ANOTHER WORLD.

Pierwszym co poczuł, było przeraźliwe zimno. Znalazł się w jakimś miejscu i czuł się jak we śnie, żaden sen jednak nie mógłby być tak realny. Był pewien, że kilka chwil temu stał przed przejściem dla pieszych, była upalna noc, chyba skądś wracał… Wciąż miał na sobie jedynie rozpiętą u góry, cienką koszulę na krótki rękaw i dżinsowe szorty, lecz teraz delikatny letni wiatr nie schładzał jego błyszczącego od potu ciała. Teraz krople na opalonym ciele zamarzły w ciągu zaledwie kilku sekund, na rzęsach zbierał się szron, a on obejmował się ramionami i szczękał zębami, rozglądając się w panice.
Co to za miejsce? Wszędzie było szaro i biało, drzewa nie miały liści. Była zima. Czym prędzej ruszył w stronę, po której majaczyły zarysy budynków. Choć jego nogi były sztywne od mrozu, a on już nie czuł własnej skóry, twardo zostawiał kolejne ślady na ośnieżonej ścieżce. W jego głowie kotłowały się myśli, duszą zapanował strach, nie miał bladego pojęcia co się dzieje. Właściwie, nie miał pojęcia o niczym. Choć starał się przypomnieć sobie cokolwiek z tego, co działo się, nim tu trafił, odkrył tylko tyle, że nie pamięta niemal nic. Nawet własnego imienia.
Umarłem, to wydawała mu się jedyna sensowna opcja. Stał na pasach, może ktoś go potrącił i zwyczajnie nie odnotował momentu, w którym zginął? To miejsce było ponure, cuchnęło śmiercią, wyglądało jak malunek czyśćca opisywanego chętnie we wszelkiej literaturze. Nie potrafił przypomnieć sobie konkretnych tytułów, lecz pamiętał, że wielokrotnie wyobrażał sobie coś podobnego, krocząc wyobraźnią przez wizję autora. Ale tym razem nie czytał książki – sam tutaj był i miał wrażenie, że zaraz zamarznie na śmierć. Lecz czy może umrzeć, skoro już nie żyje? Czy są tu w ogóle inni ludzie? Czy w ogóle wciąż był człowiekiem?
Coraz wyraźniej rysujące się budynki dawały mu nadzieję na znalezienie odpowiedzi. W obecnej chwili nie liczyło się bardziej nic niż to, by znaleźć ciepły kąt, bo choć nie wiedział, czy może zginąć, fizycznie czuł się już jak jedną nogą w grobie i wolał nie podważać tej możliwości.
Jeżeli mijał po drodze jakichś ludzi, to był już w takim stanie, że nawet tego nie odnotował. Wpadł do pierwszego, lepszego budynku, z którego biło ciepłem, samemu przypominając już sopel lodu. Dopiero po kilku długich chwilach, gdy postawił ciężkie dwa kroki w głąb pomieszczenia, zaczął ponownie odbierać wszystkie bodźce. Jego zęby wygrywały głośny rytm i ponieważ wszystkie rozmowy zaczęły cichnąć, było go słychać bardzo wyraźnie.
Z początku ucieszył się widząc takie tłumy. Szybko jednak jego radość zaczęła opadać. Ich mordy były kaprawe, w większości starsze, miejsce, do którego trafił cuchnęło, a w powietrzu unosiła się aura nieprzychylności i zagrożenia.
To piekło, uświadomił sobie, czując wzbierającą w gardle gulę. Ktoś zagwizdał, ktoś rzucił komentarzem, którego on sam nie zrozumiał, ale zawtórowała mu salwa śmiechu. Patrzyli na niego, a ich spojrzenie mu się nie podobało. Biegał nim w popłochu, był przerażony i wciąż czuł się tak, jakby lada chwila miał umrzeć.
Niepewnie powłóczył sztywnymi nogami dalej, widząc ogień w kominku. Podszedł jak najbliżej niego, a zerknąwszy na ladę baru, ujrzał na niej kilka kieliszków czegoś, co musiało skutecznie rozgrzewać. Przeniósł rozedrgane, spłoszone spojrzenie na barmana, na ludzi wokół i znów na niego.
– Co to za miejsce? – zapytał zaciśniętym głosem, nie będąc pewnym, czy chce znać odpowiedź.
– Za dobre obciąganie może ci wyjaśnię, laleczko! – Tym razem zrozumiał treść i zesztywniał, próbując przekonać siebie samego, że te słowa wcale nie były kierowane do niego. Kolejne parszywe śmiechy wybrzmiałe za plecami, zagłuszyły jego własne myśli. Wpatrywał się uparcie, z desperacją w barmana, a może właściciela, wierząc, że ten udzieli mu odpowiedzi. Jednocześnie jego spojrzenie co i rusz uciekało do alkoholu i podświadomie zaczął się zastanawiać czy może wyłożyć ruble tak jak na ziemi i kupić za nie coś rozgrzewającego. Na razie jednak potrzebował przede wszystkim odpowiedzi. I ciepłego ubrania. Ileż by oddał za ciepłe odzienie, kurwa.

Poczuł jak ogarnia go gwałtowna fala zimna, kiedy barman znowu się odezwał, dopytując, i tym razem nie było to zimno wywołane pogodą. Zmroziło go, bo zrozumiał, że to rzeczywista propozycja, a cała ta banda za plecami nie tylko przyklasnęłaby staremu zboczeńcowi w jej realizacji, ale i z rozkoszą by się dołączyła, co poświadczali słowami, od których zrobiło mu się okrutnie niedobrze. Do tego stopnia, że treść żołądkowa podeszła mu do gardła i przez chwilę był zwyczajnie przygotowany na przyozdobienie usyfionego już i tak blatu, swoimi rzygami. Jakimś sposobem udało mu się ostatecznie powstrzymać, ale mdłości nie ustały, tak samo jak rosnąca świadomość tego w jakiej sytuacji się znajdował.
Był cały sztywny i bał się ruszyć choćby powieką. Miał przeczucie, że gdy tylko wyjdzie z tego baru, ktoś się do niego dorwie. Nie, to nie przeczucie, to rzeczywistość. Był w klatce i tak naprawdę spodziewał się, że w każdej chwili ktoś może przejść do wdrażania swoich chorych wyobrażeń lada chwila, nie czekając nawet aż ruszy się z miejsca. Tyle dobrego, że trząsł się już wcześniej przez mróz, więc jego dygotanie nie wskazywało jednoznacznie na przerażenie, które przenikało go do szpiku. Nie wiedział jak się zachować, co zrobić, chciał uciec, umrzeć, zniknąć, czuł, że takie sytuacje nie zdarzały mu się do tej pory, nawet jeśli nie mógł tego pamiętać. Co mógł zrobić? Nie obroni się przed nimi wszystkimi.
Drżącą rękę ukradkiem ułożył na swoim udzie, chcąc sprawdzić, czy ma w ogóle jakiekolwiek podparcie. Wcześniej nie zainteresował się swoimi kieszeniami, bo ledwie czuł dłonie i namiętnie wciskał je pod pachy, ogrzewając sztywniejące ciało. Teraz, gdy wsunął dłonie do środka, zorientował się, że w jednej z nich ma coś przypominającego fakturą portfel, w drugiej zaś niewielki prostokątny przedmiot, który chwilę później okazał się rozkładanym nożykiem. Jeżeli jednak jakaś głupia nadzieja wstąpiła w jego umysł, to umarła, nim zdążyła jakkolwiek rozkwitnąć, bo natychmiast zrozumiał, że to go w żaden sposób nie ratuje. Czuł na karku gęsią skórkę, wywołaną wszystkimi spojrzeniami wbijającymi się w jego ciało. Bał się. Przeraźliwie się bał i nie chciał nawet sobie wyobrażać, co może się stać, jeżeli nic nie zrobi. A nie miał pojęcia, co począć, by uniknąć wszystkiego, co chodziło po głowie tym oprychom.
Zbawienie przyszło z jego lewej strony, od osoby, na którą wcześniej nie zwrócił uwagi, bo bardziej interesowała go zawartość kieliszków, które facet miał przed sobą. Teraz wpatrzył się w niego, widząc w mężczyźnie jedyną deskę ratunku, czując jakąś ulgę, że miał przy sobie choć jedną przychylniejszą osobę. Widząc jednak jego twarz, zwątpił. Wyglądał równie parszywie co reszta, jeśli nie gorzej, a coś mu podpowiadało, że to uprzejme wstawienie się za nim, może być tylko podłym żartem, formą rozrywki, do której ci ludzie byli przyzwyczajeni. Mimo to, uczepił się głupiej nadziei, że ma dobre intencje. Usiadł obok i zachłannie sięgnął po kieliszek, przechylając na raz jego zawartość. Skrzywił się, jednak z ulgą przyjął palenie rozlewające się po zaciśniętym boleśnie gardle.
– Dzięki – wycharczał cicho w stronę nieznajomego. Jego głos był słaby i przebijała przez niego niepewność, choć pomimo przemarznięcia, starał się siedzieć prosto i zachować jakiekolwiek resztki dumy wyżeranej łapczywie przez przerażenie. Spojrzał z wdzięcznością na mężczyznę, gdy ten podsunął pod jego palce kolejny kieliszek i wbił w naczynie wzrok, obejmując je palcami. Zwlekał. Gdy to wypije, nie zostanie mu nic więcej, nie będzie wiedział co ze sobą zrobić, nie będzie wiedział, czy ktoś mu zaraz nie przypierdoli albo nie wepchnie siłą kutasa między wargi. Przysiągł sobie, że jeśli to się stanie, odgryzie go kurwa ze smakiem, nawet jeśli będzie go to kosztować życie.
Mężczyzna obok znów się odezwał, dając mu wymówkę, by nie podejmować żadnych działań, nie myśleć co zrobić dalej, jak wyjść z tej sytuacji.
– Więc można tu umrzeć – wyszeptał pod nosem, bardziej do siebie, wpatrując się w przezroczystą ciecz przed sobą. Może to właśnie powinien zrobić. Zabić się, zanim ktoś mu w tym pomoże, wcześniej pokazując piekło, jakiego jeszcze nie zaznał. Coś jednak… Coś kazało mu się trzymać przy życiu. Dziwny instynkt podpowiadał mu, że ma tu swój cel, że jest coś, co powinien zrobić. A może to tylko zwykły instynkt przetrwania, nadzieja, która nie dogasa w pełni aż do ostatniej chwili.
– Pomóż mi – wyrwało mu się cicho, kiedy znów spojrzał na mężczyznę, wlepiając w niego błagalne spojrzenie. Nie obchodziło go to, że właśnie dlatego tacy jak on, zwykle nie wyrywają się do stawania w obronie za kimś. Przyjmowali w ten sposób pewną odpowiedzialność za poczucie bezpieczeństwa tej osoby, za kontynuowanie pomocy, nie mogli ostentacyjnie się wycofać, gdy już powiedzieli A. Zwykle nie potrafili. On sam by nie potrafił zostawić kogoś w sytuacji, w której sam się znalazł, gdyby mógł pomóc. Tak sądził.
Chciał go nawet jakoś zachęcić, zaczął gorączkowo myśleć nad tym, co może mu dać w zamian, ale nie potrafił nic wymyślić. Nic nie miał. Może pieniądze? Na pewno ma coś w portfelu.
Gorączkowo sięgnął do kieszeni i otworzył skórzany portfel, a w nim kieszonkę z drobnymi, bowiem w przedziałce nie miał żadnych banknotów. Nie zwrócił nawet uwagi na jedno ze zdjęć z boku, zbyt zaaferowany przegrzebywaniem zawartości. Miał tylko drobne. Niedużo.
Spojrzał z desperacją na mężczyznę i szukał słów, jednak zamilkł, widząc jego minę. Wtedy też, marszcząc brwi, posunął oczami w miejsce, w którym utkwione było spojrzenie obcego. Jego wzrok intensywnie wpatrywał się w zdjęcie przedstawiające wizerunek młodej kobiety o ciemnych, bujnych lokach, patrzącą na nich z delikatnym uśmiechem. Nie wiedział kim ona jest, wyglądała na dziewczynę mniej więcej w jego wieku. Nie miał oczywiście pojęcia, dlaczego przykuła takie zainteresowanie "Białego", że ten wyglądał, jakby zobaczył ducha.

Nie miał pojęcia kim była ta kobieta i czemu miał jej zdjęcie w portfelu, ale był jej kurewsko wdzięczny za to, że się w tym portfelu pojawiła, bo najwidoczniej coś w niej zainteresowało jedyny ratunek, jaki miał. Ten ratunek był już na nogach, a on czuł na sobie łakome spojrzenia oprychów, którzy jakby tylko czekali, żeby podejść i zacząć przedstawienie. Nie mógł tego wiedzieć, ale jednocześnie był pewien, że nikt go bezpośrednio nie zaczepił tylko dlatego, że był w trakcie „rozmowy” z tym niepokojąco wyglądającym, zachlanym i cuchnącym typem. Kiedy ten zaczął zbierać się do wyjścia, był o krok od ataku paniki i gdyby to zdjęcie go nie zatrzymało, chyba zacząłby płakać w głos i błagać życzliwego oprycha, by go nie zostawiał. No dobrze, zapewne wcale by nie zaczął, ale być może tylko dlatego, że strach odebrałby mu zdolność do jakichkolwiek działań, choćby i miał być to zwykły ryk. Nie mógł przecież wiedzieć, że w swoim poprzednim życiu z łatwością zliczyłby razy, podczas których uronił łzę. Był twardy. W tamtym życiu to jego się bali. W tym zupełnie nie pamiętał, jak wielkie pokłady dumy w sobie nosił i jak zaciekle potrafił walczyć o swoją godność. Był okrutnie przerażony, bo gdyby te osiłki zwyczajnie go ukatrupiły, to nie byłoby aż takie złe. Ale oni pieprzyli o obciąganiu i wcale sobie nie żartowali. Z zaskakującą łatwością potrafił sobie wyobrazić swoje ciało wydymane przez tłum, cuchnące od tego co by na nim zostawili, dogorywające w szczynach. Po tych ludziach, a raczej ludzkich wrakach bez dozy człowieczeństwa, spodziewał się wszystkiego i nawet nie spróbowałby podważać ich możliwości oraz wyobraźni.
Bardzo chciał mu odpowiedzieć skąd ma zdjęcie, naprawdę chciał. Reakcja Białego dała mu tak ogromną nadzieję, że wyśpiewałby wszystko z należytymi szczegółami, gdyby tylko miał odpowiedź. Ale nie potrafił jej udzielić i tylko bezradnie wpatrzył się w mężczyznę, nie kryjąc swojej rozpaczy wynikłej z niewiedzy. Wstyd był ostatnim o czym by teraz pomyślał, dlatego nawet nie próbował karcić się za tak ostentacyjne okazywanie tego, jak trzęsie dupą. Był pewien, że każdy w jego sytuacji zesrałby się pod siebie, gdyby gówno nie zamarzało w tym miejscu szybciej niż ludzkie zdolności do jego wydalenia.
Obserwował poczynania mężczyzny cały rozdygotany, wciąż zamierając na myśl, że to zdjęcie go nie zatrzyma i lada chwila postanowi jednak wyjść. Biały wyciągnął jakiś notes, wyglądający na równie sfatygowany co właściciel i już po chwili mógł dostrzec między kartkami dokładnie tę samą fotografię, którą miał we własnym portfelu. Rozwarł szczerzej powieki i zmarszczył brwi, rozmyślając gorączkowo, co to oznacza. Byli w jakiś sposób połączeni. Ta osoba znaczyła coś dla ich obojga. Być może… Być może znali się, będąc jeszcze na ziemi?
Nie potrafił powstrzymać zdradliwego uśmiechu wywołanego bezbrzeżną ulgą, gdy mężczyzna powiedział to jedno słowo – „chodźmy”. Szybko złapał za kieliszek i wypił zawartość, a potem popędził za Białym, z wdzięcznością przyjmując lepką, jebiącą zgniliznę kurtkę, która choć pozostawiała wiele do życzenia, to przynajmniej spełniała swoją funkcję. Wciąż co prawda zamarzały mu nogi, ale było znacznie lepiej, mając coś, co ogrzewało go jakkolwiek choćby od ud po szyję.

Choć przez chwilę, po samym wyjściu z knajpy, poczuł się bezpieczniej. Nie czuł dłużej nachalnych, obrzydliwych spojrzeń przesuwających się ślisko po jego ciele. Na dworze właściwie nie było żywej duszy, czemu wcale się nie dziwił, zważywszy na pogodę.
Posuwał nogami szybko, próbując dorównać krokowi Białego, ale także chcąc w ten sposób uniknąć ich całkowitego zesztywnienia. Ledwie słyszał słowa mężczyzny przebijające się przez wiatr i nie miał nawet siły, by odpowiedzieć, więc milczał, dopóki nie doszli do obskurnego mieszkania. Wciąż miał okropny mętlik w głowie, gdyż droga, którą przebyli, nie pozwoliła mu na choćby znikome poukładanie myśli.
Wszedł do mieszkania, znów czując silne napięcie. Nie miało się ono nijak do poprzedniego przerażenia, jednak zdecydowanie nie czuł się bezpiecznie. Nie wiedział kim jest ten typ i jakie były jego zamiary, na dodatek był na jego terytorium. Ale jeden przeciwnik był znacznie mniej przerażający niż cały ich tłum. W dodatku ten tutaj przynajmniej nie patrzył się na niego, jak na obiekt do wyruchania w każdy możliwy otwór.
Starał się zatrzymać myśli o tym, że sam może zaraz przypominać tych ludzi, których mijali na klatce. Nie miał nic. Kilka drobniaków i zdjęcie, które cudem uratowało mu dupę. Dzisiaj ten człowiek dał mu schronienie, ale co będzie jutro? Pojutrze? Za miesiąc? Nie potrafił uwierzyć, że wytrwa tyle w tym świecie. Nie umiał nawet znaleźć jakiegokolwiek zaczepienia dla myśli, by zacząć ustalać, jak się tu odnaleźć. Nie miał pojęcia, co począć. Czy potrafił cokolwiek, co mogłoby mu pomóc przetrwać? Jak na razie, patrząc na emocje, które go ogarniały, sytuacja nie rokowała dobrze.
W przeciwieństwie do gospodarza, nie ściągnął kurtki po wejściu. Wciąż był przemarznięty i z zaangażowaniem przyciskał poły za dużego ubrania do swojego ciała. Na uwagę o dotykaniu czegokolwiek, przeszło mu przez myśl, że przecież nie było tu za wiele rzeczy, które można byłoby zniszczyć, o ile w ogóle były jakiekolwiek. To przecież rudera.
Powstrzymał jednak język i tylko niemrawo skinął głową, rozglądając się cicho po oświetlonym jednopokojowym mieszkaniu. Niepewnie wszedł w jego głąb i znalazł sobie miejsce w kącie wysłużonej kanapy. Wbił swoje szczenięce spojrzenie w mężczyznę.
– Powiedz mi co tu się dzieje, proszę… Nie wiem, jak tu trafiłem, dlaczego, co to za miejsce. – Nie miał pojęcia, że praktycznie wszyscy tutaj tego nie wiedzą, miał nadzieję, że Biały będzie na tyle uprzejmy, by mu cokolwiek wyjaśnić. Jeśli nie da odpowiedzi na zadane pytania, niech choć wyjaśni mu, jakie panują tu zasady. Potrzebował punktu zaczepienia do stworzenia planu na przetrwanie. Jakiegokolwiek.

Pomimo całego niezrozumienia i paniki, zauważył pewnie zależności. Główną z nich było to, że każdy, na kim zdążył do tej pory zawiesić wzrok, był albo stary, albo w kwiecie wieku. Ewentualnie przez to, jak zaniedbani byli ci ludzie, po prostu tak wyglądali. Może on też będzie przypominać czterdziestolatka po półrocznym pobycie w tym świecie. Nie chciało mu się jednak w to wierzyć, mimo wszystko bardziej prawdopodobna była opcja, że młodzi ludzie albo w większości tutaj nie trafiali, albo po prostu ginęli w błyskawicznym tempie. Może po prostu miał nieszczęście trafić po prostu do złego lokalu, ale nikt z nich nie wyglądał przyjaźnie, każdy za to zdawał się nawykły do walki o przetrwanie, a także do sięgania po to, co do przetrwania potrzebne nie było, ale pozwalało zaspokoić sadystyczne ciągoty. Te spostrzeżenia tylko przychylały go do uwierzenia, że trafił do piekła, albo co najmniej czyśćca.
Biały pospieszył z odpowiedzią na pełne niepokoju pytania, lecz wcale nie odczuł radości, gdy okazało się, że jego wnioski nie mijały się nadto z prawdą. A może raczej tym, do czego doszli ludzie, którzy trafili tu wcześniej. „Inny świat” miał jakiś fałszywie optymistyczny wydźwięk, szczególnie porównując go do drugiej opcji. Najwidoczniej Biały nie miał w nawyku dokładania sobie do kosza odchodów, w jakich się topił i wolał tę mniej złowieszczą nazwę. Być może dla mężczyzny to był po prostu inny świat. Z kolei on sam był przekonany, że dla niego to miejsce stanie się zwykłym piekłem.
Zaczął się mocniej rozluźniać, słysząc, że mężczyzna pomimo swojego niezachęcającego wizerunku, okazuje się skłonnym do rozmowy człowiekiem, który nie próbuje żadnych dziwnych rzeczy, choć mógłby przecież spróbować szczęścia już na wejściu. Mimo to, nie tracił czujności. Pamiętał, że nikt nie wyrywał się do zadarcia z tym typem w barze, a także nie umknęło jego uwadze, że piętro, na którym znajdowało się mieszkanie Białego, jako jedyne pozostawało czyste od menelów i innych zbłąkanych dusz.
Skrzywił się lekko, słysząc wspomnienie o pracy, a potem także o ludziach, którzy tu są, a raczej, których nie ma. To dziwne. Nie czuł się źle ze sobą. Nie czuł się… zły. Jednocześnie miał świadomość, że nóż w jego kieszeni musiał wskazywać, że nie był bezgrzesznym człowiekiem. Bo przecież z jakiego powodu miałby nosić przy sobie broń, nawet będąc tak lekko ubranym, że na pewno znalazłby pożyteczniejszy użytek dla swoich kieszeni? Dlaczego włożył tam akurat nóż?
Musiał poznać samego siebie na nowo i zaczynał odkrywać, że jest całkiem spostrzegawczy. Pomimo swojej sytuacji, analizował już wiele rzeczy na raz, segregował informacje, starał się uporządkować półki w umyśle. Jakkolwiek, nie było to łatwe.
– Czy ktoś się stąd kiedyś wydostał? Zniknął bez śladu? – dopytywał z nadzieję, wyjmując znów swój portfel, uświadamiając sobie, że prócz pieniędzy, miał w nim jakieś dokumenty. Pełen oczekiwań, wysunął z jednej kieszonki coś, co powinno być dowodem, chcąc poznać choć swoje imię. Zdziwił się, gdy jego oczy natrafiły na pusty plastik, tak jakby ktoś zapomniał nałożyć na niego nadruk. Ich istnienia naprawdę zostały wymazane w tym świecie. Byli jak nowonarodzeni, jednak w starych ciałach. Dlaczego?
To musi być piekło. To, co czuł teraz nie miałoby prawa wystąpić w żadnym innym miejscu. Chyba już nawet nie zdziwiłby się mocno, gdyby usłyszał, że po ulicach chodzą demony.
– Gdzie mogę znaleźć pracę? Nie wiem, co potrafię i… – Zacisnął boleśnie szczękę, wbijając spojrzenie gdzieś w punkt przed sobą. Najwidoczniej nie był durniem, bo nawet jeśli zadał to swoje głupie pytanie, sam już domyślał się najoczywistszej odpowiedzi. Uprzejmi obywatele z knajpy przecież bardzo ochoczo podsuwali opcję, w jakiej najwidoczniej miałby całkiem solidne branie, sądząc po pierwszych „zachwytach”. Jeżeli każdy tutaj podchodził do słabszych jak do zwierzyny, czy miał jakąkolwiek szansę przetrwać, wykonując normalny zawód? Prędzej czy później ktoś go dopadnie, nie starając się nawet zawlec w ciemną uliczkę. To miejsce na pierwszy rzut oka raziło bezprawiem. Z jakichś powodów wiedział jak to działa. Musiał umieć się bronić i mieć solidne plecy. Jeśli dobrze to rozegra, jego plecami będzie Biały, z czasem okaże się na ile mocnymi.
– Naucz mnie, jak się obronić. Odwdzięczę się… jakoś. – Na tę chwilę nie miał co zaoferować, ale przecież, jeśli dostanie czas, to na pewno na coś wpadnie. W czymś musi być dobry. Przetrwa. Nie da się, kurwa, zabić pierwszego dnia. Wolałby również nie dać się wydymać czy to w przenośni, czy też dosłownie.

Niemal się ucieszył, słysząc pierwsze słowa. Skupił się na ich przyjemnym brzmieniu, nie dopuszczając do głowy, że nawet jeśli było paru, to większość jednak pozostawała w tym miejscu, gniła od środka, a w końcu zdychała jakąś podłą śmiercią. Niemal się ucieszył, bo to dawało nadzieję. Jednak nim zdążył temu śmiałemu uczuciu dać się wedrzeć do serca, usłyszał o „bestiach” i mina natychmiast mu zrzedła. Czy to jakieś podkoloryzowanie? Tak, pewnie tak. Może mówił o jakiejś wyrośniętej leśnej zwierzynie. Przecież to niemal niemożliwe, żeby naprawdę po terenie tego świata chodziły demony, prawda? Nieprawda. Przecież nawet nie potrafił zaangażować się w to oszukiwanie siebie. Czuł, że wszystko tutaj było jak najbardziej możliwe i postanowił zaufać Białemu, że po prostu nie warto zapuszczać się poza tereny miejskie. Nie, żeby te zachęcały większym bezpieczeństwem. Po prostu bestie przybierały inną formę.
Obejmował kubek z ciepłym naparem, wstrzymując się z piciem, chcąc nacieszyć się jak najdłużej gorącem, które aż parzyło wnętrze jego wciąż drżących dłoni. Mimo bólu, z zaangażowaniem przyciskał palce do rozgrzanej powierzchni, a brodę trzymał nad parą, ciesząc się tym znikomym źródłem ciepła.
Jego oczy napełniły się brakiem przekonania, gdy mężczyzna tak lekko podszedł do tematu pracy, a moment potem zacisnął mocniej wargi, słysząc niewesoły śmiech wyrywający się z gardła Białego w reakcji na propozycję. Gdy na nią odpowiedział, pozostawało mu wbić spojrzenie w mdły kolor herbaty, a im dłużej Biały mówił, tym mocniej opuszki jego palców wyginały się na powierzchni kubka i była to jedyna oznaka tego, jak bardzo dotknęły go te słowa i okrutna świadomość, że tu dobroć Białego się kończy. Może i udało mu się uniknąć zbiorowego gwałtu, ale co z tego, skoro jutro znów zostanie sam, nie wiedząc jak odnaleźć się w tym świecie i jedyne na co będzie mógł liczyć to to, że gdy ktoś już się do niego dorwie, przynajmniej będzie miał tyle przyzwoitości, by na koniec rzucić rublem.
Dlaczego, skoro został przywitany w ten sposób, od razu zaczynał wierzyć, że jedyne do czego się nadaje, to bycie dupodają? Przecież musiał coś potrafić… Był młody, ale przecież… przecież musiał…
Nie odpowiedział na okrutnie szczere słowa Białego i pokornie pozostawił spojrzenie wbite w stygnącą herbatę, kiedy usłyszał tę jakże złotą radę, która nijak go nie ratowała. Co mu pozostawało, jeśli nie sprawdzenie granic faceta, który wykazał jakąkolwiek chęć pomocy? Musiał spróbować. Musiał też pogodzić się z tym, że ta noc będzie ostatnią w miarę spokojną. Rano skończy na ulicy i przy odrobinie szczęścia uda mu się zamarznąć szybciej niż zostać obrabowanym, wyruchanym i skończyć z poderżniętym gardłem.
Kątem oka zerknął, jak mężczyzna kładzie się pod ciepłą kołdrę i natychmiast mu pozazdrościł. Sam coraz mocniej marzł, herbata również już niemal ostygła, więc zaczął ją w końcu pić, starając się nie uderzać zębami o brzeg kubka. Cały dygotał, więc gdy dopił herbatę, odstawił kubek na bok i podkulił kolana pod brodę, starając się objąć kurtką jak najszczelniej całe ciało. Zapatrzył się w podłogę przed sobą, czując coraz większy ciężar rzeczywistości i rosnącą gulę w gardle. Nie ma najmniejszych szans, by zdołał zasnąć. Za bardzo bał się poranka i chciał jak najmocniej wydłużyć chwile, które go od niego dzieliły. Z drugiej strony, gdyby udało mu się zasnąć, może na chwilę zapomniałby o zimnie.
Przyłożył czoło do kolan, mocniej przyciskając ramionami nogi do reszty ciała. Nie będzie ryczał, łzy nawet nie próbowały wkraść się do jego oczu. Wcale jednak nie musiał płakać, żeby wyglądać, jak obraz rozpaczy i beznadziei. Próbował zebrać myśli, zaczął analizować, czym mógłby się zająć od jutra, ale przecież nie wiedział nawet, jak funkcjonuje ten świat, czego może oczekiwać w przypadku pracy, gdzie jej szukać, z kim się zbratać, kogo unikać i czy te parę rubli w portfelu starczy mu choćby na śniadanie. Bo nie liczył nawet, że za tę kwotę uda mu się dorwać jakieś długie spodnie, cieplejsze buty i cokolwiek, co pozwoli mu nie zamarznąć.
Cisza go bolała. Coraz mocniej pogrążał się we własnych myślach i coraz boleśniej odczuwał tę okrutną samotność. Był zdany tylko na siebie i nie potrafił udźwignąć tej odpowiedzialności. Ściskało mu gardło, gdy myślał nad tym, co ma nadejść. Przez chwilę panika narosła do tego stopnia, że zaczął poważnie rozmyślać nad wbiciem sobie tego noża w gardło. Może tak byłoby lepiej? Zapewne by było. Nie miał jednak odwagi wyciągnąć ostrza i choćby przystawić go do skóry. A może po prostu było mu zbyt zimno, by wykonać jakikolwiek ruch, który pozwoli zimnu zakraść się głębiej.
Nie wiedział, kiedy paniczne rozmyślania zaczęły zlewać się w nieskładne obrazy. Wciąż siedział w tej samej pozycji, lecz jego głowa ułożyła się bokiem na kolanach. Zamknięte oczy skierowane były w stronę obcego mężczyzny. Jego oddech w końcu się uspokoił. Ciało wciąż drżało, ale zapadł w stan przypominający sen. Po raz pierwszy odkąd się tu znalazł, jego twarz wyglądała spokojnie, a tym samym jeszcze młodziej i niewinniej niż zwykle.

Nie potrafił zasnąć. Obrazy zlepiały się w całość i rozpadały na drobne szczątki, oddychał, a za chwilę miał wrażenie, że powietrze nie może odnaleźć drogi do płuc. Marzł i pocił się jednocześnie. Gdy w końcu wszystko ogarnął mrok i przyszło miłe otępienie, nie potrafiłby odpowiedzieć, czy zasnął, czy z wycieńczenia po prostu stracił przytomność. Najważniejsze, że efekt został osiągnięty – bardzo późno, ale jednak dostąpił łaski braku świadomości. I jakże niemiło było ją odzyskać.
Przebudził się już, gdy gospodarz krzątał się po domu, ale nie paliło mu się do otwierania oczu. Czerpał z tych niemal beztroskich chwil, póki tylko mógł. Przez chwilę nawet miał nadzieję, że to wszystko mu się przyśniło, szybko jednak zrozumiał, że nie ma tyle szczęścia. Wciąż znajdował się w dziwnej do spania pozycji i czuł smagający twarz chłód, nie uszło jednak jego uwadze, że nie ma już na sobie tylko kurtki. Jego palce desperacko zaciskały się na materiale koca, przyciskając go do siebie. Musiały to robić już długo, bo gdy w końcu świadomie poluźnił ucisk, poczuł jak zastygnięte w jednej pozycji stawy protestują tępym bólem.
Otworzył gwałtownie całkiem przytomne oczy, kiedy Biały znalazł się obok i postanowił wybudzić go mało delikatnym gestem. Wygrzebał spod koca dłonie i bez zająknięcia przyjął śniadanie, zerkając przelotnie na mężczyznę. Miał nadzieję dostrzec go wyraźniej w świetle dziennym, jednak jak się okazało, za oknem wciąż było ciemno. Mruknął niemrawe podziękowanie i zabrał się za jedzenie, wiedząc, że dzielenie się posiłkiem jest prawdopodobnie niespotykanym gestem w tym świecie.
Sen dał mu tyle, że odpoczął trochę od gwałtownych emocji. Jego umysł miał czas, by do nich nawyknąć, zaakceptować w pewnej części ten dziwny, nieprzychylny los i jego konsekwencje. Przestał panikować. Znalazł się w tym świecie, a po obudzeniu wciąż tu był – nie miał złudzeń – musiał nauczyć się w nim żyć, przetrwać tak długo, jak mu się uda i znaleźć odpowiedź na pytanie, dlaczego w ogóle tu trafił. A potem musiał się stąd wydostać.
Wstawszy z niewygodnej kanapy, milcząco podszedł do okna, odbijającego teraz wnętrze domu. Nie mógł wcześniej skupić się na sobie, zbyt przytłoczony wszystkim, co zostało na niego zrzucone. Teraz, patrząc na odbicie w szybie, próbował pojąć, jak dziwne to uczucie, widzieć własną twarz i czuć się tak, jakby patrzył na kogoś obcego. Nic o sobie nie wiedział. Dopiero teraz widział, dlaczego każdy zwracał na niego uwagę. Był przystojny, a wciąż przebijająca się przez oblicze młodość, nadawała mu wyrazu delikatności, pomimo wszystkich kolczyków, które starały się chyba go przyćmić. Pewnie na Ziemi był zadowolony z tego co widział, gdy patrzył w lustro. Tutaj to ciało było przekleństwem. Był zbyt nieskazitelny dla tych ludzi, za mocno się wyróżniał, za bardzo kusił nieznanym, czy też dawno zapomnianym. Był młody, przystojny i w zestawieniu z nimi, niemal niewinny. Musiał udowodnić temu światu i samemu sobie, że to tylko powłoka. Przecież skoro tu trafił, musiał być takim samym skurwielem jak oni wszyscy.
Choć w jego głowie wciąż kotłowało się sporo pytań, nie miał okazji do ich zadania, bo Biały wetknął mu w dłoń pieniądze i zalał groźbami, których chłopakowi wcale nie chciało się podważać. Może i facet okazał mu więcej dobroci niż zapewne ktokolwiek z tutejszych mógłby przez całe swoje parszywe życie, ale bez wątpienia pozostawał niebezpieczny i bez mrugnięcia okiem mógłby zamienić swoje słowa w czyny.
Znajdzie dziś pracę, nie ma innego wyjścia. Musiał przyznać, że pożyczka u tego typa była niezłą motywacją. Może nawet lepszą niż perspektywa zamarznięcia.
Mężczyzna, wbrew temu co powiedział wczoraj, wydawał się w nastroju do pomagania, korzystał więc, wiedząc, że wszystko ma swój koniec. Naginając nieco cierpliwość Białego, uprosił go, by zaszedł z nim do najbliższego sklepu, gdzie kupił spodnie. No, ciężko było nazwać to rzeczywistym sklepem. Bardziej przypominało w połowie zadaszony stragan, bo reszta dachu była prowizorycznie zawieszonymi szmatami, a za wejście do budynku robiła wybita w murze dziura. Zdziwił się, że w środku było dużo ciuchów, które nie wyglądały wcale, jak prosto zdjęte z ciała jakiegoś zwierza. Nie, to były przeróżne ubrania, które z łatwością szło spotkać na ziemi. Większość była brudna i podniszczona, szybko więc domyślił się, skąd te się brały. Gdy założył w miarę ciepłe spodnie i dorwał najtańsze, podziurawione buty, które przynajmniej nie były klapkami, starał się nie myśleć o tym, do kogo mogły należeć wcześniej. Jeżeli będzie za dużo rozmyślał o takich sprawach, lada dzień i jego ciuchy zostaną wystawione na sprzedaż w tej ruderze.
Jego śniada, gładko ogolona twarz wyglądała jak nieumiejętnie doklejona do innego ciała, gdy topił się w śmierdzących, poniszczonych i za dużych ubraniach. Jakaś jego część żałowała, że nie mógł zrobić z twarzą tego, co z ciałem. Zakryć, oszpecić, sprawić, że będzie mniej przykuwał uwagę ludzi, którzy łaknęli kontaktu z czymś, co wyglądało mniej odrzucająco niż wszystko, z czym mieli do czynienia przez lata życia tutaj.
Nie mówił, zapewne zadowalając tym Białego. Cały czas przede wszystkim myślał, zastanawiał się co dalej, rozważał swoje szanse na przetrwanie. Ze swoim zamyśleniem i skupionym spojrzeniem, analizującym wszystko, co mijali, wyglądał spokojnie. Mniej jak przerażone dziecko, bardziej, jak człowiek, który wie co robi. Nie wiedział oczywiście, ale czy tak naprawdę różnił się tym od kogokolwiek tutaj? Nikt nie mógł wiedzieć, po co tu był.
Weszli do jakiegoś pomieszczenia, po którym zwyczajowo, raczej dyskretnie się rozejrzał. Nie zareagował nijak na pojawienie się kobiety, która przywitała ich z entuzjazmem zupełnie nie pasującym według niego do Innego Świata. Dziwnie było ujrzeć kogoś, kto się uśmiechał. Trochę go to zdezorientowało, tak samo, jak pytanie o imię, którego przecież nie znał.
Za następnymi drzwiami czekało go coś skrajnie innego. Twarz tego, kogo miał przed sobą, nie przypominała niczego, co wyobraźnia odważyłaby się mu podsunąć, myśląc o ludzkiej twarzy. Miejsce, w którym się znaleźli, przypominało w jakiś sposób biuro, nawet jeśli mocno upośledzone. Domyślił się, że człowiek, na którego właśnie patrzył, to właśnie ten, u którego miał szukać pracy, dlatego też pilnował się, by nie zdradzić miną obrzydzenia, jakie go złapało, gdy patrzył na tę pokraczną osobę. Powstrzymał nawet skrzywienie, kiedy usłyszał „a to co?”, jakby był jakimś przedmiotem na targu.
Znów zapytany o imię, zaczął się szybko zastanawiać i rozglądać, szukając jakiejkolwiek podpowiedzi. Spojrzenie ciemnych oczu spadło w końcu na wyróżniający się, kolorowy tatuaż, który miał na wierzchu dłoni. Przedstawiał zwierzę, które przyszło z odpowiedzią.
– Lev – usłyszał swój głos, dziwnie zaciśnięty, jakby przez te godziny milczenia zapomniał, jak prosperować. – Mam na imię Lev – poprawił się, głośniej i pewniej, patrząc wprost na powykręcaną twarz, nawet jeśli sprawiało mu to pewien dyskomfort – słyszałem, że możesz mieć dla mnie jakąś robotę – dodał krótko, zjadając czające się na końcu języka „przyjmę wszystko”. Nie chciał i nie mógł brzmieć na desperata. Nie mógł okazać słabości, strachu, braku doświadczenia w tej walce o przetrwanie. Wiedział to i wszystkie przytłaczające uczucia tego typu dusił głęboko w sobie, udając, że wcale nie jest skazany na czyjąś łaskę.

Milczał, starając się uspokoić przyspieszone bicie serca i stres związany z każdą kolejną reakcją pokraki. Był ohydny, odrażał i sprawiał, że Lev miał ochotę natychmiast wyjść, a perspektywa pracy dla tego człowieka zadawała mu się coraz mniej atrakcyjną opcją. Może jednak lepiej byłoby zakopać się pod zaspą i poczekać? Zesztywniał cały, ale nieustępliwie patrzył prosto na powykręcaną twarz, pilnując swoich reakcji, przysięgając sobie, że podda się dopiero, gdy zejdzie z drogi temu kaprawemu oku. Nie mógł okazywać słabości, bo w momencie, w którym to zrobi, będzie skończony. Na szczęście miał w sobie najwidoczniej solidne pokłady odwagi i buńczuczności, bo całkiem wzorowo wytrwał te przeciągające się chwile. Nie zadrgała mu nawet powieka, gdy pewnym krokiem podszedł do Stiopy na jego wezwanie. Nie podobało mu się to, jak jest oglądany, nie podobała mu się myśl, że najwidoczniej cokolwiek przygotował dla niego wykręt, miało związek z wyglądem. Inaczej przecież nie przyglądałby mu się tak dokładnie. I chyba właśnie dlatego, że z łatwością połączył fakty, wcale nie odczuł ulgi, słysząc, że znajdzie się dla niego jakaś praca. Nie wiedział co zrobi, jeśli jego scenariusz się spełni. Nie zamierzał zostać kurwą, z drugiej zaś strony, choć zaczęło go to wkurwiać, kurczowo trzymał się życia. Czuł w kościach, że nie może pozwolić sobie na śmierć. Był tu po coś – to bezpodstawne przekonanie świdrowało mu mózg i nie dawało spokoju. Nie dawało również sięgnąć po nóż i wbić go sobie w tętnicę.
Stiopa nie musiał namawiać go dwa razy, żeby spierdalał, bo zrobił to z rozkoszą, czując niewymowną ulgę, gdy w końcu znalazł się daleko od zasięgu czujnego spojrzenia. Zerkał na Białego, próbując wyczytać cokolwiek z jego twarzy, ale ta pozostawała zacięta i nieprzenikniona, a Lev czuł, że próba ubłagania go, by dał mu więcej czasu, to nienajlepszy pomysł. Mimo to, rozważał tę opcję całą drogę i kilka razy nawet otworzył usta. Za każdym razem jednak się powstrzymywał i trwało to, aż doszli do kolejnego niezapraszającego swoim wyglądem budynku. Nieważne, przecież Biały nie mógł nic poradzić. Widział, że chciał pomóc, wtedy, gdy zapytał Stiopę czy jest pewien i to najprawdopodobniej było najwięcej, co mógł zrobić.
Na wejściu do dość ciepłego holu, powitał ich ochroniarz, co natychmiast zaalarmowało Lva. Osiłek pilnujący, kto wchodzi, nie wróżył dobrze w kontekście jego pracy, gdy z kolei przeszli głębiej, już zupełnie stracił nadzieję, że miało być to coś… normalnego. Rzucił Białemu spojrzenie, które wołało o pomoc, protestowało przed tym co miało go czekać. Ale Biały z jakimś zrezygnowaniem polecił jedynie nie wybrzydzać. Lev zacisnął ciasno wargi, przełykając złość. Przecież mógł mu pomóc. Tylko kilka dni, gdyby pozwolił mu zostać kilka dni u siebie, na pewno znalazłby coś mniej uwłaczającego. Nie musiałby się czuć jak niewolnik wystawiany na sprzedaż. Jeszcze chwila a ktoś zacznie zaglądać mu w zęby, wcale by się nie zdziwił.
Ponuro skinął Białemu głową i skupił się przede wszystkim na zduszeniu emocji. Musi przetrwać. Za wszelką cenę musi przetrwać.
Mężczyzna, który okazał się Kroszką, nie wzbudzał sympatii. Uśmiechał się, ale uśmiech nie sięgał oczu, był lisi i łatwy do przejrzenia. Bladoniebieskie oczy wprawiały w niepokój, a gdy prześlizgnęły się po ciele Lva, cały pokrył się ciarkami. Wszystkie instynkty podpowiadały mu, że powinien uciekać, jak najszybciej i jak najdalej. Mimo to sztywno siedział w miejscu i odwzajemniał trupie spojrzenie, czując podchodzące do gardła mdłości na brzmienie cichego, sztucznie uprzejmego głosu.
– Podejdź, chłopcze – polecił Kroszka, nie zdejmując z twarzy niezgranego z oczyma uśmiechu. Lev powstrzymał się przed zirytowanym westchnieniem i podniósł się, podchodząc do siedzącego swobodnie faceta. Zrobił kolejny krok w przód, gdy okazało się, że ustalona przez Lva odległość nie odpowiadała Kroszce. Zesztywniał, kiedy ten leniwym gestem sięgnął swoją chudą dłonią do zamka powyciąganej kurtki, rozpinając go powoli i pożerając zimnym spojrzeniem klatkę okrytą już tylko cienkim podkoszulkiem.
– Imię?
– Lev. – Brzmiało to bardziej niechętnie niż miał w zamiarze. Ale Kroszka tylko pogłębił uśmiech, niespiesznie sunąc pustymi od emocji oczyma ku jego twarzy.
– Śpiewasz, Lev? – Ściągnął lekko brwi, całkowicie zaskoczony tym pytaniem.
– Tak – odpowiedział zbyt szybko, lekko zachrypniętym głosem. Nadzieja wtłoczyła się w niego gwałtownie i niemal boleśnie, jakby ktoś wciskał ją w jego serce ze zbyt dużym ciśnieniem. To miejsce wyglądało jak wątpliwej reputacji bar. Miał scenę. A ten przerażający, ale wciąż mniej odrzucający niż Stiopa typ pytał, czy śpiewa. Nie wiedział, ale to nie miało znaczenia. Jeżeli nie śpiewa, to kurwa zacznie.
– Cudownie – wymruczał tym martwym szeptem Kroszka, wywołując na ciele Lva kolejną falę nieprzyjemnych dreszczy. – Nadasz się. Myślę, że zrobisz tu piękną karierę, Lev.

Gdy Biały już wyszedł i zostali sami, Kroszka kazał mu śpiewać. Dziwne było to zjawisko, ale Lev choć nie znał swojego imienia, pamiętał słowa wielu piosenek, których tytuły podsuwał mu mężczyzna. Co więcej, okazało się, że trafił ze swoim śmiałym przypuszczeniem, bo jego nowy szef był ewidentnie zadowolony z tego, co słyszał. Choć z drugiej strony ciężko było to stwierdzić, jako że ten nieprzyjemny uśmiech mógł świadczyć dosłownie o wszystkim.
– Dostaniesz pokój, jeśli nie masz się gdzie podziać. Dbamy tu o nasze gwiazdy – zapewniał z tym samym wyrazem twarzy, gdy przechodzili z głównej sali na wyłożony czerwoną wykładziną korytarz. Coś jednak sprawiało, że Lev wcale nie czuł radości na te słowa. Były podszyte czymś nieprzyjemnym, co do złudzenia przypominało szyderstwo. Może był przewrażliwiony?
– Nie mam – potwierdził, tym samym akceptując ofertę. Kroszka więc w pierwszej kolejności zaprowadził go do tegoż pokoju, znajdującego się na piętrze. Był zaskakująco… ładny. Jak wszystko tutaj, nie opływał w luksusy, ale w żaden sposób nie przypominał tego, co zastał u Białego. Chociażby łóżko. Było duże i wyglądało na wygodne, a pokój nie był aż tak mały, jak spodziewał się tego Lev. Choć wszystko było poobdzierane i raczej wiekowe, jak na standardy tego świata, wyglądało przyzwoicie.
– Wieczorem dasz koncert, wypłatę dostajesz po każdym występie. Na piętrze jest garderoba, łazienka i kuchnia, zaraz przyślę kogoś, żeby cię oprowadził. Ogarnij się do dziewiętnastej i nie zakładaj na siebie zbyt dużo. Nie musisz być też cały czas na scenie, najlepiej to bądź tam jak najmniej. Pamiętaj, im więcej sypną, tym więcej zarobisz – Kroszka wyjaśniał zasady, a Lev, już bardziej rozluźniony niż na wejściu, przytaknął głową ze zrozumieniem. Tyle mógł zrobić – poświecić ciałem, popindrzyć się do klientów i przyjąć napiwki w gacie. W zasadzie całkiem zajebista fucha mu się trafiła.
Ponieważ nie miał dodatkowych pytań, Kroszka go zostawił i tak jak obiecał, kilka minut później ktoś zapukał do jego drzwi. Gdy otworzył, ujrzał przed sobą wysokiego, chudego i niezbyt pięknego faceta, który mógł być z dziesięć lat starszy od niego samego.
– Ty jesteś ten nowy? – rzucił dość opryskliwie facet, ścinając Lva nieprzychylnym spojrzeniem lekko koślawych oczu.
– Wskazówki co do adresu były niedokładne? – zapytał ze słodkim uśmiechem w odpowiedzi, ale szybko domyślił się, że ten osobnik jest zbyt tępy na sarkazm.
– Co?
– Tak, to ja – poddał się i zachęcony suchym „to chodź”, opuścił swój nowy pokój, by udać się na zwiedzanie.
Facet pokazał mu pomieszczenia, o których wspomniał Kroszka i Lev był szczerze zaskoczony, bo każde z nich było naprawdę przyzwoicie wyposażone. Łazienka miała dwie odsłonięte kabiny prysznicowe, a pamiętał, że Biały takich luksusów u siebie nie miał. Garderoba witała nie tylko masą przeróżnych ciuchów, butów i świecideł, ale też prawie niepopękanymi lustrami i krzesłem, a kuchnia miała więcej niż jeden palnik. Podczas całej tej podróży napotkali tylko dwie osoby, które wyglądały, jakby dopiero co zerwały się z łóżka. Obydwie były widocznie starsze niż Lev i zdecydowanie mniej urokliwe.
– Pusto tu – zauważył, gdy szli do pralni, czy tam jakiegoś innego pomieszczenia gospodarczego.
– Wszyscy odsypiają nockę – wyjaśnił z jakimś wyrzutem facet. No tak, przez Lva musiał się zerwać z łóżka, to by tłumaczyło jego brak sympatii.
– Dużo osób tu mieszka? – dopytywał, rozglądając się od niechcenia po korytarzu.
– Na jedynce pięć. No, sześć teraz.
– Na jedynce?
– No tu gdzie jesteśmy przecież. Tych co nie występują jest więcej, na zerówce. Na dole no – dodał, widząc niezrozumienie rozmówcy. – Nikt nie trafia na jedynkę od razu.
– Ja trafiłem – zauważył, a w odpowiedzi otrzymał nieprzyjemnie prychnięcie.
– Ta? No popatrz. – Okej, wyglądało na to, że nie tylko wczesna pobudka wyprowadziła jego nowego kolegę z równowagi. Najwidoczniej główną przyczyną była zwykła, prymitywna zazdrość i Lev domyślał się już, że będzie się z nią mierzył na każdym kroku. Wyglądało bowiem na to, że naprawdę trudno było spotkać tu kogoś o jego urodzie i w tak młodym wieku.

Kurewsko przyjemnie było wziąć prysznic. Nie był gorący, ale też nie lodowaty, a na podłodze nawet leżało mydło, więc mógł rzeczywiście zmyć z siebie cały zaległy brud. Tylko delikatnie stresował się tym co zastanie, gdy wyjdzie zza kulisów i zacznie śpiewać. Stres dominowała ulga, że jest tu, żeby śpiewać, a nie, by dawać dupy. Reszta jakoś pójdzie.
Na swój występ wybrał ciasne, zbyt ciasne skórzane spodnie i koszulę, która była na tyle cienka, że prześwitywał przez nią tusz tatuaży, a także kolczyki w sutkach, które odkrył dopiero, gdy brał prysznic. Gdy spojrzał w lustro, wyglądał naprawdę dobrze, nieporównywalnie do tego, co prezentował sobą rano. Najwidoczniej Kroszka również był mile zaskoczony tą zmianą, bo gdy przywitał go pod sceną, lisi uśmiech zdawał się nabrać więcej… emocji, a przynajmniej czegoś, co mogło je udawać.
O dziwo nie czuł się skrępowany, gdy wyszedł na scenę i zaczął śpiewać. W lokalu było znacznie więcej ludzi niż rano, było gwarno i gorąco, a gdy pojawił się na podeście, wszystkie oczy skierowały się na niego. Najwidoczniej był próżny, bo te spojrzenia, zupełnie odwrotnie do tego co było wczoraj, satysfakcjonowały go. Chyba po prostu naiwnie wierzył w to, że ochroniarze rozsiani po budynku byli tu między innymi dla niego i wszyscy tutaj mogli co najwyżej popatrzeć. Nikt nie zmusi go o obciągania, nikt się na niego nie rzuci. Nie. Mogli tylko patrzeć.
Poszedł za radą i krążył z mikrofonem między stolikami. Choć czuł obrzydzenie, dawał się dotykać, sprawnie jednak wywijając się spod łap, gdy już dostał z nich to, na czym najbardziej mu zależało. W pewnym momencie zauważył przed sobą Rodię i posilił się nawet na uśmiech.
Po kilku piosenkach, gdy skończył na dziś, zszedł ze sceny i poszedł prosto do niego.
– Przyszedłeś podziwiać czy po kasę? – zagadał, szczerząc się do Białego, ukontentowany kwotą, która wyzierała spod jego spodni. Widział, że pod sceną Kroszka wymownie na niego patrzył i dawał znać, by zaraz do niego podszedł, więc skinął mu głową, mając zamiar udać się w jego kierunku po krótkiej pogawędce z Białym.

Endorfiny w jego wnętrzu przypomniały sobie najwyraźniej, że mogą istnieć również w tym świecie, bo przyspieszony śpiewem i wyginaniem ciała oddech wydobywał się przez usta rozciągnięte w zadowolonym z siebie uśmiechu. Naiwnie uwierzył, że nie będzie źle. Zostanie gwiazdą tego wyniszczonego zepsuciem świata, będzie umilać ludziom podłe życie swoim głosem i ciałem, którego będą pożądać w swoich myślach. A potem wrócą do domów i innych spelun zapijać smutki, bo Lva ochroni jego pozycja, ta, którą zyskał dzięki ładnej twarzy i młodemu wiekowi. Szef będzie go chronił, bo dostarczał wybitnej rozrywki rozrzedzającej wszystkie odcienie szarości, do których przyzwyczajono te ludzkie wraki. Co więcej, dobrze się bawił. Śpiewając, wyzwalał część swojej duszy, mógł się wyżyć, krzyczeć, ubierając to w porywające nuty. Mógł się popisać przed Białym, stać przed nim i swoim uśmiechem dzielić się satysfakcją. Biały mógł mieć go pod swoim dachem, mógł mu pomóc, mógł mieć dla siebie, ochronić, a teraz radził sobie bez niego i mógł sprawić, że Biały będzie żałował i będzie zazdrosny o łakome spojrzenia przesuwające się po ciele Lva.
Endorfiny w jego wnętrzu sprawiły, że na kilka długich minut stał się tylko przykrym durniem.
Skinął nie bez zadowolenia, gdy usłyszał pytanie.
– Oferowali kwaterę, więc… – Wzruszył lekko ramionami, po czym jakby się ocknął i szybkim gestem wyciągnął zza paska spodni kilka banknotów. Nieco więcej niż otrzymał od Białego. Wsunął je w dłoń mężczyzny stanowczym ruchem. – Oddaję – wyjaśnił niezobowiązująco i obejrzał się przez ramię, gdy do jego uszu dotarł głośny gwizd. Kroszka tracił cierpliwość.
– Dzięki – rzucił jeszcze szybko do swojego wybawiciela, gdy usłyszał jego komplement. Sekundę później skinął mu głową w geście pożegnania i szybkim krokiem ruszył w stronę Kroszki, wchodząc w cień boleśnie czerwonego korytarza. Blade oczy patrzyły na niego z chłodem, lecz tańczyły w nich iskry, których Lev nie potrafił i nie chciał zinterpretować. Ściągnął lekko brwi, gdy koścista dłoń mężczyzny wyciągnęła się w jego kierunku, sugerując, że oczekuje coś otrzymać. Lev posłał w stronę szefa nierozumiejące spojrzenie.
– Później dostaniesz swoją działkę – odparł mężczyzna, nie zdejmując z twarzy żmijowatego uśmiechu i ponaglająco zafalował palcami. Lev w końcu, nie szczędząc grymasu, z pewnym wahaniem wyjął z zakamarków ubrań banknoty i złożył je w blade paluchy.
– Później? – powtórzył, ruszając za Kroszką i ochroniarzem, gdy ten skinął wymownie głową w głąb korytarza. Lev nie rozumiał, miał jeszcze występować? Był przekonany, że wypełnił swoją część na dzisiaj, zresztą, czy nie szykowała się właśnie do występu kolejna osoba? Po jego plecach samoistnie przebiegło zimne, obślizgłe uczucie, jakby ktoś przesunął wzdłuż kręgosłupa wyjątkowo długim i obrzydliwym jęzorem. Dostał dreszczy, a coraz znaczniejsza cisza, gdy oddalali się od głównej sali, wzmagała wkradający się niepokój. Dlaczego wciąż szedł z nimi ten milczący osiłek?
– Później – potwierdził spokojnie Kroszka, wysuwając z kieszeni fajka i odpalił go, rozświetlając wzmagającą się ciemność, stworzoną przez bordową wykładzinę i brak jasnego światła, które w tej części korytarza zastąpiły czerwone żarówki, tworząc coraz bardziej intymną atmosferę. Już dawno minęli schody, którymi Lev mógłby wrócić do swojego pokoju. Nie zauważył momentu, w którym ochroniarz zamiast iść równo z Kroszką, zwolnił i znalazł się za plecami Lva, posuwając teraz krok w krok za nim. Gdy zaś doszli do schodów prowadzących ku piwnicy, chłopak w końcu się zatrzymał, czując, jak gardło ściska mu lęk.
– Gdzie idziemy? Skończyłem występ. Powiedziałeś, że… – przerwał, bo silne pchnięcie sprawiło, że wpadł z impetem na schody i całe swoje skupienie poświęcił temu, by z nich nie zlecieć. Na dole czekał uśmiechnięty zwyczajowo Kroszka i kolejny korytarz, od którego odchodziło kilkoro drzwi. Wściekle czerwone światło sprawiło, że Lev zaczął dostawać mdłości. Nie zdawał sobie nawet sprawy z tego, że miarowo kręci głową, a jego powieki rozwierają się stanowczo za szeroko jak na przyjęte powszechnie standardy.
– Mamy tu taki zwyczaj, chłopcze. Przy debiutach przeprowadzamy licytację, a ty pobiłeś rekord. Dużo dziś zarobiliśmy, Lev, nie spierdolisz tego. – Żmijowy uśmiech poszerzył się drapieżnie, gdy Lev cofnął się o krok, by wpaść na plecy osiłka za nim. Zastygł, gdy pokryte gęsią skórką ramiona zostały zamknięte w silnych uściskach szorstkich dłoni.
– Miałem śpiewać – głos mu zadrżał, a głowa wciąż, jak w transie kręciła się w proteście.
– I pięknie się spisałeś – pochwalił łaskawie Kroszka, wyciągając z wewnętrznej kieszeni marynarki strzykawkę, na której widok pod Lvem niemal ugięły się kolana. Był w pułapce.
– Nie zrobię tego – zaprotestował, ale w jego głosie nie było tyle mocy, ile przewidział, gdy formował słowa w głowie. – Weź pieniądze, znajdę inną robotę – zaczął gorączkowo mówić, szarpiąc ramionami, które jednak nie były w stanie uwolnić się z żelaznego uścisku.
– Ćśśśśś – szepnął Kroszka, zbliżając się ze strzykawką i pomimo panicznych ruchów Lva, z łatwością przebił się przez przezroczysty materiał, docierając igłą do żyły w ramieniu. – Przyzwyczaisz się. Dzisiaj ci pomożemy – mówił tym swoim delikatnym, uspokajającym tonem, wciskając tłok, a narkotyk rozgościł się w krwiobiegu Lva na tyle szybko, że już po kilku chwilach poczuł, jak jego opór słabnie, a ciało robi się dziwnie lekkie. – Później nauczysz się być grzeczny. – Białe włosy zafalowały powodowane krótkim skinieniem w stronę jednych z drzwi, gdzie też pociągnął Lva osiłek. Nogi chłopaka powłóczyły słabo, nie będąc w stanie oprzeć się kierującej nimi sile. Został posadzony na łóżku, a choć wciąż miał w głowie pragnienie ucieczki, wiedział, że nie będzie w stanie nawet dojść do drzwi. Jego ruchy spowolniły, pokój niepokojąco się rozmywał, dźwięki przytłumiły. Miał wrażenie, że serce dudni mu w klatce, choć to zwolniło posłusznie pod wpływem narkotyku, skutecznie osłabiając chłopaka.
Czuł, jak go mdli, gdy do pokoju chwilę później wszedł facet, który choć wyglądał lepiej niż mijane na ulicy bydło, wciąż odrażał. Jego chropowatą twarz pokrywał pozlepiany zarost i zwarty szlak blizn, a włosy tłustymi pasmami kleiły się do zapadniętych polików.
– Nie po twarzy – zwrócił się do niego ochroniarz, trzymając drzwi. Oprych uśmiechnął się paskudnie, skinąwszy głową, a chwilę później byli już sami w zamkniętym pokoju o przyćmionych światłach. Lev podnosił się chwiejnie na nogi, nie będąc w stanie się poddać, lecz jego rozpaczliwe cofnięcie się w głąb pokoju, nieprzytomnie szukając okna, którego nie mogło być w piwnicy, wywołało u faceta jedynie wybuch rechoczącego śmiechu. Niespiesznie zsuwał z barków koszulę, odsłaniając swoje żylaste ramiona i owłosiony, wzdęty brzuch.
Czuł pot spływający po skroniach, czuł, jak jakaś ciasna pętla zaciska mu się na szyi. Był pewien, że się udusi, gdy facet nieubłaganie się zbliżał, aż zasięg wzroku Lva ograniczył się do kaprawych oczu, zaś węch do odoru alkoholu i dowodów na to, że nawet ci, których stać na luksusowe dziwki, nie biorą codziennie prysznica.
Czy to nie był moment, w którym ktoś powinien go uratować? Przecież tam był Biały, przecież… Miał tylko kilka szybkich kroków. Mógł mu pomóc. Może gdyby krzyknął…
Glos ugrzązł mu w gardle, nim zdążył choć pomyśleć o krzyku. Gdy poczuł szarpnięcie za włosy i uderzenie kolan o podłogę, świat zawirował, a panicznie szamoczące się po głowie myśli uprzejmie podpowiedziały, że Biały o wszystkim wiedział. Nikt mu nie pomoże.
Cuchnie.
Wydał z siebie nieładny dźwięk protestu, gdy poczuł obrzydliwy odór na własnym języku. Jego ciałem wstrząsnęły gwałtowne torsje. Wpił palce w spocone uda, próbował się odsunąć. Nie mógł.
Zacisnął zęby, czując coraz gwałtowniejsze mdłości.
– TY KURWO! – Wszystko działo się tak szybko. Ich twarze niemal się zrównały, kościste kolano wbiło w żołądek, a ten w gwałtownym proteście zwrócił wszystko, co udało mu się dziś spożyć. Przystroił podłogę wymiocinami i zaczął się żałośnie szarpać, łudząc się, że dobiegnie do wyjścia, że za nim ktoś go po prostu ukatrupi, pozwoli odejść z niezszarganą do reszty godnością.
Nie postąpił nawet kroku. Padł brzuchem na łóżko, wszystko stało się mgliste i niewyraźne, gdy jego spodnie opadały posłusznie do kolan, a kark został przyszpilony do pościeli.
Zacisnął oczy i poddał się działaniu narkotyku, próbując uwierzyć, że nic z tego tak naprawdę się nie dzieje.


Wpatrywał się pustym wzrokiem w jeden punkt na ścianie, gdy na pośladku poczuł mocne klepnięcie, a do uszu dotarł głos, który zdążył zdominować jego umysł przez ostatnie minuty:
– Jeszcze się zobaczymy, suczko.
Leżał bezwładnie, choć całe jego ciało drżało. Nie podniósł się, nie skulił. Nie naciągnął spodni, nie starał się odwrócić uwagi od bólu. Po prostu leżał, wierząc chyba, że jeśli dostatecznie długo będzie to robił, w końcu samoistnie zdechnie. Gdy do pomieszczenia wszedł Kroszka ze swoim dobrotliwym uśmieszkiem, odliczając powoli banknoty nad jego zbrukanym ciałem, nie czuł nawet wstydu, choć spodnie wciąż miał u kolan, a tyłek na wierzchu. Czuł obojętność. Do czasu. Czasu, w którym dłoń z plikiem banknotów wysunęła się w jego stronę, a Lev wpatrując się w nie przez długą chwilę bez wyrazu, w końcu wyciągnął słabo dłoń, przyjmując pieniądze. Wtedy poczuł, że bezpowrotnie stracił część swojego człowieczeństwa.
– Idź na górę, gwiazdo. Jutro masz wolne, ale pojutrze czeka cię ciężki dzień – Kroszka pożegnał Lva tymi słowami, lecz nim chłopak znalazł siły by się ruszyć, minęło jeszcze dużo czasu.


Półprzytomnie wszedł pod prysznic, pozwalając by woda pokryła cały odór spoconego, próchniejącego ciała. Nabrał jej w usta kilka razy, bez zaangażowania płucząc i spluwając pod nogi. Sięgnął po mydło. Z początku jego ruchy były zwolnione i obojętne, lecz z chwili na chwilę przybierały na sile i szybkości, a nim się obejrzał, z furią zaczął zdrapywać wspomnienie obrzydliwego oprycha z własnej skóry. Ból palił i osłabiał, ale stał się dziwnym wyzwoleniem. Wrzasnąwszy, uderzył pięścią w kafelki. Jeszcze raz. I jeszcze.
– Ejejejej! – Jego nadgarstek utknął w śmiałym uścisku, a zamglone spojrzenie posunęło do sprawcy. Stał przed nim owinięty w ręcznik mężczyzna pod trzydziestkę, o najmniej odrzucającym wizerunku, jaki Lev widział do tej pory w tym świecie. – Heeeeeeeej, są lepsze sposoby, młody. – Facet uśmiechnął się w jego mniemaniu być może przyjaźnie. Lvowi kojarzyło się to co najwyżej z szyderstwem. Przecież wszyscy dziś z niego srogo zaszydzili. Wyrwał się, choć oprzytomniał na tyle, by nie dokładać krwi na kafelkach. Rozprostował palce kilka razy, upewniając się, że ich nie połamał.
– Chcesz czegoś? – wbrew wszystkiemu co działo się w jego wnętrzu, głos Lva był twardy, a oczy ani przez moment nie zaznały łez. Mężczyzna uniósł brwi i uśmiechnął się z przekorą.
– Tylko się przedstawić. – Parsknął, jakby właśnie powiedział coś zabawnego, a Lev rozdarty na kawałki z godnością zostawioną w szkarłatnej piwnicy, zawtórował mu, czując jak kawałki jego duszy rozpierzchają się na coraz więcej stron. Wiedział, że już ich nie pozbiera.


Obojętność szybko przerodziła się we wściekłość, w poczucie żalu i chęć ucieczki. Zapierdolił kilka cieplejszych ubrań z garderoby, zarzucił kurtkę i jak burza przeszedł przez główną salę na dwór, odnajdując drogę do baru, w którym wczoraj wisiało nad nim widmo grupowego przerżnięcia i mordu. Teraz miał to w dupie. Niech korzystają. Co za różnica? Niech go przerżną i poderżną gardło. Jeśli zdąży się porządnie najebać, może nawet nic nie poczuje. Taki był właśnie jego plan. Wszedł, wyciągnął pieniądze i z szyderczym uśmiechem zamówił kilka kolejek.
– No co się tak, kurwa, gapisz? Polewaj, wypij ze mną. Wczoraj chciałeś, nie? – Uśmiechał się jak psychopata, atakując barmana zachowaniem, którego ten najwyraźniej się nie spodziewał. Co dziwne, w tym pokurwionym świecie najwidoczniej takie słowa były prędzej mile widziane niż potulne prośby. Barman polał. I wypił z nim.
Nie minęło wiele czasu, jak Lev śmiał się w głos, domawiając kolejne kolejki. Jak pozwolił się podtrzymywać jakiemuś obcemu, by za chwilę wyrwać się spod jego dotyku i pochłonąć kolejną dawkę alkoholu.
– Jestem gwiazdą! – Krzyczał, chwiejnie wchodząc na barowe krzesło ku uciesze innych, którzy już od jakiegoś czasu odnajdowali w nim niezłe widowisko. – Jebaną, kurwa, gwiazdą! Zaśpiewam wam, chłopaki, wasz szczęśliwy dzień! – zaoferował, wznosząc pod sufit kieliszek i… zaczął śpiewać. I nawet się nie przejął, gdy poleciał plecami w tył, nie obchodziło go, czy się połamie czy nie. Ktoś go złapał i jedynie znów się zaśmiał. Lecz śmiech ucichł, gdy tylko otworzył oczy, a przed nimi zobaczył Białego.
Nie chciał tego. Nie z powodu nienawiści. Z powodu wstydu. Widok tej twarzy przypomniał mu kim był jeszcze wczoraj, a kim został dzisiaj. Przypomniał, kogo Biały poznał, a na kogo teraz patrzył. I wiedział. Wiedział, co Lev robił kilka godzin temu.
Podniósł się na chwiejne nogi i zatoczył, niezgrabnie siadając na krześle, by sięgnąć po kolejnego szota.
– Mój wybawca! – Uniósł kieliszek w geście toastu, posyłając Białemu szeroki uśmiech, który krzyczał o pomoc. – Twoje zdrowie! – Przechylił zawartość z takim zaangażowaniem, że niemal znów zwalił się z krzesła.
Chciał po prostu zniknąć.

Lev nie wyglądał jak ktoś, kogo godność kilka godzin temu została doszczętnie zszargana, prywatność zgnieciona, a wola walki wyśmiana. Nie wiedział tego, ale z instynktowną łatwością szedł w dawne schematy. Gwałtowne emocje przelewał w gwałtowne decyzje i czyny. Pił, ćpał, bawił się, śmiał, prosił się o wpierdol, albo coś znacznie gorszego. Stawał się niebezpieczny w swojej obojętności co do dalszego losu. Może właśnie tego potrzebował, by dotrzeć do sedna swojego charakteru? Ostrego bodźca, który go wybudzi, pomoże mu zrozumieć, że w momentach, w których normalny człowiek kuli się zalany łzami, on przeradza je w coś, co pozwala mu przetrwać. A może to tylko ten wodospad alkoholu kazał mu sądzić, że nic mu już niestraszne, że ma wszystko gdzieś, a śmiech i darcie ryja to jedyne, co mu pozostało. Tak, to na pewno wódka.
Zaśmiał się Białemu w twarz, gdy usłyszał, jak ten się do niego zwraca i co mówi. Śmiał się, choć z każdym oddechem pobrzmiewało coraz mniej wesołości, a więcej rozpaczy. Świat wirował. A nie, to on się spierdolił ze stołka, zaraz po tym, jak zamruczał coś niewyraźnie na chłodny dotyk Białego. Podniósł się wcale niezrażony, opierając ciężar ciała o klatkę mężczyzny, a czoło o jego ramię.
– Teraz się za to płaci, wiesz? – zauważył z rozbawieniem, gwałtownie odrywając się od ciała Rodii i zamaszystym gestem sięgnął po ostatni polany kieliszek. Rozwarł szeroko ramiona, eksponując swoją obolałą, ale wciąż gibką sylwetkę, odzianą w całkiem ładne ciuchy, niepasujące do tej speluny. – Tak! Jestem wart w chuj! Żadnego z was na mnie nie stać,  brudasy! Taki jestem, kurwa, zajebisty. – Zaczął śmiać się histerycznie, potykając o własne nogi, zupełnie nie zwróciwszy uwagi na coraz mniej wesołe nastroje u części obecnych.
Przy nieskładnym piruecie uśmiech wolno zszedł z jego czerwonej od alkoholu buzi. Ramiona opadły, a kąciki warg pozostały uniesione jedynie delikatnie, w wyrazie bezgranicznego cierpienia i rezygnacji. Zrobiło mu się niedobrze, a wszystkie rany jakby dopiero teraz dopuszczone do głosu, sprawiły, że zaczął mieć wszystkiego dość kilkukrotnie mocniej.
– Zabierz mnie stąd – szepnął słabo do Białego, nie patrząc już na niego. Szybkim gestem porwał z krzesła kurtkę, którą mężczyzna podjebał dla niego dzień wcześniej i, trącając Białego porozumiewawczo w ramię, skierował się do wyjścia.

Mroźne powietrze otrzeźwiło go tylko trochę. Akurat na tyle, by poobijane ciało przypomniało o swoim stanie i braku znieczulenia. Z jękiem wtoczył się do mieszkania i zsunął kurtkę, a potem, niewiele myśląc, mało zgrabnie ściągnął przez głowę bluzkę, okraszając to niekontrolowanym sykiem. Siniak pod żebrami rozlał się już na całkiem duży obszar brzucha. Koszmarnie bolał go tyłek, a dłoń spuchła tak, że nie mógł już nią właściwie ruszać. Ale ostatecznie twarz miał nienaruszoną.
Już się nie śmiał, nawet lekko nie unosił kącików. Alkohol powoli parował i wracała świadomość tego, co się wydarzyło oraz tego, że będzie musiał z tym żyć, a ucieczka była tylko chwilowa. Słowa, które usłyszał dziś od Vasyi – faceta poznanego pod prysznicem, stały się mantrą, którą powtarzał w głowie, by móc dalej oddychać i uwierzyć, że ma to jakikolwiek cel. Pozwalał sobie wmawiać, że spotkało go coś dobrego. Vasya twierdził, że Lev miał potencjał, którego wielu mogłoby mu pozazdrościć. Powiedział, że jego wygląd to synonim władzy. Że nauczy się, jak tu żyć. Nauczy się kontrolować swoje reakcje, nauczy się kontrolować pragnienia tych oprychów, dawać im mniej, niż będą pragnąć i kazać sądzić, że dostali więcej niż oczekiwali. Obiecał, że jeśli dobrze wykorzysta swoją pozycje, zdobędzie informacje, że jeśli jest ambitny i chce więcej, może z łatwością po to sięgnąć. Musi się tylko przemóc. Poświęcić ciało i fragment duszy, który przecież i tak właśnie obumierał.
– Schlejmy się, Biały – rzucił w kierunku mężczyzny, rozpinając nieskładnymi ruchami spodnie, bo dziś było mu wyjątkowo gorąco. Poza tym materiał ocierał się o świeże rany na pośladkach i coraz mocniej go to irytowało. Pierwszy raz użył jego ksywki. Brzmiało to dziwnie w jego ustach. Wszyscy się tak zwracali do Białego. On też powinien, prawda? Byli teraz równi. Ot, ziomki z ulicy z równie zszarganą godnością i perspektywą na cokolwiek. Jeszcze trochę i stanie się równie stałym bywalcem speluny, co on, mógł więc zwracać się do niego jak do dawno poznanego kumpla. Biały nie był już wybawcą, był taką samą szują jak pozostali. Nie uprzedził go. Nie powiedział nic. Nic. Jak skończony dureń uwierzył, że stanie się pierdoloną gwiazdą estrady.
Parsknął gorzko, zsuwając dolną część garderoby, by zostać w samych majtkach. Na śniadej cerze uwidoczniło się już całkiem sporo nieładnych sińców.
– Podoba ci się? – Lev uśmiechnął się blado, rozpościerając delikatnie ramiona, by Biały mógł się przyjrzeć. – Może gdybyś powiedział cokolwiek, bolałoby mniej. To było kurewsko chujowe. Mogłeś mnie uprzedzić – przez jego głos przelewało się coraz więcej złości, tracił to – kurwa, zasugerować! Szczerzyłem się do ciebie jak ostatni kretyn, a ty nawet nie mrugnąłeś okiem, chociaż wiedziałeś, że zaraz przerżnie mnie jakiś stary kutas! – Zaśmiał się gorzko, opuszczając ramiona bezsilnie wzdłuż ciała.
– Chcesz posłuchać, co robił? Ciebie też to jara, Biały? – Być może był niesprawiedliwy. Być może. Ale teraz nie miało to najmniejszego znaczenia. Czara goryczy przelewała się, a jej zawartość musiała obficie oblać czyjąś głowę. Pech chciał, że Biały był jedynym, który stał w promieniu rażenia.

Niemal się uśmiechnął, gdy po wszystkich zignorowanych słowach Białego, ten w końcu przestał udawać troskę i gwałtownie zbliżył się do obnażonego ciała. Mimowolnie drgnął jednak, kiedy jego ręce zostały zamknięte w objęciach stanowczych palców. Mimo to, ciemne spojrzenie wbiło się w mężczyznę bez przestrachu, a z oczekiwaniem. Z wypisaną weń autodestrukcją. Tego właśnie oczekiwał. Tego, że Biały straci cierpliwość i zrobi w końcu to, co raz na zawsze uwolniłoby go od ciążącego piętna. Że straci kontrolę, ukróci cierpienia, utnie żałosne nadzieje na to, że po coś tu jest, a dalsza walka o życie ma jakikolwiek sens. Dlatego się uśmiechał, pijacko zadowolony z takiego obrotu spraw. Mógł się poddać i nie brać na siebie odpowiedzialności za poddanie się słabości. Ale Rodion miał inne plany.
Brwi Lva zmarszczyły się lekko, gdy zamiast ciosu, mocnego pociągnięcia, czy choćby krzyku, otrzymał delikatne spojrzenie i ostrożny, pełen wyczucia dotyk, badający wszystkie siniaki z jakimś namaszczeniem. Chłopak nie potrafił tak dłużej. Ta niespodziewana czułość i troska, w której fałszywość zaczynał wątpić, sprawiły, że całkiem poddał swoje wołanie o krzywdę, o szybki koniec. Zaczął dopuszczać do głowy coraz więcej, a dławiące uczucie upokorzenia zaczęło wylewać się na wierzch.
Nie spodziewał się przeprosin. Nie oczekiwał zrozumienia i nie był na nie gotów. To pozwoliło mu wierzyć, że może się odsłonić, sprawiło, że zaczynał rozumieć, iż nie wystarczy mu dłużej siły, by tłamsić wszystko, co czaiło się pod warstwą alkoholu i wyparcia. Spuścił poddańczo wzrok, nie próbując dłużej zrzucać odpowiedzialności na Białego. Cały gniew, który na niego przelał, wyparował. Czuł już tylko obrzydzenie do samego siebie, ból i to okropne uczucie bycia skończonym śmieciem, leżącym na głębokim dnie kosza, przez co mógł tylko patrzeć w kierunku nieba, ale nigdy nie znajdzie się bliżej niego.
Niemrawo objął palcami poły koca i milcząco usiadł na łóżku, otulając się szczelniej materiałem. Między nimi zapanowała długa, ciężka cisza, podczas której Lvowi z paskudną dokładnością przypominały się chwile sprzed kilku godzin. Mimo że starał się odciąć, pamiętał okoliczności każdej rany, która zdobiła teraz jego ciało. Narkotyk go osłabił, ale nie pozbawił przytomności. No tak, kto chciałby rżnąć bezwolne cielsko, niemal pozbawione życia? Kroszka dbał o swoich klientów. Oczywiście.
Upił mały łyk herbaty, nieustannie skrobiąc paznokciem powierzchnię kubka, w który wpatrywał się ponuro chwilę później.
– Muszę tam wrócić – odezwał się w końcu słabo, ale bez cienia złości, pojednawczo, jakby w końcu zaakceptował fakt, że Biały jest przyjacielem. Uniósł twarz, w końcu również wbijając w mężczyznę łagodne, zwyczajnie zrezygnowane i pozbawione jakichkolwiek pozytywnych iskier spojrzenie. To w zasadzie miłe, że nie był sam. Biały wziął go do siebie, choć przecież nie musiał. To przez poczucie winy? Przecież nie musiał czuć się źle z tym, że jakiś gówniarz przymusowo został kurwą. Taki był ten świat, a oni dwaj w gruncie rzeczy się nie znali. Lev zaczynał w końcu dostrzegać, jak miękkie serce na tutejsze standardy w rzeczywistości miał ten facet. – Przecież nie będziesz mnie utrzymywał – przypomniał, spodziewając się, że nawet jeśli Biały ma teraz tę dziwną chwilę słabości, równie dobrze nad ranem może go stąd wykopać i kazać sobie radzić. Poczucie winy miało to do siebie, że lubiło odchodzić, gdy zostało przykryte jednym czy dwoma dobrymi gestami.
– Kurwa, rzeczywiście jest zimno – parsknął i szczelniej objął się kocem, bo nie widziała mu się w tej chwili perspektywa zrzucenia go na rzecz ponownego przywdziania ubrań, które i tak nie dawały zbyt wiele ciepła. Z większym zaangażowaniem również przyssał się do herbaty, bo rozlana w niej wódka całkiem skutecznie rozgrzewała ciało od środka.

Jeśli jakaś część jego podświadomości miała jeszcze nadzieję na to, że Biały zaprotestuje, powie, że coś wymyślą, albo da mu czas na znalezienie innej roboty, to wraz z jego słowami, umarła bezpowrotnie. Słysząc, że musi być twardy, Lev nie zareagował, choć wewnętrznie te słowa przypieczętowały coś w jego umyśle. Musiał pogodzić się z tym, że nie zazna tu bajecznego życia, nikt go niespodziewanie nie uratuje, ani niczego nie ułatwi. Pozostało mu przybrać swoją rolę i cieszyć się chociaż, że znalazł sojusznika w kimś wystarczająco wpływowym, by przy jego boku nie być narażonym na bezpośrednie ataki. Wiedział, że zamiast obwiniać Białego, powinien być mu wdzięczny za ratunek wczoraj i danie szansy na dobrze płatną pracę. W końcu gdyby nie to, zostałby co najwyżej uliczną dziwką – upokorzenie to samo, a pieniądze mniejsze i klienci gorsi. W klubie Kroszki mógł przynajmniej przyjmować pozory robienia czegoś więcej. W końcu bawił innych nie tylko swoim ciałem, ale i głosem. Poza tym Vasya miał rację – jeśli się postara, może wyciągnąć z tej roboty znacznie więcej niż pieniądze. Musiał zastąpić cały ten emocjonalny chaos determinacją, w innym wypadku przepadnie. A przecież każdy w tym świecie był czyjąś dziwką na jakimś etapie swojej egzystencji, w ten czy inny sposób. To pomagało mu małymi krokami odsuwać od siebie dławiące poczucie zhańbienia.
Uniósł spojrzenie znad herbaty, kiedy poczuł na sobie ciężkie ramię. Nie wzdrygnął się, nie uciekał. Biały wydawał się zabawnie niepewny w swoim wspierającym geście, a Lev nie potrafił spojrzeć na niego już jak na zagrożenie. Gdyby Biały tylko zechciał, posiadłby go kilka razy, bo okazji miał wiele, a i siły wystarczająco. Tymczasem najbardziej dotąd wzburzył się, gdy Lev zasugerował mu, że może go kręcić gwałt. Czuł się przy nim bezpiecznie, a niepewne objęcie stało się źródłem ciepła i wątłego wsparcia, nie zapalnikiem do lęku i odrazy. Uśmiechnął się niepowstrzymanie, kiedy Biały spytał wprost, czy mu to odpowiada. Ten facet miał w sobie naprawdę dużo czegoś nieadekwatnie uroczego względem tego parszywego ryja, który swoją drogą dziś wyglądał znacznie lepiej niż wczoraj. Biały nie był tak schlany jak ostatnio. I nie cuchnął.
– Nie sprawia – odpowiedział miękko, kryjąc za chwilę usta za brzegiem kubka, by zaraz skinąć bez zaangażowania głową na kolejne pytanie. Nadal bolało. Żebra i brzuch dawały się we znaki przy każdym wdechu, a tyłek i dłoń, którą sam lekko zmasakrował, nieustannie promieniowały bólem. Reszta przypominała o sobie lekkim paleniem i zaczynała doskwierać dopiero, gdy nieopacznie te miejsca ocierał, opierał o coś lub dotykał.
Gdy Biały polecił mu się położyć, widocznie się zawahał, jednak widząc do czego ten zmierza, ostatecznie z dozą niechęci zrzucił z siebie koc i położył się na plecach, czując najgorszy ból z przodu. Zmrużył lekko oczy, kiedy ciężkie ciało przykryło szczupłe uda i niespokojnie przełknął ślinę, starając się rozluźnić. Pomogło mu wpatrywanie się w oczy Białego, bo te miały w sobie zaskakujące pokłady łagodności, której prawdziwości Lev był już całkiem pewien. Choć wzdrygał się pod dotykiem na bolących miejscach, jego mięśnie coraz bardziej się rozluźniały, czemu sprzyjał wibrujący, niski głos Białego. Gdyby to działo się wczoraj, gdyby nie miał za sobą brutalnego gwałtu i nie wypełniało go w znacznej części miażdżące poczucie pustki, być może zwróciłby uwagę na to, jak przyjemnie jest być dotykanym przez Białego. Jego opuszki były szorstkie i twarde, ale przesuwając się po ciele, okazywały się idealnymi do odprężającego masażu, a ich chwyt w odpowiednich miejscach z pewnością mógłby przyprawić o chwilową utratę zmysłów. Ten głos z kolei idealnie wpasowałby się w wystrój czerwonych lamp, od których uciekł Lev. Ale był teraz obolały, zgorzkniały i skrzywdzony, ostatnim, o czym mógłby pomyśleć, było podniecenie. Potrafił się skupić jedynie na przejmującym bólu towarzyszącym temu dotykowi.
Patrzył na Białego spod powiek, bo mrużenie oczu w dziwny sposób pomagało mu znieść kolejne salwy nieprzyjemnego uczucia.
– To dlatego się mną zajmujesz? – szepnął, skrzywiwszy się mocniej, gdy palce Białego zjechały na brzuch. – Czujesz coś… jakbyśmy się znali, prawda? – zapytał z jakąś nutą nadziei, na chwilę wracając myślami do zdjęcia, które łączyło ich dwójkę. – Myślę, że się znaliśmy. Dlatego ani przez chwilę mnie nie odrażałeś. Nawet zanim się umyłeś – ostatnie słowa dodał z nutą przekory i cieniem uśmiechu, w imię przekonania, że skoro chce dalej żyć, musi postarać się nie łapać każdego kolejnego oddechu przez pryzmat tego, co się wydarzyło. Musiał być sobą, odciąć się od cierpienia. Uwierzyć, że w tym świecie to nie było okrutne. To był fart.