ANOTHER WORLD.

Uśmiechnął się niemrawo, kiedy mężczyzna pokiwał twierdząco głową i poczuł pewną ulgę, że jego teoria nie została wyśmiana. W końcu Biały mógłby stwierdzić, że wmawia sobie głupoty, albo takim gadaniem chce go po prostu urobić. Ale on też czuł tę nić przywiązania, która nie miała żadnego logicznego podłoża ani spójnej historii. Mieli zdjęcie jednej kobiety, ale to przecież nie mogło stworzyć nagle rzeczywistej więzi. To była tylko pusta informacja, że mogli, ale nie musieli, znać się w świecie, w którym pozostawili poprzednie życia. Zdjęcie miało prawo nasycić ich nadzieją, że coś wciąż łączy ich z tamtymi czasami, mogło też dać podstawy do rozmyślań na temat tego, jak można wykorzystać nieoczekiwaną informację. Ale nie tworzyło przywiązania. Lev zaś czuj jego nić i choć mógł to wywołać fakt, że Biały był jedyną osobą, która mu pomogła, na dodatek został całkiem przyjazną duszą, to jednak chłopak był pewien, że już wcześniej, kiedy po raz pierwszy zobaczył jego twarz, zareagował inaczej, niż mógłby na kogoś całkiem obcego. Nie ma co ukrywać, w tamtym momencie Biały wyglądał paskudnie, a jednak Lev szybko powierzył w nim całą swoją nadzieję na przetrwanie, uwierzył, że mężczyzna mu pomoże. Był pewien, że podskórnie czuł pewny rodzaj więzi, który obaj zostawili na Ziemi. Teraz dane im było spróbować ją odbudować i być może to coś znaczyło. To, że spotkali się w tym świecie. Odnaleźli się. Na pewno służyło to jakiemuś celowi, musieli tylko odkryć jakiemu.
– Rodion – powtórzył cicho, ważąc brzmienie imienia na języku. Trochę miał nadzieję na poczucie jakichś wibracji, na ukłucie wspomnienia, albo jakikolwiek odstęp od normalności, ale nieważne jakby nie zaklinał rzeczywistości, imię to wciąż nic mu nie mówiło. Przyjął ten fakt z lekkim poczuciem żalu, ale to zniknęło tak szybko, jak się pojawiło. Miał teraz znacznie poważniejsze zmartwienia niż brak fajerwerków przy poznaniu prawdziwego imienia Białego.
Był koszmarnie zmęczony, czuł się, jakby przegalopowało po nim stado koni, nie szczędząc łajna wysrywanego ochoczo pod kopyta. Gdy Rodion zszedł z jego ciała, dając chłodnemu powietrzu dostęp do rozgrzanych drugim ciałem ud, Lev sięgnął po koc i znów szczelnie się nim okrył. Powieki same opadały mu na oczy.
– Mhmm – mruknął w potwierdzeniu odnośnie jutrzejszego dnia i niewiele myśląc, ułożył się wygodniej na łóżku, wtulając twarz w spłaszczoną, pożółkłą poduszkę. Kiedy poczuł obok źródło ciepła, całkiem bezmyślnie przylgnął do niego, nie orientując się już w tym, że w istocie wtula się w Białego jak zgarnięty z ulicy, wyziębiony szczeniak.

Obudził go ból, który zdawał się dochodzić z każdego zakątka ciała. Głowa pulsowała wspomnieniem nadużytego alkoholu, a ciało z podwójną mocą przypominało o kliencie z rozkoszą sprowadzającym do pionu nieposłuszny zakup. Kiedy otworzył oczy, orientując się, że jest w łóżku i poznaje pomieszczenie, dopiero dopuścił do głowy wydarzenia poprzedniej nocy, czując jak ogarnia go lekkie poczucie zażenowania. Bardzo przelotne i chwiejne, ale jednak. Niekoniecznie chciał pamiętać swoje pełne emocji wystąpienia na barowym krześle ani wylewność okazaną Białemu. Rodionowi.
Mężczyzna był już na nogach, a Lvowi nie spieszyło się do dołączenia do niego. Spowolnionym ruchem przykrył czoło, krzywiąc się z bólu i niespiesznie zwiesił nogi z łóżka, pilnując, by koc wciąż szczelnie przylegał do jego ciała. Wczoraj rozgrzewała go gorzała, ale teraz mróz nie szczędził mu porannych wrażeń.
– Powiedz, że istnieją tu jakieś przeciwbólowe – jęknął, przesuwając dłonią po zmęczonej twarzy, nie czekając jednak na odpowiedź, niechętnie podniósł się na nogi, by sięgnąć po porzucone wczoraj ubrania. Z jeszcze mniejszym zaangażowaniem odłożył w końcu koc, odsłaniając ciało, na którym dziś sińce stały się znacznie wyraźniejsze niż jeszcze wczoraj. W świetle dziennym wyglądało to wyjątkowo niesmacznie i równie boleśnie, co w istocie było. Ubrał się, starając nie okazywać bólu przy każdym ruchu, choć te były nim głęboko okupione. Trzeźwy umysł okrutnie podsuwał mu wizje wczorajszego wieczoru i tego, co wydarzyło się w piwnicy burdelu. Usilnie starał się o tym nie myśleć, choć wymowne pieczenie między pośladkami nie dawało zapomnieć o skrajnym upokorzeniu, jakiego zaświadczył. Wciąż chciało mu się rzygać, bo nader wyraźnie pamiętał smród kutasa wepchniętego siłą między wargi. Nie potrafił wyobrazić sobie, że tam wraca i tym razem z własnej woli znów się na to godzi. Vasya obiecał, że da mu wskazówki. Obiecał, że się do tego przyzwyczai, że za każdym razem będzie łatwiej i że to upodlenie ostatecznie da mu władzę. Na tę chwilę Lev musiał zadowolić się jedynie pieniędzmi i wmawianiem sobie, że wszystko to jest mniej odrażające niż w rzeczywistości było. Do wszystkiego można przywyknąć. Do wszystkiego. Lecz nawet, gdy powtarzał to niczym mantrę, nie potrafił uwierzyć, że przyjdzie dzień, w którym przestanie czuć odrazę i chęć wbicia sobie sztyletu w gardło, by odciąć się w końcu od wszystkich kotłujących się w nim skrajnych uczuć.

Skwasił się nieznacznie, słysząc rechoczący śmiech w odpowiedzi na pytanie i w te pędy pojął, że to jest jedyna odpowiedź, którą otrzyma. Czego mógł się spodziewać? Cały ten świat wyglądał jak rodem wyjęty z dystopijnego dzieła i Lev zaczynał wątpić, czy przypadkiem nie wlazł do jakiejś nowej książki Glukhovskiego. Przestał się natychmiast dziwić ogromowi ludzi, których można było minąć na klatce każdego kolejnego budynku, czy nawet na ulicy pomimo morderczego mrozu. Lev podejrzewał, że większość z nich była po prostu naćpana i czekała na łatwy koniec. W końcu co im pozostawało?
Przyglądał się w ciszy, jak Biały nakłada śniadanie, a sam grzecznie czekał na podsuniętą pod nos porcję, podkulając na łóżku kolana, by ogrzać się trochę ramionami. Gdyby potrafił na chwilę wyłączyć myślenie i wspomnienia, patrząc na tę scenę, może nawet przez moment mógłby uwierzyć, że nie jest źle. Mieszkanie miało okna, a nawet kanapę, było względnie ciepłe, a na dodatek urzędował w nim gospodarz bardziej przyjemny, niż można było się spodziewać na początku. Jednak Lev nie potrafił zapomnieć, wiedział, czym płacił za tę wygodę. Gdyby zrezygnował z pracy, Biały by go tu nie trzymał dłużej niż do końca dnia. Naprawdę starał się nie myśleć o kolejnym dniu, który go czekał, o powrocie do burdelu, udawaniu, że występ sprawia mu radość, łaszeniu się samowolnie do obleśnych staruchów ze świadomością tego, co mogą z nim robić chwilę później. Nie wiedział nawet ilu klientów będzie musiał przyjąć, wiedząc, że nie jest to już jego debiut. Pocieszał się rozsądnym myśleniem – nie mogło być ich dużo. Niewielu stać było na śpiewające dziwki Kroszki i zadowalali się tymi z niższej półki, choć wciąż wyższej niż ludzie z pospolitych burdeli. Poza tym oprócz niego tego dnia będą występować inni, więc liczba klientów na osobę się zmniejszy. Dwóch, trzech? To przecież wystarczy, by Kroszka się ogłowił, zważywszy na cenę jaką życzył sobie za Lva, do tego napiwki, z których Lev dostawał czterdzieści procent, no i przecież Kroszcze zależało na dobrej kondycji luksusowych towarów. Na pewno nie oddawał ich pod masowe rżnięcie. Na pewno.
Lev zadrżał, czując ucisk paniki na gardle i czym prędzej zabrał się za jedzenie, starając się nie okazać, że ma problem z przełknięciem pierwszego widelca jajecznicy.

Cieszył się, że nawet w swoim wczorajszym pośpiechu, udało mu się dorwać w garderobie bluzkę na długi rękaw ze względnie nieprzewiewnego materiału i długie, choć nieprzyjemnie obcisłe skórzane spodnie. Dzisiejszy dzień wydawał się chłodniejszy niż poprzedni, więc nawet to wdzianko słabo radziło sobie z pogodą. Z ratunkiem szła kurtka, której Lev wciąż nie zdążył wyprać, a jednak przywiązał się do odzienia na tyle, że brud i smród przestały mu wadzić.
Ze szczerym zainteresowaniem rozglądał się po uliczkach Innego Świata oraz panujących w nim zasad ściągania długów. W milczeniu obserwował zlęknionych ludzi posłusznie oddających Białemu pieniądze i nie wtrącał się, gdy cała procedura była mniej polubowna. Biały, upominając się o pieniądze wyglądał jak ktoś, z kim Lev z pewnością wolałby nie zadrzeć. Od początku nie miał przyjemnego oblicza, ale gdy to nabierało nuty groźby, czyniło dokładnie taki efekt, jaki w zamierzeniu miało. Lev głębiej docenił, że ma Rodię po swojej stronie.
Całkiem ochoczo przyjął propozycję zajścia do baru, jednak gdy zobaczył w nim Kroszkę, z miejsca miał ochotę zawrócić. Roztropnie powstrzymał odruchy, skupiając się na tym, by z jak największym rozluźnieniem zająć miejsce przy barze. Przywdział nawet na twarz nieznaczny uśmiech, nadając własnemu obliczu większej pewności, zupełnie jakby był w tym świecie już co najmniej rok.
Podobnie jak Rodia, Lev zaczął wsłuchiwać się w gorącą wymianę zdań, próbując wywnioskować o co może chodzić. O morderstwo, jak się domyślił, jednak sam fakt owego nieszczególnie go zdziwił. Podejrzewał, że tutaj codziennie ktoś się wzajemnie morduje i wieczorne wyjście, jeśli nie ma się solidnych pleców, to zawsze narażanie życia. A i z plecami mogło być ciężko, jeśli potencjalny oprych miał w nie wyjebane i nie liczył się szczególnie z własnym życiem. Musiał jednak przyznać, że fiut w ustach i ręka w dupie brzmiały całkiem intrygująco. Jednak dopiero, gdy to Kroszka się odezwał, Lva zupełnie zmroziło.
– Szkoda, szkoda, spodobał mu się mój mały debiutant, wypchałby mi kieszeń – zauważył ze swoim zjadliwym uśmiechem, rzucając chłopakowi przeciągłe spojrzenie i uniósł kieliszek w niemym toaście. Lev powoli odwrócił głowę, by wpatrzeć się w swój kieliszek, nie wiedząc samemu, co właściwie teraz czuje. Facet, który wczoraj go gwałcił, dziś leżał martwy w pozie, która nie mogła sugerować przypadkowego morderstwa. Gdyby nie wiedział, że spędził noc w mieszkaniu Białego, uznałby się za pierwszego podejrzanego. Lub…
Uniósł podejrzliwe spojrzenie na mężczyznę, siłą rzeczy przysłuchując się rozmowie, którą toczył z barmanem. Uważnie przejechał wzrokiem po twarzy Białego, zastanawiając się, czy ten rzeczywiście mógłby się tego dopuścić. Lvowi ciężko było uwierzyć w takim bieg okoliczności – dostaje pierwszego klienta i kilka godzin później ten kończy pod zimną zaspą z własnym fiutem w ustach. Ale przecież Biały nie miał powodu, by posuwać się do czegoś takiego w imieniu Lva. To pewnie nie miało z chłopakiem nic wspólnego, ktoś taki jak tamten typ musiał mieć wielu wrogów, w zasadzie same blizny na jego obrzydliwym ryju już o tym świadczyły. Najważniejsze, że Lev nigdy więcej nie będzie musiał oglądać jego parszywego pyska. To szczerze go ucieszyło.
Wsłuchał się w dziwną rozmowę Rodii z barmanem, nie ukrywając swojego zainteresowania. Pogromca bestii? Lev nieskrycie uniósł brwi, nie mając pojęcia, że Biały może być w rzeczywistości tutejszym supermenem bez peleryny. Co jak co, ale na bohatera stanu to z pewnością nie wyglądał. I nie zachowywał się. A ze słów, które oschle rzucił ku barmanowi, wynikało, że również się tak nie czuł, ewidentnie jednak dokonał czegoś, co budziło szacunek. Bestie. Biały coś już wcześniej o nich wspominał.
Wywołany, bardzo chętnie wstał i wyszedł razem z mężczyzną. Przez chwilę milczał, zastanawiając się, o co zapytać najpierw.
– Mówiłeś, że w mieście jesteśmy bezpieczni – przypomniał sobie, zerkając na Rodię. – Wychodzisz poza granice, żeby z nimi walczyć? Dlaczego?

Zerknął z cichą zazdrością na papierosa chowającego się między ustami Białego, bo najwidoczniej właśnie odkrył, że sam nie zwykł gardzić tytoniem. W zasadzie nie był pewien, dlaczego po prostu nie poprosił mężczyzny o fajkę, w końcu teraz zarabiał i z pewnością stać by go było na odkupienie jej. A jednak się zawahał, gdy umysł samoistnie podsunął mu wspomnienie tego, jak prosił Białego o pomoc, a ten w końcu uniósł się, popychając Lva do tego, by radził sobie sam. Szlug nie miał tu pewnie nic do rzeczy, był nieistotny i Biały mógłby go poczęstować, stał się jednak gorzkim przypomnieniem tego, że ostateczne Lev jest zdany na siebie. Jeśli chce fajkę, powinien ją sobie załatwić. Zacisnął więc usta w wąską linię i odwrócił wzrok, czując narastającą irytację wywołaną własną niewiedzą. Przecież nie miał nawet pojęcia, gdzie może kupić to ustrojstwo. Nie wiedział o tym świecie niemal nic i choć to zaledwie jego trzeci dzień, miał tego błądzenia we mgle po dziurki w nosie.
Lev zmarszczył nieznacznie brwi, słuchając Białego i chłonął informacje o bestiach z zainteresowaniem godnym dobrej książki, choć emocje towarzyszące temu dalekie były od fascynacji. Nigdy nie widział bestii, nie miał pojęcia do czego jest to zdolne, a jednak usłyszawszy, że potwory zaczęły wdzierać się poza swoje dotychczasowe granice, jego serce ścisnął lęk. Zrozumiał tyle, że indywidua, na które tutejsi mieszkańcy nie byli przygotowani psychicznie i fizycznie, za jakiś nieokreślony bliżej czas wedrą się brutalnie do ich żyć i prawdopodobnie rozerwą wszystkich na strzępki. I po to miał dawać dupy, upadlając się pod spoconymi, pomarszczonymi cielskami, żeby ostatecznie za kilka dni, tygodni lub miesięcy i tak skończyć jak podziurawiony kawał szmaty?
– Mamy jakieś szanse je pokonać? – zapytał przytomnie, nie chcąc tak szybko poddawać się uczuciu beznadziei i pogrążać się w apatii, która choć mogła stać się zbawieniem, niewiele przecież różniła się od samej śmierci. Nim jednak Rodion zdołał odpowiedzieć, dźwięki ptasiego jazgotu wyraźnie się nasiliły i kilka sekund później ich dwójka znalazła się w miejscu, które dość jasno wskazywało na swoje przeznaczenie.
Lev rozejrzał się z wyraźnym zachwytem po ogromie pięknych, majestatycznych ptaków, na których widok jego serce z jakiegoś powodu natychmiast się rozgrzało. Nieświadomie rozciągnął usta w lekkim uśmiechu, pragnąc wyciągnąć rękę i zbliżyć się z choć jednym z tych mądrych stworzeń. Móc podziwiać go z bliska, zdobyć jego zaufanie. Z pewnością nie przypuszczałby, że mógł być takim fanem ptactwa.
– Bardzo – odpowiedział automatycznie Białemu, bez wahania podążając dalej za nim. Gdy weszli do chatki, w nozdrza chłopaka uderzył charakterystyczny zapach, który jednak nijak mu nie przeszkadzał. Z fascynacją wodził spojrzeniem po kolejnych ptakach, aż zatrzymał je ostatecznie na staruszku, który najwyraźniej był opiekunem ich wszystkich. Jeżeli on sam zajmował się wszystkimi krukami, winien był mu podziw, bo sam przecież wyglądał, jakby potrzebował opieki, a ptaków było od groma.
Skinął mężczyźnie uprzejmie, kiedy został przedstawiony i mimowolnie posłał Rodii jakiś taki cieplejszy, lekki uśmiech. Więc przychodził tu pomagać staruszkowi w zajmowaniu się ptakami? Kiedy jeszcze chwilę temu z surową miną pobierał opłaty od innych mieszkańców. Człowiek pełen sprzeczności, ale Lev nie potrafił nie przyznać przed sobą, że zaczynał lubić mężczyznę z tym jego żelaznym z wierzchu i miękkim w środku charakterem. Zaczął podświadomie zastanawiać się, jak bardzo Inny Świat zmienił Białego. Jaki był przed tym całym gównem? Nie wydawał się w głębi człowiekiem, który mógł sobie czymś zasłużyć na znalezienie się tutaj.
– Roznoszą korespondencję? – wydedukował, wciąż rozglądając się powoli po pomieszczeniu, instynktownie licząc ptaki, zapamiętując ich cechy charakterystyczne. Nie mogąc się oprzeć, podszedł do jednego z nich, którego wyróżniały pięknie przysłane granatem pióra. – Są piękne – wyrwało mu się, gdy patrzył w czarne paciorkowate oczy ptaka, który czujnie go obserwował, odpowiadając mądrze na spojrzenie. W tym okrutnym świecie to miejsce wyglądało jak ukryta przystań.

Uśmiechnął się niewesoło, słysząc o określeniu, jakim obdarzył krukarz swoją pracę. Nieczysta? Lev w ciągu zaledwie doby pobytu w tym świecie przekonał się już na własnej skórze, czym rzeczywiście taka praca jest i opieka nad krukami była przy tym jak polerowanie świeżo wypucowanego auta. Przytaknął jednak nieznacznie, choć mogło to równie dobrze wskazywać na chęć skosztowania nalewki. Staruszek wydawał się całkiem poczciwym dziadkiem, takim, jakich spotyka się w baśniach – zaszyty na dalekich obrzeżach, odizolowany od społeczeństwa. Ten tylko był znacznie brzydszy i miał zdecydowanie mniej przyjazny uśmiech niż bajkowe odpowiedniki, choć w jego oczach iskrzyła jakaś odmiana życzliwości. Wydawał się wystarczająco niezepsuty, by nie móc tutaj przetrwać, a jednak usychał sobie w swoim kącie jak stara gałąź, dziwnym trafem unikając nacisku cudzych stóp. Lev domyślał się, kto za tym stoi, w końcu bez ochrony Białego, czy staruszek mógłby sobie tutaj tak spokojnie żyć i hodować kruki? A może po prostu chłopak jeszcze wszystkiego nie wiedział i zwyczajnie dziadka nie doceniał. Spodziewał się to odkryć w ciągu najbliższych dni.
Z uwagą słuchał wszystkiego, co miał do powiedzenia Biały o krukach i poczuł, jak w jego własnym sercu roznieca się płomień fascynacji. Te kruki były odpowiedzialne za wszystkie najważniejsze informacje cyrkulujące po Innym Świecie, a staruszek to jedyna osoba, która miała do nich nieprzerwany i nieograniczony dostęp. Mógł nimi manipulować, jak zechciał, póki kruki decydowały się słuchać tylko jego. Lev tym bardziej był zdziwiony, że dziadek przetrwał, choć z drugiej strony, tutejsze społeczeństwo nie zdaje się grzeszyć inteligencją, co może znaczyć, że większość z nich prawdopodobnie nie zdaje sobie nawet sprawy ze znaczenia tego pojedynczego człowieka. Wciąż na pewno znaleźliby się tacy, którzy zawiesili oko dłużej na owocnej działalności. Biały musiał być naprawdę zapracowaną osobą.
Starając się nie być nachalnym, jedynie dyskretnie przyglądał się gospodarzowi, gdy popijali spokojnie nalewkę, korzystając z jego gościnności. Mimowolnie zastanawiał się nad początkami tego wszystkiego. Jak człowiek wpada na pomysł, by w świecie, w którym liczy się tylko przeżycie, zacząć gadać do kruków, a co więcej, nagiąć je do swojej woli? Temat tresury ptaków miał zaprzątać Lvowi głowę już przez resztę dnia i każdy kolejny. Vasyi, który mówił, że praca luksusowej dziwki może być synonimem władzy, Lev powinien przedstawić starego krukarza. To jest prawdziwa władza. Choć ten dziadek nie wyglądał na kogoś, kto jest w stanie w pełni ją wykorzystać.
Z otwartym entuzjazmem przyjął dalsze zwiedzanie krukarni, a w jego głowie samoistnie pojawiały się liczby. Ile kruków, ile paczek, ile listów, ile szkód, ile jajek. Głowa sama analizowała nowe dane i segregowała je wprawnie, jakby prowadzona nawykami z jakiegoś innego życia. Przyglądał się w zastanowieniu pięknemu okazowi, który bez wahania przeskoczył na jego wyciągnięte ramię. Ptak obserwował Lva inteligentnym spojrzeniem, a chłopak odwzajemnił je, nieświadomie się uśmiechając, gdy jego palce lekko zaczęły głaskać ptasie pióra, a ich właściciel wydawał się to polubić.
A ty, Lev? Wiesz komu ufać?
Uniósł spojrzenie znad kruka, by odnaleźć nim twarz Białego. Jedyną słuszną odpowiedzią w tym świecie mogło być „sobie”, prawda? Lev to wiedział. Ale wiedział też, że jeśli Biały ostatecznie miał nieczyste zamiary, to Lev wpadł już w zastawione sidła i łatwo się z nich nie wyplącze. Nie potrafił spojrzeć na niego inaczej jak na przyjazną duszę, której chce się ufać. Uśmiechnął się tylko i uniósł lekko ramię, a ptak posłusznie na ten znak wzbił się w powietrze i spoczął na swoim miejscu w lekkim oddaleniu od nich.
– Rodia – wyszeptał z zastanowieniem i dziwną pieszczotą, którą na jego języku niosło to zdrobnienie. Oczyma powłóczył w dół, aż do szorstkich dłoni. Jedną z nich, tę, której Biały używał najczęściej, ujął lekko w zdrową rękę i uniósł, przyglądając się weń z dziwnym zamyśleniem. – Zabiłeś go? – zapytał, zamiast odpowiedzieć, gdy ciemne tęczówki znów odnalazły te, które wyglądały, jak ich własne odbicie. – Dlaczego? – dodał, bo przecież znał odpowiedź.

Lev przechylił delikatnie głowę, taksując Białego nieodgadnionym spojrzeniem. Wszedł mu w drogę? Nie wiedział czego się spodziewał, ale z pewnością czegoś bardziej związanego z… sobą samym. Nie był w stanie uwierzyć, że te dwie sprawy były od siebie oddzielone – typ wylicytował Lva, a jednocześnie, w tym samym czasie wszedł Białemu w drogę, w inny… W inny sposób? Nie, to się musiało łączyć. Lev widział tylko jedną opcję, która miała tu rację bytu. Zmarszczył brwi w nieokreślonym wyrazie, przeszywając zbitą sylwetkę mężczyzny pełnym zastanowienia spojrzeniem.
– Czy ty chciałeś mnie… – przerwał, gdy w powietrze nagle wzbiły się ptaki, a przestrzeń przeszył jeszcze głośniejszy skrzek krakania. Lvowi atmosfera udzieliła się tak szybko jak ptakom i najwidoczniej samemu Białemu, który cały zesztywniał pod jego dłonią i wbijał wyraźnie zaniepokojone, wypełnione determinacją spojrzenie w chłopaka. Wyglądał na gotowego do walki, kiedy przyciskał Lva do rogu klatki, owiewając całą jego sylwetkę przyjemnym ciepłem. Lev zupełnie zapomniał o czym rozmawiali, kiedy wokół gardła zaciskała mu się powoli pętla stworzona z dziwnego, być może wyimaginowanego odoru. Zupełnie, jak gdy za dzieciaka wyobraźnia działa zbyt mocno i biegniesz przed siebie, nie mogąc oprzeć się wrażeniu, że goni cię coś mrocznego. Wiesz, że gdybyś się odwrócił, zobaczyłbyś tylko nieszkodliwe tło, którego częścią byłeś chwilę temu, ale nie dowiesz się tego, bo nie masz odwagi spojrzeć za siebie. Tak jakby ten ruch mógł cię zabić.
Lev jednak powoli, z pełnią niewyjaśnionego napięcia, obrócił głowę w bok, by dostrzec daleko między drzewami zarys tego, co roztaczało dławiącą atmosferę grozy na całe kilometry. Czarny cień snuł się zaledwie na horyzoncie, a jednak był na tyle wyraźny, że nie mógł być wielkości człowieka. Majaczył pomiędzy gnącymi się pod śniegiem sylwetkami drzew, a Lva ścisnął gwałtowny niepokój, bo przez chwilę miał wrażenie, że nieludzka sylwetka rośnie w oczach. Gdy jednak zaczął nabierać przekonania, że za kilka chwil zginą, cień zaczął się oddalać, a powietrze oczyszczać. Dopiero teraz udało mu się nabrać swobodnego oddechu i wrócić spojrzeniem do wciąż napiętego Białego, chroniącego go swoimi ramionami, jakby nie różniły się niczym od kamiennego muru, niemożliwego do zdobycia nawet przez Bestię.
Lev nie patrzył już na Białego tak, jak kilka chwil temu. Teraz widział w nim kogoś zupełnie innego. Człowieka zdolnego zmierzyć się z potworem, którego daleka obecność sprawiała, że Lvowi mieszały się zmysły, a kolana samoistnie zaczynały drżeć. To nie była kwestia zwykłego strachu. Te bestie roztaczały wokół siebie odór śmierci, bardzo wyraźny i wcale nie wyimaginowany.
Przełknął ślinę, przywołując się do porządku. W dziwnie uspokajającym geście przesunął gładką dłonią po wybroczonym materiale, chroniącym ramię Białego przed zimnem.
– Wracajmy.

Choć w pierwszych dniach pobytu w Innym Świecie Lvowi wydawało się, że każdy dzień to męczarnia wydająca się trwać co najmniej kilka lat, okazało się, że półtorej miesiąca tych męczarni w pewnym momencie zaczęło mijać bardzo szybko. Lev był obrotny i szybko nasiąkł zasadami Piekła. Przed powrotem do Kroszki tamtego dnia spanikował. Nie wrócił. Obiecał Białemu, że znajdzie pracę i będzie mu płacił, a wypłaty z pierwszego dnia spokojnie wystarczy mu, by utrzymywać się samemu przez tydzień. Ale kiedy spędził cztery dni na szukaniu jakiejkolwiek roboty, rzeczywistość okrutnie w niego uderzyła. Większość po prostu nie szukała pracowników, nie omieszkując zasugerować Lvowi, że ze swoją buźką szybciej pójdzie mu na ulicy. Ci, którzy zechcieli oferować mu szansę, płacili marne grosze, a jeszcze częściej oferowali wypłatę w wyżywieniu. Dopiero to uświadomiło Lvowi, gdzie trafił za sprawą Białego. Pieniądze, którymi obracał Kroszka w tym świecie były najczystszą fortuną, a jednorazowa wypłata Lva czyniła go zwyczajnie bogaczem. Co więcej przekonał się, że dobrze jest mieć za plecami niefizyczny podpis Kroszki, gdy któregoś dnia podczas swoich poszukiwań został napadnięty i uratowało go jedynie to, że jeden z nich „chyba słyszał, że Kroszka ma taką nową dziwkę i ten tutaj wygląda w sumie jakby pasował do tego, co gadają”, a oni się Kroszcze narażać nie chcieli, nawet jeśli oznaczało to darmowe ruchanie chłopaka, za którego normalnie powinni oddać obie nerki. Nawet mimo tego, że zdążył jednego z nich smagnąć nożem, dostał tylko po pysku i ostatecznie wrócił do Białego we względnie nienaruszonym stanie. Dlatego, nim na dobre miało się rozejść, że nowa dziwka Kroszki wypięła się na niego, wrócił do swojego poprzedniego szefa z podkulonym ogonem, a ten przywitał go jadowitym uśmiechem i uprzejmym „no, w końcu jesteś”.
Lev nie od razu był tym, kim stał się obecnie. Pierwsze noce były tragedią, swój pierwszy raz od czasu licytacji opłacił gwałtownym atakiem paniki, przez co wszystko wydawało mu się jeszcze gorsze niż poprzednio. Na kolejny ubłagał Kroszkę o dawkę narkotyku w zamian za mniejszą wypłatę. Sytuacja powtórzyła się jeszcze kilka razy, aż Kroszka twardo zabronił dawać Lvowi jakiekolwiek środki, bo nie potrzebował zaćpanego worka do ruchania w swoim lokalu. Później Lev zaczął się przyzwyczajać, przed każdym razem wiedział, za co Kroszka dostał zapłatę i pamiętał znaki jakimi powinien sygnalizować ochroniarzowi, gdy coś było nie tak, albo klient sięgał po coś, za co nie zapłacił. Z początku Lev przyjmował kilku jednej nocy, po wszystkim wyglądając jak cień samego siebie. W ciągu dni nauczył się ich poznawać, kierując wskazówkami Vasyi, który znał większość z nich. Lev zaczął przejmować inicjatywę, wiedział, który klient lubi, gdy to robi, a który woli napawać się jego uległością. Podchodził ze szczególną ostrożnością do tych, którzy mieli w sobie mniej dzikości, a więcej okrzesania i chęci do rozmowy przed oraz po. Po jakimś czasie Lev naprawdę został swego rodzaju gwiazdą. Ludzie go rozpoznawali ze sceny, a jego cena wzrosła na tyle, że liczba klientów się zmniejszyła, ograniczając do tych najbogatszych, stałych, z którymi nauczył się rozmawiać tak, by wyciągnąć jak najwięcej przydatnych informacji. Lev szybko posiadł wiedzę na temat wszystkiego, co dzieje się w tym rewirze, a nawet z tym kutasem Kroszką nauczył się dogadywać. Za sporadyczne obciąganie u ochroniarza również miał chody, dzięki czemu ten czasem przemycał dla niego coś, co dawało chłopakowi przyjemne chwile otępienia i euforii. Ten aspekt oczywiście ukrywał przed Białym, który choć tracił głowę dla alkoholu, nigdy nie wyglądał na takiego, który lubi czasem przyćpać. A Lev znał już sporo nawyków Białego, bo nie był w stanie zliczyć nocy, które przespał w jego łóżku. Byli… kumplami. Spędzali ze sobą wolne wieczory Lva, razem pili, chodzili do barów, razem grali w karty i wymieniali się informacjami na temat tego, co dzieje się w mieście. Rozmawiali również dużo o planie poskromienia bestii, które w ostatnim czasie stały się jeszcze bardziej aktywne. Lev od jakiegoś czasu sam tresował kruki, bo staruszek dogorywał już powoli na swoim łożu śmierci, a ptaki latały poza granice miasta, sygnalizując Lvowi ile i w jakiej odległości widziały bestii, tak jak nauczył je tego chłopak. Żyli z Białym w idealnej symbiozie, choć Lev mało przypominał już tego zagubionego, podatnego dzieciaka, którego mężczyzna chciał chronić w pierwszych dniach. Teraz był pewny siebie, wyuczony sztuki manipulacji i z garścią informacji, które mogłyby pogrążyć niejednego ważniaka w tym mieście. Stał się informatorem i zarabiał nie tylko ciałem, ale i informacjami. Miał władzę, której chciał. Życie, które tu sobie stworzył, nabrało określonego porządku. Czasem go naruszał, rzucając w stronę Białego dwuznacznymi tekstami, zaczepiając go jednoznacznymi gestami i podśmiechując się z jego reakcji. W końcu Biały był nietykalny. Lev nie chciał z Białym tego, co miał w swojej pracy, bo Biały był kimś więcej, nie mógł jednak powstrzymywać się od droczenia się z mężczyzną, po to tylko by śmiać się swobodnie, widząc jego minę. Ale to były tylko przekomarzania, nic więcej.
Wczoraj znów spał u Białego, którego to mieszkanie nosiło już wyraźne znamiona obecności Lva. Lev nie miał problemu z tym, na co wydawać swoje sowite zarobki i stanowczo zbyt wiele z nich inwestował w ciuchy. Być może dlatego, że wciąż pamiętał nader wyraźnie tę pierwszą noc, kiedy ledwo ruszał półnagimi nogami, przekopując się przez zaśnieżone ścieżki z pomocą klapków. W związku z tym ciasne mieszkanie Białego opływało w przypadkowe elementy garderoby chłopaka, z jakich jedyną należycie powieszoną rzeczą była stara, powycierana i połatana, choć już uprana kurtka, z którą Lev się nie rozstawał. Wczoraj wziął ze sobą dodatkowy bagaż, gdzie miał całkiem nową kreację na dzisiejszy wieczór ważniaków, na który obydwaj zostali zaproszeni. Tymczasem dopiero otwierał oczy, wciąż wtulając się zawzięcie w poduszkę, oczekując, że przywita go zapach śniadania.
– Potrzebuję kawy – zaanonsował mrukliwie, nie odrywając policzka od poduszki, choć oczyma śledził już sylwetkę Białego, który choć wydawał się wypić wczoraj tyle samo co Lev, wyglądał jakby czuł się znacznie lepiej niż chłopak.

Zwiesił nogi z łóżka, ciągnąc za sobą kołdrę, bo choć gdzieś w poprzednim życiu zostawił krępację, w związku z czym absolutnie się nie wstydził, to wciąż wolał nie wystawiać się na zimno. Obdarzył ciepły posiłek przed sobą szczerym uśmiechem, w pierwszej kolejności łapczywie sięgając po cienką kawę, którą sam jakiś czas temu wcisnął Białemu, zdenerwowany, że ma na stanie tylko jakieś zielsko. Ziarna nie były wybitnej jakości, ale sam fakt posiadania kawy w tym miejscu świadczył już o dobrobycie.
Nie zauważył momentu, w którym śniadania podstawiane pod nos przestały go dziwić albo wprawiać serce w pełen wdzięczności galop. Przywykł do tego i stało się nierozłącznym elementem jego, może nie codzienności, ale życia. Korzystał właściwie z każdej okazji, gdy mógł przespać nockę u Białego, choć szczerze powiedziawszy, w najmniejszym stopniu nie narzekał na warunki w burdelu. Zapoznał się ze wszystkimi na piętrze i nie raz już zbierali się w grupkę, odbijając pracę przy używkach we wzajemnym towarzystwie. Dzielili się doświadczeniami i plotkami, a Lev przy okazji dobrej zabawy, łakomie spijał informacje z ich ust. Często też spędzał czas z Vasyą, który od pierwszego dnia okazywał mu nieprawdopodobną jak na to miejsce życzliwość. W pokoju miał spokój i nikt mu nie przeszkadzał, gdy nie był w godzinach pracy, więc na dobrą sprawę, biorąc pod uwagę warunki Innego Świata, mógł z czystym sumieniem przyznać, że opiewał w luksusy. Ale mieszkanie Białego, to co innego. To był jakiś stały kąt, całkowite oderwanie od obowiązków, no i możliwość ogrzania się cudzym ciałem w zimną noc. Ciałem, które nigdy nie zaczęło podstępem sięgać po to, co Lev oddawał za swój luksus, choć zawsze się w siebie wtulali, a zdarzało się też, że chłopak umyślnie przybierał pozy, mające Białego sprowokować. Sam nie był pewien, dlaczego to robi. Prawdopodobnie był zwyczajnie próżny, a uwaga, jaką obdarzali go inni, zaczęła mu schlebiać. Z jednej strony więc nie był pocieszony, gdy Biały jako jedyny nie zjadał go wzrokiem i gdy działo się to zbyt długo, chciał upewnić się, że jeśli zechce, może wywołać w nim pożądanie. Lubił co jakiś czas przypominać sobie, że Biały również go pragnie. Z drugiej jednak strony nie chciał przekraczać pewnej granicy, a gdzieś na dnie umysłu czaiła się ta uwierająca myśl, że nawet gdyby Lev chciał, Biały mógłby brzydzić się kurwą. Gdyby jednak się nie brzydził, mógłby Lva jak kurwę potraktować. A Biały miał przecież pozostać kimś więcej niż wszyscy, których spotykał Lev i chłopak za nic w świecie nie chciał, by to się zmieniło.
– Dramatyzujesz – stwierdził, zapychając buzię śniadaniem, choć musiał w myślach przyznać, że sam czuje paskudny odór, który roztacza jego cielsko. Dlatego, kiedy tylko zjadł, niechętnie wytoczył osłonięte jedynie bielizną ciało spod kołdry i przeciągając się solidnie, poszedł do łazienki. Po prysznicu był w znacznie lepszej formie, więc gdy podchodził do gospodarza, owinięty jedynie ręcznikiem w biodrach, wyglądał już całkiem dobrze. Niewiele myśląc, skrzywiwszy się z pewnym obrzydzeniem, przejechał dłonią po kołtuniącym się powoli zaroście Białego.
– Znów się zapuściłeś – zauważył z dezaprobatą, przybierając nieznaczny uśmiech, gdy zsuwał palce z policzka mężczyzny, by przejechać nimi wzdłuż usianej kłującymi włoskami szyi. Lev zauważył, że jego własne ciało nie porastało włosami, czasem tylko pojawiły się jakieś pojedyncze, zupełnie jakby za życia na Ziemi zdecydował się w całości wydepilować laserem. I tak zapewne było, bo innego wyjaśnienia nie miał, poza tym zauważył już, że pokrywające ciało kudły nieco go brzydzą, co swoją drogą znacznie utrudniało mu robotę. – Mogę cię ogolić? – zapytał, gdy już odsunął się od Białego i odwrócił tyłem, by niespiesznie zsunąć z bioder wilgotny ręcznik. Oglądał się przez ramię na mężczyznę, oczekując odpowiedzi, a jednocześnie sięgał po gruby sweter porzucony na oparciu krzesła, by go na siebie wciągnąć. Niemal całkowicie zatonął w zwałach wełny o rozmiarze kilkukrotnie większym niż nosił normalnie. Sweter sięgał mu niemal do kolan i wyśmienicie radził sobie z chłodem przekradającym się do wnętrza mieszkania.

Solidna część Lva była bardzo ciekawa, czy Biały się zgodzi. Żyli w świecie, w którym nikt o zdrowych zmysłach, a może nawet i nikt szalony nie zgodziłby się odsłonić szyi na żyletkę trzymaną przez drugą osobę. Ale Biały, choć spojrzał tak, że Lev zwątpił, jednak się zgodził i chwilę później wyciągał w kierunku chłopaka brzytwę. Ten zaśmiał się cicho, kiedy do jego uszu dotarło burkliwe ostrzeżenie.
– Przerażający – zakpił wesoło, odbierając z silnej dłoni ostrze. Lev przez te półtora miesiąca ani razu nie bał się Białego tak naprawdę. Czuł niepokój wtedy, gdy sam naskoczył na mężczyznę po swoim debiucie u Kroszki, ale ten szybko się rozwiał za sprawą działań Rodii. W ciągu kolejnych dni ani przez moment nie byli dla siebie wrogami, tak jakby obaj naturalną koleją rzeczy pogodzili się z tym, że są tu po to, by się wspierać i żyć w zgodzie. Lev jednak zdawał sobie sprawę, że w rzeczywistości Biały był przerażający. Dla wszystkich innych, tylko nie dla Lva. O szczególnie okrutnym morderstwie sprzed półtora miesiąca wciąż dało się słyszeć na niektórych językach, a Lev już na zawsze zapamiętał, że ma do czynienia z osobą zdolną do wywołania odrazy w tutejszych mieszkańcach swoją bezwzględnością. Nie oceniał Białego, bo w tym świecie tylko bardzo znudzony człowiek mógł zajmować się takimi głupotami, jak przejmowanie się czyjąś moralnością. Lev sprzedawał swoje ciało z uśmiechem na ustach i wierzył, że Biały również go nie ocenia. Kiedy byli tylko we dwoje, żyli trochę poza tym wszystkim, zapominając o czynach, do których posunęły ich zasady Innego Świata.
Podejrzewał, że gdyby przeciął skórę Białego, ten wbrew swoim słowom udałby zwyczajnie, że tego nie zauważył i nawet trochę Lva kusiło sprawdzić, czy ma rację. Postępował jednak skrajnie ostrożnie, skupiając się w najwyższym stopniu, by nie naruszyć twardej skóry w żaden sposób. Nie chciał go krzywdzić, nawet jeśli miałaby to być delikatna rysa. Gdy Lev się nad nim nachylał, Biały mógł poczuć lekką woń kory drzewnej i nutę cytrusów. Dostał te perfumy od jednego z klientów, co w ostatnim czasie nie było nowością. Lev nie pracował już tak często, miał zaledwie siódemkę paskudnie bogatych, stałych odwiedzających, z którymi nawiązał głębsze relacje. Kroszce to wystarczało, bo cena za Lva była odpowiednio wysoka, a miał również świadomość, że chłopak nie potrzebuje już tej pracy tak boleśnie mocno, jak na początku i tym razem naprawdę mógłby odejść. Ten układ działał – kilku klientów szastających pieniędzmi i wysokie napiwki od reszty oglądającej występy. Wszyscy byli zadowoleni, na czele z klientami. Lev w końcu był wybornym słuchaczem i wybitnie zabawiał również rozmową. Choć z początku nie wierzył Vasyi, gdy ten zapewniał, że ci ludzie naprawdę są chętni do nawiązania relacji ze swoim zakupem, szybko zrozumiał, że rzeczywiście tak jest i nawet stało się to dla niego całkiem oczywiste. W świecie, w którym trudno było o jakąkolwiek namiastkę miłości, ludzie szukali jej imitacji tam, gdzie pojawiała się bliskość i poczucie bezpieczeństwa. Dziwki stawały się nie tylko przedmiotami do wydymania, ale też osobami gotowymi wysłuchać, porozmawiać i wydawałoby się – niemogącymi zdradzić czy zaszkodzić, bo to przecież tylko dziwki. Lev wykorzystywał to bez ograniczeń.
Uśmiechnął się pod nosem, czując ciepły dotyk na swoim kolanie, jednak nie stracił dotychczasowego skupienia. W końcu, nie zostawiając po sobie ani jednej rysy, wyprostował się, mogąc odłożyć żyletkę. Przyjrzał się swojej pracy z uznaniem, nie mogąc nadziwić się, jaka przystojna twarz skrywała się pod tymi kłakami. Biały wyglądał dwadzieścia lat młodziej bez swojego zarostu.
– Naprawdę mi ufasz – zauważył cicho, wpatrując się w ciemne oczy, gdy ułożył własną dłoń na tej przykrywającej jego kolano. Poprowadził ją wyżej, na swoje udo, posyłając Białemu uśmiech. Chciał zobaczyć, jak ta gładko ogolona twarz, niemająca za czym ukryć swoich reakcji, odpowiada na jego zaczepne działania i fakt, że szorstkie palce, prowadzone dłonią Lva, wsuwają się coraz głębiej pod materiał swetra. – Wiesz już, co założysz? – zapytał niewinnie, jakby wcale nie próbował właśnie wywołać w Białym reakcji dalekich od tych, mogących wiązać się z ubiorem na dzisiejszy wieczór.
Sam czuł na swojej nodze pnące się po niej aż do kręgosłupa wyraźne dreszcze. Lev się puszczał, ale w większości nie czerpał z tego przyjemności. Był jeden klient, który zdawał się fetyszyzować orgazmy Lva i zależało mu głównie na nich, dlatego sprawiał chłopakowi przyjemność na wszelkie sposoby, a jego ciało samoistnie reagowało. Reszta jednak zwykle skupiała się na sobie i nie obchodziło ich spełnienie Lva. Seks był często szybki, mechaniczny, czasem urozmaicony, czasem bolesny – każdy klient miał swoje upodobania. Ale bardzo rzadko sprawiał Lvowi przyjemność, a nigdy takiej, po której nie czułby się winny własnych reakcji. Kiedy z kolei był blisko Białego, wystarczył drobny dotyk mężczyzny, by Lev czuł przyjemne mrowienie w lędźwiach. Być może również dlatego tak często go prowokował. Podobało mu się, co wtedy czuje.

Patrzył w napięciu na Białego, chłonąc oczyma jego reakcje i magazynując je w swoim wnętrzu, tak na przyszłość, żeby wracać do nich myślami i móc znów poczuć rosnące napięcie. Biały odpowiedział, ale dłoń, którą dołączył do pierwszej, skutecznie odciągnęła myśli Lva od jego słów. Nie sądził, że mężczyzna posunie się jakkolwiek dalej. Nigdy tego nie robił. Lev umyślnie ocierał się o niego tyłkiem, gdy kładli się spać i z satysfakcją przyjmował to, jak lekko twardnieje, ale nawet kiedy reakcje zdradzały Białego, on udawał, że nic się nie dzieje, co najwyżej przesuwając swoją dłoń w równie niewinne miejsce i przyciskając Lva bliżej siebie. Chłopak prowokował go tyle razy, ale nigdy nie widział tak wyraźnych reakcji, odbijających się na twarzy Białego. Nagły głód w jego oczach i intensywność spojrzenia sprawiały, że w twarz Lva uderzyło gwałtowne gorąco szybciej krążącej krwi. Jego śniada cera nie dawała mu przebić się na wierzch, za to oczy… oczy płonęły gorączką, coraz bardziej z każdym centymetrem przebytym przez szorstkie dłonie Białego. Smukłe uda bez oporu rozchyliły się pod wpływem nacisku męskich dłoni, a Lev czuł, jak przyjemność gwałtownymi falami spływa do jego podbrzusza. Wpatrywał się w Białego spod przymrużonych powiek, a w uszach mu szumiało, bo pierwszy raz, odkąd pamiętał, czuł prawdziwe podniecenie, pełne napięcia i oczekiwania. A jednocześnie serce szybciej obijało się o klatkę, bo nie był pewien, czy chce, żeby Biały zabrnął dalej.
Nie odwzajemnił lekkiego uśmiechu, za to ściągnął delikatnie brwi, a jego żuchwa zadrgała zdradliwie, gdy dłonie śmiało podsunęły się aż do bioder i zatrzymały zaledwie jeden ruch od miejsca skutecznie stymulowanego tymi działaniami. Przez cały czas patrzyli sobie w oczy i żaden z nich nie pokusił się choć o słowo.
Przez chwilę naprawdę myślał, że go pocałuje i myśli wpadły mu w dziwny popłoch. Lev był dziwką, Lev się nie całował, ale kiedy Biały był tak blisko ze swoimi ustami, Lev przez moment miał ochotę sprawdzić, jak to jest poczuć je na swoich własnych. Oczywiście Biały jedynie sięgnął wargami do ucha chłopaka, racząc je głosem, od którego Lvem wstrząsnęła kolejna fala dreszczy. Tylko Biały mógł zrobić takie cuda jedynie z pomocą swojego głosu. Niski, przetarty i dziwnie mrukliwy, dopełniał jego wizerunku idealnie, zgrabnie formując się pod wolę Białego. Gdy miał przerażać, wywoływał ciarki grozy, gdy miał uspokoić, unosił się swoją gładką mrukliwością, a kiedy miał podniecić, wybrzmiewał wszystkimi swoimi cechami, tworząc pieszczotę znaczniejszą niż dłonie spoczywające wciąż na skórze pokrytej gęsią skórką.
Drgnął, czując pocałunek, który wyrwał go z letargu. Dopiero kiedy bliskość Białego nagle zniknęła, Lev uświadomił sobie, jak nierówno i szybko oddychał, jak było mu gorąco pomimo znacznie podwiniętego swetra i jak bardzo chciałby sobie teraz zwalić, byleby tylko ulżyć temu napięciu. Lev nie brał wcześniej pod uwagę, że jego działania mogą uderzyć rykoszetem. Słowa Białego jeszcze przez długą chwilę dźwięczały mu w głowie. Biały byłby gotów posunąć się dalej, gdyby miał pewność, że Lev się z nim nie droczy, a sięga po to świadomie. Ale Lev do tej pory tylko się droczył i nie miał oczekiwań. Kiedy zaś odpowiedź Białego stała się rzeczywistą opcją, Lev stracił całą swoją pewność. To była granica, której nie powinni przekraczać.
Odetchnął w końcu swobodniej, poprawił z roztargnieniem włosy i wstał ze swojego krzesła, pozwalając, by sweter skutecznie przykrył efekty działań Rodii. Spojrzał z niechęcią na usłaną włosami podłogę i zamknięte drzwi do łazienki. W końcu bez werwy złapał za zmiotkę i posprzątał, uznając, że jego korona na tym nie ucierpi, skoro dostaje śniadania do łóżka.
W końcu, nie mając się czym zająć, od niechcenia ustawił krzesła z powrotem przy rozpadającym się stole, a jego spojrzenie zatrzymało się na lekko rozlazłym notatniku, który Lev pamiętał. Biały wyciągnął go wtedy, gdy poznali się w barze, a w środku było zdjęcie. Nie wahał się zbyt długo przed tym, jak usiadł sobie wygodnie i otworzył notatnik, by znów dłużej zatrzymać spojrzenie na fotografii. Wziął ją w rękę, obrócił i uniósł brwi, widząc napis. „Dla kochanego Rodii”. Ta dwójka była ze sobą blisko. Przyjaciele, rodzina… małżeństwo? Odłożył zdjęcie z grymasem na twarzy, nie chcąc analizować tej ostatniej opcji. Nie dlatego, że był zazdrosny, ale dlatego, że miał ze sobą dokładnie to samo zdjęcie i nie chciał rozważać w jego kontekście tego, kim mógł być na Ziemi dla Białego. Nie był ślepy. Dostrzegał podobieństwa między nimi. Byli tego samego wzrostu i to jeszcze nic nie znaczyło, ale mieli skórę o niemal identycznym odcieniu, podobne oczy i czasem krzywili się w ten sam sposób. Jednak Lev trzymał się tego, że to również nic nie znaczyło, w końcu różnili się bardziej niż siebie przypominali i gdyby nie zdjęcie, Lev nie zacząłby nawet doszukiwać się podobieństw. Mieli zupełnie inne sylwetki, a charakterystyczny profil Białego w najmniejszym stopniu nie odbijał się na twarzy Lva. Znacznie więcej podobieństw do siebie widział w kobiecie ze zdjęcia, dlatego przychylał się ku myśli, że może być jej bratem lub kuzynem.
Bez większego poczucia winy otworzył notes tam, gdzie pomarszczone strony spotykały się z tymi gładkimi, nieużytymi. Po lewej przywitał go mroczny szkic i Lev nie musiał pytać, by wiedzieć, na co patrzy. Dość szybko przewrócił strony wstecz, na wyrywki czytając pewne fragmenty. Biały pisał sucho, bez emocji, tak, jakby składał raporty z wybranych dni. Lev zatrzymał się dłużej na akapitach, w których pojawiało się jego imię. Na licytacji. Więc miał rację, Biały próbował go kupić. Przewrócił stronę, by dojść do wydarzeń, które nadeszły potem. Gdy Biały pisał o tym morderstwie, tym razem Lev mógł dostrzec cień emocji, przebijający się przez litery. Musiał być wściekły.
Uniósł spojrzenie znad otwartego notesu, słysząc, że mężczyzna wychodzi z łazienki. Spokojnie przewrócił kartki z powrotem do wizerunku Bestii, niezrażony tym, że ten widzi, jak Lev czyta jego prywatne notatki. Nie powinien go winić, prawda? Zostawił notes na wierzchu, wiedząc, jak złakniony wszelkich informacji jest Lev.
– Wyglądają na stworzone do walki – skomentował swobodnie wizerunek Bestii, patrząc na Białego bez cienia naleciałości po tym, co działo się między nimi jeszcze kilka chwil wcześniej.

Biały prawdopodobnie miał rację, Lev pamiętał ten osobliwy lęk, gdy zerkał na Bestię z daleka. Wyczuł ją jeszcze nim rzeczywiście dostrzegł i wyobrażał sobie, że w bliskiej odległości od tych stworów niemal zaczyna brakować powietrza. Nie potrafił zrozumieć, jakim cudem Biały potrafił się z nimi mierzyć i do tej pory przetrwał. Zadziwiało go również to, że najwyraźniej mężczyzna chciał uratować ten zepsuty świat przed zagładą ze strony Bestii. To był tylko kolejny dowód na to, że Biały był zbyt dobry na to miejsce, nawet jeśli większość tutejszych tego nie dostrzegała. Owszem, mordował i zastraszał, zapewne rzadko unosił się litością, ale przy tym potrafił patrzeć szerzej niż przez pryzmat konieczności, których dopuszczał się na co dzień. A kiedy już patrzył szerzej, pokazywał, że jego intencje są zwyczajnie, po ludzku dobre i obiektywnie słuszne. Lev wręcz czasem łapał się na myśli, że sam robi się bardziej zepsuty niż Biały, choć ten zapewne był tu… długo. Nigdy nie pytał go jak długo. Lvowi wystarczył lekko ponad miesiąc by nasiąknąć tutejszą moralnością, a raczej jej brakiem. Jednak… Nie zabił. Do tej pory miał czyste dłonie. Nie wiedział, czy byłby zdolny do morderstwa, ale z pewnością byłby zdolny do zaaranżowania go z udziałem nieswoich dłoni.
Wieczór nadszedł dość szybko, a w przeciwieństwie do Białego, Lev go wyczekiwał. Został zaproszony, bo Kroszka wiedział już od jakiegoś czasu, że trzeba się z nim liczyć. Właściwie nawet Vasya dziwił się, dlaczego Lev wciąż dla niego pracuje. „Przecież masz reputację, możesz mieć prywatnych klientów, na dodatek Biały cię chroni”, mówił, a Lev uśmiechał się na to nieznacznie. To prawda, mógł pozyskiwać informacje na własną rękę, ale… U Kroszki było wygodnie. Wynegocjował odpowiednie warunki i było mu tam dobrze, mógł śpiewać, a informacje w burdelu oblepiały ściany z każdej strony. Lev wciąż trzymał się na uboczu, więc nikt go nie niepokoił. Wszyscy już znali jego funkcję i gdy potrzebowali informacji, chętnie za nie płacili, chłopak jednak do tej pory nie naruszał spokoju tych, którzy byli wystarczająco ważni, by znaleźć się na dzisiejszym przyjęciu. W tym względzie czekał na odpowiedni moment, moment, który wyznaczy Biały. Współpracowali i mogli sobie pomóc, Lev prowadził w międzyczasie własny interes, ale głównym jego celem było to, co chcieli osiągnąć wraz z Rodią. Czekał więc cierpliwie, choć ekscytowało go to, kogo będzie mógł spotkać tego wieczoru. Ich rewir miasta był ogromny, ale druga jego część niemniej. Do tej pory pozostawała poza zasięgiem Lva, bo choć dostawał czasem istotne informacje na temat drugiego rewiru, niewiele one wnosiły. Tymczasem to tam prosperował główny magazyn broni, stamtąd też do pierwszego rewiru spływały wszystkie narkotyki. Z tego co słyszał Lev, drugi rewir zdawał się bardziej cywilizowany i bogatszy. Jeżeli nie chciał zostać w miejscu, musiał poszerzyć swój zasięg. Jeżeli chcieli pokonać Bestię, a w końcu odkryć tajemnicę tego świata, obaj z białym musieli zyskać wpływy w drugiej części miasta. Dziś będzie mógł zapuścić przynętę.
Ubrał się dość klasycznie, po raz kolejny doceniając, że ludzie trafiali tu w doprawdy przeróżnych kreacjach. Dziś zawdzięczał komuś swój ładnie skrojony, butelkowozielony smoking, spodnie od kompletu i aksamitną, czarną koszulę. Dorwał nawet muszkę w kolorze ciemnego bordo, takiego jak jego buty. Wszystko wyglądało niemal jak szyte na miarę, a gdy uzupełnił to zgrabnie ułożoną fryzurą i kroplami perfum, prezentował się nader elegancko. Kiedy zaś zobaczył Białego w jego kreacji, uśmiechnął się z lekkim rozczuleniem.
– Wyglądasz, jakbyś szedł na bardzo elegancką wojnę – skomentował, choć tym razem z daleka, nawet jeśli normalnie zrobiłby to, kładąc na szerokich ramionach swoje dłonie i wygładzając poły wyszukanego, choć praktycznego ubrania. Nie krył jednak w spojrzeniu, że podoba mu się to, co widzi. – Pasuje ci – przyznał w końcu z lekkim uśmiechem, zarzucając na ramiona skórę, która całkowicie gryzła się z elegancją tego, co miał pod spodem. Pokusił się jeszcze o rękawiczki i gruby szal.

Lev przez całą drogę utrzymywał uśmiech, jakby ćwiczył go na resztę wieczoru, sprawdzając, jak długo jego twarz wytrzyma w tej pozycji, póki mięśnie nie zaczną drżeć. Nie potrzebował uśmiechu, żeby naginać innych do swojej woli, ale lubił nim zagrywać, układać w różne formy i obserwować adekwatnie różne reakcje. Przez półtora miesiąca uczył się odczytywania ludzi i z chęcią dalej szkolił się w tej kwestii, przekonawszy się już, jak użyteczna bywała ta wiedza. Lev wiedział o wszystkich zaproszeniach, które nie zostały przekazane osobiście, był też w stanie oszacować liczbę osób, jakie się pojawią, a także ochroniarzy, którzy przywitali ich twardymi spojrzeniami u wejścia. Lev odpowiedział drobnym uśmiechem i całkiem życzliwym, lekko elektryzującym spojrzeniem, które wyćwiczone miał już do perfekcji. Wiedział, jak podgrzać temperaturę czyjegoś ciała samą mimiką i była to jedna z pierwszych rzeczy, których się nauczył, wiedząc, że to pomoże w szybkim doprowadzeniu roboty do końca. W takich momentach jak ten, swoim niewinnym zabiegiem mógł sprawić, że ci na których patrzył, przez chwilę czuli się ważniejsi niż inni, wierzyli, że uzyskali względy chłopaka. Być może żadnemu z osiłków na tym nie zależało, ale Lev wiedział, że każdy w jakimś stopniu lubi czuć się ważniejszy i zauważony, szczególnie, gdy stał w kupie podobnych do siebie.
Był gotów na całkiem szczegółowe przeszukanie, więc gdy jeden z ochroniarzy rzucił mu lubieżne spojrzenie, gotów do sprawdzenia, czy nie ma przy sobie broni, jedynie uśmiechnął się pobłażliwie. Przyzwyczaił się już do tego, jak jego ciało jest obmacywane podczas występów, był jednak pewien, że jeśli ten facet zawędruje dłońmi tam, gdzie nie powinien, Lev złamie mu nos. Dziś był tu w charakterze gościa, nie kurwy. Przynajmniej dopóki sam tak chciał.
Nie musiał dłużej przejmować się ochroniarzem, bo Kroszka natychmiast wciągnął ich do środka. Lev rozejrzał się leniwie po wnętrzu, dostrzegając wszystkie twarze, których oczekiwał oraz niewiele, o których przybyciu dziś nie wiedział, z czego większość należała do dziwek lawirujących między zaproszonymi. Bynajmniej nie lekceważył ich roli, po prostu kurwy nie potrzebowały specjalnych zaproszeń, więc mógł dotrzeć do nich jedynie poprzez bardziej wnikliwe działania, wymagające własnego zaangażowania. Sam najlepiej wiedział, że ktoś, kto wtapia się tak łatwo w tłum i jest uważany za część bezimiennej grupy, ma szczególnie szeroki dostęp do informacji i możliwości ich przemycania. Kilkoro z nich odpłatnie szpiegowało dla Lva.
Stanął obok Białego, również porywając z tacki kieliszek na rozruch i także zawiesił spojrzenie w kącie, w którym siedziała bardzo charakterystyczna i bardzo istotna dla nich postać. Volk był odpowiedzialny za produkcję i dystrybucję broni, co dawało mu solidną władzę nad drugim rewirem. Siedzący obok niego, o wiele paskudniejszy typ z dziwne uciekającym jednym okiem prowadził pod pieczą Volka produkcję narkotyków, lecz Lev niemal się wzdrygnął, gdy naprzeciwko nich, przy tym samym stoliku dostrzegł trzecią postać.
Lev któregoś razu zapytał Vasyi, dlaczego jest tu tak mało kobiet. Wiedział, że do Innego trafiają częściej mężczyźni, ale i kobiety pojawiały się wystarczająco często, by ich nieoczekiwanie mała liczba w burdelach była zastanawiająca. Na piętrze Lva mieszkała tylko jedna kobieta, choć łącznie występowała ich wszystkich szóstka. Piętro niżej, choć pracowników było znacznie więcej, Lev poznał jedynie dwie kobiety, wyglądające na mniej więcej czterdzieści lat. Tego dnia przekonał się jak wielka przepaść dzieliła obydwa rewiry. W drugim bowiem w najlepsze kwitło niewolnictwo. Za handel ludźmi, głównie większością żyjących tu kobiet, które nie mogły się obronić przed podłym losem, odpowiadał niski, kościsty człowiek z mordą, od której Lvowi natychmiast zrobiło się niedobrze. Vasya twierdził, że jakakolwiek kobieta żyjąca przyzwoicie w pierwszym rewirze to niebywała szczęściara.
Na tej imprezie byli ludzie, z którymi w innym życiu Lev bałby i brzydziłby się bratać. W tym, gdy tylko całkiem przystojna twarz łypnęła na niego spod kowbojskiego kapelusza, odwzajemnił przenikliwe spojrzenie i posłał zachęcający uśmiech.
– Chodź. – Chwycił Białego, który porywał z tacy już któryś kieliszek i poprowadził go do stolika, gdzie siedział całkiem sympatyczny gość z okropnie szczerbatymi zębami, któremu to Inny Świat zawdzięczał wyprodukowany ze względną dbałością tytoń. Towarzyszyło mu kilka innych osób, do których we dwoje się doczepili, pochłaniając rozmową.
Alkohol lał się litrami, więc towarzystwo szybko zaczęło szukać sobie coraz to nowszych miejsc, zabawiać się z dziwkami i zachowywać coraz bardziej nieokrzesanie. Teraz siedzieli przy stole z niemal tak naprutym jak Biały Quasimodo i zadowolonym z przebiegu imprezy Kroszką. Lev był jedynie delikatnie wstawiony, pilnując cały wieczór, by nie przesadzić. Cały wieczór również wymieniał znaczące spojrzenia z Volkiem, przekonując się, że to z całą pewnością swoim czujnym oczom mężczyzna zawdzięcza ksywkę. Czekał na odpowiedni moment, by zaoferować mu swoje towarzystwo i wiedział, że ten zbliża się wielkimi krokami.
– To ty poskramiasz bestie, prawda? – mruczał przeciągły głos z jednej strony ramienia Białego, wpatrując się w niego łakomie. Lev zerknął na faceta bez wyrazu, uważając za dość zabawne, jak dzisiejszego wieczoru wszystkie osoby do towarzystwa oblepiają Rodię. Nie mógł się jednak dziwić, z ogoloną mordą i w tym niecodziennym wdzianku podkreślającym mięśnie, wyglądał zjawiskowo i sugerował niezły zarobek, jeśli tylko da się uwieść. Z tyłu przez oparcie na drugie ramię zwieszała się kobieta, masując zalotnie biceps mężczyzny i szepcząc mu do ucha coś o tym, co chciałaby, by ten biceps dziś robił. Tego wieczoru nawet na kolanach Rudego siedziała kurwa. W końcu jakikolwiek klient by się nie trafił, jedno było tu pewne – każdy miał tyle pieniędzy, że wart był każdej uwagi. Nawet Lev, który bardzo szybko spławiał każdego, kto próbował się na niego pokusić, ale tych na szczęście nie było wiele, bo większość znał osobiście.
W końcu, gdy ich spojrzenia znów się skrzyżowały, Lev uśmiechnął się znacząco, chwycił swój drink i wstał z miejsca, nie odrywając oczu od niebrzydkiej, choć starszej od Rodii twarzy, która teraz wyginała się w wyrazie kociego zadowolenia. Volk, widząc, jak Lev idzie w jego stronę, odesłał osobę, z którą właśnie rozmawiał, zostając na swoim siedzeniu samemu.
– Sądziłem, że prześlesz mi drinka z zaproszeniem – przywitał się Lev, przeciągając lekko głoski, gdy siadał bardzo blisko Volka, który pochłaniał chłopaka niebezpiecznym spojrzeniem.
– Sądziłem, że go nie potrzebujesz. – Jego głos był głęboki i niski, ale brakowało mu tej nuty, która u Białego sprawiała, że brzmiał przyjemnie. Lev dostawał nieprzyjemnych dreszczy na jego brzmienie, ale gdy lekko wykrzywione miejscami palce uniosły się do jego twarzy, odgarniając z niej kosmyki włosów, uśmiechnął się zachęcająco. Lev przekonał się, że ten człowiek bardzo szybko i agresywnie sięga po to, czego chce, gdy ciężka dłoń oplotła jego kark, a ciepłe palce przesunęły powoli pod linią jego kołnierza, sprawiając, że Lev wyprostował się nieco mocniej. – Wygląda na to, że miałem rację – dodał sykliwie, gdy Lev wbrew sobie zamruczał z aprobatą na te zabiegi.

Wiedział, że pakuje się w mocno cuchnące gówno, bo o Volku słyszał wiele i nie musiał podważać prawdziwości tego, co mówili ludzie. W przypadku tego faceta to nie były tylko plotki, ale nie można było oczekiwać niczego innego po kimś, kto rządził tym bardziej zepsutym rewirem miasta. Volk był okrutny, bawił się ludźmi i wpędzał ich w przerażające sytuacje, kontrolował wszystko z należytą dbałością i wyjątkowo głośno odbijały się echem wszystkie zdrady, których ktoś śmiał się przeciw niemu dopuścić. Lev praktycznie igrał ze śmiercią, lgnąc do niego, szczególnie, że zamierzał mężczyznę wykorzystać. Ale tym razem jego serce biło szybciej od ekscytacji i adrenaliny, nie z przerażenia. Volk był facetem, który musiał uważać, że najbardziej rozchwytywana dziwka w tym świecie prawnie mu się należy.
– Masz ognia, Lev? – zapytał spokojnie, wsuwając między wargi papierosa, a swoją dłoń z karku chłopaka zsunął na jego udo. Lev wiedział, że Volk sam może sobie podpalić papierosa i z pewnością miał do tego środki. Pamiętał też, że nie zdążył się mu przedstawić. Uśmiechnął się głębiej, wyciągając z kieszeni spodni paczkę zapałek, a Volk, tak jak spodziewał się Lev, nie sięgnął po nie, a tylko znacząco nachylił fajkę ku chłopakowi. Podkreślał swoją dominację i role ich obydwu. Tyle że Lev już nienagannie przylgnął do swojej i w zasadzie nie spodziewał się po tym typie niczego innego. Podpalił zapałkę, a potem, zaglądając znacząco w oczy mężczyzny, nachylił się, owiewając go swoim zapachem, by podpalić mu papierosa.
– A więc o mnie słyszałeś – zagaił, prostując się znów, jednak nie odsuwając, na co zresztą nie pozwoliłaby mu dłoń, wciąż zaborczo przykrywająca udo Lva.
– Jesteś całkiem popularną kurwą – przyznał obojętnie, nie wywołując swoim tonem najmniejszego grymasu na twarzy chłopaka, który wciąż nienagannie się uśmiechał, tym razem z nieco większym zainteresowaniem. Starał się wyczytać z tych przeszywających oczu, czy Volk rzeczywiście nie znał roli Lva, czy tylko udawał lub zwyczajnie go lekceważył. Pierwsza opcja wydawała się zbyt piękna, by mogła być prawdziwą.
– Popularną, ale nie na służbie – naprostował z przymilną miną, kiedy dłoń Volka posunęła wyżej. Jednak wbrew temu co mówił, rozchylił nieco nogi, pod pretekstem wygodniejszego ułożenia się na kanapie, o którą teraz lekko oparł głowę, eksponując długą szyję.
– W takim razie mogę ci nie płacić. – Nieprzyjemny śmiech zadźwięczał w uszach Lva, kiedy te same palce wsunęły się bez pytania pod materiał jego koszuli. Oczy Volka wpatrywały się jednak badawczo w twarz Lva, więc ten zmrużył powieki jak zrelaksowany kocur i posłał mu leniwy, elektryzujący uśmiech.
– No nie wiem, lubię pieniądze – wymruczał bez skrępowania, jednak jego spojrzenie na moment uciekło od Volka, bo kątem oka dostrzegł przemykającego Białego. Lev teoretycznie wiedział, że ta kupa mięcha nie potrzebuje jego opieki, ale mimo to, nie czuł się komfortowo, widząc jak ten doprowadza się do stanu zupełnej nietrzeźwości. Obawiał się, że na tej imprezie, z tyloma wpływowymi ludźmi, może się to źle skończyć. Biały jednak zaraz wrócił i usiadł przy barze, a Lev dostrzegł, jak dosiada się do niego Kiki. Durna ksywka, ale to nie przez nią Lev chłopaka kojarzył. Znał go, bo typ od długiego czasu czaił się na wejście na scenę, by awansować z zerówki. Problem w tym, że pojawił się Lev i możliwość awansu zwiędła dzieciakowi przed oczyma, co sprawiło, że Kiki Lva szczerze nienawidził.
– Tu jestem, suczko. – Głowa Lva została tak gwałtownie odwrócona za podbródek, że aż coś strzeliło mu w karku, a on sam oderwał się od oparcia, zaskoczony. Przywitał go wilczy uśmiech Volka, analizującego uważnie oblicze Lva, na którym tylko przez moment zaczaiło się zwątpienie. Zaraz jednak odzyskał rezon.
– Powinieneś odwiedzić mnie w pracy. Mam jutro wolne, ale dla ciebie zrobię wyjątek. Wtedy cała moja uwaga będzie twoja, co ty na to, Volk? – wyszeptał z nienagannym uśmiechem, tuż nieopodal ust mężczyzny, choć ten przesuwał gładko palcami po krtani Lva, zupełnie jakby za chwilę miał wysunąć pazury i wbić się nimi głęboko w gardło chłopaka.
– Nie.
– Nie? – Uniósł delikatnie brwi, ale raczej w wyrazie uprzejmego zainteresowania niż zaskoczenia.
– Zabiorę cię do siebie. Co ty na to, Lev? – Teraz jego dłoń sugestywnie obejmowała szyję chłopaka, co skutecznie wzmagało głośne „nie rób tego” w głowie Lva. Nie spodziewał się, że Volk będzie chciał od razu zabrać go na swoje terytorium. Nie zamierzał też tak łatwo dać się pokonać w tej grze.
– Zobaczymy. Przyjdź jutro do Kroszki, może dam się zabrać.
Volk uśmiechnął się lekko i zabrał dłoń z szyi Lva.
– Świetnie. Pozwól więc, że postawię ci tego drinka.

W końcu i Lev pozwolił sobie na relaks przy alkoholu, choć ciężko było nazwać to rzeczywistym relaksem, gdy towarzyszył mu Volk. Rozmawiali jednak całkiem swobodnie, a mężczyzna ograniczał ich dotyk tylko do całkiem niewinnych gestów, nie naciskał i nie posuwał się zbyt daleko, a także przez cały czas ani słowem nie zasugerował, że może wiedzieć o prawdziwej roli Lva. Nie pozwolił jednak odejść mu, gdy do stolika wrócił handlarz ludźmi, z którym Lev nie chciał przebywać. Volk musiał wyczuć jego obawy, bo złapał go stanowczo za nadgarstek, kiedy Lev już wstawał i posadził z powrotem obok siebie, mówiąc „jeszcze jeden, skarbie”, przy czym wcisnął mu w dłoń nowo polany drink. A Lev wewnętrznie skręcał się od okropnego spojrzenia, jakie posyłał mu ich nowy towarzysz. Szybko dopił drinka i tym razem nie dał się zatrzymać, natychmiast odnajdując Białego. Sam był już w całkiem wątpliwej jakości stanie, a dopiero, kiedy stanął przed mężczyzną, uświadomił sobie, jak bardzo mu go brakowało przez te godziny. A także przypomniał sobie o aferze związanej ze znalezieniem nieprzytomnego ciała w łazience. Nie wspominał na razie o tym, a tylko chwycił Białego za dłoń, nie zwracając uwagi na jego towarzystwo.
– Mam dosyć – wyznał, choć wydawało się, że reszta towarzystwa wciąż bawi się w najlepsze i nie zamierza szybko przestać. – Ty też masz – uznał gładko, z góry zakładając, że Biały bez oporów wróci z nim do domu.

Lev skrzywił się, gdy dojrzał, do jak podłego stanu doprowadził się dziś Biały. Jego grymas się pogłębił, kiedy mężczyzna zaczął bełkotać, więc czym prędzej złapał go za ramię.
– Wstawaj – ponaglił twardo, starając się mu pomóc, zanim narobi scen i obrzyga wszystko wokół (choć może nikt by nie zauważył, blat i tak przypominał już zlepek ludzkich wydzielin różnego rodzaju). Biały ledwo oderwał tyłek od stołka, a opadł na niego z powrotem i chyba tylko dzięki temu nie oberwał czymkolwiek, co właśnie przeleciało obok ich głów. Lev natychmiast spojrzał w popłochu w tamtą stronę, dostrzegając zakrwawioną mordę typa, który jeszcze chwilę temu był nieprzytomny, dzięki czemu jego pachołki mogły jedynie zastanawiać się, kto to tak doprawił ich bosa. Niestety, musiał się kurwa ocknąć pięć minut za szybko i teraz groziło im znacznie więcej niż skąpanie się w rzygach.
– Kurwa, Biały – syknął Lev, widząc jego zadowolony uśmiech i nieskładność słów i tym razem mocno pociągnął go do siebie, a mężczyzna na szczęście w końcu zaczął współpracować. Lev teoretycznie mógłby po prostu odsunąć się od Białego i udawać, że nie ma z nim nic wspólnego, ale jego ciało działało samo, bez udziału mózgu, decydując za właściciela samoistnie, że powinien spierdalać razem z Rodią. W biegu zarzucał kurtkę, mając nadzieję, że jutro odzyska szal i rękawiczki, a tymczasem skupił się na nadążaniu za Białym, bo ludzie wkurwionego ważniaka nie odpuszczali sobie tak łatwo swojej pogoni.
Biały jednak zapomniał, że Lev miał znacznie drobniejsze ciało i najwidoczniej mniejszą pojemność płuc, bo podczas gdy ten popierdalał po zaspach jak jakiś śnieżny zając, Lev już cały drżał na ciele i sapał jak wiekowa lokomotywa. Może i kondycja poprawiła mu się od pracy z klientami, ale z pewnością wciąż dużo brakowało mu do tej kupy mięcha, jaką był Biały.
Kiedy w końcu znaleźli się w mieszkaniu, Lev natychmiast oparł dłonie o drżące nogi i schylił się, łapczywie, z głośnym świstem łapiąc powietrze, mając wrażenie, że zaraz się udusi. Wciąż najwidoczniej miał jednak siły, by wyklinać Białego, bo kiedy mózg w końcu odnotował, że nie musi dłużej majstrować z błędnikiem, Lev zdał sobie sprawę, że to robi.
Z ogromną ulgą opadł na miejsce obok mężczyzny, bezsilnie zsuwając z siebie kurtkę i oparł głowę o łóżko, wciąż łakomie łapiąc powietrze. Wyglądało na to, że Rodię ten bieg nieźle otrzeźwił, ale Lev wcale nie czuł się dużo lepiej, na dodatek od długiego, szybkiego ruchu, kręciło mu się w głowie. W końcu parsknął z rozbawieniem, choć nie wiedział nawet, z czego się śmieje. Z perspektywy bezpiecznego mieszkania jednak, ich ucieczka nagle wydała mu się taka kuriozalna.
Poczuwszy się trochę lepiej, wyciągnął dłoń po flaszkę, z której sączył Biały i również się poczęstował. Uśmiechnął się gładko na jego słowa.
– Sam mówiłeś, że potrzebujemy broni – przypomniał, oddając butelkę do rąk Rodii. – A on ma broń. – Wzruszył ramionami, choć nie mógł powiedzieć, by perspektywa zbliżenia się z Volkiem przypadła mu do gustu. Zanim go poznał czuł ekscytację związaną z czymś nowym, ale po tym wieczorze wiedział już, że Volk to naprawdę człowiek zdolny do wszystkiego. Jakaś część Lva, którą usilnie starał się pochować, bała się tego wilczego uśmiechu i nieprzeniknionego spojrzenia. Ale nie zamierzał sobie odpuścić. Volk był im potrzebny i zamierzał wykorzystać go bardziej, niż on wykorzysta Lva.
– Czyżbyś był zazdrosny, Rodia? – Uśmiechnął się wrednie, przechylając głowę w stronę Białego, bo był najebany i miał w dupie, że nie powinien poruszać z tym facetem takich tematów. Nie po tym, jak jeszcze kilkanaście godzin temu obiecał sobie, że przestanie go prowokować. Ale teraz miał większą niż kiedykolwiek ochotę to robić, nie tylko po to, by zobaczyć jego reakcje. W ogóle nie po to. Dla siebie, bo potrzebował czegoś miłego po tym, jak spędził tyle godzin w szponach Volka, przyjmując z uśmiechem jego „suczki, kurwy, skarby” i niepokojącą posesywność, do której będzie musiał nawyknąć. Miał egoistyczną ochotę przykryć te wspomnienia takim dotykiem, jaki zaserwował mu tego ranka Biały. No i upewnić się, czy aby na pewno jest lepszy od kurwy, która próbowała tego wieczoru postawić go na baczność. Był najebany i nie bardzo obchodził go teraz zdrowy rozsądek czy konsekwencje. Dlatego właśnie oderwał głowę od łóżka i dość gwałtownie przełożył nogi, co wystarczyło, by znaleźć się pomiędzy łydkami Rodii, a dłonie ułożyć na podłodze po jego bokach. Uśmiechnął się filuternie. – Chciałbyś być na jego miejscu? – drążył mrukliwym tonem, gdy nachylił się, by złożyć na szyi Białego pocałunek podobny do tego, którym sam został obdarowany rano. On jednak podkreślił go lekkim ugryzieniem, a zamiast się odsunąć, językiem przejechał niżej, do obojczyka mężczyzny.