Impas

Nie myślał, że kiedykolwiek ten chłopak zawiedzie go tak mocno jak dziś. Wieści o spartolonej transakcji momentalnie dotarły do mężczyzny, który to złość częściowo wyładował na kilku otaczających go przedmiotach. Zebrał odpowiednią ilość pracowników żeby z jego polecenia zajęły się problemem, mając w tym już pewne doświadczenie. Zapytany oto, co z chłopakiem, Leo na chwilę zamilkł, nie potrafiąc od razu odpowiedzieć na to pytanie.
Przejechał palcami po swoich wąsach w chwilowym skupieniu, ostatecznie swoje spojrzenie przenosząc na jednego z grupy.

— Na razie go zostawcie. Jeśli do końca dnia nie pojawi się, jutro zaczniemy szczeniaka szukać — odparł ze spokojem, po czym wrócił do swoich obowiązków.

Wcale nie musiał czekać tak długo na pojawienie się blond młodzieńca. Doskonale wiedział, w jaki sposób wychował go ojciec, dlatego kiedy tylko usłyszał o jego przybyciu, w miarę możliwości szybko postarał się dokończyć jedno ze spotkać, aby poświęcić mu swój czas.

Wkrótce Liam mógł usłyszeć dźwięk otwieranych drzwi, z których wyszedł jeden ze sponsorów, z którym Jerycho miał układy. Z uśmiechem na ustach pożegnał go, odprowadzając do końca korytarza. Dopiero po tej scenie, mężczyzna powrócił w stronę gabinetu, w usta wsuwając papierosa. Znajdując się przy chłopaku, zgromił go spojrzeniem od dołu do góry, a jego uśmiech gdzieś zanikł. W zamian groźna mina wyraźnie dawała o sobie znać, a gęstą atmosferę dało się wyczuć już w powietrzu.

— Chodź — rzucił do niego bez krzty emocji, wchodząc do swojego gabinetu. Kiedy młodzieniec wszedł do środka, zamknął za nim drzwi.

— Skoro już odważyłeś się tu pojawić masz minutę, aby mi to wyjaśnić — odparł surowo, wspierając się o swoje biurko z założonymi na piersi rękoma. Chłodne spojrzenie skupił na chłopaku, oczekując jego wyjaśnień.    

Leo nie od dziś budził lęk i grozę w ludziach. Umiejętnie potrafił wykorzystać to przeciw nim, zdobywając na swoich wartości. Z chłopakiem natomiast od zawsze łączyła go nieco inna relacja. Widział jak dorastał u boku najlepszego przyjaciela, a kiedy temperamentny charakterek bardziej dawał we znaki, Jerycho zapragnął go mieć przy sobie. W taki sposób dług mógł spłacić ojciec szczeniaka, a Leo miał go blisko siebie. Wiedział jednak, że jego obecność z czasem nie wystarczy.

Mimo to zawsze śmiało mógł spróbować zażartować z tej niekorzystnej dla niego sytuacji, jednak nie ręczył za swoją reakcję względem powagi sytuacji.

— Przepraszam bardzo, ale w jaki sposób zamierzasz to spłacić? Nie wiem, czy jesteś świadom na jakie koszty w tym momencie nas naraziłeś, pomijając już kwestię zdemaskowania naszej działalności na tamtejszych terenach — zauważył, odbijając się od blatu biurka. Przeszedł się po pomieszczeniu, w ustach przebierając papierosa, którego ostatecznie postanowił zapalić. Podszedł na wprost chłopaka, spoglądając na niego z góry.

— Nie musisz mi mówić rzeczy oczywistych, Liam. Nie jesteś tym, który może pozwolić sobie na błędy — odparł bardzo dosadnie, ciągle gromiąc go zielonym spojrzeniem. Miał wobec niego spore wymagania, a też i odpowiedzialność, którą go obdarzył z pewnością niekiedy bywała uciążliwa.

Spoglądał na niego przez chwilę, ostatecznie w dłonie łapiąc jego podbródek, zadzierając głowę młodzieńca do góry.

— I co mam z Tobą zrobić, hm? Ukarać Cię czy odpuścić tą drobną wpadkę? — dopytał go, zupełnie jakby w nim szukał odpowiedzi. Nie pierwszy i nie ostatni raz sobie z nim pogrywał w taki sposób, zdecydowanie mając słabość do urody oraz ogólnego uroku osobistego tego dzieciaka.    

Wiedział, że chłopak jest inny. Krzykliwy ton głosu do niczego nie doprowadzi, a też zależało mu na rozwoju talentu tego młodzieńca. Zwykle drobne wpadki, nie zagrażające niczemu niwelował słowami i treningami, które czyniły go lepszym. Tym razem los chciał inaczej, a Leo nie miał pojęcia jak powinien zachować się względem kogoś, kogo darzył szczególnym zainteresowaniem. Odseparowanie osobistych pobudek od pracy niekiedy bywało upierdliwie.

Odwaga jaka wypływała z blondyna też stała się na swój sposób ekscytująca. Lubił z nim różnego rodzaju konfrontacje, każdorazowo chłonąc z nich jak najwięcej przyjemności nawet w tym lichym nieszczęściu.  

— Słyszałem pogłoski — odparł, może nieszczególnie pocieszony tym faktem, czego nie dał po sobie poznać. Nie bardzo miał ochotę wypuszczać go gdziekolwiek w świat, z dala od niego. To równało się z brakiem kontaktu, a do tego dopuścić nie mógł. Z pewnością za wszelką cenę postarałby się zatrzymać go przy sobie, dla własnym, egoistycznych pobudek.

— I tak byś został — po całkiem szczerej i bezpośredniej wymianie zdania, zgasił jego pragnienia wyjścia stąd jak tylko spłaci dług ojca. Prawdą jest, że łatwo jest dostać się do rodzinny mafijnej, ale gorzej z niej wyjść. Leo w jego przypadku robiłby mu tylko pod górę, chcąc zatrzymać go przy sobie. Nawet jeśli przez to miałby go znienawidzić, umiałby żyć z tą myślą dalej, byleby mieć blondyna blisko siebie.

Mimowolnie odchylił dolną wargę chłopaka, skuszony obrazem który miał przed chwilą. Przygryzająca warga działa na niego niczym afrodyzjak, a słowa młodzieńca kusiło go na wskroś.

— Co masz na myśli? — dopytał, prawdopodobnie tylko sobie z nim pogrywając. Mężczyzna nie był głupi, wiedział też o upodobaniach blondyna. Jednak miło będzie usłyszeć to z jego ust, co tak nieprzyzwoitego krążyło mu wokół myśli.

Grymas na twarzy nie był dla niego jednoznacznym znakiem aby miał dać sobie spokój. Nawet jeśli chłopak jakkolwiek starałby się wyswobodzić z tego krótkiego, niezbyt silnego dotyku, prawdopodobnie na mężczyźnie nie wywarłoby to większego wrażenia. W zamian chciałby tylko drażnić się z nim częściej i więcej, aby widzieć ten otwarty temperament w spojrzeniu, które za każdym razem tak śmiało mu posyłał. A on z równą, jak nie większą śmiałością odwzajemniał bezlitosny wzrok, które skrywało niejedną tajemnicę ze swojego bogatego przygód życia.

— Pchasz się w paszczę lwa, a później uciekasz? Mam pomyśleć, że boisz się niecodziennej konfrontacji? — spytał, jednocześnie starając się uderzyć w jego charakter. Doskonale wiedział jakim dzieciakiem jest. Cholerny prowokator, który na każdym kroku mniej lub bardziej świadomie wodził i kusił.
Uśmiechnął się do niego łakomie, puszczając objętą twarz, aby powrócić do papierosa, którego prawie już wypalił.

— Lepiej dla Ciebie — odpowiedział uprzejmie i choć jego wyobraźnia miała się doskonale, to wciąż jest to wyłącznie osobista rzecz, do której zwykle inni nie mieli wstępu.

Odetchnął cicho, przeczesując niesforne kosmyki, które aż za bardzo opadły mu na twarz, wolnym krokiem przemierzając gabinet.

— Spróbuj zawalić raz jeszcze to wtedy przekonasz się o sposobie moich kar — odpowiedział, ciężko stwierdzając, czy rzucone słowa stały się formą obietnicy czy groźby, niemniej chłopak mógł mieć pewność tego, że w obu kwestiach nie śmiał żartować. Nie bez powodu w jego obecności inni odczuwali coś pokroju irracjonalnego lęku.

Ponieważ to też nie tak, że pozwalał siebie postawić po ścianą, nie mając zbyt wielkiego wyboru. Cokolwiek grało w głowie chłopaka, Jerycho opcji zawsze miał od groma. Kwestią stanowił fakt, że mężczyzna nie miał ochoty wyciągać od niego jakichkolwiek konsekwencji. Pomimo zawalonej transakcji, mimo wszystko nie jest to kwota, po której będą mieli ogrom kłopotów. Raczej po dwóch tygodniach wszystko rozejdzie się po kościach, niemniej nie chciał, aby w przyszłości Liam zawiódł go do tego stopnia, że rzeczywiście względem niego będzie musiał użyć odrobiny przemocy. A także stracić wyjątkowe zaufanie, którym go obdarzył.

— A, śmiałbym zapomnieć — odezwał się nagle, raz jeszcze przystając przy młodym mężczyźnie, spoglądając na niego przez krótki moment. Niespodziewanie uniósł na niego rękę, uderzając go wewnętrzną stroną dłoni — nie jakoś bardzo mocno, ale na tyle, aby został na nim krótki, czerwony ślad.

— Musi to wyglądać rzetelnie — dodał, mając na myśli rzekomą konfrontację w związku z zawaloną akcją. Chociaż nie dało się ukryć, że ulżyło mu nieco, szczególnie po tym jak padło imię, którego wolał nie słyszeć — Nic Ci nie będzie jeśli przyznasz, że rozmawiałeś ze mną — stwierdził, ponieważ wiedząc o wybuchowym charakterze Laurenta, wiedział również, że Leo jest jedyną osobą, która w miarę możliwości potrafi ujarzmić ten szalony temperament.

Choć bolał go ten związek, to póki co nie mógł się w to jakkolwiek mieszać.

Wzruszył ramionami w odpowiedzi na jego stwierdzenie. Widocznie nie każdy czuł irracjonalny lęk w jego towarzystwie, dlatego nieszczególnie kwapił się w pokazaniu swojej dominacji. Tutaj wystarczyła zwykła świadomość, nie prezentacja siły. Zresztą, plotki i ploteczki swoje robiły a on nim nie zaprzeczał, ani nie potwierdzał.

Mimo wszystko nie mógł zaprzeczyć, że Liam od pierwszych dni pobytu w tym miejscu zrobił nie tylko na nim, ale na pozostałej załodze spore wrażenie. Nic więc dziwnego, że każdy chciał go mieć wyłącznie dla siebie, w tym i Leo, który musiał liczyć się z pewnymi konsekwencjami.

Szczególną ochotę miał utemperować ten narwany charakterek, który bardzo często dawał mu się we znaki w nieszczególnie dobrych momentach. Prawdopodobnie gdyby to był ktokolwiek inny, Liam nie miałby wcale tak lekko. Tymczasem Leo z uwagą obserwował to, w jaki sposób poruszyło się jego ciało tuż po tym jak zaserwował mu nic znaczące uderzenie. Z wyjątkowym skupieniem czekał na atak z jego strony, podświadomie pragnąc tej drobnej konfrontacji.  

Mimo to nie odważył się unieść na niego ręki. Zauważył tez odmienną reakcję, a na słowa przeprosin uniósł jedynie brew, głęboko zainteresowany tym zjawiskiem. No proszę, jednak posiada jakieś granice? Ciekawe, z czego to wynika.

— Cóż, lepiej dla Ciebie abyś więcej nie zapominał się — odpowiedział obojętnie, gasząc papieros w popielniczce, zasiadając przed biurkiem, włączając laptopa. Widocznie chciał powrócić do swojej roboty. Trochę musiał naprawić błędy dzisiejszego występku.

— Tak, w końcu Laurent na Ciebie czeka. Dzięki spierdolonej akcji nie mam dziś zbyt wiele wolnego czasu aby móc skupić się na Twoich oraz Twojego faceta słabościach — odparł z lekką złośliwością, rzeczywiście nie mając szczególnej ochoty na humorki ze strony... znajomego.  — Zanim wyjdziesz, odwiedź Jegora. Ma dla Ciebie coś specjalnego — dodał, a rzekoma specjalność prawdopodobnie oznaczała wymiar kary w postaci dwukrotnej pracy. Nic trudnego, ale na tyle zajmującego, że Liam przy najbliższej okazji jedynie będzie mógł pomarzyć o śnie.    

Ostatnie dni mijały zaskakująco szybko, a Leo miał wrażenie, że czas przemyka mu między palcami. W tym tygodniu miewał dużo, ważnych spotkań, które miały większy wpływ na rozwój grupy oraz na sam zysk. Również bardziej oficjalnie szykował się nowy sojusz, gdzie to w dniu dzisiejszym wszystkie papiery miały zostać podpisane, a Jerycho dość niechętnie przyjmował nową grupę z traktatem wśród swoich. Zresztą oni najwyraźniej też, ponieważ finalnie doszło do strzelaniny, na czym ucierpiało kilka osób, w tym ochroniarz Leo.

Nie wiedział, kogo dadzą mu na zastępstwo. Obecnie nieszczególnie miał do tego głowę. Mimo niechęci sojuszu, musieli mieć tych ludzi po swojej stronie, dlatego był niezbyt pocieszony sytuacją, która miała miejsce. Nie wiedział, ile już papierosów zdążył wypalić w oczekiwaniu na kogoś, kto zabierze go stąd.

Kiedy wybiła 19:00, Jerycho w końcu mógł opuścić to przeklęte miejsce. Wyszedł z impetem z budynku, do którego go zaproszono, pełen elegancji i mentalnej złości, kierując się w stronę transportu, który już na niego czekał. Zaskoczył się widząc przy samochodzie Liama — z różnych powodów, ale dotychczas nigdy nie pełnił tak ważnej funkcji. Z niewiadomych mu powodów, ale na widok chłopaka jego twarz lekko złagodniała — nie na długo. Docierając do niego zdążył zauważyć posiniaczony polik. Leo doskonale zdawał sobie sprawę z tego czyja to jest sprawka.

Nic nie mówiąc, dosyć agresywnie złapał jego podbródek, odwracając mu głowę tak, aby dokładnie mógł przyjrzeć się tej skazie. Ponury wyraz twarzy powrócił dosyć szybko, a surowym spojrzeniem tylko dawał znać jak bardzo nie podobał mu się ten ślad.  

— Laurent czy biłeś się z kimś? — spytał prosto z mostu, nie mając siły, ani tym bardziej chęci bawić się w podchody. Też nie chciał od razu osądził swojego przyjaciela, ale dobrze znał jego impulsywną naturę, jak i również znal chłopaka oraz niepokorny charakterek, który niekiedy sprawia mnóstwo problemów. W oczekiwaniu na odpowiedź, puścił mu podbródek, jednak nie odsunął się od niego nawet o milimetr, czekając na wyjaśnienia.

Naprawdę, mogli przysłać mu kogokolwiek innego. Przy nim tracił zdrowy rozsądek.    

Nie sądził, że młodzieniec poświęcał mu tyle uwagi co on jemu. Od pierwszych dni, w których go poznał, miał wrażenie, że to głównie on zwracał uwagę na chłopaka aż za bardzo, co nawet zdążyła zauważyć jego kochająca żona. Nie wiedział dlaczego, ale cholernie ciągnęło go do tego pospolitego narwańca.

Dlatego ślad na policzku był dla niego krzywdzący, ponieważ nie mógł go w tamtym momencie w żaden sposób obronić. Mniej krzywdzący byłby fakt gdyby rzeczywiście brał udział w jakieś potyczce — może usłyszałby, że młodzieniec wygrał i ten ślad jest wart takiego zachodu, a on mógł być dumny z tego wyczynu. Tymczasem usłyszał dość niesatysfakcjonującą oraz jednoznaczną odpowiedź. Doskonale zdawał sobie sprawę jaki Laurent potrafił być. Pierwsze objawy przemocy względem chłopaka mogły doprowadzić do rzeczy iście nieprawdopodobnej, a tego wolał uniknąć za wszelką cenę.

Nic więc dziwnego, że na jego słowa zacisnął mocno szczękę, pohamowując się od nadmiaru gromadzącej się w nim złości. Trudno określić, czy informacja, a może lekceważące podejście Liama powodowały taki stan rzeczy. Nie rozumiał dlaczego ktoś taki jak on pozwalał sobie na coś tak podłego.

— Nie moja sprawa mówisz? — syknął, odsuwając się od niego dość gwałtownie — Ciekawe, czy tak samo powiesz kiedy Laurent połamie Ci wszystkie żebra. Wtedy też nie będzie to moją sprawą? — dodał, zdecydowanie zbyt szybko dając znać o swoim zmartwieniu, jak i ogólnej złości, która dnia dzisiejszego nie chciała go opuścić. Jednak starał się nie mówić nic więcej.

Mimo wszystko Leo o swoich zawsze dbał jak tylko mógł, dlatego nie mógł być całkowicie bezinteresowny względem siniaka na policzku Liama, jak i postrzelonego kierowcy.

— Do naszego szpitala. Postrzelono mojego kierowcę, dlatego tu jesteś — rzucił, starając się uspokoić swoje zszargane emocje. Jednocześnie wyciągnął paczkę papierosów, dostrzegając że właśnie skończyły mu się papierosy.

Kurwa.

Leo nigdy nie uważał siebie za tyrana. Miał wiele za uszami i potrafił robić rzeczy iście nieprawdopodobne, ale to nie znaczyło że miał traktować swoich ludzi jak gówno absolutne. Zwykle nie wyżywał się na nich bez powodu, ani nie przekładał w ich kierunku złości jeżeli problem wychodził z innego względu, a nie z ich lekkomyślności. Kary za niesubordynację wymierzał sprawiedliwie i generalnie ciężko jest zarzucić mu, że był złym szefem, szczególnie w takiej branży. Ale Ci, którzy znali historię wiedzieli, dlaczego warto trzymać się od niego z daleka.

Wiedział tez, że Liam jest stosunkowo krótko w rodzinie i zapewne nie zdążył zaznać rzekomej troski, którą potrafił dać względem własnych ludzi. A może chciał zasłonić się wymówką, aby zbyt szybko nie zostać nakrytym na dużo większym zainteresowaniu względem chłopaka niż było to konieczne.

Mimo wszystko na jego ostatnie słowa prychnął w zauważalnym, płytkim rozbawieniu, równocześnie częstując się papierosem, ratując go z presji tłumiącej się złości.

— Wiem. Ale Laurent... — zawahał się, wsuwając papierosa między wargi — To nie jest odpowiednia osoba dla Ciebie — wyjaśnił, mimowolnie raz jeszcze spoglądając na śliwę, którą miał na policzku. Machinalnie raz jeszcze sięgnął w jego kierunku dłonią, tym razem ciepłą dłonią obejmując go za polik. Kciukiem pogładził prawdopodobnie obolałe miejsce, spoglądając na niego przez dłuższą chwilę.

— Lepiej będzie jak z nim skończysz najszybciej jak to możliwe — dodał, a w jego głosie dało się odczuć powagę słów, którą kierował w stronę młodzieńca. Ostatecznie wybór należał do niego, choć prawdopodobnie jeśli raz jeszcze zobaczy obitą twarz Liama, nie będzie miał skrupułów, aby na ten temat wyrazić swoje zdanie nie tylko blondynowi, ale i Laurentowi też.

Zabrał swoją dłoń, a zauważając ogień, nachylił się odrobinę, aby zaciągnąć się dymem, czując jak nałóg daje mu złudne poczucie stabilizacji nad zszarganymi emocjami.

— To nie oto chodzi — odpowiedział, wypuszczając dym nosem — Znam Laurenta i wiem do czego jest zdolny — dodał, kciukiem przejeżdżając po swojej dolnej wardze kiedy odsuwał od siebie papierosa

— W sumie nie przypuszczałem, że ze wszystkich osób będziesz chciał związać się akurat z nim — przyznał szczerze, rzeczywiście nie spodziewając się takiego obrotu sprawy. W zasadzie to z dnia na dzień dowiedział się o ich związku, który ani trochę go nie ucieszył. Dalej miał z nim spory problem, ale głęboko to ukrywał.

— To jak, jesteś gotowy oddać mi swoje życie za kółkiem? — spytał w żartobliwym tonie dla czystego rozładowania chwili.  

Nie myślał o tym jak w jednej chwili mógł zmienić rytm serca tego młodzieńca. Niby zwykły dotyk, a mimo wszystko to właśnie nim mógł utwierdzić ich w przekonaniu jak wiele dla niego znaczył. Jeszcze gdyby tylko wiedział o ogólnym zauroczeniu chłopaka. Może w takich okolicznościach wcale nie musiał być narażony na przemoc ze strony Laurenta? Mimo wszystko i tak miał żonę oraz nastoletniego syna, o których musiał myśleć i nie mógł pozwolić sobie na rozproszenie.

— Mam Ci załatwić kogoś mniej narwanego? — spytał, choć nie wiedział, czy chciał aby te słowa opuściły jego usta. Przynajmniej utwierdzał go w przekonaniu, że w dalszym ciągu nie interesował go tak jak w rzeczywistości — Nie jesteś trudny. Masz ciekawą osobowość, przynajmniej nie jest z Tobą nudno — przyznał z zauważalnym uśmiechem, których szybko zaniknął gdzieś za kolejnym pociągnięciem dymu z papierosa.

Jednak za chwilę roześmiał się, bardziej ze względu na jego późniejsze speszenie aniżeli słowa, które młodzieniec wcześniej wypalił. Czyżby ten dzień nie musiał być wcale taki zły?

— Jeżeli powiem tak, zrobisz to? — spytał z błyskiem w oczach, wciąż z zauważalnym rozbawieniem w głosie. Mimo wszystko wiedział, że czasami lubił stawiać się, ale ciekaw był jak w tym przypadku zachowa się Liam.

— Wsiadaj już, a nie czarujesz — rzucił, puszczając mu oczko, a dopalając papierosa, ruszył w stronę pojazdu, samemu otwierając drzwi auta. Usiadł po prawej stronie na tylnym siedzeniu chcąc przez tą małą chwilę mieć odrobinę przestrzeni dla siebie.  

— Oj zauważyłem — stwierdził z uśmieszkiem, nie zapominając o jego wybryku, a nawet odczuwając tego konsekwencje. Dobrze jest wiedzieć, że młodzieniec w dalszym ciągu poczuwał się do wzięcia odpowiedzialności za swoje czyny.

— No proszę, kto by pomyślał, że zrobisz coś podobnego — zażartował, zdając sobie sprawę z tego, jak wiele znaczyło takie poświęcenie ze strony młodzieńca. Bądź co bądź życie jeszcze wiele musiało go nauczyć. Z pewnością nabytą informację wykorzysta w najmniej chcianym momencie chłopaka, co by tylko móc go delikatnie utemperować.

Kiedy wyruszyli w drogę, nie spodziewał się, że Liam był tak dobrym kierowcą. Może to kwestia wieku, ponieważ nie często trafia się na osobę w wieku 21 lat, która potrafi tak sprawnie poruszać się pojazdem. W każdym razie chociaż przez tą chwilę mógł odpocząć, zamykając się w swoich przemyśleniach. Z tego wyrwał go głos jasnowłosego.

— Nie, niestety nie było okazji i czasu — odpowiedział ze szczerością, trochę przyzwyczajony do długich godzin bez posiłku.  

Mimo wszystko nie spodziewał się tak śmiałej propozycji. W sumie jak pomyślał to nigdy nie był z nim nigdzie całkowicie sam na sam. Może przez kilka chwil w siedzibie, dopracowując kwestie zawodowe, ale na ogół zajmowali się odrębnymi kwestiami, więc nawet zwykłe, grupowe wyjście na piwo rzadko kiedy wchodziło w grę. Dodatkowo Leo wolał nie zapraszać go na spotkania przy alkoholu, znając swoją słabość w stosunku do niego.

— Czemu nie, dobrze byłoby wrzucić co nieco na żołądek — przyznał po chwilowym namyśle, uważając pomysł całkiem niegłupi. W zasadzie wcześniejszy papieros chwilowo zabił chęć głodu, ale rzeczywiście czuł jak żołądek powoli przyklejał mu się do kręgosłupa. Nie pomyślał, że ta drobna propozycja chowa za sobą coś więcej zwaną zwykłą troską, raczej Leo uznał to za przypomnienie oraz chęć odpoczynku po całym dniu. W tym samym momencie z kieszeni marynarki wyciągnął telefon, stukając palcami w jego ekran.

Droga minęła mu przyjemnie, a on w trakcie jazdy zdążył podzwonić to tu, to tam, aby dokończyć pewne formalności. Przy okazji zadzwonił też do swojej żony, informując ją o późniejszym powrocie, aby nie czekała na niego z kolacją. Przy okazji Liam mógł dowiedzieć się, że był żonaty, pomimo braku posiadania obrączki na placu. W taki sposób dotarli do szpitala.

— Jak chcesz to nie musisz ze mną iść — stwierdził, wychodząc z samochodu kiedy chłopak zaparkował na wolnym miejscu. Co prawda postrzelono ich człowieka, ale Liam mógł nie czuć się w zobowiązaniu, aby również pójść w odwiedziny kogoś, kogo mógł kompletnie nie znać.

Właściwie Jerycho sam uświadomił sobie, że Liam nie za wiele wiedział o jego życiu osobistym, a on wyobrażał sobie z nim wiele nieprzyzwoitych rzeczy. Co prawda do tych myśli nie musieli wyznawać miłości ponad życie, ale Leo w tej kwestii był raczej staroświecki i do łóżka rzadko kiedy chodził z kimś, bez uprzedniego zapoznania się. Żona nie stanowiła problemu, przez wzgląd na półświatek i upodobania mężczyzny, mieli dosyć otwartą relację, ufając sobie bezgranicznie. Mimo wszystko traktował chłopaka niczym zakazany owoc, którego nie powinien dotknąć. Wiedział, że jeżeli wyjdzie z tego coś więcej niż tylko zadziorny filtr, nie będzie to wyłącznie przelotny romans, a Benett stanie się celem wielu osób, czego chciał uniknąć.

— W porządku — odpowiedział, trochę zaskoczony jego nagłą, emocjonalną reakcją. Nie zamierzał drążyć — W takim razie za chwilę będę — dodał, a nim opuścił go całkowicie, mimochodem zmierzwił mu włosy, kątem oka doglądając jego sinika, o którym zdążył zapomnieć. Jak co poniektórzy swoje uczucia i troskę okazywali po przez żołądek, tak Leo zdecydowanie okazywał je dotykiem.

Chwilę go nie było. Nie wiedział, ile dokładnie minęło, ale z pewnością około 30 minut. Wrócił zgodnie z obietnicą, ponieważ ostatecznie nie powiedział, ile ta chwila tak naprawdę będzie trwać. Wsiadł również do pojazdu, tym razem od prawej strony kierowcy, zapinając pasy. Skoro na chwilę, to nie zamierzał się rozsiadać z tyłu.

— Jasne, jeżeli tak będzie Ci wygodniej — zakomunikował, nie widząc w tym problemu. Dodatkowo widząc jego wcześniejszą reakcję na wzmiankę o samych odwiedzinach, domyślał się że po prostu nie miał ochoty tu być.

— Przeżył, to najważniejsze. Trochę niefartem oberwał, więc czeka go rehabilitacja po wygojeniu rany, ale będzie mógł chodzić — odparł, przedstawiając mu diagnozę, która została mu powiedziana. To oznaczało jedno — Jerycho tymczasowo stracił swojego kierowcę, więc przez jakiś czas będzie musiał zadowolić się kimś innym. Jutro będzie musiał pomyśleć, z kim dobrze będzie mu się współpracowało przez jakiś czas.

— Gdzie dokładniej jest ta knajpa? — zagaił, zmieniając trochę temat. Prawdą jest, że powoli coraz wyraźniej odczuwał głód. Dodatkowo zapomniał zajść do jakiegoś sklepu, aby kupić sobie paczkę papierosów, więc niedługo będzie na głodzie nikotynowym. Całe szczęście bez papierosów potrafił wytrzymać jakieś kilka godzin, to po jedzeniu na pewno zajdzie do jakiegoś monopolowego, aby zakupić paczkę.

Leo przez pierwszy moment pomyślał o Liamie, ale po chwili także wyrzucił to ze swojej głowy. Pomysł całkiem niegłupi, szczególnie kiedy chłopak rzeczywiście dobrze prowadził, a Jerycho nie miał z nim większych problemów. Z drugiej strony w ten sposób pokaże mu życie, które nie wiedział, czy chciał przed nim otwierać — dodatkowo jeżeli rzeczywiście dojdzie do wymiany ognia, Leo był bardziej niż pewien, że w ich przypadku to mężczyzna chciałby stanąć w obronie chłopca. Utrata go w jakikolwiek sposób nie wchodziła w grę. Co prawda dalej zadowalał się zaledwie strzępkiem tego, co mógł mieć w rzeczywistości, tak wmawiał sobie, że ten typ relacji całkowicie mu wystarczy.
Akurat.

Z drugiej strony wyrwanie go z objęć Laurenta było niesamowicie kuszące. Zastanawiał się, czemu akurat musiał zainteresować się jasnowłosym, aż doszedł do wniosku, że najprawdopodobniej w ten sposób chciał utrzeć nosa Walshowi. Zawsze między sobą rywalizowali i choć Laurent czuł pewien respekt przed Jerycho, tak zawsze pozazdrościł mu tego, czego zdołał się dorobić. Może chociaż jedną rzecz chciał mu ukraść, domyślając się o palącym w nim uczuciu do chłopaka? To stanowił pewien problem, ponieważ jeżeli okaże się to być prawdą, Leo nie będzie mógł sobie pozwolić na pogrywanie. W najbliższym czasie i tak będzie musiał sobie z nim porozmawiać.

— W sumie też go czuję, więc może jednak to nie tylko Twoja wyobraźnia — zaśmiał się, wychodząc z pojazdu kiedy już dotarli na miejsce. Obserwował uważnie zachowanie chłopaka, a kiedy poczuł się gotowy, ruszył za nim, wchodząc do całkiem klimatycznej knajpki. Mimo wszystko czuł, ze wyróżniał się swoim ubiorem, jak i wyglądem na tle innych gości.

Niewiele później miał okazję przypatrzeć się rozegranej scence, niczym z filmów. Automatycznie odwzajemnił miły uśmiech kelnera, żeby następnie móc wsłuchać się w wymianę zdań pomiędzy nim, a jego pracownikiem tudzież obecnym kierowcą. Wewnętrznie dziękował chłopakowi za to, że wybrał miejsce bardziej odizolowane od wszystkich ludzi, w zasadzie młodzieniec mógł zdążyć zauważyć, że Leo był bardziej introwertyczną duszą, a obecność innych osób przesadnie go męczyła.

— Nie spodziewałem się, że nie jadasz mięsa — zauważył, kiedy kelner już odszedł od nich, dając im przestrzeń na to, aby wybrać potrawy. Wzmianka o winie też skusiła Leo, z pewnością dobierze coś pod danie, które sobie upatrzy. Nim jednak zdążył przyjrzeć się menu, uniósł jedną brew do góry. Zacisnął usta w wąską linię, uświadamiając sobie jeszcze bardziej, że właśnie chwilę temu przy Liamie zadzwonił do swojej współmałżonki. No cóż, co za niefart.

— Nie wszyscy, po prostu źle szukasz — wyznał, przekręcając kartę, aby wzrok zamiast na chłopaku, skupić na napisach, wczytując się w wydrukowany tekst — Jest coś, co szczególnie polecasz? — spytał, nie odrywając spojrzenia od kartki. Skoro bywał tu stałym klientem, z pewnością miał potrawy, które szczególnie sobie upodobał.

— Poza tym, w zależności od ustalonej relacji, żona nie zawsze musi stanowić problem — wypalił, unosząc spojrzenie na niego, chyba zdecydowanie aż za bardzo idąc w zaczepkę chłopaka. Tak naprawdę lubił z nim te wymiany zdań, w których mogli wchodzić na naprawdę niebezpieczne rejony. Ciekawe, w którym momencie to wszystko pójdzie za daleko.