Laleczka

– Nie mógłbym udawać, że niczego nie widziałem – powiedział poważnie. – Często cię tak zaczepiają? Zrobili ci coś... złego?
Ten chłopak wydawał mu się tak bezbronny i delikatny. A mieszkał w niebezpiecznej okolicy i wszystko wskazywało na to, że nikt nie chce mu pomóc. Anthony był tym trochę przytłoczony. Od zawsze lubił pomagać.
– A zaprosiłem cię, bo powiedziałeś, że lubisz słodkie. – Wzruszył ramionami. – Pomyślałem, że przyjemniej będzie zjeść to ciasto w towarzystwie niż samotnie.

- Jestem synem prostytutki z dziewczęcym wyglądem. - mruknął niechętnie. - a do tego nie chce się puszczać. - dodał znowu uciekając spojrzeniem w bok. Udał, że interesuje go coś za oknem.
- Mm.. Dobrze, że szybko biegam. - zażartował słabo, bo głupio mu było tak na pierwszej wizycie się nad sobą użalać.
Uśmiechnął się słysząc odpowiedź na swoje drugie pytanie. Zaczynał go coraz bardziej lubić.
- Jesteś bardzo miły. - powiedział cicho. - rzadko spotyka się takie osoby jak Ty. Miałem szczęście, że akurat przechodziłeś.
Zerknął na zegar a potem na zmęczone oblicze mężczyzny. Było już późno. Westchnął cicho, koniec tego dobrego.
- Nie powinienem dłużej ci się narzucać, dziękuję za twoją pomoc i przyszne ciasto. Czy.. Czy mogę wziąć twój numer i zadzwonić, żeby zapytać jaka decyzję podjąłeś odnośnie sprzątania? - spytał z wyraźną nadzieją.

– Jak dla mnie wcale nie wyglądasz "dziewczęco". – Uśmiechnął się do niego ciepło, nie dodając, że według niego był po prostu bardzo ładny. Jak laleczka. – Mhm, też się cieszę, że mogłem ci pomóc.
Zmrużył oczy, słysząc pytanie o numer telefonu. Nie wiedział, co o tym myśleć, ale przemknęło mu przez myśl, że może po prostu... spodobał się temu dzieciakowi. W końcu patrzył na niego tym maślanym wzrokiem... To była bardzo przyjemna myśl.
– Daj mi swój – poprosił. – Ja zadzwonię, jeśli się zdecyduje.

- Oh, okey. - odpowiedział wyciągając dłoń po jego telefon. Kiedy dostał go do ręki wklepał mu swój numer telefonu. Podpisał się per "profesjonalny sprzątacz" . Tak, żeby nie miał wątpliwości co do jego profesjonalności.
- Proszę. Będę czekał. - uśmiechnął się jak prawdziwy huncwot, co dodało mu tylko uroku.
Szczerze to miał malutka nadzieję, że może zaproponuje mu tu nocleg, ale zrozumiał, że to byłoby już za dużo.
I tak bardzo mu pomógł, nie powinien tak bardzo na niego liczyć. Przecież go nie znał.
Z ociąganiem wstał z kanapy, tak strasznie nie miał ochoty wychodzić z tego... Bezpiecznego miejsca. Naprawdę czuł się tu dobrze. Lepiej niż w domu, w którym nigdy nie był mile widziany.
- Miło było mi cię poznać, Anthony. - powiedział wyciągając do niego rękę.

Anthony wstał i uścisnął jego dłoń, przytrzymując ją trochę dłużej, niż normalnie by wypadało. Wciąż nie wiedział, jak odbierać jego zachowanie. Jeśli podobał się temu chłopakowi i ten chciał mu to okazać, to robił to w bardzo niejednoznaczny sposób.
– Ciebie też, Misza. – Uśmiechnął się uprzejmie, od razu dostrzegając, że nastolatek mocno ociąga się z ruszeniem w stronę drzwi wejściowych. – Jesteś pewien, że masz gdzie nocować? – Dopytał, bo tylko to wydawało mu się racjonalnym powodem, przez który chłopak nie chciał jeszcze wychodzić.

Po raz kolejny na jego ładnej buzi dało się dostrzec zmieszanie zadanym pytaniem.
Chwilę przyglądał się mężczyznie zastanawiając się co odpowiedzieć.
- Coś się wymyśli. Jak zawsze. - rzucił w końcu mimo, że strasznie nie chciał jeszcze wychodzić.
Pierwszy raz mu się zdarzyło takie coś. Czy zareagował tak, bo Anthony był jedyna osoba, która pomogła mu tak bezinteresownie?
Zauważył, że atmosfera zrobiła się niezręczna więc odchrząknął i ruszył w stronę wyjścia. Nieco za długie włosy opadły mu swobodnie na kark i kręcił się przy końcach. Zupełnie jakby ułożył je na szczotkę.

Anthony odchrząknął i ruszył za chłopakiem.
– Zaczekaj. – Złapał go za ramię, ale zaraz puścił, aby ten nie poczuł się przytłoczony i nie skojarzył jego zachowania z zachowaniem osiłków spod kamienicy. – Mam wolny pokój, jeśli nie masz gdzie nocować.
Nie była to mądra propozycja. Nic nie wiedział o tym chłopaku. Ale gdy patrzył w te jego duże, smutne oczy... Za bardzo na niego działało spojrzenie tego nastolatka.

Drgął czując dotyk dużej, ciepłej dłoni na swoim ramieniu. Posłał mu niepewne spojrzenie, bo nie wiedział czego może się spodziewać.
Na pewno nie pomyślałby, że zaproponuje mu nocleg.
Uchylił lekko usta, to byłoby wspaniałe! Móc zostać w tym miejscu że swoim wybawca. Nawet jeśli miałaby być to jedna noc.
- Jesteś pewien? - spytał wwiercając w niego ślepia jak kot że Shreka.
- Chcesz mi pozwolić tu spać.. Za darmo? - upewnił się, bo życie nauczyło go, że świat jest pełen pułapek.

Anthony ponownie odchrząknął, bo sytuacja była jednak trochę niezręczna. Nie znali się. Rozmawiali tylko chwilę. Ale te duże, piękne oczy...
– Jeśli ogarniesz ten bałagan – wskazał dłonią za siebie, mniej więcej określając miejsce nieporządku – to będziesz mógł zostać. Przy okazji sprawdzę twoje zdolności w tym kierunku. Pasuje ci taki układ?

- Pasuje. - powiedział z wyraźną ulga. Chwilę potem uśmiechnął się do mężczyzny nieśmiało.
Czy to przeznaczenie ich połączyło? W końcu znalazł kogoś komu będzie na nim zależeć?
- Będę mógł skorzystać z łazienki? - spytał wciąż nieco zakłopotany. Anthony także zdawał się nie czuć komfortowo, więc chcial dać mu chwilę na przemyślenie swojego zachowania.
Jak się rozmyśli to po prostu wyjdzie... Zakszaleje i pójdzie do jakiego lepszego motelu.
Mało tego, że mógł skorzystać z łazienki to jeszcze dostał czysta koszulkę i szlafrok. Pan domu znowu został obdarowany pięknym uśmiechem i wdzięcznym spojrzeniem.
W tych za dużych ubraniach wyglądał na jeszcze bardziej bezbronnrgo i niewinnego. Jak on się uchwał na ulicy bez opieki?

Gdy Misza był w łazience, Anthony przeniósł naczynia z salonu do kuchni, a następnie zajął się przygotowaniem pokoju gościnnego dla chłopaka. Wciąż nie wiedział, czy dobrze postąpił. Chciał pomóc, ale pomoc też powinna znać swoje granice. Co jeśli wpakował się w jakieś bagno? Nie mógł się jednak wycofać. Szczególnie, gdy zobaczył blondyna w swoich ubraniach. Wyglądał uroczo.
– Przygotowałem ci pokój. – Wskazał dłonią na pomieszczenie, które znajdowało się obok kuchni, z prawej strony. Już z daleka można było dostrzec łóżko zasłane świeżą pościelą. – A teraz wybacz, ale muszę wziąć prysznic. Jestem wykończony.
Ostatni raz obejrzał się na dzieciaka, jakby nie mógł oderwać od niego wzroku. Tak dawno nie widział nikogo w swoich ubraniach. Zawsze mocno to na niego działało.

Kiedy Anthony wyszedł z pod prysznica w mieszkaniu było bardzo cicho. Czyżby gość uciekł obrabowując go?
Nic bardziej mylnego, gdy mężczyzna zajrzał do pokoju gościnnego dostrzegł śpiącego nastolatka.
Misza leżał z rozrzuconymi blond włosami dookoła głowy, co w wieczornym świetle wyglądało jak niecodzienna aureora.
Chłopak spał jak zabity z lekko uchylonymi ustami i.. Wyglądał bardzo niewinnie.

Rano Misza wstał przed Panem domu i przygotował sniadanie, posprzątał kuchnie i kończył sprzątać salon, gdy wszedł zielonooki.

Anthony wszedł do salonu w samej bieliźnie, z rozczochranymi włosami, jeszcze mocno zaspany.
– Dzień dobry – przywitał się, jednocześnie nieudolnie próbując ukryć ziewnięcie. – O której wstałeś? Idziesz dzisiaj do szkoły?
Rozejrzał się po pomieszczeniu, trochę zaskoczony porządkiem, jaki w nim panował. Było naprawdę... czysto. Już zapomniał, że jego salon może tak wyglądać.
– Za czterdzieści minut muszę wyjść do pracy – oznajmił. – Podwieźć cię gdzieś?
Nie wiedział jeszcze, że Misza przygotował śniadanie. W kuchni czekała na niego kolejna niespodzianka.

Widząc pół nagiego mężczyznę Zarumienił się i spuścił wzrok na bose stopy. Ale on wyglądał. Porównywanie go do greckiego boga było jak najbardziej trafne.
Odchrząknął i zakłopotany poszedł do Kuchni za Panem domu.
- Zrobiłem pankecakesy. Przepraszam, że grzebałem ci w szafkach i lodówce, ale chciałem Ci zrobić niespodziankę. - powiedział stając obok niego i zerkając nieśmiało na jego buzię, żeby sprawdzić czy się gniewa.
Pokrojone owoce leżały przy mini nalesniczkach a w ekspresie była świeżo zaparzona kawa.
- Wstałem... Hymmm przed szósta. - dodał odpowiadając na jego pytanie. - Mam od blisko do szkoły, nie musisz mnie nigdzie podrzucać. Dziękuję.
Uśmiechnął się znowu patrząc na niego z tym uroczym błyskiem w oczach.

– Wow. – Anthony spojrzał na niego z podziwem. Wszystko wyglądało smakowicie. Łącznie z Miszą. – To niesamowite. Może chcesz tu zamieszkać? – Zaśmiał się, dając tym sygnał, że tylko sobie żartuje, i zasiadł przy niewielkim stole w kuchni. – A ty już jadłeś? Czy zjesz teraz ze mną? Będzie przyjemniej.
Już nie pamiętał, kiedy ostatni raz ktoś zrobił mu śniadanie. To było miłe uczucie.
– Jak ci się spało?

Na propozycje zamieszkania razem serce mocno mu zabiło i zrobiło się gorąco. Gdyby z nim mieszkał... Życie byłoby zupełnie inne. Zarumienił się przez swoje myśli, pochylił głowę żeby nie odczytał z jego buzi jego marzeń.
- Czekałem na ciebie. - powiedział nalewajac mu do kubka kawy i samemu siadając po drugiej stronie stołu.
- Gdybyś miał lepiej zaopatrzona lodówkę, byłoby jeszcze lepiej. - dodał nakładając sobie dwa małe, puszyste naleśniki.
- Nie pamiętam kiedy ostatni raz tak się wyspałem. - odpowiedział na pytanie uśmiechając się do mężczyzny ślicznie. Nie był pewien czy powinien mu powiedzieć, że to dzięki temu że czuję się tu bezpiecznie.
- To pewnie dzięki temu, że jednak nie okazałeś się morderca. - zażartował próbując odwrócić to wszystko w żart.
- Powiesz mi coś o sobie? - spytał co chwilę zerkając na niego spod rzęs.

– Nawet gdybym był mordercą, to nie mógłbym zabić tak ładnego chłopca – powiedział bez zastanowienia i dopiero po chwili zorientował się, jaką głupotę palnął. Rano zawsze miał problemy z koncentracją i gadał głupoty. Teraz było podobnie.
Uśmiechnął się z zakłopotaniem i spróbował naleśnika, żeby ukryć tym swoje skrępowanie.
– Pyszne – skomentował, bo faktycznie takie były. Mógłby jadać je częściej. – Co chciałbyś wiedzieć?

Ładnego chłopca? Uniósł brew do góry i spojrzał na niego spod ciemnych rzęs.
Chciał powiedzieć, że już nie jest chłopcem tylko mężczyzna, ale sam przed sobą musiał przyznać, że to brzmiałoby śmiesznie. Co najwyżej był podrostkiem, a nie facetem.
- No.. Na przykład... Co lubisz jeść, ile masz lat, jak mówią na ciebie przyjaciele. - powiedział uśmiechając się do niego nieśmiało. Cieszył się, że mu smakowało. Ze był zadowolony z jego pracy. To znaczyło, że może.. Zaakceptuje go takim jaki jest i pozwoli mu u siebie dorabiać.
Był pod ogromnym wrażeniem tego mężczyzny i chciał jeszcze trochę poogrzewać się w jego blasku.

– Hm. – Napił się kawy, zastanawiając się nad odpowiedzią. – Lubię ostre potrawy. I desery. Jestem uzależniony od cukru. – Uśmiechnął się krzywo. – I, niestety, mam już trzydzieści lat na karku.
Wiek był dla Anthony'ego sporym kompleksem. Szczególnie, gdy wracał samotnie do pustego mieszkania, wiedząc doskonale, że w jego wieku coraz trudniej będzie mu znaleźć kogoś, kto wypełni pustkę w jego życiu. Dlatego nie lubił mówić o swoim wieku i przypominać sobie, jak bardzo chciałby mieć kogoś u swojego boku.
– A przyjaciele mówią do mnie Tony. Jak Tony Stark.
Zjadł szybko śniadanie, a później zamknął się w łazience i przez piętnaście minut szykował się do pracy. Gdy miał już na sobie garnitur i chował papiery do teczki, spojrzał na nastolatka, który zdążył już posprzątać po śniadaniu i włożyć naczynia do zmywarki.
– Gotowy?

- Tony. - powtórzył miękko i dzwięcznie. Zupełnie jakby rozkoszował się tym skrótem. Zielone oczy zalśniły z nadzieją , że i on będzie mógł się tak do niego wkrótce zwracać.
- Dla mnie wyglądasz max na 25. - pocieszył go uśmiechając się szeroko, dzięki czemu Pan domu mógł przyjrzeć się pełnemu uzębieniu blondyna.
Śniadanie minęło w miłej, aczkolwiek wciąż w trochę niezręcznej atmosferze. Może dlatego było dziwnie, że przystojny wybawiciel ślicznotek był.. Pół nagi?

- Jasne. Chyba.. Chyba już. - odpowiedział próbując ukryć swój nieco przyspieszony oddech, bo spieszył się bardzo żeby w krótkim czasie wszystko ogarnąć.
Szybko wciągnął trampki i zgrabnie przecisnął się pod ramieniem Anthonego.
- Jeszcze raz dziękuję za pomoc. - mruknął kiedy znajdowali się już za drzwiami mieszkania.
Ah, a tak mu tam było dobrze. Westchnął cicho i zmusił się do lekkiego uśmiechu.
Nie chciał pokazywać, że ciężko wraca się mu do szarej rzeczywistości.
- To.. Jak? Zdałem test? - spytał nie mogąc znieść tej niepewności.

Tony postawił warunek, musiał zrezygnować z większości swoich prac. Dzięki temu chłopak miał więcej czasu na naukę a on pyszne posiłki, czyste mieszkanie i wyprasowane ubrania.
Po miesiącu spotkania się stosunki między nimi stały się bardzo przyjacielskie. Bynajmniej tak to widział Misza.
Wpatrywał się w mężczyznę jak wierny psiak, będąc mu wdzięczny za to z jakim szacunkiem go traktuje.
Dla niego nie był tylko synem dziwki, a normalnym wartościowym człowiekiem. I tym skradł jego serce.
W walentynki Misza przyszedł do pracy podejrzanie cichy. Miał też ubrany golf, mimo że w mieszkaniu było ciepło.
To nie było normalne zachowanie u tego uroczego, łasego uwagi Tonego, nastolatka.

Anthony nie znosił Walentynek. Zwykle spędzał je samotnie, a widok zakochanych tylko pogarszał jego i tak kiepski nastrój. Dlatego tego dnia, gdy wszedł do mieszkania i pięć minut po nim pojawił się Misza, nie wyglądał na zachwyconego. Zamierzał zamknąć się w swojej sypialni i skupić na pracy. Patrzenie na swojego pięknego sprzątacza tego dnia wcale nie sprawiało mu przyjemności.
Szybko jednak zrezygnował ze swoich planów, gdy dostrzegł dziwne zachowanie Miszy. I golf. Choć w mieszkaniu było ponad dwadzieścia stopni.
– Zimno ci? – zapytał, wskazując na jego ubranie. – Jesteś chory?

- Nie mam czasu na chorowanie. - powiedział wyciągając składniki na babeczki. Chciał mu osłodzić dzisiejszy dzień. - Kto by dbał o twoje posiłki? - zażartował poslylajac mu lekki uśmiech.
- Wychodzisz gdzieś dzisiaj? - spytał chwytając się lekko za szyję, zupełnie jakby chciał coś ukryć. - no wiesz.. Z jakąś walentynka czy coś? - dodał robiąc minę, bo jego walentynki nigdy nie należały do udanych. A te były wyjątkowo okropne.
Miał cała szyję w malinkach, był poobijany i znowu nie mógł dziś wrócić do domu. Co za beznadziejny dzień.
- Wiesz.. Te walentynki to głupie są... - mruknął ponuro pod nosem.

Anthony oparł się barkiem o ścianę w kuchni i założył ramiona na piersi, przyglądając się swojej ładnej gosposi. Bardzo lubił tego nastolatka. A im dłużej przebywał w jego towarzystwie, tym ten bardziej mu się podobał. To było niebezpieczne, bo wciąż nie wiedział, czy faktycznie podoba się chłopakowi.
– Nie zapomniałeś o czymś? – zapytał, unosząc brew. – Wolałbym zacząć od obiadu, niż deseru.
Parsknął, widząc minę Miszy, choć nie był to szczególnie wesoły śmiech.
– Nie, nie wychodzę nigdzie – przyznał niechętnie. – Też nie jestem fanem tego święta.
Zmrużył oczy, przyglądając się szyi chłopaka okrytej golfem.
– Coś ci się stało w szyję?

- Wczoraj przygotowałem spagetti. - odpowiedział kiwając głową w kierunku lodówki. - Może być? - spytał dodając do ciasta kawałki czekolady. Kostka ciemnej rozkoszy wylądowało w jego ustach. Misza był łasy na łakocie, więc nie mógł odmówić sobie tej przyjemności
Zesztywniał słysząc pytanie Tonego.
- Po prostu.. Zmieniam styl. - mruknął uciekając spojrzeniem w bok, by ukryć że kłamie. Dalej nie lubił opowiadać o swoich problemach.
Nie chodziło o to, że mu nie ufał. Po prostu nie chciał go martwić. No i... Anthony i tak dużo już dla niego zrobił
- Słuchaj czy, mogę dziś tu spać? Mama świętuję walentynki... - westchnął próbując zmienić temat. Oparł się o blat kuchenny i spojrzał na niego z nadzieją.

– Teraz znasz zawartość mojej lodówki lepiej niż ja sam. – Uśmiechnął się ze skrępowaniem i wyciągnął garnek pełen spaghetti. – Zjesz ze mną?
Zabrał się za odgrzewanie obiadu, skoro Misza był zajęty przygotowywaniem słodkości.
– Jasne. – Wzruszył ramionami. – Jeśli nie masz na dziś żadnych planów... Pokój stoi pusty.
Nie uwierzył w zmianę stylu u Miszy. Może nie powinien się tym interesować, ale chciał upewnić się w swoich podejrzeniach, dlatego podkradł się do niego i odsunął kawałek materiału, odkrywając jego szyję.
Mina trochę mu zrzedła, gdy podejrzenia okazały się słuszne.
– Nie musisz wstydzić się tego, że masz kogoś – mruknął i odchrząknął, odsuwając się od niego na bezpieczną odległość.
Oczywiście, że Misza z kimś się spotykał. Ktoś taki nie mógł być sam.