Zaginiona prawda

Niektórzy nazywali wyjścia poza Kopułę wyzwaniami. Inni misjami albo nawet poświęceniem. Jeszcze inni samobójstwem. Jarvis nazywał je po prostu wycieczkami. Starał się nie myśleć o nich pod kątem śmiertelności ani obowiązku, jaki na nim ciążył. Wiedział, że ktoś to musiał robić, był do tego szkolony od małego, a to, że któregoś dnia mógł wyjść poza Kopułę i już nigdy pod nią nie wrócić… Uważał to za ryzyko zawodowe. Każda profesja miała w sobie pewne ryzyko, takie były czasy. W pewien sposób nawet czerpał przyjemność z tych, jak to nazywał, wycieczek.

Wychowywanemu przez parę poszukiwaczy Jarvisowi od małego wpajane były cechy dla nich typowe — odwaga, ciekawość, nawet pewnego rodzaju wścibstwo. Każde wyjście było dla niego przygodą. Uwielbiał odkrywać nowe miejsca, rzeczy, stworzenia. Uwielbiał po powrocie zaszywać się u siebie i skrobać mapy i notatki na skrawkach papieru, które udało mu się czasem znaleźć w ruinach. I które pewnie powinien był pokazywać Zarządowi zaraz po powrocie, ale tego nie robił. Posiadał bowiem jedną z cech, które nie pozwalały mu zasłużyć na miano dobrego poszukiwacza. Miał tendencję do chowania rzeczy, które uważał za niezwykle interesujące, a których, w jego osobistym przeświadczeniu, Zarząd nie potraktowałby z odpowiednią uwagą. Z czasem nauczył się ukrywać je coraz lepiej, co pozwoliło mu na gromadzenie coraz większej ilości znalezisk i coraz mniejszej ilości kar.

Niektórzy nazywali go nierozważnym. Nie tylko ze względu na chowanie rzeczy, które powinny być jawne dla każdego, ale też przez wzgląd na to, że zdarzało mu się zapuszczać w nieodpowiednie tereny i znacznie nadużywać szczęścia, którego najwidoczniej miał za dużo. Jarvis jednak uważał, że to właśnie ryzyko pozwala mu znajdować coraz to ciekawsze rzeczy i coraz to pożyteczniejsze przyrządy. Dumnie obnosił się z tym, że to właśnie jego ekspedycja doprowadziła do odnalezienia ruin dawnej biblioteki, w której udało się odnaleźć więcej książek niż kiedykolwiek wcześniej. Szczegółem było, że nie stał nawet na czele tej ekspedycji, a jedynie w odpowiednim momencie zasugerował, że mogliby iść trochę bardziej na zachód niż na północ.

Cała ta uparta ciekawość Jarvisa rodziła się głównie z przekonania, że pewnego dnia odnajdzie coś kompletnie wyjątkowego. Coś, czego nikt wcześniej nie znalazł, bo zamiast ryzykować chodzeniem w mniej bezpieczne tereny, cały czas przekopywali miejsca, które były może i bezpieczne, ale przeszukane centymetr po centymetrze już kilkadziesiąt razy. Jarvis zawsze stawiał wszystko na jedną kartę. Werbował do swoich ekspedycji młodych zapaleńców takich jak on sam, którzy nie bali się chodzić w miejsca, o których inni, bardziej doświadczeni poszukiwacze mówili „zbyt niebezpieczne”, „zbyt ryzykowane”, „zbyt niepewne”. Czasami kończyło się to tragedią. Nie raz oberwało mu się za to, że jego chore ambicje zabiły kolejnego cennego poszukiwacza.

Ale czasami to ryzyko było tego warte. Bo czasami Jarvisowi udawało się znaleźć skarb, o jakim nawet on sam nie odważyłby się pomyśleć.

Jarvis i jego ekipa jak zawsze opuścili Kopułę wraz z zapadnięciem nocy. Za dnia nikt o zdrowych zmysłach (nawet Jarvis) nie odważyłby się wyjść. Noc była niebezpieczna ze względu na wszystkie stworzenia, które mogły rozszarpać ludzi. Ale dzień był nawet bardziej niebezpieczny z powodu morderczego słońca, które w mniej niż godzinę było w stanie przedrzeć się przez kombinezony i spalić człowieka żywcem. Łatwiej było się wyposażyć w walkę ze zwierzęciem, bo na chociażby próby walki ze słońcem nie mieli ani wiedzy ani nawet materiałów.

To miała być rutynowa ekspedycja. Dostali jasne wytyczne odnośnie miejsca, w które mieli się udać i całkowity zakaz schodzenia z wytyczonej trasy. Zakaz ten, rzecz jasna, Jarvis postanowił puścić mimo uszu. Nie miał zamiaru po raz kolejny przeszukiwać tego samego miejsca. Już ostanie trzy ekspedycje wróciły z pustymi rękami, nie zamierzał być tą czwartą. Zamiast tego poprowadził swoich ludzi w stronę ruin, na które natknęli się ostatnio. Co prawda ledwo uszli z życiem zaatakowani przez grupę czegoś, co Jarvis widział pierwszy raz w życiu, a co przypominało mu jakąś dziwną krzyżówkę węża i wysuszonego krokodyla. Ale Jarvis mógłby przysiąc, że było tam coś niezwykłego. Coś, co mógłby nazwać… śladami życia. Życia bardziej zaawansowanego niż te wszystkie potwory. Musiał sprawdzić, co to jest.

Ruiny były w takim samym stanie, w jakim zostawili je kilka dni temu. Może tylko bardziej zwichrowanie przez wężo-krokodylo-cosie. Gdyby Jarvis miał strzelać, powiedziałby, że to pozostałości po czymś, co kiedyś mogło być szkołą. Liczył na to, że uda im się znaleźć jakieś książki. Może nawet notatki i jakieś przyrządy. Ale zdecydowanie ostatnie, co spodziewał się tam zobaczyć, to… człowiek.

I był to człowiek bardzo osobliwy. Nie wyglądał jak ktoś, kto mógł tam przyjść spod Kopuły. Nie miał na sobie charakterystycznego kombinezonu, jaki zakładali wszyscy poszukiwacze, żeby chronić się przed szkodliwymi promieniami i toksynami. Nie miał żadnego ekwipunku, a w każdym razie Jarvis niczego przy nim nie zauważył. No i był sam. Nikt o zdrowych zmysłach nie wychodził na zewnątrz sam. To było zbyt ryzykowne. Nawet dla ludzi takich jak Jarvis.

Jarvis wymienił spojrzenia ze swoimi towarzyszami na tyle, na ile pozwalały im na to maski. To nie były halucynacje. Inni też to widzieli. Też go widzieli. Bo wyglądał jak mężczyzna. Chociaż Jarvis nie mógł być pewien. W przypadku tego znaleziska nic nie było pewne.

Zrobił kilka kroków w kierunku nieznajomego, unosząc ręce w geście bezbronności. Znalezisko wyglądało na niegroźne, ale nie mógł być niczego pewien. Musiał zachować ostrożność.

— Eee… Witaj. Jesteśmy niegroźni — zaczął podniesionym głosem w typowym dla ludzi odruchu, że mówienie głośno i powoli potrafi pokonać wszelkie bariery językowe. — Mam na imię Jarvis. Rozumiesz, co do ciebie mówię?

Chłopak sprawiał wrażenie nieufnego, ale nie niebezpiecznego. A w każdym takie tak właśnie ocenił go Jarvis. Jego głos był wprawdzie szorstki i bliżej mu było do pełnego niechęci warknięcia niż pytania, ale nie wyglądał, jakby miał się zaraz rzucić do ataku. Zresztą, nawet gdyby miał, Jarvis nie dawał mu zbyt wielkich szans. Mieli przewagę liczebną i broń, a on był sam i nieuzbrojony. Oczywiście, mógł mieć coś w zanadrzu. Tego jednak Jarvis nawet nie brał pod uwagę, zamroczony fascynacją i żądzą wiedzy.

— Niczego. Tylko się rozglądamy — oznajmił, tym razem ciszej, kiedy już był pewien, że chłopak go rozumie. No i po tym, jak został poproszony o ściszenie głosu. Odwrócił wzrok od swojego znaleziska, kiwając głową na jednego ze swoich towarzyszy. — Aaron, zgarnij Giddy’ego i zajmijcie się patrolem. Niezbyt rozległy, nie zostaniemy tu zbyt długo. W tym czasie my–

— Pojebało cię, Jarvis? — Warknął Aaron, wciąż zerkając nieufnie w stronę nowopoznanego chłopaka. — Nie wiemy kim... czym on jest. Powinniśmy się stąd wynosić, złożyć raport Zarządowi i nie ryzykować — dodał ciszej. Jarvis przewrócił oczami.

— Spokojnie, biorę to na siebie. Zajmijcie się tym, żeby nie zaatakowało nas żadne paskudztwo. Możecie wziąć ze sobą jeszcze Ednę. Ja i Abi zostaniemy tu i zbadamy sprawę. — Aaron skrzywił się, wyraźnie niezadowolony wizją zostawienia siostry w tyle. Najwidoczniej myślał, że byłaby bezpieczniejsza w obliczu jadowitych potworów o zębach ostrych jak brzytwa niż w towarzystwie tajemniczego chłopaka. W przypadku potworów wiedział chociaż, czego się spodziewać.

Niemniej jednak polecenie zostało wykonane i grupa rozdzieliła się, wciąż jednak zostając w zasięgu wzroku. Niebezpiecznie było się nadto oddalać, to utrudniało kontakt i groziło stałym rozłamem ekspedycji. No i utrudnionym powrotem do domu, bo zazwyczaj tylko jedna osoba w ekspedycji znała dokładną, wyliczoną krokami i zmianami kierunku drogę z powrotem.

Jarvis zrobił jeszcze kilka ostrożnych kroków w kierunku swojego znaleziska, przyglądając mu się dokładniej. Łudząco przypominał człowieka. Do tego stopnia, że Jarvisowi trudno było uwierzyć w to, że mógłby być czymkolwiek innym. Miał wyjątkowo bladą skórę, co wsród ludzi spod Kopuły było bardzo nietypowe. W ogóle wszystko w nim różniło się od ludzi, wsród Jarvis się wychował, od rysów twarzy i uczesania aż po ubiór i akcent w mowie. Dlatego też mimo że bez wahania uznał go za człowieka, coś mu mówiło, że Aaron miał pewną słuszność w określaniu go mianem „coś”. Chociaż zdecydowanie nie prezentował się tak morderczo jak wszystkie inne potwory i mutanty, z którymi mieli do czynienia dotychczas.

Nie miał pojęcia, o co spytać. A raczej, o co spytać najpierw. Mnóstwo pytań kłębiło mu się w głowie i nie umiał ich nawet uporządkować. Postanowił zacząć od tych najprostszych.

— Jak masz na imię? — Spytał, nie odrywając wzroku od chłopaka. W oczy rzuciła mu się jego odciśnięta do boku dłoń i barwiąca ubranie krew. Był ranny. Jarvis skinął dłonią na Abithę, dając jej znać, żeby podeszła. — Krwawisz. Pozwól, że cię opatrzymy. A w tym czasie opowiesz mi, skąd jesteś i jak się tu znalazłeś. Co ty na to?

Oczywiście, to nie były sprawy, jakie w tamtym momencie najbardziej interesowały Jarvisa. Ale postanowił zagrać ostrożnie i najpierw postarać się jakoś zaskarbić sobie chociaż cień zaufania chłopaka, zamiast bombardować go trudnymi i zbyt osobistymi pytaniami. Abitha spojrzała na niego jak na szaleńca, kiedy zasugerował, że miałaby opatrywać nieznane im stworzenie, a w dodatku używając do tego cennych, niełatwych do zdobycia i przygotowania opatrunków, ale wzrok Jarvisa był nieustępliwy. Musiał dowiedzieć się czegoś więcej o tym tu znalezisku. A wykrwawiony na śmierć nic by mu nie powiedział.

Chłopak nie tylko nie pozwalał się opatrzyć, ale też nie chciał odpowiadać na pytania. Jarvis wiedział, że czeka go długa przeprawa, ale nie miał na nią wtedy czasu. Z jednej strony rozumiał zachowanie chłopaka, bo przecież nie musiał ufać pierwszemu lepszemu napotkanemu gościowi, on sam pewnie by tego nie zrobił. Z drugiej naprawdę miał nadzieje, że to wszystko pójdzie o wiele sprawniej. Chłopak był sam, ranny i Jarvis liczył na to, że będzie wystarczająco ciekawski, żeby pójść mu na rękę.

Chciał podjąć drugą próbę zadawania pytań, ale chłopak oderwał się pierwszy. Jarvis zmarszczył brwi, zbity z tropu słowami chłopaka i jego precyzyjnymi wskazówkami. Albo próbował się ich pozbyć, albo… naprawdę w jakiś sposób wyczuwał te potwory. I coś w jego przerażeniu mówiło Jarvisowi, że chodzi o to drugie. Może miał za dużo zaufania względem przypadkowo spotkanego człowieka, o ile w ogóle mógł go tak nazwać, ale w tym wypadku to zaufanie wydawało się bezpieczniejsze.

Abitha spojrzała na niego niepewnie. Jarvis zagwizdał, przywołując uwagę Aarona i reszty grupy i machnął ręką, zarządzając w ten sposób odwrót. Nie musiał być już cicho, skoro te wszystkie paskudztwa znały ich pozycję i zbliżały się w ich stronę. Na nic zda się subtelność, skoro byli już na celowniku. Potrzebował zgromadzić swoją ekipę razem i wrócić pod Kopułę. Albo chociaż oddalić się na tyle, żeby nic ich nie dosięgnęło.

— Możesz wstać? — Rzucił w stronę chłopaka, zerkając na niego przelotnie. — Nie możesz tu zostać, to zbyt niebezpieczne. Idziesz z nami.

To był bardziej rozkaz niż prośba, ale Jarvis nie zamierzał mieć chłopaka na sumieniu. A nawet bardziej nie chciał mieć na sumieniu wiedzy, jaka mogłaby mu bezpowrotnie przepaść. A jeśli nie mógł wyciągnąć z niego nic tutaj, zamierzał dostarczyć swoje znalezisko pod Kopułę. I to za wszelką cenę.

— Giddy, zajmij się nim. Masz go nieść, jeśli tego będzie wymagać sytuacja — oznajmił, kiedy grupa znowu była w całości. Gideon wybałuszył oczy, niedowierzając.

— Chyba sobie–

— To jest rozkaz. Nie marnujmy czasu.

Gideon wyglądał, jakby chciał się jeszcze kłócić, ale zrezygnował, nie chcąc przedłużać dyskusji, w której i tak skazany był na porażkę. Jarvis kątem oka widział, jak jego przyjaciel próbuje negocjować z ich nowym znajomym, zanim pierwszy potwór wyłonił się spod powierzchni. Sięgając po przymocowane do skafandra ostrze modlił się do nieistniejących bogów o to, żeby jakoś udało im się dogadać, bo o ile mogli wziąć na siebie jedną, może nawet dwie maszkary, o tyle przy większej ilości wszyscy byli skazani na porażkę. Jarvis nie mógł sobie pozwolić na kupienie tamtej dwójce zbyt dużej ilości czasu. Musieli działać szybko, jeśli chcieli wyjść z tego cało.

Jarvis zignorował wszelkie komentarze, w myślach układając plan. Dla niego zostawienie chłopaka byłoby największą głupotą. Nie mógł zrozumieć, jak to możliwe, że jego towarzysze tego nie widzą. Nigdy nie słyszał o czymś takim jak ludzie żyjący poza Kopułami, w dodatku ot tak, normalnie, bez skafandrów i zabezpieczeń. To było odkrycie tak wielkie, że Jarvis nie wyobrażał sobie tego zaprzepaścić.

— Aaron, pójdziesz przodem na północny zachód. Miej się na baczności, w razie gdyby coś wyskoczyło przed nami. Giddy, Abi, będziecie po nim. Uważajcie na siebie i na tego tu. Ja i Edna zostaniemy tutaj, trzymając gady z dala od was — zarządził Jarvis. Kilka osób się skrzywiło, wszyscy wyglądali, jakby chcieli protestować, ale Jarvis postawił na swoim.

Ledwo zdążyli uformować szyk, kiedy pierwszy potwór wyłonił się z piasku na powietrznię. Jarvis wiedział, że wystarczy zabić jednego, żeby mieli szansę na przetrwanie. Mieli farta, że te kreatury były zdolne do jedzenia padliny z zakresu własnego gatunku. Jarvis liczył na to, że jeśli zabiją jednego stwora, jego zwłoki mogą przyciągnąć uwagę pozostałych bardziej niż ich ucieczka.

Edna była urodzoną wojowniczką. Szybka i zwinna nawet w niekomfortowym skafandrze, sprawnie zbliżyła się do stwora, podczas gdy Jarvis starał się zwrócić na siebie jego uwagę. Musiał na tyle zająć czymś przeciwnika, żeby Edna była w stanie wbić mu ostrze w jedno z niewielu odsłoniętych, nieokrytym pancerzem miejsc. Co nie było zbyt proste, bo miejsc było niewiele i ciężko było w nie wcelować. W dodatku wymagało to zbliżenia się do potwora, a to ryzykowało atakiem z jego strony.

Kilka pierwszych prób zakończyło się niepowodzeniem. Edna podejmowała próby ataku, ale nie była w stanie wycelować dostatecznie precyzyjnie. Jarvis, któremu brakowało sporo precyzji i wyczucia, nawet nie był bliski powodzeniu. Zwłaszcza że niewiele później z ziemi wyłoniły się dwa kolejne potwory. Dokładnie tak, jak to przewidział ich nowy towarzysz. Jarvis musiał więc spróbować odciągnąć ich uwagę od Edny, żeby dać jej możliwość unicestwienia najbardziej wymęczonego z trójki potwora, ale też sprawić, żeby zostały na miejscu, a nie podążyły w stronę drugiej części ekspedycji.

W końcu odnieśli sukces. Ostrze Edny wbiło się w cielsko zwierzyny w niewielkie, delikatne miejsce w pobliżu pyska. Ledwo przy tym uszła z życiem, mijając się o centymetry z pełną ostrych kłów paszczą. Potwór padł, wykrwawiając się i wydając z siebie ostatni, głośny syk. Zgodnie z założeniami Jarvisa, jego przeciwnicy na chwilę odwrócili od niego uwagę, zainteresowani martwym towarzyszem. Jarvis i Edna wykorzystali tę okazję na oddalenie się od ruin i dołączenie do reszty grupy.

Okazało się, że ekspedycja nie zdążyła się od nich zbytnio oddalić. W dodatku po drodze musieli zostać zaatakowani przez kolejnego potwora, bo kiedy dotarli na miejsce, Aaron i Giddy właśnie dobijali jednego, który najwidoczniej w drodze odłączył się od reszty. Niedoświadczona w walce Abitha razem z ich nowym znaleziskiem znajdowali się nieopodal. Jarvis odetchnął z ulgą, widząc, że nikt nie jest poważnie ranny. Giddy wprawdzie trzymał rękę w jednym miejscu na skafandrze, który prawdopodobnie rozerwał się w trakcie walki, ale nie wyglądało to na nic zagrażającego jego życiu.

— Wracamy pod Kopułę. I to szybko, póki są zajęte — zarządził Jarvis. Aaron rzucił szybkie spojrzenie w kierunku rannego chłopaka, a następnie wbił w Jarvisa wściekłe spojrzenie.

— Chcesz zabrać go pod Kopułę? — Spytał, kiwając głową w stronę jasnowłosego chłopaka. — Prawie nas zabił!

— Raczej uratował, mówiąc nam, skąd nadchodzi wróg — doprecyzował Jarvis. — Jesteśmy mu winni to samo. Poza tym… — Ściszył głos, podchodząc trochę bliżej do Aarona. — On żyje poza Kopułą, bez skafandra. Wyczuwa potwory. Słyszałeś kiedyś o czymś takim?

Aaron zmarszczył brwi, jakby dopiero teraz uświadomił sobie to wszystko. Albo jakby zastanawiał się, czy to wszystko naprawdę jest warte wszystkie, przez co już przeszli i będą musieli przejść. Najwidoczniej uznał, że tak, bo westchnął, odwracając wzrok od Jarvisa i patrząc na resztę.

— Jarvis ma rację. Zbierajmy się stąd i to szybko — oznajmił. Jarvis w tym czasie podszedł do chłopaka, rzucając okiem na jego ranę. Było źle, ale wszystko wskazywało na to, że przeżyje podróż do Kopuły.

— Jesteś w stanie iść? Chociaż… Z drugiej strony nawet jeśli możesz, lepiej żebyś tego nie robił. Może się pogorszyć — oznajmił. Na szczęście chłopak nie wyglądał na ciężkiego, Jarvis miał nadzieję, że uda mu się donieść go na miejsce, bądź co bądź nie byli aż tak daleko. — Złap się mocno, spróbuję cię powoli podnieść.

Jarvis przez całą drogę układał w głowie plan przemycenia swojego znaleziska pod Kopułę. Akurat w przemycaniu był mistrzem, co potwierdzała rosnąca ilość przedmiotów poukładanych w jego małym pokoiku, ale jeszcze nigdy dotąd nie zdarzyło mu się przemycać czego tak dużego. I żywego. Nie mógł schować go w skafandrze, w plecaku ani w kieszeni. Nie mógł zostawić go pod Kopułą i zabrać przy kolejnej okazji. Musiał go przemycić tu i teraz i to tak, żeby zrobić wokół tego jak najmniejsze zamieszanie. Ach, no i żeby nie dobić nawet bardziej krwawiącego chłopaka.

Zdawał sobie sprawę z tego, że nie da rady zrobić tego wszystkiego bez wciągania w tę sprawę kolejnych osób. Średnio mu się to podobało. Już i tak przeszkadzał mu fakt, że o jego sekrecie mieli wiedzieć Giddy, Abi, Edna i Aaron. Cztery osoby. O cztery za dużo. A dodatkowo jeszcze strażnicy… A im więcej osób wiedziało, tym większe było prawdopodobieństwo tego, że ktoś mógłby go wygadać. A ostatnie, czego potrzebował, to problemy z Zarządem.

Szybko przypomniał sobie grafik wart. Jeśli się nie mylił, tej nocy strażnikami mieli być Ivan i Amias. Ten drugi nie był aż tak dużym problemem. Nienawidził nocnych wart i łatwo było go obejść i przekupić. Mógł przymknąć oko na wiele spraw jeśli tylko dobrze mu się za to zapłaciło. Poza tym miał to do siebie, że nie przykładał uwagi do inspekcji jeśli mu się zwyczajnie nie chciało. Gorzej było z Ivanem. On był straszy i bardziej cięty. Ciężej było na niego wpłynąć. Najlepiej byłoby się go pozbyć z pola widzenia chociaż na chwilę.

— Nie panikuj, Giddy. Mam plan — oznajmił Jarvis, zatrzymując się w miejscu. Reszta grupy zrobiła to samo, mierząc go niepewnymi spojrzeniami. — Ivan to twój wujek, no nie?

— O nie. Nie ma mowy. Nie będę wykorzystywał swojej rodziny do twoich głupich pomysłów — wyrwał się od razu Giddy. Jarvis przewrócił oczami.

— Jedyne, co musisz zrobić, to pokazać mu ten naderwany skafander. Przejmie się, od razu będzie chciał cię osobiście odeskortować do najbliższego medyka. Wszyscy wiemy, że jest przewrażliwiony na tym punkcie od kiedy prawie straciłeś rękę ostatnim razem kiedy porwałeś skafander. Amias zostanie sam, a wtedy do akcji wkraczamy ja i Abi. Zarzucimy na niego — Jarvis zerknął wymownie na trzymanego przez siebie chłopaka — płachtę i powiemy Amiasowi, że to spalone ciało, które znaleźliśmy po drodze, że to może być ktoś od nas i w ogóle. Amias nie znosi oglądać takich rzeczy, pewnie nie będzie chciał patrzeć. No i wykorzystamy urok Abi, wystarczy że powie kilka słów i Amias od razu straci zainteresowanie inspekcją. Potem wystarczy że przemknę kilkoma bocznymi uliczkami, mieszkam blisko no i przecież nikt nie chodzi przez Czwartą po nocy, i gotowe. Nic się nie sypnie, nic się nie wyda, wszyscy będą cali.

— Czyli chcesz nie tylko wykorzystać Giddy’ego żeby zagrać na uczuciach Ivana, ale też wykorzystać moją siostrę, żeby zagrać na uczuciach Amiasa? I wszystko dla jakiegoś obcego, który wpakuje nas w problemy jakich świat nie widział?

— ,,Grać na uczuciach” to bardzo dużo powiedziane — odparł Jarvis, na co Aaron westchnął z irytacją. — Biorę to wszystko na siebie. Jeśli się nie uda, obwinicie mnie.

— Jeśli się nie uda, obwinią nas wszystkich bez szukania winnego!

— Wszystko będzie dobrze. Czy kiedykolwiek wpakowałem was w problemy?

Z tym ciężko było się kłócić. Jarvis mógł być, delikatnie rzecz ujmując, nieroztropny, ale jakimś cudem zawsze wychodził z opresji obronną ręką. Odkąd nauczył się kilku trików, nie sposób było go złapać na przemyceniu czegokolwiek pod Kopułę. A nawet jeśli pakował się w jakieś kłopoty, z reguły potrafił jakoś ugłaskać Zarząd niebywałym odkryciem albo znaleziskiem. Wiele można było o nim powiedzieć, ale nie to, że sprowadzał na wszystkich kłopoty. Jak już to tylko na siebie samego.

— No dobra. Ale jak cokolwiek się posypie, pierwszy pójdę powiedzieć całą prawdę Zarządowi — oznajmił Giddy. Jarvis posłał mu szeroki uśmiech. Wiedział, że w tym momencie postawił wszystko na jedną kartę i prawdopodobnie zafundował sobie, jak to Giddy ujął, problemy jakich świat nie widział, ale liczył na to, że chłopak, którego trzymał w ramionach, będzie tego wart.