Love Like Mine?

To miał być spokojny wieczór. Chciał go spędzić pośród wyłożonych kartek z nutami, ćwicząc długimi godzinami grę na skrzypcach. Sygnał telefonu zmienił jego plany, a wraz z nimi opuścił całkiem przestronne mieszkanie na piątym piętrze, wychodząc w tym, co miał na sobie ubrane, nigdy bowiem przesadnie nie stroił się na domówki, które zostały zrobione w ostatnim momencie. W taki sposób skończył na drugim końcu miasta, pijąc i bawiąc się aż do oporu. Zawsze radośnie wmawiał sobie, że tylko na studiach będzie mógł wyszaleć się do tego stopnia jak teraz, dlatego zwykle czerpał pełnymi garściami, nie zawracając większej uwagi na konsekwencje swoich czynów. Czasami wstydził się ich bardzo mocno, ale kto inny przejmowałby się jego zachowaniem?
Było mocno po 3 w nocy kiedy dosłownie wytoczył się z Ubera, którego cudem udało mu się zamówić. Wejście do prywatnego osiedla stanowiło dla niego pewne wyzwanie, ale nie na tyle spore, aby nie móc sobie z tym poradzić. Odległość, która dzieliła go od bramy do blokowiska także do kolorowych nie należała, ale dzielnie wspierał się ścian budynków, które w tym momencie stały się dla niego istnym zbawieniem. Ostatecznie udało mu się dotrzeć do blokowiska, w którym mieszkał. Kiedy tylko uporał się z samymi drzwiami wejściowymi do budynku, skręcił prosto do windy, wciskając guzik na swoje piętro. Okazało się, że jazda wcale do najprzyjemniejszych nie należała - mimo to udało mu się dojechać na odpowiednie piętro i wyjść z tego prawie bez szwanku.
Na jego nieszczęście gdy tylko znalazł się przy swoich drzwiach, wzięło go na mdłości. Dnia dzisiejszego zdecydowanie przesadził z ilością alkoholu, którą w siebie wlał i pomimo solidnie mocnej głowy, pech chciał aby zawartość żołądka została zwrócona na chodnik przed samymi drzwiami, tworząc majestatycznego kleksa.
Kurwa.
Jednakże nie był gotów myśleć o tym jakoś bardziej. Fakt zarzyganej wycieraczki przed drzwiami wolał zostawić na chwilę kiedy będzie bardziej trzeźwo myśleć. Chcąc zgrabnie ominąć wymiociny, zachwiał się, przez co z automaty chwycił się najbliższej rzeczy, która była w zasięgu jego ręki, czyli klamki. W tym samym momencie drzwi przestały stawiać jakikolwiek opór, a on z głośnym hukiem wpadł do mieszkania, upadając prosto na podłogę.

— Kurwa mać — tym razem nie szczędził słów i pozwolił sobie siarczyście przekląć pod nosem, łapiąc się potylicy, którą rozmasował.
Delikatny ból pod wpływem markotnego masażu rozchodził się, a on starał się zebrać z podłogi, zamykając za sobą drzwi, zapominając o zamku. Jeszcze nie miał świadomości, że znalazł się w nie swoim mieszkaniu, a nawet nie starał się znaleźć włącznika, dzięki któremu mógłby mieć ogólny pogląd na wystrój pomieszczenia, gdyby tylko włączył światło. Całkowity mrok zalewał nieznajome wnętrze, a on szedł w głąb co najmniej jakby był u siebie.

Colin Clifford Thomas:

Mógł spodziewać się wielu rzeczy, gdy pijany wtaczał się do mieszkania. Spodziewał się tego, że potknie się o własne nogi lub o nieposprzątany bałagan, który zostawił w salonie kiedy wychodził w pośpiechu. Mógł również przewidzieć fakt, że jego żołądek wciąż nie czuł się najlepiej i biegiem potrzebował pójść do łazienki lub do najbliższego zlewu/kosza, w którym mógłby ponowić sytuację sprzed paru chwil. Również późnym popołudniem, gdy koniec końców wybudzi się z długiego snu, nie zdziwiłby się gdyby obudził się w jakimkolwiek innym miejscu, ale na pewno nie na swoim łóżku, które znajdowało się na górze, zza drzwiami, gdzie trzeba było wejść po schodach. Spodziewał się naprawdę wiele, ale nie tego, że zostanie zaatakowany we własnym mieszkaniu. Ostatecznie młody student ciągle nie miał pojęcia o tym, że tak naprawdę nie był u siebie. Nie słyszał kroków innej osoby, nie docierały do niego także żadne szmery, jak i nagłe zerwanie, w chwili gdy Daniel dostał się do mieszkania swojego lokatora.
Akurat był w trakcie zdejmowania kurtki, kiedy usłyszał pewien odgłos za swoimi plecami. Napastnik stał na tyle blisko, że nawet głuchy mógłby już usłyszeć pewien szmer. Odwrócił się niechętnie, ciągle nie mogąc połączyć odpowiednich kropek, chwiejąc się nieznacznie do tyłu. Mrok cały czas przysłaniał mu widoczność, także nie zauważył zbliżającej się patelni. Oberwał w dłoń — najwyraźniej sprawca również nie miał zbyt dobrej widoczności, nie potrafiąc wycelować w bardziej wrażliwą część ciała. Tępy ból rozszedł się po jego ciele, ale nie czuł go nazbyt mocno. Płynący w żyłach alkohol, jak i nagła adrenalina spowodował krótki zastrzyk znieczulający. Dan w tym samym momencie monetarnie wybudził się i choć alkohol dalej w nim krążył, to przybrał na bardziej bojowej postawie.

— Co jest kurwa? — warknął w stronę napastnika, po omacku szukając narzędzia do samoobrony. Jeśli udało mu się po omacku odnaleźć patelnie, chwycił ją i z całej siły wyrwał wyrób do smażenia jajecznicy (xD), obezwładniając włamywacza.
Tylko co robiłby włamywacz w jego mieszkaniu z patelnią w ręku?
Pomyślał chwilę trzeźwo i zanim cokolwiek zdążył więcej zrobić, po omacku zaczął szukać włącznika. Nie znalazł go tam, gdzie został umieszczony — był na drugiej ścianie, czego jego nawalony umysł nieszczególnie zwrócił na to uwagę. W jednej chwili po pomieszczeniu, w którym stali dwaj mężczyźni nastała światłość, a oni w końcu mogli widzieć twarz swojego oprawcy. Stanął w miejscu, spoglądając na patelnie, to na napastnika i swoim pijanym, wolno myślącym umysłem dalej starał się połączyć kropki.

— Dlaczego atakujesz mnie tym? — spytał, najkulturalniej jak tylko potrafił, ale charakterystyczny bełkot dał o sobie znać bardzo wyraźnie. W jednej chwili nieznajomy mógł zauważyć, że stał przed nim nie do końca trzeźwy człowiek. Istniało więc spore prawdopodobieństwo, że ktoś niechcący pomylił mieszkania.
A on dalej o tym nie wiedział.    

Czerwony ślad wstydu nie był dla niego widoczny — przynajmniej w obecnym stanie trzeźwości ciężko zwracał uwagę na szczegóły, które w życiu codziennym nie stanowiły dla niego większego problemu. W tym momencie ważniejsza dla niego jest chwila, w której niefortunnie przyszło mu być i to przez własną, szczeniacką głupotę.
Nie spodziewał się, że kiedykolwiek w życiu przyjdzie mu oberwać patelnią i to w dodatku brudną. Nawet nie zauważył jak resztki jedzenia pod wpływem uderzenia spadły mu na ubranie, brudząc tym samym ulubione spodnie. Ból w dłoni dalej nie dawał znać, choć mógł być przekonany, że dnia następnego bardzo wyraźnie przypomni o sobie. Raczej instynktownie pomyślał, że musiał jakkolwiek obezwładnić swojego oprawcę, także zdrową dłonią przez chwilę szarpał się z napastnikiem, aby po chwili wygrać to nieszczęsne starcie i odebrać mu narzędzie do smażenia, które chwilowo dawało poczucie bezpieczeństwa drugiemu mężczyźnie. Nawet nie myślał, że ten człowiek mógł być aż tak spanikowany.

— Nie rozumiem — wymamrotał, wciąż mając problem ze zrozumieniem powagi sytuacji, w jakiej się znalazł. W zasadzie młody mężczyzna bez problemu mógł go oskarżyć o włam, a Danielowi związku z tym mogą zostać postawione bardzo poważne zarzuty. W zasadzie patrząc na jego mało bojową postać, skończyłoby się na samym mandacie lub na zwykłej izbie wytrzeźwień — jednak nieznajomy nie miał w sobie na tyle asertywności, aby sięgnąć po telefon w pierwszej kolejności i zadzwonić po gliny. Na szczęście Dana, rzeczywiście mogli rozegrać to w miarę pokojowo, pozostawiając po sobie jedynie smak wstydu.
Stał w dłuższym milczeniu, gdy dotarły do niego pierwsze słowa lokatora. Wolną dłonią przetarł oczy, nie mogąc w pełni przyzwyczaić się do jaskrawego światła, ale przynajmniej mógł widzieć twarz swojego oprawcy i ogólną sytuację. Może nikt więcej nie będzie już go atakować jakąś drugą, tajną patelnią, która zresztą nawet nie była jego.

— . . . Z Twojego mieszkania? To moje mieszkanie — szedł w zaparte, a gdy odsunął dłoń od oczu, w końcu rozejrzał się po pomieszczeniu. Dostrzegł człowieka bez butów, w zwykłym, codziennym ubraniu. Były też kartony, których on od dawana już nie posiadał, a cały układ mieszkania był jakiś inny — jak nie jego. Myślał przez chwilę, aż koniec końców z wrażenia uniósł brwi — ekspresji w tym geście za wiele nie było. Złapał się za kark, masując go w mieszanym geście.

— Głupia sytuacja, ale chyba pomyliłem mieszkania — zawahał się, spoglądając na niego pokornym, podpitym spojrzeniem. Miał rano pracę, a on wparował tu przez pomyłkę.
No pięknie.

— Tak, chyba mógłbym... — odezwał się zachrypłym głosem, marszcząc przy tym swoje brwi. Dopiero teraz starał się wszystko analizować — szczególnie drogę, którą przebył z  taksówki aż tutaj. Czy aby na pewno był w ogóle we właściwym budynku?

— A które to jest mieszkanie? — spytał się, znowu chwilę myśląc nad zadanym mu pytaniem. Sam zaczął być lekko zdezorientowany, bo skoro nie był w swoim mieszkaniu to w czyim? I komu tak właściwie zarzygał wycieraczkę?  

Mężczyzna nie zamierzał się dłużej kłócić. Wbrew pozorom po alkoholu potrafił być bardziej potulny niż na trzeźwo — więc jeśli szczerze mówił mu, że to nie było jego mieszkanie, postanowił w to wierzyć. Szybko też zauważył, że ogólny wystrój jest inny, także pogodził się z prawdą, w której po prostu pomylił mieszkania. A może wszystko naraz?
I rzeczywiście nie rozumiał, dlaczego w pierwszej kolejności musiał oberwać patelnią. Teraz tego nie potrafił przetrawić. Również przez swój pijany umysł nie miał serca wykorzystać brak asertywności ze strony drugiego mężczyzny. W zasadzie obaj znaleźli się w dość niekomfortowej sytuacji, o której na pewno będą chcieli szybko zapomnieć.
Słysząc jego nerwowy śmiech, Daniel uśmiechnął się do siebie, wypuszczając z nosa strumień powietrza, który oznaczał niemała ulgę. Całe szczęście — już więcej nie oberwie patelnią lub czymkolwiek innym tego pokroju. Co ważniejsze, chłopak nie zamierzał dzwonić na policję, co było uspokajające. Chwilę później przytaknął na jego słowa, tylko krótki moment rejestrując to, gdzie faktycznie znalazł się przez własną pomyłkę.

— I wszystko jasne, pomyliłem piętra — zaśmiał się głupio, odruchowo waląc tyłem patelni w czoło, nie wierząc w swoją głupotę. Alkohol ciągle dawał we znaki, ale z minuty na minutę miał wrażenie, ze stawał się odrobinę trzeźwiejszy.

— To ja może już pójdę — wyznał, wskazując wolną dłonią na drzwi i skręcił w ich kierunku, na wpół zdjętą kurtką i nie swoją patelnią w dłoni. Chwycił za klamkę i z całą pewnością otworzył drzwi na oścież, a chcąc zrobić krok do przodu, tylko na sekundę zawahał się.

— Dobrej nocy — rzucił w jego kierunku, wychodząc z mieszkania jakby nigdy nic. Niefortunnie wdepnął we własne wymiociny, na co przeklną już zza zamkniętymi drzwiami. Powinien tam wrócić i dodatkowo powiedzieć mu, że zarzygał mu wycieraczkę? To było już ponad jego siły, dlatego z zabrudzonym butem, spodniami i kurtką udał się na swoje piętro, do właściwych drzwi, ciągle trzymając patelnię w dłoni. Dopiero kiedy dostał się do swojego mieszkania zorientował się, że zabrał ją ze sobą. Był jednak już zbyt zmęczony, aby myśleć o tym jakoś bardziej, dlatego odłożył ją na blacie w kuchni, a zdejmując z siebie wszystkie brudne ciuchy walnął się na kanapę w salonie pod antresolą i tak zasnął.

Dzień następny nie był kolorowy. Obudziły go wczesne promienie słońca, a widząc gdzie ulokował swoje szanowne cztery litery, przetransportował się do sypialni wraz z butelką wody i tam przespał kolejne, kilka godzin. Zważywszy na to, że była niedziela pozwolił sobie spać do późnego południa. Obudził się zmordowany i ostro skacowany, nie zapominając o tym, co wydarzyło się tuż po tym jak dotarł do swojego blokowiska.
Boże, co za wstyd.
Niemniej postanowił wziąć odpowiedzialność za swoje czyny. Kiedy zjadł coś przyjemnie tłustego i ogarnął siebie do stanu używalności, wypijając potrzebne elektrolity i kilka mocniejszych kaw. W pierwszej kolejności wziął klucze i w miarę niezauważony prześlizgnął się przez korytarze budynku, aby wyjść na zewnątrz, udając się do pierwszego, lepszego sklepu, gdzie mógł kupić wycieraczki. Wybrał najbardziej podobną do tej, którą zapamiętał i wróciwszy do domu, umył skradzioną broń, do której mimowolnie uśmiechał się. Kto w takich okolicznościach broni się patelnią? Co prawda ból w dłoni dał o sobie wyraźnie znać i prawdopodobnie przez tydzień, półtora nie będzie mógł na niczym grać, ale kiedy patrzy na to wszystko trzeźwym umysłem, wewnętrznie chciał się śmiać.
Wycieraczka kupiona, patelnia umyta. I co dalej?
Wziął głęboki wdech, zabierając obie rzeczy. Niczym zbity pies pozostawiał po sobie smugę wstydu i porażki, kierując się w stronę mieszkania, do którego niefortunnie się włamał. Stanął naprzeciw drzwi i zadzwonił do nich, widząc srebrny numer 31. A może to był 21? I tak już bardziej pogrążyć siebie nie mógł. W oczekiwaniu na zbawienie, sprawdzał stan swojej dłoni, zastanawiając się czy powinien kupić sobie jakąś maści chłodzącą. Nie spodziewał się, że uderzenie patelnią może spowodować tak długotrwały ból.        

Z zamyślenia wyrwał go dźwięk otwieranych drzwi i już nieco znajomy głos. Słysząc delikatne oskarżenia na temat niewłaściwego piętra, zmarszczył nieco brwi w zaskoczeniu, a chwilę przyglądając się sylwetce sąsiada, podrapał się z tyłu głowy, śmiejąc się luźno. Tym razem na pewno nie pomylił.

— Myślę, że tym razem nie wybrałem źle — powiedział od razu tuż po tym jak pomyślał, nie wiedząc w zasadzie że mężczyzna nie miał okazji do zjedzenia jakiegokolwiek śniadania. Nie chciał się narzucać, ale czuł się w obowiązku oddać mu chociaż patelnię i odkupić nieszczęsną wycieraczkę.
Słysząc wzmiankę o patelni, uniósł ją śmiało do góry, obracając ją sprawnie w dłoni, którą miał zdrową.

— Pewnie byś przypomniał sobie o niej gdybyś chciał jej użyć — odparł pół żartem, pół serio oddając mu jego własność — A tu zadośćuczynienie. Mam nadzieję, że jest chociaż trochę podobna — dodał, z drugiej dłoni wręczając mu wspominaną wcześniej wycieraczkę, która miała za zadanie odkupić wszelakie jego grzechy z tej nocy. Ponieważ naprawdę nie chciał źle.  

Śmiało mógł przyznać, że triumfalnie odniósł sukces. Choć z początku nieznajomy robił zdecydowanie za osobę mocną niedostępna, wręcz nieugiętą, wiedział że widok nowej wycieraczki skradnie jego serce. Słysząc jego parskniecie, sam mimowolnie delikatnie zaśmiał się, wykrzywiając usta w lekkim uśmiechu. Nie sądził, że naprawdę to jakkolwiek da radę, a jednak w tym momencie stali naprzeciw siebie i wymieniali spojrzeniami, o samym uśmiechu nie wspominając. Misja zakończyła się sukcesem.

— Całe szczęście — skomentował, wydając z siebie teatralne westchnięcie ulgi. To nie tak, że przez cały ranek karcił siebie za sytuację spowodowaną jego stanem sprzed kilku godzin, ale czułby się nie w porządku gdyby chociaż nie przeprosił. Może zrobił ponad to, ale wcale nie czuł się źle z tą myślą. Wręcz przeciwnie — całkiem przyjemnie jest widzieć ledwo widoczny uśmiech nieznajomego.
Słysząc kolejne słowa, mimowolnie spojrzał się na dłoń, którą z rana postanowił opatrzeć. Trochę o nią zadbał, ponieważ nawet owinął ją bandażem, aby żel chłodzący zdziałał swoje cuda. Nie chciał, aby długo wracała do zdrowia.

— Jest w porządku. Pewnie 2 - 3 dni i powinna wrócić do pełni sił — przyznał spokojnie, nie mając mu absolutnie za złe to, że postanowił go uderzyć. Chociaż kiedy tylko wraca do wspomnień o tym jak uderzył go patelnią, mimowolnie chciało mu się śmiać.

— Koniec końców nie oberwałem kijem bejsbolowym lub czymś podobnym — dodał, może trochę dokuczliwie, puszczając mu oczko — W każdym razie mam nadzieję, że swoje grzechy odkupiłem. Nie będę zabierać Ci więcej czasu — odparł na koniec, powoli taktycznie wycofując się ze strefy komfortu chłopaka. Ostatecznie wpadł do niego tylko po to, aby przeprosić i oddać jego należność.