Tear you apart

Simon Targon, przez innych znany również jako Asterion, wpadł po same uszy. Wiele miesięcy zajęło im zapoznanie się z nawykami biznesmena, niezwykle szykownego, który przeokropnie grzeszył bogactwem. Z pewnością nie wmieszałby się w ciąg niefortunnych wydarzeń, gdyby nie zgodził się na propozycję sprzed pół roku, która na zawsze miała zmienić jego życie.

Uwierzył w to. Kto nie chciałby wierzyć w ogromną kwotę pieniędzy, która dosłownie była na wyciągnięcie jego ręki? Wystarczyło tylko poświęcić na to odrobinę czasu, by później dać się wkręcić w kradzież ekskluzywnego samochodu jakim był Bentley Flying Spur — świetny rocznik, a jeszcze bardziej wspaniałe wnętrze. Wprost idealny dla osób, które mogą pochwalić się niejednym sukcesem w swoim życiu. Wielu chętnych zechcą kupić go za połowę wartości. Czy kradziony? Nie miało to żadnego znaczenia.

I prawdopodobnie gdyby nie jeden, cholerny błąd, Simon pławiłby się w niepochamowanym szczęściu od nadmiaru pieniędzy, które widział oczami swojej wyobraźni, wyjeżdżając z parkingu świeżo upieczoną zdobyczą. Niestety los chciał inaczej i nie przewidział osób trzecich, które akurat przyuważą go na kradzieży samochodu. Już miał słyszeć charakterystyczne kliknięcie, kiedy majstrował łomem przy szybie, aż w ten usłyszał głośne "hej!", by później zostać złapanym przez jakiegoś dzieciaka w podobnym do niego wieku. A może był młodszy? Nie miał szczególnej okazji przyjrzeć się jego rysom twarzy w szamotaninie, próbując uciec jak najdalej, jak najszybciej. On jednak nie skończył Harwardu czy innej bogatej szkółki i nie potrafił tak szybko biegać, a nie miał jaj do śmiertelnego uderzenia łomem.

Dlatego dał się złapać, tym samym kończąc w ciasnym pokoiku, w którym pilnował go ten cały przychlast. Mimo oczekiwań, nie stresował się przesądzonym losem — finalnie do kradzieży nie doszło, więc jedynie musiałby stanąć przed sądem za próbę kradzieży. Nieciekawe oskarżenie do końca usranego życia, ale w jego świecie to i tak jest minimum. Andrew pilnował go uważanie, podczas gdy Simon nie miał wstydu patrzeć mu bezczelnie w oczy, nie czując na sobie żadnej skruchy. Nie czuł jej teraz, ani w chwili kiedy próg pomieszczenia przekroczył właściciel samochodu. Szybko zostali sami.

Mężczyzna wydawał się być bardzo pewnym siebie dżentelmenem. Z pewnością niejedna kobieta straciła dla niego głowę i Simon mógł rozumieć dlaczego — to nie kwestia tylko samych pieniędzy, które trzymały się go przy życiu. W jego spojrzeniu jest coś, co sprawiło, że nawet chłopakowi na chwilę odebrało mowę. Co innego jest obserwować go przez kilka miesięcy, a stać z nim teraz twarzą w twarz. Nigdy nie pomyślał, że będzie musiał wykrztusić z siebie słowa, które godziły w jego dumę bardziej niż cokolwiek innego na świecie.

— Załatwimy to szybko? Jestem gotów ponieść tego konsekwencję, więc po prostu zadzwoń po tą cholerną policję i miejmy to już z głowy — rzucił, zdecydowanie nie pierdoląc się w tańcu. Nie zamierzał się przed nim w żaden sposób płaszczyć, ani zgrywać chojraka ani udawać, że żadnej kradzieży nie robił. Mógł również bajerować i starać się wymigać od tego wszystkiego, mimo tego nie pokusił się na urabianie go — podświadomie czuł, że tylko mógł się przed nim ośmieszyć. Dlatego chciał mieć z głowy to. Mimo błysku w oczach, który ewidentnie przeczył wszelakim myślom, które krążyły mu koło głowy.

Na jego zadane pytanie nie odpowiedział. Spojrzał się jedynie na towarzyszące mu narzędzie zbrodni, krótko prychając pod nosem. Oczywiście, że nie. Kto normalny w biały dzień chodził z łomem po okolicy? Szczególnie w tak spokojnej. Mimo wszystko jego kolejne słowa dały mu do myślenia.

Nigdy nie miał okazji brać udziału w tak wielkim wypadzie jakim jest kradzież czyjegoś auta. Najbliżsi odradzali mu wejść w ten biznes, ostrzegając go przed kłopotami. Oczywiście nie posłuchał, naiwnie wierząc w lepszą przyszłość, a także chcąc poczuć adrenalinę, która temu wszystkiemu towarzyszyła. Dopiero teraz zrozumiał, że z osobami, z którymi wszedł w układ, chcieli go po prostu wrobić. Pewność siebie przelewała się w złość, podświadomie ściskając jedną z dłoni w pięść, by w ten sposób móc rozładować napięcie.

— Teraz każdemu złodziejowi na swojej drodze będziesz robił kazania czy tylko mnie kopnął ten zaszczyt? — spytał się, podnosząc na niego swój wzrok, spoglądając mu głęboko w oczy. Mimo, że chwilę temu odebrało mu mowę, teraz ze śmiałością patrzył mu w chłodne tęczówki, które niejednego mogły speszyć swoim niepowtarzalnym urokiem.

Wzruszył jedynie ramionami, nie do końca rozumiejąc, po co komentował tą sytuację. Chciał podburzyć jego pewność siebie czy jak? Czy to ten rodzaj osób, którym sprawiało satysfakcję kiedy patrzyli na czyjąś porażkę?

— Każdy miewa gorszy dzień — bąknął coś pod nosem, a słowa nieszczególnie kierował do jegomości, a bardziej do siebie, utwierdzając się w przekonaniu, że wcale nie był taki zły w swoim fachu. Może nie był rewelacyjny i daleko było mu do zawodowca, aczkolwiek nie uważał siebie za nieudolnego. Widać mężczyzna miał spory tupet, obrażając go na samym wstępie, zamiast po prostu do razu chwycić za telefon i załatwić to na tle prawnym.

Mimo to Simon zawahał się, widząc dobrze znane mu urządzenie w dłoni mężczyzny. Tak naprawdę nie miał ochoty bawić się w cały ten cyrk w sądzie, bo nawet jak nie trafi do więzienia, to nie będzie miał jak wypłacić się z grzywną, która go czekała. Może właśnie dlatego mimowolnie ruszył w jego stronę, bez większych skrupułów łapiąc go za dłoń, w której trzymał telefon.

— Skoro uważasz mnie za amatora, to po co od razu wzywać policję? Może jednak jakoś się dogadamy... — wypalił, a do póki do póty mężczyzna nie chciał wyrwać z uścisku swojej dłoni, chłopak  bez większego zastanowienia trzymał go za nadgarstek, wyczekująco obserwując go z bliska. Dopiero teraz dotarł do niego intensywny, aczkolwiek bardzo przyjemny zapach perfum lub wody kolońskiej. Zauważył również to, jak idealnym wykreowanym człowiekiem był. Czy tacy ludzie na świecie mają w ogóle coś takiego jak "gorszy dzień"? Akceptują swoją porażkę? Chętnie chciałby się o tym przekonać.  

Starał się z opanowaniem spoglądać na niego, nie chcąc zdemaskować burzy emocji. Mimo wszystko oczy jarzyły się w determinacji, chcąc w jakiś sposób chociaż spróbować się wymigać od konsekwencji, na które rzekomo był gotów.

Wcześniej nie skupiał się nad jego atrakcyjnością, widząc jedynie wykreowany ideał, który z chęcią mógłby zaburzyć. Nie wiedział o tym mężczyźnie wcale tak wiele, ostatecznie to nie on robił za informatora. Teraz miał okazję przyjrzeć mu się z bliska, przez co wydawał mu się cholernie pociągający, a przecież jest od niego dużo starszy. Czy to kwestia tego spojrzenia czy ogólnej aury, którą otaczał się dostojny mężczyzna?

Zagryzł na moment wargę w chwilowym skupieniu, jakby rzeczywiście myślał nad propozycją.

— A co byś chciał? Czegoś na pewno Ci brakuje — spytał, naturalnie zniżając swoją barwę głosu, przez co mogła wydać się bardziej pociągająca. Wolał pójść tropem negocjacji, aniżeli wypalić z czymś, co tylko pogorszy sprawę.

Mężczyzna zmarszczył brwi w małym niedowierzaniu. Spoglądał się na niego intensywnie, chcąc z całego serca wyczytać z niego prawdę. Chwilę później doczekał się satysfakcjonującej odpowiedzi. Mimowolnie Simon wsparł się ramieniem o drzwi, aby móc się nachylić nad przystojnym nieznajomym. Przewaga wzrostu zdecydowanie ułatwiła mu ten manewr. Nie był ślepy i przez cały ten czas widział, że patrzy na niego dużo bardziej intensywniej niż powinien robić to poszkodowany. Zwilżył usta, przysuwając je do ucha jasnowłosego.  

— Mogę oddać Ci się na jedną noc jeśli nie powiadomisz policji — zasugerował pół szeptem, trochę samemu nie dowierzając, że zasugerował własne ciało w zamian z wolność. Z drugiej strony jaka to strata? Starszy mężczyzna był pociągający, zadbany i cholernie przystojny.

Młody mężczyzna zaparł się, czując zdecydowany ruch. Nie pozwolił siebie tak po prostu odepchnąć, aczkolwiek zrobił między nimi małą przestrzeń, aby Simon swobodnie mógł spoglądać mu w oczy, zabierając rękę z drzwi.

— Wszystko bierzesz tak do siebie? — spytał, bardziej ciekaw takiego zachowania aniżeli ze wścibskim wydźwiękiem, unosząc przy tym brew do góry. Nie oczekiwał odpowiedzi, nie spodziewał się jednak, że ktoś, kto rozważa nad tym, czy skorzystać z lubieżnej oferty, będzie komentował jego słowa w tak poważny sposób. Oczywiście, że niczego nie będzie musiał, ale najwyraźniej mała gra słów nie przypasowała starszemu mężczyźnie. Zresztą, nic dziwnego skoro wygląda jakby całe życie miał...

Nie dokończył myśli, dostając wizytówkę do rzekomej wolności. Dziękował wszechświatowi, że mimo wszystko wybrał tę opcję. Spoglądał na kawałek papieru z jego imieniem i nazwiskiem, a także zapisanym adresem, odsuwając się od niego już całkowicie. Dostał to, czego chciał.

— Jasne — odpowiedział obojętnie na słowa "i tak Cię znajdę", które nie wywarły na nim szczególnego wrażenia. Nie pierwszy i nie ostatni raz coś takiego usłyszał. Chwilę później został wyprowadzony zgodnie z zaleceniem Williama.

Trochę wahał się nad decyzją, czy powinien go zignorować czy wstawić się w hotelu. Ostatecznie uznał, że nie powinien igrać z losem i aby mieć to z głowy — przyszedł o wskazanej porze. Pokusił się o ubiór bardziej elegancji, który nie odchodził od jego ogólnego stylu.

Spoglądając na wizytówkę ten ostatni raz, wszedł do hotelu, a przy recepcji wywołał nazwisko, na którym miała być rezerwacja. Po potwierdzeniu jej, użył windy, aby wjechać na wskazane piętro, a znajdując się przy pokoju, zapukał spokojnie, w oczekiwaniu na otworzenie mu drzwi, ponieważ jeden z dwóch gości podobno był już w środku.

Ubiór Simona.

Simon miał wobec tego podobne odczucia, chociaż nie dawał tego po sobie poznać. Kiedy wszedł do pomieszczenia, zrobił to pewnym i zdecydowanym krokiem. Ostatecznie nie miał tak wiele do stracenia, w porównaniu do jegomości, który zdecydował się spędzić z nim wieczór w ten szczególny sposób.

Przeleciał szybko spojrzeniem po wynajętym pokoju, z ciekawości chcąc ocenić jego wartość, żeby spocząć nim na plecach mężczyzny. Chłodny i surowy — właśnie taki budował swój obraz. Na jego słowa jedynie uniósł brew, wsuwając dłonie do kieszeni spodni.
Ośmielił się do niego podejść, bo mimo wszystko nie czuł przed nim lęku. Nie czuł go teraz, ani w chwili kiedy spotkali się po raz pierwszy. Stanął za jego plecami, z pewnością szybko zdradzając swoją chęć podejścia do niego przez odbicie w oknie. Nie posłuchał suchego tonu, w zamian ledwo wyczuwalnie przybliżył się klatką piersiową do pleców, nachylając się.

— Rozumiem, że prosisz? — odpowiedział, spoglądając na niego spokojnie, uważnie obserwując jego kamienną twarz.