Proszę, nie mów nikomu

Anthony uśmiechnął się, ale uśmiech ten zamarł mu na ustach, gdy mężczyzna nagle poinformował go o wyjeździe.
– Jak to... wyjeżdżasz? – wydusił i zamiast odsunąć się, to zbliżył się do niego jeszcze bardziej, układając dłoń na jego ramieniu. – To znowu będzie coś... niebezpiecznego? – Szepnął. – Znowu wrócisz w takim stanie, jak ostatnio? Długo cię nie będzie?
Na samą myśl o tym, co działo się ostatnio, czuł gulę w gardle, a przed oczami pojawiały się obrazy pełne krwi. Nie chciał, żeby Normanowi coś się stało.

  — Nie — wychrypiał Norman. Zamknął drzwi samochodu i, patrząc chłopakowi w oczy, zdecydował się wyjaśnić. Może nie spędzali razem wiele czasu, może ich znajomość była powierzchowna, ale to było miłe sąsiedztwo. Wypadało się pożegnać, nawet jeśli nie było powodu, by Anthony rozpaczał po jego zniknięciu. — Nie wrócę już. Nie mogę. Muszę często zmieniać miejsce zamieszkania, inaczej stracę życie. Nie pytaj o więcej.

Anthony zamarł i przez chwilę nie potrafił wykrztusić nawet słowa.
– S-słucham...? – wydusił w końcu. – Ale... ale jak nie wrócisz? Przecież...
Odsunął się, zszokowany.
– Nie możesz tak po prostu wyjechać. Jak daleko...?
Teraz, gdy znów złapali ze sobą kontakt, Anthony nie wyobrażał sobie, by Normana nie było po drugiej stronie klatki; by nie mógł wprosić się do niego na obiad. Wydawało mu się, że po dzisiejszym spektaklu jeszcze bardziej się do siebie zbliżą...

  — Daleko. Nie mogę ci powiedzieć, dokąd — odrzekł Norman. Uniósł lekko brew na reakcję chłopca. Wcześniej Anthony nie wydawał się do niego szczególnie przywiązany. Byli wobec siebie uprzejmi, kilka razy się spotkali, ale przecież tak niewiele o sobie wiedzieli. — Wątpię, abyśmy spotkali się jeszcze kiedyś, Anthony, ale bardzo pozytywnie będę cię wspominał.

– Wspominał – powtórzył głucho i niemal zaśmiał się, bo sytuacja wydała mu się całkowicie absurdalna. Był taki szczęśliwy z powodu premiery swojej pierwszej sztuki, a teraz... Nawet nie przypuszczał, że tak bardzo przywiązał się do mężczyzny, dopóki ten mu nie powiedział, że wyjeżdża. – Oczywiście. Ja ciebie też.
Rozejrzał się po ciemnym parkingu, nie wiedząc nawet, jak się zachować. Nie miał już ochoty, by wracać do gości i udawać zadowolonego.
– Zawsze tak robisz? Zostawiasz wszystko, wszystkich i wyjeżdżasz?

Norman popatrzył na chłopca długo, a następnie pokiwał bardzo powoli głową.
  — Tak — wychrypiał. — Nie mam innego wyjścia. Widziałeś, jak czasem wygląda moje życie. Mam wielu wrogów i nie mogę narażać nikogo więcej.
Patrzył na Anthony'ego ponuro. W chwilach takich jak ta przypominał sobie, że nigdy nie będzie inaczej. Będzie uciekał, dopóki nie umrze, a umrze najpewniej w całkowitej samotności.
Uśmiechnął się odlegle i wyciągnął dłoń, by pogładzić młodzieńca po miękkich włosach odrobinę ojcowskim gestem.
  — Wiem, że sobie wspaniale poradzisz. Całe życie przed tobą, Anthony. Nie zmarnuj go jak ja.

Anthony zaśmiał się głucho.
– Pieprzenie – wychrypiał. – Nie możesz... Nie można tak robić. To nie jest fair.
Wziął głęboki wdech i zrobił krok w tył. Nie wiedział, co powiedzieć. Nie wiedział, jak się zachować. Przerastało go to.
– Skąd wiesz, że... że ktoś cię tu znajdzie? Przecież nikt cię nie zna. Jesteś tu zupełnie anonimowy.

Norman pokręcił głową.
  — Nie, Anthony. Już mnie znaleźli. Są blisko. Czuję na karku ich oddech.
Uśmiechnął się krzywo.
  — Już za późno na myślenie o tym, co jest fair. Przykro mi, jeżeli w jakikolwiek sposób sprawiłem ci przykrość. Jestem tylko starym człowiekiem, który szuka samotności i spokoju.

Anthony pokręcił głową.
– Nie – wymamrotał. – Gdybyś szukał samotności, to nigdy byś mnie do siebie nie zaprosił. Nie przyszedłbyś też na dzisiejszy spektakl. To...
Z zaskoczeniem spostrzegł, że dłonie mu się trzęsły. Wiadomość Normana rozstroiła go bardziej, niż mógłby przypuszczać. Czuł się przez to idiotycznie.
– Ale ok. Jestem tylko twoim sąsiadem. Byłem twoim sąsiadem. – Zaśmiał się niewesoło. – W porządku.

Norman przyglądał mu się długo, nim w końcu westchnął i wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów. Jednego z nich wsunął do ust i zapalił srebrną zapalniczką.
Zapatrzył się w niebo. Czuł się źle, znów niepotrzebnie się do kogoś zbliżył i zawiódł, przede wszystkim samego siebie.
I bez smutnych min Anthony'ego czuł się wystarczająco źle i niezręcznie.
Jak zawsze.
Nie zaprzeczał słowom chłopca. Właściwie doszedł do wniosku, że lepiej, by poczuł się zraniony, może nawet wykorzystany, niż robił sobie nadzieję.
  — Dziękuję ci — powiedział jednak. — Zostaje jeszcze sprawa kota z mojego mieszkania... Być może znasz kogoś, kto mógłby zaopiekować się tym wdzięcznym zwierzęciem.

– Kot – powtórzył i ponownie parsknął. – Oczywiście.
Jak mógł wierzyć, że Norman naprawdę go lubi? Że chciałby spędzać z nim więcej czasu? Gdyby mu nie przeszkodził, teraz pewnie mężczyzna byłby już w samochodzie z młodą aktorką, a jemu nawet nie powiedziałby o wyjeździe, tylko zniknął bez słowa...
– Nie mogę kogoś znaleźć na już. Popytam wśród znajomych, ale nie da się załatwić tego od razu. – Westchnął. – A skoro wyjeżdżasz już dziś... Mogę wziąć go do siebie na kilka dni.
Spojrzał ostatni raz na budynek szkoły i kąciki ust mu opadły. To był tak dobry dzień... Czemu wszystko musiało się zepsuć?
– Zabierzesz mnie do domu? Nie chcę tam już wracać.

  — Oczywiście, Anthony.
Otworzył przed nim drzwi. Dopalił papierosa, nie śpiesząc się ani odrobinę, po czym obszedł wóz i wsiadł z drugiej strony. Zasiadłszy za kierownicą, popatrzył znów długo na młodą, piękną twarz.
  — Dlaczego tak bardzo poruszyła cię ta wiadomość? Widziałem, jaki roztaczasz wokół siebie blask. Bez wątpienia każdego dnia otrzymujesz zaproszenia na obiad. Nie mam w sobie nic szczególnego.

Anthony poruszył się nerwowo, zanim odpowiedział. Sam nie wiedział, dlaczego. Ale było w Normanie coś, co przyciągało go bardziej niż powinno. A może po prostu chodziło o to, że był alfą.
– To, że ty tak uważasz, nie znaczy, że muszę się z tobą zgadzać – wymamrotał. – Zresztą, jak zdążyłem zauważyć, też nie narzekasz na brak uwagi. Pewnie taka zmiana miejsca zamieszania to dla ciebie nic szczególnego.

  — Można powiedzieć, że przywykłem do tego. O ile można przywyknąć do zmian — odrzekł Norman. Wciąż nie ruszył samochodu z miejsca. Jego duże, żylaste dłonie spoczywały nieruchomo na udach. — Dlaczego więc tak cię to wzburzyło? Sądziłem, że uważasz alfy za zepsute i niewarte twojej uwagi, nie na dłużej.

– Bo uważam. Nie chcę mieć z nimi nic wspólnego. – Przesunął wzrok z twarzy mężczyzny na swoje dłonie. – Oprócz ciebie. Z tobą jest inaczej. – Uśmiechnął się krzywo. – Paradoksalnie, patrząc na to, czym się zajmujesz.
Westchnął. Norman zadawał trudne pytania.
– Co mam ci powiedzieć...? Myślałem, że się lubimy; że dobrze nam się rozmawia; że będziesz chciał to kontynuować... – Wzruszył ramionami. – Pomyliłem się.

Mężczyzna uśmiechnął się krótko, bez cienia wesołości.
  — Bardzo cię lubię. Doskonale mi się z tobą rozmawia. Chciałbym nadal cieszyć się twoim sąsiedztwem, gdyż urokliwy z ciebie młodzieniec. Ale nie mogę. Nie wolno mi cię narażać. Polują na mnie, ale jeżeli zobaczą, że darzymy się sympatią, zaczną polować na ciebie. Do tego nie dopuszczę.
Zabrzmiał bardzo stanowczo. Jak to alfa, gdy się na coś uprze. Odwrócił się do kierownicy i zapalił silnik. Chwilę później opuścili wreszcie parking.

– Mogłeś pomyśleć o tym wcześniej – wymamrotał. – Zanim mnie do siebie zaprosiłeś.
Wiedział, że "praca" mężczyzny jest niebezpieczna. Nie był do końca pewny, na czym ona tak dokładnie polega, ale widział już, jak może się skończyć. Nie chciał być w to zamieszany. Ale jednocześnie... nie chciał, by Norman wyjeżdżał.
– Jeśli te osoby, przed którymi uciekasz, są już w mieście, to zapewne już wiedzą, że się... przyjaźnimy. – Zadrżał. – Skąd wiesz, że nie przyjdą po mnie, gdy już wyjedziesz?

Norman spojrzał w lusterko wsteczne, ale ulica za nimi była pusta.
  — Widziałem ich, ale oni nie widzieli mnie — odrzekł. — Tak musi pozostać, Anthony. Wybacz mi, proszę, że nie pomyślałem o tym wcześniej. Teraz zadbam o to, żebyś był bezpieczny.
Popatrzył krótko na piękną, ale smutną buzię chłopca.
  — Całe życie przed tobą, Anthony — powtórzył. — Możesz mieć wszystko, czego zapragniesz.

– Najwyraźniej nie wszystko... – wymamrotał.
Żałował, że w ogóle zbliżył się do tego mężczyzny. Dawno nikt nie namieszał mu tak w głowie. Z jednej strony wiedział, że Norman jest dupkowatą alfą, która niezbyt się o niego troszczy, ale z drugiej strony tak dobrze im się rozmawiało... Za każdym razem miał wrażenie, że mężczyzna – paradoksalnie – naprawdę go słucha i docenia ich spotkania. Te sprzeczne sygnały były tak mylące, że ostatecznie Anthony nie przestawał o nim myśleć. A teraz miało się to skończyć.
– A... A gdybyś wrócił za jakiś czas? – zasugerował. – Mógłbyś ich zmylić. Zapewne nie wracasz w te same miejsca... Nie spodziewaliby się tego.

Mężczyzna znów popatrzył na chłopca i uśmiechnął się odlegle.
  — Aby to było możliwe, musiałbym odciąć rękę, która karmi te psy — powiedział ochryple. — Gdybym był młodszy, sprawniejszy i bardziej naiwny, podjąłbym się tego, ale to już nie ten czas.
Widząc rozczarowanie malujące się tak wyraźnie na delikatnej twarzy, westchnął cicho.
  — Dlaczego tak bardzo chcesz, żebym tu był?

Anthony wzruszył ramionami i odwrócił wzrok. Nie odpowiedział.
– Chciałbym rozumieć więcej z tego, o czym mówisz – powiedział po chwili. – Ale to trudne, skoro nie wiem, czym tak naprawdę się zajmowałeś, kto cię szuka i dlaczego musisz uciekać. Wiem tylko, jak to się może skończyć.
Nie mógł wymagać od Normana, by ten narażał się na dodatkowe niebezpieczeństwo. Nie mógł w ogóle niczego oczekiwać od osoby, która wciąż mówiła o nim jak o "dobrym sąsiedzie". Bo przecież tylko nim był. Sąsiadem.
– Chodźmy do ciebie. Ostatni raz.

  — Chodź tutaj — wychrypiał Norman, gdy zatrzymał już samochód pod ich blokiem. Wyciągnął ramię i objął drobne ciało, przesuwając je w swoją stronę. Oparł podbródek o bark chłopca i zamknął oczy, wdychając miły zapach jego włosów.
Sam nie miał pojęcia, co ten dzieciak takiego w nim zobaczył, że nie mógł się już od niego uwolnić.
  — Przecież doskonale sobie poradzisz.

– Oczywiście, że sobie poradzę – prychnął cicho i przytulił się do jego boku. – Tylko...
Przełknął nadmiar śliny i przysunął się jeszcze bliżej mężczyzny, aż w końcu przerzucił nogę przez jego uda i usiadł na nim okrakiem. Nie było to najłatwiejsze zadanie, a i pozycja była średnio wygodna, bo kierownica wbiła mu się w dół pleców, ale chciał znaleźć się jeszcze bliżej Normana. Skoro mieli się pożegnać, chciał to zrobić jak należy.
Oparł czoło o jego czoło i przymknął oczy.
– Chodźmy do ciebie – powtórzył swoją wcześniejszą prośbę. – Proszę.

Norman pogładził młodzieńca po plecach, a potem wolną ręką otworzył drzwi samochodu. Wysiadł zaraz za chłopcem i sięgnął po prezenty spoczywające wciąż na tylnym siedzeniu.
Zamknął samochód i ruszył w stronę bloku z młodzieńcem depczącym mu po piętach. Na osiedlu tymczasem było zupełnie ciemno i cicho, jakby wszyscy poszli spać, choć przecież nie było jeszcze późno.
  — Chcesz zostawić to u siebie? — zapytał mężczyzna, gdy dotarli na swoje piętro.
Uśmiechnął się do dzieciaka krzywo i pokręcił głową.
  — Będziesz musiał zmienić tę minę, Anthony.

– Jaką minę? – prychnął. – Myślę, że na razie niewiele może wpłynąć na zmianę mojego nastroju, wybacz.
Otworzył drzwi swojego mieszkania i wziął od niego liczne torebki.
– Będę za dwie minuty. Nie próbuj uciekać.
Gdy zniknął we wnętrzu mieszkania, wziął kilka głębokich wdechów, żeby się uspokoić. Prezenty zaniósł do swojego pokoju, a później jeszcze napił się wody, zanim zamknął drzwi od mieszkania i zapukał do tych naprzeciwko. Norman wpuścił go do środka pięć sekund później, jakby czekał na niego pod drzwiami.
Anthony nie dał mu szansy na zaproponowanie czegoś do picia – od razu zarzucił mu ręce na kark i przywarł do niego, szukając wargami jego ust. Miał już wyraźny plan na ten wieczór.