy zginą – prawdopodobnie w niedalekiej przyszłości – wszystko to przestanie mieć znaczenie.
Więc dlaczego Lev w ogóle zapytał? Chyba chciał znaleźć sens w tym wszystkim. Bo być może, tylko być może, to zdjęcie coś znaczyło, a oni znaleźli się tu po coś, z tym, że zapomnieli po co. A jeśli była szansa się tego dowiedzieć?
Nie. To bez znaczenia. Nie pożyją wystarczająco długo. I chyba ta właśnie myśl skłoniła Lva do tego, co po chwili zrobił. O czym zadecydował. To nie był świat, gdzie powinien przejmować się konsekwencjami, tutaj te pojawiały się, nawet jeśli nic się nie zrobiło. Tak, jak w przypadku Białego. Lev przecież nie zabiegał o jego miłość. Nie, właściwie Biały był ostatnim o czym myślał przez ostatnie miesiące, bo zbyt mocno skupiał się na przetrwaniu i swojej roli tutaj. Ale Biały i tak był już stracony w tej miłości. To, czy Lev na nią pozwoli, nie miało już znaczenia. A zanim padną trupem, chciał mieć w tym też coś dla siebie.
– Nie będziesz chciał tego powtórzyć po dzisiejszej nocy, Biały – wyszeptał, ledwie poruszając ustami i powoli złapał tę dłoń Białego, która nie obejmowała jego szczęki. Ułożył ją na swoim kolanie, świdrując spojrzeniem twarz mężczyzny. Uśmiechnął się lekko, elektryzująco, gdy kierował ją wyżej, powoli rozchylając uda. Całe jego ciało czuło każdy milimetr, który pokonywała dłoń Białego. To było zupełnie inne od wszystkiego, czego doświadczał do tej pory.
Te dłonie chciał poczuć na sobie.
– Co ty na to? – Wolną dłonią przykrył palce Rodii na swojej szczęce i przeniósł je na swoje wargi, które lekko się rozchyliły. Zachęcał i kusił, ale nie zrobił nic ponadto. Był ciekaw, czy Rodia pomyśli, że Lev znów się z nim droczył. Ale bardziej był ciekaw czy tym razem również pozwoli mu się wycofać, jeśli tak było.

Czuł to napięcie. Widział jego głodne spojrzenie, widział skrajnie napięte mięśnie i drgającą szczękę. Dlatego, kiedy Biały zabrał swoje ręce, gotów był przechylić głowę, spojrzeć na niego, jak na kosmitę i wyszeptać pełne gracji „co, kurwa?”. Rzecz w tym, że nie zdążył nawet złapać oddechu na te słowa, gdy nagle poczuł silny ból na karku, a jego ciało z impetem poleciało na stół. Jęknął sykliwie, gdy jego policzek przywarł do szorstkiego drewna, a biodra uderzyły o kant stołu. Jego oddech przyspieszył gwałtownie, a choć w pierwszym odruchu serce stanęło mu z zaskoczenia, teraz czuł głównie gorąc rozlewający się po podbrzuszu.
Nie tego spodziewał się po Białym. Choć to chyba nie powinno go aż tak zaskoczyć – każdy miał swoją cierpliwość. Nie był pewien czy mężczyzna chce go przestraszyć, by więcej sobie z nim nie pogrywał, czy miał na myśli to, co robił.
Uchylił oczy, które zamknął w reakcji na uderzenie i stanął pewniej na nogach, zamiast bezwiednie leżeć na stole. Jego serce łomotało w klatce jak szalone, choć podobne traktowanie nie było dla niego żadną nowością. Przyzwyczaił się. Ale myśl, że jego pośladki właśnie zapraszająco wypinały się ku nikomu innemu, jak Białemu, działała na niego w zupełnie inny sposób niż gdyby to był ktoś inny. Nawet mimo tej brutalności. A może dzięki niej.
Zamarł na moment, kiedy usłyszał dźwięk rozpinanego rozporka. Odchylił twarz na tyle, na ile mógł z ciężkim łapskiem na karku i posłał mężczyźnie przeciągłe, rozgorączkowane spojrzenie.
– Hej, „tatusiu”, zwolnij – wymruczał, wykrzywiając wargi w rozluźnionym, nieco podłym uśmiechu. – Przecież nie ucieknę. – Przez jego głos wyraźnie przebrzmiewało podniecenie, a szybki oddech wprawiał słowa w lekkie drżenie.

To działo się zbyt szybko. To… Nie było coś, na co Lev się pisał i właśnie zaczynał zdawać sobie z tego sprawę. Nie chodziło o to, że mu się nie podobało. Nie. Jego ciało niemal stanęło w ogniu, a jego kutas był napięty do granic możliwości. Nie potrafił uspokoić oddechu, a wzrok, który miał utkwiony w swoich palcach, wbijających się w powierzchnię stołu, był rozedrgany i nie mógł się skupić. W głowie miał chaos. Pełno sprzecznych myśli i emocji, o których istnieniu już zdążył zapomnieć. Wątpliwości. Musiały wynikać z tego, że dotąd Biały nigdy nie podjął konkretnych kroków. Nawet wtedy, gdy Lev mu obciągał, to on miał kontrolę, Rodia był potulny i przyjmował to, co Lev zdecydował się mu dać. Teraz było inaczej i co najważniejsze, Lev nie znał Białego od tej strony. Nie zachowywał się tak, jak zawsze, w jego ruchach nie było wątpliwości, a jego ręka nie przestała torować sobie drogi do tyłka Lva nawet wtedy, gdy jego ciało niespokojnie się spięło.
Nie był pewien czy Biały by przestał, gdyby Lev go o to poprosił. Nie był pewien, czy chce to sprawdzać, nawet jeśli teraz to wszystko znów wydało mu się całkiem niewłaściwe. Nie na miejscu. Za szybko, za…
Złapał gwałtownie powietrze, czując mokrego fiuta Białego między swoimi pośladkami. Jakim chujem w tej okrutnie zimnej dziurze mogło się zrobić tak gorąco?
Pierdolił to. Nie wiedział nawet, dlaczego jego umysł tak dziwnie reagował na zwykły seks. Doświadczał tego codziennie. To tylko inny kutas, to tylko…
– Rodia – sapnął miękko, wieńcząc to krótkie słowo cichym jękiem, gdy poczuł palec wsuwający się w jego wnętrze. Jego nogi drżały. Może całe jego ciało drżało. Przymknął oczy, rozkoszując się tym uczuciem, zatracając w podnieceniu i narastającej niecierpliwości. Powoli zapominał, gdzie się znajduje. To, co teraz czuł, zabijało jakiekolwiek poczucie rzeczywistości. I to było, kurwa, zupełnie niedorzeczne. A jednak Lev nie potrafił się opanować.

Mruknął z niejakim niezadowoleniem, kiedy po palcu Białego pozostała nieprzyjemna pustka. Jego głos dotarł do uszu Lva jak przez mgłę, ale z pewnym oporem własnego ciała, uniósł się na drżących przedramionach i obejrzał się na Rodię. Jego zamglone spojrzenie wyłapało wzrok Rodii. A potem krople potu spływające po jego ciele, napiętą szczękę, zarysowane mięśnie i głęboko sięgające blizny. Zatrzymał dłużej spojrzenie na zsuniętych spodniach, na tym, co go za chwilę czekało. Półprzytomnie wrócił oczyma do twarzy Białego, odnajdując w niej znów część tej łagodności, która zarezerwowana była tylko dla Lva.
Wątpliwości nie miały sensu. Chciał tego bardziej niż mógłby przed sobą przyznać. Myślał o tej kupie mięśni codziennie przez dwa tygodnie i wyczekiwał momentu, w którym w końcu znów będzie mógł się z nim podrażnić, przylgnąć do jego ciała w nocy, spędzić z nim czas. Teraz niczego nie pragnął tak, jak tego, by Biały swoją odejmującą oddech obecnością pokrył każdy skrawek ciała, które przywłaszczał sobie Volk. Nie miał nic przeciwko by blaknące siniaki zastąpić nowymi, jeśli tylko Biały będzie ich powodem.
Rozluźnił się mocniej, kiedy ich usta się złączyły. Żywo odpowiedział na pocałunek, jęcząc prosto w usta Białego, kiedy ten zaczął wsuwać się w jego wnętrze. Warknął cicho, przygryzając wargę Rodii, na jego śmielsze wtargnięcie do środka i obdarzył go złośliwym uśmiechem, gdy poczuł na języku krew.
– Wybaczam – wymruczał czarująco w odpowiedzi na pełne rozkoszy westchnięcie Białego. Moment później znów zwiększył dystans między ich twarzami, by móc wygodniej oprzeć się ramionami na stole i zachęcająco odpowiadać na pchnięcia Białego, falując swoimi biodrami w ich rytm. Sam zwiększył tempo na tyle, na ile mógł, ledwie trzymając się na drżących nogach. Był na skraju, choć ledwie zaczęli. Przyzwyczajony do szybkiego seksu nastawionego na jednostronną przyjemność, teraz, chcąc tego równie mocno, co partner, odchodził od zmysłów. Jego ciało temu wtórowało, odpowiadając na gwałtowne ruchy z ogromną pasją, nie zważając na rozlewający się po ciele ból. Gdyby wiedział, jak dobrze mu będzie, już dawno by go do tego przekonał.

Nie obchodził go upływ czasu, nie obchodziło go, jak długo Biały jeszcze zamierza robić swoje, bo on sam już był w innym świecie, każdy bodziec czuł ze zdwojoną siłą, każde pchnięcie przyprawiało go o dreszcze przyjemności, a odgłosy, jakie wydawał Biały, doprowadzały do szaleństwa. Nie wiedział więc ile czasu minęło i miał to całkowicie gdzieś, szczególnie, kiedy obezwładniająca przyjemność rozlała się po całym jego ciele, a on z głośnym jękiem oddał wyraz swojej ekstazie, tracąc kontakt z całym światem.
Zajęło mu dobrą chwilę, by odzyskać ostrość widzenia i zorientować się w tym, że Biały również zamarł, a on czuł w sobie obce gorąco. Mruknął pod nosem bliżej nieartykułowany dźwięk, gdy mężczyzna się z niego wysuwał, pozostawiając po sobie jedynie niezbyt przyjemne uczucie, związane w pełni z tym, gdzie postanowił dojść.
Powoli wyrównywał oddech, w czym jednak przeszkodziło mu krótkie parsknięcie, kiedy Biały dał wyraz swojej frustracji i podzielił się swoimi dalszymi planami na tę noc. Lev z lekkim trudem podniósł obolałe ciało na łokciach i odgarniając z czoła mokre od potu kosmyki, usiadł na stole, posyłając Białemu wciąż rozpalone, ale już nieco bardziej przytomne spojrzenie, w którym znów grały charakterystyczne dla niego wesołe iskry, zwykle nie wróżące szczególnie dobrze dla psychiki Białego.
– Skąd pomysł, że pozwolę ci na więcej? – Przekrzywił delikatnie głowę, rozciągając wargi w uśmiechu, choć w obecnym momencie, z rozgrzanymi policzkami, błyszczącymi oczami i nabrzękniętymi ustami, daleko mu było od zwyczajowej drapieżności. Wręcz przeciwnie, wyglądał zaskakująco niewinnie i przystępnie, nawet, jeśli jego ciało wciąż pokrywała sperma, a on nie wydawał się spieszyć, by cokolwiek z tym zrobić.

Lev uniósł nieznacznie brwi na pytanie Białego, śmiejąc się cicho, co tworzyło zaskakująco uroczy efekt, gdy przechylał buzię, odpowiadając na pieszczotliwy gest Rodii i zaraz zamruczał cicho w aprobacie. Ten obrazek nie pasował do tego, co czekało ich za oknem. Za drzwiami. Do tego, z czym będą musieli się zmierzyć jutro, pojutrze i do dnia, w którym zdechną. Jakaś dziwna sielanka zakradła się dzisiaj w ich progi i tego dnia udzieliła się ona również Lvowi. Chyba czegoś takiego właśnie potrzebował po swojej podróży. Wiedział, że te chwile beztroski potrwają bardzo krótko, co więc stało na przeszkodzie, by je wykorzystać? Chyba jeszcze nigdy nie widział Białego w takim ujmującym wydaniu. Jego oczy po raz pierwszy zdawały się żyć życiem weselszym niż powolne walczenie o tlen we własnym grobie.
– Może, jeżeli będziesz błagał – wymruczał w odpowiedzi, patrząc spod rzęs, jak Biały częstuje się tym, czym Lev przystroił najbliższą okolicę, w tym głównie swoje ciało. Nie sądził, by ktokolwiek w tym świecie zaświadczył wcześniej takiego widoku z udziałem tego człowieka. Być może jeszcze trochę i rzeczywiście zobaczy go na kolanach.

Rozłożył się wygodnie na poduszkach, obserwując poczynania Białego z budzącym się znów powoli podnieceniem. Lev prawdopodobnie dla własnego dobra naprawdę powinien odpuścić sobie dalsze zabawy tej nocy. Był wyczerpany, a rano musiał znów być w pełni przytomny i gotów do logicznego myślenia oraz uporządkowania spraw. Ale rozsądek nie szedł w parze z tym, co wyrabiał właśnie Biały między jego nogami, wywołując gęsią skórkę na całych udach Lva.
Drobniejsza, choć niemal równie duża co Białego, dłoń Lva powoli wplotła się w dawno niestrzyżone włosy mężczyzny. Patrzcie tylko, zostawić go na dwa tygodnie i nagle zapomina jak używa się żyletki.
Kiedy Biały brał go w usta, Lev znów był w połowie twardy, a widok głowy mężczyzny między jego nogami szybko wzmocnił ten efekt, gdy został połączony z ciepłem jego ust. Lev odetchnął głęboko, wyginając się z rozkoszą. To było coś nowego. Jak miałby z własnej woli przerwać? Fizycznie niemożliwe.
– Chodź tutaj – wyszeptał z dozą władczości w głosie, kiedy odciągał głowę Rodii od swojego przyrodzenia, wiedząc, że jeszcze trochę a dojdzie. Kilkoma ruchami pokierował Białego do pozycji leżącej, a sam wspiął się na niego niecierpliwie. Nachylił się, by połączyć ich usta w głębokim, gwałtownym pocałunku, by w tym samym czasie, z głośnym westchnieniem nabić się na w pełni gotowego kutasa Białego.