Yanari

緋村 倖泰

Himura Kōta (Kouta)

Od jakiegoś czasu zauważył, jak to kolejna osoba wykupiła puste mieszkanie w apartamentowcu, aby wybudować miejsce swoich mniejszych bądź większych marzeń. Akurat na piętrze, w którym wynajmował. Jednak nigdy nie dostrzegł osoby, która zamierzała wprowadzić się obok niego — głównie raczej przewijających się ludzi, którzy zajmowali się wnętrzem tajemniczego gościa. Jego ciekawość w stosunku do tego skończyła się wraz z wyjściem z budynku, kiedy musiał udać się na trening. Nowego sąsiada jak nie widział, tak nie widział. Zresztą, ludzie mieszkający tu i tak byli wobec siebie obojętni.

W taki sposób minęło trochę czasu. Co prawda niekiedy irytujące odgłosy remontu z obok potrafiły wyprowadzić człowieka z równowagi, tak Ivarowi udało się przetrwać okres tej drobnej rewolucji. Z różnych powodów nocami potrafił nie sypiać, więc z wczesnego rana/południa odgłos wiertarki lub innego sprzętu czasami stawał się problematyczny.

— Ta, na razie — rozłączył się, odrzucając telefon na kanapę, na której sam usiadł z większym rozmachem. Jego dzień nie układał się najlepiej, o czym również świadczył telefon od sponsora, z którym obecnie współpracował. Nie podobała mu się sytuacja, w której go postawił, ani tym bardziej jego ogólne zachowanie. W związku z tym pogrążył siebie w myślach nad rozwiązaniem swojego położeniem i wraz z rozmasowaniem spiętych mięśni na karku, o dziwo zamiast dzwonka usłyszał całkiem głośne pukanie do drzwi.

Ociągał się ze wstaniem, obawiając się najgorszego. Mimo to w lekkim zainteresowaniu, jak i skromnym niepokoju podszedł do drzwi, spoglądając najpierw przez wizjer, aby sprawdzić kto stał po drugiej stronie. Okazało się, że kompletnie nie znał tej osoby, więc tym bardziej nie wiedział czego powinien się spodziewać. Kiedy wziął się za odwagę aby z początku tylko do połowy otworzyć drzwi, spojrzenie brązowych oczu utkwił w nieznajomym. Nie wyglądał jakkolwiek podejrzanie, natomiast Ivar wciąż pałał lekką nieufnością, stojąc przed nim z białą, luźną koszulką jakiegoś zespołu, jak i w dresowych, szarych spodniach.

— Słucham? — spytał się z całkiem przyjemnym, niskim głosem, podobnego do piosenkarza Sub Urbana, jednocześnie unosząc jedną brew do góry, w oczekiwaniu na to, co mu zgotuje los.

W jednej chwili jego wszystkie możliwe lęki zostały rozwianie, a wsłuchując się wręcz wyuczoną formułkę, przez chwilę spoglądał na niego bez żadnego słowa, nie do końca wiedząc jak powinien zareagować. Jak dużo mieszkań musiał przejść, że z taką płynnością informował go o tym fakcie?

— Dzień dobry, Ivar Hansen. A podobno mówią, że to 13 numer jest pechowy — zażartował, jednocześnie rozluźniając się przy nim całkowicie, na co wskazywał fakt, że przez ten krótki czas postanowił oprzeć się ramieniem o framugę z założonymi rękoma na piersi, z krnąbrnym uśmiechem obserwując go. Całe szczęście on również nie mieszkał pod numerem trzynastym.

— Jasne, nie ma problemu. W tym momencie mam pomóc czy potrzebuje Pan chwili? — spytał, zachowując przy tym formalność, ponieważ pomimo młodego i niepozornego wyglądu, nie wiedział jakim typem człowieka jest. On zdecydowanie różnił się od niego wyglądałem, o czym mówił każdy rozbudowany mięsień, ale nie do przesady. Zdecydowanie Pan Azjata trafił pod dobry numer mieszkania, prosząc o pomoc przy wnoszeniu mebli — Ivar z chęcią potraktuje to jako dodatkowy trening, nie oczekując nic w zamian.

Jak nieznajomy okazywał zakłopotanie oraz ogólne skrępowanie zaistniałą sytuacja, tak mężczyzna po zapoznaniu się wydarzeń, nie miał większego problemu z otwartością. Chociaż wciąż mógł odczuć się  pewien dystans, co jest raczej w miarę zwyczajne po świeżym zapoznaniu, tak przynajmniej teraz nie mierzył go pełnym nieufności spojrzeniem, którym chciał go wręcz przebić.

Udało mu się przełamać początkową rozmowę, jak i ogólne zapoznanie się żartem, dzięki czemu wiedział już, że to całe noszenie mebli nie będzie aż takie sztywne oraz formalne. Z drugiej strony też nie zamierzał z nim rozmawiać nie wiadomo o czym, raczej po prostu chciał poznać osobę, która będzie mieszkać obok niego. W sumie dopiero teraz mógł go określić mianem rówieśnika, o ile nie kogoś znacznie młodszego. Jak na stereotypowego Azjatę, również był całkiem śmiały prosząc sąsiada o pomoc w noszeniu. Dobrze byłoby mieć z kimś takim chociaż neutralne relacje, w końcu kto w życiu pogardzi dobrym sąsiadem? Aczkolwiek póki co to Ivar wypadał na tego dobrego w oczach Kōty.

Uśmiechnął się na ten obraz skrępowania i nieśmiałości, ramieniem odbijając się od framugi drzwi.

— Spoko, daj mi sekundę — oznajmił, tym samym na chwilę zamykając drzwi. Do szerokich kieszeni spodni wziął jedynie klucze do mieszkania, telefon w razie potrzeby oraz ubrał wygodne, sportowe obuwie do wnoszenia mebli. Podejrzewał, że mogą być one ciężkie i całkiem spore. Bluza czy kurtka o tej porze roku nie była już potrzebna, więc sobie darował.

Przygotowany do walki z paczkami wyszedł z mieszkania, zamykając je za sobą. Przez drzwi zatrzaskowe nie musiał używać klucza, dlatego posiadanie ich przy sobie stanowił u niego element praktycznie nierozłączny.

— Nie masz za co dziękować, odwdzięczać się też nie musisz — przyznał luźno i swobodnie, rzeczywiście nie chcąc oczekiwać nic w zamian. Wypadki zdarzają się każdemu, a nie był nie wiadomo jakim skurwielem, aby móc odmówić człowiekowi w nagłej potrzebie kiedy może sobie na to pozwolić. W dodatku trochę oderwie się od myśli, a później raz jeszcze na chłodno przemyśli całą, przedstawioną mu sprawę.

— Kota, Kouta... jasne — odparł, unosząc kąciki ust, mimowolnie ściskając silnie jego delikatną dłoń. Rzeczywiście różnica jest dosyć spora, trochę nic dziwnego że mógł mieć problem ze wnoszeniem tego wszystkiego. Jednak nie zwracał uwagi na takie detale jak sposób zadbania, ich łagodność i to, jak dla niego kobieco wyglądały.

— Mi mów Ivar — dodał, puszczaj jego rękę. Niewiele później charakterystyczny dźwięk zaprosił ich do środka.

Słysząc wzmiankę o remoncie, odchrząknął w zamkniętą dłoń trochę żartobliwie, po chwili chowając ręce do kieszeni spodni.

— W sumie to nie, mam twardy sen. Czasami tylko, ale do zniesienia — odpowiedział całkiem neutralnie, nie przyznając się do małego kłamstwa. Każdego ranka potrafił być niesamowicie wkurzony jak został obudzony po trzech godzinach snu i dalej nie mógł zasnąć przez dochodzące dźwięki. Najgorszy był fakt, że nie mógł nawet być złośliwy względem przyszłego sąsiada w postaci głośnej muzyki o drugiej w nocy, ponieważ zdawał sobie sprawę, że nikt tam jeszcze nie mieszkał. Na języku czuł słodką zemstę w późniejszym czasie, ale los najwyraźniej lubi pleść mu figle i w zamian za to właśnie będzie wnosił meble. Żeby chociaż mieszkali na pierwszym, a nawet i drugim piętrze...

Kątem oka dostrzegł jak przyglądał mu się świeżo poznany sąsiad, na co tylko uśmiechnął się. Nie wiedział, co chodzi mu po głowie, a również zdążył przyzwyczaić się do spojrzeń innych na sobie. Chwilę później dotarli na parter, a wraz z tym paczki, z którymi stoczą niemałą walkę.

— Kurczę, szkoda że nie ma windy towarowej, to łatwiej byłoby to przenieść — rzucił, drapiąc się w lekkim zamyśleniu po podbródku, prawdopodobnie oceniając, które dokładnie paczki będzie musiał wnieść przez schody, a które uda się przetransportować windą, nie przeciążając jej za bardzo.

— Dobra, weźmy się najpierw za cięższe elementy, lżejsze później łatwiej będzie nam wnieść — oznajmił, automatycznie wskazując na karton, który gabarytowo i wagowo wydawał się być najcięższy oraz najbardziej upierdliwy. Stawiał na siedzisko kanapy albo skrzynię, przy tym drugim będą musieli być niezwykle ostrożni aby niczego nie uszkodzić.

Ivar nie liczył to jako forma długu, ale nie mógł mieć wpływu na myśli i zachowanie nieznajomego. Prawdopodobnie jeżeli zasugeruje mu zwykły obiad, na taki rewanż mógłby nawet przystać. Lubił jeść i testować nowe smaki, co zapewne dało się po nim zauważyć po ogólnej masie ciała. Na pewno ktoś taki jak on jadł sporo. A nawet jeżeli będzie próbować go poderwać tym tanim, ale bardzo chwytliwym sposobem, mężczyzna pozwoli skraść sobie serce, jeżeli kuchnia Kōty będzie strzałem w dziesiątkę.

Ciemnowłosy nie jest wybredny, w zasadzie odkąd pamiętał był z niego lowelas, czy to w stosunku do kobiet czy mężczyzn. Flirt przychodził mu zaskakująco łatwo, choć na początku potrafił zgrywać niedostępnego do zdobycia.

Tak samo jak sąsiad, swój wzrok spoczął na lustrze, obserwując go z odbicia. Przy okazji mógł mu się przyjrzeć trochę bardziej, przy czym zauważył, że nie mógł być czystej krwi Azjatą. Pomimo, że dopiero go poznał, sam akcent, jak i niektóre zachowania sprawiały, że wyłamywał się z obrazu, który gdzieś tam z tyłu głowy miał. Jak pomyślał, to na swojej drodze niewielu Azjatów trafiał, ale chyba to była wina dzielnicy oraz Stanu, w którym mieszkali.

Może nie powinien rządzić się w tej kwestii, z drugiej strony z doświadczenia wiedział, w jaki sposób mogą się do tego zabrać, aby później to wszystko nosić łatwiej. Himurze musiał uwierzyć na słowo, a słysząc jego słowa o sprawdzeniu, przytaknął na to słowami.

— W takim razie bierzmy się za to — odparł, klepiąc karton, do którego podszedł, wskazanego przez sąsiada — Mm, wolę prowadzić, ale w sumie w tym przypadku lepiej będzie jak Ty to będziesz robić. W końcu to Twoje mieszkanie i Ty najlepiej wiesz, gdzie co ma być — przyznał, oddając mu pełne stery. Też nie zamierzał go przytłoczyć sobą przy tak zwykłej czynności, a skoro zrobił remont, to na pewno ich pomieszczenia mogły się różnić.

Mile zaskoczył się siłą mężczyzny, dzięki czemu już wiedział, że to całe noszenie nie będzie spoczywało wyłącznie na jego barkach, a trochę na to nastawił się. Jednak wciąż brał więcej ciężaru na siebie, domyślając się, że Kōta może mieć problem z dźwiganiem takich nagłych ciężarów. Co prawda nie wiedział, czy regularnie ćwiczył, ale nawet jeśli, to z pewnością jego ciało nie było gotowe do tak nagłego wysiłku. Ivar natomiast codziennie chodził na treningi oraz przynajmniej kilka razy w tygodniu na siłownię — generalnie mocno dbał o siebie.

Przez chwilę myślał, że będzie musiał iść schodami, ale widząc całkiem sporo miejsca, wcisnął się między mebel, a ściankę, stając obok chłopaka.

— Przepraszam bardzo! — nim drzwi windy całkowicie zamknęły się, do ich uszu doszedł kobiecy głos. Była to bardzo zgrabna i szczupła kobieta, na oko 23 lat. Miała niesamowicie smukłe nogi oraz bardzo wysokie szpilki, na których Ivar mimochodem zawiesił oko — Znajdzie się jeszcze trochę miejsca? Potrzebuję dostać się na piętro przed Wami — dodała, spoglądając na mężczyzn błagalnymi spojrzeniem. Najwyraźniej pokonanie schodów w tych butach przekraczało jej wysiłek.

— Myślę, że odrobinę miejsca jeszcze się znajdzie — przyznał ciemnowłosy, nie pytając sąsiada o zdanie. Kobieta była drobna i szczupła, więc nie było szansy na przeciążenie windy. Jeżeli stanie nieco bliżej Azjaty, dziewczyna z pewnością zmieści się na te kilka pięter.

W taki sposób kobieta z przemiłym "dziękuję" okazała swoją wdzięczność, a Ivar stając przodem do Kōty, znacząco się do niego zbliżył. Tym samym spoglądał na niego z góry, czując bliskość jego ciała przy sobie, a krnąbrny uśmieszek błądził mu po twarzy, obserwując go.

— To tylko na chwilę — rzucił, gdyby mężczyzna miał być skrępowany zaistniałą sytuacją. On natomiast ani trochę nie czuł zakłopotania, a przy okazji mógł sprawdzić, jak bardzo miał zakłamany obraz stereotypu Azjaty. Zacznie się peszyć, a może będzie to dla niego całkiem zwyczajne?

Nie zrobiło mu się jakoś bardzo szkoda kobiety, widząc ją w obecnym stanie. Aż taką uprzejmością nie pałał — mogła przygotować się na dzień pełen wrażeń i zwyczajnie wziąć obuwie na zmianę, które jest bardziej wygodniejsze, ale wciąż eleganckie. Z drugiej strony nie zamierzał być niemiły przy nowo poznanym sąsiedzie, więc wolał się zgodzić na prośbę sąsiadki, którą w zasadzie pierwszy raz na oczy widział. W dodatku lubił testować granice nowo poznanych osób i na ile tak naprawdę sobie potrafili pozwolić. W tym przypadku obiektem testów był nikt inny jak Kōta, ponieważ prócz smukłych nóg, niewiele go interesowało w kobiecie.

Nic więc dziwnego, że mężczyzna miał wrażenie bardziej intymnego klimatu, niż tego zwyczajnego ze względu na niechciany ścisk.

Zaśmiał się krótko na to mało zrozumiałe stwierdzenie. Nie do końca wiedział, co powiedział, ale zrozumiał znaczenie tych słów. Śmiało spoglądał na niego, tak naprawdę przez te kilka sekund mogąc dokładnie przypatrzeć się jego rysom twarzy. Cholera, jak na kogoś mieszanej rasy był naprawdę przystojny. Ivar lubił drobnych mężczyzn, bardziej do niego przemawiali niż Ci typowo męscy. Z drugiej strony nie lubił zbyt delikatnych chłopców, dlatego odnosił wrażenie, że on stał pomiędzy jednym, a drugim, sprawiając, że Hansen nawet mógł poczuć do niego delikatną miętę. W ładnych ludziach potrafił się bardzo szybko zauroczyć.

Kątem oka odprowadził sąsiadkę, przez co wypadało trochę zwiększyć dystans. Mimo to nie zrobił tego, zupełnie jakby zapomniał o bliskości drugiego ciała.

— Możliwe — skomentował krótko, wzruszając ramionami, jednocześnie wysilając się na drobny krok w tył, dając mu tym samym swobodną przestrzeń — Tak sądzisz? Korzystaj póki możesz — odparł rozbawiony, mimochodem puszczając mu zalotne oczko. Nawet jeżeli to nie był flirt, to na pewno chłopak uzna, że Ivar miał całkiem spory dystans i ogromne poczucie humoru, nie biorąc tak wszystkiego dosłownie. A może słowa nowo poznanego brał aż za bardzo do siebie?

Całe szczęście nie było czasu na to, aby rozwodzić się nad rzeczami mało istotnymi. Mężczyzna nijak odpowiedział na drobne pchnięcie, po prostu wziął się za swoją stronę kartonu i pozwolił siebie prowadzić przez drugiego, z uwagą słuchając jego wszelakich instrukcji.

Wchodząc do wnętrza mieszkania, nie spodziewał się aż takiego luksusu. Rozumiał już, dlaczego ekipa remontował nie dawała sobie spokoju, dostrzegając bardzo nowoczesne i stylowe mieszkanie, prawdopodobnie idealnie pasujące do wnętrza Azjaty. Również dało się odczuć świeży zapach zaprawy oraz farby, a także i drewna oraz czegoś zupełnie nieznanego. Chyba nie chciał wiedzieć, w jaki sposób ktoś tak młody dorobił się takiego mieszkania, więc automatycznie postawił na bogatych rodziców, którzy mu to zafundowali. Co prawda jego mieszkanie również miał swój klimacik, ale wciąż było ono wynajmowane, więc większość rzeczy nie mógł zmienić i dostosować pod siebie. No i na pewno miał nieco niższy standard w stosunku do tego, co zarabiał.

— Ale zarąbiste — wyrwało mu się mimochodem, nie mogąc powstrzymać podziwu tym, co w rzeczywistości zastał. Pomyśleć, że komuś takiemu właśnie nosił meble.

Postawił karton w miejscu, w którym chciał Kōta, jednocześnie trochę bezwstydnie przemykając wzrokiem po wszelakich elementach, po prostu podziwiając piękno tego mieszkania. Nawet jeżeli zafundowali mu to rodzice, w jakiś sposób musiał sobie na to zapracować.

— W sumie mógłbym Ci pomóc ze składaniem tego — wypalił nagle i niespodziewanie. Oby nie odebrał to za coś nachalnego, ale w sumie dopiero teraz pomyślał, że przecież skoro nawalił mu transport z meblami, to pewnie przy okazji ekipa montażowa też — ponieważ zakładał, że i takich ludzi sobie wynajął, widząc w jakich luksusach może pozwolić sobie żyć.

Czuł się naprawdę dobrze, przebywając w wnętrzu mieszkania. Nigdy nie zastanawiał się nad swoim  miejscem skromnych marzeń, ale nie podejrzewał, że kiedykolwiek będzie mógł pozwolić sobie na coś takiego. Pomimo tego, że wynajmował całkiem nie najgorszy apartament, a także mógł pozwolić sobie na catering, to z problemami jakie miał na głowie nigdy nie wierzył, że zrobi sobie takie przytulne gniazdko jak to. Ivar nigdy nie będzie miał oparcia w rodzicach, którzy pozostawili go na pastwę losu. Wychował się zupełnie sam i na wszystko co miał, również dorabiał z własnej ręki. Nigdy nie miał głosu rozsądku, który czegoś mu zabraniał, ale nauczył się, że czyste pieniądze szły na rzeczy pożyteczne, a brudne... Cóż. Czasem po prostu brakowało mu wiedzy, czasem upomnienia, a czasami ostrzeżenia.

— Tak, to żaden problem — przyznał, upewniając go, że rzucone słowa nie były tylko kwestią uprzejmości. Dobrze czuł się w obecności nowo poznanego, jak i w tym otoczeniu, a drobna odskocznia na pewno mu się przyda. Wiedział też, że sąsiad nie odbierze to jako narzucanie się, zawsze raźniej składało się meble we dwóch niż samemu. Chociaż kto wie? Możliwe, że Kōta był skrajnym introwertykiem i obecność Ivara nie musiała być wcale na rękę.
Ucieszył się jednak, gdy mężczyzna wyraził na to zgodę. Nie mógł się powstrzymać od uśmiechu, jednego z wielu, którym potrafił skraść ludzkie serce.

— Świetnie — odparł krótko, śmiejąc się z jego słów w charakterystyczny dla niego sposób. Najwyraźniej Ivar dosyć często akcentował w ten sposób wypowiedzi innych ludzi, a może po prostu chciał, aby sąsiad uznał go za osobę uprzejmą — No, ja tego nie wiem. Niektóre instrukcje dają mocniej w kość od fizyki kwantowej — zażartował, ponieważ nie wydawało mu się, aby rzeczywiście sposób składania tego był jakkolwiek skomplikowany.

Szybko uporali się z meblami, które im zostały. Ivar nie miał większego problemu ze wzniesieniem elementów, ale nawet ktoś taki jak on potrzebował krótkiej przerwy od wysiłku. Chociaż lubił te wymęczone uczucie w ramionach. Dlatego kiedy został zapytany o coś do picia, odwrócił w stronę głosu głowę, w chwilowym zastanowieniu.

— Jeżeli masz piwo to byłoby świetnie — odparł, chociaż przez chwilę zastanawiał się, czy w ogóle wypada mu poprosić o procenty. Z drugiej strony mężczyzna sam zasugerował alkohol, ale zawsze mogła to być jego wrodzona uprzejmość. Ivar natomiast miał słabość do alkoholu, nie jakąś sporą, ale lubił sobie popić jeżeli nie musiał nigdzie jeździć i wychodzić z domu.

— W sumie nie dziwię się, że ten remont tyle trwał. Nieźle to sobie wykombinowałeś. Sam czy ktoś Ci pomagał? — zagaił, jednocześnie kierując się do Kōty, kątem oka raz jeszcze doglądając sobie otoczenie. Naprawdę mu się tu podobało.

Nie myślał, że jakkolwiek mógłby oddziaływać swoim osobistym urokiem na nowo poznanego mężczyznę, a drobny flirt był pozytywnie odbierany. Jest to o tyle nietypowe, ponieważ rzadko kiedy zdarzało się, aby którykolwiek z sąsiadów okazał to jakoś bardziej otwarcie. Pewnie gdyby dał mu zielone światło, Ivar bez chwili zawahania wykorzystałby to i swoje brudne myśli przeniósłby na chłopaka, ale wątpił w to, że taka sytuacja w ogóle miałaby miejsce.

Ivar również nie posiadał jakoś niebywałej mocnej głowy. Co prawda ze względu na swoją masę ciała na pewno musiał wlać w siebie więcej niż jedno czy dwa piwa, aby rzeczywiście widać byłoby efekty większego upojenia. Problem zwykle i tak polegał na tym, że kiedy zacznie pić na jakieś imprezie, nie umie sobie powiedzieć stop — o tym sąsiad jednak nie musiał wiedzieć.

Słuchał go uważnie, przyjmując od niego piwo. Tak samo jak on, nie skorzystał ze szklanki, woląc pić bezpośrednio z puszki, dlatego odstawił ją na bok, w zasadzie na ten sam blat, na którym usiadł mężczyzna.

— Dobry pomysł, też dobrze trafiło Ci się z osobą, z którą dogadałeś projekt — zauważył, to spoglądając na jakiś reflektor, a to na ścianę, o której wspomniał. Ostatecznie i tak skupił na nim swoje spojrzenie, wspierając ramię o pobliską ścianę, póki co na razie woląc sobie postać.

Upił pierwsze łyki, czując się w pewien sposób odświeżony po takim wysiłku. Zauważając jak ciemnowłosy postanowił się rozsiąść, domyślił się że utną sobie nieco dłuższą przerwę niż przysłowiowe pięć minut na wzięcie oddechu. Ivar nie narzekał, chętnie pozna go nieco bliżej, ponieważ wydawał mu się być całkiem intrygujący i wart uwagi, a jego podświadomość ciągnęła go do tego typu ludzi.

— Od dwóch lat. Póki co nie zapowiada się, abym chciał się stąd wyprowadzić, ale kiedyś na pewno — odpowiedział, przy okazji zdradzając, że nie zamierzał zostać tu na zawsze, a także nie był właścicielem szesnastki, pod którą mieszkał, a zwykłym wynajmującym.

— A Ty? Od zawsze mieszkałeś w Stanach? — spytał ciekaw tego aspektu, tylko odrobinę nawiązując do jego rasy i koloru skóry. Całe szczęście nie był uprzedzony i nie kazał mu mówić coś po chińsku, bo przecież na pewno jest stamtąd.  

Przytaknął na jego słowa, gdzieś tam domyślając się, że nie trafił na nią za pomocą fartu. Zapewne musiał trochę tych rozmów przebyć, aby ostatecznie wybrać sobie kogoś, kto z całego wachlarza podoba mu się najbardziej. Dobrze, że udało mu się znaleźć kogoś, kto odzwierciedlił jego duszę w tych ładnych czterech ścianach.

Zaśmiał się na jego słowa, wychwytując w tym wszystkim ten ogólny żart. Gdyby siebie nie znał, może i mógłby wziąć te słowa całkiem na poważnie, ale pomimo posiadania 27 lat, nie kwapił się do tego, aby móc się jakkolwiek ustatkować. Większe predyspozycje miał wobec tego sąsiad, który poczynił pierwszy z wielu, poważniejszych kroków ku dorosłości.

— Coś w tym guście — rzucił żartobliwie, upijając kolejne łyki alkoholu, a po głowie przemknęła mu pewna myśl. Może trochę absurdalna, ale skoro nie mieli problemu ze swoim towarzystwem, warto przetestować kolejne granice mężczyzny?

— A co, tęskniłbyś za takim sąsiadem? — spytał, już nieco bardziej frywolnie, uprzednio odbijając się ramieniem od wspierającej ściany żeby podejść do Kōty. Jedną dłoń wsparł o blat, zamykając go w niewinnym półkole, po raz kolejny tego dnia zabierając mu przestrzeń osobistą. W którym momencie przesadzi?

— Czyli domieszka krwi Japońskiej, no proszę — zauważył bystro, szczerząc do niego w triumfie zęby. Odkąd tylko go zauważył, obserwował go bacznym wzrokiem, nie widząc w nim czystego Azjaty. Jednak uśmiech szybko zszedł, wraz z jego kolejnymi słowami. No tak, głupio byłoby gdyby nie chciał o to zapytać. Ivar bardzo chciałby wiedzieć, dokąd sięgają jego korzenie. Miał skłamać czy powiedzieć prawdę? W końcu nie znali się wcale tak długo, aby musieć mówić sobie prawdę i tylko prawdę.

— Szczerze to nie wiem. W Stanach mieszkam odkąd tylko pamiętam — odpowiedział wymijająco, mając nadzieję, że nie będzie chciał szczególnie drążyć tego tematu. Na tym etapie znajomości nie poczuwał się, aby zdradzać informacji o tym, dlaczego nie wie. Ludzie zawsze różnie na to reagowali, a on nie chciał wzbudzać w nikim poczucie troski czy współczucia.

Ivar nie czuł się w obowiązku odpowiadać idealnie na każde zadane mu pytanie, tego samego nie oczekiwał od niego. Czasami lubił sobie po prostu pogrywać, a jeżeli w jakiś okolicznościach ich relacja stanie się jakkolwiek bliska, mógłby rozważyć nad zdradzeniem jakiś większych szczegółów.

Dlatego spodobała mu się jego gra. Widział, że Kōta nie miał nic przeciwko nagłej bliskości, ale też w żaden sposób na nią nie zareagował. Niedostępny do zdobycia czy po prostu go zwodził?

Nie mógł powstrzymać się od półuśmiechu, który został wywołany słowami Azjaty. Sam uniósł puszkę, aby swój wyraz twarzy móc zatopić w trunku. Chyba też powoli czuł przyjemne rozluźnienie, charakterystyczne dla upitych procentów. Pozostał więc w tej pozycji, a żeby trochę ułatwić sobie zadanie, wsparł się łokciem o blat, sprawnym okiem mogąc dostrzec każdy, możliwy błysk w oczach drugiego. Ucieszył się również, kiedy mężczyzna dał za wygraną i nie drążył tematu jego pochodzenia. Co też truizm, którego czysto przypadkowo dopuścił się, byłby całkiem wytłumaczalny — stereotypowy Amerykanin, dumny z posiadania wiedzy, co to jest Japonia.

Mimo wszystko przyjemnie zaskoczył się słowami, którymi uderzył go w następnej kolejności. Czyżby spodobał mu się na tyle, że chciał go zaprosić na imprezę? No proszę, kto by pomyślał. Czyli jednak rzeczywiście mógłby już zanim zatęsknić gdyby nagle go zabrakło — było w tym coś uroczego.  

— W ten piątek? — rzucił machinalnie, a w krótkim zastanowieniu, wyciągnął swój telefon, aby spojrzeć w kalendarz. To tam miał rozpisane walki, ale na jego szczęście — wypadała dopiero w następnym tygodniu. Przy okazji zobaczył, że ma 8 nieodebranych połączeń.

— Jak mam słyszeć Twój śpiew przez te cienkie ściany, to wolałbym już być tu na żywo — zaśmiał się, chowając telefon z powrotem do kieszeni, najwyraźniej nic sobie nie robiąc z nieodebranych telefonów — Ale nie, akurat nie mam żadnych planów. Znaczy, trochę mam, ale bez problemu mogę je przełożyć — przyznał trochę flirciarsko, najwyraźniej bardzo upodobając sobie ten sposób komunikacji z nim. Dopił resztkę piwa, odkładając pustką puszkę na bok.

— To co? Bierzemy się za meble czy chcesz wypić po jeszcze jednym? — spytał, czekając na jego ostateczną decyzję. Skoro mają widzieć się w piątek, będzie jeszcze czas na przeróżne rozmowy, a nawet i na delikatny podryw. Ivar chyba w tym temacie nie zamierzał łatwo odpuścić. Kōta cholernie wpadł mu w oko i aż nie wierzył, że miał go dosłownie mieszkanie obok.

Tak naprawdę tego dnia nie miał żadnych planów, ale przecież nie mógł tak od razu o tym dać znać. Czasami lubił wykorzystać czas wyłącznie dla siebie, dla ogólnego resetu, ale był w stanie poświęcić się na rzecz poznania go nieco bliżej. Już teraz jest dość interesująco, a znali się od... Jakiejś godziny? Nigdy nie pomyślał, że będzie na tyle hop do przodu, że ledwo po poznaniu zechce zarywać do sąsiada zza ścianą. Tu jeszcze się hamował, ale w klubie czy na domówce pewnie pozwoliłby sobie na znacznie więcej. Może ta parapetówa była subtelną aluzją? A może to siedziało tylko w jego głowie. Chociaż te chwilowe przybliżenie mężczyzny jeszcze bardziej utwierdzało go w przekonaniu, że on też strzela do tej samej bramki albo przynajmniej podobnej.

—No ja myślę, nie często to robię — zażartował dosyć płytko, a za chwilę przyjemna chwila musiała zostać przerwana dalszą pracą. Ivar na pewno sobie odbije w piątek, jeżeli tylko Kōta mu na to pozwoli. Kto wie? Może miał szansę na jakieś małe, przyjemne zbliżenie.

Przytaknął na jego słowa, klaszcząc odruchowo w dłonie, ale nie za głośno, aby nie robić zbędnego hałasu. Czekał na niego już przy zawiniętych elementach, ale i tak musiał poczekać aż mężczyzna weźmie nożyk do tapet i zacznie to wszystko rozcinać. Przez to został wrąbany w czytanie instrukcji — klasyk.

— Ja wiedziałem, że tak będzie — zamarudził w żartach, otwierając instrukcję, aby przelecieć po tych kilku kartkach. Analizował, spoglądając to na części kanapy, to na instrukcję, mając jedną dłoń założoną na piersi. Po chwili poczuł obecność ciemnowłosego przy sobie.

— Nie jest to nie wiadomo jak skomplikowane, trzeba głównie połączyć te wszystkie elementy ze sobą. Każdy fabrycznie powinny mieć już wkręcone w odpowiednie miejsca okucia i trzeba je tylko właściwie dopasować i dokręcić. Masz jakąś wkrętarkę lub śrubokręt? Chociaż jakiś klucz powinien być dołączony do zestawu jeżeli nie — oznajmił, a tłumacząc mu to wszystko, pokazywał mu palcem, co i jak — Albo po prostu skoczę do siebie — dodał po krótkim zastanowieniu. Wątpił w to, że w trakcie remontu nie miał podstawowych narzędzi, ale i takie cuda potrafiły się wydarzyć. Trochę mebli w swoim życiu zdążył skręcić ludziom i natrafiła na naprawdę niebywałe sytuacje.

Nie mógł zaprzeczyć, że dało się wyczuć uwagę Kōty, dzięki której Ivar czuł się chciany i potrzebny. Może właśnie dlatego zdecydował się zostać, aby dodatkowo pomóc mu i z montażem? Łatwy sposób na zjednoczenie sobie znajomych.

— To fakt, lepiej mieć swoje — przyznał, doskonale zdając sobie sprawę z tego jak beznadziejne potrafiły być te wszystkie klucze. Człowiek osiem razy zdąży się wkurzy zanim przykręci jakiś element mebla.

Poczekał więc aż ciemnowłosy ogarnie co potrzeba, a on w tym czasie wygodniej rozłożył części, co by łatwiej oraz zręczniej montować całą kanapę.

— Nie ma problemu. Mówisz, że ten? — spytał, wskazując na część, o której mówił mężczyzna. Chwilę później element został dokręcony, a konstrukcja dosunięta, zupełnie tak jak chciał tego Azjata. Tak naprawdę niedługo zajęło im zamontowanie całego mebla. Ivar dzielnie spełniał się w roli, gdzie to przetrzymał, potrzymał czy nawet dokręcił, jeżeli Kōta miał z tym przesadny problem. W taki sposób może trochę ponad kwadrans kanapa została złożona. Przez ten czas również bacznie obserwował sobie sąsiada, który to wyginął się w przeróżnych konfiguracjach, aby móc wkręcić jakąś śrubeczkę. Całkiem miło mu się na to wszystko patrzyło.

— I robota skończona — zauważył w uśmiechu, odchodząc gdzieś na bok, aby móc się jej przyjrzeć. Nawet ona wydawała się być zarąbistym wyborem. Naprawdę, Hansen coraz bardziej był przekonany do jego ogólnego gustu, a przecież nie znali się wcale tak długo.

Widocznie nie tylko Ivar popodglądał sobie sąsiada, uważnie obserwując jego sylwetkę. Generalnie nie mógł narzekać na widoki, co jakiś czas uśmiechając się pod nosem to na bardziej elastyczny ruch. Ciekawe, czy w łóżku też potrafiłby się tak zgrabnie wyginać. Oczywiście nie był świadom tego, że również był w jakiś sposób obserwowany, ale może to nawet i lepiej? Jeszcze palnąłby jakimś głupim tekstem i nie daj ludzie, nie skończyliby skręcać tej kanapy.

A tak już po paru chwilach mogli być dumni ze wspólnej pracy. Kiedy tylko Kōta dołożył do tego poduszki dołączone do kanapy, jaki i stolik, Ivar tym bardziej podziwiał ogólny wystrój. Jakoś lubił zawieszać kogo na tym, co było ładne.

Po chwili widział już jak drobne ciało rozciągało się z jawnym zadowoleniem na twarzy z tego efektu, a on po raz wtórny tego dnia mógł sobie go poobserwować z błądzącym uśmieszkiem na ustach. Naprawdę, jemu nie wystarczyło wiele aby taką urodą skraść mu sercem chociaż na chwilę.

— Nie dość, że takie miłe towarzystwo mi sprezentował to jeszcze nakarmić chce — odpowiedział pół żartem, pół serio, podchodząc do niego, aby nachylić się nad nim odrobinę. Tym razem dał mu swobodną przestrzeń, chociaż raz.

— Mówisz, ze sam robiłeś? — spytał w jawnym zainteresowaniu, zdecydowanie będąc zbyt łasy na spróbowanie jego kuchni. Spojrzenie skupił się na jego oczach, a uśmiechem starał się przekazać zadowolenie spędzonym czasem.

— Bardzo chętnie. Chociaż jak okaże się, że umiesz gotować to normalnie skradniesz mi serce — odpowiedział całkiem na poważnie, odwzajemniając szeroki uśmiech. Może powinien dać sobie spokój z tą bliskością? Aczkolwiek naprawdę nie mógł się powstrzymać. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak szybko potrafił się zaoferować nowo poznaną osobą i jak szybko zadurzyć się w niej po same uszy, jeżeli wpasowywał się w jego gust. A Kōta ze względu na swoją nieco inną urodę, od pierwszych chwil zawrócił chłopakowi w głowie. Szkoda tylko, że nigdy nie potrafił zrobić z tego długotrwałej relacji, ponieważ to uczucie równie szybko uciekało, co pojawiało się.

— To koniecznie muszę spróbować — przyznał w końcu, dając mu ostateczną odpowiedź. Darmowym jedzeniem nigdy nie zamierzał gardzić, a żeby kupić go całkowicie, najlepiej jest przemawiać do niego po przez żołądek.

— Bardzo mnie to cieszy — odpowiedział, coraz bardziej pewny tego, że jego flirt nie idzie na marne. Zauważył ten chochlikowy uśmieszek, na co tylko zaśmiał się krótko pod nosem.

Nie mógł doczekać się chwili kiedy mężczyzna wstał, aby zaserwować im obiecany posiłek. Ivar automatycznie stał się bardziej żywy, z ciekawością idąc do jasnego blatu, aby tam grzecznie poczekać na wyłożenie obiadu. Uznał, że są na takim etapie znajomości, że może nie będzie proponować pomocy przy nakładania trochę ryżu i warzywno-mięsnej papki.

— Lubię na ostro, więc spoko — przyznał swobodnie, a dopiero po chwili uderzyła go świadomość wypowiedzianych słów. I może tylko w Ivara głowie zabrzmiało to bardzo dwuznacznie, tak poczuł się w obowiązku, aby chociaż trochę się z tego wykręcić, patrząc na to jak przez cały ten czas jawnie sobie podrywał przystojnego sąsiada.

— Jedzenie w sensie. Lubię ostre jedzenie — sprostował, odchrząkając w piąstkę, może z delikatnie poczerwienioną twarzą. Miał tendencje do cery naczyniowej i nawet jeżeli niewiele rzeczy go peszyło, tak szybko potrafił robić się czerwony z byle powodu, z byle wysiłku. Dało się to zauważyć podczas wnoszenia mebli.

Z opresji uratował go talerz z nałożonym jedzenie, które co prawda do najładniejszych nie należało, ale czuł przyjemne aromaty, które uderzały w jego kubki smakowe. Praktycznie od razu nabrał ochotę na jedzenie, więc z nadmierną ekscytacją w oczach wziął od niego sztuciec, aby móc spróbować domowego wyrobu. Naprawdę lubił jedzenie, szkoda tylko że posiadał zerowe zdolności kulinarne.

— Jakiś domowy przepis? — spytał z ciekawości nim zdecydował się nałożyć odrobinę porcji. Pobawił się trochę łyżką w talerzu, aby sobie pomieszać tak jak lubił i zdecydował się na nabranie odpowiedniej porcji. Kiedy łyżka wylądowała w jego ustach, praktycznie od razu odczuł całkiem przyjemny posmak curry. Składniki bardzo dobrze komponowały się ze sobą. Ostrość, pomimo tego, że dało się ją wyraźnie odczuć, nie zabijała całego smaku potrawy, co było sporym plusem. Mógł zasmakować miękkiego mięsa, które wręcz rozpływało mu się w ustach, jak i doznać chrupkości warzyw. Naprawdę nie spodziewał się tak doskonałego połączenia.

— O kurwa — powiedział lekko niewyraźnie przez jedzenie, które cały czas miał w buzi. Takie ostre, takie niedobre czy wręcz przeciwnie? — Gdzie Ty uczyłeś się gotować? To jest genialne — w końcu zakomunikował, zdecydowanie aż przesadzając z reakcję, ale nie poradzi, że w rzeczywistości bardzo podeszło mu te proste, ale smaczne danie.

Jednak udało mu się uderzyć: od żołądka, aż po samo serce.

— No co Ty, jestem cały Twój — odparł z szerokim uśmiechem, absolutnie nie krępując się w tych odważnych słowach — Za te pyszności mógłbym Ci robić za prywatnego hydraulika — zażartował, chociaż nie miał pojęcia, czy rodzaj żartu, który wybrał jest na miejscu.