Nightcall

- Nie chodziło mi o to – wyprostował, a przynajmniej spróbował, spinając się nieco. Mimowolnie. Ledwo zauważalnie, ale jednak. Generalnie potrafił przebrnąć przez wywiady, stresujące i ciężkie sytuacje, bez większych oznak stresu czy nerwów, ale były momenty i tematy, gdzie cała jego swobodna postawa uginała się i załamywała. Gdzie powstawały pęknięcia i rysy, niszczące fasadę spokoju i humoru. – Nie sądzę abyś to zepsuł. Nie ma tutaj nawet niczego do psucia.
Nastąpiła chwila ciszy, zanim nie zastukał palcem o kubek. Nie tak to miało brzmieć, nie tak… Ogólnie. Nie jakby próbował wbić mu szpilę na milion sposobów, zwyczajnie próbują być uprzejmym. Miłym. Łagodnym.
Boże. Normalnie taki był, nie wiedział co w niego wstępowało momentami. Nie zdążył jednak otworzyć jadaczkę i przeprosić, bo naprawdę nie chciał tworzyć problemów przed tym jak mieli się niemalże pieprzyc na planie, całować, ocierać, podrywać. Być. Nie zdążył, bo obok nich pojawił się kelner, stawiając na ladzie wino. Wysokiej jakości, całkiem dobre, francuskie. James znał je bardzo dobrze, pamiętając jego smak, tę odrobinę cierpkości, a jednocześnie łagodną słodycz, tworzące lekkie wino, pasujące niemalże do wszystkiego. W tym również samotnych nocy, wypalanych fajek i zgaszonych świateł.
Znał je bardzo dobrze, bo w pewnym momencie pił go zdecydowanie za dużo i za często, budząc się następnego dnia z bólem głowy, kacem moralnym i obietnicą nie powtarzania tego nigdy więcej. A przynajmniej bez porządnej okazji, bo tego jednego wieczoru zdecydowanie wypił więcej niż powinien. Prawdopodobnie gdyby wtedy nie wybrał numeru Doriana, gdyby nie opanował się w ostatnim momencie, rozłączając się po dwóch sygnałach zanim ten odebrał, to dalej by je pił. Dalej by mu smakowało.
Dalej kojarzyło się z czymś przyjemnym, zamiast kolejną próbą zmycia z siebie wszystkiego odnośnie Doriana.
Dłoń nagle znalazła się na niego, wybudzając go, a tuz po tym coś błysnęło i rozniósł się znajomy dźwięk spękanego szkła. Odruchowo próbował sięgnąć dłonią po butelkę, ale jedyne co dostał to parę kropel na palce oraz odłamki, odbijające się od jego dłoni. Wybity z myśli, dalej jeszcze nie do końca obecny, ale wystarczająco, aby podnieść się i złapać Doriana za barki, przyciągając go do siebie. Niemalże od razu wykrzywiając wargi, bo to był kolejny odruch z wielu, zdobyty podczas imprez, gdy ten był zaczepiany albo sam zaczepiał. Kiedy James pojawiał się przy jego boku, niczym rycerz w zbroi, zgarniając go nieco dla siebie, a nieco broniąc. Wszystkiego po trochu.
- Dorian – jego głos był miękki, jeszcze miększy niż zwykle, co tez było cholernym nawykiem. Programowaniem w jego mózgu i ciele, kiedy specjalnie przeciągał strunę i próbował specjalnie spróbować drugą osobę. Zasłaniając nieco sobą chłopaka, a jednocześnie zawisając na nim w ten luźny sposób. Brakowało tylko pytania „jakiś problem?” które wisiało między nimi. – To nie jest żaden dowód na to, ze piłeś – powiedział, podnosząc wzrok na mężczyznę. Zsuwając mimowolnie dłoń po plecach Doriana w czasie mówienia. – Dostaliśmy prezent od restauracji, tak samo jak on dostanie premię od swojego szefa, a od Twojego agenta pismo do sądu o próbę zniesławienia, nachodzenie i parę innych rzeczy – poklepał go po plecach niezgrabnie, zanim nie wyszedł już totalnie przed Vane’a, zasłaniając go sobą. – A tuz po tym ode mnie. Ale myślę, ze możemy się dogadać w inny sposób. Zajmę się tym – rzucił do niego przez ramię, zerkając na jego rękaw. Który był nieco w winie. – Łazienka – podbródkiem wskazał na plamy.
Ignorując to, ze właśnie wychodzili na przyjaciół albo kogoś więcej. Oficjalne jednak… Znali się. „Przyjaźnili” jak to powiedział ostatnio.

Odetchnął.
Powoli wypuścił powietrze, próbując uspokoić swoje dudniące w uszach serce wraz z krwią. Dudniące i szumiące, tłumiące nieco słowa mężczyzny, który grzecznie się wytłumaczył. Rzucając mu spłoszone spojrzenie, kuląc się w sobie i kasując zdjęcie. Sprowadzając tą spektakularną scenę do niczego innego jak groteskowego wybuchu. Drobiazgu, który jak zwykle wywiódł ich na manowce.
Niepotrzebne zamieszanie, po którym trzeba było posprzątać. I skoro Dorian ogarniał siebie, Jamesowi zostało zajęcie się resztą - przeproszenie gości, obsługi i zapewnienie, że zapłaci za wszystko. Mieli szczęście, że właściciel był miłym panem, miejscowym, którego syn namówił na ten biznes (i wyjechał z żoną na wakacje, cwane).
To wymagało czasu. Te rozmowy o niczym, dosłownie czyste, bezsensowne paplanie.  Kiedyś James nienawidził tych rozmów, nic nie wprowadzających, nie zmieniających, będących jedynie czymś co zabierało mu czas, a teraz stał się nierozłączną częścią ich. Nie tylko potrafił je kontynuować, ale i rozpoczynać. Jego urok osobisty nabierał innego znaczenia. Zmieniał się, był płynny i w tym momencie bardziej... Gwiazdorski niż kiedykolwiek.
Dorian miał dość czasu na pięciokrotne przepranie koszuli i dziesięciokrotne wysuszenie jej. Dość czasu na ucieczkę przecznicę dalej, gdyby w łazience znajdywało się okno przez które dałby się radę przecisnąć. Zabawne. Jeszcze parę lat temu nie tylko Dorian uciekał w ten sposób, a oni obaj, byleby szybciej wyjść z imprezy, znaleźć się sami. Zachłannymi dłońmi już w korytarzach próbując po siebie sięgać, aby w końcu dopaść się zza zamkniętymi drzwiami w małej kawalerce z materacem w rogu pomieszczenia i dwoma brudnymi kubkami po porannej kawie na blacie. To miało swój urok. W jakiś pokręcony sposób było wszystkim czego chcieli i czego potrzebowali, zamknięci w tej jednodniowej rzeczywistości.
Dorian miał dość czasu, aby zwątpić i wyjść z miną zbitego psa, oczywiście pod przykrywką tego cholernego arystokraty, którego miał wypisanego na twarzy. Zanim jednak odnalazł wzrokiem Jamesa, ten złapał go za nadgarstek i pociągnął w stronę wejścia dla pracowników. Przeciągając go przez kuchnię, zaplecze i na tyły restauracji, puszczając dopiero tam. Wsuwając od razu dłonie do swojej kurtki, pochylając głowę, kuląc się nieco. Odruchowo, zanim nie wyprostował ramion. Był wręcz zaprogramowany na to. Na swoją głupotę w byciu dotykalskim, następnie odrobinę skruchy i w końcu odwagę, gdy próbował to jakoś wziąć na siebie. Przyjąć na klatę. Trochę w męskim stylu samca alfa, a trochę skromnego bohatera.
- Przepraszam - za łapanie cię, szarpanie. Za nie przyjście. Ale nie za zostawienie cię samego, wtedy gdy potrzebował, nie za wybranie siebie, zamiast ich. Nie za podanie Dorianowi rozpałki, za pomocą której puścił wszystko z dymem. To było lekkie i ulotne, dosłownie jak przeprosiny, gdy wpadniesz na kogoś w sklepie albo gdy się potkniesz. Nie takie, gdy realnie, z głębi swojego serca żałujesz. - Przed restauracją pojawił się prawdziwy reporter. Ktoś z klientów musiał go wezwać, prawdopodobnie fan tego beznadziejnego wina - wykrzywił lekko wargę, w teatralnej pogardzie, bo chociaż wina nie były złe, tak on dalej... Wolał piwo. To Dorian był z tych lepszych sfer. Mający lepszy gust, lubiący coś poza browarem, telewizją i kanapą. Wspinaniem się po górach, próbowaniem regionalnych, tanich potraw, spaniem pod namiotem. - I nie broń go. Oboje wiemy, że francuskie wino z piwnicy... - zamknął się w porę, bo wspomnienie włamania się do piwnicy jednego z Doriana wujków, robiąc mu nieco na złość, a nieco dobrze dla samych siebie było... Nie powinni wracać do wspomnień. Tu i teraz, James, skup się. - W każdym razie odprowadzę cię - bez żadnego samochodu, bez ich ochrony. Bez niczego. Tylko oni. Sam nie wiedział co o tym jeszcze myślał. - Co jest ryzykowne, bo nie wiem gdzie śpisz, ale... - zaśmiał się krótko, cicho, próbując jakoś rozładować atmosferę. - Nie zaszkodzi nieco spalić tej porannej kawy. A potem paru kilogramów mięśni. Wiesz co powiedział mi asystent kamerzysty? - spojrzał na niego, odwracając się tyłem do drogi, a przodem do niego. - Że wyglądam jak gwiazda porno - mówili też, że jest za masywny i że wygląda jak z photoshopa. - I wtedy... - zaśmiał się. - Pamiętasz Luca? Tego kamerzysty, który proponował, że nas nagra kiedyś? - to była jedna z niewielu osób, którzy o nich wiedzieli. Dosłownie czystym przypadkiem facet się dowiedział, a potem psychol rzucał takimi tekstami na prawo i lewo testując jego cierpliwość.

- Ale naprawdę… Nie sądziłem, ze kiedyś do tego dojdzie – pokręcił głową, bo kiedyś było kiedyś. Mniej lub bardziej zamkniętym etapem, niekiedy oddalonym mile od rzeczywistości i teraźniejszości. Tak myślał wobec niektórych wykroczeń i wyskoków, tak myślał wobec męsko-męskich spraw. Związków. Filmów. Jakoś nigdy do głowy mu nie przyszło, ze znajdzie w tym miejscu, gdzie będzie udawał geja, a właściwie… Udawał kogoś kto jest gejem, jednocześnie udając, ze sam nim nie jest. Skomplikowane. Absurdalne.
Kłamliwe.
I jak nie lubił kłamać, tak teraz nie wiedział czy poradzi sobie mówiąc jedynie prawdę.
- Hasło? – uniósł lekko brew, wsuwając mocniej dłonie do kieszeni, bujając się nieco niczym pięciolatek przyłapany na gorącym uczynku, niespokojny, bądź butny chłopiec, mający to złudne wrażenie, ze trzymał w garści cały świat. – Jak… Czerwony? – zażartował nieco, nie mogąc się powstrzymać. Jego skojarzenie było jasne i klarowne, nie wymagało żadnych wyjaśnień ani uzasadnień. – Albo cokolwiek innego. Nie kręci mnie BDSM, ale nie wiem jak zareaguje przy tej scenie, więc może postawmy na coś bardziej neutralnego – wyjrzał ponad jego ramieniem na ulicę, szukając sklepu o którym ten mówił, oblizując szybko wargi. Nawet nie wahając się specjalnie, zanim nie kiwnął głową. – Może „rugby”? Najgorsza gra świata, nie wiem co może zepsuć drugiej stronie bardziej nastrój niż to – próbując jakoś zmienić temat, nadać mu lżejszy charakter, mógł nieco spłycać problem. Omijać go. Teraz bardziej specjalnie niż nie, czując się dziwnie – nieswojo, źle w swoim własnym ciele – gdy poruszali takie tematy. Gdy poruszali coś, co naprawdę miało prawo się zdarzyć, co było bardzo możliwe, bo samo wspomnienie zgrabnych pośladków, szczupłych ud i długich palców, było czymś co prześladowało go przez lata. Co czasami… Co czasami było bardzo złe, a czasami tragiczne.
Gdyby Dorian tylko wiedział o tym co James robił z jego wizerunkiem. Gdyby wiedział w jakich momentach przypominał go sobie, w jakich momentach wpadał na niego.
Gdyby tylko wiedział jak wiele razy James dochodził z kimś innym, życząc sobie bycia z nim. Wyobrażając to sobie, przypominając, czując.
Momentami sam sobą był obrzydzony.
- Następnym razem mnie zaprosisz na kawę – przerwał mu, ruszając wzdłuż ulicy, podnosząc twarz w stronę nieba. Pokazując mu idealnie zarysowaną szczękę, świetny profil i szeroką klatkę piersiową. Pokazując mu wszystko to, co Dorian mógł mieć (co miał), a po co teraz nie miał jak sięgnąć.
Pozornie.
Pozornie trzymając dystans, tą fasadę niedostępności. Pozornie będąc kilometry dalej. Pozornie udając, ze mu nie zależy.
- I powinieneś kupić sobie jakieś owoce – dodał, wchodząc do sklepu. Właściwie wrzucają mu parę sztuk oraz lizaka dla siebie, pozwalając im krążyć między alejkami. Zbierać przypadkowe produkty, jak i te, które były konieczne, przy kasie odruchowo sięgając po swój portfel i kartę, ręką odsuwając rękę Doriana. Będąc dżentelmenem od siedmiu boleści.

Łapanie nowych zwyczajów, tych dobrych, nigdy nie było mocną stroną Vane’a.
Wiedział to James (jeden i drugi), wiedzieli to jego znajomi, rodzina. Cały świat. Nigdy to nie było żadną tajemnicą, ta destruktywna strona chłopaka, na którą ten przeważnie dobrowolnie się zgadzał. Opuszczając głową, pozwalając decydować za siebie w wyborze diety, ubioru, filmu czy chłopaka. Pozwalając traktować siebie jak dziecko, przeprowadzić przez świat jakby tak właśnie miało być.  
Jakby wszystko, łącznie z nim, było na swoim miejscu.
James wsunął dłoń do kieszeni, w drugiej trzymając koszyk. Udając zainteresowanego sklepem, jego artykułami i swoim otoczeniem, jednak wzrokiem sięgając dużo dalej. Przyglądając się szarpaninie, opuszczonej głowie, czystej, prawdziwej i tak obrzydliwie szczerej skrusze.  Jakby nie miał prawa wychodzić poza bezpieczny obszar, jakby właśnie zerwał się ze smyczy. Jakby powinien być w zasięgu ręki inaczej mogąc zrobić sobie krzywdę.
Prawdopodobnie drugi James był właśnie jego ostoją. Katem i kochankiem w jednym. Wciskając swoje dobre chęci, swoje wielkie serce i plany, domagając się w zamian wyrozumiałości, bo przecież to wszystko było dla Doriana. Bo przecież mógł mu dać cały świat, ale ta suka musiała mu okazać nieco wiary i szacunku. Zaufania.
Odwrócił się, przełykając gulę w gardle. Wiedząc – mając ogromną, ślepą i naiwną nadzieję – ze to tylko jego przypuszczenia i wyobrażenia. Prosta nadinterpretacja sceny.
Bo przecież Dorian nigdy by do tego nie dopuścił.
Co nie zmieniało faktu, ze jego lekkie zainteresowanie (Dorian był w końcu jego byłym chłopakiem i starym przyjacielem), przerodziło się w lekką obsesję. Powinien wiedzieć jak to się może skończyć, już kiedy obserwował ich w sklepie, ale ta myśl umknęła mu gdzieś pomiędzy „wykorzystywanie” i „uzależnienie”. Tymczasem teraz, obserwując ich z boku, zastanawiał się czy to była chwilowa słabość, utrata kontroli nad nerwami, czy szanowny pan James dopracował udawanie do perfekcji.
Jako aktor powinien wiedzieć gdzie się kończyło udawanie a zaczynały prawdziwe emocje, ale po tylu latach jego wrażliwość (a raczej brak) nie pozwalała sięgnąć dalej niż wczuwanie się w rolę.
Być może dlatego nie wiedział jakie konkretnie uczucia pojawiały się na twarzy agenta Doriana. Był sztywny, może nieco niezadowolony, ale nie wydawał się zły. Nie wydawał się zazdrosny, kiedy James właśnie zaciskałby szczęki i walczył z własnym odruchem wstawienia się między Doriana, a… Racja. A jego samego.
Co oznaczało, ze wypadało przejść do działania. Oddania wody Adriannie, która wyjątkowo nie wykrzywiała warg na takie traktowanie (naprawdę aż tak dziwnie się zachowywał?), wejście na scenę powstrzymanie odruchu przeczesania włosów. Byli w świetle reflektorów, pośrodku jakiejś głupiej scenerii jego biura, z ekipą czekającą na ich ruch, wyłapującą każde potknięcie, aby mogli odgrywać to raz za razem, dopóki wszyscy nie będą usatysfakcjonowani.
Emocje. Cały film kręci się wokół pokazania człowieka zakochanego, samotnego, nieszczęśliwego i chorego z obsesji. Widzimy jak ktoś nie może pogodzić się sam ze sobą, a jednocześnie nie potrafi odpuścić. To jak kochanie ptaków i budowanie im klatek.
- Uwaga! – głos Andersa, tego samego, który tyle gadał podczas ostatniego wywiadu rozbrzmiał wśród innych, uciszając ciche szepty. – Akcja!
James przesunął palcami wzdłuż biurka, powtarzając czynność, którą ostatnio przerwali, okrążając mebel. Naprawdę duży i ciężki mebel (nie mogli wybrać mniejszego? Czuł się jakby szedł wieczność), czując jak emocje się w nim kumulują, zanim nie dał im nieco ujścia, pochylając się do przodu, opierając dłonie o fotel w którym siedział Dorian, przysuwając go do siebie siłowo. Zbliżając ich twarze do siebie.  
- I co jeśli nie chcę? – co jeśli nie chciał tego zostawiać, jeśli nie chciał być grzeczny, jeśli nie chciał siedzieć w biurze i trzymać rąk z dala od Doriana. – Chcę ciebie – i będzie go miał. Bo taką postać grał. Bo taki był w życiu. Bo gdzieś granice się zamazały, a cechy obojga zlały, kiedy pochylił się, wypuszczając falę pożądania, która trawiła postać od tygodni. Tą całą tęsknotę i niecierpliwość przelał w pocałunek, a jeśli dał nieco za dużo siebie… To kto mógł go winić?
Nikt nie wiedział o tym poza nim samym. I Dorianem.

Cholera. To nie tak miało być. To nie tak powinno się zacząć, nie mówiąc o samym zakończeniu. Zakończeniu pocałunku, nie niczego innego, chociaż James nie pogardził by też każdym innym zakończeniem, w tym lepszym i mocniejszym wydaniu. W jakimkolwiek wydaniu, podpowiedział cichy głos z tyłu jego głowy. Podświadomość. Pragnienie. Zapewne nie z głowy, a z jego podbrzusza. Prosto z jego półtwardego kutasa, którego dyskretnie poprawił, bo nikt nie musiał wiedzieć, że reagował jak pies Pawłowa, zaprogramowany na dotyk Doriana.
Pocałunki. Same w sobie, przeklęte, pocałunki. Nawet jeśli dobre (naprawdę dobre) to były dalej tylko pocałunki. Nie powinien tak reagować. Nie miał 19 lat, nie był napalonym nastolatkiem, który myślał najpierw penisem, a potem resztą ciała. Nie był tą samą osobą, którą zostawił daleko za sobą (wraz z Dorianem i jego pocałunkami), a jednak dalej reagował na to wszystko.
Odwrócił się w stronę ludzi, przecierając przegubem usta, wycierając z kącików warg resztki śliny, pozornie pozbywając się namacalnego dowodu złamania nie jednej, a paru obietnic, które wymógł sam na sobie. Pozbywając się tego, co było widoczne dla innych, jednak dla samego siebie nie wytarł dłoni. Nie wypił niczego. Pozostawiając smak do końca dnia, będąc w środku małym, brzydkim perwersem, którego ukrywał przed światem. Którego ukrywał tak jak wszyscy swoje zboczenia, zamykając w skrzynce, owijając łańcuchami, chowając w skrytce pod dywanem. Zamknięty. Bezpieczny. Nieistniejący.
I to, tak jak wszystkie te sekrety trzymane w cieniu, w końcu musiało się wydostać.
- Powinniśmy pogadać – dziesiąta w nocy, telefon z recepcji, bo James nie miał nawet jego cholernego numeru. Nie wiedział gdzie spał, nie wiedział, gdzie się kierować. Nie wiedział jak nie trafić na jego agenta, a jednocześnie doskonale wiedział, że mógł na niego trafić. Unikał tego, a jednocześnie czekał. Co oznaczało, że prawdopodobnie powinien iść do łóżka, zanim stać przy wysokim kontuarze, opierając się luźno łokciem o blat, mrugając okiem do recepcjonistki, bo przecież wszystko było w porządku. Bo przecież wcale nie dzwonił do swojego byłego z którym przez cały dzień kręcił scenę pocałunku, bo wcale nie mieli się trzymać od siebie z daleka, bo wcale cały świat nie patrzył na nich. Bo wcale lekko nie przeciągał słów, nie zmiękczał ich na końcówkach, w tej uroczej manierze po paru głębszych. – Myślisz, że będziesz wolny za kwadrans? W restauracji. Będę czekać – rozłączył się, podając telefon kobiecie, dziękując jej ładnie, zanim nie skierował się na górę. Wracając na najwyższe piętro, aby oboje mogli zachwycać się (dla odmiany) widokiem, a nie sobą.
Brzydkie kłamstwo.
Doskonale wiedział, że nie będzie patrzył na nic poza samym Dorianem.

Kiwnął głową. Kiwnął nią, bo doskonale wiedział o mężczyźnie czekającym na dole na Doriana. Prawdopodobnie w łóżku albo pod prysznicem, może pracującego. Może siedzącego na kanapie, z laptopem na kolanach i okularami na nosie, zerkającego czasami w stronę drzwi, czekającego na niego. Tak bardzo domowego i intymnego, tak bardzo swojskiego, że James nie chciał nawet o tym myśleć. Kiwnął nią, a jednocześnie ruchem ręki zaprosił go do środka. Pokazując jeden z mniejszych stolików, tuż przy samej barierce, który zajął dwie godziny temu zastanawiając się, rozważając, wyobrażając i myśląc tak intensywnie, że w końcu musiał coś zrobić.
Więc zrobił najgłupszą rzecz z możliwych – ściągnął na to pieprzone piętro obiekt swojej małej obsesji.
Zgrabne zagranie, Adler. Powinien za nie dostać kolejną nagrodę, tym razem największego głupca w historii.
Jedno jednak trzeba było mu przyznać – miał odwagę poprowadzić to dalej, jakby widok Doriana go nie wytrącił. Jakby doskonale wiedział co robił, kontrolował sytuacje, kiedy w głowie miał jedną wielką pustkę.
Znowu się na niego zagapił.
I know I stand in Line until you think you have the time to spend an evening with me
- Myślałem, że przyszedłeś tutaj już wcześniej. Pięknie tutaj jest. Pasujesz do tego wnętrza – Jezu, praktycznie zamknął oczy, nie wierząc, że to powiedział. Pasował do wystroju, do klimatycznego oświetlania, do widoku i do tej cholernej piosenki, która poleciała w tle. James właśnie startował do kolejnej nagrody za głupotę.
And if we go someplace to Dance I know that there’s a Chance You won’t be leaving with me
Sięgnął po szklankę, wypijając połowę swojej wody z cytryną, nie próbując udawać, że wcale wcześniej nie wypił trzech szkockich, ale mając na tyle kultury i szacunku do Doriana, aby nie pić przy nim alkoholu. Próbować go nie korcić. Nie wystawiać na próbę. Zamiast tego siebie wystawiając siebie jak na tacy.
Then afterwards we drop into a quiet little place and have a drink or two, and then I go and spoil it All by saying something stupid
To było okropne. Te wszystkie rzeczy, których nie mogli dzielić. Pokój był wypełniony konwersacją, której nie mogli mieć.
… And then I go and spoil it All By saying something stupid Like I love you
- Wiem, że nie będziemy się przyjaźnić. Wiem, że już teraz nie jesteśmy przyjaciółmi, wiem, że lepiej ci z osobami, których nie znasz. Teraz jesteśmy praktycznie nieznajomymi, więc może…? – oparł się łokciami o blat, pochylając w jego stronę. Otoczeni półmrokiem, tajemnicą, pragnieniem i Frankiem Sinatrą. - Czy to, że chcę się z Tobą pieprzyć czyni to wszystko niezręcznym? Mogę to źle interpretować, ale Ty też to czułeś. Na planie. Nie kłam.

J E G O J A M E S.
Dorian miał to wręcz wypalone na skórze. W formie słabego, ledwo widocznego znamienia, stworzonego czymś, co miało być powłoką. Pozorną przynależnością. James stąd czuł zapach nieco mocniejszych perfum, piżmowych, stworzonych dla facetów zdecydowanie, po 40, którzy osiągnęli sukces i chełbili się tym na prawo i lewo. Którzy jeździli volvo, nosili Wellingtona na przegubie, ubierali garnitur do kawiarni. Wierzcie mu, James naprawdę wiedział, że Dorian był zajęty. Ale wiedział też, że w jego ruchach brakowało tej prawdziwej przynależności. Tego brzydkiego zaklepania, zapachu nie Burberry, a drugim mężczyzną. Jego skórą, żelem do golenia, ulubionym sokiem. Gdyby Dorian naprawdę był w tym związku tak głęboko, James by to wiedział. By to czuł. By to miał na samym początku - napisanymi wielkimi, czerwonymi literami - zamiast na samym tyle. Gdzieś w odmętach świadomości.
Podziękował za alkohol, nie traktując tego, jako podpuszczenia. Parę głębszych nie zwalało go z nóg, ale wystarczyło, aby jego wnętrze wypełniło ciepło. I chociaż nie obawiał się akcji poalkoholowych, tak dalej wolał się trzymać bardziej w ryzach.
Nie po to, aby unikać swoich następnych ruchów, ale aby grać odpowiednimi kartami.
Uśmiechnął się kącikiem ust, przeciwko sobie, widząc jego zaskoczenie. Oczywiście, że Dorian nie spodziewał się takiej bezpośredniości. Za to prawdopodobnie podchodów, urwanych zdań, ogólnej niezgrabności. Kiedyś, parę lat temu, James nie czekałby na przyzwolenie tylko go pocałował, teraz, bawił się bardziej w rozmowy i zapytania. Tak, aby oboje stali na tym samym poziomie. Tak, aby oboje wyrazili na to zgodę. Był wręcz przewrażliwiony na tym punkcie, jeśli chodziło o Doriana. Tak jak na każdym innym, który dotyczył chłopaka.
Podniósł się, kierując z nim na bok, w cień. Tam, gdzie byli pozornie niewidocznie, zasłonięci i odcięci od świata. Tam, gdzie mogli rozmawiać na tematy, których nie powinni poruszać.
Jezu, oboje byli z kimś, a jednak właśnie James odruchowo sięgał ręką do jego biodra, wyczuwając pod palcami kości, próbując się pochylić, próbując go pocałować, gdyby nie ręka na jego torsie.
- Jestem pewien - powtórzył, jakby to miało jakieś znaczenie. Może i miało, może nie. To do Doriana należała ostatnia decyzja. Tak samo jak to, że trzymali jednak jakiś dystans, co było dobre. Bardzo dobre. Bezpieczne. James wziął głęboki oddech, próbując stanąć pewniej na nogach w tej sytuacji i w otoczeniu, odzyskać równowagę. - Chcę się z Tobą pieprzyć. I wiem co z tym zrobić, musisz mi tylko pozwolić zabrać się na dół, rozebrać i dalej będę wiedział co z Tobą zrobić. Wiesz o tym. Tak samo jak to, że masz wrażliwe uda, nie jesteś delikatny i nie lubisz dotyku na swoich żebrach. Powiedz tylko słowo. Jedno słowo.

To było gorzkie. Rozlewało się po jego wnętrzu niczym coś gorzkiego, niekoniecznie wykrzywiającego wargi, ale nieprzyjemnego. Niesmacznego. Czegoś, co wolałoby się uniknąć, ale co miało prawo nastąpić. Bo w gruncie rzeczy James spodziewał się podobnej odpowiedzi. W gruncie rzeczy… W gruncie rzeczy naprawdę dobrze znał starego Doriana. I chociaż na pierwszy rzut oka ten tutaj wydawał się starszy, bardziej dojrzały i ostrożny, tak dalej gdzieś w środku był tym 19-latkiem, który biegł przed siebie, wyprzedzając wszystkich i wszystko.
Sięgnął palcami po szklankę z wodą, przełykając gulę w gardle, przełykając tą gorycz i żal, do którego nie miał prawa. Który był nieuzasadniony, a jednak prawdziwy. Namacalny. Przełykając porażkę i swoją dumę, bo nie o to tutaj chodziło. Przełykając odruch i ochotę sięgnięcia po papierosa, a jednocześnie złapania Doriana za kark i przyciągnięcia go do siebie. Zajmując swoje zdradzieckie dłonie.
Przełykając ochotę powiedzenia paru słów, bo Dorian wcale nie musiał słyszeć, że tak, trzepał sobie do niego. Że pamiętał jego ciało tak dobrze, tak dokładnie, żeby odtworzyć je z pamięci w środku nocy, podczas dzikiego seksu. Że dalej pamiętał jego zapach i smak.
Kolejne łyki wody, bo wraz goryczą, pojawiła się ochota odpowiedzeniem atakiem na atak. Woda jednak była czymś niewystarczającym, aby go skutecznie zamknąć.
Woda, powietrze i przestrzeń, której Dorian potrzebował, uciekając od niego (z nim) pod barierki. Pewne granice były przekroczone, a on nie miał zwyczaju się wycofywać. Nie radykalnie, nie z podkulonym ogonem i wrażeniem, że sięgał po coś, do czego nie miał prawa.  
- Powiedziałeś mu, że go kochasz? Bo kochasz go, co? Masz to na myśli, zamiast odpowiedzi na sprośności, które ci mówi. Na to, że jesteś gorący i seksowny. Na to, że kiedyś miałeś ciarki na jego słowa. Na to, że zawsze ci to pomoże – pochylił się w jego stronę, ale Dorian po raz kolejny uciekł do niego, odwracając się tyłem. Drażniąc, ale nie oddając. Sprawdzając, testując i prowokując. Czekając, aż ktoś popełni błąd, interesując się za bardzo i intensywnie, czekając na ten jeden krok za dużo, aby zacząć pluć jadem, a potem znudzić się. – Bo przecież ci pomoże. Zawsze ci pomagało, ze mną szczególnie – wyprostowany, cofnął się. Pozwalając mu się domyślić, że mówił o ich kłótniach, o tych nieskładnie wykrzyczanych zdaniach z „kocham Cię”. O tym, jak oboje potrafili użyć tego jako tarczy, a jednocześnie broni. A potem jak oboje potrafili zamienić to na miękkie wyznanie, wyszeptane na ucho.
Widok jego pleców zapewne nie był tym co Dorian chciał oglądać. Ale z drugiej strony był czymś lepszym niż jego śmiechem, odpowiedzią na żarty innych. Niż zapachem, gdy stali obok, gdy James zdecydowanie przechodził bliżej niż powinien, gdy nie pilnował się tak sztywno dystansu między nimi. Pozornie rozluźniając się, pozornie wcale nie polując. Pozornie nie mając oczu tylko na Doriana.

- Twoimi czy moimi? – wypluł z siebie, zanim zdążył się powstrzymać, bo widocznie tyle lat powierzchownego zachowywania spokoju, dalej nie wpłynęło na jego temperament. Kurwa. Nie powinien tego mówić. Nie miał prawa tego mówić, nie kiedy to on podjął decyzję. Kiedy go zostawił, niszcząc wszystko co zbudowali, nawet jeśli nie było to nic pewnego czy stałego, to było ich. To byli oni.
Nie był tym rodzajem faceta, co wchodził do życia innych z brudnymi butami, kłamstwami i bajkami, dając poczucie bezpieczeństwa, aby je nagle zabrać. Tylko dlatego, ze mógł.
Nie był. Nie mógł być.
A jednak właśnie, mimo wszystko, się staczał do niego.
Po cholerę przyszedł? Powiedział mu! Powiedział mu to i mógł mu powiedzieć o wiele, wiele więcej. Przez krótką chwilę przez jego twarz przebiegł znajomy impuls, znajome wykrzywienie i powaga, kiedy naprawdę miał dużo do powiedzenia. Kiedy miał tyle do wyrzygania z siebie, że nawet Dorian nie zdołałby tego udźwignąć z całym swoim dramatem, płakaniem i upadaniem do rynsztoku.
Ale zdołał udźwignąć ciężar swojego agenta na sobie, oddając się każdej nocy za swoją pieprzoną karierę, więc może wcale nie był taki delikatny.
Mógł być naprawdę okrutny. Wiedział to on sam, wiedział to Dorian, ale nie wiedział tego świat.
Odwrót był najlepszym wyjściem. Najlepszym, bo albo by się zabili, albo zaczęli pieprzyć, w zależności od scenariusza. I której opcji by James nie wolał, tak decyzja dalej należała do Doriana. Tylko do niego. Tak jak to pieprzone picie, głodowanie i wychylenie się przez barierki.
Jego ciało drgnęło, kiedy Dorian wychylił się. Nie spadł, nie miał prawa spaść z barierką ustawioną sporo powyżej jego pasa, a tym bardziej z półpiętrem, metrowym zabezpieczeniem na podobne przypadki. Na szaleńców, którzy w ułamku sekundy podejmowali decyzję albo nawet tych, którzy się wahali. Którzy tracili równowagę po alkoholu, zdrowe zmysły i rozum.
Dorian oficjalnie nie był samobójcą, ale... Ale pewne rzeczy nigdy nie były dopowiedziane. Nie były jasne.
Nie były, bo nie chciały być. James wolał o tym nie myśleć, chociaż wizje dopadały go w środku nocy, prześladując i męcząc. Zawisając nad nim, czając się z tyłu głowy.
Mimo wszystko, w ten obrzydliwy sposób, był wdzięczny za Agenta. Bez niego - być może - nie byłoby już Doriana. Gdyby nie on, Dorian mógłby być martwy. Mógłby próbować się zabić, dokładnie tak samo jak robił to po jego odejściu, skazując siebie na powolne samobójstwo ćpaniem i piciem.  
I mimo wszystko był teraz też wdzięczny za pojawienie się Jamesa, objęcie dłonią ramienia Doriana, szarpnięcia go ostro, przyciągnięcia do siebie i wysyczenia prosto w jego twarz agresywnych słów. Co on robi. Dlaczego go nie było na dole. Powinien przy nim być.
Powinien być dosłownie przy jego nodze, gdzie było jego miejsce, James dopowiedział w głowie, zaciskając oczy. Odwracając się, póki agent go nie widział, odchodząc, nawet jeśli nie pragnął niczego tak mocno, jak znaleźć się przy jego boku.

Teraz nie jestem z Tobą.
Mały i cichy głos Doriana podążał za nim do samych drzwi, ale James zignorował go, opuszczając dach, następnie budynek, i nie myślał ani przez chwilę jak bardzo to bolało póki nie znalazł się w swoim hotelu, siadając przy stoliku, wpatrując się w scenariusz, nie mając w głowie nic, za to mając ból w klatce piersiowej, jakby dźgnięto go nożem.
Po cholerę kazałeś mi przyjść.
Co on do cholery robił. Jego życie. Jego dziewczyna. Jego praca. Nic z tego nie było w pełni kompatybilne w związku z tym co zrobił na dachu. Z tym co czuł. I z tym co chciał.
To ty mnie zostawiłeś.
Wychylił się, wyciągając spod ławy rozpoczętą butelkę wódki, którą wypił wcześniej dla rozluźnienia i zebrania myśli, przez co skończył w tym miejscu. Pociągając parę łyków, potrząsając głową i zaciskając zęby, walcząc z ogniem w gardle. Mrugając parę razy, starając się uspokoić siebie. Wpatrując się w swoje odbicie w lustrze.
Chciał po prostu się nawalić i ruszyć dalej, przełykając stratę i ból po Dorianie.
Jednocześnie nie potrafiąc zapomnieć zapachu jego perfum i papierosów, równie uzależniających co Dorian, wystających kości pod swoimi dłońmi i ciepła drugiego ciała. Wiedząc, po prostu wiedząc, ze nie zapomni tego nigdy, nawet jeśli nie będzie miał Doriana, bo dotychczas to nie działało w ten sposób. I poważnie, to nie powinno tak wyglądać.
To faktycznie od zawsze był jego wybór, to on zostawił za sobą Doriana, wyruszając w wielki świat. Zdobywając sławę i piękną dziewczynę. Spokój i równowagę, której nie posiadał przy chłopaku. Miał się świetnie bez tego całego przedstawienia, pewnie stojąc na swoich nogach, zdobywając wszystko co chciał, zachodząc tak cholernie daleko.
Tylko po to, aby dalej uwielbiać Doriana, nawet z jego dłońmi zaciśniętymi wokół jego szyi.
Pieprzyc go. Pieprzyc to.
Szkoda tylko, ze zawsze będzie miał miękkie miejsce dla niego, niezależnie od tego jak bardzo „zostawiłem to za sobą” będzie.
Kładąc się do łózka pijanym, bo czasami upicie się do nieprzytomności, było jedynym co mogło się zrobić przed rozpadnięciem się na kawałki.
Witając następny dzień z okularami przeciwsłonecznymi i butelką (już drugą) zimnej wody, którą pochłaniał systematycznie. Wchodząc do studia z mniejszą kulturą i klasą niż miał wcześniej, wyglądając bardziej ludzko niż kiedykolwiek dla personelu na planie. Jak człowiek, a nie gwiazda. Chociaż dalej miał zabójczą szczękę, drogie ubrania i ten spokój, który sprawiał, ze nawet obolały, skacowany wyglądał dobrze.
Jednak nie tak dobrze jak Dorian, który stał profilem do niego, wyglądając jak złoczyńca z filmów, któremu oddawało się z rozkoszą niezależnie jak dużym pasożytem potrafił być. Taki urok niewyspanego, niezadowolonego chłopca, z podkrążonymi oczami, ciężkimi od braku snu i kawy powiekami, trzymając w dłoniach jakieś pieprzone smoothie, od którego James dostawał odruchu wymiotnego.
I, był przekonany, ze mógłby odejść stąd gdyby Dorian nie odwrócił bardziej głowy, pokazując pięknego, ciemnego siniaka na swoim policzku. Tak idealnie wymierzonego, ze James oczami wyobraźni widział wierzch dłoni uderzający o skórę, odwracający głowę na bok. Szok i niedowierzanie, kiedy Vane sięgał dłonią do policzka, a potem pojawiający się jad i nienawiść.
Będąc tak wściekłym, ze nie mógł nawet krzyczeć, a jednocześnie nie na tyle, aby się bronić.
- Jezu, Dorian, co się stało? – asystentka, ta sama przemiła kobieta z dnia poprzedniego, teraz zmarszczyła brwi z przejęcia, przyglądając się jego twarzy.
Nieświadoma tego, ze to nie było pytanie „co się stało” a „kto się stał” o czym doskonale James wiedział, czując jak jego puls szaleje, a dłonie zaciskając się w złości.
Albo to zrobił tej pieprzony agent, albo Dorian wrócił na dół i wszczął awanturę, bo taki był. Bo tak radził sobie ze stresem, prowokując i krzycząc, szarpiąc się i zaczepiając, aby wyzbyć się nie tylko swojej złości ale wszystkiego. Aby skończyć tak nisko, jak było to możliwe, z pustą głową i niczym (w sobie i w kieszeniach).
I kiedy Dorian staczał się na dno, on siedział w pokoju, chlając wódkę, zastanawiając się jak go przelecieć, a jednocześnie nie dotykać.
- James? Wszystko w porządku? – Adrianna pojawiła się przy jego boku, marszcząc swoje brwi na coś zupełnie innego.
- James zajął się tym – to nie było pytanie. To było stwierdzenie, które powiedział do Doriana, ignorując swoją agentkę, bo on był cały. On nie szlajał się nie wiadomo gdzie, tylko zamknął w czterech ścianach, kiedy Dorian prawdopodobnie zaliczał podłogę w klubie.
Co było i tak lepsze, niż fakt, ze poszedł się pieprzyc ze swoim starszym agentem, od którego dostał potem w twarz. Albo który go zmusił do czegoś uderzeniem w twarz.
Nie. Chciał. O. Tym. Myślec.
Ale wystarczyło jedno słowo, aby zajął się tym, kogo Dorian wskaże palcem.

Dorian był taki... James sam nie wiedział jak go opisać. Z jednej strony nie pojmował jego naiwności i tego jak niekiedy widział świat w czerni i bieli, jakby nie było kolorów albo odcieni szarości. Jakby nie było niczego poza jedną stroną, albo drugą, idąc ze skrajności w skrajność. Albo jak naiwny był skoro chciał tak patrzeć na świat, bo udawało mu się to tak dobrze jak pilnowanie swojej trzeźwości po odwyku albo unikanie toksycznych ludzi. Zaś z drugiej strony... Czasami nadzieja i naiwność były jedynymi rzeczami, które cię jeszcze trzymały przy życiu i nie zwariowaniu. Dorian rozsypywał się w wielu miejscach, ale te, które były jeszcze względnie stałe (jak domki z kart, czekające na najmniejszy podmuch, będący niczym tornado dla jego uczuć), kurczowo trzymały się nadziei.
Ale jak ktoś kiedyś powiedział Nadzieja jest tym upierzonym Stworzeniem na gałązce Duszy.
James jednak nie miał tej naiwności, co Dorian. Był inny niż on. Pieprzony złoty chłopiec, a nie wrak, łapiący się brzytwy, tylko po to, aby zostać nad powierzchnią wody i nie utonąć. Szkoda tylko, że brzytwa była innym, brzydkim wrakiem skurwysyna, ubranego w cholerny uśmiech i markowe ubrania, które zapewne kupił mu nikt inny jak Dorian.
Vane, kurwa.
- Adler, tak właściwie - poprawił go, z cieniem niemieckiego akcentu, bo nie było ciężko znaleźć w Internecie, że jego dziadek był niemieckiego pochodzenia, jego ojciec był mocno związany z ojczyzną, i wypadałoby dobrze zaakcentować to w tym krótkim wyrazie (szczególnie, że r było nieme, ale nikt nie wymawiał tego jak powinien i przeważnie nie zwracał na to żadnej uwagi). Albo był zwyczajnie chujem, bo miał kaprys nim być. Kaprys zwany brawurą i rycerstwem, gdy sięgał po coś, do czego nie miał prawa. Ratować coś, co nie było jego i czego nawet do końca nie chciał (nie miał odwagi mieć).  
Ściskając go za dłoń, dając sobie dwie sekundy na zastanowienie się czy wytknąć mu kolejny błąd czy przemilczeć to na swoją korzyść. Nie, nie korzyść. Bardziej strach, bo skoro raz obronił Doriana, a teraz stał agresywny i zdeterminowany, tak bardzo spięty w sobie, że coś musiało być nie tak, to coś musiało być między nimi na rzeczy. A nie chciał dawać komukolwiek powodów do doszukiwania się prawdy.
I gówno prawda. Dorian nie mógł oglądać tego filmu tyle razy. Nie mógł. Prawda?  
- Minęliśmy się parę razy, ale w tym zamieszaniu ciężko kogoś złapać na dłużej - przystał przy tym, zabierając rękę od niego, rozważając wskazanie na Doriana. Albo złapanie za kark tego menadżera i przyciśnięcie go do twarzy Doriana, aby zobaczył, w jakim ten był stanie i przestał udawać, że nic się nie działo. - I dziękuję - naprawdę nie miał ochotę na uprzejmości, ale zmusił się do bycia miłym, chociaż dla makijażystki (i Doriana). - Idę po wodę, zanim i mnie przyszpilisz do fotela. Chcecie czegoś? - spojrzał na wszystkich, zanim nie ulotnił się pod pretekstem.
Cudem powstrzymując się od dziecinnego szturchnięcia swoim barkiem w bark drugiego Jamesa, bo nie byli w szkole średniej. Nie byli też w przedszkolu, aby unikał Doriana do momentu wejścia na scenę, ale tak trochę było. Mając wyrzuty sumienia, gdy na niego patrzył. A jednocześnie czując tak ogromną złość, że w momencie, gdy stanęli na przeciwko siebie, wykorzystując biuro, póki nie przeniosą się w inne miejsce do nagrywania, żyłka na czole była prawdziwa.
- Umiem czytać! - rzucił papierem o blat, bo Dorian - nie, stażysta - przyniósł mu dokumentu, udając, że zachowuje pełen profesjonalizm, aby stworzyć dystans między nimi. Brzmiało prawdziwie, racja? - Za kogo ty się uważasz? Przychodzisz do mnie i się wymądrzasz, jakbyś wiedział więcej na temat tej pracy ode mnie. A to moja firma. Spędziłem w niej dziesięć lat i nikt, nie będzie mnie pouczał co mam robić, nawet jeśli ma ładne usta i zajebistą dupę - złapał go na koniec za kości policzkowe, aby przyciągnąć go do siebie i wysyczeć mu ostatnie słowa prosto w twarz.  

Jego brew drgnęła.
Ciężko powiedzieć czy zamierzony efekt, czy przypadkowy. Reakcja na palce Doriana, zaciskające się na jego przegubie. Ostrzegawczo. Jak pomarańczowe światło. Jak „r” w rugby. Jak wczucie się w rolę, wcielenie w pewną postać. Jak połowiczne wyjście z siebie, stojąc jak na jakiejś pieprzonej linie.
Granice się zacierały, a dwa światy mieszały. Przeszłość z teraźniejszością. Historia ich postaci, z ich własną. Dorian grał kogoś, kogo James zerżnął w scenariuszu, co okazało się być niefortunnym zbiegiem okoliczności, bo – litości – mieli teraz razem pracować. Brzmiało znajomo, prawda?
Tak cholernie znajomo, że James miał lekki problem z rozdzieleniem tej spragnionej części siebie od pełnego profesjonalizmu.
Wczoraj Dorian mu odmówił. Dzisiaj patrzył tak wyzywająco, jakby chciał udowodnić, co mu przeszło przed nosem. Długie włosy, niebieskie oczy, zadarty policzek. Smutne, zmęczone oczy z jakimś wewnętrznym uporem, zgrzytem i chaosem, lekko zapadnięte policzki i wąskie wargi. Kiedyś Dorian był całym jego światem. Światem, który zostawił za sobą, zakopał – Chryste, pogrzebał – tak głęboko, że miał nadzieję, nigdy do niego nie wracać. Światem, który teraz zdawał się wyciekać mu spomiędzy palców, zostawiając bez kontroli.
Wykrzywił lekko wargi, patrząc na niego z góry. Miał być opryskliwy i szyderczy, ubrany w kpinę, poczucie wyższości i ogromną pewność siebie, a jednocześnie pragnienie tak ogromne, jakby miał obedrzeć go nie tylko z ciuchów, ale i ze skóry.
Sam nie wiedział czy chętniej by go przeleciał, rozszarpał czy zostawił. To była tak popieprzona sytuacja, że najchętniej napiłby się znowu, śmiejąc histerycznie, bo przeszłość go dopadła. Dopadła go w postaci tego słodkiego chłopaka, z którym łączyło go wszystko i nic. Głównie nic, bo Dorian aktualnie uśmiechał się słodko do swojego agenta, nie potrafiącego się nawet nim zająć.
Nie kochał go. Dorian nie mógł go kochać.
- Możemy robić wiele rzeczy, słonko – nacisnął palcem na jego usta, obserwując pracę warg. Zasysających jego palec, okrążający delikatnie językiem opuszek. Doriana szczęka pracowała na tyle, aby kamerzysta uchwycił co ten robił. Próbując wciągnąć szefa w swoją grę, nieświadom, że na końcu ten rozpieprzy go na milion małych kawałków, których nikt nie będzie w stanie poskładać.  – Ale nie jesteś na tyle dobry, aby renegocjować warunki umowy – przyciągnął bliżej jego szczękę do swojej, nie czując się najlepiej w tej roli.
Głównie z faktem, że w jakiś chory sposób go to kręciło. Jakby karał nie tylko postać Doriana, ale jego samego. Za to podłe odrzucenie, którego nie potrafił znieść jak duży chłopiec, którym był.
To była kurewsko cienka granica.
A bagno zaczynało powoli dosięgać jego kolan, a nie tylko kostek. Oddech zmieniał się, wzrok przeskakiwał między wargami, a oczami Doriana. Chciało mu się rzygać, bo nikt, nigdy, nie doprowadził go do tego miejsca, gdzie widział czerwień, a jednocześnie… Jednocześnie dlaczego go to kręciło, skoro… Nie rozumiał.
- Cięcie! Stop, stop! – reżyser krzyknął. – Jesteście za intensywni, to nie jest wstęp do porno.
- Scenariusz to zawierał – James podniósł głowę, tłumacząc się z miejsca, jak żałosny, mały chłopiec, dalej nie mając odwagi zrobić pewnych rzeczy. Jak przyznać się do ogromnego pragnienia przed światem.
- Wiem, wiem. Ale nikt nie chce oglądać tak bezpośredniego romansu gejów, musicie być delikatniejsi. Adler, mniej zaciętości.