I hate the way I love you

***

Uczucie zakochania jest cudowne, mówią. Motylki wibrują ci w brzuchu, widzisz świat na różowo, nie jesteś w stanie odkleić uśmiechu z gęby, a myśli masz wypełnione obrazem tej Specjalnej Osoby.
Nie wiem, czy jestem zakochana. Wiem jednak, że… mam w swoim życiu Specjalną Osobę. Osobę, na której uśmiech mogłabym patrzeć godzinami, Osobę siedzącą mi natrętnie w głowie, Osobę, których warg chciałabym posmakować.
Wiecie, co w tym wszystkim ssie?...
Że nawet, gdybym rzeczywiście była zakochana w tej osobie, to i tak byłoby to absolutnie bez sensu i bez jakiegokolwiek znaczenia.
Ssie też to, że ta osoba stoi właśnie obok mnie i od pięciu minut obściskuje się ze swoim facetem. A, no i to jest dziewczyna. Jak ja. Podobno w dwa tysiące dziewiętnastym roku ta ostatnia rzecz akurat nie stanowi problemu, ale jakoś tego w pełni nie czuję.
Dake odlepił się w końcu od Tashy, kiedy ja zdążyłam opróżnić swoją szklankę z drinka.
  — Poważnie, nie potraficie wytrzymać, nie wiem, kwadransu bez pożerania sobie twarzy nawzajem? To obrzydliwe. — Skrzywiłam się, zwracając się do rozchichotanej Tashy, która swoim maślanym wzrokiem odprowadzała Dake’a, który polazł do swoich kumpli.
  — Ach, Skye, jesteś po prostu zazdrosna.
  — Zazdrosna? — Uniosłam brew.
  — Mhm.
  — No chyba nie. Swoją drogą, ta impreza jest do dupy.
To nie tak, że nie byłam fanką imprez. Chociaż… nie powiedziałabym też, że byłam ich wielką fanką. Ale, tak czy owak, wolałam imprezować w innym gronie. Ta domówka była zbyt duża na mój gust. I uczestników tej imprezy, których znałam, mogłabym co najwyżej policzyć na palcach obu dłoni, a z resztą jakoś zbyt mocno nie chciałam się zapoznawać. To nie tak, że czułam się od tych osób lepsza, ależ skąd, po prostu… to był ten typ ludzi, widziałam to, z którym ni cholery nie złapałabym kontaktu, nawet po mocnym wprawieniu się alkoholem.
A może po prostu byłam uprzedzona po tym, jak jeden koleś – typowy, arogancki pajac z drużyny koszykarskiej – już mi się zdołał naprzykrzyć.
  — Sorry, słońce, ale ta impreza na pewno nie będzie lepsza, gdy będziesz stała ciągle w jednym miejscu.
  — Czy ty mnie wyganiasz?
  — No, tak, idź potańczyć, wyrwij jakiegoś przystojniaka!
Skrzywiłam się, walcząc z chęcią zrzygania się na buty Tashy.
  — Nie, dzięki, zniechęciłam się po tamtym pajacu.
  — Nie rozumiem, co ci w nim nie odpowiadało!
  — Jest idiotą. I zarzucił najbardziej tandetnym tekstem, jaki słyszałam w życiu. Poza tym, sportowcy jego pokroju na pewno nie są w moim typie.
  — Szczerze, Skye, kto jest w twoim typie? Jeżeli nadal będziesz taka wybredna, to zostaniesz dziewicą do pięćdziesiątki.
  — A chuj ci do tego.
  — Ej, no, martwię się. — Tasha szturchnęła mnie lekko łokciem. — Poważnie, kiedy ostatnio byłaś na randce? Całowałaś się z jakimś kolesiem? Jesteśmy już w college’u, dziewczyno, jeżeli szaleć, to tylko teraz. Przecież nie musisz szukać sobie od razu męża, geez. Po prostu się zabaw.
Spojrzałam na nią mocno sceptycznie, czując, że nasze definicje zabawy trochę się rozmijają. Ale taka właśnie była Tasha, odkąd zaczęła chodzić z Dake’m. Jej facet, to… naprawdę spoko koleś, mimo iż cholernie mu zazdroszczę, to nie mogę go nie lubić, ale ma na nią wpływ, który… ciężko mi jednoznacznie stwierdzić, czy pozytywny, czy negatywny.
  — No cześć, dziewczyny, potrzebujecie rozluźnienia? — Ten wilk, o którym była mowa, to jest Dake, pojawił się nagle, wciskając się między nas dwie i obejmując nas ramionami. W jednej z dłoni trzymał blanta, którym tryumfalnie zamachał.
  — Skye na pewno tego potrzebuje. A i ja skorzystam. — Tasha uśmiechnęła się do swojego chłopaka, świecąc swoimi białymi ząbkami, a ja wypełzłam spod ramienia mężczyzny.
  — Kochanie, Skye potrzebuje kutasa, i wszyscy dobrze o tym wiemy — stwierdził Dake, który wraz z Tashą zaczął się potem śmiać, a ja przewróciłam oczami.
Przesunęłam wzrokiem po ludziach tańczących, obściskujących się i rozmawiających w salonie, gdy Tasha z Dake’m byli zajęci uzupełnianiem drugiej z wymienionych przeze mnie grup imprezowych gości. Moje spojrzenie zatrzymało się na znajomej twarzy. A moja twarz automatycznie się wykrzywiła.
  — A co ona tu robi? — wyrzuciłam ze zdegustowaniem w głosie, a moja przyjaciółka odlepiła się od swojego chłopaka, żeby powędrować wzrokiem za moim spojrzeniem.
  — O, Patricia! Widocznie ktoś ją zaprosił!
No co ty nie powiesz. Pytanie, które powinnam zadać, mogłoby skoncentrować się na tym, dlaczego moja szanowna, idealna współlokatorka postanowiła przybyć na podrzędną, studencką domówkę. Czy nie musiała się uczyć na jakieś zaliczenie za dwa tygodnie? Na pewno miała mnóstwo lepszych rzeczy do zrobienia, a mimo to, patrzcie ją państwo!, postanowiła uświetnić tę żałosną imprezę swoją obecnością.
Naprawdę nie znoszę tej laski. Mam na nią alergię już od liceum. Patricia to, Patricia tamto, najlepsza uczennica, ładna, popularna, bla, bla, bla… Nigdy nie przepadałam za osobami jej pokroju, tak idealnymi, że aż błysk tej idealności przyprawiał o migrenę, ale ona… ona przez te trzy lata wyjątkowo mi się naraziła.
I traf chciał, że wylądowałyśmy na tym samym uniwerku. Mało tego, w tym samym pokoju w akademiku.
To wszystko było winą Tashy, która postanowiła zamieszkać w studenckim mieszkaniu ze swoim facetem, i zostawiła mnie samą w akademiku. No, nie samą, skoro potem pojawiła się ona.
  — Ej, chodźmy do niej! Musimy zebrać nasz Robertson High Squad — oznajmiła radośnie Tasha.
  — Jaki squ… nie, nie ma mowy! — zaperzyłam się ostro.
  — Słońce, to twoja współlokatorka.
  — Dokładnie. Widuję jej irytującą twarz codziennie, nie chcę się z nią jeszcze użerać na imprezie.
Tasha westchnęła ciężko, brzmiąc przy tym jak zawiedziony rodzic.
  — Skye, rozmawiałyśmy o tym. Nie jesteśmy już dzieciakami z liceum, wkroczyliśmy na inny etap życia, nie możesz dalej pielęgnować w sobie tej idiotycznej wrogości, dorośnij w końcu!
Tak, doszło w końcu do tego, że urok Panny Idealnej oczarował nawet moją najlepszą przyjaciółkę. Prawdopodobnie wkrótce zostanę jedyną osobą na świecie, która nie będzie się o Pannie Clay wypowiadała w samych zasranych superlatywach.
Mogłam się zapierać, ale prawdą jest, że nie umiem odmawiać Tashy, więc wraz z nią i z Dake’m podeszliśmy do Patricii. Tasha przytuliła się do niej na powitanie (fuj), a ja nie mogłam nawet przybrać neutralnego wyrazu twarzy.
  — Elo — powiedziałam tylko. — Jeżeli szukasz tutaj spokojnego kąta do nauki, to może być z tym problem… — rzuciłam, czując jak Tasha karci mnie spojrzeniem.
  — Super, że wpadłaś — odezwała się szybko moja przyjaciółka.
  — Ta, super — mruknęłam pod nosem. — Ta impreza potrzebowała tylko gwiazdy Robertson High, żeby osiągnąć swój ideał.
  — I ona tak w waszym pokoju cały czas? — rozbawiony Dake zwrócił się do Patricii, opierając rękę na moim ramieniu w kumpelskim geście.
  — Geez, musisz mieć z nią przesrane — dołączyła się moja niby-przyjaciółka.
  — Ej! Ja tu jestem!
  — Idziesz z nami zapalić jointa? — zaproponował Dake, a ja po prostu parsknęłam śmiechem. Och, już to widzę, panna Clay jarająca zioło na imprezie!

Tym sposobem spędzałam jakże przyjemny czas z moimi przyjaciółmi i współlokatorką w parku naprzeciwko domu gospodarza imprezy. Słodko. Nie sądziłam, że Patricia pójdzie z nami, i, szczerze, miałam nadzieję, że odmówi, ale jednak postanowiła się do nas przyczepić. I wyglądało na to, że byłam jedyną w naszym skromnym gronie, której to przeszkadzało.
Tasha i Patricia zajęły się słodkim pierdoleniem o pierdołach, a ja jakoś nie czułam potrzeby włączania się w tę rozmowę. Wzięłam kilka buchów od Dake’a, ale zamiast przyjemnego rozluźnienia, zioło sprawiło że stawałam się coraz bardziej drażliwa i podirytowana. To wybitnie nie był mój dzień.
  — Ej, Skye, spójrz! — Tasha szturchnęła mnie w ramię, a ja powędrowałam za jej wzrokiem, widząc kolesia, który wcześniej próbował mnie poderwać. — On się na ciebie gapi!
Nie mogłabym tego nie zauważyć. Kiedy nasze spojrzenia się spotkały, koleś puścił mi oczko, a mi zachciało się wymiotować. Jezu, co za pajac. Myślałam, że dosadnie dałam mu do zrozumienia, że nie jestem zainteresowana. Mógł to być jednak ten typ aroganckiego dupka, którego takie zachowanie tylko nakręcało, i w tym momencie poczuł potrzebę obrony swojego wątłego ego po odrzuceniu przez nieznajomą laskę. Żenujące.
  — No i?
  — Czyli nie wszystko stracone! Wciąż możesz go zaliczyć! — Tasha durnie świergotała, zupełnie nie przejmując się obecnością Patricii.
  — Ile razy mam ci mówić, że nie jestem zainteresowana? — syknęłam.
  — No dobra… a ten obok niego? Też niezłe ciacho?
  — Tasha, kurwa, skończ.
W tym momencie postanowiła się wtrącić Patricia, przerywając marne próby Tashy w znalezieniu mi faceta na tę noc, ale jakoś nie potrafiłam być ten blondynie wdzięczna. A jej pytanie jeszcze bardziej mnie podirytowało, bo to nie był. jej. zasrany. interes. Zioło musiało wejść Tashy wyjątkowo gładko, bo moja droga przyjaciółka nie miała żadnych hamulców, a mnie trafiał szlag przez to, jak bardzo czułam się przez nią upokorzona. To nie były rzeczy, które chciałam żeby słyszała ta durna Clay. Zwłaszcza, że laska nie mogła się powstrzymać, żeby nie wykorzystać tej nowonabytej wiedzy do zrobienia z tego idiotycznego komentarza.
  — I dałabyś radę żyć w pokoju, w którym działy się tak okropne, niegrzeczne rzeczy? Ciężko mi w to uwierzyć — syknęłam.
  — Powinnaś o tym pomyśleć! — Tasha powiedziała do Patricii — Bo totalnie do końca miesiąca znajdę jej faceta!
  — Nasza Skye potrzebuje kutaaaasaaaa! — dodał elokwentnie Dake, totalnie zjarany, a ja miałam szczerą ochotę dać mu w mordę.
  — Wasza? Nie jestem waszym dzieckiem.
  — Oczywiście, że nie. Gdybyś była naszym dzieckiem, byłabyś lepiej wychowana. — Tasha wyszczerzyła się do mnie, a mi na moment stanęło serce. Uwielbiam jej uśmiech, mogłabym się na niego patrzeć godzinami, jak zabujana idiotka, którą byłam. Denerwowała mnie ta gadka o szukaniu mi faceta z więcej niż jednego powodu.
Miałam dwóch chłopaków w liceum. Nie… czułam się z nimi najlepiej. Na pewno ich nie kochałam, nie pociągali mnie, ale próbowałam desperacko przekonać samą siebie, że mogę związać się z kolesiem. I wszystko szło całkiem dobrze, dopóki nie próbowali się do mnie dobierać. To była granica, której nigdy nie udało mi się przekroczyć. Nienawidziłam tego. I wciąż nienawidzę tego, że nie mogę być po prostu… normalna. Że musiałam ze wszystkich osób na świecie zabujać się w dziewczynie, w swojej najlepszej przyjaciółce.
Dake podsunął mi blanta, ale machnęłam ręką, odmawiając. Miałam już dość, czując jak mój humor został już doszczętnie spierdolony. Gapiłam się na Tashę paplającą wciąż z Patricią. Czułam… tak idiotyczną zazdrość, że ta blondyna potrafiła skraść uwagę mojej przyjaciółki. Oczywiście, każdy prędzej czy później ulegał jej urokowi idealnej dziewczyny. I tego w niej tak cholernie nienawidziłam, zwłaszcza gdy ofiarą tego padła właśnie Tasha. Czułam, jakby Patricia kradła mi przyjaciółkę, i to uczucie sprawiało, że przed oczami widziałam czerwień. Mimo tego, iż wiedziałam… że mój gniew nie jest do końca uzasadniony.
Chryste, ale gówno.
Przesunęłam wzrok z gadającej grupki (Dake również dołączył się ze swoim zjaranym pierdoleniem) na dom naprzeciw nas. Przed nim nadal stał ten koszykarz, którego imienia nawet nie zapamiętałam, paląc papierosa ze swoimi kumplami. I znowu na mnie spojrzał, gdy tylko wyczuł na sobie mój wzrok.
Nie odwróciłam spojrzenia.
Czy powinnam…?
Spojrzałam znowu na Tashę, czując się tak cholernie zraniona, tak… jak ostatnia frajerka. Frajerka, która pozwoliła sobie na to, by czuć te wszystkie rzeczy, których czuć nie powinna. Która opuściła gardę w najmniej odpowiednim momencie.
Tym razem moje spojrzenie spotkało się z oczami Patricii. Swoje oczy otworzyłam szerzej, orientując się na czym przyłapała mnie blondynka.
  — Wracam do środka — oznajmiłam, zwracając na siebie uwagę, a Tasha szybko obróciła głowę, posyłając mi szeroki uśmiech.
  — Powodzenia, mała!
Zasalutowałam jej na pożegnanie i przeszłam przez ulicę, idąc w kierunku kolesia z drużyny koszykarskiej. Nie zatrzymałam się jednak, tylko przeszłam obok niego, posyłając mu uśmieszek, który miał być niby tajemniczy.
Ach, jebać.
Ale najpierw potrzebowałam alkoholu, więc udałam się do kuchni, wyciągając z lodówki jedną z dwóch ostatnich butelek wódki. Wzięłam jakiś kieliszek z blatu, który był już przez kogoś używany, po czym rozlałam tam alkohol, opróżniając szkło jednym łykiem. A potem kolejny shot. I kolejny.
  — Może wolałabyś drinka? — Tuż koło ucha usłyszałam niski głos, na szyi z kolei czując ciepły oddech.
  — Nah, tak jest okej.
Koszykarz oparł się o blat obok mnie, wpatrując się w moją twarz. Po czym, wcale nie subtelnie, przesunął wzrokiem po moim ciele.
  — Wolisz pić czystą? Kurde, nieźle.
  — Coś w tym jest nie tak?
  — Nie, po prostu laski nie piją czystej wódki.
Parsknęłam śmiechem. Boże, co za idiota. Na całe szczęście czułam, jak alkohol rozlewa się po moim ciele, wypełniając je przyjemnym otępieniem, i z minuty na minutę coraz mniej przeszkadzało mi pierdolenie tego kolesia.
Byłam już kompletnie wstawiona, kiedy obściskiwałam się z nim w tej kuchni, siedząc na blacie z nim pomiędzy moimi nogami. Całowanie się z facetami było okej. Mogłam to robić automatycznie, nie czując przy tym aż takiego obrzydzenia, tym bardziej gdy byłam pijana. Mogłabym udawać, że usta tego kolesia należą do Tashy, ale Tasha nie miała tak suchych warg, a poza tym byłam pewna, że całowała znacznie lepiej od niego.
Otworzyłam oczy, gdy koszykarz nadal memlał jęzorem w moim ustach, a moje spojrzenie padło na Tashę, która rozmawiała z Patricią w salonie. Poczułam niewidzialną gulę w gardle i cholerny ból w klatce piersiowej. Musiały się dobrze dogadywać, skoro nadal razem spędzały czas…
  — Szukamy jakiegoś pokoju? — Do rzeczywistości przywrócił mnie głos faceta, z którym właśnie się obściskiwałam na imprezie.
  — Tak — odparłam po prostu. Miałam już wszystko gdzieś.
Facet nie zauważył braku entuzjazmu w moim głosie i pociągnął mnie ze sobą przez salon w kierunku schodów. Minęłam Tashę z moją współlokatorką, słysząc gwizd podziwu, który wydała z siebie moja przyjaciółka.
Gdy znalazłam się w (chyba) sypialni rodziców gospodarza, sam na sam z koszykarzem, dopiero wtedy do mnie dotarło to, na co się zgodziłam. I ogarnął mnie lęk, bo nawet będąc pijaną w sztok… nie chciałam tego. Boże, nie, absolutnie. Brunet przyparł mnie do ściany, całując i wpychając ręce pod moją bluzkę, sięgając mi do cycków, a ja chciałam desperacko uciec.
  — Nie, zostaw mnie — wydusiłam z siebie w końcu, odpychając od siebie tego gościa. — Nie chcę tego, rozumiesz?
Nie dając mu czasu na reakcję, wyszłam z pokoju na korytarz, kierując się w stronę łazienki, która gdzieś tam musiała być, chociaż, kurwa, nie miałam już pojęcia w którym z pomieszczeń.
  — Ej, mała, co ty odpierdalasz? Nie możesz mnie tak zostawić z pełnymi jajami! — koszykarz krzyknął za mną.
  — Spierdalaj! — odkrzyknęłam, darując sobie w końcu szukanie łazienki na górze. Zeszłam za to na dół i przeciskając się przez tańczących ludzi wpadłam, ze wszystkich zgromadzonych tam ludzi, akurat na moją drogą współlokatorkę.
  — Patrz, gdzie idziesz — syknęłam, zupełnie nie zwracając uwagi na fakt, że to przecież ja wpadłam na nią. Musiałam wyglądać jak kompletnie gówno, bo tak właśnie się czułam, ale jakoś… jakoś nie miałam siły, by udawać, że wszystko jest okej. A może to po prostu alkohol wpłynął na mnie właśnie tak, że zgubiłam wszystkie swoje maski.

Clay wcale mi nie odpyskowała, tylko się na mnie gapiła. Gapiła się z wyjątkowo dziwną miną, która wyglądała niemalże jak…
Współczucie? Litość?
O, Boże, absolutnie nie chciałam, żeby Patricia widziała mnie w takim stanie. Ze wszystkich ludzi na świecie, tylko nie ona. Nie chciałam, żeby widziała we mnie tę żałosną, słabą frajerkę, jaką się w gruncie rzeczy czułam.
Nie Patricia Clay. Nie osoba, której przez lata chciałam udowodnić, że to, że nie jestem popularna i że nie jestem tak dobrą uczennicą, jak ona, wcale nie czyni mnie gorszą od niej.
Nie mogąc tego dłużej znieść, po prostu ją wyminęłam z zamiarem opuszczenia tego cholernego domu. Mój wzrok mimowolnie padł na Tashę, która ledwo stojąc na nogach migdaliła się z Dake’m. Wszystko było takie do dupy. Czułam się naprawdę, naprawdę paskudnie. Tak kiepsko, że w każdej chwili mogłam się rozryczeć, ale trzymałam się dzielnie, przeciskając się między ludźmi z zaciśniętymi pięściami. Nie zauważyłam nawet, że za mną szła Clay, dopóki nie pojawiła się obok.
Kiedy się do mnie odezwała, aż przystanęłam, by spojrzeć na nią jak na kosmitkę. Możemy iść razem? Kurwa, o co tej lasce chodziło?
  — Jesteś już zmęczona czarowaniem moich przyjaciół? — palnęłam bełkotliwie. Ach, cholera, no tak, byłam w końcu pijana. I gdy nie było już wokół mnie ludzi, wtedy zorientowałam się że bez asekuracji w postaci tańczących ciał utrzymanie się na nogach było trochę ciężkie. — No, co się tak gapisz? Przecież tak dobrze bawiłaś się z Tashą.
Prychnęłam na widok jej miny i chciałam ruszyć, ale zachwiałam się i musiałam oprzeć się o skrzynkę pocztową.
Byłam naprawdę, naprawdę żałosna. Czułam się żałosna, wyglądałam żałośnie, a to wszystko na oczach właśnie tej, kurwa, laski.
  — O chuj ci chodzi, Clay? — wycedziłam, nie patrząc się na nią. — Po prostu… mnie zostaw — dodałam po chwili zrezygnowanym głosem. — Wracaj tam do nich, pewnie zastanawiają się, gdzie jesteś — mówiłam, tracąc już wszelką kontrolę nad tym, co z siebie wyrzucam. W tak krótkim czasie nagromadziło się we mnie tyle frustracji (i alkoholu), że naprawdę miałam serdecznie dość. Nie wiedziałam nawet, czy chcę wracać do tego pieprzonego akademika, po prostu musiałam stąd uciec.

Mogłam tylko parsknąć gorzkim śmiechem. Oczywiście, że ta jej cała „troska” wynikała tylko i wyłącznie z dbałości o własny tyłek. Przynajmniej przede mną nie udawała, że jest inaczej. Chyba wiedziała, że ja bym absolutnie nie kupiła jakiejś durnej fasady zatroskanej współlokatorki.
To, że doceniłam jej szczerość, nie oznaczało jednak, że miałam ochotę przyjąć jej pomoc. Wręcz przeciwnie, chociażbym miała całą noc stać przy tej pieprzonej skrzynce, chociażby ktoś mógł mnie porwać, to i tak było to lepszą alternatywą od korzystania z jej fałszywej pomocy.
Moja asertywność i waleczność była jednak w wyjątkowo kiepskim stanie, bo nie umiałam odepchnąć od siebie Patricii. Nawet gdy pierdoliła te farmazony o facetach.
  — Gówno wiesz — odparłam, przewracając oczami. Clay nie wiedziała n i c, kompletnie. I pewnie, nawet gdyby wiedziała, nie byłaby w stanie zrozumieć, przez co przechodzę. Takie dziewczyny jak ona nie mogły przecież przechodzić przez nieszczęśliwe zauroczenie. Któż mógłby ją odrzucić? Piękna, inteligentna, sympatyczna, och i ach, materiał idealny. Każda amerykańska mama chciałaby mieć taką synową, to pewne.
Zadrżałam lekko, gdy mnie dotknęła, prawdopodobnie z szoku. Przekornie nie ruszałam się z miejsca, nie ułatwiając jej zadania, bo wciąż nie byłam chętna na jej wsparcie, ale nie mogłam zbyt długo być uparta, bo kiedy próbowałam ruszyć się sama, znowu się zatoczyłam, opadając na Patricię, która wykazała się imponującym refleksem w złapaniu mnie, dzięki czemu obie nie wylądowałyśmy na glebie.
Przemknęłam zatem swoją dumę i rzeczywiście zarzuciłam rękę na jej ramię, pozwalając jej na podtrzymywanie mojego ciężaru.
  — Nie wiszę ci za to żadnej przysługi — wybełkotałam, żeby była między nami jasność. To była jej propozycja, jej inicjatywa, a ja wcale nie byłam jej wdzięczna.
Patricia nie próbowała nawiązać ze mną jakiejś rozmowy podczas naszej drogi powrotnej, za to pech chciał, że to mi w pewnym momencie rozwiązał się język. Naprawdę, pozwolenie sobie na to, żeby tak się uchlać, tak upodlić, wiedząc że ta laska jest ze mną na tej samej imprezie, było absurdalnie durnym pomysłem, którego przyjdzie żałować mi z rana.
  — Ten koleś nic mi nie zrobił — mruknęłam. Nie spoglądałam pod nogi i prawie potknęłam się o jakąś butelkę, która leżała mi na drodze, ale szybka reakcja Patricii znowu uchroniła nas przed upadkiem. — To ja stchórzyłam i uciekłam. Tasha, ona… wkurza mnie już jej gadanie. Totalnie wkurza. Nie chciałam się z nim obściskiwać, ani tym bardziej uprawiać z nim seksu, ale chciałam mieć po prostu święty spokój. Głupie, nie? Jeszcze, kurwa, ty tam się pojawiłaś, a ona tak radośnie z tobą świergotała, że miałam zwyczajnie dość. Kiedy przyjaciółka cię odtrąca, to jest chujowe. Najpierw dla swojego chłopaka, później dla jakiejś laski… Kurwa — warknęłam, sfrustrowana na siebie, i na cały świat. — Ona zupełnie nic nie kuma. Nawet nie wie jak bardzo… czekaj, stój. — Musiałam się na moment zatrzymać. — Świat mi wiruje.

Usiadłam tam, gdzie wskazała mi Patricia, czyli na krawężniku, i próbowałam desperacko uspokoić zawroty głowy. Miałam też mdłości, ale nie czułam, żeby cokolwiek podchodziło mi do gardła, więc chociaż to mi odchodziło w kwestii upokorzeń. Bo czułam, że już wystarczająco się upodliłam przed Patricią Clay. Cholera jasna, akurat przed nią…
To mnie tak, cholernie, drażniło. To, że się przed nią zwierzałam, to, że okazywała mi jakieś cholerne współczucie, że doprowadziłam siebie do takiego stanu, że musiałam pozwolić jej na to, żeby ciągnęła mnie do akademika…
Wszystko tej nocy było do dupy. Totalnie.
Najgorsze było to, że nawet nie miałam jak uciec przed Patricią. Koniec końców podążałyśmy w to samo miejsce, a nawet gdybym zboczyła z drogi, to i tak musiałabym wrócić do naszego wspólnego pokoju. Los postanowił sobie ze mnie zakpić, i odkąd rozpoczęłam college, musiałam widywać jej twarz codziennie. Co, kurwa, dziennie. Starałam się być w pokoju jak najrzadziej, ale w końcu doszłam do wniosku, że to też mój pokój, moja przestrzeń, że nie mogę pozwolić tej lasce, by mi tę przestrzeń zawłaszczyła, no i nie mogę przed nią ustąpić. Moja pieprzona duma.
Duma, która w tym momencie wylądowała w koszu, gdy pozwoliłam Clay na to, aby się mną zajęła. Gdy nie odtrąciłam jej dłoni, która zbliżyła się do mojej twarzy, aby odgarnąć mi z niej włosy. Co to wszystko w ogóle miało znaczyć? Przecież wiedziałam, że ta cała jej troska jest fałszywa, nie miała żadnego powodu do tego, by próbować mnie przekonać, że było inaczej.
  — Nie powiedziałaś mi nic, czego bym nie wiedziała — odburknęłam, odnosząc się do wypowiedzi Patricii na temat seksu. Nie byłam durną piętnastolatką, wiedziałam doskonale, że nie musiałam uprawiać seksu z kimkolwiek, że nie powinnam pozwalać sobie na to, żeby uginać się pod presją, bla, bla. Tak, naprawdę nie byłam taką lekkomyślną idiotką, za jaką Patricia musiała mnie wziąć. Miałam do siebie szacunek, tylko, niespodzianka, jak każdy nieidealny człowiek czasami dałam się ponieść emocjom, a pod wpływem emocji popełniało się różne nierozsądne czyny. Być może takich ludzi, jak panna Clay, to wcale nie dotyczy, ona w końcu nie popełniała żadnych błędów, czyż nie?
Kwestia tamtego kolesia, z którym prawie poszłam do łóżka, była zresztą dla mnie zupełnie drugorzędna. To, co sprawiło, że na mojej twarzy pojawiła się zbolała mina, to temat Tashy.
  — Przecież nie ma mnie za co przepraszać… — powiedziałam niemrawo. Tyle wiedziałam. Bez przesady, nie zrobiła nic złego. Jej teksty mnie wkurzały, ale nie były one żadną nowością. I wiedziałam, że kierował nią jakiś pokręcony rodzaj troski. Tylko, że Tasha… nie miała pojęcia, jak bardzo mnie to wszystko drażniło, a przede wszystkim bolało. Nie mogła wiedzieć, o co tak naprawdę chodziło. — Nie będzie dobrze — dodałam cicho. Nie patrzyłam na Patricię, odskoczyłam wzrokiem w bok, bezrefleksyjnie wbijając go w przestrzeń. — Nie będzie tak, jak bym chciała. Czas się z tym pogodzić, hm? — mruknęłam sama do siebie, już zupełnie nie zwracając uwagi na moją towarzyszkę. — Przestać uganiać się za nieosiągalnym.

Pocałowała mnie.
Mój otumaniony alkoholem umysł miał problem z ogarnięciem tego, co działo się w ostatnich chwilach. Gdy Patricia chwyciła mnie za podbródek. Gdy patrzyła się na mnie w tak… w tak dziwny dla niej sposób. Gdy zaczęła do mnie mówić.
A potem… potem poczułam jej wargi na swoich.
W jednej sekundzie przez moją głowę przeszło milion zaniepokojonych myśli. Pośród nich pojawił się strach, ale też i gniew. A jednak… jednak nie odepchnęłam jej. Początkowo sparaliżowana szokiem, to pewne.
Co jednak sprawiło, że kiedy pierwszy szok ze mnie spłynął, sama zaczęłam poruszać wargami? Miło byłoby to zrzucić po prostu na mój mocno nietrzeźwy stan, ale nawet wtedy wiedziałam, że nie chodziło tylko o to. To chyba… była moja desperacja. Podkręcona moim wcześniejszym gadaniem o Tashy, tym, jak przez to poczułam się zraniona, a w takim stanie dosyć łatwo było na moment zignorować to, że całuje mnie laska, której szczerze nie znoszę.
Wargi Patricii były miękkie.
Na chwilę pozwoliłam sobie na to, by po prostu… po prostu zapomnieć, nie przejmować się niczym, by wciągnąć siebie w słodką iluzję, i w tej iluzji, gdy Patricia chciała się odsunąć, chwyciłam ją instynktownie za kark i ponownie przyciągnęłam do siebie, desperacko nie chcąc tracić kontaktu z jej ustami. Gdyby to się stało, bańka iluzji by przecież pękła.
Z sekundy na sekundę pozbywałam się kolejnych myśli, a wraz z nimi – kolejnych skrupułów. Siedziałam z Patricią Clay na chodniku w środku nocy, całując się z nią, ale, Jezu, zupełnie się tym nie przejmowałam.
Może się jednak przejmowałam, bo serce waliło mi jak oszalałe, popędzane adrenaliną.
W końcu musiałyśmy się od siebie odsunąć, z tak prozaicznego powodu, jak z potrzeby złapania oddechu (ja nie chciałam tego oddechu, tak bardzo nie chciałam, kiedy musiałam oddychać tą cholerną rzeczywistością…). Milczałam. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Nie chciałam mówić. Spoglądałam na nią zagubionym wzrokiem, a potem… a potem widząc, że ona otwiera usta, by się odezwać, wpiłam się w nie swoimi ponownie, tym razem samej przejmując inicjatywę.
Myślałam tylko o miękkości tych warg, o tym, jak za ich pomocą chciałam zapomnieć o innych, suchych, spierzchniętych, męskich. Jak chciałam pozbyć się smaku tego kolesia. Zapomnieć o zapachu potu i paskudnej wody kolońskiej, o dużych łapach pchających się tam, gdzie ich nie chciałam.
Ułożyłam dłonie po bokach twarzy blondyny, a moje pocałunki stawały się coraz bardziej chaotyczne i niezdarne. Ale miałam to gdzieś. Szczerze, miałam wszystko, totalnie gdzieś.
Podniosłam się, pociągając ją za sobą do góry, a to, cholera, był jednak błąd, bo zupełnie gdzieś po drodze zapomniałam także o swoim stanie. I gdy próbowałam napierać językiem na jej usta, zatoczyłam się i musiałam oprzeć się na niej żeby się nie przewrócić, po raz kolejny polegając na tej blondynie.
  — Kurwa — jęknęłam, trzymając głowę opartą o jej bark. — Kurwa.

Byłam oszołomiona i niepewna tego, czy to, co wydarzyło się dosłownie przed momentem, nie było aby moją porąbaną fantazją. Ale dlaczego, do diabła, miałabym fantazjować o całowaniu Patricii Clay?
Nie powinnam fantazjować o całowaniu jakiejkolwiek kobiety. A tym bardziej nie powinnam tego robić. I nie powinnam w związku z tym czuć… takich rzeczy. Nie powinnam pragnąć tego, żeby już do końca życia całować tylko kobiece wargi. Kiedy oszołomienie ustępowało, ogarniała mnie fala obrzydzenia do samej siebie. Wiedziałam, wiedziałam!, wiedziałam że nie mogę. Nie byłam inna, byłam zawsze zwyczajną dziewczyną, może trochę buntowniczą i trzymającą się na uboczu, ale tak naprawdę żyłam zawsze jak większość nastolatek. Pojawienie się Tashy w moim życiu wprowadziło w tę zwyczajność spory chaos, ale póki co trzymałam to pod kontrolą. Póki co…
Nie uważam, że w byciu homo jest cokolwiek złego, nie zrozumcie mnie źle! Po prostu to nie ja. To nie mogę być ja.
Może rzeczywiście powinnam zostać w pokoju z tamtym kolesiem i pozwolić mu się do mnie dobrać. Może… może nie byłoby tak źle. Może przesadzałam ze swoimi lękami. Może to wszystko sobie zwyczajnie wmawiałam.
Nie wiem, nie wiem. Miałam ogromny mętlik w głowie i wciąż byłam zbyt nietrzeźwa, by spróbować ten mętlik uporządkować.
Gdy siedziałam już na łóżku w moim i Patricii pokoju, mogłam tylko gapić się tępo na swoją współlokatorkę. Próbowałam walczyć ze sobą, ale mój wzrok mimowolnie zsuwał się co chwilę na jej wargi.
Powinnam z nią pewnie o tym porozmawiać. Spytać ją, czemu to… Nie, w zasadzie powinnam ją opierdolić za to wszystko. Za to, że miała czelność mnie pocałować. Nie miałam ani cienia pojęcia, co mogło nią wówczas kierować. Czy ona… wiedziała? Domyśliła się, że bujam się w Tashy? I w ten sposób próbowała sobie ze mnie kpić? To było możliwe, cholera, to było możliwe, a ja, jak ta ostatnia kretynka, ja jej na to wszystko pozwoliłam. Czy zamierzała to dalej wykorzystać?
Otworzyłam szeroko oczy. Gdy weszłyśmy do pokoju, czułam się już lepiej, ale w tym momencie ogarnęła mnie fala mdłości.
Podniosłam się gwałtownie, i nie odpowiadając na pytanie Patricii wybiegłam z pokoju udając się do łazienki. W kiblu próbowałam wyrzucić z siebie tę gorycz, to obrzydzenie, strach, ale tego akurat niestety nie udało mi się zwymiotować.
  — Kurwa… — szepnęłam, patrząc na swoje odbicie w lustrze gdy myłam zęby i próbowałam się jakoś ogarnąć. Nie miałam ani trochę siły na to, by się z tym mierzyć. A na pewno nie tej nocy. Wróciwszy do pokoju, położyłam się bez słowa w swoim łóżku, nie dbając nawet o to żeby się przebrać.
Marzyłam tylko o tym, żeby rano niczego nie pamiętać.
  — Nikt nie może się o tym dowiedzieć — rzuciłam, gapiąc się w sufit. W pokoju było cicho; nie musiałam podnosić głosu, żeby mieć pewność że Clay mnie usłyszała.

Moje marzenie się nie spełniło. Obudziłam się nie dość, że z okropnym kacem, to jeszcze z całym naręczem wspomnień minionej nocy, które najchętniej bym wymazała. Patricia spała, gdy ja musiałam wykonać wycieczkę po wodę i tabletki. Nie byłam przy tym zbyt cicho, ale dziewczyna się nie obudziła. Na szczęście. Nie byłam gotowa na rozmowę z nią. Cholera, nie sądziłam że kiedykolwiek będę, po tym wszystkim co się stało.
A w tym momencie byłam przekonana, że blondynka będzie chciała o tym rozmawiać.
Postanowiłam udawać, że nic nie pamiętam; to było najłatwiejsze. I całkiem prawdopodobne, zważywszy na to, że w nocy byłam kompletnie pijana. I uwalniało mnie to od obowiązku tłumaczenia się z tego, dlaczego, do licha, pozwoliłam jej się pocałować. I dlaczego ja ją pocałowałam. Nawet na trzeźwo, z trochę lepiej pracującym umysłem, nie mogłam tego zupełnie pojąć. Nie rozumiałam też, dlaczego to ja czułam się tak, jakbym zrobiła coś złego. Przecież to ona pierwsza się na mnie rzuciła. Ale nie byłam bierna. Nie odtrąciłam jej, tak jak powinnam.
I teraz wiedziałam już, jak to jest całować się z kobietą. Zupełnie inaczej niż z kolesiami. Nawet, jeżeli była to Clay… to i tak po tym doświadczeniu obawiałam się, że ciężko będzie mi wrócić do całowania facetów.
Kurwa, co za kanał.
Co mnie zaskoczyło (bardzo pozytywnie), to to, że Patricia wcale nie garnęła się do rozmowy po tym, gdy już się obudziła. Ja niczego nie inicjowałam, bo po co, tak było wygodnie, więc zwyczajnie, tak jak zawsze, ignorowałyśmy się, każda zajęta swoimi sprawami.

W południe spotkałam się z Tashą na spacerze. Moja przyjaciółka była w stanie niewiele lepszym ode mnie, również skacowana w cholerę, ale mimo to chciała się ze mną spotkać. A ja, oczywiście, nie umiałam jej odmówić, nawet jeżeli tego konkretnego dnia średnio chciałam z nią rozmawiać.
  — No, opowiadaj w końcu jak było! — ponagliła mnie zniecierpliwiona po chwili gadki-szmatki.
  — Hm?
  — Wiesz o co mi chodzi. Widziałam jak się z nim obściskiwałaś w kuchni, a potem gdzieś poszliście. Czyżby moja Skye straciła swój dziewiczy wianuszek? — spytała w przedramatyzowany sposób.
Moja Skye.
Ciekawe, czy kiedykolwiek przestanie mnie to ruszać.
  — Um… nie do końca… — powiedziałam po chwili wahania. Ciężko było mi tak kłamać swojej przyjaciółce w twarz. Jej mina nieco spochmurniała, ale uśmiech nie zniknął.
  — Och… ale do czegoś między wami doszło?
Skinęłam głową, odwracając wzrok. Tasha mogła uznać to za objaw nieśmiałości, i chyba tak było, bo zaraz radośnie mnie uścisnęła.
  — Ha! W końcu! Czyli… co, obciągnęłaś mu?
Ponownie skinęłam głową, czując lekkie ukłucie wyrzutów sumienia. Ale może przez to małe kłamstewko da mi w końcu spokój?
  — O, wow! No i jak? Miał dużego? Poradziłaś sobie? Pamiętałaś, co ci mówiłam nie? Żeby schować zęby i używać dużo śliny!
  — Nie pamiętam zbyt dużo, byłam pijana — mruknęłam, nie mając najmniejszego zamiaru odpowiadać na pytania.
  — Ale podobało ci się?
  — Mhm.
  — Umówisz się z nim jeszcze?
  — Nie wiem… może — palnęłam, zanim zdążyłam w ogóle pomyśleć nad odpowiedzią. I, cholera, widziałam ten błysk w oczach swojej przyjaciółki. I tyle, jeżeli chodzi o spokój. — Eee… a ty z Dake’m się wczoraj…? — spytałam szybko, zanim zdążyła pociągnąć temat. Nie za bardzo chciałam słuchać o seksie Tashy i Dake’a, ale to działało jako dystraktor.
  — Haha, tak! Obciągałam mu w kiblu, a potem on wylizał mnie. Byliśmy zbyt zjarali i najebani żeby zrobić coś więcej, ale było zajebiście! Serio, kochana, jak już zaczniesz się umawiać z tym koszykarzem to musisz go namówić na zrobienie ci minety. Nie ma niczego lepszego.
Wkopałam się w ten temat, którego totalnie nie chciałam poruszać, a Tasha radośnie go ciągnęła dopóki nie przeszłyśmy przez cały park. Naprawdę uwielbiałam jej towarzystwo, ale odkąd zaczęłyśmy studiować, ona… ona się zmieniła. Zachłysnęła się tym college’owym życiem i to było bardziej niż wyraźne. Wcześniej… nie gadałyśmy za bardzo o facetach, o seksie, nie plotkowałyśmy o związkach jakichś zupełnie nieznajomych osób. Tasha nie miała w sobie też wtedy parcia na to, żeby jakoś zaistnieć towarzysko. Ona… coraz bardziej przypominała te dziewczyny, za którymi nie przepadałam w liceum i nie chciałam mieć z nimi za bardzo do czynienia. I to mnie smuciło, ale i przerażało.

Nie za bardzo chciałam wracać do akademika, ale byłam już zmęczona rozmową z Tashą, no i nie wiedziałam co poza tym ze sobą zrobić, więc wróciłam do pokoju, zastając tam moją współlokatorkę zajętą nauką. Przewróciłam oczami. Co za niespodziewany widok.
Jednak to, co naprawdę było niespodziewane, to jej pytanie skierowane do mnie. Automatycznie się najeżyłam, bo przecież doskonale wiedziałam skąd ono mogło wynikać. A ja nie chciałam, naprawdę nie chciałam żadnych nawiązań do tej nocy i mojego zachowania. Do tego, jak żałośnie się zachowywałam. Ale byłam chyba zbyt naiwna sądząc, że Patricia Clay tego w końcu nie wykorzysta…
  — Między nami cały czas jest w porządku — odparłam lodowatym tonem. Jeżeli liczyła, że wyciągnie ze mnie kolejne wynurzenia, to musiała się srogo mylić.
Przysiadłam na łóżku, powstrzymując chęć ściągnięcia z siebie stanika. Byłam fanką swobody w przestrzeni, w której zamieszkiwałam, dlatego zazwyczaj w naszym pokoju chodziłam bez biustonosza. I tak moje cycki są małe, więc nie potrzebowałam nosić ciągle stanika, żeby mi je podtrzymywał. No, ale dzisiaj, z Patricią w pokoju… jakoś się… nie, krępowałam to absolutnie złe określenie. Ale czułam się zwyczajnie dziwnie i nie mogłam strząsnąć z siebie tego uczucia.
  — A to w ogóle nie jest twój interes — dodałam jeszcze, wpijając się w jej sylwetkę wrogim spojrzeniem.

Uniosłam brwi w górę w reakcji na ten jej sarkastyczny żal. Mogłaby się starać nawet na serio, ale nigdy nie przekonałaby mnie do tej swojej maski miłej, uprzejmej dziewczynki, zatroskanej współlokatorki.
  — Ano tak, że wcale nie próbujesz być miła — odparłam jej od razu. Na jej kolejne słowa moje brwi powędrowały w górę jeszcze wyżej, ale… jest szansa, że gdyby ktoś bardzo, bardzo uważnie spojrzał w moje oczy, mógłby zobaczyć w nich błysk przerażenia. Bo gdzieś w środku czułam lęk przez to, że Patricia wprost wspominała wydarzenia tej nocy. Tej nocy, o której desperacko chciałam zapomnieć, a jeszcze bardziej chciałam, żeby to ona o niej zapomniała.
Nie zdążyłam jej odpyskować, zanim kontynuowała i obudziła we mnie kolejne połacie irytacji. Irytacja była w porządku. To, a także bezpośredni gniew, to były uczucia, co do których przywykłam, jeżeli chodziło o Patricię Clay. Ba, w stosunku do niej przychodziły mi one zupełnie naturalnie.
Pośród tego czułam się także kompletnie upokorzona, a to jeszcze bardziej wzmagało irytację… ale także na samą siebie. Wkurzyłam się na siebie za to, że się wciągnęłam w taką sytuację; że przez długi język mój i Tashy Patricia miała tyle kolejnych pretekstów do kpin ze mnie.
  — Nic ci się nie należy — syknęłam, patrząc na nią już z czystym wkurzeniem w oczach. — I nie myśl sobie, że ja chciałam się z tobą bawić — to słowo wycedziłam z siebie z jawną ironią — na jednej imprezie. To Tasha wpadła na genialny pomysł zagajenia ciebie, co było kompletnie idiotyczne, zważywszy na to że jesteś nadal tak samo wkurzającą, fałszywą laską, jaką byłaś w liceum. Och, zostałaś wciągnięta? Biedactwo. Sądziłam, że tak dobrze dogadywałaś się z Tashą, byłaś dla niej taka sympatyczna, a jednak, wbrew sobie, tak bardzo się męczyłaś. Tylko, widzisz, twoja fałszywa natura nie pozwoliła ci na powiedzenie tego wprost, nie? Za to pozwoliłaś się wciągnąć i teraz zgrywasz pokrzywdzoną. Naprawdę ci współczuję — wyrzuciłam z siebie cynicznie. Nie mogłam zostawić jej bez odpowiedzi, bez riposty, nie mogłam pozwolić na to by pławiła się w moim upokorzeniu. — Żałosne. Może byłoby lepiej, żebyś ty sobie kogoś znalazła, hm? Szkoda, że nie masz tak zaangażowanych przyjaciół, bo sama chyba nie dajesz sobie rady. — Kącik mojej wargi powędrował w górę. Dobrze, pewność siebie wróciła. A… przynajmniej pozorna, bo wewnętrznie nie czułam się tak pewnie. Zwłaszcza po tym, co palnęłam dalej: — Ale jeżeli naprawdę jesteś tak zaniepokojona moim singielstwem, to to niedługo się może zmienić, także luz, Clay, zajmij się swoim życiem i przestań wpierdalać się w moje, bo nikt cię tutaj nie zaprasza.
Może się niedługo zmienić… Bardzo, bardzo nie chciałam się do tego posuwać, ale może… może faktycznie powinnam spróbować i… umówić się z tym kolesiem z imprezy? Może gdybym spróbowała najpierw się z nim kilka razy spotkać, to to wszystko byłoby łatwiejsze?
Może to wybiłoby mi z głowy te wszystkie… myśli, fantazje, których tak się wstydziłam przed samą sobą.
Tasha na pewno byłaby zadowolona.
Poza tym mogłabym wkurwiać dalej Patricię, szpanować przed nią byciem w związku z przystojniakiem z drużyny koszykarskiej, zajmować nasz pokój specjalnie na sesje obściskiwania się z wcześniej wymienionym i… cholera, mój tok myślenia stawał się coraz bardziej gówniarski.

Parsknęłam głośnym śmiechem. To był komentarz tak bardzo w stylu Patricii. Słaby docinek, jak większość z tych, które mi serwowała. Nie poczułam się bardzo urażona (chociaż, nadal wkurzona), bo to, co mówiła, nie było ani trochę prawdziwe. Nigdy nie aspirowałam do tego, by być kojarzoną z obściskiwania się z kimkolwiek na imprezach. I nadal do tego nie aspiruję. Mam gdzieś bycie kojarzoną, w porównaniu do Patricii, która tak zdawała się garnąć do popularności, dla mnie nie ma to zupełnie znaczenia.
Nie to mówiło o mojej wartości. W to starałam się całe życie wierzyć.
  — Myślisz, że to się wyklucza? — spytałam, wbijając w nią wzrok. — Że, co, jak się czasami pobawisz to to już skreśla wszystkie twoje osiągnięcia? A może jednak nie jesteś taka zdolna, za jaką cię wszyscy uważają, skoro nie jesteś w stanie tego pogodzić. Marnuj sobie zresztą życie jak chcesz, w przeciwieństwie do tego nie czuję potrzeby żeby wtykać nos w nieswoje sprawy. Ach, no i dziękuję za życzenia — dodałam słodkim tonem.
I na tym chciałam zakończyć temat, bo, serio, rozmowa z Patricią Clay nie należała do rozrywek, którymi chciałabym zapełnić to popołudnie. Ułożyłam się na łóżku po ściągnięciu butów i sięgnęłam po słuchawki, które podłączyłam do telefonu. Gdy uruchomiłam playlistę na Spotify, dostałam wiadomość na Messangerze od swojej przyjaciółki.
>>Mała stalkerska robota, nie dziękuj ;)
Przy tej wiadomości był link do profilu na Facebooku. Po wejściu w ten link… ech, oczywiście że rozpoznałam tę twarz, która wczoraj tak chętnie dossała się do mojej.
Bradley Fletcher, hm.
Przeglądałam jego profil z nijakim zainteresowaniem. Po dacie urodzenia wywnioskowałam, że prawdopodobnie jest trzecioroczniakiem. Większość rzeczy na jego tablicy była związana z koszem i z durnymi memami, ale jedno zdjęcie przykuło moją uwagę. Niestety, skłamałabym, gdybym powiedziała że to ze względu na niego. Na tym zdjęciu ściskał się z ładną dziewczyną, która – co było oczywiste po zerknięciu na opis – była jego siostrą. Przy wgapianiu się w to zdjęcie moje myśli powędrowały do jednego, konkretnego wydarzenia z minionej nocy. Wydarzenia, którego naprawdę, naprawdę nie chciałam wspominać, i było ono bezpośrednio związane z miękkością warg mojej współlokatorki, której przecież nie znosiłam.
Chwilę wahałam się przed dodaniem go do znajomych, przekonując się coraz bardziej do tego, że powinnam spróbować się z nim umówić, ale ostatecznie stchórzyłam i zrezygnowałam, wyłączając apkę.
Ku mojemu zaskoczeniu, przed pójściem spać powiadomienia w telefonie poinformowały mnie o tym, że to Bradley Fletcher wysłał mi zaproszenie do znajomych.

Następnego dnia po zajęciach udałam się jak zwykle do stołówki. Wolałam wydawać jak najmniej kasy, więc rzadko jadałam w inny sposób – chyba, że umówiłam się z kimś na mieście, albo któregoś dnia serwowali wyjątkowo paskudne żarcie. Wszyscy moi znajomi siedzieli jeszcze na swoich zajęciach, więc posiłek musiałam zjeść sama. Nie przeszkadzało mi to, w zasadzie. Planowałam wyjść na zewnątrz i nacieszyć się niezłą pogodą.
  — Co za spotkanie!
Usłyszałam za sobą niski głos, gdy odbierałam już swoją tacę z jedzeniem. Odwróciłam się i stanęłam twarzą w twarz z – oczywiście – Bradleyem Fletcherem.
  — Um, cześć — mruknęłam. Zapanowała między nami cisza odrobinę zbyt długa, by mogła być komfortowa. Bradley w końcu odchrząknął i się odezwał:
  — Czemu w sobotę tak uciekłaś?
  — Byłam zbyt pijana i chyba mi trochę odbiło — mówiłam, starając się brzmieć jak najbardziej nonszalancko. — To było chujowe że tak cię wystawiłam, sorry.
  — Spoko. — Wzruszył ramionami, szczerząc zęby w uśmiechu. — Wszystko da się nadrobić. — Puścił mi flirciarsko oczko, a ja bałam się, że zaraz zwymiotuję. — Co ty na to… Moje bractwo organizuje imprezę w piątek. Będzie spoko ludzi i sporo alkoholu. I spoko muzyka. Wpadniesz?
  — Chętnie — odparłam, wymuszając na sobie przyjazny uśmiech.
  — Super. To dodaj mnie w końcu do znajomych, wyślę ci namiary na Messangerze. — Puścił mi ponownie oczko, odchodząc w stronę swoich znajomych z drużyny. Westchnęłam. Cholernie, cholernie nie miałam ochoty na imprezowanie z tym gościem. Ale wiedziałam, że zmuszenie się do tego dobrze mi zrobi. A właściwie… taką miałam nadzieję.

W pokoju zastałam Patricię pochłoniętą nauką. Doprawdy, ta laska rzeczywiście spędzała godziny z łbem w książkach. Tak, nauki było sporo, więcej niż w liceum, ale… bez przesady? Patricia, jakby… zdawała się chcieć zapamiętać każdą, cholerną literkę. No, ale, cóż, nie moja sprawa.
Rzuciłam swoją torbę w kąt i uwaliłam się na swoim łóżku.
  — Masz jakieś plany na piątek? — zarzuciłam nagle pytaniem. Nie widziałam jej twarzy, ale mogłam poczuć minę, którą właśnie zrobiła. — No bo bractwo Alfa organizuje imprezę i zgodnie z twoją prośbą chciałam cię poinformować, że się na nią wybieram. Żebyś, wiesz, uniknęła wciągnięcia się w coś wbrew własnej woli.

Paradoksalnie, po tym co usłyszałam od Skye, zaczęłam się uczyć dwa razy więcej niż dotychczas. Kilka głupich słów z ust kogoś, kogo opinia nawet nie powinna mieć dla mnie znaczenia, a wpadłam w kompletny obłęd. Niewiele było w stanie wyprowadzić mnie z równowagi, ale sugerowanie, że nie jestem wystarczająco dobra… to za każdym razem działało na mnie jak płachta na byka. Nienawidziłam samej możliwości tego, że mogłam nie być wystarczająco dobra. A zwłaszcza w nauce, która była moim życiowym priorytetem. Która była jedyną rzeczą, w której naprawdę chciałam być dobra.
    Słowa Skye miały na mnie tym bardziej większy wpływ po tamtym zaliczeniu, po którym wylądowałam trzecia. Przez to zaczęłam myśleć, że może naprawdę nie byłam aż tak zdolna, aż tak dobra, że może starałam się za mało i powinnam się bardziej przyłożyć. Wszystkie moje plany o życiowych rewolucjach na studiach zeszły na dalszy plan. Bałam się, że mogłam spaść jeszcze bardziej. A jeszcze bardziej tego, jak rozczarowani będą moi rodzice, jeśli faktycznie spadnę jeszcze niżej. Bałam się powiedzieć im o tym trzecim miejscu. Chyba w ogóle nie wróciłabym do domu, jeśli wylądowałabym jeszcze niżej.
    Dlatego postanowiłam spędzać każdą wolną chwilę na nauce. Odstawiłam nawet w kąt śledztwo na temat Skye i Tashy, bo nie chciałam, żeby cokolwiek innego zajmowało moje myśli. I nie zamierzałam odpuszczać, dopóki nie zdobędę najwyższego wyniku w grupie. Zamierzałam skończyć te studia z wyróżnieniem albo wcale.
    Chociaż chyba naprawdę zaczynałam przesadzać, skoro ludzie zaczęli to zauważać już pierwszego dnia mojego wprowadzania planu w życiu.
    — Pat, skarbie, to jest niezdrowe. Wiesz, że czasami musisz też jeść, spać i inne takie? Nie wspomnę nawet o seksie, bo jestem pewien, że to słowo nie figuruje nawet w twoim słowniku — nawijał Basil niby szeptem, ale i tak byłam pewna, że słyszał to każdy w bibliotece, przez co momentalnie spłonęłam rumieńcem.
    — Po pierwsze, moje życie intymne ma się bardzo dobrze…
    — Coś, co nie istnieje, nie może „mieć się dobrze”.
    — …po drugie, mój plan na naukę jest idealny i nie mam pojęcia, o co ci chodzi, a po trzecie jesteśmy w bibliotece, więc skup się, proszę, na tym, co potrzeba.
    Basil wywrócił oczami, ale faktycznie zaczął wertować regały, chociaż nie wyglądał na zainteresowanego którąkolwiek z książek. Nie wiedziałam, czemu w ogóle poszedł ze mną do biblioteki, skoro nie interesowało go wypożyczenie jakiejkolwiek książki.
    Basil był typem osoby, z jakimi zazwyczaj się nie zadawałam. Był aż przesadnie pewny siebie, czasami trochę zbyt głośny i definitywnie szalony. Cały czas zmieniał swój wygląd i to diametralnie. Pierwszego dnia zajęć widziałam go w trochę dłuższych, rozjaśnionych włosach i ubraniach, które wyglądały na co najmniej dwa rozmiary za duże, potem przez tydzień chodził w takich, które wyglądały na o rozmiar za małe, a obecnie nie tylko jego włosy były krótsze i bladoróżowe, ale też jego ubiór był czymś pomiędzy. Chodził w zdecydowanie za ciasnych spodniach i zdecydowanie zbyt luźnych, wzorzystych koszulach. I chyba planował jakiś piercing twarzy.
    Spytałam go kiedyś, skąd te wszystkie zmiany i tak różne kreacje. Wzruszył ramionami, twierdząc, że nie może być pewien, w czym wygląda i czuje się najlepiej, jeśli wcześniej wszystkiego nie spróbuje. Poza tym miałam wrażenie, że trochę też lubi igrać z tym, jak ludzie go postrzegają. A raczej, lubił potwierdzać to, co ludzie o nim myślą. W każdym razie tyle wywnioskowałam po tym, jak kiedyś na środku korytarza powiedział jakiemuś facetowi prosto w twarz „widzisz przecież na pierwszy rzut oka, że jestem gejem, nie musisz się aż tak przyglądać”. Więc może tym szalonym wyglądem chciał po części potwierdzić to, co wszyscy i tak o nim myśleli, a po części po prostu poeksperymentować. Był wystarczająco odważny, żeby eksperymentować ze swoim wyglądem nie dbając o to, co myślą wszyscy inni.
    I to był właśnie kolejny powód, dla którego pewnie nasze drogi nie skrzyżowałyby się w liceum. Basil był dumnym i zadeklarowanym homoseksualistą. I to nie do końca tak, że miałam coś przeciwko homoseksualistom. Po prostu… wszystkie moje grupy znajomych składały się z osób o nieskazitelnych reputacjach. A homoseksualizm, z jakiegoś powodu, wpływał źle na tę nieskazitelność.
    Chociaż nie byłam też do końca pewna, czemu zadawałam się z Basilem na studiach. Chociaż raczej to on zadawał się ze mną. W pierwszym tygodniu studiów byliśmy razem w grupie podczas ćwiczeń. Jakaś dziewczyna wyraziła niechęć w stosunku do Basila i pracowania z nim, a ja, trochę odruchowo i niewiele myśląc, ale mimo to najuprzejmiej jak potrafiłam, oznajmiłam jej, że nie obchodzi mnie to, jakiej orientacji są członkowie grupy tak długo, jak wykonują swoją pracę sprawnie i poprawnie. I najwidoczniej na tej podstawie Basil uznał, że się przyjaźnimy, bo zaczął skracać moje imię, mówić do mnie „skarbie” i siadać obok mnie na każdych ćwiczeniach. I mimo że z początku nie byłam pewna tej znajomości, obecność Basila była zaskakująco odprężająca. Może dlatego, że był swego rodzaju powiewem świeżości biorąc pod uwagę moich dotychczasowych znajomych, a może dlatego, że mimo tych swoich szaleństw był zwyczajnie w porządku. Może i nie planowałam wielkiej przyjaźni z nim, ale całkiem lubiła jego towarzystwo.
    — Słuchaj, — zaczął na nowo Basil, bo był jednym z tych, którzy nie potrafili siedzieć cicho zbyt długo — czy kiedyś w ogóle zdarzyło ci się zrobić coś i po prostu nie myśleć o tym wszystkim? O nauce i ocenach, i wynikach… Coś, co robiłaś nie dlatego, że musiałaś, tylko po prostu chciałaś i tyle?
    Trochę niespodziewanie dla mnie, ale przed oczami przeleciał mi tamten pocałunek z ubiegłej nocy. Pocałunek ze Skye. To była chyba jedyna rzecz w moim życiu, którą zrobiłam nie do końca myśląc o tym, co dalej, jak to wpłynie na moje życie i na moją reputację, kiedy po prostu robiłam, a konsekwencjami przejmowałam się potem. Kiedy zrobiłam coś dlatego, że tego chciałam, a nie dlatego, że powinnam. Kiedy przez krótki moment po prostu żyłam chwilą i tyle.
    Nie żebym planowała powiedzieć o tym Basilowi. Po prostu westchnęłam i kazałam mu skupić się na książkach zanim wyrzucą go z biblioteki.

    Po zaopatrzeniu się w książki wróciłam do pokoju i zajęłam się nauką. Już trochę odpływałam z przemęczenia i częściowo znudzenia, kiedy do pokoju wróciła Skye. Drgnęłam z zaskoczenia, zerkając na nią przelotnie zanim wróciłam wzrokiem do książki, którą wertowałam od półtorej godziny w poszukiwaniu jednego terminu. Przewróciłam oczami słysząc, co miała mi do powiedzenia. Cudownie. Przynajmniej już wiedziałam, jakich planów nie mam na piątek.
    — Świetnie. Czyli mogę to wykreślić to z mojego grafika — wymamrotałam, szukając najbliższego ołówka, chociaż wszystkie już chyba miałam we włosach. Musiałam wyglądać pokracznie, ale nawet nie chciało mi się tym przejmować. — Powodzenia w szukaniu mężczyzny twojego życia. Powinnam się jakoś przygotować na tę okazję? Zostawić prezerwatywy na twoim łóżku i ulotnić się na całą noc? Czy może zamknąć drzwi na klucz i nie oczekiwać, że wrócisz do rana? Daj mi znać wcześniej, nie znoszę robić rzeczy na ostatnią chwilą.

Byłam pewna, że jej grafik na tym nie ucierpi. W zasadzie byłam pewna, że nie wybierała się na tę imprezę – pewnie nawet o niej nie słyszała – ale i tak musiałam jej o tym powiedzieć. Ech, co tu dużo mówić, czasami miałam iście gówniarskie impulsy, za którymi podążałam. A to był jeden z nich – pochwalenie się lasce, której nie znoszę, która zawsze zdawała się uważać za lepszą ode mnie, że zostałam zaproszona na imprezę ze swego rodzaju elitą tego kampusu.
Boże, kiedy zaczęłam się przejmować takimi rzeczami? Skrzywiłam się wewnętrznie z zażenowania samą sobą. To było idiotyczne i takie… takie nie w moim stylu. Nie miałam parcia na imprezowanie z tymi popularnymi studentami, naprawdę. Ale, jednak, pokusa zaszpanowania przed Patricią nade mną zwyciężyła, pozostawiając mnie z uczuciem goryczy w ustach.
  — Nie lubisz robić rzeczy na ostatnią chwilę, mówisz? W takim razie pozostawię cię w niepewności. — Uśmiechnęłam się wrednie. — Będziesz miała przynajmniej jakieś zajęcie w tej swojej samotni. A może chcesz, żebym została i dotrzymała ci towarzystwa, żeby nie było ci smutno? — udawałam zatroskaną.
To była kolejna rzecz tak nietypowa dla mnie. Nie troska o Clay, bo to było jawnie sarkastyczne, tylko to, że… nie wiem, dlaczego jej wytknęłam to, że nie zamierzała wybrać się na jakąś durną imprezę. Bo przecież, Jezu, ktoś może zwyczajnie nie mieć ochoty imprezować. Ja często też nie chciałam imprezować. I zawsze wychodziłam z założenia, że piątkowe czy sobotnie wieczory spędzone z Netflixem też mogą być fajne, i nie ma nic żałosnego w spędzaniu tak czasu.
Patricia Clay sprawiała jednak, że byłam w stanie wyprzeć się własnych przekonań, byleby móc jej dociąć. Co mnie denerwowało o tyle, że przez to sama stawałam się w zasadzie fałszywa. Nie musiałam posuwać się do tego rodzaju zagrywek, a mimo to nie mogłam się powstrzymać, szukając desperacko i za wszelką cenę jakiejś szpili, którą mogłabym wbić w ciało tej wkurzającej blondyny.
Jasna cholera, tak bardzo jej nie znoszę.
Mogłabym jakoś przetrawić tę licealną niechęć, gdybyśmy się tylko mijały na kampusie. Poważnie, nie jestem aż tak małostkowa. Pech niestety sprawił, że wylądowałam z nią w tym samym pokoju w akademiku, że musiałam dzielić z nią moją tymczasową przestrzeń życiową. I nawet jeżeli starałyśmy się rozmawiać ze sobą jak najmniej, sama jej obecność sprawiała, że czułam się szalenie niekomfortowo w pokoju, w którym przecież mieszkałam. Co było generalnie mocno do dupy.
Nie wspominając o incydencie z sobotniej nocy, który mocno zaognił sytuację. Przynajmniej z mojej perspektywy. Bo ten kontakt fizyczny, tak spontaniczny i tak… dziwny, namieszał mi porządnie w głowie i kompletnie mi się to nie podobało. A to wszystko było, oczywiście, winą Patricii.

Przymknęłam oczy i wzięłam głęboki wdech, żeby nie wybuchnąć. Nie miałam czasu ani siły na wrzeszczenie na Skye z byle powodu. Zresztą, wiedziałam tak, jak niesamowitą satysfakcję by jej to sprawiło, gdybym nagle zaczęła wrzeszczeć.
    Problem w tym, że byłam już wyjątkowo zirytowana. Mijała już czwarta godzina odkąd bez przerwy dłuższej niż przerwa na siku siedziałam przy książkach, więc byłam już trochę zmęczona. Dodatkowo po tym, co powiedział mi w bibliotece Basil, z jakiegoś powodu im bardziej zmęczona byłam, tym częściej wracałam myślami do tego, co stało się po piątkowej imprezie w drodze do akademika. No i na domiar złego naprawdę irytowało mnie to przechwalanie się Skye. Tak jakby było się czym przechwalać. Szła na imprezę bractwa.
    Fakt faktem, mało wiedziałam o bractwach, ale nie kojarzyły mi się zbyt pozytywnie. A raczej, ich członkowie nie kojarzyli mi się zbyt pozytywnie. To byli ci mega popularni faceci, najczęściej sportowcy, którzy zmieniali laski jak rękawiczki i dbali tylko i wyłącznie o to, żeby dziewczyna, z którą się pokazują, wyglądała przy nich dobrze. O ile w ogóle planowali się z nią pokazywać, bo wyglądali mi raczej na takich, którzy potrzebują dziewczyny na jeden wieczór w łóżku.
    Dlatego też ja raczej nie gustowałam w takim towarzystwie. Generalnie zazwyczaj próbowałam unikać towarzystwa, w którym głównym celem są imprezy. I tak na nie nie chodziłam, a nie chciałam się przez to czuć wykluczona. Poza tym, nie zamierzałam być niczyją ozdobą ani zabawką na jedną noc. Ceniłam się zdecydowanie wyżej niż to i wolałam żyć szczęśliwe życie singielki, niż być z kimś, przy kim czułabym się jak pusta kretynka, która ma tylko ładnie się śmiać i dobrze wyglądać.
    Ale dlatego też wiedziałam, czemu tacy faceci mogli oglądać się za Skye. Mimo całej mojej niechęci do niej, musiałam przyznać, że była całkiem atrakcyjna. Więc naturalnie tego typu faceci mogli uznać ją za ładny dodatek. Problem w tym, że najwidoczniej nie zdawali sobie sprawy z tego, że Skye nie pozwoli się tak usadzić. Bo kolejną rzeczą, jaką bardzo mimowolnie musiałam przyznać, było to, że Skye miała wystarczająco charakteru, żeby nie pozwolić sobie na bycie jedynie czyjąś ozdobą, z którą ładnie się pokazać. A w każdym razie takie odnosiłam wrażenie. I naprawdę miałam nadzieję, że jest mylne. To byłoby niezwykle satysfakcjonujące zobaczyć Skye jako zwykły dodatek do kogoś. To by pokazało, że jednak nie jest tak charakterna, na jaką wygląda.
    — Obejdzie się — rzuciłam, nawet nie patrząc w jej stronę, zbyt zajęta zaznaczaniem w książce strony, która mogła mi się przydać kiedyś w przyszłości. — Z pewnością lepiej dotrzymasz mi towarzystwa, kiedy cię tu nie będzie.
    Najlepszą formą obecności Skye był brak jej obecności. Kiedy byłyśmy razem w pokoju, w najlepszym wypadku nie odzywałyśmy się do siebie, próbując nie zwracać na siebie najmniejszej nawet uwagi. Chociaż i tak długo nie wytrzymywałyśmy i w pewnym momencie zaczynałyśmy sobie dogryzać z byle powodu. I najczęściej kończyło się tym, że jedna z nas po prostu wychodziła. Więc każdy wieczór bez niej był dla mnie jak wczesny prezent gwiazdkowy.
    — Mam nadzieję, że Tasha pochwali twój nowy wybór — dodałam jeszcze, bo nie mogłam się powstrzymać od tej drobnej zgryźliwości. Zwłaszcza że z tego, co zrozumiałam, Skye planowała kogoś poznać na tej imprezie. Ewentualnie już poznała i na tę imprezę szła właśnie z tym kimś.

Patricia była raczej zbyt przenikliwa, żeby dać się na to nabrać, ale tym razem parsknęłam śmiechem, który brzmiał prawie ciepło. Prawie. No ale, cóż, jej komentarz był całkiem zabawny, bo mogłam powiedzieć dokładnie to samo na temat mojej chęci do dotrzymywania towarzystwa tej przemądrzałej blondynie.
Och, cóż, przynajmniej w tym się zgadzałyśmy.
Prawdopodobnie byłam jedyną osobą, względem której Patricia nie próbowała być fałszywie miła. Pewnie głównie dlatego, że już dawno przejrzałam jej bullshit. I nie było mowy, żebym uwierzyła w jakiekolwiek jej próby nawiązania przyjaznych stosunków. Wiedziałam od początku, że laski takie jak ona nie chcą kumplować się z laskami takimi jak ja. Że te popularne laski gardzą takimi jak ja. Nie przejmowałam się tym, bo wiedziałam że nie ma powodu żeby mną pogardzać, poza jakimś wydumanym poczuciem wyższości ze strony tego typu osób. Co, w mojej opinii, było naprawdę godne pogardy.
  — Hm, zdaje się być zadowolona — odparłam nonszalancko, udając że nie zauważyłam zgryźliwości w jej tonie.
Tasha, w gruncie rzeczy, była bardziej niż zadowolona. To było z mojej strony okrutne, oskarżanie mojej przyjaciółki o takie rzeczy, ale wydawało mi się, że spora część jej zadowolenia wynikała z tego, że dzięki mojej znajomości z Bradem sama mogła się wkręcił w świat popularnych ludzi na kampusie. Nie… nie były to zupełnie bezpodstawne podejrzenia. Naprawdę wyczuwałam w niej od początku roku akademickiego to okropne parcie na zaistnienie w tym towarzyskim życiu kampusu. Robiło mi się naprawdę przykro, gdy o tym myślałam. Wychodzę z tym na kompletną egoistkę, ale naprawdę… nie chcę, żeby Tasha się zmieniała. Chciałabym, żeby nadal była taka jak w liceum. Ale i tak, uwielbiam ją całym swoim sercem. To raczej… raczej nie mogło się całkowicie zmienić. Co chyba… chyba nie było dla mnie dobre.
Koniec końców, to głównie z jej powodu dałam się wciągnąć w kontakt z Bradem. Co do którego miałam złe przeczucia, których nie umiałam zignorować, chociaż się starałam. Po prostu, podskórnie czułam że robię coś źle. Skradało się przy tym poczucie obrzydzenia do samej siebie, a także poczucie wewnętrznego fałszu.
Nie chciałam być fałszywa. Doceniałam własną szczerość, uważałam to za dobrą cechę, mimo iż czasami wpędzała mnie ona w kłopoty.
Ale… czy mogłam nazywać się nadal szczerą, odkąd ukrywałam przed moją przyjaciółką, przed najbliższą mi osobą, tak istotną rzecz jak moje uczucia do niej…?
  — Wiesz, jeżeli ma być ci smutno samej, to mogę ci zorganizować inne towarzystwo. — Puściłam jej oczko. — Może ci się przydać. Potraktuj to jako miły gest swojej współlokatorki.

Przewróciłam oczami słysząc „propozycję” Skye. Pomijając fakt, że był to sarkazm, nawet nie chciałam myśleć o tym, jakie towarzystwo zorganizowałby mi ktoś taki jak ona. Ale z pewnością kogoś takiego jak ona sama, a to z pewnością nie był szczyt moich marzeń. Ostatnie, czego chciałam, to zmarnować swój wieczór na jakiegoś (bo zakładałam, że miała na myśli faceta) palącego trawkę i zalewającego się alkoholem gościa, który pewnie zacząłby się do mnie dobierać po zaledwie trzech minutach znajomości. A w przeciwieństwie do Skye nie byłam fanką obściskiwania się z mężczyznami, których w ogóle nie znałam, a zwłaszcza pod wpływem alkoholu i innych takich.
    W porę jednak moją uwagę przykuł telefon, którego wyświetlacz rozświetlił się z kolejną wiadomością od Basila, który po naszej rozmowie w bibliotece stwierdził, że potrzebuję w życiu jakiejkolwiek rozrywki i najwidoczniej mianował się moim osobistym animatorem rozrywki, bo wkrótce po powrocie do pokoju otrzymałam szereg wiadomości, z których wynikało, że już zaplanował nasz piątkowy wieczór i najwidoczniej nie miałam nic do gadania. Na szczęście nie była to żadna głupia impreza, co nie zmieniało faktu, że i tak niekoniecznie miałam ochotę się godzić.
    Basil planował urządzić coś u siebie, ale dość szybko okazało się, że jednak jego współlokator może potrzebować tego pokoju akurat na ten wieczór. Spytał więc, czy moja współlokatorka miałaby coś przeciwko, gdyby to on wpadł do mnie.
    Nie żebym w ogóle zamierzała ją o to pytać.
    — W sumie tak się składa, będę mieć gościa w piątek wieczorem — oznajmiłam, jednocześnie odpisując Basilowi, że Skye nie ma absolutnie nic przeciwko, mimo że na dobrą sprawę nawet nie spytałam jej o zgodę. Byłam absolutnie pewna, że Skye w takiej sytuacji również nie kłopotałaby się pytaniem mnie o zgodę. Ja chociaż powiedziałam jej o tym z wyprzedzeniem. — Tak więc dziękuję bardzo za miłe gesty, ale niestety nie będę ich potrzebować.
    Prawdę mówiąc planowałam odmówić zawzięcie odmawiać Basilowi aż do piątku, bo naprawdę chciałam przeznaczyć ten wieczór na to, żeby się uczyć, ale przez tę rozmowę ze Skye przewyższyła chęć po pierwsze wzbudzenia w niej ciekawości tym, że ktoś do mnie przychodzi, a po drugie pokazania jej, że mam z kim spędzać czas i wcale nie spędzę piątkowego wieczoru samotnie przy książkach... mimo że to właśnie był mój początkowy plan.
    Oczywiście, był to tylko wieczór przy filmach ze znajomym, który nawet nie interesował się kobietami, co Skye z pewnością uznałaby za najbardziej żałosny sposób spędzania piątkowych wieczór, ale po pierwsze, Skye wcale nie musiała wiedzieć, co dokładnie będę robić i z kim. Jedyne, co wiedziała, to że ktoś do mnie przychodzi w piątek, a to, jak sobie przetworzy tę informację, to jej sprawa. Miałam tylko nadzieję, że zrzednie jej mina.
    A po drugie, ja osobiście nie widziałam nic złego w spędzaniu piątkowego wieczoru w ten sposób. No, pomijając to, że ubolewałam nad faktem, że zaprzepaściłam wieczór wolny od Skye, który mogłam przeznaczyć na spokojną naukę. Nie lubiłam imprez, a zwłaszcza po tej poprzedniej. A wieczór spędzony przy filmach wydawał mi się naprawdę dobrą opcją, zwłaszcza że od dawna nie spędzałam czasu w ten sposób. Po prostu siedząc i oglądając film, który oglądam dla przyjemności, a nie z potrzeby wyniesienia czegoś z tego seansu. Wprawdzie nie byłam pewna, czego mogę się spodziewać po Basilu i trochę mnie to przerażało, ale jednak postanowiłam zaryzykować i pozwolić mu na wybór filmów. Liczyłam na to, że mnie pozytywnie zaskoczy albo chociaż nadrobi beznadziejność filmów swoją szaloną, aczkolwiek na swój sposób odprężającą obecnością.