Can't touch

Drzwi zaryglowane spróchniałymi deskami ustąpiły pod mocniejszym uderzeniem. Otworzyły się do wewnątrz i przywaliły w ścianę z takim impetem, że aż zapleśniały tynk posypał się ze ściany. Mężczyzna w czarnej koszuli lekkim krokiem wszedł do opuszczonego lokalu, nieszczególnie przejmując się powstałym hałasem. Zbierało się na burzę i choć jeszcze jej zwiastunów nie mogli dostrzec na niebie, to Dexter Grim już czuł ją w kościach. Zbliżał się wieczór.
    — Cholerny idioto — syknął drugi facet, podążając za swoim partnerem w zbrodni. — Brakuje ci towarzystwa?
Chłopak z ciemnymi włosami falującymi w nieładzie, wykonał krótki ruch głową, aby odgarnąć te kosmyki, które zasłaniały mu widok. Niektórzy namawiali go, że powinien przyjąć w końcu wizerunek poważnego maga i przyciąć tę grzywę do poziomu reszty włosów, które były znacznie krótsze i bardziej ogarnięte, ale nie miał takiego zamiaru. Swoje oczy w bursztynowym kolorze uważał za pospolite, a więc wybitnie niepasujące do jego osoby. Dexter dobrze czuł się w centrum uwagi. Spod rozchełstanej koszuli wstawało kilka losowych run, które kiedyś bez namysłu wytatuował sobie na torsie. Gdyby ktoś dziś zapytał go o słuszność tej decyzji, odparłby, że był to wybitnie głupi ruch, a chwilę później dodał, że od początku miał tego świadomość, więc wszystko jest w porządku. Tak po prostu musiało się stać. Niektóre rzeczy muszą się wydarzyć, aby później mieć na co narzekać.
    — Właściwie... — odpowiedział i rozejrzał się po pomieszczeniu. W dłoni dzierżył kawałek sznurka z zawieszonym nań zardzewiałym kluczem, którym teraz wymachiwał kółka w powietrzu. — Myślałem, że się domyślisz. Cierpię na samotność. Mógłbyś mnie czasem odwiedzić, jako stary kolega, wiesz?
Przerdzewiały klucz ostatecznie zawiesił sobie na szyi. Nie była to najpiękniejsza ozdoba, ale jakoś do niego pasowała. W zastanowieniu potarł linię żuchwy, którą pokrywał około dwudniowy zarost.
    — Dziękuję za zaproszenie — żachnął się Osborn, postępując za przyjacielem. — Jeśli będę chciał, aby przyczepił się do mnie jakiś potępiony syf, to na pewno cię odwiedzę.
To opuszczone miejsce było jedynym, jakie mogli wytypować na źródło bariery ochronnej, którą Dexter chciał rozciągnąć na okoliczne domy. Tak to czasem bywało, że jak w jednym miejscu kumulowało się dużo przemocy i niemoralnej hołoty, to zdarzały się niewyjaśnione wyładowania energetyczne i inne nadnaturalne zjawiska. Grim miał już dosyć ciągłych wizyt Magicznej Straży, która podejrzewała, że to on jest sprawcą tych anomalii energetycznych. Oczywiście tak nie było! Wręcz przeciwnie, mężczyzna czuł się bohaterem. W końcu zadba nie tylko o swoje bezpieczeństwo.
    — Jaki znowu potępiony syf? — zaśmiał się Dexter. — Czy to był komplement?
    — Dobrze wiem, że bawisz się nekromancję — wyjaśnił towarzysz, krzywiąc się przy wymawianiu ostatniego słowa. — Nie ważne. Ja nic nikomu nie powiem, tylko pospiesz się, bo strasznie tu jebie.
Brunet nie zaprzeczył, ani też nie potwierdził przypuszczeń znajomego. Zamiast tego przystąpił do wykonywania czynności, dla których tak naprawdę znaleźli się w tym paskudnym miejscu. Dłoń skierowaną swoim wnętrzem ku dołowi wyciągnął przed siebie, a jedna z run na jego torsie zalśniła szkarłatem. Dokładnie tak, jakby ktoś przed chwilą wypalił ją na skórze chłopaka gorącym prętem. Towarzysz obserwował to zajście, zaciskając wargi z jawnym stresem wymalowanym na twarzy. W pewnym momencie nie wytrzymał.
    — Poczekaj! — zawołał Osborn w ostatniej chwili i chwycił go za przedramię. — Jesteś pewny, że to bezpieczne miejsce?
Mężczyzna przymknął na chwilę oczy, chcąc zebrać w sobie resztki cierpliwości, kiedy za oknem zagrzmiało i pierwsze krople deszczu uderzyły w metalowy dach. Nawet nie mieli okazji usłyszeć, że ktoś właśnie przebiegł tuż obok po ciemnej uliczce. Po chuj on w ogóle brał Osborna ze sobą?
    — Nie — odparł Dexter z rozbrajającą szczerością. — A masz jakieś lepsze? Gdzie chcesz umieścić ten czar? W moim domu, żeby Straż pomyślała, że planuje robić ich w chuja? Może przykleimy go na słupie, żeby każdy przechodzień mógł sobie na niego popatrzeć?
Jego plan nie był nielegalny. Może intencje nie do końca miał czyste, ale nie łamał prawa!
    — Tylko że ty właśnie planujesz... Dobra, dobra. — mruknął towarzysz i puścił jego dłoń. — Kończ to i spierdalajmy stąd.
Błysnęło czerwone światło, które rozświetliło całą okolicę, usłyszeli grzmot burzowego pioruna... a następnie obcy krzyk zza okna. Później również kolejny krzyk, tym razem z ust Dextera, który poczuł się tak, jakby poraził go prąd. Niemniej mag nie ucierpiał na tym jakoś mocno.
    — Kurwa — syknął. — Coś poszło nie tak.
    — Ja stąd spierdalam — oznajmił Osborn. — Sorry Dexter, to jest ponad moje możliwości.
Zanim brunet zdążył mu odpowiedzieć, mężczyzna dosłownie wyparował, więc prawdopodobnie deportował się kilka metrów dalej. Och, no trudno. Niech ucieka jak tchórz. Z pewnością nie wydarzyło się nic wielkiego. Komplikacja doprowadziła jednak do tego, że czar się nie powiódł. Nie zamierzał go powtarzać, dopóki nie odkryje co było powodem klęski. Wybiegł na mokrą od deszczu ulicę w poszukiwaniu źródła drugiego, męskiego krzyku. Przeszedł kilka metrów ciemną alejką i wtedy odkrył swój błąd. Opierał się on o ceglany murek i dyszał boleśnie. Prawdopodobnie oberwał rykoszetem, bo jakimś cudem znalazł się w tym miejscu o złej porze. O ile istniała dobra pora na łażenie po melinach. Kto normalny odwiedzał takie miejsca? Poza Dexterem oczywiście. W całej okolicy nie było absolutnie niczego, poza opuszczonymi ruderami. Brał pod uwagę możliwość, że coś nie wyjdzie, ale naprawdę nie spodziewał się spotkać tu człowieka.
    — Ech... umierasz? — zapytał, a runa na jego torsie wciąż świeciła szkarłatem. — Może w twoim przypadku byłaby to teraz najlepsza opcja, ale ja będę miał przejebane.

Chłopak nie umierał. Może na pierwszy rzut oka tak wyglądał, ale nie umierał. Dexter odetchnął z ulgą, szczególnie wtedy, kiedy nieznajomy o własnych siłach zrobił kilka kroków w jego stronę. Zamordowanie człowieka (nawet przypadkiem) zawsze kończyło się nieciekawie. Ile to już słyszało się wiadomości z kraju i zza granicy, jak jakiś szalony mag wymordował kilkanaście osób. Grim naprawdę nie chciałby być w ich skórze i doświadczyć zsyłki do podziemi. Za ujawnienie magii przed człowiekiem co prawda nie groziła śmierć ani dożywotnie więzienie, ale mogłoby to Dexterowi mocno utrudnić życie. Niemniej „stało się” i należało tę sprawę rozwiązać. Miał cichą nadzieję, że człowiek będzie współpracował.
  — Na szczęście jestem trzeźwy — odpowiedział, wzdychając ciężko. — W innym wypadku byłoby z nami gorzej.
Czemu wciąż spotykały go nowe problemy, jeśli nawet nie dostał szansy, na rozwiązanie wszystkich zaległych? To zdecydowanie za dużo, jak na jednego maga. Chłopak niespodziewanie i z przerażeniem w oczach dopadł jego torsu, a Dexter przypomniał sobie o pechowych znakach. Chwycił nieznajomego za rękę, ale nie odsunął go od siebie. Nie przejął się brakiem subtelności z jego strony. Właściwie nie dostrzegł w tym niczego złego. Zamiast tego przyjrzał się uważniej młodej twarzy. Założył, że jest od niego starszy, choć chyba niewiele. W ludzkim rozumieniu wiek Grima datowałby się na jakieś dwadzieścia siedem, dwadzieścia osiem lat. Na tyle też wyglądał.
  — Poniekąd... — zamyślił się. — A może to twoja wina, bo sam wpierdoliłeś się na teren wroga, a ja nie miałem zamiaru dziś nikogo mordować?
Podciągnął mu rękaw do łokcia. Nie dostrzegł żadnych magicznych blizn i znamion na przedramieniu. W takim razie na reszcie ciała również nie powinno ich być... Pół biedy. Może nie stało się nic groźniejszego, co wymagałoby procedur wykraczających ponad zwykłe czyszczenie pamięci? Tylko czy Dexter mógłby sam przeprowadzić nieznajomego przez ten proces? Teoretycznie powinien powiadomić Kongregację, która najpewniej wysłałaby do niego delegację straży z naręczem dokumentacji do wypełnienia, ale czy była taka konieczność?
  — Boli cię coś? — zapytał faktycznie zainteresowany. — Bo z tego, co widzę, wszystko masz na miejscu.
Puścił jego rękę, a przemoczone włosy odgarnął do tyłu. Kompletnie mokra, czarna koszula przykleiła się do jego ciała, ale tatuaż wciąż był zaczerwieniony i wyglądał tak, jakby wdało się weń zakażenie. Wciąż padało i mogłoby się wydawać, że burza rozszalała się nawet mocniej. Dexter domyślał się powodów tych zjawisk, ale teraz nie miał na to czasu. Zresztą wszystko powinno uspokoić się samo, jak to się działo dotychczas.
  — Daleko masz stąd do domu? — zapytał trochę głośniej, bo burza wciąż szalała, uderzając piorunami w pobliskie, wysokie obiekty. Spojrzał krótko na chodnik i dostrzegł te porozrzucane monety. Kucnął więc, zbierając je z betonu, a podnosząc się, znowu chwycił nieznajomego za nadgarstek i wcisnął mu drobniaki w rękę. Nachylił się ku niemu i zauważył, że jest od chłopaka trochę wyższy.
  — Taksówka tu nie dojedzie — odparł, jakby czytał mu w myślach. Nie była to jednak trudna zagadka logiczna. Skoro koleś stał tu doszczętnie przemoczony, a w okolicy nie było absolutnie żadnych sklepów, to po cóż innego były mu te pieniądze? Może to kwestia intuicji, bo jednak żaden mag nie poparł do tej pory rzetelnymi badaniami tezy, jakoby ktokolwiek mógł czytać w myślach. Nawet istota magiczna.
  — Dobra, zacznijmy od początku. Mów mi Dexter... Albo jak sobie chcesz. Wszystko zaraz wyjaśnię — powiedział prędko, bo jednak chciał oszczędzić sobie sterczenia na deszczu. — Ale w zamian muszę zająć ci kilka chwil. Mieszkam w jednej z kamienic. Niedaleko. Schowajmy się przed burzą, okej? Dam ci coś, po czym poczujesz się lepiej, ale niestety nie będą to narkotyki.

Chłopak naprawdę nie miał prawa rozumieć tego wszystkiego, co działo się wokół niego. Nawet nie mógł się domyślać, bo komu przyszłoby do głowy, że na te dziwne wydarzenia istnieje logiczne wyjaśnienie, jakim jest manipulacja energią świata? Absurd. Z tego powodu Dexter nie mógł się dziwić, że Tristan wziął go za ćpuna. Bywało nawet, że magowie, którzy pojmowali zawiłość świata, też uważali go za wariata. Grim na szczęście czuł się w swoim ciele całkiem normalnie. Zauważył natomiast, że namówienie chłopaka poszło dziwnie łatwo, ale nie dyskutował o jasności umysłu Tristana, ani o tej nagłej zmianie zachowania. W ulewnym deszczu i po serii niefortunnych wydarzeń nie miał na to czasu. Mógł być mu tylko wdzięczny za to, że przestał zadawać niepotrzebne pytania i faktycznie zgodził się stąd pójść.
  —  W takim razie zapraszam — rzucił krótko i odwzajemnił uśmiech kątem ust.
Ruszył przed siebie w ciemną uliczkę, kiedy upewnił się, że chłopak faktycznie za nim idzie.
  —  Nie jestem pewny, czy to rodzice nadali mi takie imię — odparł, zanim zastanowił się, co mówi. Koleś i tak był skołowany, a Dexter jeszcze dokładał mu dziwnych historii. Nie miał zamiaru przecież opowiadać teraz całej bajki, że wychowywał się wśród innych magicznych dzieciaków (co dla maga byłoby oczywiste), a rodziców widział może tylko przy porodzie. Tristan i tak za kilka godzin o wszystkim zapomni. Chciał nieco polepszyć atmosferę, ale wyszło jak zawsze. Przebywanie głównie w magicznym towarzystwie nastręczało problemów w kontaktach z ludźmi. Musiał się szybko przestawić.
  — Ale masz rację. Założę się, że ludzie z łatwością zapamiętują cię na obcych imprezach — stwierdził, aby zmienić temat i chociaż rozmawiali o oryginalnych imionach, to zdanie musiało mieć drugie dno. Może jego pierwsze wrażenie wynikało z dziwnych okoliczności, w jakich się poznali, ale chłopak faktycznie i skutecznie zwracał na siebie uwagę nie tylko barowych sponsorów.

Przyspieszyli kroku i ostatecznie stanęli pod dachem starej kamienicy, w której (o dziwo) nie tylko Grim chciał mieszkać. W większości okien paliło się światło.
  —  Ostatnie piętro — odparł i zaraz uśmiechnął się na widok miny Tristana. — Spoko, to tylko cztery kondygnacje.
Tristan wyglądał na zmęczonego, ale nic dziwnego. W końcu nie codziennie obrywa się skumulowaną energią magiczną po głowie.
  —  Mam nadzieję, że nie będę musiał cię wnosić. — Tuż po głośnym wyrażeniu swoich myśli szarpnął drzwiami, które zaskrzypiały jak zarzynane zwierzę. Dostali się na klatkę bez użycia kluczy, bo kto próbowałby dbać o komfort lokatorów w takiej okolicy? Strata czasu i marny skutek. Na szczęście do mieszkania nie dostali się tak łatwo, bo Dexter najpierw przekręcił zamek, a więc zachowywał pozory bezpieczeństwa. Dopiero teraz Tristan mógł doznać prawdziwego szoku, bo wnętrze niewyobrażalnie różniło się od obskurnej klatki schodowej. Mętny zapach kadzideł ewidentnie pasował do przerażających obrazów na ścianach. Właściwie nie miały one ram ani nie przedstawiały niczego konkretnego. Dziwaczne, kolorowe lampy stały przy regałach z książkami w rogach salonu, który od kuchni oddzielał się wyspą kuchenną. No i te sięgające ziemi, kiczowate firany w oknach (idealne miejsce na magazyn kurzu). Kilka grubych, dużych koców tuż pod oknem ułożono jeden na drugim. Razem ze stosami poduszek, oczywiście. Ewidentnie Dexter nie potrzebował tutaj żadnej kanapy. Kilka kwiatków smętnie usychało w rogu pokoju, a wejście do sypialni zakrywał szereg mieniących się na różne kolory kamieni, zawieszonych na sznurkach. Kolejna zbędna firanka. W całej tej graciarni brakowało tylko szklanej kuli na stoliku i zgarbionej wróżki na telefon. Pomieszczenie było małe, a liczba rzeczy na półkach dodatkowo je pomniejszała. Mimo wszystko... było całkiem przytulnie.
  —  Rozgość się — powiedział i puścił Tristana przodem. — Tam jest łazienka, ale poczekaj tu chwilę, to może znajdę ci coś suchego.
To powiedziawszy, zniknął za kotarą prowadzącą do sypialni, ale już w drodze zaczął ściągać z siebie przemoczoną koszulę. Jego bezpośredniość szła w parze z raczej niskim poziomem skrępowania.
  —  Ach, jeszcze jedno — dodał i nawet nie musiał krzyczeć, bo przecież mieszkanie nie było duże. — Dotykaj sobie co chcesz, ale ja nie ręczę za te rupiecie.

Dexter nie sądził, aby siedzenie w doszczętnie przemoczonych ubraniach było dobrym pomysłem, jednak chłopak był bardzo uparty. Jakkolwiek to brzmi, na siłę nie miał zamiaru go rozbierać. Może Tristan wolał, aby marzł mu tyłek. A jednak, kiedy Grim przebierał się w suche ubrania, to wyciągnął z dębowej szafy losową, długą koszulkę. Rzucała się w oczy pełną gamą wyblakłych kolorów, jakby ktoś farbował ją ręcznie. Nie pasowała do czarnego wizerunku maga i on sam nie miał pojęcia, skąd wzięła się w szafie. A skoro od dawna leżała nieużywana, to Tristan mógł ją sobie pożyczyć na zawsze. Był to pewien paradoks, ale stonowane ubrania na pierwszy rzut oka maskowały ekscentryczny charakter Dextera.
  — Chyba cię nie przegadam, co nie? — zapytał, kiedy wyszedł z sypialni. — Możesz siedzieć mokry.
Rzucił w jego stronę czysty ręcznik razem z koszulką.
  — Możesz też powiesić te ubrania na grzejniku w łazience i za chwilę będą suche — dodał, a później przeszedł w stronę małej kuchni. Zaczął grzebać po szafkach w poszukiwaniu tych ziół, które były mu potrzebne i wstawił wodę na herbatę.
  — Co do emerytek... — podjął temat. — Chętnie pobawiłbym się we wróżby, szczególnie za dobry hajs, ale nie będę nawet próbował. Niektóre babcie ciężko oszukać. Gdybym nadawał się na jasnowidza, to byśmy się tu nie spotkali.
Postawił na blacie dwa kubki pełne herbaty ze specyficznym, ale bardzo przyjemnym zapachem. Nie miał zamiaru siedzieć na stołkach barowych, bo nie były one zbyt wygodne, a przecież musieli przeprowadzić jakąś poważniejszą rozmowę... Właściwie nie musieli, ale Dexter powinien zająć się rozwiązaniem powstałego problemu. Runa na jego piersi zbladła, pozostając na ciele w formie ciemnego śladu tuszu. Teraz pasowała do reszty tatuaży. Podszedł do regałów pełnych rupieci i zaczął je przeszukiwać. Jakiś metalowy, bliżej nieokreślony mechanizm spadł na podłogę i chociaż przy uderzeniu poleciały z niego złote iskry, to trochę imitowały one elektryczne zwarcie. Ostatecznie wyciągnął z półki grubą książkę, a później ruszył w stronę stosu miękkich koców, które były zdecydowanie wygodniejsze, niż jakiekolwiek łóżko czy sofa. Może mały udział w tym miała magia? Swoją herbatę odstawił na podłodze tuż obok i zaczął przeglądać zatęchłe strony. Uniósł głowę, spoglądając na gościa.
  — No walnij się tu obok — zaproponował. — Pokażę ci coś ciekawego.
Akurat na tym wycinku salonu miejsca mieli bardzo dużo. Koce zajmowały największą część pokoju i naprawdę ciężko byłoby dwóm osobom zająć całą tę przestrzeń. Pewnie dlatego reszta rzeczy i mebli leżała upchnięta pod ścianami.
  — Oszczędzę nam nieprzyjemności. Załatwię to samodzielnie — mruknął sam siebie. Długo zastanawiał się nad powiadomieniem Kongregacji, ale doszedł do wniosku, że tak będzie lepiej. Po prostu wiedział, że nie powinien tego robić. Dodatkowo polubił Tristana, a magiczna straż słynęła ze swojego brutalnego podejścia do ludzi. Zresztą nie tylko do ludzi.
  — Ach, no tak. Obiecałem ci wyjaśnić, co się wydarzyło — przypomniał sobie i oderwał wzrok od książki. — Nawet jeśli nie rozumiesz tego, co się wydarzyło, to oboje mamy przejebane, ponieważ w żadnych okolicznościach nie powinieneś tego doświadczyć. Musisz o tym zapomnieć.
Tłumaczył najprościej, jak umiał, kiedy przekręcał kolejne kartki.
  — Nazywam się Dexter Grim. Nie pamiętam, ile lat żyje na tym świecie, ale ewidentnie nie jestem człowiekiem — wyrecytował, brzmiąc przy tym naprawdę idiotycznie, ale przecież mówił prawdę. — I pij tę herbatę, to są zwykłe zioła lecznicze. Lepsze niż aspiryna.

Dexter nieczęsto tracił cierpliwość, bo przy obcowaniu z magią musiał jej sporo w swoim umyśle zgromadzić, ale kiedy już się zdarzało, że po dobroci się nie dało, to jedynym sposobem ratunku była ucieczka. Niestety Tristan mógł tylko pomarzyć, że wyjdzie z tego pokoju bez zapieczętowanego czaru resetowania pamięci na swojej ludzkiej powłoce zwanej ciałem. Skoro nie próbował zrozumieć powagi sytuacji i nie chciał współpracować, to Grim musiał mu ten fakt uświadomić. Oczywiście mag średnio nadawał się na duchowego przewodnika, który prowadziłby za sobą tłumy ludzi i wmawiał im, że jakieś modlitwy faktycznie przynoszą skutek. Toteż nic dziwnego, że chłopak ani nie chciał go słuchać, ani nie zrozumiał żadnego słowa. Jednak Dexter w swojej głowie opracował już plan działania wykluczający udział straży i wszelkie odstępstwa (niebędące jego wolą oczywiście) nie wchodziły w grę. Nie miał zamiaru dopuścić, aby wieść o tym wypadku, dotarła gdzieś wyżej. Jeśli by do tego doszło, to zainteresowanie osobą maga jeszcze bardziej by wzrosło, a wtedy żadne tłumaczenia ani tarcze bezpieczeństwa mu nie pomogą.
Kiedy tylko Tristan chciał otworzyć drzwi i faktycznie uchylił je na jakąś odległość, drewniane skrzydło zatrzasnęło się z powrotem z niemałym hukiem. Kolejne dziwne zjawisko, którego Tristan był świadkiem, nie mogło być przypadkowe.
  — Posłuchaj, słońce. Nie chcę być niemiły — odparł Dexter spokojnie, ale ton jego głosu brzmiał niemal apodyktycznie. — Powinieneś być mi wdzięczny. Nie sądzę, aby twoja ładna buzia jakkolwiek uratowała cię przed brutalną magią, gdybyś wylądował w rękach straży, więc zawróć tyłek i grzecznie stosuj się do instrukcji.
Tristan słyszał Grima z bliskiej odległości, bo mag w sekundę znalazł się tuż przed nim. Jednak z niewyraźną miną.
Coś było nie tak.
Grim spojrzał na swoją dłoń, oglądając ją z obu stron i poruszając palcami. Czuł dziwne mrowienie już w momencie, w którym skoncentrowaną energię posłał przed siebie w celu zamknięcia drzwi. Takie zjawisko nie było codzienne i nie zwiastowało niczego dobrego. Zaklęcie nie było słabsze niż zazwyczaj, ale towarzyszące mu odczucia niepokoiły.
  — Co do... — zaczął i w tym samym momencie kolejne iskry spadły na podłogę. Tym razem jednak nie pochodziły one z żadnego urządzenia. Pojawiły się praktycznie znikąd, a swój marny lot skończyły na drewnianych panelach. Nie pozostawiły po sobie śladu. Ten mały test magii dał przewidywany wynik i przez moment Dexter pomyślał, że faktycznie dziwne efekty uboczne, odczuwalne w jego ciele podczas rzucania czarów, wynikają ze zmęczenia. Tkwił w tym przekonaniu jedynie sekundę... dopóki atmosfera wokół Tristana nie zareagowała wyładowaniem, które spowodowało zwarcie w całym pomieszczeniu. Światło zamigało kilka razy i zgasło, wywalając bezpieczniki. Teraz jedynym źródłem światła w pokoju były dłonie Tristana, które charakterystyczną luminescencją oświetliły ich sylwetki. Chłopak mógł zobaczyć rozszerzone w szczerym szoku oczy maga, zanim blade światło z jego dłoni znikło, pogrążając tę dwójkę w ciemnościach.