Laleczka

- Naprawdę jesteś w stanie to zrobić? - spytał znowu patrząc na niego z tym uwielbieniem, z jakim szczeniak patrzy na swojego pana. - Nie miałem pojęcia, że jesteś dyrektorem... Myślałem, że.. No nie wiem... Odpowiadasz za.. Scenariusze czy coś? - powiedział plątając się w swoich słowach. O czym to on mówił przed chwilą? Na moment stracił wątek, co wyglądało zabawnie w jego wykonaniu.
- Nowa szkoła... Muszę zrobić wszystko, żeby nie dowiedzieli się kim jest matką.
Rzadko używał słowa mama, zazwyczaj tytuował ją "ta kobieta" albo "ona".
- Ymm.. Jak mogę Ci się odwdzięczyć? Tyle dla mnie robisz a ja tylko stwarzam ci problemy.. - znowu zmienił temat i zabrał rękę na swoje kolana. Wtedy też zauważył, że upadając podarł sobie spodnie i poranił lekko kolana. Zmarszczył brwi. To były jego najlepsze spodnie!

– Bo to bez znaczenia. – Wzruszył ramionami. – Choć jak widziałeś, stanowisko czasem się przydaje. No i kasa jest całkiem niezła.
Uśmiechnął się i odpalił samochód.
– Nie musisz mi się odwdzięczać. Wystarcza, że sprzątasz i gotujesz. – Zerknął na niego krótko, marszcząc brwi na widok otwarć na kolanach chłopaka. – Lepiej zajmij się opatrywaniem tych zranień. Pieprzony gnój jeszcze za to zapłaci.

- To zwykle obtarciam. Nie musisz się martwić. - powiedział kładąc ręce na kolanach żeby nie było ich widać.
Przekrecił lekko głowę w bok i Posłał mu szeroki uśmiech, słysząc jak ten obiecuję zemstę jego niechcianemu adoratorowi.
- Jesteś wspaniały, Tony. - mruknął przyglądając mu się nieco zbyt długo. Kiedy zorientował się co robi odwrócił głowę w stronę szyby, by ukryć rumieńce.
- Co zjemy na obiad? - spytał próbując zmienić temat na bardziej neutralny. - głodny jestem.
I jak na zawołanie rozległo się burczenie jego brzucha.

– Dziś po prostu coś zamówimy. – Uśmiechnął się do niego ciepło. – Na co masz ochotę?
Prowadzili rozmowę na neutralne tematy przez całą drogę do jego mieszkania, nie wspominając już o wydarzeniu pod szkołą chłopaka. Dopiero gdy zaparkowali i wsiedli do windy, a Anthony w pełni ujrzał zniszczenia na spodniach nastolatka, postanowił wrócić do wcześniejszej rozmowy.
– Co z twoimi spodniami? Masz jakieś inne? Te nadają się tylko do kosza.

- Chcesz mi pożyczyć swoje? - spytał uśmiechając się do niego. - Obawiam się, że będą za duże. - dodał udając, że zniszczone spodnie to nic takiego.
- Zrobię im mały lifting. Teraz dżinsy z dziurami są na topie.
Zagryzł wargę jakby nad czymś sie zastanawiał.
- Mm.. Tony? - zaczął nieco nieśmiało, bo nie wiedział jaka będzie reakcja mężczyzny.
- Mógłbym się u ciebie upić? Wydaje mi się, że chyba tego potrzebuje.
Dodał chyba, bo do tej pory nie pił. A chciałby spróbować.

– Nie, nie swoje – prychnął. – Ale moglibyśmy kupić ci jakieś nowe. Chyba, że chcesz się wbić w najnowsze trendy.
Uśmiechnął się szeroko i zerknął krótko na swojego sprzątacza. Zaraz jednak jego oczy rozwarły się szerzej z zaskoczenia, a on zaczął się niekontrolowanie śmiać.
– Chyba... sobie... żartujesz – wydusił. – Żadnego alkoholu dla dzieci. Nie ma takiej opcji.

- Nie jestem dzieckiem. - oburzył się śmiesznie chłopak. Na pewno nie spodziewał się,że zostanie wyśmiany!
- Radziłem sobie z problemami, których nie ma nie jeden dorosły. To, że nie mam dwudziestu jeden lat nie znaczy, że jestem dzieckiem! - warknął zakładając ręce na piersi.
Zarumieniły mu się policzki że wstydu, po tym jak Tony zareagował śmiechem, nastolatek przyjął formę buntownika.
- Nie, to nie. Zawsze mogę upić się sam, w domu albo gdzieś w parku. - burknął odwracając głowę w bok obrażony. - Chciałem spróbować o co tyle krzyku, w kontrolowanym środowisku. Jesteś dorosły, powinieneś sam wysnuć takie wnioski.
Mały szantażyk z uderzeniem w wyrzuty sumienia, czy jest coś lepszego na przekonanie kogoś do swoich racji?

Anthony uniósł brwi, trochę zaskoczony reakcją Miszy. Wciąż jednak nie przestawał się uśmiechać, nawet jeśli zachowanie chłopaka go dezorientowało.
– To tylko żart, Misza – powiedział powoli i zerknął krótko na jego obrażoną buźkę. – A takim zachowaniem tylko potwierdzasz, że nie myliłem się, kiedy nazwałem cię dzieckiem. Najpierw chciałeś się upić, a teraz tylko spróbować... – Pokręcił ze śmiechem głową. – Zdecyduj się.
Czasem zapominał, jak młody był jego sprzątacz i jak dużo dzieliło ich lat. W takich chwilach jak ta, czuł, że jego zauroczenie jest po prostu idiotyczne i nie ma żadnych szans.

- Och no.. - zaczął szukając w głowie sensownej, dojrzałej odpowiedzi. - Bo... Chodzi o to... Mnm... Może zamówimy pizze? - zmienił temat jak gdyby nigdy nic. Tchórz. Powinien przekonać go do swojego zdania i sprawić, że potraktuje go poważnie, ale przy Tonym czuł się jak głupi szczeniak.
Westchnął i spojrzał na niego spod rzęs, strasznie mu się podobał. Czy istniał choć cień szansy, że on także polubi go w... Ten sposób?
- Jesteś jedyną osobą na świecie, która przejęła się tym jak się czuje. Tylko tobie ufam i tylko na Twój widok mocniej bije mi serce. Dzisiejszy dzień był okropny, nie spałem pół nocy, bo martwiłem się, że więcej się do mnie nie odezwiesz... Pomyślałem, że dzięki temu, że się napije trochę się... Zrelaksuje. Tylko przy tobie czuję się bezpiecznie. - powiedział niespodziewanie, bo te wszystkie emocje kotłowały się w nim od dużego czasu.
- Czy to naprawdę było takie głupie pytanie? - spytał na wydechu.