Ucieczka z raju

Hatri popatrzył na chłopaka ze szczerym zaintrygowaniem. W zasadzie pierwszy raz od dłuższego czasu znalazł się w sytuacji, w której ktoś chciał pomóc jemu. Już przyzwyczaił się do tego, że jako mag wzywany był zawsze do ratowania innych, i jakoś nikt nie interesował się jego osobą, jedynie jego wynikami.
Ten nowy ton księcia, nuta, której wcześniej nie słyszał - coś jak troska? nie tego się spodziewał po osobach przyzwyczajonych do abstrakcyjnego wręcz bogactwa - zwrócił jego uwagę w zaskakujący sposób. Mag poczuł się trochę bardziej normalnie, a nie jak dziwak czy wynaturzenie, za jakiego zwykle brały go niemagiczne osoby.
- Hmm, strój? - zastanowił się na głos, grzęznąc nagle w spojrzeniu młodzieńca i nie potrafiąc wyrwać się z tej niespotykanej pułapki.
Tak, strój. Na stroju jego myśli się zawiesiły na dobre dwie sekundy, nieprzyzwyczajony zbytnio do tego, że ktoś próbował być dla niego po prostu, ot tak miły.
- Nie bardzo znam się na strojach, mógłbyś mi coś doradzić? - wybrnął w końcu, krygując się jakby, bo w sumie jego głównym strojem codziennym była standardowo szata maga i lekka skórzana zbroja pod szatą, nic bardziej ambitnego z wyglądu - Nic mi nie będzie, obiecuję, nie zamierzam robić nic nierozważnego, co mogłoby przeszkodzić nam w bezpiecznym powrocie do pałacu - uspokoił księcia, próbując dociec przyczyny jego zainteresowania - To nie pierwszy raz, kiedy organizm robi mi niespodzianki, zwykle w moim wieku...- zaczął tłumaczyć, po czym zamilkł szybko, machnął tylko ręką, jakby reszta część zdania była nieistotna, uciekając od wątku ilości lat - Myślę, że moglibyśmy się stąd ruszyć, bo przyciągamy za dużo uwagi. Spójrz, tam jest jakiś kram z tkaninami, możemy tam przystanąć i pooglądać. - zaproponował, wskazując na miejsce.

Wyczuł w tonie głosu i zachowaniu maga coś trochę nietypowego. Do tej pory mężczyzna był cały czas bardzo opanowany i pewny siebie, więc te zawahanie stało się dla księcia wyjątkowo widoczne. Nie wiedział z czego ono wynikało - może mężczyzna był zwyczajnie zmęczony, a może czuł się niekomfortowo mówiąc o swoim stanie zdrowia. Książę postanowił jednak nie wnikać, mimo szczerych chęci by dowiedzieć się więcej na ten temat. Sam jednak czuł się dziwnie z tym, że miałby dopytywać o siły życiowe maga, więc mówienie o tym również mogło być niekomfortowe.
- Jeśli nie czujesz się na siłach by chodzić i zwiedzać, to możemy przejść gdzieś gdzie będzie nieco spokojniej i tam usiąść, by odpocząć - zaproponował jeszcze, uważnie mu się przyglądając, kiedy powoli ruszyli do kramu z tkaninami. W tym momencie najbardziej zależało mu na samym fakcie wydostania się z pałacu, nie konkretnie na pojawieniu się na targu, gdzie tłum i hałas mogły dodatkowo męczyć mężczyznę. I nie chodziło o sam powrót do pałacu, choć i to było ważne. W końcu nie chciał zamęczyć maga swoimi zachciankami, kiedy obaj mieli świadomość tego, że wkrótce znów będą potrzebować jego zdolności, by powrócić bezpiecznie do środka.
W końcu jednak odwrócił wzrok od podróżnika i zaczął przeglądać materiały dostępne u tego sprzedawcy. Dość szybko znalazł odpowiednie na strój dla maga, by mógł się wtopić w tłum nie używając przy tym jednocześnie magii. Podsunął je swojemu towarzyszowi i spojrzał pytająco, by poznać jego zdanie na temat takiego wyboru.

- Wydaje się być w porządku. - powiedział Hatri po krótkich oględzinach - Nie mam rozeznania w strojach, tym bardziej strojach tutejszych. Oprócz standardowych ubrań w mojej profesji, nigdy nie pobierałem lekcji wyczucia stylu ani nic podobnego - przyznał rozbrajająco szczerze - Jeśli uważasz, że to będzie pasować, zdaje się na twój wybór. Kolor nie rzuca się w oczy, tkanina wygląda na trwałą... To tyle z mojej eksperckiej wiedzy w tym temacie - zażartował swobodnie, kiedy czujne spojrzenie księcia zsunęło się w końcu gdzieś na bok. - Zaś co do chodzenia i zwiedzania chętnie będę ci towarzyszyć, w końcu po to tu jesteśmy - przypomniał - Nie chcę, aby twoje chwile wolności psuły obawy o mój stan zdrowia - dodał, ściszając głos - Niezależnie od tego, czy coś mi dolega, będę w stanie odprowadzić cię bezpiecznie na miejsce. - obiecał.

Wybrał zupełnie typowe tkaniny, ale dobrej jakości. To pomoże w razie czego w udawaniu, że Hatri jest jego nauczycielem.
- Naprawdę nie chcę, aby coś ci się stało przez to, że zechciałeś spełnić moje marzenie - przyznał, również ściszając głos. To by nie było w porządku. Nie wiedział, czy ojciec lub któryś wezyr opłacił go, ale to i tak wydawało się młodemu księciu nieodpowiednie. Jeśli ktoś dobrze wykonywał swoją pracę, to należało o niego dbać. Nawet jeśli jego praca miała polegać na czymś innym, jak na przykład wypędzenie nieistniejącego dżina.
- Te tkaniny powinny być dobre. W naszej kulturze kupując coś na targu należy się targować... Czy mógłbym? - zapytał, wciąż cicho. Pamiętał o zakazie rozmawiania z innymi, ale bardzo niegrzeczne byłoby kupienie czegoś bez uprzedniego targowania się. Zwłaszcza, że chodziło o tkaniny, których cena z pewnością będzie początkowo bardzo wysoka. Od bardzo dawna marzył o tym, by samemu coś kupić, bo zawsze go w tym wyręczano, choć kilka razy był przy dokonywaniu zakupów, więc doskonale wiedział co robić.

Nie miał żadnych powodów, aby księciu zabraniać - nadal obaj byli incognito, a wokół wydawało się bezpiecznie - więc skinął głową.
- Proszę bardzo. - mruknął, stając nieco za nim, by nie blokować rozmowy ze sprzedawcą - Posłucham i nie będę ci przeszkadzać. Jestem ciekaw twojej argumentacji - powiedział żartobliwym tonem.
Mag odniósł wrażenie, że młodego księcia ekscytowała taka możliwość; prawdopodobnie nie miał wiele okazji by osobiście zajmować się przyziemnymi czynnościami tego rodzaju, skoro ciągle zamykany był w "złotej klatce" w pałacu. Hatri zaś rzadko kiedy odczuwał coś takiego jak ekscytacja, obserwowanie więc tej emocji u innych zawsze było czymś interesującym. Uważał, że jest za stary na nagłe wybuchy emocji, zbyt poważny na ekspresję, ale prawda była taka, że przez większość czasu przygniatało go uczucie znużenia życiem, bo widział już tyle, że to
życie przestało go zaskakiwać. Kiedy przebywał w towarzystwie kogoś młodszego, miał czasem wrażenie, że potrafi odczuć część tej radości i ekscytacji przeżywanej przez drugą osobę. Jakby przypominał sobie, że tak można.
Książę był dla niego miły, on był miły dla księcia. Nic nie stało na przeszkodzie, by spędzili równie miły wieczór, nim, prawdopodobnie, będzie zmuszony do powiedzenia sułtanowi o tym, że jego syn nie jest opętany, a sam sułtan musi poważnie zastanowić się nad swoją nadgorliwością względem wyręczania syna od jego własnego życia.

Hatri nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, jak wiele ta drobna czynność znaczyła dla księcia. Nie tylko mógł z kimś porozmawiać jak zwykły człowiek, ale wręcz pokłócić się i spotkać ze zwykłym traktowaniem. To było coś, o czym marzył od lat.
Ostatecznie udało mu się wytargować dość dobrą cenę, więc gdy tylko zapłacił i odebrał swój zakup, momentalnie przeniósł spojrzenie na maga w poszukiwaniu aprobaty. Duma, radość i ekscytacja wręcz z niego emanowały, czego zupełnie nie potrafił ukryć, choć chyba próbował. Jego oczy jednak zdradzały wszystkie jego emocje.
- Chodźmy dalej. Czy jest coś, co jeszcze mogę ci kupić? - zapytał go, już idąc w głąb targu. Możliwość kupienia czegoś samodzielnie była dla niego czymś niesamowitym, ale jak jeszcze mógł to podarować swojemu towarzyszowi, to wszystko nazbierało jeszcze większego znaczenia. Przecież sam miał wszystko, więc po co miałby jeszcze dodatkowo cokolwiek kupować? Teraz za to czuł, że to co robi ma sens.

- Bardzo zgrabnie. - pochwalił Hatri, kiedy szczery uśmiech chłopaka wniósł do jego serca jakąś cieplejszą jakby iskierkę - Masz talent do tego.
Przeszli się wzdłuż kramów, na które mag zerkał tylko co jakiś czas, próbując zastanowić się nad pytaniem chłopaka. Tobołek z nowym ubraniem nadal był dla niego zaskoczeniem. Nie było w zasadzie niczego, czego by potrzebował, a czego nie mógłby sam zdobyć. Było za to wiele drobnostek, które normalnie uznałby za stratę czasu i środków, ale tego konkretnego wieczoru raczej nie musiał się tym przejmować. Kupowanie wyraźnie poprawiało młodemu księciu nastrój, a dla Hatriego było ciekawą odmianą dostać coś od kogoś ot tak - bo była okazja.
- Nie mam żadnych specjalnych potrzeb, ale jeśli by ci się chciało, można spróbować coś z tutejszych przysmaków - zaproponował - Nie wiem na ile dania do których jesteś przyzwyczajony są podobne do tych jarmarcznych, może byłaby to jakaś odmiana? Jeśli znajdziesz coś, co cię zaciekawi, możemy przysiąść przy fontannie, zjeść coś i popatrzeć na ruch, to bardzo relaksujące.

Z radością i entuzjazmem przystał na propozycję urządzenia sobie kolacji na świeżym powietrzu. W jego kulturze wspólne spożywanie posiłków było całym rytuałem i domyślał się, że mag może nie wiedzieć o pewnych niuansach, skoro nie jest zaznajomiony z historią jego kraju. Orhan w głębi duszy był bardzo dumny ze swojego pochodzenia i nawet jeśli życie w pałacu nudziło go i przytłaczało, to jednak czuł się księciem i Arabem czystej krwi i nie chciał z tego zrezygnować.
Zaczął więc krążyć z magiem po targu, co jakiś czas zatrzymując się w miejscach, gdzie do kupienia było jakieś jedzenie. Mieli nieco ograniczone możliwości, jednak zakupił nieco świeżych owoców i warzyw, pieczywa i pasty z bakłażana oraz sporo słodkości, których akurat na targu nie brakowało. Maślane ciasteczka z orzechami nerkowca, ciasto knafeh z serkiem i pistacjami, oraz przeróżne rodzaje basbusy i baklavy. Brakowało mu jedynie typowej, bardzo słodkiej herbaty z kardamonem i byłoby już całkiem nieźle, jak na skromną przekąskę. Musieli się jednak na ten moment zadowolić tym, co mają. Może Hatri zechce zostać na śniadanie, by w pełni zaznać arabskiej gościnności i naprawdę dobrej kuchni? Bo co do tych potraw zakupionych tutaj książę miał trochę wątpliwości czy dorównają temu, co szykowane jest mu w pałacu. Słodycze jednak prezentowały się bardzo obiecująco, bo z daleka czuć było od nich zapach miodu i wody różanej, które królowały w tych przysmakach razem z orzechami i sokiem z cytryny.
Idąc w stronę fontanny książę dawał po cichu magowi wskazówki co do tego, jak się zachować przy jedzeniu.
- Powinieneś siedzieć na lewej nodze. I nigdy nie bierz jedzenia do lewej ręki. Tylko diabeł jada lewą ręką - instruował go, by uniknąć krzywych spojrzeń, kiedy już rozpoczną posiłek. - Jedz trzema palcami, nigdy dwoma. I przenigdy się nie rozglądaj na boki przy posiłku - wyrzucał z siebie kolejne wskazówki, które tylko mu się przypominały jako te najbardziej powszechne. Oficjalne posiłki w pałacu były znacznie bardziej skomplikowane i wtedy obowiązywały dodatkowe zasady wynikające z pozycji ucztujących. Na ten moment jednak wystarczyło im przestrzegać tych najbardziej podstawowych.

Obserwując to, co kupował książę, z pewnością nie użyłby słowa "drobna przekąska". W zasadzie za każdym razem, kiedy zdawało mu się, że to już wszystko, młodzieniec wynajdował zaraz coś nowego. Hatri z ciekawością obserwował te wybory, uśmiechając się nieco pod nosem, na sam widok zadowolonego uśmiechu chłopaka. Było wręcz bajkowo. Ewidentnie zbyt bajkowo. Z wrażenia aż zaczął się rozglądać w poszukiwaniu zagrożeń, nieprzyzwyczajony do podobnie sielankowych momentów.
Słuchał z uwagą wszystkich rad i wskazówek, czując się w pewnym sensie oderwany od rzeczywistości. Uczył się czegoś nowego. Postrzegania świata z innej perspektywy. Z perspektywy kogoś, kto nie szukał wszędzie ataku, cieszył się małymi rzeczami i potrafił tym podzielić z drugą osobą. Hatri mógł się podzielić wiedzą, przemyśleniami, ale z pewnością nie zarażał pozytywnym nastrojem i radością z życia.
- Mam nadzieję, że wszystko zapamiętałem, a w razie czego, zwróć mi uwagę. - poprosił grzecznie mag, znów rozglądając się, czy nikt specjalnie na nich nie patrzy, nim stwierdził, że można spokojnie zająć miejsca - Jestem przyzwyczajony do przestrzegania wielu reguł, bo w kręgach mojej profesji jest właściwie reguła na regule... - powiedział z lekkim rozbawieniem, znów w bardziej bajarskim tonie - Ale z tymi, prawdę mówiąc, nie miałem jeszcze styczności. Jak to jest? Na co dzień? Przestrzegają ich wszyscy wokół czy tylko pewne kasty społeczne? - zadał oględne pytanie, chcąc narzucić jakiś niezobowiązujący temat.

Orhan nawet nie myślał o niebezpieczeństwach i o tym, co mogłoby się stać, gdyby jego tożsamość wyszła na jaw. W pałacu co prawda nie był specjalnie lubiany, zwłaszcza przez wystraszoną służbę, ale nie był uznawany za niebezpiecznego dla pozycji jego starszych braci, więc wszyscy pozwalali mu żyć w spokoju. Nie spodziewał się ataków i zamachów, nie pchał się do polityki, toteż życie w ciągłym stresie i strachu go omijało. Był jednak do tego tak przyzwyczajony, że zupełnie nie umiał tego docenić ani nawet dostrzec.
- Ależ oczywiście. To podstawy zachowania przy posiłku, każdy ich przestrzega - odpowiedział z lekkim rozbawieniem, zupełnie jakby jakby tłumaczył coś dziecku. Dla niego to było zupełnie naturalne i oczywiste.
- Im wyższa pozycja społeczna tym więcej zasad i tym bardziej są one skomplikowane. Jak byłem mały, to nigdy nie umiałem zapamiętać kto podaje mi misę do obmycia dłoni i w którym momencie powinienem ją przekazać dalej. No i oczywiście komu... - westchnął, siadając tak by być zwróconym w stronę swojego rozmówcy. Przez moment się zawahał, ale zaraz zaczął rozkładać ich posiłek, ponieważ teraz miał udawać jego ucznia. Był więc na niższej pozycji społecznej, z czym czuł się trochę nieswojo, ale jednocześnie było to dość ekscytujące.
- Jako mój mistrz rozpoczynasz posiłek - poinformował go widząc, że Hatri nie sięga po nic z zakupionych specjałów.