Lekcja życia, część 1

Wygrana była po stronie drużyny Nathana, ale chyba tylko dla niego z całej ich trójki miało to jakieś znaczenie.
Ponieważ dziś Alex nawet na niego nie spojrzał – widocznie był jednym z chłopców, którzy szybko zmieniają zainteresowania – nie zobaczył przymrużonych oczu i pogardliwego uśmiechu skierowanego w stronę nowego chłopaka na siatkówce.
I nie chodziło mu w takim stopniu o względy niedostępnego Alexa, co o poczucie, że ktoś mógłby dostać to, czego on chciał, a czego mu odmówiono.
Bo… jakim prawem?

David i Alex wymienili się numerami i zaczęli spotykać. Zainteresowanie ze strony starszego o rok, wysokiego chłopaka było ewidentne, a Lucy go polubiła.
I bardzo dobrze się z Alexem dogadywali. Zdawało się, że David miał wszystko to, co Alex lubił w Nathanie. Tylko że był lepszy: nie palił papierosów, nie ćpał i interesował się tylko młodzieńcem.
Alex nawet gdyby chciał, nie przyłapałby go na nieuczciwości. Uczelniany prymus nie miał jej w naturze.

David był naprawdę świetnym gościem. Alex lubił go, dobrze się przy nim czuł i w końcu zauważył, że starszy chłopak jest zainteresowany czymś więcej niż tylko przyjaźnią. I jedyny problem był taki, że Alex nawet przez chwilę nie czuł przy nim takiego przyciągania jak przy Nathanie. Naprawdę chciałby, bo David wydawał się idealny, ale nie potrafił. Widział, że chłopak był przystojny, że mógł się podobać, ale jego kompletnie nie pociągał fizycznie. Ale może z czasem zacznie? Tak próbował się pocieszać.
Często wpadał do niego do pracy i dziś też siedział przy barze, bezwstydnie sobie z nim flirtując. Gości nie było dużo, więc Alex mógł przecierać szklanki i uśmiechać się szeroko do Davida, omawiając z nim kolejny tatuaż, jaki chciał sobie zrobić chłopak.
W pewnym momencie usłyszał dźwięk otwieranych drzwi i niemal od razu dostrzegł wśród grupy rosłych mężczyzn Nathana. Zaraz jednak odwrócił wzrok i wbił go w przecieraną szklankę. Nie mieli ze sobą większego kontaktu od czasu ich wspólnego wyjścia na dach i chyba trochę mu tego brakowało.
– Zaraz do ciebie wracam. – Puścił blondynowi oczko i wraz z kartami ruszył do stolika, który zajęła banda Nathana, jak nazywał ich w myślach. – Cześć. – Wyszczerzył się, aż przesadnie radosny. – Zawołajcie mnie, jak coś wybierzecie.

Nathan nawet na niego nie spojrzał: wyciągnął papierosa, a tymczasem jego kumpel zamówił dla wszystkich piwo i kilka ostrych pizz.
Kiedy Alex zwrócił chłopakowi uwagę, że w lokalu nie można palić, Vedley podniósł powoli głowę i, bezczelnie patrząc mu w oczy, wypuścił z ust kłąb dymu.
  ― Bo co ― rzucił krótko.
Słysząc to wszystko, David podszedł i naprężył się, stając przed Nathanem.
  ― Hej, ty. Problemy ze słuchem? Nie słyszałeś, co powiedział kelner?
Nathan nie podniósł na niego wzroku. Patrzył przed siebie, paląc papierosa, i tylko zmrużył oczy.
  ― Hej. Albo wyjdziesz z tego lokalu. Albo ci pomogę ― kontynuował David, ale wtedy jeden z kumpli Nathana wstał i zablokował mu drogę do Nathana.
  ― Słuchaj, jaj nie masz nawet, żeby sam radzić sobie z kłopotami?
Nathan zaciągnął się dymem.
  ― Dajcie go na zewnątrz ― rzucił krótko.
Jego koledzy niemal natychmiast podnieśli się z krzeseł i chwycili Davida za ramiona.

Wszystko wydarzyło się tak szybko, że Alex nie zdążył nawet dobrze zareagować, a kumple Nathana już trzymali Davida za ramiona i chcieli go wyciągnąć na zewnątrz.
– Hej! Zostawcie go! – Uczepił się jednego z osiłków, gotów nawet gryźć, żeby odciągnąć ich od blondyna. – Puszczaj, no! – Spojrzał ponad ramieniem jednego z mężczyzn na wciąż siedzącego Nathana, który dalej w spokoju palił papierosa.
Alex nie mógł już tego wytrzymać.
– Nathan, do cholery! – warknął. – O co ci znowu chodzi?! Dobrze wiesz, że będę miał przez ciebie problemy! Tego chcesz?!

Nathan podniósł się z papierosem w ustach i wsunął ręce do kieszeni. Popatrzył krótko na Alexa, mrugnął do niego, a potem nieśpiesznym krokiem ruszył w ślad za kumplami, którzy siłą wyciągnęli Davida na zewnątrz.
Kiedy Alex wybiegł za nimi, zobaczył, jak kumple Nathana wciągają Davida w zaułek za restauracją. Nathan szedł za nimi w odległości kilku metrów. Gdy wyciągnął nieśpiesznie dłoń prawą z kieszeni, błysnął w niej kastet.
Zatrzymał się jednak posłusznie, kiedy Alex go chwycił, i zwrócił ku chłopakowi poważną, napiętą twarz.
Zachowywał się dziwnie, Alex nie widział go jeszcze w takim stanie. Wydawał się w tej chwili dolny do wszystkiego. Z takim spokojem, z jakim chwilę wcześniej palił papierosa czy wstał od stołu, mógłby prawdopodobnie rozwalić Davidowi twarz.
Lub zrobić coś gorszego.
Może właśnie to miała na myśli Lucy, gdy mówiła, że jest niebezpieczny.

Alex złapał rękę Nathana, w której widniał kastet. Patrzył przy tym na niego z niedowierzaniem. Naprawdę chciał zaatakować Davida?
– Co ty wyprawiasz? – zapytał cicho, bo nagle cała złość z niego zeszła. Był zbyt zaskoczony reakcją starszego chłopaka, by się na niego wściekać.
Przesunął dłonią po jego ręce, aż w końcu ułożył ją na jego ramieniu. Jeszcze nigdy nie widział takiego napięcia na twarzy chłopaka. Nie rozumiał tego.
– Nathan, proszę... Nie rób tego.

Szarpnął się i ruszył dalej, ale gdy Alex zatrzymał go ponownie, znów przystanął, zaciskając pięść na kastecie, aż pobielała.
  ― Dlaczego nie… ― powiedział powoli, niskim głosem, cedząc sylaby. ― Przed chwilą wydawał się taki waleczny. Zobaczysz, jaki jest naprawdę.
Uniósł rękę, na której chłopiec rozpaczliwie zaciskał dłonie, bez najmniejszego problemu przezwyciężając siłę Alexa. Popatrzył na błyszczący kastet, który zakończony był drobnymi kolcami.
Bijąc nim kogoś, bez wątpienia rozciąłby skórę.
  ― Jestem pewien, że zeszcza się ze strachu.
Wykrzywił wargi w okropnym uśmiechu i po raz drugi ruszył w stronę zaułka, z którego nie dochodziły już odgłosy szarpaniny.

Alex sapnął cicho i ruszył za chłopakiem.
– Nathan... – jęknął błagalnie. – Proszę. Proszę, zostaw go.
Nie poznawał w tym momencie Nathana, z którym spędził intymne chwile; który potrafił go doprowadzić do stanu, w którym mógł tylko jęczeć z przyjemności. Był teraz jak ktoś całkowicie obcy.
Nie wiedząc, co powinien zrobić, ostatecznie postawił na desperacki krok – rzucił mu się na plecy i oplótł się wokół jego ciała jak koala.
– Proszę – szepnął, wciskając nos w jego ramię. – Zostawcie go.

O dziwo, intuicja dobrze podpowiedziała Alexowi, że agresją i krzykiem nic nie wskóra, gdy Nathan jest w takim stanie.
Że lepiej na tym wyjdzie, jeśli obejdzie się z nim łagodnie, jak z rozjuszonym psem.
Nathan był cały spięty, ale nie ruszył się z miejsca. Alex, będąc tak blisko, niemal czuł drżenie jego napiętych, usztywnionych mięśni.
  ― Sam się o to prosił ― wycedził przez zaciśnięte zęby. ― Próbował mi grozić.
Po chwili postąpił kilka kroków do przodu, z Alexem na plecach, i stanął przy wejściu w zaułek.
W odległym jego końcu David leżał na ziemi, przyciskany buciorem przez jednego z dryblasów i trzymany przez dwóch innych. Jedna z dużych rąk zakrywała mu usta, aby nie mógł krzyczeć.
  ― Zwykły frajer. Doigrał się. Złaź ze mnie. Zaboli, jak cię zrzucę.

– Dobrze wiesz, że nie ma z tobą szans. Obaj to wiemy. – Wydusił. – Więc po co to wszystko?
Trzymał się dzielnie jego pleców, nawet jeśli wymagało to od niego sporej wytrzymałości. Gdyby Nathan naprawdę chciał go zrzucić, nie miałby żadnych szans, by się przed tym bronić.
– Nie musisz nikomu niczego udowadniać. Nathan. Proszę. – Zawahał się, zanim pocałował go delikatnie w szyję. – Zrób to dla mnie.
Brzmiał żałośnie i wiedział o tym, ale w tym momencie był już na granicy. Jeszcze trochę i mógł zacząć płakać z bezsilności. Nathan doprowadził go do krytycznego stanu.

Przez chwilę Nathan stał nieruchomo i patrzył na unieruchomionego Davida, a potem obnażył kieł, sapnął wściekle i strząsnął z siebie Alexa. Gwałtownie się odwrócił i chwycił go oburącz za twarz. Przestraszony Alex poczuł na policzku chłód kastetu, a w oczach chłopaka zobaczył lodowatą furię.
Czuł, jak ręce Nathana trzęsą mu się ze złości. Jak mocny jest ich uścisk.
Aż trudno było uwierzyć, że wkurwił się tak tylko jakąś brawurową zaczepką. A jednak najwyraźniej niewiele mu trzeba było.
  ― Dla ciebie. ― Uśmiechnął się podle. ― Teraz nagle ci się przypomniało. Trzeba było założyć kundlowi kaganiec.
Puścił Alexa i ruszył w stronę Davida z pogardą wymalowaną na obliczu.
Stanął nad nim i popatrzył na niego z góry. Kiwnął głową, a wtedy jeden z dryblasów powoli zdjął dłoń z ust Davida.
Chłopak stęknął słabo.
  ― Będziesz… kopał leżącego?
Nathan sprzedał mu kopniaka w sam środek twarzy.
  ― Do pionu z nim ― rzucił i zamarł, ponieważ Alex znów do niego podbiegł. I znów złapał go rozpaczliwie za rękę.
Nathan popatrzył na niego roziskrzonym wzrokiem.
  ― Ależ ty o niego walczysz ― zwrócił się do chłopca, a potem do Davida, z którego rozciętej wargi broczyła krew. ― Zobacz, jak twój chłopak cię broni. Musi być bardzo przywiązany do tej twojej idealnej buźki, frajerze. Sprawdzimy, czy nadal będzie cię tak lubił, kiedy ją trochę zniekształcimy?

Nie tylko Nathan cały się trząsł - Alex był tak roztrzęsiony, że z trudem zaciskał dłonie na ręce starszego chłopaka. Z przerażeniem patrzył na krwawiącą twarz Davida i ściągnięte z wściekłości mięśnie Nathana. Nie mógł uwierzyć, że tak łatwo dało się go sprowokować. To było okropne.
Nie miał siły już prosić. Zrobił dwa kroki w bok i po prostu stanął przed Nathanem, zasłaniając własnym ciałem Davida. Oczywiście wiedział, że w każdej chwili mógł zostać odsunięty przez tych przerażających osiłków, ale liczył na to, że jednak Nathan się opamięta.
Pierwszy raz patrzył z takim przerażeniem na wytatuowanego chłopaka. I czuł, że zaczyna się dusić. Zupełnie tak, jak przy ich pierwszym spotkaniu, gdy napadł go jakiś facet.
Nathan tak go przestraszył, że znów dostał ataku.

I chyba dopiero ten widok sprawił, że coś w twarzy Nathana drgnęło, a spojrzenie się zmieniło.
Jakby dotarło do niego nagle, co robi i gdzie się znajduje.
Zmrużył oczy, popatrzył na swoją zaciśniętą pięść z kastetem. Potem na Alexa. Rozluźnił ją i opuścił powoli.
Cofnął się o krok.
  ― Puśćcie go ― rzucił krótko.
Narzucił na głowę kaptur, który zsunął się z niej, gdy Alex wskoczył mu na plecy, po czym odwrócił się na pięcie i odszedł.
Jego kumple posłuchali, jak grzeczne psy. Puścili Davida i minęli Alexa, podążając za Vedleyem.
David przyłożył drżącą dłoń do krwawiącej wargi, spojrzał na Alexa, a potem pochylił się i po prostu go przytulił.
Był w takim szoku, że nic nie powiedział. Miał jednak poczucie, że ta sytuacja zbliżyła ich do siebie jeszcze bardziej.
Musiała minąć dłuższa chwila, nim odzyskał głos.
  ― Nic ci nie jest? ― zapytał cicho. ― Nie miałem pojęcia, że… Nie miałem pojęcia, że może zrobić coś takiego.

Alex potrzebował dłuższej chwili, żeby się uspokoić. Nawet nie zaprotestował, gdy David go przytulił. On też był w szoku. Zareagował dopiero, gdy usłyszał słowa wypowiedziane przez starszego chłopaka.
– Oczywiście, że nie wiedziałeś! – warknął i odsunął się od niego. – Nie znasz Nathana? Po jaką cholerę podszedłeś?! Sam bym sobie z nim poradził!
Wiedział, że powinien zająć się krwawiącą wargą Davida, ale nie potrafił zachować spokoju. Cała ta sytuacja wydarzyła się nie tylko przez palącego Nathana i jego charakter, ale też przez blondyna, który chciał się przed nim popisać. Alex nie był głupi. Doskonale to zrozumiał.
I nagle dotarło do niego, co jeszcze się wydarzyło. Zostawił otwartą restaurację. Z pustą salą i pełną kasą. Oczywiście był tam jeszcze kucharz, ale...
Wszystko było na monitoringu. Miał przejebane.

Kilka dni później Nathan zapukał do drzwi pokoju Alexa, ale to nie Alex mu otworzył.
  ― Tak? ― zapytał na widok Vedleya mocno skołowany okularnik.
Vedley nie odpowiedział; chwycił drzwi, otworzył je szerzej i zajrzał do środka.
Nie zobaczył jednak Alexa.
Zaklął pod nosem i odszedł.
O całym zajściu współlokator poinformował Alexa po jego powrocie.
  ― Vedley-Lytton wjebał się nam do pokoju, kiedy cię nie było ― powiedział. ― Znaczy, prawie wjebał. Otworzył sobie drzwi i wyglądał, jakby cię szukał. ― Na uczelni dużo osób wiedziało, że Alexa i Nathana coś łączy; z jakiegoś powodu krążyło na ten temat dużo plotek. Współlokator nie był wyjątkiem, domyślił się, że Nathan nie trafił do ich pokoju przez pomyłkę. ― Mógłbyś mu powiedzieć, żeby tak, kurwa, nie robił. Nie obchodzi mnie, z kim się kumplujesz, ale niech to nie ma wpływu na mnie.

Alex spojrzał na swojego współlokatora bez zrozumienia.
– Nathan tu był? – zapytał, choć przecież przed chwilą usłyszał odpowiedź na swoje pytanie. Pokręcił głową. – Więcej tu nie przyjdzie. I nie będzie to miało żadnego wpływu na ciebie, więc wyluzuj. – Najwyraźniej nawet jego współlokator nie chciał zadawać się z Nathanem, choć wyglądał jak ktoś, kto mógłby być w jego paczce.
Nie wiedział, czego starszy chłopak mógł jeszcze od niego chcieć, ale nie zamierzał go szukać, żeby się dowiedzieć. W ogóle nie chciał mieć z nim żadnego kontaktu. Przez niego znów dostał ataku, wszystkie jego lęki wróciły, a do tego stracił pracę.
Vedley-Lytton był dla niego skończony.

Alex przebrał się, spakował książki do torby i opuścił pokój. Umówił się z Lucy w bibliotece, gdzie mieli popracować nad kilkoma zagadnieniami do kolokwium. Wcześniej zapewne towarzyszyłby im David, nawet jeśli nie studiował matematyki, ale tym razem mieli być we dwójkę. Relacja jego i Davida mocno się skomplikowała i nic nie wskazywało na to, by miało to szybko ulec zmianie.
Gdy wychodził z akademika, wzrok miał utkwiony w telefonie i nawet nie zauważył postaci w kapturze, która za nim podążała.

Nathan zrównał się z Alexem i przywitał się dopiero, gdy chłopak podniósł głowę i go zauważył.
  ― Hej, Alex ― rzucił. ― Możemy chwilę pogadać?
Widzieli się pierwszy raz od tamtego fatalnego dnia. Vedley słyszał jednak, że Alex stracił pracę. Usłyszał to od samego szefa lokalu, kiedy przyszedł tam szukać młodzieńca.
Był zupełnie poważny, kiedy patrzył na jego twarz. Jak zupełnie inny Nathan.
Odchrząknął.
  ― Sorry za tamto ― mruknął. ― Poniosło mnie. Słyszałem że straciłeś pracę, to przeze mnie?

– Nie, nie możemy. – Nawet się nie zatrzymał. – I nie przepraszaj. Może właśnie dopiero wtedy miałem szansę poznać prawdziwego Nathana, co? – Uśmiechnął się kpiąco, złośliwie. – Ach, i nie myśl, że to twoja wina. Przez ciebie i twoich osiłków tylko zostawiłem pustą salę z pełną kasą, a na monitoringu widać było, jak szarpiecie się w restauracji. Później wyszło na to, że sprowadzam podejrzanych typów do lokalu i właściciel nie może sobie na coś takiego pozwolić... – Prychnął. – Nie ma w tym w ogóle twojej winy.
Może Alex narzekał na swoją pracę i miał jej dość, ale faktem było, że płacili mu dobrze, a poza tym zdążył się już przyzwyczaić do tego miejsca. Aklimatyzacja w nowym miejscu wydawała się koszmarną wizją. O ile w ogóle znajdzie jakąś pracę.
– Za trzy tygodnie może mnie już nie być w tym mieście, więc dzięki Nathan. Serio. Bardzo dziękuję.

  ― No to super, ja właśnie w tej sprawie. Domyślam się, że nie zapierdalałeś tam bez powodu. Mój znajomy może cię zatrudnić na barze w pubie. Jak pójdziesz do Stigmy i powołasz się na mnie, to da ci robotę od ręki.
Mówił dość szybko, jakby bardzo się śpieszył, albo jakby obawiał się, że Alex zaraz mu gdzieś ucieknie.
Raczej to pierwsze, biorąc pod uwagę, że miał znacznie dłuższe nogi.
  ― Sorry ― powtórzył i brzmiał na szczerze skruszonego. ― Ogólnie, ekhm, idę do pierdla. Chciałem wyrównać rachunki, zanim mnie zgarną. Jeśli mogę ci pomóc jakoś jeszcze, to raczej ostatnia szansa, więc się nie krępuj.

Alex zatrzymał się wpół kroku i spojrzał na Nathana, jakby go pierwszy raz zobaczył.
– Gdzie idziesz? – zapytał, bo miał wrażenie, że się przesłyszał. Przecież nie było szans na to, by Nathan szedł do więzienia. To nie miało sensu. Podobno był oskarżony o morderstwo i udało mu się wyjść z tego bez szwanku. Co mógł zrobić tym razem?
Dopiero, gdy chłopak powtórzył, Alex poczuł, jak coś zaciska mu się na szyi. To było okropne uczucie.
– Za co? – wydusił.
Milion myśli pojawiło się w jego głowie. Nathan nie mógł iść do więzienia. Nie mógł ot tak sobie zniknąć. Alex po prostu się na to nie zgadzał.

  ― Miałem zawiasy za pobicie, a teraz, po tym, to już nie będą zawiasy ― uśmiechnął się krzywo, ale nawet on nie był w stanie udawać, że go to nie ruszyło. ― Słyszałem, że już mnie szukają, więc to kwestia chwili. Ale wyjebane.
Wzruszył ramionami i zaczął trzepać kieszenie w poszukiwaniu papierosów.
  ― To co, mogę jeszcze coś dla ciebie zrobić? Nie chcę, żebyś jakiś wkurwiony na mnie chodził.
Ręce dziwnie mu się trzęsły, kiedy umieszczał w ustach papierosa. W dodatku były poranione.

– Ale po czym? – wymamrotał. – Co takiego zrobiłeś? – Zmarszczył brwi, zastanawiając się nad czymś, aż poczuł, że oblewa go zimny pot. – To przez Davida? On na ciebie doniósł?
Złapał go za poranioną dłoń i dotknął delikatnie skaleczeń.
– Powinieneś to zabandażować... – szepnął i wyglądał na naprawdę przejętego. Nawet Davida nie traktował tak delikatnie po tym feralnym zdarzeniu. – I nie musisz nic więcej dla mnie robić. Jest ok.
Był poruszony. Bardzo poruszony. Nie wyobrażał sobie, by Nathan mógł tak po prostu zniknąć. Nawet po tym, co zrobił. Tęskniłby za nim.

― Ta ― mruknął, ponieważ to rzeczywiście David doniósł na niego na Policji. ― Nieważne, zluzuj. Podaruję mu to.
Niechętnie dał mu obejrzeć swoją rękę, jednocześnie odpalając papierosa.
W pewnym stopniu ulżyło mu, że Alex nie wydawał się już taki zły. Widok młodzieńca w ataku paniki, bezradnie zasłaniającego drobnym ciałem swojego chłopaka, mocno na niego wpłynął. Mocniej niż wiele innych krzywych akcji w jego życiu. Nathan nie potrafił wyprzeć go z pamięci. Może właśnie doznawał wyrzutów sumienia, chociaż nie posądzał się dotąd o taką zdolność.
  ― Tylko pamiętaj, żeby iść do tej Stigmy.

– Co za... – W ostatniej chwili ugryzł się w język, choć mnóstwo przekleństw cisnęło mu się na usta. – Nawet mi o tym nie powiedział!
Nie mógł uwierzyć, że David poszedł z tym na policję; że przez niego Nathan może iść do więzienia.
I może faktycznie ostatnio nie mieli dobrego kontaktu, ale żeby nawet go o tym nie poinformować? W końcu jego też to dotyczyło.
- Nathan... - szepnął i aż przebiegł go dreszcz, kiedy ich oczy się spotkały. Pomimo tego, co się wydarzyło, wciąż czuł to znajome przyciąganie między nimi. Poza tym nie potrafił być już zły, kiedy miał świadomość tego, że to może być ich ostatnie spotkanie. – Poproszę go, żeby wycofał zeznania. Nie możesz iść do więzienia. Po prostu nie możesz.

  ― Nie mogę ― mruknął z ponurym rozbawieniem. ― Zabraniasz mi, Alex? Wiesz, wątpię, żeby je wycofał. Nawet na prośbę kogoś tak uroczego.
Uśmiechnął się krzywo, z cieniem tej łobuzerskiej nuty.
  ― Ech, nieważne. Masz ochotę na drinka? Czy gdzieś ci się śpieszy.