―「 cool kids don't die 」

Budzą go pojedyncze krople na twarzy, chłodne, ale nie są potem. Można by je nazwać bardziej rosą, choć w jego pokoju nie jest ani trochę zimno. Venceslaus ociera je leżącym nieopodal łóżka ręcznikiem. To nie jest jednorazowa sytuacja, to tylko skutek wciąż nieopanowanych mocy chłopaka. To wcale nie taka łatwa sprawa gdy wystarczy chwila nieuwagi i może się zapaść po kolana w kamieniu. Wszystko, z czym Sześć ma styczność jest głównie z plastiku lub szkła. Nie może mieć, jak reszta rodzeństwa, drewnianego biurka, by przypadkiem nie stanęło ono w płomieniach. Może to i zaleta, bo i tak bardziej podoba mu się to szklane.
Sześć ma jakieś dziesięć minut by się ogarnąć, zanim usiądzie przy stole by zjeść z resztą rodzeństwa najważniejszy posiłek dnia. Oczywiście ponieważ żadna chwila nie może być zmarnowana, zapewne czekała ich też jakaś lekcja na bardzo niepotrzebny temat.
Ziggy, pełen energii chłopak wpada do jego pokoju, gdy Szósty zapina ostatni guzik przepisowej marynarki. Całe szczęście, że tym razem jest w swojej ludzkiej postaci, poprzedniego razu Ven wolał nie wspominać.
-Hej, wszyscy już czekają, dawaj dawaj - rzucił do niego, stopniowo porastając futem, widocznie szykował się do jakiejś kolejnej, spektakularnej transformacji. Szósty przewraca oczami. Skoro wszyscy to pewnie jeszcze Pierwszy. Cholera, jak on go nie znosi. Taki idealny synek, ulubiony chłopiec tatusia.
Siada przy stole, na krześle najdalej od pierwszego, a z kuchni dochodzą przyjemne zapachy śniadania. Jest to chyba najprzyjemniejszy moment dnia, kiedy jeszcze nikt nie jest zmęczony ciągłymi ćwiczeniami i zadaniami przydzielonymi przez ojca. Ven nie przepada za żadną z tych czynności. Jeśli miałby czegoś zazdrościć zwykłym dzieciakom, to z pewnością tego, że mają mnóstwo wolnego czasu. A jeśli zwykłe dzieciaki miałby by zazdrościć czegoś im, oprócz oczywiście ich mocy i tego, że niczego im nie brakowało, to właśnie tych śniadań.
-Cześć Dan - wita się z siedzącym obok Czwartym. W swoim gronie używają imion, przy ojcu naturalnie numerów. Chłopak wygląda na strasznie niewyspanego i najwyraźniej nieco poddenerwowanego po niewielkiej szarpaninie krzesłem przez Piątego. Nie pyta go, czy wszystko w porządku, bo tamten mógłby się zdenerwować jeszcze bardziej, unosi więc dzban z sokiem pomarańczowym i wymownym ruchem sugeruje, by brat uniósł szklankę.

Śniadanie przebiega bardzo spokojnie, gdy w tle słychać głos lektora opowiadającego o najważniejszych katastrofach ekologicznych ostatnich czasów. Venceslaus ze spokojem przeżuwa ciepłego tosta przygotowanego przez ich matkę. Wpatruje się przed siebie zastanawiając jaką torturę przygotował dla nich dzisiaj ojciec. Jak głupie ćwiczenia wymyśli dziś tłumacząc, że tak naprawdę są bardzo użyteczne. Jego rozmyślanie zostaje przerwane przez bezpardonowe wkroczenie ojca, który, nie witając się nawet z dziećmi, oznajmił nadejście kolejnej misji.
-To szalenie ważne więc skupcie się, macie trzy minuty na przygotowanie. Już tylko dwie i czterdzieści pięć sekund. - Kiedy tylko padają te słowa, każdy z podopiecznych zrywa się ze swojego miejsca, by przygotować się do wyjazdu,
Venceslaus biegnie do swojego pokoju, z zamiarem odnalezienia maski zasłaniającej oczy. Jakby nie nie znał ich twarzy. Cóż, muszą przynajmniej zachować pozory, że niby są bohaterami czy coś. Po drodze Ziggy trąca go ramieniem, by dostać się do swojego pokoju, a z tyłu dochodzi go głos ojca, kierującego słowa do matki, jednak nie potrafi rozróżnić słów. No i chyba tyle było z dzisiejszego śniadania.
Szósty poprawia to ustrojstwo na twarzy, dzięki któremu ich wizerunek trzyma się całości i szybkim krokiem kieruje się do pojazdu ojca. Na siedzeniu Druga i Trzeci siedzą już i zawzięcie o czymś dyskutują, jednak on nie zwraca na to uwagi. Po raz nasty poprawia dziwną rękawiczkę, którą skonstruował dla niego ojciec, a niby ma zwiększać jego kontrolę nad elementami. Nie miał pojęcia jak dokładnie działa, ale genialny tatulek chyba wiedział co robi. Oczywiście nie było to kierowane troską czy zainteresowaniem umiejętnościami przybranego syna, jedynie ciekawością do jakiego stopnia można by zwiększyć możliwości Szóstego. Sam chłopak musiał przyznać, że przyniosło to rezultaty, choć z pewnością nie takie jakich oczekiwałby ojciec. Nic nigdy nie spełniało jego oczekiwań i nie było co się oszukiwać, że kiedykolwiek to się zmieni.
-To podobno będzie zajebiste - Mówi do niego Jose, gdy Venceslaus siada obok niego.
-Ta, a skąd wiesz? - Mruknął Szósty jakby niezbyt zainteresowany całym tym zajściem. Szybko załatwią sprawę, a później godzinami będą stać z kamiennymi minami przed strzelającymi lampami aparatów. To jest takie nużące.

Nikt nie ma pojęcia jakim sposobem Reginald dowiaduje się o wszystkim przed wszystkimi innymi, przed dziennikarzami, a nawet przed służbami. Zadanie w sumie jest rutynowe, jacyś terroryści przejęli obiekt naukowy i grożą bogu ducha winnym naukowcom, że jeśli nie wydadzą im dawno wyeliminowanego wirusa, by ci znów mogli rozprzestrzenić, będa się ich pozbywać jeden po drugim. Ktoś mógłby pomyśleć, że to nieodpowiedzialne, wysłać dzieciaki do takiej akcji, ale nie ich kochany “ojczulek”.
Na miejscu młodzi bohaterowie wyskakują jeden za drugim z samochodu, prowadzeni przez nieco wystraszoną kobietę w kitlu, której najwyraźniej udało się uciec bocznym wyjściem i która tym samym wyjściem ich wprowadza.
-Widzisz, mówiłem, że będzie odlotowo. - Szósty słyszy podniecony szept Josego, który zadał to samo pytanie chyba każdemu z rodzeństwa.
Ojciec z Siódmą zostali, by w bezpiecznej odległości obserwować rozwój wydarzeń. Z dala da się słyszeć zbliżające się syreny policyjne sugerujące rychły przyjazd władz, muszą się więc pośpieszyć, zanim terroryści przestaną mieć (domniemaną) władzę nad sytuacją i zaczną podejmować nieroztropne decyzje.
Venceslaus idzie korytarzem szybkim krokiem, jednocześnie zastanawiając się nad możliwościami. Choć to Pierwszy wydaje rozkazy, warto zawsze mieć jakiś pomysł, lub dwa na wypadek, gdy sytuacja wymknie się spod kontroli. Kobieta się zatrzymuje i drżącą dłonią pokazuje im przeszklony pokój w którym ubrany w ciemne kolory mężczyzna z bronią grozi kilku naukowcom.
-Cholera czemu dopiero teraz obmyślamy plan? - Drugi, poważny jak nigdy, pyta szeptem Pierwszego. Edmund równie cicho odpowiada mu, że dopiero teraz poznaliśmy dokładnie sytuację i zaczyna obmyślać plan z pełną świadomością, że mają coraz mniej czasu. Szósty postanawia się nie wtrącać, całkowicie podporządkowując się planowi wymyślonemu przez Pierwszego. Mimo kilku podobnych akcji, ta zdaje się jest najbardziej niebezpieczna i z najbardziej nieprzewidzianymi skutkami. Nie mogą tak po prostu wprowadzić chaosu i rozwalić wszystkiego dookoła.