Over the fence, część 1

– Jesteś słodki – zawyrokował.
Ethan wiedział, że Oliver będzie bardzo zawstydzony po jego wyjaśnieniu, ale nie spodziewał się, że aż tak. Aż poczuł gorąco w piersi, gdy tak patrzył na tę jego zarumienioną buźkę, błyszczące oczy...
– Nie musimy od razu iść na całość – zapewnił. – I też nie chcę się spieszyć. Nie będzie seksu przed pierwszą randką, no bez przesady.
Przykrył jego dłoń swoją i uśmiechnął się.
– Też nie mogę się doczekać. Mam nadzieję, że ci się spodoba i się nie rozczarujesz.

Wcale, że nie był słodki! Z tym, że był zbyt zawstydzony żeby wytłumaczyć to Ethanowi i obawiał się, że w takim stanie nie miałby możliwości wysunięcia przekonujących argumentów.
Cieszył się, że Ethan się z nim zgadzał w kwestii podjętego tempa. W ogóle, zdawali się mieć swoje tempo. Niby byli przed pierwszą randką, ale było między nimi już więcej czułości, niż w jakimkolwiek poprzednim związku Olivera. I przy nikim nie poczuł się tak komfortowo, a na pewno nie tak szybko.
Nie chciał rozstrzygać, czy to było okej, czy nie. Ostatecznie czuł się przecież dobrze.
— Na pewno się nie rozczaruję — zapewnił i uśmiechnął się szeroko. Wątpił, żeby Ethan był zdolny do rozczarowania go.

– Nie mów tak, dopóki nie sprawdzisz – powiedział z uśmiechem. – Nigdy nie wiesz, co może się wydarzyć.
Raczej nie sądził, by mógł rozczarować Olivera, ale taką opcję też musiał brać pod uwagę i być gotowym na wszystko. A gdyby jakimś cudem tak się stało i już na początku im nie wyszło... Ethan nie wiedział, co by się wtedy wydarzyło. Wolał sobie tego nie wyobrażać.
– W ogóle muszę ci przesłać adres, gdzie mamy się spotkać. Ogarnąłem nam tor na dwie godziny. Pasuje ci? A później... zobaczysz.

— Niespodzianka? — Uśmiechnął się szeroko. — Oczywiście, że mi pasuje. I naprawdę jestem przekonany, że mnie nie rozczarujesz. Wystarczy, że będziesz. — Pocałował Ethana krótko. Czuł się jak nastolatek wypatroszony ze wszystkich organów, żeby ich miejsce zajęły wesoło machające skrzydełkami motylki. — Idziemy spać?
Tej nocy również przylepił się do Ethana. Cała ich relacja… rozwijała się w dosyć dziwnej kolejności, ale Oliverowi to bynajmniej nie przeszkadzało. Czuł się dobrze w ich bańce.

W piątki kończył zajęcia dosyć wcześnie. Po wyjściu z ostatniego wykładu zaczepił go Rajit.
— To co, idziemy na piwo?
— Nie mogę — odparł Oliver. Uśmiechnął się, i nie mogąc się powstrzymać dodał: — Mam randkę.
— Randkę? — Rajit uniósł brew.
— Mhm, randkę. Widzimy się w poniedziałek! — oznajmił i ruszył w kierunku swojego mieszkania. Miał parę godzin do zabicia, więc się odświeżył i przebrał. Czuł się głupio, stojąc nad szafą i dumając w co się ubrać, ale w końcu wybrał coś, co pasowało na kręgle, ale też nie było zwykłą bluzą i jeansami.
Czas do spotkania z Ethanem dłużył się niemiłosiernie, ale w końcu już mógł się wybrać pod wskazany przez bruneta adres, niemalże drżąc w ekscytacji gdy czekał przed kręgielnią na swoją randkę.

Randka po porannych zajęciach i pracy w klinice to było wyzwanie, ale Ethan od świtu odczuwał taką ekscytację, że nawet nie czuł zmęczenia, gdy jechał do wybranej przez siebie kręgielni. Miał o tyle szczęścia, że w klinice miał prysznic, a jego szef nie miał nic przeciwko, żeby z niego skorzystał. Szczególnie, gdy powiedział mu, że ma randkę. Zabrał też ze sobą rzeczy na przebranie, by jakoś prezentować się przy Oliverze, który z pewnością będzie wyglądał doskonale. Dlatego miał na sobie ciemne jeansy i ciemnozieloną koszulę, która podkreślała jego oczy, a na to zarzuconą swoją ulubioną, skórzaną kurtkę. Próbował też ułożyć jakoś włosy, ale niestety nie zdążył, więc jak zawsze były potargane i sterczały w różne strony.
– Hej, już jesteś. – Zdziwił się nieco widokiem Olivera przed kręgielnią, ale zaraz spojrzał na zegarek i przeklął. – Cholera, przepraszam za spóźnienie. Tramwaj mi uciekł.
Był trochę zasapany, a na lewym ramieniu dźwigał swoją sportową torbę, ale miał nadzieję, że w oczach młodszego chłopaka prezentował się przynajmniej przyzwoicie.
– To chodźmy do środka, co?
Otworzył Oliverowi drzwi i uśmiechnął się czarująco.
To nie była duża kręgielnia. Miała zaledwie sześć torów, standardowe kanapy przy wspomnianych torach i kilka stolików rozrzuconych po sali, z których można było obserwować grę innych osób. Ethan był już kiedyś w tej kręgielni, bo w porównaniu do innych nie przyciągała tłumów. Poza piątkowymi wieczorami, oczywiście. Teraz wszystkie tory, poza tym jednym, zarezerwowanym dla nich, były zajęte i co rusz dobiegały do nich okrzyki radości i urywki rozmów.
– Cześć, rezerwacja na nazwisko Ethan Jones. – Uśmiechnął się uprzejmie do dziewczyny za ladą, a później spojrzał na Olivera. – Napijesz się czegoś?

— Nic się nie stało — odparł z uśmiechem. Zlustrował Ethana wzrokiem. Nie spodziewał się, że się wystroi, zważywszy na to że tego dnia miał być w klinice. Sam się wręcz poczuł w swoim kremowym swetrze ubrany trochę zbyt luźno przy Ethanie. — Świetnie wyglądasz.
Musiał przyznać, że ta skórzana kurtka wyjątkowo pasowała do Ethana. Brunet wyglądał tak piekielnie atrakcyjnie, że Oliver chciał się na niego rzucić z pocałunkami, ale czuł się jeszcze trochę skrępowany, by pozwolić sobie na takie czułości.
Zawstydził się lekko, gdy to Ethan otworzył przed nim drzwi, ale to było miłe. Zaskakująco miłe.
W środku poczuł… poczuł, że jest trochę za dużo ludzi by mógł od razu poczuć się komfortowo. Ale czego spodziewał się po piątkowym wieczorze?
Cały czas sobie powtarzał, że byli w zupełnie innej części Londynu, niż tej w której obracali się jego znajomi. Że nie było szans, żeby akurat tutaj kogoś spotkał.
— Może coli — powiedział, uśmiechając się do Ethana. Nie chciał, żeby mężczyzna wyczuł jakikolwiek dyskomfort u niego. Pojawił mu się w głowie pewien pomysł, który sprawił że jego uśmiech zmienił się w cwaniacki uśmieszek. — Muszę ci coś powiedzieć, Ethan. Nie chciałem tego mówić wcześniej, żebyś nie poczuł się onieśmielony, ale tak naprawdę jestem świetny w kręglach. Poziom lokalnego mistrza w Bristolu. Ale mamy się dobrze bawić, więc dzisiaj dam ci fory — zapowiedział, wciskając Ethanowi oczywisty kit.

– Dwie cole. – Zwrócił się jeszcze do dziewczyny za ladą i skoncentrował całą swoją uwagę na Oliverze. – Lokalny mistrz w Bristolu? – Uniósł brew. – Dobra, teraz mnie zaskoczyłeś. Ale ja też nie jestem najgorszy, a lubię rywalizować, więc będzie się działo.
Uśmiechnął się do niego szeroko i przesunął wzrokiem po jego ciele. Nawet przez myśl mu nie przeszło, że Oliver może go wkręcać.
– W ogóle... świetnie wyglądasz.

— Oj, będzie się działo. Zobaczymy, czy Londyn jest w stanie pokonać Bristol — odparł, dalej wciągając Ethana w swój dowcip. Prawdę mówiąc, to nie tak, że mu źle szło w kręglach; szło mu w zasadzie całkiem nieźle, ale do mistrza jednak było mu daleko.
Bawiło go to, jak Ethan szybko mu uwierzył.
— Ach, to nic takiego — mruknął, lekko zawstydzony. Bo rzeczywiście, w porównaniu do Ethana, wyglądał jakby się spotykał z kumplem, a nie był na randce. Przynajmniej w swojej ocenie. Ale też nie chciał przesadzić… nie miał pojęcia jakie zasady panowały na randce z facetem, wciąż był w tym mocno zagubiony.

– Nic takiego, bo zawsze wyglądasz świetnie. – Puścił mu oczko i odwrócił się do dziewczyny, która cierpliwie czekała, aż poda jej rozmiary butów.
Gdy już zapłacił, a napoje i buty zostały im przekazane, wziął obuwie i zerknął na Olivera.
– Weźmiesz cole? Dzięki.
Zasiedli przy swoim torze i zaczęli się przygotowywać do gry.
– No dobra, mistrzu. – Wyszczerzył się. – Nie boję się wyzwań, więc może jakaś nagroda dla zwycięzcy?

Oliver przewrócił oczami, ale nie mógł kłamać: serce mu lekko przyspieszyło przez ten komplement. I nawet nie zdążył zauważyć, kiedy to Ethan za nich zapłacił, tak był zaabsorbowany swoim sercem. Wziął w każdym razie napoje i ruszył posłusznie przy boku Ethana. Zastanawiał się, ile powinien ciągnąć swoją ściemę o rzekomym byciu mistrzem.
— Nagroda? Pewnie! — żachnął się, z postawą jakże pewną siebie. Nie wiedział, jak dobry rzeczywiście był Ethan, więc postawił się w dosyć ryzykownej sytuacji. — To jak ja wygram… — przez chwilę udawał, że się nad tym poważnie zastanawia — ...to chcę całusa!

Ethan roześmiał się i pokręcił głową.
– Tylko całusa? Tego to możesz dostać nawet teraz.
Żartował, oczywiście. Wątpił, by Oliver pozwolił mu się pocałować w miejscu publicznym, a już szczególnie w tak obleganym. Niemniej jednak on nie miałby żadnego problemu z pocałowaniem go już teraz.
– Myślałem o jakiejś... większej nagrodzie – przyznał ze śmiechem. – Nie wiem do końca jakiej, ale chyba trochę wyżej cenisz swoje umiejętności, co?

Rozejrzał się, trochę nerwowo. Nie widział jednak żadnej znajomej twarzy. Starał się przekonać samego siebie, że nie miało sensu popadanie w paranoję.
— Mogę? — spytał więc, testując własną odwagę. Serce biło mu mocno, ale dlaczego, do diabła, ktoś miałby w ogóle zwracać na nich uwagę? Nie był osobą publiczną, żeby czaiły się za każdym jego krokiem tłumy paparazzi, gotowych uwiecznić na zdjęciu cokolwiek, co mogłoby go zdyskredytować w oczach opinii publicznej.
Musiał, naprawdę musiał nabrać poczucia bezpieczeństwa, jeżeli on i Ethan mieli miło spędzić czas. Byli przecież na randce, a nie na kumpelskim wypadzie.
Złożył więc szybki pocałunek na policzku bruneta. Odsunął się zaraz, lekko zarumieniony.
— Oczywiście, cenię swoje umiejętności bardzo wysoko — blefował dalej, żeby odciągnąć uwagę od swojego zawstydzenia. — Dlatego chcę dać ci fory. Jesteś w bardzo niefajnej pozycji, grając z mistrzem Bristolu, poza tym całus to dla mnie bardzo wysoka nagroda, zwłaszcza jeżeli przekazana przez pana, panie Jones.

Ethan był nie tylko zaskoczony tym pocałunkiem, ale też poczuł się nim ośmielony. Najwyraźniej Oliver czuł dużą różnicę, znajdując się na drugim końcu Londynu i zachowywał się niemalże frywolnie. Oczywiście na tyle, na ile pozwalało mu miejsce publiczne. Nie był w końcu Fredem.
– Ależ nie musisz dawać mi forów – powiedział pewnie, nawet jeśli nie sądził, by miał szanse z mistrzem. – Jestem całkiem niezły.
Gdy założył już buty, złapał jego podbródek i szybko cmoknął go w usta.
– Teraz musisz wymyślić inną nagrodę – oznajmił z uśmiechem i zerknął na tor. – Zaczynaj.

— Grasz nieczysto — poskarżył się, a jego policzki się lekko zaróżowiły. Nie, nie od pocałunku, skąd. Po prostu w tej kręgielni było nieznośnie ciepło.
Wyciągnął kulę i dopasował ją do dłoni. Ustawił się w odpowiedniej pozycji, tak że przez moment rzeczywiście można było uwierzyć, że był profesjonalistą, ale wykonał całkiem przeciętny rzut.
— To rozgrzewka! — oznajmił.
Dawno nie grał i rzeczywiście wypadł z wprawy, więc gdy Ethan go już dosyć nieźle ogrywał, nadszedł czas na wyznanie prawdy.
— Wkręcałem cię. Z tym lokalnym mistrzostwem. Grałem w kręgle może tylko trochę więcej od przeciętnego brytyjskiego młodzieńca.

Gra się toczyła i Ethan zdążył się domyślić, że z Olivera wcale nie był taki mistrz, jak mówił. Dlatego parsknął, gdy ten postanowił w końcu wyznać prawdę.
– Serio? – Udał zdziwienie. – A już myślałem, że pokonuję mistrza. Cholera.
Miał właśnie wykonać swój rzut, ale zamiast tego zbliżył się do młodszego chłopaka, złapał go za biodra i okręcił ich wokół własnej osi.
– Kłamczuch z ciebie – zawyrokował. – Powinieneś dostać karę. Zastanówmy się, hm... zero całowania. O.
Puścił go, wybrał kulę i niesiony ekscytacją wywołaną randką, oddał kolejny świetny rzut. Już dawno nie szło mu tak dobrze.

Może i nie wygrywał, ale bawił się z Ethanem na tyle dobrze, że zapomniał zupełnie o swoim stresie. Ethan potrafił go zaabsorbować po prostu sobą. Patrzył bezwstydnie, jak to ciało naprężało się, gdy brunet ciskał kulą i, och, robiło mu się tak ciepło. Trochę z podekscytowania, trochę z zawstydzenia.
— O, nie! — zaprotestował. Podszedł natychmiast do Ethana, który zaliczył kolejny świetny rzut, i stanął przed nim z narysowaną na twarzy miną wyrażającą święte oburzenie. — To nie fair. To zbyt okrutne! — stwierdził z pasją. Założył na siebie ręce i wydął usta.
O, to właśnie kolejna rzecz, która była dla niego nowa. Że przy Ethanie mógł sobie pozwolić na tak infantylne zachowania. Przy dziewczynach… dziewczyny absolutnie nie uważały tego za urocze, to przede wszystkim nie pasowało do reputacji Olivera. Przy nich Oliver zachowywał się jak ten nieco enigmatyczny, dystyngowany młody dżentelmen. To pomagało mu zresztą utrzymywać dystans, coby sprawy nie szły za daleko.

– Nie fair? Zbyt okrutne? – Powtórzył i uniósł brwi. – Nie fair to było wciskanie kitu o mistrzostwie, kotku. Kara musi być.
Zrobił krok do przodu i dotknął palcem wskazującym jego nosa.
– Uroczy jesteś, ale to na mnie w ogóle nie działa. – Odsunął się z przebiegłą miną i wybrał kolejną kulę. – A teraz wybacz, ale mam mistrza do pokonania.
Oliver był naprawdę uroczy, ale Ethana nie można było tak łatwo podejść. Jeśli szatyn nie chciał takiej kary, musiał bardziej się postarać.

— Ale nie aż taka! — odparł z oburzeniem. Ethan już chciał mu zwiać, więc Oliver szybko, zanim ten się ustawił by cisnąć kulą, zaatakował go i przytulił od tyłu.
— Nadal uważasz, że to adekwatna kara? — wyszeptał mu do ucha.
Czuł się tak, jakby ludzie wokół nich zupełnie nie istnieli. Nikt zresztą nie zwracał na nich szczególnej uwagi, a na pewno takowej nie poczuł Oliver. Nie czuł się aż tak komfortowo, jak w ich mieszkaniu, ale, o dziwo, nie czuł się niekomfortowo.

Ethan drgnął, całkowicie zaskoczony tym nagłym uściskiem. Na szczęście dosyć mocno trzymał kulę, bo w innym wypadku mogłaby wylądować na jego stopie.
Oliver zaskakiwał go tego wieczora. Zachowywał się bardzo swobodnie i naturalnie. Zupełnie nie było po nim widać spięcia i strachu przed tym, że ktoś na niego patrzy, że ktoś wie, iż jest na randce z mężczyzną. To był bardzo obiecujący początek i Ethan był z niego dumny, choć nie chciał za bardzo tego okazywać.
– No nie wiem – zamruczał i na chwilę odchylił głowę, by ułożyć ją na ramieniu młodszego chłopaka. W tym momencie doceniał, że byli podobnego wzrostu. – Jeszcze nie czuję się przekonany...

W żyłach Olivera pojawiło się coś na kształt adrenaliny. Było to w takim razie mocne i burzliwe.
— Mogę cię przekonać, że warto mnie całować? — spytał, lekko zdenerwowany, ale… to była raczej pozytywna ekscytacja. Podobała mu się ta gierka. I, naprawdę, nawet nie czuł żeby wokół nich znajdowali się jacyś ludzie. Nie czuł na sobie żadnego spojrzenia. Tylko on i Ethan. Ścisnął ciało mężczyzny trochę mocniej, ale oczywiście nie za mocno.

Ethan uśmiechnął się pod nosem. Przed randką trochę obawiał się tego, jak Oliver będzie reagował na obecność obcych ludzi w lokalu. Zastanawiał się, czy będzie czuł w ogóle, że są na randce. Ale teraz wszystkie te myśli wyparowały, bo zachowanie szatyna było bardziej niż oczywiste.
– Mhm – zamruczał i powoli obrócił się w jego ramionach, wciąż trzymając tę nieszczęsną kulę w dłoniach. – A jak miałbyś to zrobić?

Ta kula tworzyła między nimi nieprzyjemny dystans, który Oliver chciałby skrócić. Uniósł powoli palec i przejechał nim powoli po wargach mężczyzny, wędrując za palcem swoim spojrzeniem.
— Chcę cię obcałowywać tak, byś czuł że wargi ci zaraz odpadną — wyszeptał. — Ale musisz zmienić swoją karę, Ethan, zakaz pocałunków jest niedopuszczalny.
Wziął swój palec z ust Ethana. Przysunął go jednak do swoich ust, złożył pocałunek, po czym znowu ułożył palec na wargach Ethana.
— Widzisz? Obchodzę system.

Byli w miejscu publicznym, więc Ethan wiedział, że nie może sobie na wiele pozwolić, choć Oliver bardzo go kusił. Ta jego niespodziewana frywolność bardzo na niego działała. Właśnie dlatego wysunął język i samym koniuszkiem przesunął po palcu młodszego chłopaka.
– Zastanowię się – wymruczał cichą obietnicę, a następnie obrócił się i wykonał w końcu rzut, żeby pozbyć się tej nieszczęsnej kuli.

— Lepiej zastanów się szybko, bo potrafię być bardzo niecierpliwy! — zawołał za Ethanem. Gdy nadeszła jego kolej, najpierw przeciągnął się porządnie, a ustawiając się do wykonania rzutu pozostał przez chwilę w tej napiętej pozycji. Nie miał wprawdzie tak imponującej muskulatury jak Ethan, która by się tak cudownie odznaczała, ale też uważał, że ma całkiem niezłe ciało. A Ethan sam przyznał, że Oliver go kręcił, więc szatyn uznał, że może to wykorzystać żeby osiągnąć to, co zamierzał.
To było interesujące doświadczenie. Stanąć w pozycji tego, który kusił. Poniekąd zachowywał się jak dziewczyna eksponująca swój dekolt.

Ethan opadł na kanapę, napił cię coli i zapatrzył się na Olivera, który przygotowywał się do rzutu. Niemal od razu zrozumiał, co ten próbuje zrobić. Mały kusiciel.
Uważnie obserwował, jak napina się jego ciało pod materiałem swetra, jak wypina się ten zgrabny tyłeczek...
Cholera, Oliver chyba nawet nie był w pełni świadomy, jak bardzo na niego działa.
Gdy szatyn wykonał swój rzut, Ethan zakradł się do niego od tyłu i teraz on go objął w pasie. Przycisnął usta do jego karku i zaciągnął się jego zapachem. On też miał wrażenie, że znajdują się w tym miejscu sami. Wszystkie odgłosy rozmów i śmiechu cichły, gdy znajdował się tak blisko Olivera.
– Czuję się... przekonany.