Fałszywe życie

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

***

***

     Nie miał wiele do stracenia. Właściwie… Właściwie to śmieszne, tak naprawdę nie miał niczego, czego stratę w ogóle by zauważył. I tak od sześciuset lat. Powinien był się przyzwyczaić, nawet na jakiś czas wydawało mu się, że wbił się w rytm i wszystko jest w porządku.
     Nie było, oczywiście, że nie było. Bo Los bywał kapryśny, a Karma to kurwa. Raphael… A raczej Adrien Callaghan miał już tego serdecznie dosyć i z ogromną chęcią wybrałby się na emeryturę.
Jak wyglądała emerytura łowcy demonów?
Nie miał pojęcia. Może poniekąd dlatego, że jeszcze żaden tejże emerytury nie doczekał.
Za sprawą swojej intuicji, po szeptanych po kątach plotkach, po opowieściach wyssanych z palca, obrał to miasto za swój kolejny cel. Szczerze mówiąc nie liczył na wiele – w dzisiejszych czasach te obrzydliwe demony maskowały się lepiej niż w jakiejkolwiek innej epoce. Wśród całego syfu, ogólnego upadku ludzkości, wśród terroryzmu, gwałtów, morderstw, narkomanii… Ciężko było dostrzec coś jeszcze gorszego.
     Szedł powoli rozglądając się wokół uważnie. Nie łudził się, że znajdzie pięciogwiazdkowy hotel od ręki, ale zaczynał odczuwać coś na kształt zmęczenia. Nie fizycznego – od tego był daleki. Po prostu nie mógł doczekać się, kiedy wreszcie zamknie się w czterech ścianach bez tego nieustannego napięcia, bez nerwów, bez gorączkowego rozglądania się. Chwila nieuwagi była jak zasłonięcie oczu na autostradzie… podczas jazdy pod prąd. Nie musiałby długo czekać, by zostać zaatakowanym.
     Łowcy cuchnęli na kilometr.
     Nowicjusze, żółtodzioby… ci, którym wydawało się, że w pojedynkę zbawią świat. Gubiła ich pewność siebie, spojrzenie i postawa. Raphael latami starał się to wyplenić i wtopić w szary tłum. Ale to wciąż oznaczało wieczną czujność. Widział zbyt wielu rozszarpanych, na wpół zjedzonych i takich, po których pozostał jedynie but. Niejednokrotnie wstrzymywał mdłości, wrzeszczał… aż nauczył się nie przywiązywać.
     Może dlatego, że wreszcie mu się to udało nikt go nie lubił. Może dlatego wciąż jeszcze żył. Potrafił zachować krew wtedy, gdy inni ją tracili, a gdy demony zaczynały rozumieć z kim mają do czynienia, było za późno. Posyłał je na samo dno piekieł, pieczętował, niszczył i skazywał na coś, dla czego śmierć w męczarniach była niewinną rozrywką. Po ludzkich powłokach nie było co zbierać, ale Raphaela to nie obchodziło. Wyrywał tym pijawkom dusze, co innego się liczyło?
     Zmókł.
     Pogoda uznała za słuszne odwzorować sobie jego nastrój.
Ludzie postanowili nie wychylać nosa na zewnątrz, więc miasto, a przynajmniej ta uliczka, wyglądała na mocno opuszczoną. I jak na złość żadnych, wolnych miejsc.
     Raphael nie potrzebował snu, ale nie uśmiechało mu się spędzenie nocy na dworcu wśród miejscowej żulerii i pijaków. Coraz bardziej mokry i poirytowany przyspieszył kroku.
     Ktoś spytał go o papierosa. Wyminął go z tym samym niezmiennym wyrazem twarzy wyrażającym tyle co… nic… i poszedł dalej. Dopiero na końcu uliczki, gdy niebo zaczynało szarzeć, dostrzegł budynek. Mało zachęcająco wyglądający, choć wystarczający. Nigdy nie był zbyt wymagający i lubił stare miejsca. Wilgotne, śmierdzące stęchlizną. Przypominały mu dawne, lepsze czasy. Setki lat temu, kiedy potrafił się jeszcze uśmiechać, a życie wydawało się wspaniałą przygodą, a nie odmierzaną wskazówkami zegara monotonią.
     Zanim wszedł do środka wypalił papierosa. Mocnego, bez filtra. Przez chwilę napawał się dławiącym dymem wgryzającym się w jego płuca i ściskającym za gardło. Odkaszlnął, rzucił peta na ziemię, zmiażdżył butem…
     Jak tylko dostał klucz do pokoju, a raczej klitki, zwanej pokojem, nagle poczuł coś dziwnego. Słabo wyczuwalną, niemal niemożliwą do wykrycia… gdyby miał przed sobą taką istotę, stwierdziłby, że to jej aura. W każdym razie… może to nie był tak zły pomysł, by tutaj przybyć.
Raphael podziękował recepcjonistce i skierował się do odpowiednich drzwi. Zostawiał za sobą mokre ślady, krople deszczu obficie spływały z jego przydługich włosów…

GODZINĘ PÓŹNIEJ

     Deszcz dudnił w szyby coraz mocniej. Pogoda sprawiała, że Raphael stawał się coraz bardziej senny, mimo iż tak naprawdę sen nie był czymś, co bruździłoby mu w wydajności. Rozłożył swój skromny bagaż na łóżku. Żadne tam krzyże i święcona woda; kilka amuletów bez znaczenia i berettę, która do zabijania demonów miała się dokładnie tak samo, jak kartka papieru do wbicia gwoździa. Pomagała jednak osłabić i ranić przeciwnika, zwłaszcza jeśli jego śmiertelna postać była wyjątkowo słaba czy chociażby niedoświadczona.
     Raphael na moment zapatrzył się w krople deszczu kończące swój żywot na brudnym szkle. Był zmęczony. Albo raczej zniechęcony. Wykonywał wyznaczone mu zadania bez słowa sprzeciwu będąc coraz lepszym i potężniejszym, ale minęły czasy, kiedy go to bawiło. Nie było adrenaliny. Nie było przygody, żadnych wyzwań. Działał raczej automatycznie.
     Coraz częściej dopadała go myśl, że się zwyczajnie wypalił. I powinien z tym skończyć, odejść… młodzi łowcy byli lepiej wyćwiczeni, mieli większe zaplecze, nie hołdowali tradycjom. Byli potężniejsi i, o ironio, głupsi i niedoświadczeni. Raphael był kimś, kogo się wzywało, gdy inni nie dawali rady.
     Legenda.
     Sregenda, kurwa.
     Mężczyzna zaklął pod nosem i przeciągnął paznokciami po bladej skórze na swojej szyi. Zamruczał przy tym z aprobatą. Taki… nawyk. Uznał, że jeśli zostanie dłużej w tym cholernym pokoju z odrapanymi ścianami, ze smutną szafą i łóżkiem i podłogą pamietającą poprzednią epokę, to powiesi się na klamce jak przystało na smutnych, ludzkich samobójców.
Przystojny, białowłosy mężczyzna o znudzonym wyrazie twarzy wyszedł na korytarz zamykając drzwi na klucz. I momentalnie poczuł TO.
Nie zapach. To było coś nieuchwytnego, przeczucie, szósty zmysł, instynkt.
Jak gdyby jakiś piekielny pomiot znajdował się w pobliżu. Niekoniecznie w tej dziurze pomyłkowo zwanej hotelem, równie dobrze mogło chodzić o miasto.
Jakiś demon działał nierozważnie pozostawiając po sobie ślady. Żółtodziób. Raphael westchnął. Tacy byli najłatwiejsi… albo najgorsi. Nieprzewidywalni, bowiem nie mieli jeszcze nic do stracenia. Mimo to nie wrócił się, by zabrać broń, ani też nie użył swoich zdolności, by od razu rozprawić się z problemem. Tym razem postanowił zająć się sprawą jak za starych, dobrych czasów. W końcu mu się nie spieszyło, a demon nie rozrabiał.
     Liczył na odrobinę, choć minimalnej rozrywki.
     Znalazł się w kuchni zupełnie odruchowo. To miło, że była udostępniona dla gości, ale zważywszy na to, iż hotel popularnością nie grzeszył, tych chyba nie było zbyt wielu. Zdziwił się widząc jakąś postać. Na oko… Młodego chłopaka. O dziwnej urodzie – niedostępnej, acz intrygującej, nie pozwalającej odwrócić odeń spojrzenia.
     Nie miał ochoty na towarzystwo, przynajmniej z założenia. Nigdy nie zawierał znajomości, jeśli te nie miały dla niego żadnej korzyści. Teraz czy kiedyś, wszystko jedno.
  — Gość czy pracownik? — spytał głębokim, łagodnym głosem, którym spokojnie mógłby czytać opowiadania +18 po północy, w miejscowej rozgłośni radiowej. Przymrużył odrobinę powieki i rozglądnął się za czymś przypominającym kawę. Znalazł, w tym samym momencie woda się zagotowała, a jako że w swych poszukiwaniach znalazł się bliżej czajniczka zalał i swoją kawę i herbatę nieznajomego. Było mu obojętne kim jest, skoro znalazł, czego szukał. Jednak nie wyszedł od razu. Ponury pokój skutecznie dusił w nim tę chęć i niechęć do innych znacznie bladła w tym momencie.
No i tak, odczucie spotkania istoty nadprzyrodzonej znacznie narosło. Nie wiedział czy to białowłosy chłopak, nie wyglądał jak opętany, a ci często odzyskawszy na moment świadomość tracili zmysły i wpadali w szał czy histerię. Bacznie go obserwował.

     Depresja... pewnie też sam by w nią popadł, gdyby musiał tu pracować. Przez krótką chwilę zastanawiał się, czy pracownicy wciąż pamiętają ludzką mowę.
Nie, nie mogło być tak źle.
Co prawda hotel lata świetności najwyraźniej miał za sobą, to jednak Raphael wyraźnie wyczuwał... obecności. Aury? Dałby sobie głowę uciąć, że prócz niego i tego tutaj w budynku znajdowało się jeszcze parę osób. W tym ktoś opętany, na dziewięćdziesiąt dziewięć procent. Raphael przymknął na moment oczy i odchylił głowę w tył. Kaskada białych włosów spłynęła w dół, a ich właściciel, zupełnie nieświadom ich niezwykłości ziewnął krótko łamiąc tym samym obraz własnej niezwykłości.
     Echo słów chłopaka, który również znajdował się w kuchni, już dawno przebrzmiało; mężczyzna dopiero po chwili uprzytomnił sobie, że powinien w jakikolwiek sposób zareagować. Odpowiedzieć?
...Jeśli tak dalej pójdzie... chyba sam zapomniałby ludzkiej mowy. Nie był nieśmiały, po prostu nie lubił strzępić języka. Znał kilka innych jego zastosowań i sposoby te bynajmniej nie służyły kłamliwej naturze ludzi. No i czasem zapominał o tym, że po prostu wypada się odezwać.
  — Tak, to ponure miejsce — skinął głową. Bardziej grzecznościowo i oficjalnie po prostu się nie dało. Raphael bez żalu uznał, że w ten sposób uciął rozmowę i jakiekolwiek chęci podtrzymania jej, więc kiedy nieznajomy znów się odezwał, tym razem poświęcił mu nieco więcej uwagi.
...Dużo więcej.
     Zatrzymał na nim jasne spojrzenie spod lekko przymrużonych oczu. Dzieciak... bo wyglądał na tyle młodo, by sześćsetletni staruszek mógł tak o nim myśleć, robił wrażenie... Raphaela uderzyła powaga w jego oczach. To nieco go zafrapowało – jakie zmartwienia mogą mieć nastolatkowie? Dostał jedynkę w szkole? Kosza? Nie zaprosili go na klasową imprezę? Tymczasem ten tutaj, mimo delikatnego, wręcz eterycznego wyglądu, zdawał się łowcy... Jakby przeżył zbyt wiele. Za wiele jak na delikatne barki. Mężczyzna zdał sobie sprawę, że znów nie odpowiedział, za to wpatruje się w
nieznajomego z uporem maniaka.
  — Emmanuel... — powtórzył imię w taki sposób, jakby ktoś włożył mu do ust najbardziej grzechu wartą czekoladkę świata; przez chwilę napawał się brzmieniem tego słowa i powtórzył je jeszcze raz, tym razem ledwie poruszając wargami. — Pierwszy raz spotykam kogoś noszącego to imię — wyjaśnił swoją reakcję i na sekundę przymknął oczy. — Czy wiesz co oznacza? — zagaił natychmiastowo także się uspokajając. Napięte niczym struny nerwy odsapnęły z ulgą, gdy Raphael nabrał powietrza. Ktoś noszący takie imię nie mógłby być opętany, zatem… nie chodziło o tego dzieciaka. Bękarty diabła bywały przesądne i, łowca nieraz się o tym przekonał, często traktowały imiona i nazwy niczym pieczęcie nie do przekroczenia. Nie zawsze, acz… często.
     Bóg z nami.
     Raphael nie wierzył w Boga. Nie wierzył w nic; tułając się tyle setek lat po świecie stracił wiarę nawet w to, że ziemia się kręci. Cuda mu spowszedniały, wszystko się znudziło, a on już dawno przestał modlić się o to, by jakkolwiek poczuć, że żyje. Istniał. Po prostu istniał. I nienawidził tego z całego serca.
     Uchylił powieki i jego wzrok padł na wyciągniętą rękę.
     No tak, ludzki zwyczaj.
     Jakby każda napotkana przypadkiem osoba miała ochotę na wyjawianie imienia, ściskanie ręki i zacieśnianie znajomości. Jeśli chodziło o Raphaela - potrafił być do bólu grzeczny i dobrze wychowany – w rzeczywistości natychmiast zapominał nowonapotkane osoby, dla niego to było coś... Szopka. Całe ludzkie życie było jedną, wielką szopką. Mógł stracić na nią odrobinę czasu.
Raphael z pewnym ociąganiem pochwycił dłoń. Z delikatnością, o jaką ciężko byłoby go posądzić objął długie palce powleczone niemal przezroczystą skórą i zamknął je w swoich niemal całkowicie. I nie było żadnych iskier ani fajerwerków. Żadnych złych przeczuć i zamierania serca. Nic, totalnie nic. A jednak mężczyzna miał wrażenie, że w tym momencie coś się zmieniło. Jakby ktoś niespodziewanie zatrzasnął za nim drzwi, o których nie miał zupełnie pojęcia.
  — Adrien. — powiedział głębokim, gardłowym tonem, który dla osób z dużą wyobraźnią mógłby zabrzmieć jak mruczenie rasowego kocura. Wrażenie. Nadal trzymał dłoń Emmanuela. By pozbyć się wszelkich wątpliwości. I nie zamierzał jej puszczać, jeśli jakikolwiek demon opętał tego słodkiego chłopca, w co przestawał wierzyć, bowiem mały nie miałby na tyle wytrzymałości, by wytrzymać ów uścisk, to chyba jakoś zacząłby się objawiać. — To zależy. Od pogody. Ludzi. Rzeczy do zrobienia. A ty? To raczej kiepskie miejsce dla młodego chłopaka… Chyba że uciekłeś z domu…

     Nagle wpadł na ścianę. Nie dosłownie, rzecz jasna. Metaforycznie. Ale pierdolnął konkretnie i mógł być pewien, iż w jakiś sposób będzie to rzutowało na najbliższe dni. Albo tygodnie. Albo przez najbliższy czas. Jeszcze nie wiedział o co chodzi, ale ta ściana, na którą wpadł miała zdradliwie głębokie oczy i cudowne włosy. Raphael przyłapał się na całkowicie ludzkiej reakcji na jego widok - rzadko, niemal nigdy nie odczuwał pociągu do jakichkolwiek istot, zwłaszcza do tych kruchych... ludzkich... tak łatwych do złamania.
Mógłby go zniszczyć swoją wolą.
Ta niebezpieczna myśl sprawiła, że fascynacja łowcy nasiliła się.
     Nie do końca świadom własnych reakcji i nie mając pojęcia o tym, jak powinien przebiegać flirt wśród ludzkiej rasy; kierując się jedynie własnym "chcę" i "mogę", miał zamiar przyciągnąć do siebie intrygującego młodzieńca, ułożyć do swoich ramion i skosztować go. Chyba nigdy, przez setki lat swojego życia nie miał na to takiej ochoty jak teraz.
     Gdyby obserwował go ktoś, kto go znał, uznałby, że Raphael zaczął się budzić. Byłoby to określenie nieco na wyrost, aczkolwiek adekwatne do sytuacji i ostatniego czasu. Mężczyzna błądził po omacku, niczym w somnambulicznym transie. Bez uczuć, bez emocji, opętany zniechęceniem i nudą.
Łowcę zaniepokoiło, gdy drobna ręka została mu zabrana z uścisku. I momentalnie pojawiły się zepchnięte na bok podejrzenia.
"Dlaczego zabrał rękę?"
"Był demonem?"
"Demony nie cierpią dotyku łowców."
"A jeśli był opętany?"
Ten tok rozumowania niespecjalnie mu się podobał, ale przyzwyczajenia brały górę. Czyż nie jedynym celem jego życia było eliminowanie tych pasożytów? Odsyłanie ich tam, gdzie ich miejsce?
Zabicie Emmanuela byłoby więc kwestią czasu. Mężczyzna nawet przez ułamek sekundy nie pomyślał, że mógłby go oszczędzić. To nie wchodziło w grę.
     Tłumaczenie chłopaka w żaden sposób nie uspokoiło Raphaela, choć zrobił szczerze wyrozumiałą i współczującą minę. Równie dobrze potrafił grać, pokazywać ludzkie oblicze, które znikało, gdy bez mrugnięcia okiem zabijał demony. Gdy wychodził z niego potwór, którym musiał być stając naprzeciw najpotężniejszym kreaturom przybierającym postać dzieci, młodych ludzi, sympatycznych staruszków. Powinien więc być odporny, a jednak Emmanuel wywoływał w nim dziwny niepokój zmieszany z fascynacją.
  — To nie moja sprawa, ale powinieneś na siebie uważać — dodał tonem, jakby właśnie to była jego sprawa
  — Nie każdy napotkany człowiek jest tym, na kogo wygląda... — Raphael mówił powoli pragnąc wychwycić jakikolwiek grymas na ślicznej buzi, celowo wchodząc w dwuznaczności, jakby wiedział... — Jesteśmy tu sami, bez świadków. Twoja ufność mogłaby cię zgubić, gdybym zdecydował mocniej trzymać twoją rękę i zmusić cię do wyjścia ze mną... I jeszcze ten sierociniec i samowystarczalność... — jasne tęczówki mężczyzny gwałtownie pociemniały, głos... musiał powodować ciarki na plecach. To były groźby, zawoalowane, ukryte i niejasne, jednak wciąż groźby. Mógłby zrobić to wszystko i nikt nawet by tego nie zauważył.
     Atmosfera zgęstniała, łowca szukał w szkarłatnych tęczówkach odpowiedzi. Mógł łatwo sprawdzić słuszność swoich domysłów, ale nie czuł się jeszcze na tyle przyciśnięty do ściany, żeby korzystać ze swych mocy. By się zdradzić i zaryzykować kilkudniowe osłabienie. Coraz wyraźniej jednak odczuwał demoniczną aurę. Obecność tego piekielnego ścierwa. Już, już postanowił unieść rękę i zacisnąć ją na szyi pięknego młodzieńca, kiedy do kuchni wszedł młody mężczyzna. Chłopak? Wyglądał na starszego od Emmanuela, ale Raphael nie poświęcał temu specjalnej uwagi.
     Był opętany.
     A więc to w nim wyczuwał demona. Jednocześnie ogarnęła go euforia i czysta wściekłość i nie wiedział, które z tych uczuć jest silniejsze. Nagle zupełnie stracił zainteresowanie Emmanuelem, ale w tej sytuacji to było dobre dla chłopaka. Uniesioną wcześniej dłonią ledwie musnął jego włosy tuszując tym samym chęć zaciśnięcia mu jej na szyi.
  — Może lepiej pójdziesz do pokoju? Jeśli źle się czujesz... — zasugerował słabo jasnowłosemu, nie mając przecież pojęcia jak rozwinie się akcja. Nowoprzybyły miał radosny wyraz twarzy i najwyraźniej zero pojęcia, że w kuchni znajduje się łowca. Przynajmniej na razie.

     Nie zdawał sobie sprawy z tego, że samą swoją obecnością wywoływał u Emmanuela złe samopoczucie. Nieświadom niczego wpatrywał się w niego z niesłabnącym zachwytem: gdyby chłopak był obrazem, kupiłby go czym prędzej, powiesił na głównej ścianie w domu, albo nie - nad łóżkiem i codziennie muskał by ustami chłodne, malowane usta. Mógłby go dotykać i napawać się pomarszczoną fakturą farby. Mógłby podziwiać tak długo, aż nauczyłby się każdego szczegółu na pamięć. Mógłby... ach, mógłby tyle rzeczy!
     Przed nim stał oryginał, po tysiąckroć piękniejszy i doskonalszy, jednak zupełnie niedostępny. Raphael nie mógł go dotykać. Nie miał ku temu żadnych praw, zwłaszcza że to dotykanie nie byłoby stosowne. Pełne fascynacji, grzeszne i pełne bolesnej rozkoszy. Pociągnąłby tego chłopca na samo dno, zobaczyłby go na kolanach i niebiosa mu świadkiem, byłby to najpiękniejszy dla Raphaela widok - upadły aniołek, najdoskonalsze i najczystsze piękno. Mógłby się w nim zatracić.
Gdyby nie był pierdolonym demonem.
Gdyby Raphael nie był pierdolonym łowcą.
     Jeśli musiał go zabić, to to była ostatnia z ostatnich stosownych ku temu chwil. Zanim szkarłatne tęczówki zaczną się w niego wpatrywać z ufnością, zanim te rozkoszne usta znów wypowiedzą jego imię. Jego misja, jego zadanie, jego brzemię. Nigdy się o nie nie prosił, a od setek lat wręcz błagał o zabranie go. Nie chciał cholernej wieczności i ciągłego wykonywania rozkazów. Stawał się coraz bardziej nieczuły i obojętny i ta apatia dobijała go do reszty. A teraz nagle coś się w nim zaczęło budzić, i Raphael doskonale zdawał sobie sprawę, że to nie jest dobre. Powinien to zdusić w zarodku, zanim zacznie trawić go od środka, niczym śmiercionośny wirus. Nim jedynym, który pierdolnie o ziemię będzie on sam.
     Wszystko działo się jak w zwolnionym filmie, jakby ktoś w slajdach wyświetlał kadry z życia. Raphael czuł wręcz namacalnie, że zachodzi w nim jakaś zmiana. Mięśnie napięły się, tęczówki pociemniały, a oddech przyspieszył. Drapieżnik zwęszył ofiarę i Emmanuel zszedł na dalszy plan. Ciągle był obecny, Raphael wyczuwał go całym sobą, ale to nie on stanowił obiekt jego zainteresowania w tej chwili. Miał ochotę śmiać się wręcz euforycznie, gdy stare zmysły zwęszyły demona. Gdyby byli tutaj sami natychmiast dopełniłby dzieła, ale nie chciał serwować podobnych widoków niewinnemu dzieciakowi. Bo to zwykle przypominało rzeź. Łowca słyszał ryk demona, jego przekleństwa i aurę. Prawdziwą postać. Dla zwykłego śmiertelnika wyglądało to po prostu jak mordowanie niewinnej osoby, nie mógł sobie więc pozwolić na taką nieuwagę.
     Pasożyt zajmujący duszę i ciało nowoprzybyłego musiał być z rzędu tych najniższych, najgłupszych i przypadkowych. Niedoświadczonych. Najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy z sytuacji, w jakiej się znalazł, a Raphael nie był typem, który miał się zlitować i odpuścić. Na Boga, był gotów zamordować Emmanuela zaledwie parę sekund temu, na samą myśl, że ten może być opętany.
Mężczyzna zrobił krok w stronę blondyna, gdy ten złapał jego dotychczasowego rozmówcę za ramię. Był niemal pewien ataku i...
Sto cztery. Pokój sto cztery.
     W głowie białowłosego pojawiło się niejasne podejrzenie, że blondyn nie bez przyczyny zamierza odwiedzić tego anioła. Do głowy staruszkowi nie przychodziło do głowy, że w grę może wchodzić zainteresowanie czy jakikolwiek popęd; nie potrafił nazwać błysku zainteresowania w oczach opętanego, gdy ten patrzył... na nich obu.
     Bez żadnego słowa patrzył jak Emmanuel wychodzi. Im dalej był, tym lepiej.
  – Nie myślałem, że ktoś jeszcze tu jest, kiedy się meldowałem mówiono mi, że hotel jest i będzie pusty przez dłuższy czas...
Nie tylko Raphael patrzył w ślad za odchodzącym. Blondyn pozbawiony widoku pięknej laleczki, skupił swoją uwagę na wysokiej sylwetce łowcy. Wyszczerzył się i wyciągnął rękę po raz kolejny tego dnia pozwalając mężczyźnie dziwić się otwartością innych. Ledwie musnął opuszki jego palców.
  – Tymczasem mam wrażenie jakbym wylądował na zlocie modeli... – tani chwyt, ale lekko rozbawił białowłosego. Cóż za naiwność.
     W tym momencie nie mógł zrobić nic swojej ofierze. Nie, kiedy Emmanuel mógł nabrać podejrzeń wobec nagłego zniknięcia dodatkowego towarzystwa.
  – Nie jesteście zbyt rozmowni... Czuję się jakbym przeszkodził w kłótni kochanków... Swoją drogą jestem Patrick...
  – Adrien... – łowca wreszcie zdołał z siebie coś wydusić. Nie popisywał się w tym wypadku elokwencją, limit słów na najbliższy miesiąc zużył chyba w poprzedniej, znacznie przyjemniejszej rozmowie o... o niczym. - Przepraszam, muszę już iść.
     Obojętnie minął demona, choć w środku aż nim telepało. Był ciekaw, czy ten szatański pomiot ogarnął z kim ma do czynienia, ale... nie, nie wyglądał.
     Raphael dość lekkomyślnie i po raz pierwszy w życiu o własnych siłach zostawił demona w spokoju. To nic, że na chwilę, ale nigdy nie zdarzało mu się odchodzić. Ale Emmanuel... Pokój sto cztery.
Tam się udał. Chciał mieć pewność, że nic się nie stanie.
Zanim przekonał samego siebie, że zapukanie i pytanie o samopoczucie nie jest niczym nagannym (znalazł się nagle, tfu, dżentelmen) minęło dobrych kilkanaście minut i do Raphaela dołączył Patrick. Wyszczerzony i radosny, ciut mniej, gdy zobaczył, że ma towarzystwo. Najwyraźniej liczył na małe sam na sam z Emmanuelem.
  – Na pewno nie jesteście kochankami?
  – Chyba bym zauważył - zdziwił się Raphael. - Ale mogę przekazać mu tabletki, jeśli to je przyniosłeś.
  – Nie, nie, sam mu je dam. Nie bierz na siebie wszystkich zasług, Adrien - Patrick puścił mu oczko i bez skrępowania zapukał, a potem wparował do pokoju Emmanuela. Milczący, sztyletujący go spojrzeniem Raphael z kilkusekundowym opóźnieniem przestąpił próg.

     Chcąc nie chcąc musiał traktować to wszystko jako swoją misję. Gdyby stracił jedyny cel swojego nieskończenie długiego życia, zostałby z niczym. Łatwo się było nie przywiązywać, trudniej było tak wytrwać przez setki lat. A miał dość sarkastycznych rozmów ze zwodzącymi go demonami z nożem na gardle. Śmiertelnicy go nie interesowali, ich życie było dla niego zaledwie mrugnięciem oka; nim zdołał się obejrzeć mijały lata, a oni się zmieniali.
     Rozpadali.
     Ludzie to takie kruche istoty...
     Fascynowali go przy jednoczesnej pogardzie dla ich stylu życia. No, ale gdyby jego własne było ograniczone i tak krótkie, czy nie starałby się żyć podobnie?
Jak Patrick?
     Dlaczego ten cholerny demon nie przejmuje się tym, że wystawia się jak kretyn? Miejsce było odludne i mało uczęszczane, ale to nie zdejmowało z niego obowiązku ukrywania się. Demon ze skłonnościami samobójczymi? Raczej skończony idiota. Żółtodziób, który skończy w piekle zanim zdoła na dobre zasmakować ludzkiego życia. Raphael nie mógł się nadziwić; pierwszy raz spotykał kogoś tak lekkomyślnego. Nawet kiedy te czarcie pomioty opętywały kretynów, to ci pod ich wpływem... zmieniali się. Dostawali manii prześladowczej, paranoi... ale nie szastali swoją innością na prawo i lewo. Mężczyzna nie zdziwiłby się, gdyby Patrick publicznie zaczął odstawiać jakieś sztuczki.
     Była jeszcze jedna opcja, której mężczyzna w ogóle nie brał pod uwagę - mianowicie demon blondyna był jednym z najpotężniejszych, które nie muszą martwić się o to czy zostaną wykryci czy też nie, bowiem są tak silne... Spotkał tylko jednego takiego i ledwie uszedł z życiem ze starcia z nim. Czy to możliwe, żeby miał przed sobą drugiego...?
Nie, na pewno nie. Po prostu był głupi.
     Adrien poczuł jak bryła w jego piersi gwałtownie przyspiesza. Mało przyjemne uczucie, niedoświadczane od dziesiątek lat. Ale obudziło się w chwili, gdy uświadomił sobie, że nieomal zabił niewinnego człowieka zmylony silną aurą tamtego. Emmanuela ułamki sekund dzieliły od agonalnego rzężenia w hotelowej kuchni, w romantycznym towarzystwie średnio czystych naczyń i wykrochmalonych ściereczek. Szczerze powiedziawszy łowca nie miał pojęcia, co wtedy by się stało. Gdyby zabił człowieka. Nie miał do tego prawa, więc mógł sobie tylko wyobrażać ogrom kary, jaki by na niego spadł. Przez wieczność pokutowałby za ten czyn. Przecież był kimś kto miał chronić człowieka przed tymi bestiami. One niszczyły, kradły dusze, pozbawiały człowieczeństwa. Siały zniszczenie, zabijały.

     Kiedy wszedł do pokoju białowłosego nie odezwał się. Stał w drzwiach; poważny i milczący. Skupiony. Każdy ruch Patricka widział jak w zwolnionym tempie, gotów zareagować w każdej chwili, gdyby doszło do konfrontacji. Nie to, żeby w jakikolwiek sposób zdążył się przywiązać do Emmanuela, to był największy absurd świata, ale drobny chłopak był teraz potencjalną ofiarą. Zakładnikiem, jeśli tamten demon odkrył tożsamość Adriena.
     Słuchał rozmowy, ale nie łapał sensu. Czekał na jakiekolwiek potknięcie i nieopaczny ruch. Nie chciał atakować przy białowłosym, by go nie przerazić, ale nie znaczyło to, że w razie ostateczności nie posunąłby się do tego.
I musiał pójść z nimi, niezależnie od łaskawego zaproszenia Patricka.
Jeśli ten demon wie kim jestem... co za grę prowadzi?
Z jednej strony chciał się usunąć w cień i nie prowokować, z drugiej nie mógł puścić Emmanuela samego z kimś takim. I wcale nie chodziło o to, że chciał po prostu na niego patrzeć, napawać się nim i...
  — Też nieco zgłodniałem — powiedział czując na sobie spojrzenia dwóch osób. Łowcy nie musieli jeść, ale sprawianie pozorów to było coś, co Raphaelowi wieki temu weszło w krew. Żucie i przełykanie, brak jakichkolwiek składników odżywczych, ale przynajmniej rozróżniał smaki i czasem nawet czerpał z tego przyjemność. Niektórzy łowcy nawet nie próbowali udawać, pogardliwie odnosili się do imitowania ludzkich czynności... Dlatego tak, to właśnie Raphael był jednym z lepszych. Przez chwilę wyglądał, jakby miał zamiar sie uśmiechnąć, ale kąciki ust ani drgnęły. — Wezmę tylko rzeczy i możemy iść.
     Odwrócił się na pięcie wciąż czujny i skoncentrowany. Jego pokój nie znajdował się daleko, więc sięgnięcie po broń i płaszcz nie zabrało mu więcej niż dwóch minut. Ubrał się i w milczeniu wrócił pod drzwi Emmanuela, nie od razu informując o swojej obecności. Spod przymrużonych powiek śledził tę dwójkę. W cichości ducha liczył na to, że Patrick zrobi coś, co go zdradzi w jawny sposób i wytłumaczy atak przy świadku. Ale nie, wszystko wyglądało na jak najbardziej w porządku.
  — Znam tutaj niezły bar. Serwują dobre hamburgery i smaczne piwo. — Patrick najwyraźniej uznał, że kupił sobie Emmanuela za leki, więc jego ramię obejmowało drobne ciało. A Raphael nie mógł się wyzbyć kuszącej wizji odrywania mu tego ramienia od reszty ciała, na żywca. Odwrócił spojrzenie. Nie miał wątpliwości, że sam w tej sztuce jest tylko marnym dublerem i tylko zniknięcie jednego aktora pozwoli mu na wkroczenie na scenę. Ale był cierpliwy, w końcu ćwiczył to przez tyle lat... — O, jesteś. Możemy iść.
Blondyn dopiero po chwili zauważył obecność Adriena. No za cholerę, gdyby jego demon był świadom, poinformowałby go o tym.
  — Emmanuelu, jesteś pewien, że czujesz się na tyle dobrze, by iść? Możemy przynieść ci jakieś jedzenie do pokoju — odezwał się przyjemnym, wibrującym głosem, którego zwykle używał do uwodzenia. Wraz z przymrużonymi oczyma i lekko przechyloną głową musiał wyglądać naprawdę pociągająco. Sztuczka dla nich obu. Ale Patrick nie dał się zwieść. Najwyraźniej mocno uparł się na Emmanuela, a Raphaela nagle zainteresowało, czego od niego chce.
  — Nie, nie, nie, idzie z nami — zaprotestował szybko blondyn ciągnął obiekt zainteresowania w stronę drzwi — trochę świeżego powietrza mu nie zaszkodzi, patrz, jaki jest blady.
     Adrien zacisnął wargi. To nie było po jego myśli, tańczyli w trójkę nad przepaścią na cienkiej linie, która nie mogła unieść całej trójki. W każdej chwili mogła się zerwać, a towarzystwo spadłoby na ziemię. Spojrzał na białowłosego wypychanego z jego własnego pokoju. Natychmiast znalazł się przy jego boku.
     On pozornie nie szukał kontaktu, choć drobny chłopak mógł co jakiś czas odczuć delikatne trącanie ramienia.
     Na zewnątrz było szaro i ponuro. Deszcz nie padał, ale niebo wyglądało jakby miało sie lada chwila zerwać nad ich głowami.

     Ten spacer i wspólny wypad od samego początku nie podobał się Raphaelowi. Nie chodziło o złe przeczucia ani inne bujdy, po prostu nie miał ochoty wychodzić w towarzystwie demona, którego musiał zabić. Był pewien, że Patrick absolutnie niczego nie podejrzewa, każde jego słowo, nieostrożne zachowanie... sprawiało, że mężczyzna miał o nim coraz gorsze mniemanie. I przestawał traktować go jako realne zagrożenie. Dla siebie. Emmanuelowi mógł zagrażać, tak samo jak i innym śmiertelnikom, a to już było niedopuszczalne. Musiał więc, po prostu musiał i nie było w tej kwestii żadnych wątpliwości, dołączyć do nich i porobić za bodyguarda, i piąte koło u wozu w jednym. Musieli tworzyć dość dziwną grupkę, już choćby dlatego, że jedynym, który wydawał się dobrze bawić, był Patrick. O tak, on z całych sił próbował zwrócić na siebie uwagę chłopaka znajdującego się w środku. Robił wszystko, co zwykle robiły grupki nastoletnich wieczór wyrywając się w sobotnie popołudnie do centrum handlowego w celu poderwania jakiegoś faceta - śmiał się, dowcipkował, udawał elokwentnego. Raphael nie mógł nie zauważyć, że kontakt między blondynem a białowłosym zmniejsza się, choć, tego był pewien, Emmanuel nic nie robił w tym kierunku. Przeciwnie. Raz po raz czuł jak chłodna ręka zderza się z jego własną i na moment rozbawiło go wyobrażenie miny Patricka, gdyby wziął tamtego za rękę. Oczywiście nigdy by tego nie zrobił - był łowca, istota ponad ludźmi. Śmiertelnicy nie byli interesujący, a jedynie problematyczni, gdy w grę wchodziła kwestia tego, że nie chce się zostać na śniadanie i spędzić z nimi reszty życia.
  — Musimy gdzieś się schować — łowca spojrzał w górę na coraz gęściej spadające krople. O ile sam uwielbiał deszcz, o tyle chłód i przemoknięcie nie było sprzymierzeńcem Emmanuela, zwłaszcza jeśli już wcześniej źle się czuł. Raphael w tym momencie objawiał więcej troski niż przez całe życie, choć kończyła się ona jedynie na werbalnym, chłodnym komunikacie. Zresztą po chwili sam odczuł chłód i było to mało komfortowe. — Może... — zauważył w oddali jakiś niewielki budynek okraszony migającym na zielono napisem "ke ab". Najwyraźniej "b" zmęczyło się tym wieszaniem bez wyroku i odpadło smutno opierając się o ścianę, kiedy jakaś litościwa ręka podniosła je z ziemi. Jakkolwiek mało zachęcająco by to miejsce nie wyglądało, było jedynym w zasięgu wzroku, w którym mogli się schronić i przeczekać deszcz, który swoją narastająca intensywnością groził, że lada chwila zmieni się w ulewę z prawdziwego zdarzenia.
     Oprócz taniego baru były tu tylko kamienice - wszystkie szare i odrapane. Parę zaułków i kontenerów ze śmieciami. Żadnych sklepów sprawiających wrażenie, że to miasto jeszcze żyje. W momencie gdy miał zamiar rzucić swoją propozycję, wszystko się zmieniło. Słowa nie wyszły mu z gardła, a on mógł tylko obserwować, jak Emmanuel upada. Natychmiast rzucił się w jego stronę, zwłaszcza że był bliżej, ale został powstrzymany. Gwałtowny dreszcz przeszył jego ciało, gdy nieprzygotowany na kontakt, został powstrzymany przez Patricka. To miało być krótkie, pełne zazdrości odepchnięcie i kwestia zostania bohaterem, kiedy to on zająłby się białowłosym, ale wszystko się zjebało. Nie zepsuło, zjebało.
     Mężczyzna poczuł, jak okolica zwęża się gwałtownie. Kurczy zaciskając na nich. Jakby wszystko zniknęło, a oni znaleźli się w innej rzeczywistości. To był błyskawiczny kontakt, Raphael w ułamku sekundy zdał sobie sprawę, że ten kretyn wreszcie wie. I nie potrafi nad tym zapanować. Demon musiał wpaść w panikę, co stało się niepożądane. Zwykle był czas - próby zwodzenia, tłumaczenia, zaprzeczenia. Demony nie były na tyle głupie, żeby wystawiać się tak po prostu. Najwyraźniej bękartom diabła ze smyczy zerwał się zwykły pies. Mimo że znajdował się blisko nie zdążył dopaść do Emmanuela pierwszy. Z niepokojem obserwował jak Patrick bierze ślicznego chłopca na zakładnika, jak wprawia go w przerażenie i zasłania się nim jak tarczą. Biedny, głupi demon.
Chyba nie sądził, że to miałoby powstrzymać w jakikolwiek sposób łowcę.
  — Tak, brawo, spotkałeś już jakiegoś? — spytał przechodząc w ton łagodnej konwersacji o ile tak można nazwać natychmiastową ingerencję w umysł demona, bowiem Raphael na głos nie wypowiedział ani jednego słowa. Śmiertelnik nie mógłby go usłyszeć, a nie chciał chwilowo wzbudzać w chłopaku większego strachu. Nóż na szyi był wystarczającym zagrożeniem. Wsunął dłonie do kieszeni i odwrócił się spoglądając w górę ulicy. Ani jednej żywej duszy. Świetnie. — Oczywiście, że nie, bo z pewnością taki kretyn nie wyszedłby z tego cało. Puść chłopaka, Patrick, załatwimy to bez niego.
Demon zaśmiał się najwyraźniej nic sobie nie robiąc z pozorów.
  — Sądzisz, że jestem tak głupi, żeby pozbywać się człowieka? — spytał tonem, który mógł zmrozić krew w żyłach.
Długowłosy westchnął wyciągając z kieszeni białe rękawiczki zakładając je na dłonie. Nie znosił bezpośredniego kontaktu z tymi śmieciami, ponadto w razie czego nie chciał, żeby Emmanuelowi ucierpiało coś więcej niż tylko psychika.
  — Jesteś głupi. — odezwał się po raz pierwszy na głos. Zupełnie spokojnie, jakby prowadzili pogawędkę przy herbatce. Posłał zakładnikowi spojrzenie, jakby chciał mu w ten sposób dodać otuchy. Wszystko pod kontrolą, nic ci nie będzie, mówił do niego bez słów.
A w miarę jak bardziej spojony był łowca, w tym większe szaleństwo wpadał demon.
  — Ani kroku, zabiję go — Patrick już nie wyglądał jak Patrick, przynajmniej w oczach mężczyzny. Odrażająca twarz potwora cuchnęła wszystkim co najgorsze, dawno Raphael nie czuł takiego smrodu.
— Boisz się, bo wiesz, że człowiek mnie nie powstrzyma. — stwierdził. Emmanuel mógł się zastanawiać, kiego diabła mężczyzna stoi i gada zamiast próbować jakoś reagować. Ale łowca naprawdę miał wszystko pod kontrolą; zaślepiony wściekłością demon nie zdawał sobie zupełnie sprawy z tego, jak głęboko w jego umysł wchodził. Penetrował, gwałcił prywatność. Po chwili znalazł wyrwę w ciasnym murze i blokada runęła, a on zyskał swobodny dostęp do demonicznego umysłu. To było tak proste, a on nawet tego nie zauważył, mimo że ten się wcale z tym nie krył.
— Opuść nóż i puść dzieciaka. — oczy Adriena wyraźnie pociemniały, gdy pochylił głowę i zaczął wydawać rozkazy swoją wolą. Nadal żadnego słowa na głos. — Jeśli to zrobisz, załatwię to szybko. W innym przypadku będę to robił godzinami... Aż zaczniesz wyć i rozpadniesz się na maleńkie kawałki
łowca zrobił krok w przód oczekując w napięciu. Demon jednak nie poddawał się jego woli, o sekundę za późno Raphael zauważył, że ostrze zostało dociśnięte do jasnej szyi i kilka kropel pojawiło się na skórze.
— Kurwa.
Błyskawicznie znalazł się przed Patrickiem i położył dłoń na jego czole, kciukiem ryzując na nim znak krzyża. Potwór zawył sprzeciwiając się dotykowi i temu, co niechybnie go czekało. — Puść go. Natychmiast.

     Właśnie dlatego lepiej było nie przywiązywać się do nikogo, nie pytać o imię i nie przyzwyczajać do czyichś uśmiechów. Łowca winien skupiać się na swoich celach, zadaniach i wykonywać je bezbłędnie. Likwidować demony, bez emocji, bez drgnięć, bez dopuszczania do takiej sytuacji, w której ten pomiot diabła groził śmiertelnikowi. Niestety Adrien zawahał się i zaczął myśleć. Widział wbite w siebie spojrzenie Emmanuela i nie potrafił zrobić tego, co robił przez setki lat. Nie chciał w jego oczach wyjść na potwora. Po raz pierwszy tak długo z kimś rozmawiał, po raz pierwszy poczuł autentyczną nić sympatii i zanim w ogóle udało mu się poznać tego chłopca... Widział przerażenie w jego oczach. Nie wiedział tylko czy dotyczyło ono tego, czym stał się Patrick, czy... Adrien. Obaj byli czymś, co nie powinno było istnieć w tym świecie.
Raphael przymknął oczy szepcząc jakieś inkantacje w niezrozumiały języku. Dotyczyły bezpośrednio Patricka, a raczej tego, co w nim było, jednak musiał to odczuwać każdy demon znajdujący się w pobliżu. Jak z bronią; nabój trafiał w jeden cel, ale znajdujący się wokół czuli zapach prochu i słyszeli wystrzał.

     Zaniepokojona kobieta wygląda przez okno czekając na swojego syna.
Ktoś gasi trzynaście świeczek na urodzinowym torcie.
Ktoś chowa się przed mężczyzną, który wrócił do domu mocno pijany.
Młody chłopak ucieka przed grupą agresywnych mężczyzn.
Nie ma gdzie uciec, są pijani, naćpani, odmowa tylko ich rozjusza.
Rudowłosa dziewczyna zaciąga chłopaka do kinowej toalety.
Po raz pierwszy w życiu zrobi mu dobrze ustami.
Chłopak wraca do domu, ale nikt go nie poznaje.
Ktoś boi się wrócić do domu, bo dostał jedynkę w szkole, a ojciec znów pił.
Rozpędzony samochód jedzie wprost na osobę, która nawet nie próbuje się ratować.
Jasnowłosy mężczyzna w hotelowej kuchni.
Emmanuel.

     Nie widział twarzy, a obrazy zmieniały się niczym w kalejdoskopie. Nie skupiał się na żadnym konkretnym obrazie; nauczył się tego już dawno temu. Łatwiej było nie mieszać emocji, życia niektórych były naprawdę... parszywe. Większość wspomnień, które widział dotyczyły Patricka, pozostałe, niczym przypadkowe stop klatki, wychodziły bezpośrednio z głowy Emmanuela. Wątpliwe by on sam czy Adrien zdawali sobie z tego sprawę, prędzej Douma.
Kiedy Łowca używał mocy, szedł jak burza. Nie miał skrupułów.
Teraz już nie.

     Krzyk, dużo krzyku. Rechot tylko od biedy przypominający śmiech. Ból pogruchotanych kości. Uczucie mdłości, upokorzenia, strachu. Niekończące się tortury. Wyzwiska, szarpanie. Gładkie cięcie i krew, wszędzie krew. Na ścianach, na twarzach, na ubraniach, na ziemi. Krew była w nich, na nich, pod nimi i za nimi. Oddychali nią, dławili się i skamleli.

     Dłoń Adriena, ta, którą trzymał na czole Patricka, nagle wniknęła w głąb jego czaszki. Przez moment nie działo się nic, a potem zatrzymała się ziemia, czarne chmury spowiły niebo nad nimi i zerwał się lodowate wiatr. Oczy łowcy były całkowicie białe, bez żadnych tęczówek i źrenic. Oczy ślepca, które widziały więcej, niż ktokolwiek inny. Wnętrze głowy chłopca, który jeszcze przed chwilą śmiał się beztrosko, rozświetliło się nagle dziwnym, jasnoniebieskim światłem promieniującym przez oczy, usta, nos i uszy.
     Jeśli Emmanuel myślał, że poprzednie wrzaski były przerażające i nieludzkie, to musiał włożyć je do kategorii tych łagodnych. To, co wydobyło się z ust demona w żaden sposób nie przypominało ludzkiego dźwięku.
Nawet Raphael poczuł dyskomfort słysząc go.
     Demon był głupi i nieostrożny, ale jednak silny. Łowca musiał użyć więcej siły, bardziej się postarać. Rozchylił wargi i zbliżył twarz do twarzy Patricka. Ich usta połączyła delikatna, błękitna poświata, tak subtelna, jak Droga Mleczna na niebie. To była mała bomba; próbka mocy Raphaela, najlepszego z Łowców, który zapomniawszy na moment o widowni, zafundował demonowi jeden ze swych popisowych i najokrutniejszych numerów. Po tym czaszka, w której wciąż trzymał dłoń pękła na miliardy małych kawałków, rozsypała się w proch, tak samo jak reszta ciała, pozostawiając po sobie potworny fetor.

     I naraz wszystko ucichło. Wymiar, w którym na tę chwilę zamknął ich białowłosy, zniknął, jakby nigdy nie ruszyli się z szarej, coraz bardziej mokrej ulicy. Po Patricku nie było najmniejszego śladu, jakby nigdy nie istniał.
     Adrien przymknął oczy na moment i opuścił ręce wzdłuż ciała. Uspokajac się powoli, oczy nabierały barwy, o czym Emmanuel mógł się przekonać, gdy Łowca znów na niego spojrzał.
I zobaczył to, czego tak bardzo nie chciał.
Przerażenie chłopca.
Za narażenie śmiertelnika i zdradzenie się przed nim mogła mu grozić ogromna kara. Ci, którzy pilnowali Porządku, z pewnością się o tym dowiedzą. Nieważne czy dziś, jutro czy za kolejne sto lat. Nigdy nie zapominali.
  — Emmanuelu — Adrien poczuł się idiotycznie stojąc nad chłopcem i wyciągając rękę. Wiedział, że może zostać odepchnięty, gotów był się z tym zmierzyć. Dzieciak mógł go znienawidzić, ale właśnie dzięki niemu wciąż żył. Gdyby Raphael nie poszedł z nimi, gdyby zostawił ich samych... Z tych ślicznych oczu zniknąłby blask. — Mogę sprawić, że o tym zapomnisz. Pozwól mi.
     Mężczyzna starał się, aby jego głos brzmiał jak najbardziej łagodnie. W niczym nie przypominał istoty, która przed momentem pozbawiła życia demona, ale z całą pewnością, w oczach Emmanuela, nie przypominał także tego, za kogo chłopiec brał go wcześniej.

     Podjął kilka decyzji. Z pozoru błahych, a jednak prowadzących do tego jednego momentu. Mógł nie zatrzymywać się w tym ponurym mieście. Wybrać inny hotel. Nie schodzić do kuchni, skoro nie odczuwał głodu. Nie pytać o imię, nie proponować swego towarzystwa, nie zabijać.
Nie przywiązuj się do żadnej z istot..
Nie pytaj o imię, bo imię to dodatkowy balast, gdy pozbawiasz kogoś życia.
Nie przepraszaj.
Nie pozwól, by cię zobaczono.
Nigdy, przenigdy nie zostawiaj świadków, albowiem ludzie nie mogą dowiedzieć się o istnieniu świata demonów.
Nie zbliżaj się do śmiertelnika, nie wyjawiaj mu swego imienia.
Emmanuel...
     Nie wiedział, że posiada serce, dopóki nie ścisnęło go z żalu, gdy patrzył na tę prześliczną twarz zalaną łzami, z autentycznym przerażeniem w oczach i drżącymi wargami. Nigdy nie chciał, by ktoś patrzył na niego w ten sposób. Czy właśnie nie uratował dzieciakowi życia? I, być może, paru innym, którzy mogliby się nawinąć. Najzabawniejsze w tym wszystkim było to, że Adrien tego chłopca znał, och, to takie wielkie słowo!, zaledwie od dwóch, trzech godzin. Nie potrafił tego nazwać ani wyjaśnić. Tego przyciągania, nagłego i niespodziewanego, zupełnie jakby ktoś obwiązał mu kończyny sznurkami, a teraz ciągnął za nie nakazując pewne zachowania. To po prostu było silniejsze od niego.
     Z niedowierzaniem wpatrywał się w dzieciaka. Jego "nie" było stanowcze i zdecydowane i mężczyzna nie miał wątpliwości, do czego się odnosi. Po prawdzie nie musiał pytać go o zgodę. Mógł z miejsca zabrać mu wspomnienia, te dwie ostatnie godziny były zupełnie niczym. Zabrałby nieprzytomnego do hotelu, posadził na krześle i wmówił, że przysnął. Rozsądnie byłoby nawet, jakby wymazał ze wspomnień i siebie. Prosta robota. A jednak się zawahał.
  — Emmanuelu... Emm... — Adrien westchnął nie zbliżając się na razie, chociaż korciło go, by uzdrowić ramię dzieciaka, albo chociaż opatrzyć je. Dotknąć go i dać pewność, że jemu nie zrobi krzywdy, więc nie powinien się go bać. Mimo to, nie poruszył się nawet o milimetr. Spróbował się uśmiechnąć, ale wyszło żałośnie – nie potrafił śmiać się szczerze. Zbyt skupiał się na obowiązku uniesienia kącików ust, by wyglądać przekonująco. — Nie musisz się mnie bać. Zaufaj mi, on… Skrzywdził cię. A ja popełniłem błąd nie reagując dostatecznie szybko.
     Mężczyzna zaczął od samobiczowania i westchnął cicho. Emmanuel nie musiał wierzyć w ani jedno jego słowo i zdziwiłby się, gdyby przyjął wszystko bez mrugnięcia okiem. Kiedy chłopiec się cofnął napotykając ścianę, Adrien uznał to za szansę. Postąpił do przodu i zamknął go w więzieniu swoich ramion ułożonych po obu stronach jego ślicznej głowy. Pachniał tak cudownie. Nie wiedzieć czemu łowcy przeszło skojarzenie ze zniszczeniem, chaosem, Armagedonem. Z agonią. Zaciągnął się tą cudowną wonią zanim ponownie nie otworzył ust.
  — Patrick nie był człowiekiem. On… Słyszałeś o opętaniach? — Długowłosy zawahał się. Zastanawiał się w jaki sposób uprościć to, co chciał powiedzieć i jak sprawić, by brzmiało to sensownie i prawdziwie. Prawda byłaby najlepsza, ale na komfort wyjawienia jej nie mógł sobie pozwolić. Znów przemknęła mu myśl o usunięciu pamięci Emmanuela, ale egoistycznie chciał w niej zostać. — Czasami… pewne zdarzenia doprowadzają ludzi na granice… Kiedy nie mają wyjścia… albo co jeszcze bardziej przerażające – z własnej woli. Wtedy ich przyjmują w swoje ciała w zamian za dusze. Potem umierają każdego dnia i coraz mniej się kontrolują. Nie zdają sobie z tego sprawy, opętani… Zaręczam ci, że Patrick nie żył już od dawna. A ja jestem… — mężczyzna skrzywił się z trudem wypowiadając kolejne słowa —Kimś w rodzaju… egzorcysty. Ten chłopiec stanowił coraz większe zagrożenie i nie był sobą.
Chyba nigdy nie mówił tak wiele jak dzisiaj. Jak teraz. Ale tak bardzo chciał go uspokoić, nawet jeśli tę znajomość miałby przypłacić życiem i tak byłoby z pewnością.
Ruchy Adriena były delikatne i powolne. Opanowane. A ciepłe dłonie znalazły się na zranionym ramieniu, palce przesunęły się wzdłuż rany, a mężczyzna z trudem powstrzymał się przed zasklepieniem rozciętej skóry. Już i tak wystarczająco się zdradził, nie mógł bardziej.
  — Nie bój się mnie, proszę. Nie zrobię ci krzywdy — mimo niewielkiej odległości oddech Adriena był chłodny i przyprawiający o dreszcze. A usta były tak blisko drżących warg chłopca, że to było wręcz nieprzyzwoite.
Adrien… a raczej Raphael pochylił się muskając je swoimi. Tylko dotyk ulotny niczym muśnięcie skrzydeł motyla; wystarczyło, by wyczuł coś dziwnego. Zignorował to.
Pozostałości demonicznej aury.
     Dobrze wiedział, jak działa na Emmanuela. Nie rozumiał tego, ale wiedział.
     Odwrócił jego uwagę nie tylko od strachu i tego co się stało, ale i bólu zranionego ramienia, który mu… zabrał. Tyle mógł zrobić, uwolnić od cierpienia. A potem jak gdyby nigdy nic wyciągnął z kieszeni chustę, prawdziwą, jedwabną chustę, jaką nosili dżentelmeni dwa wieki temu, i opatrzył ranę swego towarzysza.
  — Zrozumiem, jeśli zechcesz zerwać tę znajomość. Jeszcze dziś wymelduję się z hotelu. Chcę jednak byś wiedział, że niczego nie żałuję. Niczego, Emmanuelu — Adrien przesunął kciukiem po rozdygotanych, gorących wargach chłopaka i tym razem na jego twarzy pojawiło się coś na kształt lekkiego uśmiechu. Szczerego. — Zrobiłbym to jeszcze raz mając do wyboru puste, opętane naczynie a chłopca pełnego życia. Z nadziejami na przyszłość.
Och, jak nieprawdziwe były jego słowa, ale jakiż był zaślepiony niezrozumiałym zauroczeniem, jakie odczuwał względem Emmanuela.
     Odsunął się od niego na stosowną odległość i dopiero wtedy zdał sobie sprawę z tego, że sam krwawi. Jego płaszcz przesiąknięty był krwią w okolicach brzucha, ale nie potrafił sobie przypomnieć momentu, w którym dopuścił Patricka tak blisko, by ten go zranił. Bez znaczenia/

Jak do tego doszło? Dlaczego znajdował się tutaj, w tej obskurnej mieścinie, w starych, rozciągniętych ciuchach łaskawie oddanych do dalszego użytku przez poprzednich właścicieli? Trzymając się za krwawiące ramię, patrząc na najprzystojniejszego mężczyznę jakiego kiedykolwiek spotkał, bojąc się o własne życie? Ha! Żeby chociaż o życie. Drżał na myśl o tym, co może stać się z jego dalszym, wątpliwym istnieniem za sprawą tego przyciągającego, niesamowicie niebezpiecznego faceta. Nie miał nic. Obdarty ze wszystkiego, z godności, z nadziei, z ostatków jakiegokolwiek szczęścia. Pusty. Z poderżniętym gardłem. Wszystko zaprzeczało temu istnieniu. Wszystko krzyczało, że nie powinien tu być. A jednak był, stał, oddychał i, o ironio, słyszał szaleńcze bicie swojego serca! Czuł. I swe uczucia przelewał na łowcę, nieudolnie próbując zmusić go do podjęcia konkretnych działań. A raczej ich niepodejmowania.
Mimo uspokajającego głosu łowcy, szepczącego chłopięce imię (och, jak pięknie brzmiało w jego ustach!), ten wciąż wpatrywał się w przystojne oblicze z wyraźną rezerwą, marszcząc nieufnie brwi. Uśmiech Adrienowi nie pomagał, bowiem Emmanuel musiał stwierdzić w myślach, że był nawet bardziej nieudolny niż jego próby telepatycznej hipnozy. Zacisnął usta w wąską linię, posyłając białowłosemu powątpiewające spojrzenie, gdy ten zapewniał, że nie musi się bać.
Zaufaj. Emmanuel roześmiałby się niewesoło, gdyby tylko mógł sobie na to pozwolić. Ostatnie zaufaj usłyszał od pieprzonego demona, z którym teraz dzielił przeznaczenie. Nauczył się więc, że nie należy ufać tym, którzy o to proszą. Nigdy. I nie ufał. To uczucie w jego oczach odzwierciedlało się wyraźnie i z dużą siłą. Bo w przeciwieństwie do wielu innych, było całkiem szczere.
Westchnął zbyt głośno, gdy następstwem dotknięcia zimnej ściany, okazało się być nagłe zmniejszenie przestrzeni między łowcą a nim. Z lekką paniką odbitą w błyszczących, krwistych tęczówkach, rozejrzał się na obie strony. Był w pułapce. W pułapce, z której nie chciał uciekać, gdy tylko odważył się spojrzeć wprost na jego twarz, w jego oczy roztaczające wkoło wręcz bolesny, przejmujący chłód. Pozbawione uczuć szare tęczówki. W pełni skupione na nim. Zapragnął utonąć w tych oczach, a pragnienie to wydało mu się tak nieprzyzwoite, że ledwie powstrzymał się od spuszczenia wzroku. Posunął się jedynie do przymrużenia okalanych białymi rzęsami powiek i nieśmiało zerkał spod nich na swe przekleństwo. Zrobiło mu się cieplej. Choć zimne krople spływały na ich dwoje, choć ubrania zaczynały przylegać do delikatnego ciała, a wiatr bezlitośnie smagał jasną skórę – było mu gorąco. Bliskość Łowcy w przyjemny sposób pozbawiała go powietrza. Czuł się odurzony. I wstydził się tego uczucia.
Zreflektował się nieco, gdy do jego uszu dotarł przyjemny głos mężczyzny. Wzrok nabrał więcej czujności, dając znać, że jego posiadacz słucha uważnie i oczekuje, że wszystko zostanie mu dokładnie wyjaśnione. Niczym niczego nieświadom, przestraszony i zagubiony nastolatek, skinął niepewnie głową, odpowiadając tym samym na pytanie. Nie wtrącając się ni słowem, czekał aż łowca przejdzie do rzeczy. Emmanuel był szczerze ciekaw, jak zechce wyjaśnić niewtajemniczonemu śmiertelnikowi, co właśnie zaszło. Co zrobi, by wybielić się w jego oczach. Lecz co ważniejsze, był cholernie ciekaw, dlaczego ani słowem nie sprzeciwił się protestowi chłopca. Emmanuel był czujny. Nie wierzył, że łowca odpuścił sobie grzebanie w jego pamięci, bo to przecież nie miało żadnego racjonalnego wyjaśnienia. Ależ co to! Czy on się właśnie doszukuje tutaj jakiejkolwiek racjonalności? A to dobre.
Wpatrywał się w jasne tęczówki i ani myślał oderwać od nich swój wzrok. Słuchał uważnie, przywdziewając na twarz lekkie powątpiewanie, lecz stopniowo uwalniał ją od ciężaru nieograniczonego niczym strachu. Choć w rzeczywistości wcale nie bał się mniej niż wcześniej, bo przecież doskonale wiedział, że to co mówił Adrien, było kłamstwem. Podłym kłamstwem stworzonym specjalnie dla uszu tego niewinnego, biednego śmiertelnika. Ale Emmanuel wiedział. Wiedział, że Patrick był taki sam, że czuł, że próbował bezsilnie imitować życie. Chciał prowadzić je dalej. Udawać, że może to robić i wszystko wciąż jest całkiem normalne. Bo przecież obydwaj byli młodzi, a śmierć nie powinna do nich przyjść. A łowca nie wnikał, nie chciał rozumieć, nie unosił się empatią. Nie posiadał takowej. Po prostu zabrał mu tę żałosną namiastkę. Bezlitośnie, nie mrugnąwszy nawet. Bez wyrzutów. Więc choć nie było tego już tak widać, strach ściskał Emmanuelowi gardło. Ale gra aktorska szła mu bardzo dobrze, lepiej niż mógłby sądzić. Może dlatego, że gdyby nie wiedział tego wszystkiego... uwierzyłby. Łowca czarował słowami, zwodził delikatnym głosem. Biło od niego coś, czemu Emmanuel pragnął się całkowicie poddać. Chciał uwierzyć. I zrobiłby to, gdyby nie wiedział. Gdyby był ciut bardziej naiwny. Gdyby się tak przerażająco nie bał.
Zadrżał pod dotykiem męskiej dłoni, czując elektryzujące dreszcze idące wzdłuż ramienia i szybko rozprzestrzeniające się na całe ciało. Delikatny dotyk łowcy odczuwał z nienaturalną intensywnością. Winę za to zrzucał na demona, choć nie był pewien czy słusznie.
Gdy zrozumiał, że łowca kończył swą wypowiedź, miał nawet ochotę odpowiedzieć. Zrobić cokolwiek. Lecz nie potrafił. Stał jak zaczarowany, oddychając coraz szybciej, a jednocześnie czując, że powietrza jest coraz mniej. Łowca był za blisko, a Emmanuel odczuwał coraz większą bezsilność. Od jego zapachu, od jego chłodnego oddechu... kręciło mu się w głowie. Czuł jak serce na długą chwilę zwyczajnie przestaje bić, gdy odległość zmniejszyła się jeszcze bardziej, a na ustach poczuł lekki dotyk chłodnych warg. Kolejny silny dreszcz. Poruszenie.
Odsunął się szybko, prawie uderzając głową w mur. Na jego policzkach wykwitły rumieńce wywołane gorącem. Serce wróciło do swego codziennego rytmu, a Douma poprawił się zupełnie spokojnie w jakimś niedostępnym miejscu, choć Emmanuel dobrze wiedział, jak odczuł ten ledwie wyczuwalny dotyk.
Zamrugał oczami, wpatrując się z pełnią tej swojej dziewiczej niewinności w łowcę. A potem szybko przeniósł spojrzenie na ramię, orientując się, że nie czuje żadnego bólu. Douma nie odważyłby się zrobić niczego w obecności Adriena, dlatego też szkarłatne tęczówki utkwiły z niewypowiedzianym pytaniem w obliczu białowłosego. Dał mu się opatrzyć, nie zdejmując z twarzy lekkich rumieńców. Choć starał się oddychać normalnie, wciąż robił to zbyt szybko. Przymknął niekontrolowanie oczy, wzdychając słabo, gdy zaskakująco delikatny opuszek przejechał po jego wargach. Mimowolnie, odruchowo je uchylił. To samo zrobił z powiekami i nie  pożałował, bowiem na ustach łowcy dostrzegł coś... Uśmiech. To nie było to samo nieudolne unoszenie kącików. To był szczery, choć lekki uśmiech. Emmanuel to wiedział, bo przecież potrafił rozpoznać fałszywe uśmiechy od tych prawdziwych. Był w tym w końcu doskonale wprawiony.
– Nie – szepnął słabo, lekko zachrypniętym głosem. – Nie chcę, żebyś zniknął. – Nie miał pojęcia, co mówi. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że to żałosne zdanie wyszło z jego własnych ust i to bez świadomego udziału jego woli. Poczuł znajomy ból głowy i wiedział, że świadczy on o złości Demona. Emmanuel zatracił się w tej chwili, uległ dziwnemu przyciąganiu łowcy, dał się złapać w jego sidła. Lecz miał Doumę, który choć delikatniej niż mógł, to jednak sprowadzał go do pionu.
Emmanuel uruchomił styki i zaczął na dobre swą niebezpieczną, nieprzewidywalną w skutkach grę.
Niczym spłoszone sarnię odwrócił szybko wzrok, jakby nie wiedząc, gdzie ma go podziać. Odkaszlnął, zamrugał powiekami i w końcu spojrzał na łowcę bardziej trzeźwym wzrokiem. Nim zdążył się zastanowić nad odpowiednią kwestią, jego spojrzenie utknęło w brzuchu mężczyzny.
– Krwawisz – odkrył błyskotliwie, przyskakując do męskiego ciała. W przypływie wymuszonej troski, przyłożył teatralnie drżące, blade dłonie do świeżej rany. W rzeczywistości wiedział, że coś takiego nie może zaszkodzić mężczyźnie. Wiedział to podświadomie. – Trzeba zadzwonić po ka... – uciął, podnosząc skonsternowany wzrok na twarz białowłosego, jakby rozmyślając nad czymś intensywnie. – To... To nic, prawda? – Przełknął głośno ślinę, odsuwając się. Wpatrywał się w pokryte krwią dłonie. – Ty nie jesteś jakimś tam "egzorcystą". Ty nie jesteś człowiekiem. – Odważnie znów wbił spojrzenie w niewyrażającą nic, przerażająco pozbawioną emocji twarz łowcy. – Wcale się tym nie przejąłeś. Nie wyglądasz na cierpiącego. Możesz się leczyć? – Pokręcił szybko głową, uśmiechając się niewesoło.
– To musi być sen – szepnął, choć na tyle słyszalnie, by Adrien mógł usłyszeć przebijające się przez deszcz słowa. – Chcę się obudzić. – Deszcz przybierał na sile, zmywając z dłoni szkarłatną ciecz. Emmanuel wpatrywał się tępo w ten obrazek. Objął ciało ramionami.
– Powiedz mi, że nie zwariowałem. – Tym razem na dobre wpatrzył się w przystojne oblicze mężczyzny. Jego podbródek drżał delikatnie, a na ustach czaił się lekki uśmiech. Wyglądał, jakby ubrał go tylko po to, by jakoś sobie pomóc. – Wracajmy. Zabierz mnie z powrotem, proszę. To miejsce... – rozejrzał się z jakimś żalem, przez chwilę mając wrażenie, że ujrzy obok siebie roześmianego Patricka, który za chwilę pociągnie go w stronę podniszczonej knajpy. – przyprawia mnie o ciarki – dokończył, przesuwając dłońmi po ramionach, jakby faktycznie zaczął marznąć. W rzeczywistości wciąż było mu gorąco.

     Nie byli ludźmi. W momentach, w których oddawali we władanie demonów swe serca, dusze i ciała, przestawali mieć do czynienia z rodzajem ludzkim. Byli pustymi naczyniami: bezkształtnymi i bezsensownymi do momentu, w którym nie wypełnili się złem, grzesznymi pragnieniami i narastającym impulsem prowadzącym do autodestrukcji. Opętani byli niczym bomby z zepsutym zapalnikiem; nie sposób było powiedzieć, kiedy wybuchną i ile ofiar pochłoną. Gdyby w nicość wciągali tylko siebie, nie stanowiliby tak wielkiego zagrożenia. Problem w tym, że zabierali z sobą innych. Dlatego musiał temu zapobiegać, walczyć  zamykać drogi. Odsyłać te ścierwa tam, gdzie ich miejsce, by gniły w pustce i wyły z wiecznego, nienasyconego nigdy głodu. Być może popełniał błąd – ten jeden, jedyny błąd – klasyfikując wszystkich w ten sam sposób, ale wieki temu przestał bać się śmierci, wręcz przeciwnie – pragnął jej i nie potrafił zrozumieć jak można zamiast niej wybrać wieczny upadek. Nie znał pragnienia życia, goryczy, żalu i smutku w chwili agonii. W tym jednym przebłysku trwającym w umyśle umierającego wieki, kiedy zdaje sobie sprawę, że umiera. Że to koniec. Za moment zniknie i nie wie co dalej z nim będzie. Nie wiedział, jak to jest dławić się rozpaczą nad zmarnowanym życiem i niewykorzystanymi szansami. Nie wiedział jak to jest szukać światła po omacku, jak chwytać wyciągnięte ręce, nie wiedząc nawet do kogo należą. Dla Raphaela to nigdy nie miało znaczenia. I Patrick też już nie miał znaczenia. Nie było w nim nic ludzkiego, a Raphaela nie obchodziło, DLACZEGO. Choć wciąż odczuwał dziwny niepokój. Niesmak.
        Tym razem demon odchodząc do świata przeklętych nie zabrał z sobą wspomnień – te ciągle huczały w głowie łowcy – obijały się o ściany, drapały i wyły nie dając o sobie zapomnieć. Czuł, że powinien to zapamiętać, więc tym więcej siły włożył w to, by myśli pokrył popiół spalonego życia.
Przymknął na moment powieki starając się uspokoić, choć jego mina nie wyrażała absolutnie nic. Nie sposób było dostrzec na pięknej, choć zupełnie martwej twarzy ślad jakiejkolwiek emocji. Ledwie musnął rozpalone wargi, ale wyraz jego twarzy nie uległ zmianie. Z podobną pasją całowałby kamień. Ale to były pozory – doskonale wystudiowana i wyuczona powłoka, pod którą nie dało się wcisnąć nawet szpilki. Nie było wyrw, ani pęknięć. Nie było szans się pod nią dostać.
        Przynajmniej do dziś.
Emmanuelowi udało się wsadzić palce w najsłabsze miejsce. Jeszcze nie wiedział, robił to nieświadomie, ale wystarczyło odrobinę poruszać, by szczelina powiększyła się. Ale chłopiec o tym nie wiedział, nie znali się. Mógł bez problemu wierzyć w każde słowo Raphaela, że działał w służbie dobra, że uratowane dusze powracały i nigdy nie było ofiar.
Był pierwszym, dla którego Łowca złamał swoje najświętsze zasady. Nie usunął mu pamięci, tak po prostu i nie czuł nawet winy z tego powodu. Był gotów odejść, odpokutować, ponieść najsurowszą karę. Jakąż ulgą byłoby, gdyby został uwolniony od nieustannego brzemienia, gdyby ktoś ściągnął z jego barków przymus wymierzania kary. Ale był ręką Boga, wykonywał wyroki do momentu, w którym jakiś śmiałek nie odważyłby się podnieść ręki na to, co najświętsze. To było jego przeznaczenie. To, a nie rozmyślanie i wyrzuty sumienia. Na przestrzeni wieków nauczył się, że lepiej poświęcić jednostkę, by ocalić setki, czasem tysiące. Przynajmniej połowa aktów terrorystycznych była zaplanowana przez demony. Ludzkie naczynia nie miały na to wpływu, ich wola umarła z chwilą przejęcia.
Tak sądził.
        Mężczyzna przechylił lekko głowę i dotknął wilgotnej, szkarłatnej plamy krwi rosnącej na miękkim  materiale płaszcza. Nie wyglądał na przestraszonego, istotnie. Na ułamek sekundy jego twarz zasnuł cień znużenia, po czym westchnął cicho.
    — Nie potrafię się uleczyć, Emmanuelu — stwierdził wibrująco hipnotycznym głosem. Mógłby szeptać nim zarówno obietnice, jak i najbardziej wulgarne i podniecające słowa. — Jestem człowiekiem. Silniejszym, mocniejszym w wierze, może chronionym przez jakieś siły, ale wciąż człowiekiem. — Kłamał. Musiał. Nie miał prawa przyznać się do tego, kim jest. To nie byłoby mu wybaczone, bo śmiertelni nie mogli wiedzieć o istotach utrzymujących harmonię w ich świecie. — To… — odsunął rękę od brzucha; wnętrze dłoni pokryte było krwią — To moja pokuta.
Pokuta.
Coś zaśmiało się histerycznie w jego głowie. Psikus Boga. Mógł leczyć innych, ale nie siebie. Nie umarłby, oczywiście, że nie. Nie w ten sposób. Ale ból pozostawał jak najbardziej ludzki. Był po prostu wytrzymalszy, silniejszy. Jego organizm szybciej dochodził do siebie, ale nic ponadto. Pozbawiał istnień, musiał za to pokutować.
    — Ale nie przejmuj się tym, chodź tu.
Przyciągnął Emmanuela do siebie. Nieco niezgrabnie, ale zdecydowanie i władczo. Po chwili zreflektował się i podał chłopcu ramię niczym prawdziwy dżentelmen. Ostatnio, gdy wdał się z kimś w przelotny flirt, tak się właśnie zachowywano. Z szacunkiem. Z dystansem. Z lepkim pożądaniem otulającym drugą osobę, szepczącym gorące obietnice do ucha i pozwalającym, by druga osoba ulegała.
    — To minie. To przykre uczucie.
Szli. Łowca nie pozwolił przejmować się sobą; jeśli Emanuel w ogóle wykazał jakąś chęć zajęcia się nim, ta została zignorowana i zduszona w zarodku. Nie potrzebował pomocy.
Adrien milczał przez długi czas, wyglądał na pogrążonego we własnych myślach. Jego głos wdzierający się w ciszę był jak skrzypienie paznokci po tablicy.
    — Nadal wyczuwam tę aurę. Słabą, bo słabą, ale ona wciąż tu krąży. Ta ulica jest skażona. Całe to miasto. Nic dziwnego, że i ty to czujesz. Niektórzy ludzie mają dar…
Dotarli do hotelu, ale w holu Raphael zatrzymał Emmanuela.
    — Jeśli nie będziesz mógł poradzić sobie z myślami i koszmarami, przyjdź do mnie, pomogę ci — Kolejna zasada złamana. Kolejna obietnica, do której nie miał prawa. Dotknął lekko ramienia ślicznego chłopca z mocną nadzieją, że nie czuje bólu. Zabrał go dla siebie. — Zostanę tutaj przez parę dni, ale… Emanuelu, nie kontaktuj się ze mną, jeśli to nie będzie potrzebne. I… I nie wychodź po zmierzchu.
    Raphael nie czekał na odpowiedzi, bo zazwyczaj one nie padały. Wyrażał swoje zdanie, rzucał rozkazy i tracił zainteresowanie reakcjami. Miały zostać spełnione. Tym razem nie był to jedyny powód. Tracił siły. Tracił krew. Już nie mógł dłużej utrzymywać wyprostowanej postawy, musiał zacisnąć zęby, by nie jęknąć, gdy odrywał, już u siebie w łazience, kolejne warstwy ubrań od świeżej rany.
To była bez wątpienia pokuta.

Nie wierzył w ani jedno jego słowo i wiedział, że słusznie. Nie potrzebował do tego rad Doumy, który i tak zawzięcie milczał. Nawet, gdyby nie wiedział tego wszystkiego, co do tej pory usłyszał od demona na temat łowców, jego stanowisko nie zmieniłoby się. Choć hipnotyzujący głos faktycznie wydawał się wprawiać w pewnego rodzaju niebezpieczny trans, Emmanuel wiedział, że nie należy wierzyć. Adrien był przerażający w swej doskonałości i przerażenie to przeszywało chłopca aż do kości. Czuł się rozdarty, bowiem w jego wnętrzu biło się wiele emocji, wiele uczuć, o które nigdy by się nie posądził. Nie wobec kogoś obcego, nawet jeśli ten ktoś miał w sobie tak wiele tego, czego nie można określić mianem „przyziemnego”. Jednocześnie rozrywała go od środka chęć ucieczki i igrała z nim żądza zbliżenia. Jego zmysły szalały zupełnie, jakby coś w jednej chwili spotęgowało wszystkie wewnętrzne odczucia, emocje, pragnienia. Być może faktycznie obecność demona miała wpływ na silniejsze odczuwanie. Ku temu właśnie skłaniał się Emmanuel, bowiem nie sądził, by sam z siebie zyskał zdolność tak prawdziwego, intensywnego odczuwania. Nie wiedział, co się z nim dzieje. Chciał, by się skończyło i chciał, by trwało w nieskończoność. Patrzył w te głębokie, nieskalane prymitywnością oczy i zatracał się, niczym naiwne zwierzę łudzące się, iż zdoła uciec drapieżnikowi. Lub co lepsze, zmienić jego naturę. Ale Emmanuel wcale się nie łudził. Wiedział, że jeśli prawda wyjdzie na jaw, skończy w strzępkach, by porywisty wiatr zabrał jego żałosne resztki, a Douma uczynił pożywienie z zatraconej duszy. Lecz nawet ta wizja nie była w stanie pozbawić go tego dziwnego zachwytu i zdusić pożądania. Nie takiego pożądania, jakie czuje kochanek do swej wybranki. Nie takiego, które czuje do kochanki. Był to rodzaj tego pożądania, które napełniało straszliwym grzechem, ujawniało najczarniejsze zakątki duszy i doprowadzało do samozagłady. Kusiło, by oddać się całkowicie jego woli i przeżywać przyjemne katusze zrodzone na samym dnie piekła. Te wszystkie myśli właśnie przewijały się w szaleńczym tempie przez głowę nastolatka. I mógł tylko przykryć się pół-szczerym rumieńcem, będąc niezdolnym do odzyskania kontroli nad choćby małą cząstką swojego umysłu.
Nie był w stanie wypowiedzieć choćby słowa, zupełnie jakby spojrzenie łowcy uwięziło go za niewidzialnymi kratami, uwiązało ciało i zaszyło usta. Zacisnęło się bezlitośnie na gardle i niemal odcięło dostęp do powietrza.
Jeden silny bodziec sprawił, że wszystko zniknęło. Wziął głęboki oddech, czując jak w jego wnętrzu dzieje się coś nienormalnego, co sprawiało, że wszystkie organy wywróciły się do góry nogami, a głowa niemalże eksplodowała, nie bólem, lecz dziwnego rodzaju napięciem. Tak, jakby gwałtownie wyrwał się z transu. Douma.
Emmanuel w jednej chwili posłał czujne, lecz dyskretne spojrzenie ku łowcy, upewniając się, że nic nie zauważył. Wyglądało jednak na to, że demon wybrał najlepszy moment, bowiem skorzystał z chwili, gdy Adrien mało delikatnie pociągnął chłopięce ciało w swoją stronę. Nic nie dostrzegł. Emmanuel zaś czuł ulgę i lekki niesmak oraz żal. Jego wnętrze zdawało się rozpaść na cząstki i każda z nich żyła własnym życiem. Co się z nim działo?
Ocknąwszy się na dobre, posłał mężczyźnie nikły uśmiech, gdy ten zaoferował swoje ramię. Emmanuel ujął je delikatnie, zastanawiając się podświadomie jak wiele lat musi mieć Adrien. Wiedział, że niemało, o czym świadczyły choćby tak drobne gesty, jakby wyjęte żywcem ze starego, brytyjskiego romansu.
Nie mówił nic, utrzymując, że jest zbyt skołowany, by podjąć jakikolwiek temat. Była to część gry wygodniejsza dla niego. Myślał, że normalną reakcją jest szok, dlatego usiłował zachowywać się jak normalny człowiek, którym był jeszcze wczoraj. Przez chwilę ciężko było mu uwierzyć, jak wiele zmieniło się przez tę jedną noc. Jak ciężko odnaleźć mu swoje człowieczeństwo. Jak nieludzkie są jego reakcje. Musiał grać, by zachowywać się jak człowiek. Przybierający na sile deszcz sprzyjał temu ponuremu nastrojowi i nieprzyjemnym przemyśleniom. Ramię łowcy, które czuł zbyt intensywnie przez przemoczoną koszulę, delikatnie koiło jego depresyjny humor. Choć nie powinno, bowiem było ono w rzeczywistości śmiercionośną bronią, nie uprzejmym wsparciem. Jednak Emmanuel pozwolił sobie na chwilę naiwności i zapomnienia, dopuszczając do siebie myśl, że to pomaga. Że słowa łowcy są szczere i coś znaczą. Chwila ta nie trwała jednak długo.
Gdy dotarli do przytułku, który ciężko było nazwać „hotelem” czy synonimami, Emmanuel pozwolił się zatrzymać. Z niejakim bólem uniósł przygnębione, wydawałoby się nierozumiejące spojrzenie. Na jego rzęsach wisiały jeszcze pojedyncze kropelki deszczu, skapując z pewną gracją na niemalże białą skórę. Duże oczy z wyczekiwaniem i jakże głębokim smutkiem zaglądały w burzowe tęczówki. Słuchał z jakimś przejęciem słów łowcy, by ostatecznie jedynie skinąć na znak, że zrozumiał. Z żalem przyjął brak ciepła, które dawało męskie ramię, nawet do ostatniej nitki przesiąknięte zimnymi kroplami deszczu.
Z grymasem na twarzy podążył do własnego pokoju, wciąż nie mogąc uspokoić myśli. Właściwie nie chciał przechodzić przez drzwi. Wiedział, że za nimi nic już nie powstrzyma Doumy od komentowania. Miał rację, nie musiał długo czekać, by demon dał o sobie znać. Ledwie zgrabne nogi przekroczyły próg i zatrzasnęły się drzwi, w głowie Emmanuela rozbrzmiał szorstki, jak zawsze nieprzyjemny głos Doumy.
Mdli mnie – warknął z rzeczywistym obrzydzeniem i oczyma wyobraźni Emmanuel był w stanie zobaczyć, jak demon spluwa mu pod nogi z niesmakiem. – Weź się w garść, dzieciaku. Zebrało ci się na romanse z pierdolonym łowcą, który przy najbliższej okazji z satysfakcją wyrwie to naiwne serce.
– Źle to zinterpretowałeś. Jesteś strasznie głupim demonem, mówił ci to już ktoś? – odparł spokojnie, kwasząc się na widok chustki w połowie przesiąkniętej krwią.
Oooo tak, porzucajmy żarcikami.
Odskoczył gwałtownie niczym oparzony, gdy przed nim pojawiła się sylwetka. Znajoma sylwetka. Wpierw zupełnie jej nie kojarzył i ogarnął go niepokój, bowiem nie miał pojęcia, co się dzieje. Miał zwidy? Nieregularne kształty szybko jednak zaczęły nabierać konturów, przypominając coś człekopodobnego. Z chwili na chwilę Emmanuel coraz pewniej rozpoznawał w dziwnej masie to, co dane mu było ujrzeć w chwili śmierci. To, co tak nierozsądnie pomylił z wysłannikiem boga.
Nerwowo przełknął ślinę, nieruchomiejąc, gdy zaledwie kilka centymetrów przed nim stanął on w pełni swej okazałości. Piękny, dostojny i przesiąknięty złowrogą aurą. O spojrzeniu, które sprawiało, że ciało drętwiało i zaczynało drżeć. Emmanuel dopiero po dłuższej chwili przekonał się do uniesienia wzroku na jasne tęczówki przesycone niemal w namacalny sposób złem.
– Ty… Jak…
– Cśśśś. – Zamilkł automatycznie, czując na swoich ustach palec zakończony niewątpliwie ostrym szponem. Demon pochylał się, sprawiając, że jego kruczoczarne włosy kaskadą spływały z przystrojonych odsłoniętymi kośćmi ramion, zamykając przestrzeń między nimi. Emmanuel chciał uciec, jednak paraliżował go przeszywający niepokój, by nie nazwać go tak niepożądanym „strachem”. Demon wyprostował się powoli, nie odrywając wzroku od zlęknionego spojrzenia i dopiero wtedy Emmanuel odważył się ponownie odezwać.
– Jak? – powtórzył przez zaciśnięte gardło, podczas gdy zbyt wysoki jak na jego standardy mężczyzna powolnym krokiem udał się w stronę łóżka, gdzie też usadził swój szanowny tyłek, zakładając luźno nogę na nogę i opierając łokieć o jedno z kolan. Chorobliwie jasny policzek spoczął na wpół zgiętej dłoni. Demon wyglądał na znudzonego, zupełnie tak, jakby musiał tłumaczyć coś oczywistego i nie miał na to najmniejszej ochoty.
– Materializujesz się. – Emmanuel nie formował tego w pytanie. Wiedział przecież co widzi. I przerażało go to bardziej niż wspomnienie zakatowanego Patricka.
– Nie zgadłeś, chłopcze. – Wzdrygnął się gwałtownie, gdy poczuł na karku zimny, ponury dotyk. Doumy nie było na łóżku. Nie ważył się odwrócić. Czuł się, jakby jego szyję przeszywała masa lodowatych, ostrych sopli. – Bawię się tylko twoimi zmysłami – wymruczał wprost do chłopięcego ucha, a nastolatek zadygotał jak na komendę. Przyswajał powoli do wiadomości słowa demona, bowiem zrozumienie ich sensu w pierwszej chwili nie wyszło mu tak, jakby chciał. Dopiero w kolejnym odruchu pojął, co Douma ma na myśli. Tylko Emm go widział, nikt poza nim. Douma pojawiał się w jego umyśle, korzystał z wyobraźni, z funkcji mózgu, ze wzroku.
– Czuję twój dotyk – zauważył już nieco pewniejszym głosem, odsuwając się na dwa kroki i odwracając przodem do nieco zawiedzionego bruneta.
– Powiedziałem „zmysły”. Czujesz to, co chcę, żebyś czuł. – To przerażało Emmanuela tylko o stopień mniej niż rzeczywista materializacja. Douma patrzył na niego z góry, jakby pastwiąc się z pełnią cichej satysfakcji.
– Przestań. – Blade usta wykrzywiły się jedynie w lisim uśmiechu i choć nic takiego nie nastąpiło, Emmanuel miał wrażenie, że słyszy nieprzyjemny śmiech. Zagryzł boleśnie wargę. W następnej chwili w pośpiechu opuścił pokój. I to wystarczyło. Postać zniknęła, zupełnie jakby nigdy się nie pojawiła.
Naiwne dziecko. To cię nie uratuje, pchasz się w ramiona śmierci.
Nie zważając na żadne słowa, bez wahania zapukał do drzwi, w których mieszkał łowca. Wyciągnięcie takich informacji od znudzonego recepcjonisty, który tylko czekał, aż ktoś zechce otworzyć gębę, nie było ciężkie.
W lekkim napięciu czekał. Dopiero co się rozstali. I wiedział, że faktycznie kusił los w ten najniebezpieczniejszy sposób. Najbardziej ironiczną rzeczą było jednak to, że to tu szukał ratunku. Tylko Adrien był w stanie podarować mu chwile, w których pozbędzie się wpływu demona. Chwile te były tak kusząco cenne, że Emmanuel nierozsądnie zignorował konsekwencje. Był zagubiony, wystraszony, niepewny i co więcej – przemoczony, bez żadnych ubrań na zmianę. Tak po prostu, po ludzku, zamarzał.
Gdy tylko drzwi się otworzyły, posłał mężczyźnie przepraszający uśmiech.
– Nie chcę być sam – przyznał rozbrajająco pokornym tonem, z pewnym błaganiem w oczach zerkając na mężczyznę. – I martwiłem się. Pozwól mi opatrzyć twoje rany – wyszeptał nieśmiało, unosząc dłoń, w której widniała podręczna apteczka, podwinięta chwilę temu znudzonemu recepcjoniście.

     Boże, oddal ode mnie te myśli.
Kolejna warstwa materiału została oderwana od świeżej rany. Raphael syknął i zamknął oczy.
Panie, nie jestem godzien twej litości, ale pozwól mi wstawić się za tym dzieciakiem.
Szkarłatna krew zabuzowała w żyłach i wypłynęła na bladą skórę brudząc podłogę, umywalkę i ubrania. Raphael pochylił głowę szepcząc modlitwy po łacinie.
Pozwól mi odejść nim będzie za późno.
Wyszeptał ukrywając twarz w dłoniach. Nie potrafił wyjaśnić, dlaczego tak bardzo martwił się o Emmanuela. Dlaczego jego życie było tak istotne w morzy tych, których go pozbawił. Dlaczego jego myśli orbitowały wokół tego pięknego chłopca, dlaczego próbował wyobrazić sobie, jak smakują jego usta.
      Niespodziewana fala bólu oślepiła Raphaela na dłuższą chwilę. Zgiął się wpół pochylając nad pełną krwi umywalką. Był już starym Łowcą. Dźwigał na swych plecach zbyt wielki ciężar, zbyt wiele wiedział i zbyt wiele rozumiał. Wiedział, że jego czas się powoli kończy.
Im więcej miał pytań, tym bliższy był pustki. Łowcy nie mieli znać odpowiedzi. Łowcy wykonywali rozkazy, bo gdy zaczynali pytać, wahać się, zastanawiać, przestawali być Łowcami. Nie mogli znać litości. Nie mieli prawa łamać zasad ani zadawać pytań. Myślenie nie było komfortem, na który mogli sobie pozwolić.
     Słysząc pukanie do drzwi Raphael podniósł się. Spojrzał w zaparowane lustro, na swoje zniekształcone, blade oblicze. Nieludzkie, zbyt jasne tęczówki rozmywały się i nadawały jego spojrzeniu przerażającego wyglądu. Potarł je dłonią i westchnął. Pukanie powtórzyło się, więc podszedł do drzwi. Doskonale wiedział, kto się za nimi znajduje, wyczuwał jego zapach i obecność przez ściany. Doskonale wiedział, że nie powinien naciskać klamki i go tutaj wpuszczać, to był doskonały moment na udawanie, że w pokoju nikogo nie ma. Chłopaczek zawiódłby się i odszedł, szybko zapomniałby o nietypowym znajomym, a zajście sprzed paru godzin powoli rozmyłoby się w jego pamięci na tyle, by za kilka dni zdawać się jedynie snem. A jednak nie wahał się nawet przez chwilę.
Gwałtownie otworzył drzwi i stanął w progu spoglądając z góry na Emmanuela.
  — Mhm… Kiepskie ze mnie towarzystwo — stwierdził próbując sens wyrażenia „martwiłem się.” Ludzie to robią. Kiedy coś się komuś dzieje – martwią się o tę osobę. Myślą o niej i próbują pomóc. Co bardziej empatyczni martwią się też o tych, z którymi nie są spokrewnieni. Ale dlaczego Emmanuel miałby martwić się o kogoś, kto był dla niego całkowicie obcy? Ktoś, kto mógł go skrzywdzić tak łatwo…
Raphael zmarszczył brwi. Znów to poczuł; znaną zbyt doskonale woń, ciężką atmosferę, zagęszczone powietrze. Aurę towarzyszącą demonom. Ale pozbył się go przecież, nie miał informacji o tym, by w tym mieście pojawił się jakiś drugi.
     Odegnał złe myśli. Dzieciak został zaatakowany przez Patricka i przez niego zraniony. Naznaczony, nic dziwnego więc, że łowca wciąż to czuł. Odgarnął włosy do tyłu ukazując brzydką, jątrzącą się ranę i szeroką, nagą pierś. Tak nie wyglądali ludzie. Doskonałość w najczystszym wydaniu. Raphael jednak nie zwracał na to uwagi, nie rozumiał, dlaczego był atrakcyjny dla ludzi, choć, nie przeszkadzało mu to grać właśnie tą kartą. Chętnie wykorzystywał swoje atuty, nieistotne czy chodziło o powodzenie zadania czy prywatne przyjemności. Teraz jednak pod wpływem szkarłatnego spojrzenia poczuł coś dziwnego.
     Odsunął się w drzwiach robiąc młodzieńcowi przejście i zanim je na powrót zamknął, rozejrzał się po korytarzu. Czysto, cicho i pusto. Byli tu chyba jedynymi gośćmi, mężczyzna nie wyczuwał niczyjej obecności poza nimi i znudzonym recepcjonistą.
  — Nic mi nie jest, to tylko draśnięcie. Nie musisz ni… — Zawahał się na moment. Spojrzenie Emmanuela robiło coś dziwnego z jego wnętrzem. Było to coś nowego i zaskakująco przyjemnego. Ciepłego. Raphael poruszył głową i westchnął cicho — W porządku, nie mam apteczki, a szkoda zakrwawić kolejne ubrania. — Stwierdził rzeczowo i zagarnął jasnowłosego zdrowym ramieniem, prowadząc go w stronę łóżka. Sam również na nim siadł, bokiem do niego, wystawiając ku niemu zranioną część ciała.
     Nawet na niego nie patrzył. Spojrzenie utkwił gdzieś przed sobą, gdzie podłoga łączyła się ze ścianą, a drugą dłoń wsunął pod poduszkę, gdzie znajdował się sztylet z poświęconym ostrzem. Zacisnął na nim palce gotów użyć go, gdyby Emmanuel wykonał nieodpowiedni ruch. Raphael bowiem nigdy nie pozwalał się dotknąć człowiekowi. Seks to nie to samo, choć i tak zazwyczaj był jedynym, który przejmował inicjatywę.
  — Możesz zaczynać — powiedział miękko wciąć nie zaszczycając chłopca nawet spojrzeniem.

Napotykając nieludzko jasne, chłodne tęczówki, znów poczuł się, jakby odpływał. Jakby został zmuszony do walki z tajemniczą siłą, próbującą zaciągnąć go wgłęb innego świata, do którego nie należał. Poczuł silne ukłucie, którego źródła nie potrafił sprecyzować. W jego wnętrzu coś zawirowało, w głowie zaszumiało i choć był to tylko krótki moment, wystarczył, by napełnić chłopca niepokojem. Z jakimś chaosem w głowie na chwilę tylko zjechał spojrzeniem ku odsłoniętej klatce piersiowej mężczyzny. Była tak samo idealnie wyrzeźbiona, jak idealnie prezentował się całokształt łowcy. Przez myśl Emmanuela przemknęło nawet, że niemożliwym jest, by stworzenie to nie miało nic wspólnego z Inkubami. Demonami miłości wabiącymi swym ciałem, szeptami, spojrzeniem, najdrobniejszymi gestami. Bowiem Emmanuel pragnął poddać się białowłosemu łowcy, choć ten nie raczył zrobić nic, by choć spróbować go uwieść. Być może siedemnastolatek sam tworzył własne sidła. Działo się z nim coś niezrozumiałego, niepokojącego i wykraczającego poza wszelkie jego doświadczenia. Był zaintrygowany i zaniepokojony jednocześnie. Pragnął czegoś, czego nie potrafił nazwać, lecz wiedział, że miało związek z łowcą. Dlaczego szukał u niego schronienia. Dlaczego pchał się wprost w ramiona śmierci, ku własnej, nieuchronnej zagładzie? Gdy wrócił lekko skonfundowanym spojrzeniem do chłodnej, szarej barwy obcych tęczówek, uzyskał choć ułamek odpowiedzi. Te oczy, ich wyraz... Sposób w jaki patrzyły, to co mogło się za nimi kryć... Chciał wiedzieć. Pragnął zagłębić się w nie bardziej, niż ktokolwiek kiedykolwiek miał okazję. Nie potrafił zrozumieć, skąd pojawiły się u niego tak niedorzeczne i niebezpieczne pragnienia. Poddawał się im jednak podświadomie z chwili na chwilę.
Nie komentując słów mężczyzny, gdy mu na to pozwolono, przekroczył próg pokoju, który w żaden sposób nie wyglądał lepiej od tego, w którym przyszło zatrzymać się Emmanuelowi. Jak mógłby jednak skupiać się na wystroju, choćby nawet zapierał dech w piersi, gdy miał przed sobą kogoś pokroju Adriena? Mężczyzna w niewytłumaczalny sposób pochłaniał obecnie każdy skrawek myśli Emmanuela, a sam chłopiec nie potrafił tego zwalczyć. Być może nawet nie chciał. Zdecydowanie wolał zajmować głowę Adrienem niż Doumą, choć obydwaj niezaprzeczalnie stanowili dla niego potężne zagrożenie.
Tylko na chwilę przymknął powieki, czując na sobie dużą, męską dłoń, której dotyku w żaden sposób nie tłamsiły przemoczone ubrania. Gdy tylko spróbował się wycofać, zwrócił na niego swe łanie oczęta, patrząc stanowczo i wymownie, choć z jakąś delikatną prośbą. Wiedział, że poskutkowało, nim jeszcze mężczyzna ostatecznie się zgodził. Obdarował go delikatnym, subtelnym uśmiechem, mającym odzwierciedlać aprobatę dla tej decyzji.
– To nie jest tylko draśnięcie – szepnął, gdy już oboje siedzieli, a on mógł w pełni podziwiać paskudną ranę, z której wciąż sączyła się krew. Wyciągnął dłoń w jej kierunku, lecz zawahał się. Ciało łowcy było napięte, a on sam nie wyglądał na kogoś, kto lubi być dotykany bez ostrzeżenia. Emmanuel ze swą wyuczoną delikatnością i idealnym wyczuciem zerknął spod powiek na twarz mężczyzny. W jego spojrzeniu czaiło się niewinne pytanie o przyzwolenie, a gdy tylko je usłyszał, nieśmiało zbliżył się mocniej. Sięgnął po środek dezynfekujący dostępny w apteczce i z wyjątkowym skupieniem począł obmywać rozległą ranę. Tylko kątem oka zerknął  na dłoń Adriena skrytą pod poduszką. Napięte mięśnie świadczyły o tym, że zaciska pięść. Czyżby zaciskał ją na czymś? Emmanuel przełknął nieco nerwowo ślinę, przypominając sobie o własnym położeniu. Igrał z ogniem. Odsunął jednak niepokojące myśli na bok, powracając spojrzeniem do głębokiego cięcia. Najdelikatniej jak tylko potrafił, zajmował się raną, z jakimś zamyśleniem wpatrując się w pokrywający skórę szkarłat.
Jego dłoń zadrżała, gdy przed oczyma stanął mu obraz, który pamiętał wyraźniej, niżby chciał. Krew, wszędzie krew. Rozcinane żyły, szkarłat tryskający z przeciętej tętnicy, duszność, smród, metaliczny posmak. Jeżeli było to możliwe, jego twarz stała się jeszcze bledsza niż zwykle.
Dopiero po kilku sekundach uświadomił sobie, że z dziwnym wyrazem i przestrachem w oczach wpatruje się w ranę, zamiast kontynuować opatrywanie. Jego dłoń wisiała w miejscu, podczas gdy gaza zdążyła przesiąknąć krwią. Odetchnął powoli, wymieniając ją i kontynuował. Udało mu się całkiem sprawnie pokryć ranę gazami, a potem sięgnął po bandaż. By obtoczyć nim ciało mężczyzny, musiał zbliżyć się mocniej. Czuł jego intensywny zapach, znów uderzyła w niego ta silna aura... Przez chwilę go otumaniło i trwał tak w jednej pozycji, przytulony do mężczyzny, z dłońmi trzymanymi za jego plecami w celu przekazania sobie bandaża. Szkarłatne tęczówki tępo wpatrywały się w klatkę, aż w końcu powoli, mozolnie przesunęły się po niej ku górze. Zatrzymały się dopiero, napotykając spojrzenie łowcy. Znów nie wiedział, co robi, znów nie potrafił znaleźć wyjaśnienia i nie zważał na to, jak dziwnie wygląda sposób, w jaki się zachowywał. Uchylił usta, jakby miał zamiar coś powiedzieć, jednak zamknął je zaraz, wbijając spojrzenie w pięknie wykrojone usta, które teraz znajdowały się tak blisko niego. Przypomniał sobie smak ledwie wyczuwalnego muśnięcia, którym te właśnie grzeszne usta uraczyły go kilkadziesiąt minut temu. Zapragnął sprowokować je do powtórki. Nie miał jednak na tyle śmiałości.
– Jesteś bardzo spięty – wymruczał w końcu gardłowo, niekoniecznie wiedząc co, i dlaczego mówi. Dłoń, która nie trzymała akurat białej rolki, przesunęła się po napiętym ramieniu łowcy. Tym, które kończyło się dłonią ukrytą pod poduszką. Chłopięce palce opuszkami smagały jasną, chłodną skórę, a szkarłatne oczy jakby bez celu, z przejmującą głębią i w hipnotycznym transie, spoczęły na jasnych tęczówkach łowcy.
Jego serce jakby na chwilę przestało bić. Coś było nie tak. Atmosfera, która wytworzyła się być może tylko w jego głowie... nie była normalna. Nie należała do tego świata. Nie była czymś, czego powinien doświadczać. Co się z nim działo?
Zastygł i nie potrafił wykonać żadnego ruchu, jakby faktycznie zapadł w hipnozę. Jednak obudził się z niej tak gwałtownie, jak wcześniej zatracił. Szybko spuścił wzrok, zabrał dłoń z ramienia mężczyzny i odsunął się nieco, przeciągając kolejną warstwę bandażu na przód.
– Opowiedz mi coś o sobie, proszę – wyszeptał, nie ważąc się unieść spojrzenia, które teraz wbijał w stopniowo pokrywaną bandażem ranę. – Czy jest więcej takich, jak ty? Egzorcystów? – Jego głos był cichy i spokojny. Delikatny niczym śpiew, choć niewątpliwie ludzki i wcale śpiewem nie był. Otoczył się grubą warstwą pozorów, samemu zaczynając mieć problem z odróżnieniem prawdziwych reakcji i odczuć od tych fałszywych. Było to jednak jego najmniejsze na tę chwilę zmartwienie.

     Obojczyki niczym rozłożone łabędzie skrzydła, biała, smukła szyja ukryta za kawałkiem materiału. Adrien widział siebie, zupełnie jakby stał obok i obserwował, jak pochyla się nad nim, jak z czcią bada każdy kawałek skóry. Jak zahacza palcami o wyspy ramion, jak zatapia się w jeziorach łokci. Jak spija smak z wąskich dolin wytyczanych przez przebijające się przez blada skórę smugi żył. Jak wraca, niespiesznie i z czcią, niemal nabożeństwem, jakby Emmanuel był aniołem… Jakby był…
     Nie, Raphael nie pamięta kim, ale ma wrażenie, że… wraca do zasnutych mgłą tęczówek i ust tak pogryzionych, że aż nabrzmiałych niczym pąk róży. Gdyby dotknął ich lekko swoimi, skosztowałby z pewnością najsłodszej na Ziemi krwi.
     Wzrok mężczyzny niemal pali. Wyżyna się na ciele, porównuje, bada i zagląda. Czego nie widzi na pierwszy rzut oka, to sobie wyobraża i jest pewien tylko jednego – jakkolwiek doskonałe nie byłyby jego wyobrażenia, nawet w połowie nie dorównują rzeczywistości. Nie pamięta, by reagował tak na kogokolwiek, ale nie może się oprzeć wrażeniu, że powinien to znać. Boli go kawałek lodu w lewej piersi, bolą go płuca, gdy próbuje oddychać, a ból jest tak namacalny i rzeczywisty, że zapomina na moment o ranie na ramieniu. Ta zresztą nie ułatwia niczego – to przez nie Emmanuel raz po raz zbliża się do niego. Jakby próbował opleść go ramionami. Jakby próbował otulić skrzydłami, ale cofa je, za każdym razem, gdy Raphael gotów jest złapać go w sidła. Skrępować i rzucić nim mocno o ziemię. Posiąść. W ten najbardziej z grzesznych i potępianych sposobów. Chcę się wedrzeć w niego, w tego pięknego chłopca, posiąść jego ciało i duszę. Chce nim zawładnąć nim zrobi to ktokolwiek inny i pragnienie to jest tak silne, że niemal nierzeczywiste.
     Raphael westchnął ciężko i spiął się jeszcze bardziej. Nie był nieśmiały i nie obawiał się tego ślicznego młodzieńca, wręcz przeciwnie. Z takim trudem panował nad sobą…
  — Hm? Egzorcystów? Więcej? — Przez moment nie wiedział, o czym Emmanuel mówił, dopiero po chwili przypomniał sobie własne kłamstwo. Tak, historyjka, bajeczka, którą sprzedał naiwnemu śmiertelnikowi zamiast, jak zwykle, wyczyścić mu pamięć. Chłopiec znów był blisko, znów go dotykał.
      Wystarczyło Raphaelowi wykonać jeden gest i po sprawie. W dalszym ciągu jednak nie zdecydował się na to. Nie chciał, by on o tym zapomniał. By zapomniał o nim. By zapomniał co zrobił. Jak pozbawił istnienia demona, jak odesłał go do piekieł, jak musnął emmanuelowe usta swoimi, jak te słodko pachniały i… Boże. Raphael stąpał po kruchym lodzie. Co gorsza upadek nie groził jedynie jemu, a jednak w żaden sposób mu to nie przeszkadzało. Altruizm kończył się w miejscu, gdzie zderzał się z nieopanowanym i nienazwanym pragnieniem.
  — Nie ma ich wielu… Paru —odkaszlnął spoglądając na swoją ranę. Świeżo nałożony opatrunek nasiąkał krwią szybciej, niż Emmanuel nadążał owijać kolejną warstwę. Był trochę zły na siebie, że nie potrafi prowadzić rozmowy, ale to nie było jego specjalnością; rzadko mówił, nigdy nie opowiadał. Cisza była krępująca, ale Raphael lubił dźwięk przeplatających się z sobą oddechów. Ze zniecierpliwieniem pozwolił się opatrzyć do końca, po czym złapał smukłe nadgarstki w delikatne, acz nadspodziewanie silne i zdecydowane dłonie. Emmanuel, nim zdołał się spostrzec, został wciśnięty głębiej na łóżko, oparty o ścianę, a Raphael pochylał się nad nim niczym drapieżnik, z kolanem między jego nogami, palcami odcinając dłoniom dopływ krwi.
  — Baardzo cię proszę, Emmanuelu, nie zadawaj pytań, na które nie chcesz znać odpowiedzi — Oczy Łowcy znów jarzyły się na czerwono w ten szczególny sposób, co na pustej, zalanej deszczem ulicy. I tym razem ich moc była skumulowana na jasnowłosej istocie.
Tak znajomy.
  — Powiedz raczej co ty tutaj robisz. I powiedz, dlaczego nie miałbym wezwać policji, by zajęła się nieletnim uciekinierem — szepnął wciąż pozostając w tej samej pozycji, ba, przybliżył się jeszcze bardziej, niebezpiecznie zbliżając twarz do szyi chłopca. Długie, białe włosy wodospadami opadały na pościel, na kolana i ramiona.
Raphael poluzował uścisk po dłuższej chwili, widząc, że nadgarstki zaczynają nabierać sinej barwy. Ściemniało się. To był… taki ciężki dzień.
  — Dziękuję za pomoc, Emmanuelu. Ale na przyszłość… mógłbym być zwykłym mordercą, a ty swym aktem dobroduszności stałbyś się moim wspólnikiem. Albo… ofiarą.
Ofiarą.
Zabrzmiało złowróżbnie.  
Zabita gwoździami okiennica obskurnego hotelu otworzyła się nagle wpuszczając do pogrążonego w półmroku pokoju silny podmuch wiatru. Pachniało… spalenizną.
Choć Raphael nazywał to… odorem śmierci.
  — Wyjdziemy dziś wieczorem. Zjemy coś. — Postanowił wstając zwinnie z łóżka i naciągając na siebie czystą koszulę.