Impas

Prawdopodobnie podświadomie sam tworzył sytuację, w której może dojść do jakiegokolwiek, większego zbliżenia pomiędzy nim, a młodym. Dlatego tego typu spotkania były niebezpieczne, ponieważ Leo zdawał sobie sprawę z tego jak bardzo mógł być podatny na młodzieńczy urok. Nie zawsze miał słabość do takich urwisów, ale Liam...

Zmiana tematu nastąpiła tak gładko, że Jerycho odpuścił, całkowicie skupiony na doborze dobrego dania. Przez głód zapewne zje dosłownie wszystko, co zaproponuje mu młodzieniec, ale przy okazji chciał sprawdzić jego kubki smakowe. Przy okazji mógł usłyszeć rąbek tajemnicy o nim samym, w co wsłuchał się z niezwykłym skupieniem, w głowie mieląc jego każde zdanie, każde słowo. Słyszał już o tym. Z jego ojcem widywał się rzadko, głównie przez natłok obowiązków, ale przypomniał sobie o sytuacji, w której żalił mu się na przypadłość chłopaka. Pomyśleć, że zdążył o tym zapomnieć, a to w sumie Leo był powodem, gdzie jego ojciec ze spokojem i starannością dobierał mu żywności, którą mógł zjeść. Doradzał mu w tym zakresie, czerpiąc wiedzy od swojej małżonki.

— Bardzo dojrzałe podejście — skomentował krótko, wyrażając swoje odczucia względem tego, co mu przedstawił. Tak naprawdę niewiele osób potrafiło myśleć w takiej szerokiej kategorii. Nic więc dziwnego, że Leo bardzo chciał go mieć przy sobie. Pamiętał jak ktoś zarzucił mu debilizm w grupie ze względu na niektóre jednostki, ale wbrew pozorom osoby z mafii nie lubią otaczać się głupimi ludźmi.

— Liczyłem, że wybierzesz mi coś w swoim zakresie smakowym — odpowiedział, zauważając, w które miejsce powędrował palec chłopaka. Jerycho owszem, lubił jeść mięso, ale nie stanowiło to podstawę do dania. Czasami lubił coś warzywnego, a czasami steka.

— Może — skomentował z krótkim uśmiechem, zamykając menu — Tak jest wygodniej i dla mnie, i dla niej — przyznał po krótkiej ciszy, gdzie za chwilę zaśmiał się krótko, palcami przeczesując swoją idealnie przystrzyżoną brodę — Wiesz, kwestia zaufania. Chociaż niekiedy bywam o nią zazdrosny, ale nie jest to nic niezdrowego — odparł, kątem oka doglądając policzka, gdzie siniak cały czas dawał o sobie znać. Naprawdę nie do twarzy było mu z opuchlizną.

— Ile zajęło Ci pogodzenie się z tym problemem? — spytał, najwyraźniej mając potrzebę dowiedzenia się nawet takich szczegółów. Choć o Liamie słyszał całkiem wiele od jego ojca, dopiero nie tak dawno zaczął interesować się nim poważniej.

Uśmiechnął się do samego siebie na tą zmianę pozycji, wczytując się w wypisany tekst nim całkowicie zamknął kartę. Naprawdę był ciekaw tego, w jakich smakach lubuje się Liam. Może jeżeli mu zasmakuje, sam od czasu do czasu będzie tu przychodzić, biorąc sobie coś na wynos.

— Widziałem, że mają bogaty wybór — przyznał. Na przyszłość dobrze jest wiedzieć o takich miejscach, sprawdzonych oraz polecanych. Kto wie, czy kiedyś ta wiedza do czegoś mu nie będzie potrzebna?

Podobało mu się to jak chłopak za każdym razem chętnie odwzajemniał jego wnikliwe spojrzenia. Wiedział, że wielu miało z tym problem — raczej też nie każdego dopuszczał do siebie tak blisko. To tez w nim lubił, że jako jedyny z niewielu nie bał się do niego podejść i zwyczajnie porozmawiać albo zaproponować mu wspólną kolację. Zwykle to Leo wychodził z inicjatywą, miło jest czasami być po tej drugiej stronie.

— Niektórzy byli, innych nie interesuje ten aspekt. Zwykle o tym nie rozmawia się — wyjaśnił, bez wchodzenia w jakieś szczegóły — Założę się, że z Tobą byłby największy problem — zażartował sobie zaczepnie, trochę nawiązując do zazdrości, o której nie tak dawno wspomniał. Czy może to była jakaś subtelna aluzja od Leo? Zupełnie jakby wyobrażał sobie aspekt posiadania go jako kochanka.

— Długo — przyznał bez żadnego zawahania, zdając sobie z powagi problemu. W samochodzie nawet przez chwilę mu nie przyszło na myśli, że młody mógł martwić się o stan Jerycho. Rzeczywiście niezbyt szczególnie dbał o swoją dietę, a w wirze obowiązków cały dzień potrafił nic nie wrzucić na żołądek. Tak po prostu już miał — U mnie raczej nigdy nie było problemów z odżywianiem, choć czasami potrafiłem nie jadać przez kilka dni — zakomunikował, chyba chcąc po prostu dać znać chłopakowi, że nie powinien martwić się tym faktem, jeżeli pomyślał sobie coś więcej. Z drugiej strony głodówki nie były zależne od niego. Tak naprawdę nigdy to nie stanowiło problemu najwyższej wagi, ponieważ w jego czasach i latach młodości miewał problemy, które zwykłe czy też normalne dzieciaki raczej nie miewały. Wychodził z założenia, że gdyby miał zwyczajne dzieciństwo, ze zwykłymi problemami, wyrósłby na kogoś innego niż na mafiosę, zdolnego zabić dorosłego człowieka, jak i niewinne dziecko.

Na ostatnie słowa nie mógł powstrzymać się od krótkiego śmiechu, jednak nie było to nic lekceważącego. Poczucie kontroli każdy próbował zdobyć na swój sposób, a nawet i on w latach nastoletni walczył z czymś takim. Szkoda tylko, że w wieku Liama musiał okazać to w zupełnie inny sposób, aby zacząć móc jakoś żyć.

— Domyślam się. Mam nastoletniego syna, potrafię zrozumieć aż całe 60% jego problemów — zażartował, a przy okazji po raz wtórny dnia dzisiejszego zdradził coś więcej o sobie. Z drugiej strony będąc 24 lata po ślubie ciężko, aby nie dorobił się własnego potomka.

— Tak? Na przykład w jaki sposób? — spytał się, będąc bardzo ciekaw odpowiedzi na jego ostatnią kwestię. W tym samym czasie w ich stronę ruszył kelner, więc chwilę będzie musiał poczekać aż usłyszy ciąg dalszy jego wywodu. Wbrew pozorom bardzo miło mu się go słuchało, nie spodziewał się, że młodzieniec będzie miał tak kojącą barwę głosu.

— Dla mnie chyba ta słynna cukinia — odparł w uśmiechu, otwierając kartę żeby podać dokładną nazwę potrawy, którą wybrał mu chłopak. Zmierzył uważnym wzrokiem kelnera od góry do dołu, a gdy skupił przenikliwe spojrzenie na jego oczach, zamknął kartę — oraz poproszę odpowiedni rodzaj wina do tego dania, koniecznie wytrwane — dodał, nie mogąc sobie odmówić chociaż lampki wina skoro byli we włoskiej knajpie, a w dodatku kelner tak obficie zachęcał do spróbowania tutejszych win.  

Leo w zasadzie nie miał niczego złego na myśli. Po prostu taki temperament miał Liam. Może pomimo pokusy, mężczyzna dzielnie starał się trzymać na wodzy ze swoimi odczuciami, doskonale zdając sobie sprawę, ile z tego problemów może wyjść? Razem żyli w dość niebezpiecznym świecie, a skoro potrafił wytrzymać z Laurentem tak długo, Liam również do niewinnych nie należał. Mimo wszystko i Leo miał swoje za uszami, do bycia perfekcyjnym jest mu zdecydowanie za daleko. Ale dobrze spełniał się w swoich rolach — jak doskonały szef, kochający mąż, wspaniały ojciec dojrzewającego nastolatka. I jako przyjaciel, o czym głośno nikt nigdy nie mówił.

— W porządku, chociaż te kapary to na pewno subtelna aluzja na bycie w niehumorze — zaśmiał się, kręcąc głową na jego dosadne słowa. Mimo wszystko wzmianka o kaparach straciła na powadze całej sytuacji — Naprawdę nie lubi kapar? — dodał luźno, wspierając podbródek o dłoń, gdzie łokieć oparł o stolik. Chyba Leo był jakimś wariatem, skoro nie przeszkadzał mu smak kapar.    

— No proszę bardzo, jaki kontrolujący wszystko i wszystkich — dodał już bardziej uszczypliwie, nie odwracając od niego spojrzenia zielonych oczu — W innym wypadku nie przyznałbyś się? — dopytał, ciekaw tego aspektu.

Słysząc wzmiankę o otwartym związku, uśmiechnął się chytrze. Jednocześnie wymusił w siebie resztki pokłady energii, aby podnieść się z siedzenia, tylko po to, aby przez stolik nachylić się nad chłopakiem. Spojrzał mu się głęboko w oczy, łapiąc go stanowczo za podbródek.

— Może chciałbyś spróbować, aby się o tym przekonać? — rzucił, zdecydowanie zbyt odważnie, ale Leo akurat nie miał z tym żadnego problemu, często pogrywając sobie w ten sposób z jasnowłosym. Co prawda w takich momentach łatwo uległa sobie samemu, przekraczają granicę, której wolał nie ruszać.

W oczekiwaniu na odpowiedź, zębami złapał za bawiącą się wykałaczkę, tym samym puszczając twarz młodzieńca i wracając na swoje miejsce, wygodnie opierając się plecami o ścianę obok siebie.

— Jak działa? Zależy o co pytasz, ale mówiłem już: na wzajemnym zaufaniu. Jeżeli nie ufasz partnerowi, z którym chcesz związać się na całe życie lub przez jakąś jej część, z tego nigdy nie wyjdzie zdrowa relacja. Żyje w ten sposób tak długo, że ja mógłbym spytać się Ciebie, jak radzisz sobie w związku czysto zamkniętym— odpowiedział dość obszernie, palcami łapiąc wykałaczkę, która teraz jemu posłużyła jako obiekt do zajęcia czymś rąk. Na wzmiankę o Laurencie jakoś mimowolnie połamał skradzioną wykałaczkę, którą musiał odłożyć na bok.

— Na pewno nie — skomentował krótko i surowo — Mówiłem już wcześniej, lepiej dla Ciebie będzie jak go sobie odpuścisz — stwierdził, mimowolnie spoglądając na jego policzek — Obyś za późno nie podjął tej decyzji — dodał z wyczuwalnym chłodem, chwytając drugą wykałaczkę, aby zająć czymś ponure myśli. Obraz Liama w morzu krwi nie był ani trochę zachęcający.

Rzeczywistość nigdy tak nie wyglądała. Każdy starał się zbudować jakąś relację na zdrowych fundamentach, ale wcale to najprostszych nie należało, szczególnie jeżeli należało się do półświatku. Leo przeszedł naprawdę sporą drogę, dochodząc do takiego etapu życia. Mafiosa, dbający o swoją rodzinę z niezwykłą starannością? Tego nie spotykało się codziennie.

Mógł śmiało zgodzić się ze stwierdzeniem, że w Jerycho ciągle gdzieś buzowała młodzieńcza dusza, która wcale dorastać nie miała ochoty. Może właśnie dlatego pozwalał sobie na tak wiele ryzykownych ruchów, nie tylko w kontekście Liama. Przy okazji ciekawość z reakcji jasnowłosego wręcz go pożerała.

Nie rób mi tak. Czemu nie?

Uśmiechnął się szerzej, ukazując mu rząd białych zębów, usłyszawszy jego stanowczość w głosie.

— Możesz być pewien, że na pewno tak szybko nie kończę — odparł, puszczając mu oczko. Najwyraźniej te słowa bardzo mocno cisnęły mu się na usta, z ciekawością obserwując jego zachowanie.

W tym samym momencie przyszedł kelner, który ostudził frywolny nastrój, a Leo mruknął coś niewyraźnego pod nosem, odwracając się przodem do stolika, aby móc zabrać się za swój posiłek.

Nie przyznał się jednak, jak bardzo był niezadowolony sposobem podania mu wina. Kto we włoskiej knajpie podaje nalany już kieliszek wina? Skąd mógł wiedzieć, jaki dokładnie rocznik został mu wybrany, ani czy nie częstują go jakimś kompletnych chłamem? Albo czy w ogóle wino jest dobrej jakości? I to miało czelność przejść przez dłonie rodowego Włocha? Jednak nie zamierzał robić o to brudny, tylko i wyłącznie ze względu na kolejne słowa Liama, którymi wyraźnie go zaskoczył.

W pierwszym odruchu zamilkł, dokładnie mieląc zdanie, którym go uderzył. Dopiero później chwycił za sztuczce, całkowicie tracąc dobry nastrój, w którym nie tak dawno był. Momentalnie nabrał na powadze i jak zwykle przy chłopaku zawsze tryskał minimalnym, pozytywnym humorem, tak teraz stracił ochotę na jakikolwiek wysiłek. Nie wiedział czemu, ale miał głupie wrażenie, że to był personalny przytyk do jego samego. Nie spodobało mu się to.

— Skąd o tym wiesz? — spytał, choć mógł mieć pewne spekulacje. Albo bezpośrednio od Laurenta albo plotki, które zawsze gdzieś będą krążyć — Masz tupet mówić tak otwarcie o tym. Nie obawiasz się, że Twój rzekomo przystojny kelner mógłby dowiedzieć się, w jakim syfie na co dzień siedzisz? Albo na przykład ojciec? Wie w ogóle o Laurencie? — pytał z chłodnym opanowaniem, jednocześnie nawijając makaron na widelec za pomocą łyżki, biorąc go do ust. Choć smak naprawdę był niezwykły, nie zamierzał szczeniakowi mówić o dobrym wyborze potrawy.

— Albo pomyślałeś chociaż, że możesz mnie tym pogrążyć? Przecież ludzie dookoła też mają uszy, doskonale wiedzą o czym rozmawiamy i nie jesteśmy w pierdolonym filmie, abyś mógł mówić o takich rzeczach głośno. Mam rozumieć, że właśnie w taki sposób spierdoliłeś tamtą akcje? Pierdoląc co Ci śliczna na język przyniesie? Kurwa, Liam — zauważył, jednak to celowo powiedział na tyle niskim głosem, aby jasnowłosy zdał sobie sprawę z odpowiedzialności za swoje słowa. Widać, że pierwszy raz naprawdę był zły za jego głupotę. A wydawał się być bystrzejszy.

— Jeżeli tym bardziej zdajesz sobie sprawę z zagrożenia, po cholerę z nim jesteś? — dodał, celowo nie odpowiadając mu na zadane pytanie. Nie będzie publicznie przyznawać się do zbrodni, które popełnił i które mógłby popełnić. W porównaniu do Liama, Leo miał za sobą ogromny bagaż doświadczenia i nie mówił wszystkiego pod wpływem chwili i emocji. Jak na przykład teraz.

Zauważył, że Liam w jego słowach nie zrozumiał bardzo prostego przekazu. Pomimo niezadowolenia i złości tematu, którego podjął się chłopak, on też nie unosił się emocjami. Emanował z niego chłód, którego dotąd jasnowłosy nie miał okazji poznać. Głos choć narwany, wciąż pozostawał w jednym, niskim tonie, nie pozawalają sobie na uniesienie głosu. W zasadzie Leo rzadko kiedy krzyczał. Bywały momenty, w których łatwo ulegał negatywnym odczuciom, ale nigdy nie okazywał tego po przez krzyk. Nie wstydził się również swoich słabości, był w takim wieku, gdzie te stawały się czymś naturalnym. Zapewne właśnie dlatego zachowanie chłopaka w żaden sposób mu nie imponowało, ponieważ z jego perspektywy to wszystko miało bardzo szczeniacki wydźwięk. Jeżeli potrzebował o tym porozmawiać, mógł zrobić to w zupełnie inny sposób niż ten, a nie poniżać go swoim zachowaniem w obecności innych ludzi. Nie wiedział, czy Liam o tym zapomniał, ale Leo nadal był, jest i będzie jego szefem w dosyć brutalnej rzeczywistości, w której miał go szanować. Niezależnie od tego gdzie byli — na tym polegała rola kierowcy, inaczej mówiąc jego przydupasów.  

— Czyli rozumiem, że jakbym razem z Tobą zabił, dajmy na to Laurenta, też w tak śmiały sposób rozmawiałbyś o tym pośród innych ludzi? — spytał, chcąc zobaczyć jak zareaguje kiedy postawi go w nieco innej sytuacji. Prawdopodobnie nie wiedział jak to jest, w końcu skąd miał wiedzieć kiedy tak naprawdę nigdy nie był na prawdziwej misji. Zwykle dawał mu zadania, które nie wymagały użycia brutalnej siły, gdzie musiał zadecydować o tym, czy właściwym będzie pociągnięcie za spust prosto w głowę, a może w ramię. Zazwyczaj robił za wsparcie, aby powoli przyzwyczaić go do tego świata. Ale kto wie? Może Leo i w tej kwestii mylił się całkowicie, jednocześnie nie znając prawdziwych zdolności chłopaka. Może tylko w jego oczach wydawał mu się... w pewien sposób niewinny. Ostatecznie zawsze inaczej jest być postronnym i patrzeć na wszystko z boku.

— Jeżeli niczego nie wyłapałeś, naprawdę potrzebujesz przeszkolenia jeżeli chcesz stać obok mnie — przyznał surowo, przy okazji pokazując jak wielka przepaść ich dzieliła. Leo akurat był z tych osób, którzy mieli sporą podzielność uwagi. Nauczony doświadczeniem wiedział, że każda informacja była potrzebna — dlatego nauczył się słuchać, niezależnie od tego, czy to była para, która co jakiś czas mówiła sobie jacy to nie są sobie ważni, czy grupka dziewczyn, która obgadywała okropną kumpelę.

— Więc mówisz, że jeżeli Ty nie słuchasz dość uważnie, inni nie słuchają Ciebie? Ciekawe — zakpił, odkładając sztućce na bok, jednocześnie tracąc apetyt na to, co kelner mu przyniósł — Nie wiem, czy takie niepotrzebne. Z nas dwóch, to ja z tej sytuacji wyjdę obronną ręką, wiec jedynie grasz na swoją niekorzyść — zauważył, spoglądając na niego z uwagą. Chyba właśnie chciał go uświadomić, że Liama życie dawno temu przestało być zależne od niego samego odkąd ojciec oddał go w ręce Jerycho. To on pociągał za sznurki, to on miał układy z policją, to on mógł go wsypać w każdej chwili jeżeli mu podpadnie. Nie dzieciak, który ledwo wkroczył na próg przestępczy, zapewne uważają siebie za bóg wie kogo, skoro Leo pozwolił mu działać na własną rękę. Może powinien to zmienić? Wprowadzić pewne restrykcje, aby zobaczył jak to jest zaczynać od zera.

Mimo wszystko starał się rozumieć zmartwienie Liama. Nie każdy stał przed takimi wyborami jak on. Nigdy nie mógł mieć pewności, czy przypadkiem i on nie będzie tym drugim, który skończy z mózgiem na ścianie. Laurent był nieobliczanym w swoim szaleństwie, a Leo względem niego miał związane ręce. Gdyby rzeczywiście mógł zrobić coś więcej...

— W nieszczęśliwym wypadku? — przyznał, unosząc brew. Czuł jak to niedorzecznie brzmiało, z drugiej strony nawet i on miałby spory problem, aby coś takiego przekazać jego ojcu — Cholera, Liam. Nie zachowuj się jakbyś miał skończyć w taki sposób — rzucił wyraźnie niepocieszony tą wizją. Choć Lau pozwala sobie na przemoc względem chłopaka, jest świadom tego, że Leo nigdy nie pozwoliłby Laurentowi do przekroczenia tej granicy. Wie, jakie ma względem niego plany i prawdopodobnie właśnie chce pokazać, jak Leo w łatwy sposób może stracić kontrolę nad czymś, co jest dla niego ważne.

Słysząc jego dalsze słowa, mężczyzna westchnął bezradnie, a przeczesując swoje niesforne kosmyki włosów, chwycił kieliszek wina, które było tak samo paskudne jak ta cała rozmowa i wypił je na jeden raz.

— Laurent wie, że najpierw musiałby zabić mnie, aby mógł zabić Ciebie, a to do najprostszych nie należy — rzucił, łapiąc za widelec, który póki co tylko obracał w palcach — Jeżeli bardzo chcesz wiedzieć — nie pozwolę mu dopuścić do czegoś takiego — dodał, wbijając spojrzenie w stygnący posiłek. Niepewnie, ale nabrał kolejny kęs makaronu na widelec, odpuszczają sobie wszelakie zasady Savoir-vivre. Podniósł na niego wzrok dopiero kiedy powiedział o odejściu.

— Czemu nie przyszedłeś z tym od razu? Znam go najlepiej, porozmawiałbym z nim — przyznał, ale nie zdradził w jaki sposób ta rozmowa musiałaby wyglądać. Z drugiej strony wiedział, że ze względu na sojusznicze grupy, nie mógł pozwolić sobie nazbyt wiele. Chociaż gdyby rozegrał to w dobry sposób... Mógłby pomóc uwolnić go od tego tyrana.

— Wszystko jest realne — westchnął, nie wierząc w to, z jaką bolączką tułał się ten młodzieniec od tych kilku miesięcy — No i co mam z Tobą zrobić? — odparł, wpatrując się w niego z wyraźnym niedowierzaniem w spojrzeniu. Nie ufał mu, że nie przyszedł do niego z tym wcześniej? Nie było okazji? Bał się? Chyba naprawdę Liam zapomniał, że Leo robił znacznie więcej w tej grupie, a nie tylko ładnie wyglądał w gabinecie czy na wszelakich rozmowach.

Leo rzeczywiście nigdy mu nie powiedział, kim tak dokładniej jest w ich grupie i jakie wobec niego ma plany. Wiedział też, że Liam nie wiązał z tą grupą długotrwałych relacji, w końcu ostatnio powiedział mu to wprost. Mimo wszystko Jerycho nie widział w nim wyłącznie obiektu westchnień.

I nawet nie wiadomo jak bardzo chciałby go mieć wyłącznie dla siebie, to mimo wszystko nie chciał odebrać Liamowi wolnej woli Wielokrotnie ostrzegał go przed tym mężczyzną, ale nie mógł go posłuchać. Upartość jak zwykle dała górę, a Leo jedynie mógł obserwować to z boku, nie mogąc zareagować tak jakby tego chciał.  

Mierzył go spojrzeniem kiedy chłodne opanowanie powoli ustępowało, a w zamian przemknął dobrze mu znany cień irytacji. Leo natomiast pozostawał niezmienny w swym zachowaniu. Bacznie patrzył, wsłuchując się w pojedyncze drżenia jego głosu.

— Chyba nie rozumiesz, w jaki sposób działa nasza "rodzina" — wymigał się sprawnie, nie zamierzając bezpośrednio przyznawać się do jawnej słabości względem chłopaka. Co nie znaczy, że kłamał — gdyby ktokolwiek inny powiedział, że ma problemy z kimś ze sojuszniczej grupy albo po prostu problemy, Leo nie patrzyłby na to bezczynie i zacząłby działać. Co prawda mógłby zadłużyć się koszmarnie, ale to też należało do kwestii czysto indywidualnej, jak wszędzie.

— Patetyczne? Co według Ciebie nie byłoby patetyczne? Nie jestem Twoim ojcem, aby stawiać Ci granice, Liam. Ostrzegałem Cię wielokrotnie, abyś sobie go odpuścił. Tak ciężko było ten jedyny raz posłuchać? — zauważył, a jego słowa miały infernalny wydźwięk.

— Gdybyś takim był, w tym momencie to Ty leżałbyś z kulą w kolanie — wyrzucił, widząc jak Liam nie zdawał sobie z powagi z własnych słów. Emocje zdecydowanie brały górę, a wszystko co przez ten czas chował, właśnie się ulało. A Leo nie miał zielonego pojęcia, jaką postawię powinien przybrać. Opiekuńczy wujek? Dobre sobie. Formalnie był jego szefem, ale gdyby którykolwiek z podwładnych usłyszałby, w jaki sposób zwraca się do niego Liam, szybko zauważyłby, że nie jest wyłącznie chłopcem na posyłki.

Zauważając jego kolejną zmianę postawy, przełkną kęs, który akurat wsunął do ust. Nie chciał, aby z nim rozmawiał, co? Mógł sobie chować drżące dłonie pod stołem, ale mężczyzna wyraźnie widział, że on po prostu bał się Laurenta i nie mógł tego tak po prostu zostawić.

— Jasne, masz moje słowo — odpowiedział, wiedzą co chłopak chciał usłyszeć — To co mam zrobić? Po prostu to zaakceptować i zapomnieć o tym, co mi powiedziałeś? — spytał, choć w jego głosie dało się usłyszeć z lekka naiwny ton.

Najprawdopodobniej Liam był ślepy, nie zauważając tego wcześniej. Leo nie potrafił ukryć wszystkich odczuć, które żywił do niego. Bywały dni, takie jak dziś, gdzie zwyczajnie nie umiał postawić dzielącej ich barierki. Jedynie wyrwać ją i wyrzucić, aby nigdy więcej nie sprawiała mu dyskomfortu. Zmęczenie coraz bardziej dawało mu po kościach, a młody bardzo nie chciał, aby mężczyzna nie mógł spać tej nocy.

Jak zwykle obserwował przenikliwie każdy jego ruch, każdy możliwe gest. Widział, że szykował się do powiedzenia czegoś ważnego. Laurent coś zrobił? Miał na niego haka? Toby wyjaśniało ogólna postawę jasnowłosego. Młodzieniec nie bał się skakać do Leo, a miał problem z kimś takim jak Laurent? Długo zastanawiał się, czy to kwestia uczucia — z doświadczenia wiedział, że miłość, a nawet zwykłe zauroczenie niesamowicie potrafi zaślepić.

Ale w końcu powiedział. Leo zagryzł wargę, zaciskając mimowolnie pięść, w której nie trzymał widelca. Choć i ten po chwili wylądował na stoliku, tym razem naprawdę tracąc całkowicie apetyt. Ojciec Liama i dla Leo wiele znaczył. Nie był świadomy tego, że Laurent miał tupet, aby wykorzystać to nie tylko przeciwko chłopakowi, ale i przeciwko Jerycho.

— Nie pozwolę, aby mu cokolwiek zrobił — odpowiedział nisko, pewny swoich słów. Chwilę się wahał, ale ostatecznie uniósł jedną z dłoni, a smukłe palce wplątał w kosmyki włosów młodego, przeczesując je kojącym ruchem — Nie pozwolę — dodał już ciszej, zupełnie jakby w tych słowach chciał utwierdzić samego siebie. Czemu musiało dojść to tak daleko? Dlaczego Laurent chociaż raz nie mógł trzymać dupy na swoim miejscu i robić co do niego należało? Zawsze musiał mieć z nim masę problemów. Najwyższa pora z tym skończyć.

— Nie pozwól mu się bardziej zmanipulować. Wiem, że boisz się o jego życie. Ale załatwię to, jasne? — upewnił go, nie zamierzając przy tym złamać rzuconej mu chwilę temu obietnicy. Mimo wszystko po tym wszystkim co dziś usłyszał, Leo musiał przestać być całkowicie bierny tej sytuacji. Poniekąd czuł się odpowiedzialny za to wszystko — siłą rzeczy chłopak miał racje. Pozwolił mu się do niego zbliżyć, a on nic z tym faktem nie zrobił.

Tak jak dotyk Leo wywoływał w nim elektryzujący dreszcz, tak on odczuwał ulgę, mogąc dotknąć go w ten nietypowy sposób. On wiedział, że w tym geście było coś znacznie więcej niż zwyczajna troska. Miał tylko nadzieję, że chłopak pod wpływem emocji i chwili nie zdemaskuje go tak szybko.

Nie spodziewał się jednak, że jasnowłosy tak śmiało przyjmie do siebie ten rodzaj czułości. Wręcz przeciwnie — chciał go chłonąć tak, jakby jutro miało nie być, a Jerycho nigdy więcej miał nie powtórzyć tego gestu. Przez myśl mu nawet nie przeszło, aby miał oderwać od niego rękę, chętnie przeczesując jasne kosmyki, które przelewały mu się między palcami. Miał naprawdę wyjątkowo miękkie włosy.

— Może. Na razie nie rób nic. Muszę to przemyśleć — odpowiedział. Prawdą było, że rzeczywiście musiał wziąć wszelakie za i przeciw. Zastanowić się nad różnymi mono możliwościami i rozegrać to strategicznie. To nie należał do prostych zadań, ale gdyby Leo zbiłaby całe życie bąki, nie stałby się jednym z groźniejszych szefem mafii. Chociaż w tym momencie wyglądał wyjątkowo potulnie.

— Wiem o tym. Doskonale wiem jak wygląda relacja między Wami — przyznał, świadom takich oczywistości — Nie przepraszaj, nie masz w zasadzie za co. Po prosu musimy pomyśleć jak wyplątać Cię z tego gówna, ale wszystko jest do zrobienia. Pamiętaj, że nie ma rzeczy niemożliwych — wyjaśnił spokojnie. Choć czasami życie dawało mocno w kość, Leo wychodził z założenia, że w żadnym wypadku nie powinno się temu ulegać i należało walczyć. Ze wszystkich, możliwych sił.

— Nie myśl o tym. To też mój problem. Laurent ostatnimi czasy pozwala sobie na zbyt dużo. Pora z tym skończyć — odparł krótko i choć po prawdzie rzeczywiście głównie robił to dla chłopaka, starał się ukryć to za czymś takim jak kwestia zawodowa lub zwykłe spory w grupie, które czasami miewały miejsce.

— Pierwszy raz odezwałeś się do mnie po imieniu, wiesz? — zagaił, unosząc wargi w krzywym uśmiechu, chcąc w ten sposób chociaż trochę rozładować ten wieczór pełen emocji. Teraz nie miał już siły głowić się nad tym jakoś przesadnie, ale w nocy na pewno zacznie nad tym intensywnie myśleć. A małżonka znowu będzie mu zarzucać, że zakochał się w jakimś szczeniaku.

W zasadzie nikt nie powiedział, że musiał wracać wstrętnego apartamentu, w którym mieszkał Laurent. Tak naprawdę Leo potrzebował kierowcy cały czas. Ostatecznie kto go rano zawiezie na spotkanie? Zmęczony chciał chociaż minimalnie odpocząć, a z samego rana nie chciało mu się załatwiać nowej osoby, która po niego przyjedzie.

— Tak. Ale nie pozwalaj sobie za często — odpowiedział, puszczając mu oczko — Raczej przy innych też dobrze będzie jak będziesz do mnie mówił "per pan'" — dodał, przy okazji zwracając mu na to uwagę. Nie przeszkadzało mu, kiedy mówił do niego po prostu Jerycho czy nawet Leo, ale w obecności niektórych osób nie chciał, aby chłopak czasami się zapomniał. Zwrot "Panie Jerycho" lub tego typu w zupełności wystarczył, a znając bystrość młodzieńca, nie musiał mu o tym tak bezpośrednio mówić.

Uśmiechnął się na te rumieńce, nie do końca wiedząc z czego one wynikały. Czyżby miał jakieś brudne myśli, a może dopiero teraz dotarło do niego, że Jerycho go dotknął? Tym samym rozejrzał się dookoła, zauważając że na sali zostali praktycznie sami. Chyba sporo czasu musiało minąć na tej rozmowie.

— Chciałbym, ale straciłem apetyt — przyznał bez chwili zawahania. W tej chwili naprawdę nawet jakby chcial, nie potrafiłby przełknąć nawet pół kęsa — To przez te wino, było okropnie paskudne. Gdzie on uczył się je podawać? — zarzucił, tylko odrobinkę pozwalając sobie pomarudzić w tym zakresie, ale raczej ze względu na niemyślenie o nieprzyjemnościach, które Liam doświadczył. Chciał go trochę rozluźnić przed jazdą.

— Możemy zajść do sklepu, aby kupić papierosy, a później to do domu — przyznał, odruchowo spoglądając na zegarek na prawym nadgarstku, aby zobaczyć, która była godzina.  

Zaśmiał się na jego stwierdzenie, zgadzając się z nim całkowicie, na co przytaknął głową. Czy to z czystej złośliwości, a może po prostu nie wierzył w jego pochodzenie — nie miało to znaczenia. I to nie tak, że Leo miał całkowicie zepsuty nastrój. Po prostu nie spodziewał się takiego obrotu sprawy.

— Niech będzie — przyznał, nie uderzając to jakkolwiek w jego dumę. Zgodził się, ponieważ podejrzewał, że chłopak w ten sposób będzie poczuwał się, że chociaż w taki sposób może mu wynagrodzić poświęcony ten czas — ostatecznie równie dobrze mógł go po prostu wyśmiać, postawić granicę i przypomnieć mu, że trochę pozwala sobie na zbyt dużo w jego towarzystwie. To jednak nigdy nie miało miejsca i nie wiedział, czy kiedykolwiek ośmieli się zwrócić mu na coś takiego uwagę. Lubił ich wzajemny styl bycia.

Może właśnie dlatego widząc ten uśmiech, który był skierowany do kogoś innego niż do niego, coś ukuło go w sercu. Minimalnie bolał go fakt, że Liam nigdy nie odważy się uśmiechnąć w taki sposób do niego. Gdzie tam zawsze przemykali drobny, zadziorny flirt, ale to co widział czasami Jerycho znacząco różniło się od tego, co dostawał.

Oj Leo, prawie 45 lat na karku, a Ty zadurzyłeś się w jakimś szczeniaku?

— Możemy już iść? — spytał się, podchodząc do Liam wyraźnie zniecierpliwiony oczekiwaniem, a kelnerowi posłał jedno z tych spojrzeń, po którym najlepiej będzie odpuścić sobie wszelakie rozmowy z chłopakiem.

Prawdopodobnie sam nie wiedział o tym, że przejawiała przez niego zazdrość. Czasami ją odczuwał, rzadko kiedy, ale chwile słabości w takiej postaci i jemu potrafiła się od czasu do czas zdarzyć. Jeszcze nie zauważył, że im dłużej znał Liama, tym częściej fala tego uczucia przemykała przez jego ciało i umysł. Mimowolnie wywrócił wzrokiem, gdy chłopak odwrócił się do niego plecami, a pseudo-Włocha nie ugościł nawet pogardliwym spojrzeniem. I tak nie miałby tupetu rzucić wszystkiego, wyłącznie dla tego młodzieńca.

Zatrzymał się w połowie kroku, kiedy dotarły do niego słowa chłopaka. Nie wiedział, na co miał czekać, dlatego uniósł jedynie brew, w oczekiwaniu na to, co miało nadejść. Szczerze mówiąc nie spodziewał się takiego ruchu od niego. W pierwszej chwili dało się zauważyć ogromne zdziwienie na twarzy, zaskoczony gestem blondyna — bo czy on przypadkiem nie chciał go właśnie objąć? W zamian chwilę później co prawda odczuł jego bliskość przy sobie, ale z zupełnie innego powodu.

— Jesteś niemożliwy — rzucił, nie będąc gotów na tak nagłą bliskość Liama, która okazała się być bardzo przyjemna i przede wszystkim chciana. To go zaniepokoiło, ponieważ nawet przez nanosekundę nie chciał odsunąć go od kołnierza, który równie dobrze mógł poprawić sobie sam. Chętnie odwzajemniał to spojrzenie, niby neutralne, a jednak Leo doszukiwał się w nim drugiego dna. Naprawdę chciałby, aby chłopak dał mu jakikolwiek znak, drobne zielone światło, aby mógł objąć go silnym ramieniem i do siebie przyciągnąć. Żeby wpić się w te rozkosznie kuszące wargi, aby zapomniał o smutkach tego dnia. Nie tylko on, ale i Leo też.

Dlatego jedynie spojrzał się kątem oka na sklepik, tym samym na moment odrywając od niego swoje ciekawskie spojrzenie. Powróciwszy wzrokiem, uniósł dłoń, aby móc zmierzwić mu blond czuprynę. I to wszystko, co zrobił z miliona myśli, które przeszły mu w tej chwili po głowie.

— W takim razie poczekaj tu chwile. Za chwilę będę — przyznał tak samo neutralnie, kiedy on na niego doglądał, po chwili znikając za drzwiami sklepu. Tam miał chwilę na ostudzenie swoich myśli, a kiedy wyszedł z zakupionymi papierosami, od razu rozpakował paczkę i zapalił sobie jednego.

— Chcesz się rozerwać? — spytał nagle, ze spokojem spoglądając na Liama.

— Prawda, tak chciałem, ale zmieniłem plany — przyznał z nonszalanckim uśmiechem, świadom tego, że dziś o porządnym śnie mógłby zapomnieć.

Liam siłą rzeczy nie miał teraz możliwości odmówić Jerycho — jeżeli chciał, aby został zawieziony na imprezę do ekskluzywnego klubu, tak właśnie powinien zrobić, w dodatku zostając z nim dla bezpieczeństwa Leo. Na tym polegała praca prywatnego kierowcy, a ktoś taki jak Laurent zdawał sobie z tego sprawę. Jeżeli będzie złościł się na jego pracownika, będzie musiał mu przypomnieć jak bardzo nie powinien mieszać kwestii zawodowych z prywatnymi, mimo impulsywności.

Nawet jeżeli chciał jechać do tego klubu, wyłącznie aby spędzić więcej czasu z samym Liamem.

— Świetnie, ponieważ ciężko byłoby mi usłyszeć "nie" — odpowiedział pół żartem, pół serio, aby otworzyć drzwi auta, po raz kolejny siadając obok kierowcy. Rzucił mu adresem już w samochodzie, aby mógł wpisać w GPS.

Mimowolnie uśmiechnął się na jego słowa, spoglądając kątem oka na chłopaka.

— Postaram się zapamiętać, chociaż będzie to trudne. Zwykle bywam spontaniczny — stwierdził i mimo, że nie wyglądał na taką osobę, to jeżeli wpadnie na jakiś pomysł, będzie miał przeokropną chęć zrealizowania go tu i teraz. Jak na przykład wspólne wyjście do nocnego klubu, do którego dotarli po niecałych 20 minutach. Wybrał takie miejsce, które bardzo lubił, a jednocześnie niewiele znanych osób z grupy mógłby tu spotkać — jak na przykład wściekłego Laurenta, który akurat zechciał sobie zrobić drobny skok w bok podczas nieobecności młodzieńca.

Kiedy zaparkowali, Leo wprowadził Liam, omijając kilometrową kolejkę. Skorzystał z dóbr swojego nazwiska, po którym wpuszczono go z otwartymi ramionami, mężczyźni byli już w środku. Śmiało można powiedzieć, że klimat tego miejsca idealnie odzwierciedlał wnętrze Jerycho — tak samo eleganckie, gustowne z delikatnym pazurem. Dużo osób bawiło się na parkiecie, parę siedziało w lożach oraz flirtowało ze sobą, gdzieniegdzie doszło już do czegoś znacznie większego niż samego pocałunki.

— Masz ochotę usiąść przy loży dla VIP'ów czy wolisz zabawić się jak wszyscy? — spytał, zostawiając mu wybór.