Yanari

Ivar bardzo szybko odzyskał odebraną pałeczkę, kiedy dobrał się do szyi kochanka — ponieważ raczej właśnie takim określeniem może go mianować, gdy już doszło do drobnych uciech. Nic więc dziwnego, że uśmiechnął się do siebie pełen satysfakcji, przysłuchując się głośniejszym westchnięciom, a także krótkiemu krzykowi, który szczególnie pobudził jego zmysły. Na całe szczęście potrafił panować nad reakcjami własnego ciała.

Jednak wszystko co dobre wkrótce się kończy. Goście zaczęli przybywać na domówkę, a oni musieli zachować względne pozory, aby ze swoimi pragnieniami nie być nazbyt nachalni w stosunku do ludzi na imprezie. Chociaż Ivar nie planował niczego konkretnego, raczej uznał, że wszystko i tak wyjdzie w praniu — to, ile tak na dobrą sprawę wypiją, jak swobodnie będą razem czuli się przy innych i czy rzeczywiście będą chcieli cokolwiek ukrywać przed zaproszonym ludźmi.

Również mężczyzna będzie mógł poobserwować to, w jakim towarzystwie na co dzień obracał się Kōta. Czy to były osoby z pracy, przyjaciele czy zwykli znajomi? Jacy oni byli? Podejrzewał, że miał do czynienia z mieszanką wszystkiego. Póki co nie miał okazji dopytywać o szczegóły, ale również nie czuł na to jakiegoś szczególnego parcia.

— Już się robi — odparł z uśmiechem, a korzystając z okazji, puścił mu drobne oczko, doskonale czując na sobie tą wymianę spojrzeń. Pełne tajemniczości, sekretu i chemii. Czego chcieć więcej?

Zajęty przygotowaniem drinków, witał się z gośćmi machnięciem ręki, by po chwili móc do nich dołączyć, rzucając krótkie "cześć", a gospodarzowi wręczył drink, może tylko ciut mocniejszy od poprzedniego — kto powiedział, że będzie pamiętał promocje, które użył wcześniej?

Przyszedł moment podziwiania mieszkania, do czego Ivar nawet przyłączył się. W sumie miał okazję zobaczyć jak wyglądał salon z kuchnią, ale nie widział pozostałości. Dlatego na szybko obejrzał z innymi pomieszczenia, nad którymi goście czuli głęboki zachwyt. On natomiast nie wyrażał już swojego zachwytu tak jak wcześniej — myślał, że te kilka dni temu już powiedział swoje i nie musiał dodawać do tego swoich trzech groszy. Dlatego wrócił do salonu, gdzie z lekkim uśmiechem podwinął sobie kolejny koreczek, póki co powstrzymując się od skosztowania pozostałych przysmaków. Kiedy ładował przekąskę do ust, poczuł jak zza plecami ktoś zbliżał się do niego.

— Ivar — zdecydował się powtórzyć, ponieważ wiedział jak bywało na imprezach. Raz rzucisz swoje imię i idzie w zapomniane. Chociaż obserwując aparycję Josha, ciężko będzie go wyrzucić z pamięci — raczej uchodził za tych bardziej charakterystycznych.
W pierwszej chwili nie rozumiał, co miał na myśli, na co zmarszczył nawet brwi w charakterystycznym geście. Dopiero później zrozumiał jego słowa, na co prychnął krótkim śmiechem.

— Więc to jednak Ty byłeś tym transportem? — przyznał z zadziornym uśmieszkiem. Był przekonany, że transport to ekipa dostawcza, która miała wnieść mu mebel na piętro. Tymczasem okazał się być to ktoś pokroju wikinga. W sumie nie przyszło mu dopytywać szczegółów, kto i dlaczego spóźnił się, tylko od razu rzucił się do roboty. Dzięki temu jest tu wraz ze wszystkimi, a nawet i zdołał chwycić coś znacznie więcej niż zwykłe podziękowania za pomoc.

— Absolutnie. Ostatecznie dobrze spędziło się nam razem ten czas, złapaliśmy wspólne tematy — odpowiedział, nie mówiąc nic szczególnego. Sam fakt, że tu był musiał powodować, że Himura w jakimś stopniu polubił Ivara. Zapewne nie chciałby odwdzięczać się za pomoc do tego stopnia, aby zaprosić obcą mu osobę na imprezę pełną znajomych. Chociaż kto wie? Ostatecznie nie znał go na tyle dobrze, aby móc to stwierdzić stu procentach.

Słysząc o sprzęcie do karaoke, odwrócił głowę w stronę zachwytu, spojrzenie jednak zatrzymując na Kōcie. Uśmiechnął się kącikiem, widząc gwałtowną reakcję dziewczyny. Tym samym Ivar poczuł się w obowiązku podejść do nich, zapominając o Joshu całkowicie — a przynajmniej on mógł odebrać takie wrażenie, co na imprezach zdarzało się dosyć często przy takiej ilości ludzi. Pozwolił sobie na odrobinę śmiałości, jak i bliskości, zarzucając rękę przez ramię Azjaty, zamykając go w luźnym uścisku.

— Chyba będę musiał. Obiecałeś mi wyśpiewy, a teraz ich zabraniasz? — zażartował, mierzwiąc mu niedbale włosy, tym samym tylko odrobinę psując ich ułożenie.

Tak naprawdę do rozmowy z Joshuą chciał jeszcze powrócić, niemniej bardzo szybko potrafił skupić na czymś innym swoją uwagę. W tym momencie było to drugie towarzystwo, a najbardziej Himura, którego podświadomie pragnął jakkolwiek dotknąć. Niby zrobił to czysto po kumpelsku, choć Azjata mógł poczuć delikatnie smagnięcie po boku szyi, by ostatecznie skończył w jego uścisku. Szybko odczuł, że Kōta nie był mu ani trochę dłużny, delikatnie podrapując go po karku. W innych okolicznościach zapewne wyrwałby mu się drobny pomruk zadowolenia, teraz jednak hamował się skutecznie, nie chcąc tak szybko zdradzić się ze swoimi reakcjami.    

Jak szybko wrobić siebie w karaoke, które w teorii z początku miał słuchać za ścianą? Wystarczy tylko zwrócić uwagę na rozbawione towarzystwo, które nie miało żadnych skrupułów przed tym, aby nowemu dać sprzęt żeby popisał się swoimi wokalnymi wyczynami. Ivar śpiewu może nie miał nie wiadomo jak powalającego, ale umiał dobrze się bawić. Dlatego nie miał problemu z tym, aby przy obcych mu ludziach z niezwykła śmiałością wziąć mikrofon do dłoni, uprzednio odstawiając swojego drinka na stolik. Chcąc nie chcąc musiał wyswobodzić się wtedy z uścisku, ale wciąż był dosyć blisko sąsiada.

— Ty do najtrzeźwiejszych też już nie należysz, więc może tak małe duo? — szturchnął go na zachętę ramieniem w bok, a inni od razu to szybko podchwycili. Szybko przerzucił się na utwory, chcąc wybrać piosenkę dla dwóch graczy. Jedna z jego koleżanek zdopingowała Himurę, uznając, że to przecież fantastyczny pomysł, aby już teraz gospodarz dał z siebie wszystko.

— To jak? Speniasz czy gospodarz pokaże, na co go stać? — rzucił dokuczliwie, w jego kierunku zabawnie poruszając brwiami, oczekując jego werdyktu.

Ivar lubił bawić się w najlepsze, dlatego zawsze z imprez wyciągał jak najwięcej tylko mógł. Zabawa karaoke przed czy po alkoholu? Nie robiło to dla niego większej różnicy, co najwyżej pod wpływem mógłby fałszować bardziej niż normalnie, czym w żadnym wypadku nie zamierzał się przejmować. Zdecydowanie nie brakowało mu dystansu i głęboko w serduchu miał nadzieję na to, że Kōta równie szybko co on sam połknie jego haczyk i nie będzie miał żadnych oporów, aby móc zaśpiewać z nim tę jedną lub kilka następnych piosenek. Nie znał go, ale liczył na jego rozrywkowość.
Mikrofon.

Mężczyzna nawet nie zarejestrował, kiedy na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech od zadowolenia, które tańczyło w jego oczach. Pewnie też dlatego tak potulnie oddał pilot, nie wiedząc nawet, w którym dokładnie momencie został mu on odebrany.

— Nie mogę się doczekać — przyznał, ukazując tym samym rząd białych zębów.

Utwór był mu obojętny, także słysząc wykonawcę i tytuł, jedynie wzruszył ramionami, choć na uderzającą wręcz pewność siebie sąsiada, czuł przyjemny dreszczyk emocji. Widać w towarzystwie najbliższych bardziej odważnie stąpał po ziemi. Przytaknął głowa i biorąc oddech, zaczął wyśpiewywać pierwsze słowa pokazane na ekranie, należące do samego Eda.

Na początku nie szło mu najgorzej, choć do wybitnych śpiewaczy to na pewno nie należał. Zdziwił się jak dobrze brzmiał przez sam głośnik, nie wiedząc o tym, jak profesjonalny sprzęt miał u siebie Kōta w domu. Po dłuższej chwili śpiewu jednak nie mógł wytrzymać na tekst piosenki, który ironicznie niesamowicie dobrze nawiązywał do tego, co razem chcieli najchętniej robić. Dlatego Ivar nie mógł być sobą, gdyby dwuznacznie nie nawiązywał do tego pracą przepony, bezpośrednio do swojego współgracza. Czasami zaśmiał się pod nosem na wypowiadane słowa, a czasami puścił do niego oczko, gdy śpiewał o trzymaniu za ręce lub o wspólnej ucieczce. Był ciekaw, jak na to zareaguje Himura. Czy naprawdę miał sobie brać do serca słowa, które opuszczały namiętne usta chłopaka?

Czy może nie brać sobie to aż tak bardzo do serca? Niezwykle trudno myślało się o tym wszystkim, szczególnie na trzeźwo tuż po tym jak przed przebyciem gości mieli okazję trochę co nieco popróbować. Chętnie powróciłby do... tego, co naprawdę miał ochotę zrobić już od pierwszego dnia, w którym go spotkał.

Czy to właśnie ten moment, w którym spoglądasz na swoje crusha i zapiera Ci dech w piersi, tylko dlatego, bo po prostu jest? Ivar właśnie przeszedł taki moment, w którym to Azjata, mimo wszelakich zaczepek, płynnie wszedł w tekst piosenki, śpiewając ją w najlepsze. Mężczyzna przez dłuższy czas nie mógł oderwać od niego wzroku, prawdopodobnie stojąc jak słup soli — szybko opamiętał się, gdy tylko spotkał spojrzenie Himury. Uśmiechnął się kącikiem do siebie, wchodząc w jego małą grę. Czując go blisko siebie, nie zawahał się przed złapaniem go w pasie, trzymając go silnym ramieniem. Dalszy tekst wyśpiewywał do mikrofony, znacząco obniżając swoją barwę głosu. Może dlatego, aby Kōta miał z tego jeszcze większą zabawę?

W taki sposób przeleciała cała piosenka, a on zapragnął go mieć jeszcze bliżej siebie. Dać kolejny popis, nawet jeśli zwiastowało to ponowną przegraną. Trochę nie rozumiał tak silnej potrzeby posiadania go na wyłączność, ponieważ wcześniej nie przeżywał czegoś podobnego aż z taką intensywnością. W dodatku fakt, że sąsiad wcale, a wcale nie powstrzymywał go przed flirciarską naturą, czuł się niczym ryba w wodzie. Nie przejmował się otoczeniem, które i tak nieszczególnie zwracało uwagę na ich zachowanie. Może raptem parę osób, które i tak nie ujawniały swoich skrytych przemyśleń.

I szczerze? Mimo, że nie tak dawno miał go w objęciu przy wszystkich, siłą rzeczy nie spodziewał się nagłego uścisku wokół jego szyi, w tym i przyjemnego ciężaru ciała. Przytulił się do niego, a jakże, obejmując go wokół bioder. Na chwilę schował także twarz w zagłębieniu jego szyi, korzystając z sytuacji do bardziej śmiałej bliskości.  

— O tak, bez dwóch zdań — odpowiedział z równym zapałem, odsuwając twarz od niego, aby pierw kątem oka zerknąć na ekran, by spojrzenie móc przenieść wprost na jego oczy.

— No ładnie, zostać pokonanym z taką różnicą punktów! — zaśmiał się, odruchowo mierzwiąc mu włosy — No ale gratuluję wygranej — przyznał chwilę po tym, uśmiechając się do niego czarująco.

Na słowa o rewanżu uśmiechnął się pewnym swego, chętnie chcąc podjąć się wyzwania. Chwilę jednak po tym usłyszał kolejny okrzyk.

— Chyba później. Wypadałoby się w końcu konkretnie napić — odpowiedział, puszczając mu tym samym oczko. Ivar wciąż nie czuł nawet trochę alkoholu we krwi, a żeby to zmienić, rzeczywiście musiał zacząć więcej alkoholu.

— To co? Kto chce wypić zdrowie gospodarza imprezy? — wyrzucił na tyle doniośle, aby otoczenie podłapało jego chęć napicia się. Tym samym wziął do rąk swój drink, w którym lód powoli zaczął się już roztapiać.

Najwyraźniej nie tylko Ivar był spragniony bliskości z sąsiadem. W tym jednym momencie ciężko zaprzeczyć uczuciu, którym do siebie pałają, ale jeszcze przez jakiś czas wypadało się trochę ograniczać ze swoimi pragnieniami. Korzystając z sytuacji kiedy umościł się w zagłębieniu jego szyi, delikatne musnął wargami fragment skóry w subtelnym uzupełnieniu pieszczoty, dając tylko znać jak bardzo chciał mieć go wyłącznie dla siebie. Mruknął niepocieszony, gdy przyszła chwila na utratę Himury ze swoich ramion. Wrócił do rzeczywistości jakim była impreza. Zresztą, sam chciał w końcu upić się wraz z towarzystwem, przy okazji sprawdzając możliwości swojego drogiego sąsiada. Mocny czy raczej słaby zawodnik? Również zaśmiał się głośniej na słowa Joshuy, który w końcu doczekał się upragnionej chwili jakim było picie alkoholu na całego. Hansen z tego powodu też nie narzekał, mając małą słabość do tej używki.

— A nie sąsiadowi, który pomógł wnieść i zmontować kanapę? — zażartował, łokciem szturchając Kōtę na ten fakt, mimowolnie przenosząc spojrzenie na Joshuę. Jednocześnie pozwolił uchylić rąbka tajemnicy, kim tak właściwie był dla tych, którzy mogli jeszcze nie wiedzieć. Mimo to, poszedł za głosem tłumu i wypił dla zdrowia Azjaty, zerując swoją szklankę do samego dna. Skoro przez chwilę opieprzał się z przyswajaniem alkoholu, teraz musiał nadgonić nieco swoje tempo.

Czas leciał bardzo płynnie. Po kilku szotach czy drinkach, Ivar pokusił się na to, aby poznać trochę towarzystwo nieco bliżej niż tylko przez stolik. Bywał w różnych grupkach, aby każdego trochę zagadać, nie chcąc być całkowicie uzależnionym wyłącznie od jedynej osoby, której znał. Szybko dało się wychwycić, że mężczyzna miał spore gadane i bardzo płynnie przechodził na wiele, różnych tematów. Mimo początkowego sceptycyzmu w stosunku do kobiet, potrafił z nimi rozmawiać na typowo babskie tematy, a także oczarować je swoim urokiem osobistym kiedy już trochę wypił. Z mężczyznami natomiast potrafił rozmawiać jak z najlepszymi kumplami, na różnorakie tematy i wzbudzić w nich niemałe zainteresowanie różnymi opowieściami. Prawdopodobnie miał spore doświadczenie w związku ze swoją pracą albo po prostu łatwo przychodziła mu rozmowa z ludźmi.

Również zaczepiał Himurę w przeróżny sposób, najczęściej niby naturalnie, choć wyraźnie znacząco obejmował go przy pasie lub dotykał sugestywnie, prosząc o coś lub wyręczając go w czymś. Szukał wielu okazji do tego, aby być blisko niego, chętnie robił z nim drinki dla innych, a także dodawał przekąsek. Kiedy raz minęli się w łazience, Ivar nie mógł odmówić sobie, aby go do niej ze sobą wciągnąć z powrotem, nasycając się szybkim, skradzionym pocałunkiem, aby chwilę później puścić go wolno, jakby nigdy nic. Czasem coś zaśpiewał z dziewczynami, a czasem porozmawiał z kimś sam na sam. Tak było w przypadku Joshuy, którego postanowił na chwilę złapać, mając świadomość tego jak zostawił go w trakcie rozmowy, gdy wypłyną temat karaoke. Już razem byli mocno wstawieni, a niewiele później do tego wszystkiego dojdzie jeszcze tequila, którą sam przyniósł. Może właśnie dlatego nie zwrócił uwagi na śmiech dziewczyny, ani na to, że mogła wypytywać Kōtę o ich raczkującą relację.

Słysząc swoje imię, odwrócił się, a widząc znajomy alkohol, uśmiechnął się kącikiem ust.

— Wybacz, obowiązki wzywają — rzucił do Joshu'y, klepiąc go po ramieniu, a on w zrozumieniu skinął głową. Kątem oka widział, że na widok mocniejszego alkoholu, Josh przysłowiowo zacierał już ręce.

Ivar zajął się schłodzonym alkoholem, otwierając popisowo butelkę — w końcu wszyscy byli w takim stanie, że ciężko było już zachowywać się zupełnie normalnie. Rozlał trunek po kieliszkach, które ciemnowłosy przyniósł. Z ręki sąsiada zostały rozdane kieliszki każdemu, kto odważył się szarpnąć na tak ciężki alkohol. Kilka dziewczyn wymiękło i wolało zostać przy winie czy szampanie. Kiedy przyszła jego kolej, chcąc chwycić z miseczki cząstkę limonki, dostrzegł jak Kōta nasypał odrobinę soli na swoją dłoń, a limonkę chwycił między zęby. Spojrzał na niego wymownie, parskając pod nosem krótkim śmiechem. Kątem oka pozwolił sobie spojrzeć na towarzystwo, które nie ośmieliło się skorzystać w wyzwania, więc Ivar szybko zrozumiał, że jest ono rzucane wyłącznie do niego. Może właśnie dlatego całe towarzystwo z jawnym zaciekawieniem utkwili na nich spojrzenia, niecierpliwie wyczekując tego, co nadejdzie — szczególnie Michelle, która najwyraźniej była najbardziej podjarana z całego towarzystwa tym, co mogło za chwilę nadejść.

— Więc tak chcesz się zabawić? — rzucił na tyle nisko, aby tylko chłopak usłyszał seksowny, głęboki głos, uśmiechając się do niego kącikiem. Ivar nie zastanawiał się nanosekundy. Bardzo szybko opróżnił swój kieliszek do samego dna, nawet nie krzywiąc się szczególnie mocno na cierpki posmak alkoholu. Następnie chwycił jego dłoń, subtelnie oblizując miejsce, w którym została nasypana sól. Nie odmówił sobie także spojrzenia pełnego prowokacji, którym ugościł jego oczy. Dłoni nie puścił, za to przybliżył się do mężczyzny, twarzą znajdując się blisko jego ucha.

— Szkoda, że nie tutaj — szepnął, a zahaczając nosem linię jego wgłębienia, przeszedł drobnym pocałunkiem do żuchwy, którą połaskotał gorącym oddechem. Kiedy w końcu znalazł się twarzą do niego, uśmiechnął się szeroko, a między zęby chwycił cytrus, wgryzając się w niego powoli i z wyczuciem, przez cały ten czas nie odwracając od niego swojego spojrzenia.

— Teraz Twoja kolej, Chojraku — rzucił kiedy podjął się już swojego wyzwania, wyjmując skórkę z ust. Dlatego też nachylając się po kieliszek pełen alkoholu, podał go gospodarzowi i tak samo jak on, wsunął limonkę między zęby, poruszając przy tym zabawnie brwiami. Sól natomiast nasypał na obojczyku, korzystając z tego, że genetycznie posiadał tam całkiem spory dołek. Czy on także przyjmie jego wyzwanie czy onieśmieli się spojrzeniami innych osób?  

Nie trudno było załapać intencje, którymi kierował się gospodarz albo przynajmniej Hansenowi wydawało się, że załapał je w odpowiednim czasie, czytając z niego teraz jak z otwartej księgi. Widział jak jego tęczówki iskrzyły się od nadmiaru myśli z konkretnym podtekstem, ale niestety limonka w ustach skutecznie uniemożliwiła mu odpowiedź na jego zaczepkę. Może to i lepiej? Mężczyzna w takich momentach lubił być zaskakiwany.

Mało tego — podobała mu się ta chwila napięcia, która od teraz zacznie rosnąć z każdą, możliwą sekundą. Ivara powstrzymywali tylko ludzie, chociaż nieraz pomyślał o szybkim seksie w łazience, z dala od ciekawskich spojrzeń. To jednak nie był dobry pomysł, szczególnie kiedy zależało mu na konkretnej zabawie z tym kusicielem. Zresztą, podświadomie nie miał ochoty traktować go jako szybki numerek na imprezie, będąc ciekaw jego wszelakich reakcji. Szczególnie kiedy usłyszał ten błogi mruk, ledwo co zaznaczając jego skórę pocałunkiem. Czy w łóżku też będzie tak seksownie mruczał, a może zaskoczy go innymi, równie pociągającymi odgłosami? Ivarowi już teraz odezwały się przysłowiowe motyle w brzuchu i musiał mocno powstrzymywać się od tego, aby nie zrobić coś więcej.

W pierwszej chwili zaśmiał się, widząc w jego spojrzeniu dezorientacje. Nie do końca wiedział, czym była ona spowodowana, ale chwilę później ciemnowłosy go nie zawiódł — dzielnie przyjął od niego szota, będąc gotów na tą samą zabawę. Ostatecznie nikt im nie zabroni trochę pokorzystać z faktu, że towarzystwo, jak oni sami byli już nieźle podpici. Ivar mimo wszystko ogarniał trochę więcej, więc słysząc pozytywną reakcję innych wokół siebie, nie zamierzał przestawać. Najwyraźniej mieli świadomość orientacji gospodarza, a przynajmniej byli otwarci na tego typu zachowania na imprezach, do póki były one w dobrym smaku. Ci dwaj z pewnością robili show, od którego ciężko niektórym było oderwać spojrzenie. Zresztą, dla niego uroczy obraz Kōty był wniebowzięty i aż nie chciał oderwać od niego swojego przyszywającego wzroku.

Może właśnie przez to kompletnie zapomniał o różnicy we wzroście i nie pomyślał o tym, że chłopak może mieć mały problem z dosięgnięciem do chociażby limonki, póki Ivar mocniej nie pochyli się nad nim. Dlatego bez większych protestów skinął głową na jego słowa, kierując się w stronę kanapy aby przysiąść tam, gdzie mężczyzna tego chciał. Może tylko trochę miał nadzieję na ukryte intencje Azjaty, które spełniły się w stu procentach. Rany, obraz tego jak przed nim klęknął był nie do pomyślenia! Szczerzył się jak głupi, widząc jego śmiałe i kurewsko podpuszczające ruchy, mocno trzymając ręce przy sobie, aby w ułamku sekundy nie pękł. Westchnął cicho pod nosem, czując jak przyjemne mrowienie rozchodziło się po ciele, gdy sprawny język znaczył linię obojczyka, w tym wrażliwą na dotyk skórę. Powstrzymywał się, aby od drobnych pocałunków mimowolnie nie odchylić głowę w bok, nie chcąc dać tej satysfakcji pozostałym zebranym, którzy zawzięcie oglądali ten jakże śmiały pokaz. Dopiero kiedy znalazł się naprzeciwko ust, czując dotyk na szyi, objął go przy pasie blokując mu drogę ucieczki. Patrzył się na niego z niecierpliwością, kiedy zjadła cały miąższ — z niecierpliwiony, spragniony pocałunku i pełen podziwu jak zmysłowo wyglądał z tej perspektywy. Czas cholernie mu się dłużył, ponieważ tak samo jak Kōta, Ivar również pragnął już tylko jednego.

Doczekał się. Będąc w pełni przygotowany na to co nadejdzie, instynktownie przycisnął go mocniej do siebie, rozchylając gorące wargi do pocałunku. Na złączające się usta, mruknął pełen aprobaty, przymykając oczy, a jedną z dłoni wplątał w jego kosmyki włosów, czując jak bardzo brakowało mu tej bliskości. Niby skradł go na chwilę wyłącznie dla siebie w łazience, jednak to wciąż nie było to samo. Nic więc dziwnego, że z najśmielszą ochotą wpuścił go do swojego wnętrza, koniuszkiem języka szturchając drugi mięsień, by chwilę później całkowicie zatracić się w pełen namiętności pocałunku, bez zważania na całą resztę. Głosy do niego nie docierały, choć gdzieś podświadomie był ciekaw miny Josha, który z pewnością nie takiego obrotu sprawy spodziewał się, kiedy Himura mówił mu o nowym sąsiedzie od wnoszenia i skręcenia kanapy. Sam Ivar nie spodziewał się takiego obrotu sprawy, ale nie zamierzał tłumić intensywnego uczucia, które chciało wyrwać mu się prosto z klatki piersiowej. Czuł jak serce szalenie mu waliło, nie wspominając o interesie w spodniach, z którym za niedługo może mieć bardzo poważny kłopot. Po alkoholu zawsze trudniej jest mu się kontrolować, dlatego im dłużej ten pocałunek trwał, wkrótce Kōta będzie mógł poczuć problem, który narodzi się pod wpływem intensywnego doznania.

Do Ivara również nie docierała rzeczywistość wokół niego, będąc skupiony tylko na jednym. Może gdyby docierały do niego odgłosy innych w pomieszczeniu, możliwe że nie miałbym nagłej erekcji w spodniach, która zauważona mogłaby spowodować niezły wstyd i ogólne zażenowanie.

Nie przeszkadzała mu natarczywość chłopaka, choć była nieco zaskakująca. Tłumaczył to trochę nadmiarem alkoholu, jak i ogólnym podekscytowanie sytuacją, do której razem mieli niemałą słabość. Mimo wszystko Ivar wypadał przy tym na bardziej napalonego, nawet jeśli starał się to jakoś tłumić. Ostatecznie nie chciał, aby tak przy wszystkich jasno dawał o tym znać, mimo że z niektórymi widział się zapewne pierwszy i ostatni raz.

Oderwał się niechętnie od ust, choć już dużo chętniej spojrzał mu w oczy, wspierając się czołem o czoło chłopaka. Nasycał się jeszcze przez moment tą wspaniałą chwilą, przy okazji dając sobie trochę czasu na uspokojenie się. Mimo wszystko szybko zapanował nad sytuacją, również powoli powracając do otaczającej ich rzeczywistości. No tak, wszyscy wokół patrzyli na ich mały pokaz, a Hansen ani trochę nie czuł się w związku z tym zażenowany. Raczej z dumną i niemałym wyzwaniem spoglądał innym w oczy, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że z boku wyglądał dość seksownie, gdy patrzyło się na tego typu scenkę. Nic dziwnego, że Michelle nie mogła oderwać od nich spojrzenia, mimo że nie wiedział o jej skrytym umiłowaniu. Zaśmiał się na to, jak dziewczyna szybko oświadczyła o swoim powrocie. Mimo wszystko był to dosyć luźny, swobodny śmiech, a nie ten z rodzaju winnych i dokuczliwych.

Dziewczyny jak powiedział, tak zrobiły — opuściły mieszkanie Kōty, w związku z czym powoli zaczęła się wykruszać grupa. Akurat dokończyli tequilę, więc porobili się jeszcze mocniej, a przynajmniej Ivar czuł, że alkohol dużo mocniej zaczął szumieć mu w głowie. Na sam koniec chwilę zagadał się z Joshem, śmiejąc się do siebie, że faktycznie chociaż podświadomie wolał tego od kogoś takiego nie słyszeć. Ostatecznie znali się raptem kilka dni i jedna, wspólnie spędzona noc czy porywy namiętności o niczym konkretnym jeszcze nie mówiło. Finalnie pozostali sami, tylko on i gospodarz imprezy, przez co w końcu mógł przestać kryć się z tym, jak bardzo miał wielką ochotę dobrać się do niego. Najlepiej tu i teraz, wręcz natychmiast. Najwyraźniej chłopak również był tego samego dnia, ponieważ ledwo zamknął drzwi po przyjaciołach, już czuł przyjemny ciężar na swojej szyi, nie wspominając o samym dotyku, który znaczył zadbane mięśnie brzucha Ivara. Himura nawet mógł poczuć pod palcami ślad blizny, ale na chwilę obecną ciężko jest stwierdzić, czy rozciągała się ona dalej, a może to był tylko malutki fragment. Pocałunek oczywiście odwzajemnił, mocno i głęboko, nie zastanawiając się jakoś szczególnie nad natarczywością Kōty — zdecydowanie to nie jest ten stan, w którym myślało się nad takimi rzeczami.

Po tym ogólnym, cholernym oczekiwaniu, po prostu chwycił go pod udami, aby z niebywałą lekkością podnieść go tak, aby mężczyzna objął go nogami wokół bioder, nawet na moment nie odrywając się od pijackich pocałunków, czując jak posmak alkoholu miesza się wzajemnie ze śliną.

— W końcu sami — wyszeptał kiedy oderwał się od ust, tylko po to, aby wargami przytulić się do skrawka szyi, który dawno temu sobie upatrzył. Najwyraźniej jest to jego mały kink, przed którym powstrzymać siebie nie potrafił. Z pełną mocą uderzył w upatrzony fragment, przysysając się wyjątkowo silnie — zdecydowanie dużo mocniej niż przed imprezą, robiąc na skórze dużo wyraźniejszy ślad, któremu towarzyszył głęboki pomruk ekscytacji. Również nie zamierzał stać tak w miejscu, więc przemieścił się, a nadając temu wszystkiemu bardziej pikantny wydźwięk, przyszpilił go do pobliskiej ściany, palcami wbijając się w jego seksowne uda.

— Nie masz pojęcia jaką ochotę mam by Ci obciągnąć — szepnął z niemałą werwą, uderzając słowami wprost do ucha Azjaty, aby początkowo pobudzić same zmysły. Chwilę później dłońmi sunął w elektryzującym dotyku wzdłuż ud, aby pobudzić nie tylko wyobraźnię ciemnowłosego, ale coś zdecydowanie więcej. Pewnie też dlatego zaczął go intensywniej całować po szyi, żuchwie i ogólnie okolicach, nie czekają ani chwili dłużej na jakikolwiek ruch z jego strony. Cicho wzdychał mu do szyi, wyraźnie nakręcony wyobrażeniem, które tworzyło się w Hansena głowie. Jeżeli Kōta trzymał się go naprawdę mocno, pozwolił sobie oderwać dłonie od ud, tylko po to, aby przesunąć je na inne części ciała — żeby zmysłowym dotykiem móc wkraść się między innymi pod bluzę, której w tym momencie z całego serca pragnął się pozbyć.

Nawet przez ułamek sekundy nie pomyślał o tym, aby jakkolwiek zwolnić tempo, a co dopiero przerwać tak gorące pieszczoty. Niezaprzeczalnie kusiła go łatwość Himury, który na każdy jego dotyk czy słowo, drżał w silnych ramionach, czując jak dzięki temu odczuwał dużo silniejsze podniecenie. Nie miał ochoty go puszczać, skuszony pragnieniem młodego mężczyzny. A może starszego? W zasadzie nigdy nie spytał się o dokładniejszy wiek Azjaty, ale to istotne nie było, albowiem miał tu bardzo smakowity kąsek do schrupania i nawet nie wiedział, za który fragment ciała powinien zabrać się najpierw.

Myśli po alkoholu stały się zbyt chaotyczne i stłumione, ale nie na tyle, aby nie wiedzieć co robić całkowicie. Słysząc krótkie westchnięcia czy inne odgłosy, wydobywające się z krtani mężczyzny, Ivar czuł się w pewien sposób naprowadzony — wiedział, gdzie miał dotykać i jak całować, by Kōta zaznał długo wyczekiwanej przyjemności. Otarł się o niego ciałem, gdy silny ucisk ud dał wyraźnie mu znać, że mógł pozwolić sobie na dużo więcej. W taki sposób bardzo szybkim, choć trochę nieudolnym ruchem, pozbył się bluzy z ciała mężczyzny, mogąc je podziwiać nie tylko namiętnym spojrzeniem, a i równie żarliwymi ustami lub zniecierpliwionymi dłońmi, dotykając go i badając niemalże każdy skrawek skóry, do którego mógł się dostać.

— Nie zamierzam — szepnął, na chwilę obecną samemu nie mając ochoty droczyć się z nim, zbyt nakręcony na wspólny dotyk oraz gorące doznania. W dodatku cholernie podobała mu się zaborczość Himury i to, jak bardzo nie chciał, aby Hansen odsunął się od niego nawet na milimetr. Aż tak bardzo go pożądał? Przez tą myśl poczuł, jak zakręciło mu się lekko w głowie, podświadomie chcąc po raz kolejny złączyć ich usta w upojnym pocałunku.

Może właśnie dlatego poczuł lekką dezorientację, gdy Kōta przeszedł w ofensywę, czując jak przyjemny ciężar opuszcza jego ciało. Zrobił kilka kroków w tył, robiąc więcej miejsca dla ciemnowłosego, a widząc jak chce pozbawić go bluzy, chwycił za brzegi, aby pociągnąć ją w górę, rzucając ubranie gdzieś na podłogę, w końcu odsłaniając swoją nienaganną sylwetkę. Prócz pięknie zadbanych mięśni, oczom Azjaty ujrzała się charakterystyczna blizna przy wyrostku po prawej stronie, natomiast na lewym biodrze zauważyć można, wciąż ukrywający się trochę zza spodniami, tatuaż jaskółki.

Ramieniem szybko objął ciało mężczyzny, chcąc czuć go blisko siebie. Niewiele później wilgotny dotyk wprawił go w niemałe dreszcze na ciele, a przez ugryzienie stęknął cicho, uśmiechając się do siebie kącikami ust z tej przyjemności, jednocześnie doznając przedsmak tego, co naprawdę nadejdzie. Machinalnie wplątał dłoń w jego włosy, przelewając je między palcami, kiedy tylko pocałunki zabłądziły w okolicach zadbanego torsu, który prężnie zdobił swoją pierś. Po kolejnej dawce pieszczocie, czuł jak niewygodnie zaczynało robić mu się w spodniach. To wszystko ze śmiałością obserwował z góry, posyłając mu wygłodzone spojrzenie. Prawdopodobnie właśnie wtedy odchylił mu głowę w tył, by móc wpić się w jego wargi, całując je gorliwie i namiętnie. Przycisnął go do siebie, chcąc poczuć jego szalone bicie serca na sobie, ciepło nagiego torsu oraz smak ponętnych warg. Wręcz oplótł go w swoich ramionach, dłonią sięgając do pośladka, który cisnął w mocnej, ale przyjemnej pieszczocie — a przynajmniej miał nadzieję, że kochanek lubił tego typu dotyk.

— Nie wytrzymam dłużej, chcę się już pieprzyć — wymruczał mu chrapliwie między pocałunkiem, a cmokając go na sam koniec, ustami przesunął się na ramię mężczyzny, całując je z niezwykłą uwagą. Kątem oka spoglądając na Himurę wraz ze ścieżką pocałunków, uklęknął przed nim, a swoją dotychczasową uwagę w pełni skupił na brzuchu Azjaty. Co prawda jego myśli obiegały jeden, konkretny temat, ale nie mógł sobie zaprzeczyć, że cholernie chciał mu również zrobić dobrze w ten sposób. Dotyk dłoni przesunął z powrotem na jego uda, choć jedna ta bardziej niecierpliwa przemknęła po kroczu kochanka, przez spodnie obejmując prężną męskość. Jednocześnie zwinnym językiem przesunął po napiętym podbrzuszu, spoglądając na niego z góry dosyć łakomym, ale o dziwo bardzo dominującym spojrzeniem, którego Himura jeszcze nie miał okazji widzieć.