Over the fence, część 2

Ethan aż zagwizdał za nim, gdy zobaczył, jak ten kręci dupcią. Do tej pory Oliver wydawał się raczej skrępowany swoją nagością, więc teraz kolejny raz udowadniał, jak bardzo się przy nim otwierał. To było tak, jakby ciągle wkraczali na kolejne, coraz głębsze etapy związku. I działo się to w błyskawicznym tempie. 
– Pita z baraniną brzmi spoko – mruknął, ledwo zerkając na ekran telefonu. – Poza tym wiesz, ile jedzenia pochłaniam. Jestem jak buldożer. – Zaśmiał się i uniósł do siadu, by napić się soku. – Dzięki. 

Sam Oliver był właściwie zaskoczony tempem, w którym się otwierał przed Ethanem. Na co dzień o tym aż tak często nie myślał, to przychodziło zupełnie naturalnie, ale gdyby się zatrzymał i poświęcił tej świadomości dłuższą chwilę... to było potencjalnie niebezpieczne, ale Oliver w ogóle nie czuł się zagrożony.
— Z grzeczności nie zaprzeczę. — Wyszczerzył ząbki w uśmiechu. Ale to dobrze, dzięki temu Ethan mógł dojadać jego niedokończone posiłki. A co do spraw niedokończonych... — To jak, część dalsza masażu?

Ethan zerknął na kochanka i uśmiechnął się kątem ust. 
– Naprawdę nie przeszkadza ci masowanie mnie, co? – mruknął i z jękiem przekręcił się na brzuch. – No dobra, działaj. 
Było mu trochę głupio, że tak wykorzystuje Olivera, ale z drugiej strony, jeśli ten sam oferował... Trudno było mu sobie odmówić tej przyjemności.

— Ethan. — Westchnął, a potem odezwał się łagodnie: — Przestań już z tym. Tak, naprawdę mi to nie przeszkadza. Chcę to zrobić, gdyby tak nie było, to bym tego przecież nie proponował.
Zauważył, że Ethan miał problem z czerpaniem. Ciągle tylko dawał z siebie jak najwięcej, a kiedy Oliver chciał coś dla niego zrobić... no, właśnie, Ethan automatycznie jakby poddawał to w wątpliwość. Albo próbował się wtrącić. Jego chłopak miał ewidentny problem z opuszczeniem sobie i Olivera to bardzo niepokoiło.
Usiadł okrakiem na wysokości poniżej pośladków mężczyzny i pochylił się, żeby złożyć delikatny pocałunek na karku ukochanego. Przylgnął wargami na kilka sekund, rozgrzewając ten konkretny kawałek skóry, po czym oderwał się i rozpoczął masaż. Coś mu jednak nie pasowało.
— Nie, nie na sucho — mruknął. — Masz tutaj jakiś krem, balsam, żel, cokolwiek?

Ethanowi trudno było tak po prostu położyć się, nic nie robić i tylko brać, zamiast dawać. Nie do tego był przyzwyczajony. Dlatego tak trudno było mu się poddać Oliverowi i jego działaniom. Ale w końcu odpuścił. Przynajmniej na chwilę. 
– Ta, lubrykant – parsknął i zerknął na niego przez ramię. – Wszystko jest w łazience, słońce. Ale nie musisz się fatygować.

— Lubrykant chyba byłby w tej sytuacji mało praktyczny — stwierdził i się zaśmiał. Nie bardzo chciało mu się znowu wychodzić z pokoju, ale masaż bez nawilżenia mógł być bolesny. — Jesteś pewien? Nie boli cię to? — dopytał. — Bo jak coś to wezmę coś z łazienki. Szkoda że nie mamy swieczki zapachowej. Zrobiłbym ci tutaj klimat jak z prawdziwego salonu masażu, tylko że lepiej.

– Nie, nie boli. Jestem pewien, Ollie. 
Ułożył podbródek na dłoniach i przymknął oczy. Sama obecność kochanka, to że ten na nim siedział, było wystarczające przyjemne. 
– Już jest lepiej – wymruczał. – Bo ty to robisz. I masz naprawdę magiczne rączki.

— Ręce jak ręce, nawet nie mam specjalnych umiejętności — przyznał. Ogarniał temat masażu o tyle, o ile czasami sprawiał takie rozluźnienie przyjacielowi po ciężkim treningu. Przestał to robić, gdy pojawiła się Lizzie, mimo iż dziewczyna pewnie nie miałaby nic przeciwko, żeby Oliver nadal masował Toma. Sam Oliver jednakże czułby się już co najmniej niezręcznie.
— Ale cieszę się, że ci się podoba — wymruczał mu do ucha, gdy ponownie się na moment pochylił.

– Nie powiem, że mam porównanie, bo nigdy nikt nie robił mi prawdziwego masażu. – Zaśmiał się. – Ale to, co robisz, jest naprawdę przyjemne i relaksujące.
Mógłby tak zasnąć, czując dłonie Olivera na swoim nagim ciele, ale jego żołądek prawdopodobnie bardzo szybko obudziłby go z tego pięknego snu.
– Poza tym bardzo mi się podoba, bo ty to robisz, słońce. Wiesz, że uwielbiam, gdy mnie dotykasz.

— Z jednej strony pomyślałem, że mam pomysł na prezent urodzinowy dla ciebie, a z drugiej nie wiem czy chcę żeby ktokolwiek inny masował cię lepiej — zażartował. Oczywiście, nie zabroniłby Ethanowi pójścia na profesjonalny masaż.
— Ja też — wyszeptał, powracając do ugniatania mięśni. — Uwielbiam cię dotykać i gdy ty mnie dotykasz. W każdy sposób. Jesteś magiczny, podobnie jak twój dotyk. Labradorku.

– Wątpię, żeby mi się bardziej podobało niż to, co teraz robisz.
Być może profesjonalny masaż byłby skuteczniejszy, ale na pewno nie byłby przyjemniejszy.
Rozkoszował się dotykiem swojego chłopaka i znajdował się w błogim półśnie, gdy dotarło do niego, jak Oliver go nazwał. Parsknął niekontrolowanym śmiechem i poruszył się tak gwałtownie, by spojrzeć na kochanka, że prawie go z siebie zrzucił.
– To jest okropne, Ollie. Najgorsze przezwisko na świecie, przysięgam. – Wydusił między kolejnymi napadami śmiechu.

Nie zrzucił go z siebie, bo Oliver się dzielnie oparł udami, żeby pozostać w swojej pozycji. Zawtórował śmiechem. Specjalnie to powiedział! Nie zamierzał przecież nazywać Ethana tak na poważnie. Co nie zmienia faktu, że Ethan to...
— Mój słodki labrador — stwierdził. — Taki kochany, mimo iż się wierci. No, opanuj entuzjazm. — Zachichotał. — Dobra, nie będę cię tak nazywał. To brzmi źle. Ale nadal przystaję przy zdaniu, że wśród psów najbardziej przypominasz mi labradora.

– Przy tobie trudno opanować entuzjazm – rzucił i zaśmiał się sam z siebie, bo to zabrzmiało jak kiepski podryw. – Ale dzięki ci, o łaskawco, bo to naprawdę wybitny koszmarek.
Ponownie ułożył się na wygodnie i oparł policzek na złożonych dłoniach.
– Labradory są ładne. I fajne. Więc niech ci będzie. – Zacmokał. – Ty mi za to przypominasz kociaka. Łasisz się, chcesz żeby cię rozpieszczano i drapano za uszkiem. Słodziak.

— Czuję się zaszczycony — stwierdził i poklepał go lekko po plecach. — I dobrze, że ty też się czujesz. Nienazywanie cię labradorem wiele ode mnie wymaga...
— Miau — spróbował zamiauczeć, ale sam się chwilę potem skrzywił z zażenowania. To nie było urocze. — Ale skoro tak, to nie martwię się o los naszego przyszłego wspólnego kota. Masz rękę do kociaków.
Zsunął się nieco, żeby i ze swoim masażem przenieść się w dół, powoli zbliżając się do lędźwi.

Ethan uśmiechnął się do siebie, ale nie skomentował już słów kochanka. Zamiast tego po prostu przymknął oczy i czerpał przyjemność z dotyku. Przez to, że obaj byli nadzy, był to nie tylko relaksujący, ale też bardzo stymulujący masaż. Gdyby miał tylko siłę... 
Ale zamiast wykazać zainteresowanie sytuacją i tym, że krocze chłopaka znajduje się tak blisko jego pośladków, w końcu zwyczajnie zasnął. I obudził go dopiero zapach aromatycznego jedzenia.

Chwilę mu zajęło zorientowanie się, że Ethan zasnął. Pochylił się i przyłożył ucho do jego pleców na wysokości serca, wsłuchując się w miarowe bicie. Uśmiechnął się lekko i zszedł ostrożnie ze swojego chłopaka. Ethan najwyraźniej tego potrzebował, a Oliver cieszył się, że w końcu odpoczywał.
Przykrył Ethana wyciągniętym z szafy kocem, a sam udał się do swojego pokoju żeby się jednak ubrać. Zrobiło mu się chłodno.
Telefon oznajmił mu w końcu, że jedzenie zamówione wcześniej powinno wkrótce dotrzeć. Stwierdził, że chciałby zjeść w sypialni, w związku z tym przyniósł, starając się być jak najbardziej cicho, niewielki stół z salonu, zgarnął świeczkę dla klimatu i skombinował im w ten sposób kolację przy łóżku.
— Dzień dobry — odezwał się miękko, gdy zobaczył że Ethan się wybudza, zanim on zdążył go obudzić. — Kolacja czeka.

Ethan przekręcił się na plecy i ziewnął. Wciąż był zaspany i jeszcze nie do końca ogarniał, co się dzieje. 
– Zasnąłem, co? – mruknął i potarł zaspane oczy. – Rozpieściłeś mnie tym masażem... 
Podciągnął się na przedramionach i sięgnął po sok, który wcześniej przyniósł mu Oliver. Opróżnił całą szklankę i spojrzał na stolik, który kochanek przyniósł z ich niewielkiego salonu. 
– Kolacja przy świecach? – Parsknął. – Romantycznie. – Zerknął w dół na swoje nagie ciało, które przykrywał jedynie koc. – Chyba powinienem się do niej ubrać.

— Specjalnie dla nas. — Zaśmiał się, bo ten romantyczny klimat to była prawdziwa prowizorka. — Och, nie, nie krępuj się, moim zdaniem jesteś ubrany odpowiednio do okazji. — Puścił mu oczko i usadził się obok. Wcześniej przełożył jedzenie do ich naczyń, żeby ta cała prowizoryczna romantyczna kolacja wyglądała lepiej, więc podsunął swojemu chłopakowi talerz z imponujących rozmiarów pitą.
— Smacznego kochanie. — Uśmiechnął się i spojrzał maślanym wzrokiem na swojego chłopaka. Apetyt nadal do niego nie wrócił, ale postanowił, że postara się zjeść całą sałatkę, której jednak było dosyć dużo. Ale bardzo zależało mu na tym, by Ethan był zadowolony.

– To jednak trochę dziwne, gdy ja jestem nago, a ty się ubrałeś. Nie taka była umowa.
Mimo wszystko przykrył się kocem, by chociaż zachowywać pozory, i dopiero wtedy przyjrzał się temu, co czekało na niego na stole. A była to naprawdę potężnych rozmiarów pita wypełniona mięsem i warzywami. 
- Nie przesadzałeś z tym rozmiarem – zaśmiał się i wyszczerzył na widok maślanego wzroku kochanka. Oliver był słodki. – Ale dam radę. I tobie też smacznego, słońce. – Był ciekaw, czy szatyn będzie w stanie zjeść całą porcję swojej sałatki, która do najmniejszych też nie należała. 

— Nic nie pamiętam o jakiejś umowie. — Zrobił minę niewiniątka. — Ale zimno mi było, no. Jak wejdziemy pod kołdrę to się rozbiorę znowu — zapowiedział. Chodzenie nago po mieszkaniu dzięki Ethanowi wydawało się coraz mniej krępujące, a bardziej naturalne. Chociaż jedzenia by nie odebrał w takim (nie)ubiorze.
— Oczywiście, że dasz. Warto — zapewnił i spojrzał w końcu na swoją sałatkę. Faktycznie, to też nie była mała porcja, ale na szczęście nie składała się z wielu składników. I w istocie była lekka, może poza sosem. Nabił pomidora na widelec i zbliżył go powoli do ust. Żuł go irracjonalnie wręcz długo, zastanawiając się czy w ogóle da radę to przełknąć, ale w końcu się udało. Było to jednak trudniejsze, niż sądził. Ale tym razem czuł się naprawdę zdeterminowany, chociaż ostatecznie nie osiągnął swojego celu, bo po walce ze sobą osiągnął limit, gdy została się, powiedzmy, jedna czwarta porcji.

To faktycznie była pyszna pita, o czym szybko poinformował swojego chłopaka, ale jednocześnie była bardzo sycąca. I choć faktycznie jadał bardzo dużo, często za dwóch przy Oliverze, to jednak teraz poczuł się pokonany. I pierwszy raz on również nie dokończył swojego posiłku. 
– Cholera, przegrałem. – Odstawił talerz z niedokończoną pitą i opadł na łóżko z ciężkim żołądkiem. Poklepał się przy tym po brzuchu. – Przytyłem od tego ze trzy kilogramy. 
Zerknął krótko na Olivera i jego niedokończoną sałatkę. Zupełnie go to nie zaskoczyło. 
– Jak zamówiłeś jedzenie, to od razu na dwa dni. – Zaśmiał się. – Bardzo sprytnie.