Yanari

Rzeczywiście Ivar był przesadnie bezpośredni w swoim obyciu. W zasadzie nie mógł mieć pewności, że ze swoim obyciem przypadkiem nie jest zbyt nachalny — ale wychodził z założenia, że gdyby był, sąsiad nie zaprosiłby go na wspólny posiłek. Chociaż może tylko chciał odwdzięczyć się za robociznę, przy której mu pomógł? Gdyby tylko miał świadomość jego sprośnych myśli, może w podzięce zażyczyłby sobie upojne popołudnie z Kōtą.

— Naprawdę? Nie dość, że gotować potrafi to jeszcze ma własne poczucie smaku, no proszę — skomplementował go, posyłając mu uśmiech pełen zadowolenia kiedy już udało mu się spróbować jego kuchnię.  

— Chyba byłbym właśnie takim ojcem — zażartował, jednocześnie zdradzając siebie w tym, że on z gotowanie nie radził sobie najlepiej. Ale naprawdę starał się! To nie jego wina, że cokolwiek z zetknięciem się w kuchni, magicznym sposobem zamieniało się w totalną porażkę. Dlatego postawił na catering oraz owocowo-warzywne koktajle, które nie najgorzej mu wychodzą.  

Zgaszony jego słowami, nie podejmował się dalszego działania w kwestii podrywu. Naprawdę nie wiedział, czy Kōta podobał mu się tylko jemu. Himura niezbyt zdradzał się z tym, że Ivar w jakimś stopniu wpadł mu w oko. Chociaż obiecał pamiętać i złożył deklarację o sympatii, to wciąż nie wiedział jakie mógł mieć u niego szanse. A może lubił grać na takiego niedostępnego, a Ivar niepotrzebnie się zniechęcał? Na pewno nie podda się od razu, pomyślał że piątkowa impreza może wiele zweryfikować.

— Mówisz? To też w takim razie będę pamiętać — przyznał, odwzajemniając jego sympatyczny uśmiech, samemu mając policzki jak chomiki. Zdecydowanie skupił się na potrawie, ładując do buzi ile wlezie.  

— Nie bardzo, ale mógłbym przyjść wcześniej, aby trochę Ci pomóc z tym wszystkim — przyznał, a Kōta zdążył zapewne zauważyć, że Ivar do pomocy mógł wyrywać się jako pierwszy — Zawsze to raźniej razem szykować parapetówkę — dodał, zachęcając go do wspólnego, kolejnego spędzenia czasu sam na sam. Chyba że miał już zaplanowany z kimś ten czas, to Ivar będzie musiał jakoś znieść odmowę lub tego drugiego, a nawet i trzeciego człowieka.

— Skąd pewność, że tylko jedna? — spytał kąśliwe, dla odmiany chcąc mu trochę podokuczać skoro na ten moment zrezygnował z dalszych prób podrywu. Ivar wiedział, że miał więcej wad niż zalet — albo przynajmniej wychodziły one po równo.

Nie spodziewał się tak pozytywnej reakcji z jego strony na propozycję mężczyzny. W zasadzie sam pomyślał, że raczej bez problemu K. poradzi sobie z organizacją imprezy, a jednak towarzystwo drugiej osoby zawsze czyniły tego typu zabawy nieco lepszymi. Wychodził z założenia, że jak bawić się, to na całego, nawet przy organizacji.

— Gdyby było, nie sugerowałbym się — zauważył z drobnym uśmiechem na twarzy, aby zachęcić go do podjęcia słusznej decyzji — No i świetnie. To o której mam zapukać do drzwi? — rzucił od razu bardziej zadowolony, ze słyszalną werwą w głosie. Sam pomyślał, że będzie to miłe doświadczenie, a przynajmniej na własne oczy ujrzy jak K. gotuje.

— Różnie, łapię się prac dorywczych. Ale głównie utrzymuję się z pracy hosta na różnych imprezach sportowych, modowych i takich innych — odpowiedział z uśmiechem, spoglądając mu w oczy — Na luzie dam radę. Będę musiał się tylko przespać po nocce — stwierdził bez zastanowienia, nie chcąc za chwilę słyszeć, że nie musi — owszem, nie musiał, ale chciał.

— O rany, będę totalnie testerem Twoich dań — zaśmiał się, kiedy skończył jeść swoją porcję, odsuwając talerz na bok — Dzięki, było naprawdę przepyszne — dodał, jakby za mało komplementów dał w stosunku do jego kuchni.

— A Ty? Co tam ciekawego robisz poza urządzaniem mieszkania? — dopytał się w odwecie, szczęśliwy i najedzony wspierając podbródek o pięść, spoglądając na niego ciekaw tego, co mu powie. Ostatecznie jednoznacznie nie spytał się bezpośrednio o jego zawód.

— Dobrze wiedzieć na przyszłość — przyznał, odwzajemniając jego niewinny uśmiech. Póki co nie zamierzał psuć jego fantazji, tak samo on nie zamierzał swoich, póki co widząc w swoim sąsiedzie wszystko co najlepsze — a wystarczyło, że umiał gotować i świetnie mu się z nim rozmawiało.

— Mi pasuje — odparł bez głębszego zastanowienia, przyjemnie obserwując mu się zachowanie mężczyzny. On również cieszył się na spędzenie czasu w tej nieco inny sposób, ale mimo wszystko bardziej potrafił się maskować ze swoją nadmierną radością. Widać, że Ivar bardziej należał do tych wytresowanych.

— No nieźle, a ja Ci tu wyjeżdżam z jakimś hostem — zaśmiał się i choć nie mógł narzekać na zarobki, które dostaje z tej pracy, to wciąż porównywalnie jego praca brzmiała mało poważnie. Raczej sam fakt, że łapał się różnych prac dorywczych świadczył o tym, że nie potrafił ustatkować się nawet i w kwestii zawodowej, a przynajmniej sprawiał takie wrażenie. Tak naprawdę miał zawód, w którym spełniał się od kilku dobrych lat, ale o nim wolał głośno nie mówić.

— To teraz już wiem, co będę czytać co tydzień w poszukiwaniu Twojego nazwiska — przyznał śmiało, szczerząc do niego swoje białe kły. Co prawda nie miał wcześniej okazji zaczytywać się w tej gazecie, ale nawyki zawsze można zmieniać.

— Chętnie Ci o tym przypomnę — zagaił, spoglądając na niego w zainteresowaniu — Na przykład wychodząc od czasu do czasu razem gdzieś wieczorami — dodał, podsuwając mu jedną z wielu sugestii, które krążyły mu po głowie — Lub inne takie — przyznał, wzruszając ramionami żeby po chwili wstać.

— Póki co będę zbierać się, mam jeszcze parę rzeczy do ogarnięcia dziś — odparł, choć widać było, że mówił to z ogromnym bólem serca. Prawdą było, że bardzo przyjemnie spędzało mu się z nim czas, ale nie mógł w nieskończoność ignorować telefonu, który co jakiś czas odzywał się od nadmiaru powiadomień.

— Odprowadzisz mnie czy mam sam siebie wyprosić? — rzucił z delikatną zaczepką, uśmiechając się do niego czarująco.

Nie ukrywał, że z ciekawości na pewno przykuje do tego większą uwagę, a jeżeli spodoba mu się jego twór, prawdopodobnie doda sobie kolejną rzecz do poczytania w międzyczasie. Nie myślał jednak, że Kōta będzie obywał się z cięższymi tematami, więc z pewnością będzie zaskoczony jego tworami. Raczej nie wyglądał na kogoś, kto lubuje się w takich rzeczach, ale doskonale po sobie wiedział, że pozory czasami mogą mylić.

Głupio było mu mówić o momencie wyjścia, choć z początku tak naprawdę miał wnieść same meble i to wszystko. Dobrze spędzało mu się z nim czas i może właśnie to nagłe rozstanie było dla nich obu takie niewygodne. Korzystając z jego nagłej bliskości, uśmiechnął się do niego łagodnie. Nachylił się nad nim i mimowolnie przetrzymując się jego ramienia, powiedział mu:

— Ja mam taką nadzieję — niska barwa głosu wydobyła się z jego gardła, uderzając wprost do ucha Azjaty. Prostując się, puścił mu oczko w figlarskim uśmiechu — Do zobaczenia, Kōta — dodał, po czym opuścił jego mieszkanie, pozostawiając po sobie wspomnienia z przyjemnie spędzonego popołudnia.

Te kilka dni minęło mu zaskakująco szybko. Parę razy witał się z nowym sąsiadem na klatce, ale przez obowiązki nigdy nie było czasu spotkać się na dłużej. Dlatego dzień, w którym miał przyjść na parapetówkę był na swój sposób ekscytujący. Po odespaniu rzekomej nocki, wypoczęty i energiczny zawitał Kōtę w stroju odbiegającym od tego w dniu, w którym się poznali, ale wciąż utrzymujący styl, w którym mężczyzna na co dzień lubował się.

— Hej. Przyniosłem alkohol! — przyznał na wstępie, przekraczając próg jego mieszkania, w dłoni machając butelką trunku, który akurat trzymał. Po dokładnym przyjrzeniu dało się zauważyć, że to złota tequila, najwyraźniej chcąc sprawdzić granice znajomych Kōty lub jego samego.

— Oho, czuję już jakieś zapachy — zagaił kiedy postanowił wejść w głąb mieszkania.

Mężczyzna również nie mógł sobie odmówić spojrzenia na stylistykę sąsiada i choć wyglądał w lekkim nieładzie, dodawało mu to pewnego uroku, wobec którego Ivar miał słabość. Drugi raz jest w jego mieszkaniu, a on po raz wtórny myśli o nim jako o kimś więcej, niż tylko zwykłym sąsiedzie do pogadania.

— Przesadzasz — przyznał z nieco speszonym uśmiechem, mimo że na takiego nie wyglądał. Możliwe, że jako host zdążył przybrać pewną grę aktorską, działającą na klientów, między którymi lawirował ze swoją przystojną buźką. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że raczej należał do tych ładnych ludzi.

— Na to liczę — wyszczerzył zęby, będąc całkowicie świadom konsekwencji, które kryły się za kupionym alkoholem. Skoro to parapetówka i to w gronie znajomych Kōty, ciężko byłoby ograniczać się do delikatnych alkoholi lub do samego piwa.

— Szaszłyki? Dawno nie jadłem — skomentował ze słyszalną ekscytacją w głosie, by po chwili móc zobaczyć całą gamę przysmaków, które mężczyzna zdążył przygotować. Widać, że urobił się po same łokcie, ale chyba sprawiło mu to niemałą satysfakcję. Ładu artystycznego w żaden sposób nie skomentował. Podejrzewał że u niego wyglądałoby to cztery razy gorzej, ale swojego bałaganu nie nazwałby w taki pieszczotliwy sposób.

Zaatakowany szaszłykiem, bez zerowej krępacji wgryzł się w nadziane składniki na wykałaczce, którą trzymał Azjata, by po tym oblizać się ze smakiem i przyjąć od niego poczęstunek.

— Na Twojej kuchni to chyba będzie ciężko się zawieść, co? — stwierdził, nie mogąc powiedzieć o tym skromnym daniu żadnego, negatywnego słowa. Nie dość, że odpowiednio skrojone mięso robiło swoją robotę, to w dodatku przyprawy mieszały się w doskonałą kompozycję smaków. Jak on to robił? Na pewno zanim tu przyszedł miał na to wszystko stosowne zaklęcie.

— Może później — przyznał, chcąc napawać się obecnym smakiem jedzenia. Kiedy w błyskawicznym tempie wchłoną te kilka kawałków mięsa, podszedł do lodówki, aby najpierw włożyć alkohol, który przyniósł. Dopiero później wziął się za przygotowanie drinków, o które poprosił go Kōta. Postarał się zrobić niezbyt mocną mieszankę z wódką w roli głównej, z mieszanką ginu, który gdzieś tam znalazł. Do tego dodał kostki lodu, a także schłodzoną colę — możliwe, że pobawiłby się bardziej, gdyby miał shaker, w którym mógłby wymieszać różną ilość alkoholi. Gotowy i nie za mocny drink podał zza ramienia mężczyźnie, stając bardzo blisko jego pleców. Z pewnością mógł odczuć bijące ciepło Ivara przy sobie.

— Drink gotowy. Zapomniałem też wspomnieć, że świetnie wyglądasz w tej bluzie. Mam nadzieję, że nie zamierzasz jej przebierać? — zagaił tuż przy jego głowie, kątem oka spoglądając na niego w niewinnym uśmiechu.

Czując na sobie przyjemną obecność Kōty, mimowolnie poszerzył swój uśmiech, zerkając mu z zaintrygowaniem w oczy. Pomyślał sobie, że ta chwila nie będzie trwała zbyt długo, ale miło zaskoczył się  tym, że mężczyzna nie postanowił się od niego odsunąć. To dało mu zielone światło i prawdopodobnie właśnie przez to luźno wsparł dłoń o jego biodro, zamykając go w swobodnym objęciu, z którego w każdej chwili Azjata mógł się uwolnić.

— Jak to nie? Co to za znajomi skoro nie możesz być w zwykłej bluzie — zażartował z krótkim śmiechem, nie odrywając od niego intrygujących oczu — No wiesz, można powiedzieć że to moja mała słabość — przyznał szczerze, otwarcie dając mu aluzje wobec tego, że Kōta może mu się podobać. Wypacykowani goście w garniturach zawsze go trochę odpychali, jak i dziewczyny wystrojone od góry aż po same stopy.

— Raczej wątpię, ale zawsze możesz próbować — odpowiedział ze śmiałym uśmiechem, który w ułamku sekundy zasłonił szklanką, upijając pierwszy łyk zrobionego drinka.

— Czyli udało mi się trafić w gust Pana Gospodarza? — odparł ze słyszalnym głosem zadowolenia, choć w tej chwili i tak bardziej skupił spojrzenie na oblizujących wargach. Choć było to dyskretne, Ivar chłoną takie szczegóły niczym gąbka wodę.

Widocznie nie tylko jego uderzyła drobna ekscytacja w związku z sytuacją, delikatnie i nie nachalnie przekraczając granicę, którą obaj prędzej czy później chcieli złamać. To wystarczyło, aby upewnić go, że nie jest to wyłącznie jednostronna sympatia, a także i Azjata w jakiś sposób docenił urodę oraz charakter Ivara. I najwyraźniej razem byli strasznie niecierpliwie, w tym momencie chcąc odczuwać na sobie bliskość drugiego ciała. Drobne gesty, zniżony głos — to wszystko powodowało, że nastrój między nimi miał przyjemne napięcie, które może później uda im się rozładować w nieco inny i w trochę ciekawszy sposób.

— Tak od razu? Jaki odważny — odpowiedział, podziwiając jego śmiałość, tym bardziej że w pierwszym dniu ich znajomości mężczyzna do takich śmiałych nie należał. Podejrzewał, że miał to być tylko sprytny plan, aby uśpić jego czujność.

— Naprawdę? To z czym jeszcze trafiłem? — dopytał z cwanym wyrazem twarzy, choć po chwili dostał odpowiedź. Co prawda nie słowną, ale gest mężczyzny jasno mówił o tym, co dokładniej spodobało mu się na pierwszy rzut oka. Trochę speszony, parsknął pod nosem, kręcąc na to głową, ale nie odsunął się, ani tym bardziej nie zabronił mu bezczelnie go zmacać. Jednocześnie Kōta mógł poczuć lekko przyśpieszone bicie serca, ale nie jakoś szczególnie mocno.

— A co, chciałbyś dołączyć do treningów? — spytał, tym razem i on automatycznie zniżając nieco swój głos, przez co brzmiał na nieco poważniejszy, a także i w jakiś sposób seksowny. Przybliżył się także żeby ręką wesprzeć się o blat, na którym usiadł mężczyzna ponownie zamykając go, tym razem nie dając mu łatwej ucieczki przed nagłą bliskością Ivara. Upił kolejny łyk alkoholu w oczekiwaniu na odpowiedź, spoglądając w ciemne oczy Azjaty.

Ivar również mógł zostać posądzony o małostkowość, skoro już pierwszego dnia większą uwagę zwrócił na jego wygląd niż to, w jaki sposób zachowuje się na co dzień. Póki co niewiele mógł ocenić, kiedy na trochę dłużej widział go po raz drugi w swoim życiu. Dlatego nie zamierzał niczego wytykać, szczególnie na głos, bo i jeszcze jemu przy okazji mogłoby się oberwać. I może nie był aż tak bardzo nim oczarowany, ale widział pewien urok, który z każdą chwilą przyciągał go coraz bardziej i bardziej.

Dlatego właśnie bajerował go, będąc gotowym na wszystko możliwe. Kōta zresztą odwdzięczał się dokładnie tym samym, dzięki czemu w przyjemny sposób synchronizowali się ze swoimi gestami czy kolejnymi ruchami.

— Może? — uśmiechnął się kącikiem ust, kiedy tylko ochwycił tą powściągliwość, pewnie odwzajemniając spojrzenie ciemnych oczu. Po jego plecach przebiegł przyjemny dreszcz, czując dłoń zmierzającą ku górze — No wiesz, są różne możliwości — kontynuował, nie wybijając się ze swojego tembru głosu, w szczególności w chwili kiedy ręką Azjaty spoczęła na karku, a on w tym czasie mógł jeszcze bardziej zmniejszyć ten i tak niewielki dystans, który między nimi był. Czekał jednak aż mężczyzna dokończy swoją wypowiedź nim zrobi cokolwiek więcej.

Szkoda tylko, że po chwili obaj usłyszeli nagły dźwięk alarmu, przez co nawet sam Ivar nieznacznie spłoszył się. Raczej bardziej reakcją mężczyzny niż samym piszczeniem. Odsunął się od niego, dając mu możliwość zejścia z blatu i pognania do tego, co tak uparcie go wołało. Mimo, że nie dało się wyczuć smrodu spalenizny, czujnik dymu nie dawał za wygraną do momentu aż Kōta go nie wyłączył.

Kurwa, a było tak blisko.  

Mimo to roześmiał się wraz z nim, kiedy chwilowy kryzys został opanowany. Trochę rzeczywiście byłoby szkoda, gdyby takie mieszkanie poszło z dymem. Widząc jego stan i to, jak wesoło zachowywał się, zastanawiał się, czy procenty trochę nie uderzyły do jego głowy. Może jednak za mocnego mu zrobił? Co prawda złapał go ramieniem gdy na niego wpadł, łagodnie uśmiechając się do tego radosnego wyrazu twarzy.

— To leć, będę czekał — przyznał, puszczając mu oczko na to krótkie pożegnanie. W międzyczasie dopił szybko swojego drinka, a także pozwolił sobie na próbowanie któregoś z przygotowanych przysmaków, które wydawały się być tą szybką przekąską. Na pewno nie doliczy się jednego braku, na pewno.  

Ivar wcale do okrutnych nie należał. Wbrew temu co sobie myślał, dotychczas był potulny niczym baranek, starając się tak szybko nie przekroczyć granicy dobrego smaku. Chociaż naprawdę myślał, że przynajmniej na tym blacie dojdzie już do jakiegoś większego zbliżenia, to alarm pożarowy po złości popsuł jego chytre plany na pierwszy, większy pocałunek. Bywał z niego straszny playboy, dlatego ujarzmienie jego natury bywało niezmiernie trudne, jak i cholernie trudne od powstrzymani swoich rządzy. Z tego tytułu miewał przeróżne kłopoty.

Zerknął zza ramienia, kiedy Kōta zgrabnie przemknął do łazienki, a na jego słowa przytaknął, grzecznie oczekując gospodarza imprezy. Mimo wszystko nie chciał mieszać się z ogarnianiem, więc kuchni nie dotykał się, za to pozwolił sobie jeszcze podkraść jedne z koreczków, które również zdobiły stolik z przeróżnymi przekąskami. Takie rzeczy to lubił sobie podjadać, ale wiedział, że nie mógł sobie na wiele pozwolić, aby zachować odpowiednią formę i dietę.

Po chwili słysząc znajomy głos, odwrócił się w jego stronę, na ustach pojawił się mu szeroki uśmiech. Musiał przyznać, że miło patrzyło się na świeżo umytego mężczyznę, w dodatku w tak dobrze pasującym do niego stroju. Niby nic, ale Ivar naprawdę miał drobną słabość do luźnego stylu. Również zrobiło mu się ciepło na sercu, ponieważ mimo wszystko nie założył koszuli, a skusił się na zwykłą, szarą bluzę. To utwierdzało go w przekonaniu, że z pewnością mieli wobec siebie całkiem podobne zamiary, a ciemnowłosy zamierzał to sobie trochę wykorzystać.

Zapytany o słodycze, Ivar przez chwilę nie wiedział, co odpowiedzieć. Szczególnie jak po chwili został zaatakowany kawałkiem ciasteczka, które wyglądało całkiem pysznie — jak wszystko, co wyszło spod dłoni Kōty.

— Nie jestem zwolennikiem słodyczy, ale spróbuję — przyznał z uśmiechem, nie chcąc robić mu przykrości — Chociaż w tym tempie częstowania zdążysz mnie jeszcze utuczyć — zażartował, łapiąc ciasteczko w dłoń. Wgryzł się w kruche ciasto, podchodząc do niego nieco bliżej. Oblizując swoje wargi od łakocia, nachylił się nad nim, może trochę niespodziewanie częstując go lekkim muśnięciem w policzek. Mokry dotyk warg na policzku zdecydowanie stał się jasnym przekazem wobec tego, że chłopakiem mógł być zainteresowany znacznie bardziej.

— Jest przepyszne, ale dla mnie cholernie słodkie i nie wiem, czy dam radę zjeść całe — przyznał bez ogródek, przełykając ciasteczko, jednocześnie prostując swoją sylwetkę.

— W ogóle, o której mają być inni? — spytał z ciekawości, pamiętaj że nie tak dawno pytał się o godzinę. Zakładał, że pewnie niedługo jego pierwsi goście mieliby przyjść.  

Musiał zgodzić się z teorią, że w doborowym towarzystwie czas płyną zaskakująco szybko. W sumie może właśnie dlatego nie zaglądał za bardzo w telefon, aby nie patrzeć, ile tak naprawdę minęło. Póki impreza nie zaczęła się, a oni nie byli chociaż w połowie pijani, czasu mieli aż nadto. Nie wiedział tylko jak powinien zachować się przy znajomych Kōty, których w zasadzie nie znał. Podejrzewał, że może to być różna mieszkanka osób, skoro Azjata w jakiś sposób dogadywał się z Ivarem — a może w ich przypadku zauroczenie dawało górę, przez co nie zastanawiali się nad sensem ich znajomości.

Uśmiechnął się do siebie — reakcja mężczyzny na ten drobny przejaw bliskości była całkiem przyjemna dla oka. Ivar coraz bardziej czuł się w przekonaniu, że nie musiał się szczególnie ograniczać, skoro Kōtcie podobało się kiedy ciemnowłosy był blisko. Zresztą on sam miał sporą radochę z tego, że mógł sobie trochę poderwać tak przystojnego sąsiada.

— To jeszcze trochę czasu zostało — odparł spokojnie, odkładając talerzyk z ciastkiem na bok, aby móc zwolnić swoje ręce. W tym samym czasie poczuł nagłą, satysfakcjonującą bliskość drugiego mężczyzny, a przyjemne ciepło rozlało się po jego ciele, gdy wtórnie tego dnia poczuł dotyk dłoni na wrażliwym karku. Chyba podświadomie Kōta wiedział, co na takiego łobuza może działać.

Nachylił się nad nim mimowolnie, chcąc poczuć go jeszcze bliżej siebie. Również wsparł dłonie o jego biodra, by po chwili objąć go w pasie, zamykając go w luźnym uścisku. Będąc tak blisko siłą rzeczy zaczęli stykać się ciałami, a przynajmniej Ivar w głównej mierze przyczynił się do tego, żeby poczuć ciepło drugiego ciała tuż przy sobie.

— Skoro tak ładnie prosisz — wymruczał nisko, skuszony propozycją oraz jednocześnie obietnicą na przyjemną niespodziankę po całej imprezie. Będzie musiał trochę pilnować się z alkoholem, aby nie zawalić tego w żaden sposób.

I szczerze mówiąc będąc tak blisko liczył na to, że obietnica zakończy się czymś więcej niż wymianą własnych oddechów. Praktycznie odczuwając gorąc warg na swoich, nie złączyły się one chociaż w minimalnym muśnięciu, co doprowadzało Ivara do szaleństwa. Kiedy był gotów wykonać kolejny krok do przodu, Himura czmychnął mu z ramion, tym samym zostawiając wygłodniałego Hansena z drobną obietnicą, którą równie dobrze mógł sobie tylko dopowiedzieć. Może właśnie dlatego zagryzł mocno swoją wargę, a odwracając się, pochwycił mężczyznę, sprawnym i silnym ruchem przyciągając go do siebie ramieniem, nim pozwolił mu pójść dokończyć sprzątanie kuchni. Po raz kolejny na plecach mógł poczuć tors ciemnowłosego, jak i jego silna osobowość.

— Co mi tak uciekasz? Pomyślę jeszcze, że nie masz odwagi mnie pocałować — przyznał ze zniżonym głosem i figlarnym uśmiechem, może tylko odrobinę mu dokuczając. Najwyraźniej obietnica w postaci puszczonego oczka zupełnie go nie satysfakcjonowała i zdecydowanie oczekiwał czegoś więcej. Dlatego też spojrzał mu głęboko w oczy i unosząc kącik ust w łobuzerskim wyrazie twarzy, czekał na jego następny ruch. Speszy się? A może wykaże się odwagą i rzeczywiście Ivar osiągnie to, czego tak bardzo pragnął?

Nie mógł zaprzeczyć, że te budowane napięcie jest w pewien sposób pociągające i może właśnie dlatego Ivar nie dał rady wytrzymać tej presji. Uważał, że i tak był wystarczająco cierpliwy, a kiedy pomyślał, że musiałby czekać cały, błogi wieczór, bez możliwości dotyku chociaż przez chwilę...

Praktycznie od razu zapragnął mieć go blisko siebie, zabierając to, na co miał tak ochotę. Chociaż w tym minimalnym stopniu, zamykając Azjatę w objęciu. Czując rozluźnione mięśnie wiedział, że nie robił nic wbrew mężczyźnie, dlatego nawet nie pomyślał o tym, aby jakkolwiek odsunął się od niego. Zaskakująco szybko widział jego twarz na wprost swojej, a czując miłe ciepło ich ciał, uśmiechnął się szerzej, teraz bez żadnej krępacji mogąc mu wpatrywać się w ciemne tęczówki oczu. Himura mógł odczuć nieco szybsze tętno chłopaka, kiedy bezceremonialnie trzymał dłonie na torsie.

Pokręcił głową z cichym prychnięciem, słysząc jego wzmiankę na drobną zaczepkę. Tym samym uniósł lekko brew, nachylając się nad nim, aby jeszcze bardziej zmniejszyć między nimi przestrzeń. Ivar w tym mógł być mocno inwazyjny, ale póki Kōta nie czuł się tym skrępowany lub niezręcznie, nie zamierzał przestawać.

— Tylko sugeruję. A może nie lubisz tak szybko przechodzić do konkretów? — uśmiechnął się niewinnie, ponieważ ostatecznie nie powiedział, czy w rzeczywistości właśnie w taki sposób o nim sobie myślał. Tak łatwo nie pozwolił zapędzić się w kozi róg!

— Mówisz więc, że to jest to? Żaden brak nieśmiałości i tak dalej? — dopytywał ze zniżonym głosem oraz z rozpaloną ikrą w oku, łatwo dając się wciągnąć w tą niewinną grę słów. Nie przeszkadzał mu aspekt, w którym to mężczyzna musiał wykonać ten pierwszy krok oraz to, że on jako pierwszy pokaże swoją słabość w stosunku do sąsiada. Myślał, że i tak sporo zdradził już od pierwszych chwil kiedy przyszło im się spotkać. Zresztą, Himura w tym wszystkim wcale nie był taki niewinny.

— Skoro tak to chyba nie mam innego wyboru — wyszeptał zmysłowo, a zbliżając się do jego ust, z początku musnął je jakby nieśmiało, delikatnie i z wyczuciem badając ich miękkość. Przez chwilę wymieniali się samymi oddechami, pozwalając żeby adrenalina przyjemnie rozpłynęła się po ciałach. Dopiero kiedy chwilę podrażnił się z nim, jedną z dłoni przesunął się na jego kark i skusił się na złączenie ich w głębokiej pieszczocie, krótkim ruchem przyciągając go do siebie bliżej za złapany ówcześnie kark. Momentalnie poczuł jak serce zabiło mu mocniej, a z ust wydobyło się krótkie westchnięcie satysfakcji, gdy w końcu mógł podzielić się emocjami, które trzymały go od chwili zobaczenia swojego sąsiadowego crusha.

Skoro rzeczywiście wolał zabawę w kotka i myszkę, chętnie będzie ją kontynuować, szczególnie po gorącym pocałunku, na który miał wielką ochotę. W jakiś sposób musiał też mieć pewność, że ten rodzaj zabawy nie będzie tylko wytworem jego wyobraźni i rzeczywiście obietnica bycia z nim po imprezie, zakończy się czymś przyjemnym. Nie zakładał od razu, że rzeczywiście pójdą do łóżka, aczkolwiek nie ukrywał, że trochę na to liczył. Cholerny z niego zalotnik.

Kto wie? Może właśnie tam ukaże oblicze wygłodniałej bestii, gorącej oraz namiętnej, która z niezwykłą uwagą dba o potrzeby kochanka. W tym momencie miał ochotę na coś bardziej subtelniejszego, może na potrzeby zmylenia swojego obiektu westchnięć, a może taki bywał na co dzień. Ciężko stwierdzić, póki nie poznają się trochę bliżej.

Spodobało mu się, że Himura bez problemu dostosował się do rodzaju pocałunku, który Ivar im narzucił. Uznał, że jeszcze będzie czas na demonstrowanie swojej ewentualnej siły czy temperamentu. Tymczasem cieszył się ze wspólnego pocałunku, a także nawiązania więzi bardziej romantycznej. Będąc łasy na bliskość drugiego ciała, przytulił go do siebie mocniej, czując jak ramiona oplatają się wokół szyi. Jedna z dłoni cały czas była objęta mocno wokół pasa ciemnowłosego, niechętna do puszczenia drobniejszego ciała.

I wydawać się mogło, że to Ivar przejął całą pałeczkę, do chwili w której Azjata wyszedł mu naprzeciw, odrobinę napierając na jego ciało. Czuł jak starał się zdominować ten pocałunek, na co uśmiechnął się śmiało, cicho śmiejąc się pod nosem na ten przejaw dominacji. W związku z tym poczuł przyjemny dreszcz po ciele, uznając, że bardzo spodobał mu się ten ruch. Niewiele myśląc o tym, kto w chwili obecnej przejmie pałeczkę dominującego, chwilę z nim powalczył dla nadania charakteru pieszczoty, by już po czasie poddać się i wpuścić go do swojego wnętrza, ulegając jego urokowi. Najwyraźniej Ivar wydawał się być bardzo ugodowy, choć zawsze pozory z początku mogły mylić.

Zamruczał wyraźnie niepocieszony faktem, że mężczyzna odsunął się od niego tak nagle i niespodziewanie — a przynajmniej tak mu się wydawało, ponieważ był pochłonięty pocałunkiem do tego stopnia, że całkowicie zaburzyła mu się czasoprzestrzeń. Mimo wszystko dobrze było nabrać trochę więcej oddechu i spojrzeć się na lekko rumianą twarz, jak i tętniące życiem iskierki w jego oczach. Również od jego ust nie mógł oderwać się szeroki uśmiech, który towarzyszył mu po chwilach bliskości z sąsiadem.

A ta przerwa była tylko po to, by po niedługiej chwili móc wrócić do pieszczoty jakim był wspólny pocałunek. Chętnie odpowiedział zaczepką na jego drobny przejaw psotności, może trochę mocniej ciągnąc dolną wargę bardziej do siebie, aby móc zassać się na niej krótko. Kōta szybko mógł zauważyć, że Ivarowi jak najbardziej odpowiadał ten rodzaj pieszczot, co jeszcze zaakcentował niskim pomrukiem. Miał nadzieję, że w druga strona również odbierze to jako coś pozytywnego. Podobał mu się także dotyk, wędrujący po jego torsie i brzuchu, by ostatecznie zakończył swoją wędrówkę na boku, czując jak smukłe palce przemykały po wypukłych mięśniach, nad którymi pracował sporą ilość czasu. Nie mógł doczekać się momentu, gdzie to Ivar będzie przebierał dłońmi i ustami po ciele Azjaty, chcąc odnaleźć w miarę możliwości jego wszelakie czułe punkty. Na samą myśl o tym ekscytował się w duchu, nie mogą doczekać się czasu po domówce, a nawet i w trakcie. Mężczyzna w towarzystwie bywał dosyć śmiały. Ciekawiło go jakie wobec tego miał podejście Himura.

Do jego myśli dotarł dźwięk domofonu, ale nawet nie myślał o tym, aby zwrócić na to uwagę, przejawiając odrobinę zaborczości względem gości, którzy czekali przed furtką, aby ich wpuścić. Korzystając z okazji, tylko na moment oderwał się od jego gorących ust, by wargami zsunąć się na bok szyi, chcąc pozostawić po sobie drobną pamiątkę w postaci malinki. Bardzo kręciła go ta gra, w której dopiero co testowali swoje granice i reakcje, nie tylko na pieszczoty, ale też to, w jaki sposób będą zachowywać się w towarzystwie innych. Wydawać się mogło, że Ivar miał trudniejsze zadanie, ponieważ to on nie znał zaproszonych ludzi.

I już tęsknił. Za dotykiem jego dłoni, za smakiem ust, za bliskością. Telefon skutecznie przerwał chwilę, w której istnieli tylko oni. Koniuszkami placów złapał jego dłoń, nim całkowicie odsunął się od niego, by pognać do drzwi. Zaśmiał się pod nosem do siebie na to wszystko, będąc w doskonałym nastroju. Przeciągnął się leniwie, oblizał jeszcze ten jeden raz swoje wargi, chcąc zapamiętać chwilę na dłużej. Uśmiechnął się do niego pewny swego, podchodząc trochę bliżej do drzwi, aby móc przywitać się z przybyłymi gośćmi.

Szybko odczuł to, jak odstawał od pięknie wyszykowanych kobiet swoim dosyć luźnym strojem. Mimo wszystko nie spodziewał się czegoś innego, wiedział, że dziewczyny często lubiły uchodzić za piękne i ładne na imprezach. On osobiście nie lubił tej tony tuszu na twarzy, szpilkach i innych eleganckich, szykownych ubrań.

Przywitał się z nimi, z początku chcąc wyciągnąć dłoń, żeby po prostu uścisnąć ręce. Widząc jak chciały zmniejszyć z nim dystans, nie pozwolił na to, czując pewne skrępowanie taką kobiecą bliskością. Również starał się zapamiętać kolejność imion, co było niemałym wyczynem. Na sam koniec rzucił krótkie i pewniejsze "cześć" w stronę Skylera, również podając mu dłoń w formie uścisku, jak i krótki uśmiech. Kątem oka spojrzał na Himurę, czując na nich jego spojrzenie.  

— To co? Miałem zrobić drinka, tak? — rzucił w przestrzeń, choć słowa bardziej kierował do gospodarza imprezy — Dla kogoś też zrobić czy wolicie napić się czegoś innego? — dopytał, czując się całkiem swobodnie, odbierając Kōcie prawa do zarządzania alkoholem.