Always innocent

Uniósł brwi, zaskoczony tym nagłym wyznaniem. Nie spodziewał się po Mayerze takiej wylewności... I zaraz pożałował swojej brawury, bo rozbity łuk brwiowy, mimo tabletek, zareagował ostrym bólem.

- Nie zaskakuj mnie tak - syknął, odruchowo unosząc rękę do czoła, zanim uświadomił sobie, że nie powinien dotykać rany brudnymi paluchami.

- Jedyne czego nam brakuje to zakażenie - mruknął, wskazując palcem na jego łuk brwiowy.
- Potrzebujesz czegoś? - zapytał, wstając z pryczy, żeby się przeciągnąć z westchnieniem.

- Spuchnie i odpadnie razem z głową - rzucił kpiąco, ale znów się uśmiechnął. - Faktycznie musisz mnie lubić, skoro tak się przejmujesz. Tylko się nie zakochaj. Pamiętaj, siedzimy w pierdlu.

Nie mówił tego na poważnie. Znaczy, nie było mu na rękę z tym, że ktoś miałby się w nim zakochać. Ale nie podejrzewał Mayera, żeby był do tego zdolny.

Usiadł na swojej pryczy i sięgnął po książkę.
- Słyszałeś o jakichkolwiek historiach miłosnych z pierdla? Przecież to niemożliwe - odpowiedział z rozbawieniem.
Nigdy chyba jeszcze nikogo nie kochał. Bywał zauroczony, ale zakochany? Nie.
Ale chyba zapomniał, że Carlos chciałby ukręcić mu łeb w imię miłości.

- Zapytaj Carlosa, może ci jakąś opowie... - najwyraźniej myśleli podobnie, przynajmniej w tym względzie.

Popołudniowy czas wolny też planował przeleżeć, nie robiąc nic, ale sprawę utrudnił mu Jay, który zajrzał do ich celi, skrzywiony, jakby spodziewał się ich nago, jednego na drugim.

- Potrzebuję cię - mruknął do Camerona, więc, chcąc czy nie [nie oszukujmy się, wcale nie miał na to ochoty], podniósł się z pryczy.

Domyślał się, o co chodzi i że nie powinien się mieszać, ale...
- Mogę cię zastąpić - oświadczył.
Już nie był psem. Gardził nawet tym, że kiedyś było inaczej, a dzięki Carterowi, zaczynał mieć w sobie więcej tolerancji dla ludzkich decyzji.

Obaj, jak na zawołanie, spojrzeli w stronę Mayera z zaskoczeniem w oczach. Jay pierwszy parsknął śmiechem. Niezależnie od tego co gliniarz mógł sobie wyobrazić, nie szli się napierdalać. A raczej ciężko było, żeby znał miejsca w więzieniu, w których Carter chował narkotyki. Nawet Jay ich nie znał.
- Kabaret tu masz - rzucił kumpel do Cartera. - Kup mu piłkę, albo kość. Chyba się chłopak nudzi.

W normalnym świecie i zwyczajnym życiu, rzuciłby w niego poduszką. Albo książką - w zależności od humoru.
W tym - lepiej było się nie odzywać i nie reagować. Zwrócił na krótką chwilę uważne spojrzenie w stronę Cartera, jakby chciał powiedzieć: wypad, albo mu jebnę.

Ciężko powiedzieć czy to pod wpływem tego spojrzenia czy faktycznie im się spieszyło, ale zniknęli obaj w drzwiach chwilę później, idąc w sobie tylko znanym kierunku. Zeszło mu całkiem długo, jak na taką pierdołę, wrócił może godzinę później i od razu padł na łóżko. Nie wyglądał jednak na bardziej obitego.

Kiedy Carter wrócił, Thomas podniósł się z pryczy i stanął obok jego, bez większego zażenowania czy niepewności obserwując go chwilę. Dopiero, gdy miał pewność, że wygląda tak samo jak poprzednio, wrócił na swoje miejsce.
- Jak tam? - mruknął, sięgając po książkę.

- Nie byliśmy się z nikim napierdalać - rzucił w jego stronę podczas tych oględzin. - Nie jestem kretynem, nawet jeśli moi nauczyciele pewnie by się z tym nie zgodzili. Sprawy gangu.

Nie zamierzał mu mówić o narkotykach, chociaż Mayer mógł słyszeć swoje. Połowa więzienia wiedziała, że diluje.

- Nie zawsze jest to kwestią wyboru - rzucił z nutą rozbawienia w głosie. To w więzieniu dało się iść napierdalać a nie po prostu dostać wpieprz? Ciekawa opcja.
Spojrzał na nieruszoną kanapkę i zmarszczył lekko czoło, hamując siebie samego przed prawieniem mu kazań. Powinien zjeść.
Zwrócił wzrok w stronę drzwi, zastanawiając się nad słuszną opcją.
- Connor nas obserwuje. Zauważyłem to już jakiś czas temu - mruknął, dostrzegając sylwetkę po drugiej stronie barierek, na wyższym piętrze. Miał tam idealne miejsce do obserwowania pryczy Thomasa.
- Oblech...

- Niech patrzy... - mruknął obojętnie. - Mam dość tego typa. Wydaje mu się chyba, że wszystko mu wolno. Trzeba będzie trochę tą jego pewność ukrócić. Muszę iść do pralni - westchnął też zaraz, jakby to były problemy o podobnym stopniu zaawansowania. Krew, nasienie i smar, tak się prezentował jego wybór garderoby na najbliższe dni.

Dziwnie się czuł z myślą, że Conner patrzy. Widział Cartera ze swojej perspektywy? Nie, chyba nie.
Do tej pory raczej niewielu rzeczy się bał, ale Conner ewidnetnie trafił na tę listę.
- Mm, pójdę. Co zanieść? - zapytał, chcąc mu jakoś pomóc.

Dopiero kiedy podążył za jego spojrzeniem i wychylił się trochę, dostrzegając to samo co Mayer wcześniej.
- Teraz się gapi? - warknął. - Liczy na porno na żywo?

Gość naprawdę był pojebany... Cameron podniósł się do końca i wyciągnął worek z brudnymi rzeczami z szafki. - Pójdziemy razem.

Teoretycznie jego cwel powinien załatwiać takie rzeczy. Nie Carter nie chciał, żeby Thomas skończył jak Ryan, roztrzaskany na podłodze kilka pięter niżej.

Ciekawie wyglądały randki w więzieniu - można było razem wyjebać brudy.
- Powinien być złą postacią w bajkach dla dzieci - mruknął, zerkając w kierunku Connora. Czy gdzieś tam była jego cela? Jeśli tak, pewnie gapił się nie tylko za dnia. Ta myśl przyprawiała Thomasa o mdłości, robiło mu się autentycznie niedobrze na sam ten pomysł.
Mimo to wstał z miejsca i zgarnął swoje jak i Camerona brudy, po czym ruszył do wyjścia.

- Próbował coś do ciebie zagadywać? - zapytał, kiedy już wyszli z celi. - Po tym jak was przyłapałem?

W zasadzie nie miał pojęcia. Poza tym, że publicznie zakazał Mayerowi nawet na niego patrzeć, nie interesował się tym szczególnie.

Thomas zmarszczył czoło.
- Raz - przyznał. - Pod prysznicem, ale nie spodziewał się tam mnie i przyszedł sam, więc sobie poradziłem - dodał zaraz.
Kątem oka dostrzegł, że Connor przeszedł na schody i zszedł na ich piętro, ale nie śpieszył się i nie próbował ich dogonić.
- Chcesz po drodze wpaść coś zjeść? - zaproponował, chcąc zająć sobie myśli czymś innym.

- Nie, nie bardzo - mruknął rozkojarzony, jakby nawet nie wiedział o co Mayer pytał. - Myślisz, że będzie próbował wejść do naszej celi?

W sumie ktoś taki byłby w stanie zabrać bieliznę Mayera, czy coś podobnego. Dobrze, że metal z warsztatu nadal miał przy sobie. Nic więcej ciekawego tam nie było.

- Może chce zaznaczyć teren i pocierać się chujem o twoją poduszkę - wzruszył w końcu ramionami.

Uniósł brew.
- Jak kurwa jakieś dzikie zwierzę - mruknął. - Następnym razem nie uprzedzaj mnie, chyba wolę nie wiedzieć i naiwnie tkwić w nieświadomości - dodał.
Connor nie zszedł do ich celi, bo za chwilę pojawił się za nimi, ale nie szedł szybko. Ot, obserwował i śledził ich ruchy, niewiele więcej.
- Może porno na żywo to nie najgorsza opcja... - zastanowił się na głos.

- Fuj. Teraz za każdym razem kiedy cię dotknę, będę miał z tyłu głowy, że gdzieś tam siedzi i sobie trzepie. Oficjalnie zostałem aseksualny - wyburczał pod nosem. Wbrew tym słowom, wsunął Mayerowi dłoń w tylną kieszeń spodni.

- Strata dla całej pedalskiej społeczności - odpowiedział, ale zaraz uniósł lekko kąciki ust, czując jego dotyk. Nie wyglądało na to, żeby uwierzył, więc nie przejął się też perspektywą braku seksu, bo po prostu... Nie zapowiadało się, żeby miało tak być.
- Chyba sobie darował - mruknął, skręcając w stronę pralni. Szedł nieśpiesznym krokiem, żeby Carter nie musiał go gonić mimo bólu. - Nawet we mnie gość budzi niepokój, a ty zachowujesz się, jakby był płotką - podzielił się z nim swoim spostrzeżeniem. - Masz problem z brakiem adrenaliny w życiu, co?

- Nawet tobie? - zadrwił, ale bez wrogości. - Spotkałem w życiu kilku pojebów - dodał już normalnie, wpuszczając go przed sobą do pralni i wysuwając tą dłoń z kieszeni, skoro Conner nie patrzył. Nie był w nastroju ani stanie, nawet jeśli tyłek Mayera był doskonały pod każdym względem. - Ten nie jest najgorszym z nich.

Chyba - dodał w myślach.

Drzwi do pralni otworzyły się i za nimi wszedł Conner. Sięgnął ręką za jedną z szafek, żeby wyciągnąć stamtąd kosę, która najwyraźniej została przygotowany wcześniej. W praniu najłatwiej dało się coś ukryć.
- Carter, wypad - oznajmił krótko.
Jak łatwo się domyślić, pod drzwiami stali jego ludzie, pilnując żeby nikt nie wszedł.
Thomas westchnął ze znużeniem, wyrzucając ich brudy do kosza.
- Idź - mruknął, zerkając w stronę Camerona. To dawało im większą szansę na cokolwiek... Poobijany, nie przyda się.
- To sprawa między mną a psem - zachęcił go Connor.

- A od kiedy to mówisz mi co mam robić, Conner? - zapytał, wcale nie kwapiąc się do wyjścia. - Nie masz żadnych spraw do mojego szczeniaka. A jeśli masz, możesz załatwić je ze mną.

To nie był bardzo mądry pomysł, kawałek metalu wbity w szew spodni nie był nawet porządnie zaostrzony, a on nadal był obity, mimo że tabletki wciąż działały. Cóż, musiał po prostu uważać, żeby nie dać się trafić. Zyskał też przy okazji pewność, że to nie ludzie Connera zaatakowali go wtedy, pod warsztatem. To musieli być kumple Carlosa, skoro zasłonili mu twarz a ta banda podeszła otwarcie.