Proszę, nie mów nikomu

Norman przytrzymał go za biodra, nie do końca zaskoczony tym atakiem. Czuł, że to nadejdzie, odkąd chłopak władował mu się na kolana w samochodzie. Oddał mu pocałunek, sprawnie odzyskując dominację poprzez przyparcie dzieciaka do ledwo co zamkniętych drzwi. Anthony nie miał drogi ucieczki. Norman był zbyt silny i zupełnie odbierał mu kontrolę nad sytuacją. Wbrew pozorom chyba właśnie tego Anthony chciał. Żeby ktoś odebrał mu kontrolę i zerżnął go jak zabawkę.
Krzyczał o tej potrzebie całym swoim ciałem, tak samo jak za pierwszym razem. Zarzekał się, że alfy nie mają dla niego znaczenia, ale wystarczyło, że spotkał jedną i nie potrafił już zapomnieć. Zwykła biologia działała na jego niekorzyść.
Norman chwycił chłopca za udo, którym ten go objął, a następnie go podsadził i zaniósł do pokoju. Stało tam kilka dużych kartonów czekających na wyniesienie, ale meble były nietknięte.
Rzucił chłopca na kanapę i zawisł nad nim, obnażając dziko zęby. Ale Anthony wiedział już, że ten wzrok u alf, patrzenie, jakby chciały zabić, świadczy o jego atrakcyjności.
Dłonie mężczyzny utwierdziły go w tym przekonaniu, niecierpliwie zadzierając mu koszulkę.

– Tak... Właśnie tak... – wymamrotał, samemu niezdarnie sięgając do guzików jego koszuli, by pospiesznie ją rozpiąć.
Wystarczył zaledwie krótki dotyk Normana, by go rozpalić; by pragnął go jeszcze bardziej. Pamiętał doskonale, jak dobre było ich zbliżenie ostatnim razem. Już nie mógł się doczekać, gdy znów poczuje mężczyznę wszędzie.
Rozsunął zachęcająco uda i odchylił głowę, dając Normanowi dostęp do swojej delikatnej szyi. Delikatne ukłucie strachu, które czuł ostatnim razem, bezpowrotnie zniknęło. Teraz nie miał w sobie już żadnych oporów, by całkowicie mu się oddać.

Całował więc każdy obszar ciała, który Anthony dla niego nadstawiał. Błądził językiem po delikatnej skórze, momentami ją przygryzając. Chłopcu udało się zerwać z niego koszulę i odsłonić muskularne ciało, ale dopiero w momencie, gdy sam był już zupełnie nagi, z wyprężoną ptaszyną nęcącą swym zapachem i kształtem.
Norman spojrzał na nią i zapragnął jej skosztować, zsunął się więc nisko, by objąć ustami główkę.
Wziął ją głęboko, aż po same jądra, czując doskonale, jak młodzieniec pręży się pod nim w ekstazie. To go tylko pobudzało. Był sztywny i miał zamiar za chwilę odebrać swoją nagrodę.

Anthony krzyknął, nie do końca spodziewając się takiego ruchu ze strony mężczyzny. Wyprężył się i wsunął jedną dłoń w jego posiwiałe włosy. Jego usta to było jednocześnie za dużo i za mało. Chciał poczuć je w jeszcze innym miejscu, ale wiedział też, że ten sprawny język nie pozwoli mu na wytchnienie.
– Ach, ja zaraz... Och!
Doszedł gwałtownie w jego usta, trochę zawstydzony tym, jak szybko osiągnął spełnienie. Nie był już przecież niedoświadczonym nastolatkiem, a jednak... Jednak przy Normanie jego ciało nie zachowywało się normalnie.
– To było... Cholera.
Jego klatka piersiowa falowała, gdy próbował złapać dech. A to był przecież dopiero początek.

Norman uniósł głowę i uśmiechnął się kątem warg. Był to uśmiech pełen tryumfu, mina zwycięzcy, nad którą pewnie nie potrafił w całej swojej elegancji zapanować.
Potem wyprostował się i usiadł przy chłopcu. Patrzył na niego, a w jego spodniach malowało się ogromne wybrzuszenie, nie zrobił jednak nic, by sobie ulżyć. Spojrzenie, które wbił w chłopca, gorzało jednak i niosło w sobie zapowiedź czegoś znacznie więcej.

Anthony uśmiechnął się, gdy zauważył, jak mężczyzna na niego patrzy. Jak na swoją zdobycz. To był wzrok, który wiele obiecywał i sprawiał, że chłopak z nową dawką energii podniósł się na kolana, a następnie pochylił nad kroczem Normana.
– Teraz ja się tobą zajmę...
W kilku sprawnych ruchach rozpiął jego spodnie i wyciągnął z bielizny zdumiewające przyrodzenie. Choć widział już tego członka, miał go w ustach i swojej dziurce, to jednak wciąż wydawał się zaskoczony jego rozmiarem. Nigdy wcześniej nie był z dojrzałą alfą. Alfa z jego przeszłości była jeszcze nastolatkiem.
Odepchnął od siebie nieprzyjemne myśli i objął wargami gorący organ. Niemal od razu poczuł na swoim karku silną dłoń, na co wydał z siebie pomruk zadowolenia.
Norman kolejny raz przejął nad nim kontrolę i wymusił na nim swoje tempo, ale było to niesamowicie podniecające. A on nie miał nic przeciwko, gdy w oczach pojawiły mu się łzy z powodu zbyt głębokiego wtargnięcia w jego obolałe gardło. To było właśnie to, czego pragnął.

Kiedy ostatni warkot tłumionej przyjemności umknął spomiędzy ust Normana i rozpłynął się w ciszy wieczora, spoczęli na łóżku w swoich objęciach. Mężczyzna machinalnie wplótł palce we włosy chłopca i gładził jego skórę głowy, oddychając coraz bardziej równo, miarowo, zupełnie inaczej niż raptem chwilę temu.
W chwilach takich jak ten uświadamiał sobie brutalnie, że bezpowrotnie zatracił szansę na spokojne życie. Mógłby mieć teraz kochającą partnerkę, a może nawet potomka, gdyby tylko przed laty nie obrał tej drogi.
Ileż było w nim żalu.
  — Cóż, Anthony — wychrypiał w końcu. — Chwile z tobą były zdecydowanie najmilsze ze wszystkiego, co spotkało mnie w tym mieście.

Anthony oparł głowę na klatce piersiowej mężczyzny i przylgnął do jego boku, oplatając go ramionami tak mocno, jakby już nigdy nie chciał go puścić.
– Tak? – wymamrotał i choć nie do końca w to wierzył, to jednak zrobiło mu się ciepło w środku. – Nasze spotkania też były dla mnie bardzo przyjemne. Wiele... wiele dla mnie znaczyły. Wciąż znaczą.
Przesunął dłonią po jednej z blizn mężczyzny i westchnął.
– Nie chcę, żebyś wyjeżdżał. Nie teraz, kiedy może być nam tak dobrze razem.

Norman uśmiechnął się krzywo, nie otwierając oczu.
  — Ach tak — mruknął. — Ty i ten drań, alfa. Naprawdę?
Uchylił powieki, kiedy młodzieniec podniósł głowę, i uniósł nieznacznie brew, po czym wyciągnął dłoń, by pogładzić delikatny, zaróżowiony policzek.
  — Może lepiej pomyśl o kimś w swoim wieku.

– Nie jesteś aż takim draniem – mruknął, patrząc na jego naznaczoną bliznami i zmarszczkami twarz. – Poznałem w swoim życiu znacznie gorsze alfy. W szkole.
Ponownie ułożył głowę na jego klatce piersiowej i westchnął.
– Spotykałem się kiedyś z jedną alfą. Był w moim wieku. Nigdy o tym nie zapomnę, choć bardzo bym chciał, więc... nie, argument z wiekiem nie bardzo mnie przekonuje.

  — Młode alfy bywają bardzo porywcze. Nawet starsze mają problemy z panowanie nad sobą, gdy w grę wchodzą emocje i instynkt. Nie usprawiedliwia to jednak ani samej alfy, ani tych, którzy pozwolili, byś został skrzywdzony — powiedział Norman.
Nie naciskał na nastolatka. Jeżeli ten miał ochotę się zwierzyć, mógł to zrobić i z pewnością miał tę świadomość. Norman zawsze cierpliwie go słuchał. Nigdy jeszcze nie zdarzyło się, by mu przerwał lub okazał znużenie, wręcz przeciwnie, w swojej beznamiętności zdawał się okazywać zainteresowanie tylko w takich momentach, kiedy chłopiec raczył go emocjonalnymi historiami.

Anthony zacisnął mocno powieki i wziął głęboki wdech. Nie musiał o tym mówić. Norman do niczego go nie zmuszał. Ale chyba chciał to z siebie w końcu wyrzucić.
– To było takie szczeniackie zadurzenie – zaczął cicho i jeszcze bardziej się w niego wtulił. – Bardzo żenujące, ale... wszystko bym dla niego zrobił. Wydawał mi się najwspanialszą osobą na świecie. Spotykaliśmy się przez niemal rok, wszystko było w porządku i... – Przełknął nerwowo ślinę. – Na mojej ulicy mieszkała omega. Była rok młodsza ode mnie. Bardzo spokojna i nieśmiała dziewczyna. Umówiłem się z Patrickiem, że wpadnie do mnie, gdy moi rodziców nie będzie i... ta omega dostała swojej pierwszej rui tego samego dnia. Była sama w domu i... on ją tak bardzo skrzywdził, Norman. Tak bardzo.
Nawet nie zauważył, że płacze. Znów przypomniało mu się wszystko, co czuł, gdy dowiedział się o tym, dlaczego Patrick jednak nie odwiedził go tamtego popołudnia.
– Miesiąc później ta dziewczyna skoczyła z mostu. A on nawet nie został ukarany, bo był przecież pieprzoną alfą, a ona miała ruję, więc wyświadczył jej przysługę, nie?

Norman otarł wierzchem dłoni łzy z policzka Anthony'ego. Długo milczał, gdy obaj w ciszy przetwarzali tę historię. Wreszcie wplótł palce we włosy chłopca i po prostu znów przytulił go do swojej piersi.
  — Prawo tutaj jest niesprawiedliwe, w szczególności wobec omeg, ale nie tylko — przyznał. — Alfom można zbyt wiele. Brak widma konsekwencji nieraz sprawia, że nawet nie próbują powstrzymać swych działań. Tam, gdzie się urodziłem, młode alfy w okresie dojrzewania są ściśle odseparowane od reszty społeczeństwa. W placówkach uczą się, jak powstrzymać popęd.

– Też w takiej byłeś?
Nie wiedział, czy zrobiło mu się lżej, ale przy Normanie czuł się lepiej. Bezpieczniej. I myśl o tym, że jutro to wszystko się skończy, go dobijała.
– Po Patricku nie zbliżyłem się już do alfy. Gdy widziałem jakąś na mieście, przechodziłem na drugą stronę ulicy. Dosłownie. A koniec szkoły był dla mnie koszmarem. – Oparł podbródek na jego piersi i spojrzał z bliska na jego twarz. – I dopiero ty... Lubię cię, Norman. Naprawdę.

  — Tak — odpowiedział szczerze. — Krytyczne przypadki, takie jak Patrick, traktowano farmakologią, aby wyciszyć organizm, ale także emocje. To przypomina blokery. Takie specyfiki, jeżeli przyjmować je regularnie przez kilka lat, zawsze pozostawiają trwały ślad.
Uśmiechnął się krzywo i pokiwał krótko głową.
  — Wiem, że mnie lubisz. Ja również darzę cię sympatią, Anthony.

– To wiele wyjaśnia – szepnął i wychylił się, by krótko go pocałować. – Dlatego mogę cię lubić.
Znów go pocałował. I jeszcze raz. I jeszcze. Wciąż nie miał tego dość.
– Gdybyś nie przeleciał mojej przyjaciółki, moglibyśmy robić to od miesięcy. Spotykać się. Całować. – Westchnął. – Chciałbym znów prosić cię, żebyś został, ale wiem, że tego nie zrobisz. Więc obiecaj mi chociaż, że nie dasz się złapać. Obiecujesz?

  — Postaram się tego uniknąć — odrzekł Norman z krzywym uśmiechem.
Tematu Tracy nie pociągnął. Gdy przyszła do niego z jednym tylko celem, znał ją lepiej niż Anthony'ego i nie było powodu, aby odmawiał, kiedy tak rzadko nadarzała się okazja na seks. Nie mógł wtedy wiedzieć, ile komplikacji to spowoduje; gdyby miał tę świadomość, pewnie odmówiłby każdemu z tych dzieciaków. — A ty postaraj się jeść porządnie.

– Przy moich kiepskich zarobkach? Nie ma na to szans. – Uśmiechnął się słabo. – Raczej nikt nie zechce mnie dokarmiać, a już na pewno nie takimi wykwintnymi daniami.
Starał się wyglądać na rozluźnionego, ale nie czuł się zbyt dobrze. Powinien umieć udawać, miał przecież być aktorem, ale w sytuacjach prywatnych nie najlepiej mu to wychodziło.
– Opowiedz mi coś. Cokolwiek.

  — Opowiem ci, jak przyrządzić wykwintne dania z najtańszych składników — zaproponował Norman i tak też uczynił. Chłopiec w jego ramionach mógł odciągnąć myśli od traumatycznych wspomnień. A on, trzymając w ramionach Anthony'ego, poznawał coś, czego nie było mu dane zaznać nigdy wcześniej.
Może mogliby jednak spróbować...? Być ze sobą choć przez chwilę dłużej. Nie w nieskończoność, to oczywiste. Chłopak znajdzie nowy obiekt zainteresowania. Ale dopóki jego fascynacja trwa...
  — Może... Może od czasu do czasu mógłbym cię odwiedzić, Anthony.

Anthony zrelaksował się w ramionach mężczyzny i wsłuchał się w jego głos, przez chwilę czując się prawie tak, jakby to nie było ich ostatnie spotkanie.
I kiedy powieki powoli zaczęły mu upadać, usłyszał coś, przez co gwałtownie się rozbudził.
– Odwiedzić? – powtórzył i aż uniósł się na łokciu, by spojrzeć na twarz mężczyzny. – Naprawdę? Mógłbyś...?
Patrzył na niego pełnym nadziei wzrokiem, którego nie potrafił powstrzymać. Nie sądził, że Norman może zapragnąć kolejnego spotkania, że może zechcieć zaryzykować.
– To byłoby wspaniałe.

  — Może. Zastanowimy się nad tym — odparł, a potem podniósł się powoli, by zacząć ubierać. Nie mógł zostać dłużej, do rana musiał znaleźć się u celu. — Póki co, Anthony, uważaj na siebie. Żadnych samotnych spacerów wieczorami.
Raz jeszcze wyciągnął dłoń, by zmierzwić wilgotne włosy młodzieńca.
  — Zostawię ci mój numer. Gdyby coś się działo, nie wahaj się z niego skorzystać.

Anthony z ociąganiem sięgnął po swoje ubrania. Nie chciał jeszcze wychodzić, nie chciał się żegnać.
– To może być trudne, bo wiesz, gdzie studiuję. Często ćwiczymy do północy. Zresztą, widziałeś, o której wracam. – Uśmiechnął się krzywo. – Ale postaram się ograniczyć te powroty do minimum.
Zapiął niedbale koszule, poprawił włosy i rozejrzał się za zwierzakiem mężczyzny.
– Zabiorę kota i jego rzeczy do siebie, a później przyjdę się pożegnać.
Tak też zrobił. Kot mężczyzny wciąż był bardzo płochliwy i niełatwo było go przenieść do drugiego mieszkania, ale ostatecznie Anthony zamknął go w swoim pokoju, mając nadzieję, że ten nie nasika mu za szafą. Miseczki i kuwetę ustawił w przedpokoju i wrócił do sąsiada. Aż go ścisnęło nieprzyjemnie w żołądku, gdy zobaczył torbę pod drzwiami.
– Pamiętaj, co mi obiecałeś – szepnął i pocałował go krótko. – Będziemy w kontakcie.