Szkicownik

Lubię postacie z przeszłością i takie, które kochają się, jeszcze zanim zaczniemy pisać. To będzie pomysł właśnie z takiej półki.

Y zarabia, krzywdząc innych. Oczywiście nie robi tego wbrew ich woli, wręcz przeciwnie — kolejka chętnych jest długa. Jest zimny, niedostępny, nie angażuje się. Nie zawsze jednak był taki. Albo raczej nie dla każdego.

Kiedy lata temu poznał X, wpuścił go do swojego życia. Wyobrażał sobie nawet, że mogą sobie wzajemnie wystarczyć — idealny uległy i jego idealny Pan. Zbudował w wyobraźni zamek z piasku, ale X nie był gotowy w nim zamieszkać. Może nie mógł, może wyjechał na drugi koniec świata, a może nie potrafił znieść presji życia z mężczyzną? Zostawił Y ze złamanym sercem, zerwali kontakt.

Teraz, po latach, spotkali się przypadkiem.
Y twierdzi, nawet sam przed sobą, że już się wyleczył. Już go to nie boli, poukładał sobie świat na nowo, jest mu wygodnie. Przecież już nie kocha X. Jak mógłby nadal go kochać?

Biorę pod uwagę tylko pisanie jako Y.

Letnie wibracje

#4

Psychopata.
Socjopata.
Perfekcjonista.
Geniusz.


Wróciłam po kilku miesiącach no i... Popisałoby się coś. Najlepiej intensywnie i z dobrym flow, na rozkręcenie się po przerwie.

Marzy mi się wątek kulinarny. Krew, pot i łzy. Zmiany po szesnaście godzin, wulgaryzmy, napięta atmosfera, zmęczenie, krzyk, może nawet agresja, zacięta walka o gwiazdkę Michelin.

Y to wirtuoz smaku, doświadczony szef kuchni, prowadzący renomowaną restaurację. To również znany w branży skurwiel, z którym nikt nie chciałby pracować, gdyby nie prestiż. Podobno wytrzymanie z nim roku otwiera drzwi do większości restauracji.

Poszukuję X, który dołączy do załogi restauracji.
I autora, który nie oczekuje różowego wątku.
Jeśli ma być na słodko, to może na sam koniec, jak to z deserem

Chętnie różnica wieku. Chętnie żądza podszyta nienawiścią.

#5

Rzadko mam chęć na coś około-historycznego, ale ten czas właśnie nadszedł.

Dawno, dawno temu, chłopiec poznał księcia. Studiowali razem, ramię w ramię stawiali pierwsze kroki w dorosłości i miłości. Ale o przyszłości księcia, jak to z książętami bywa, zadecydował ktoś inny. Jego przeznaczenie było kobietą, jego powinnością przedłużenie ciągłości rodu. Mimo tego, po skończeniu studiów, książę zabrał chłopca na dwór i zrobił z niego swojego rycerza. W końcu kto mógł być mu bardziej lojalny?

Książę został mężem, później ojcem, a w przyszłości miał zostać królem. Ale jego ojcu i żonie nie podobały się względy jakimi darzył swojego rycerza.

Wojna wstrząsnęła krajem, pogłębiając niepokój, wbijając się klinem między ludzi sobie bliskich. Królowi i przyszłej królowej udało się poróżnić księcia i rycerza. Zazdrość rośnie szybko, podsycana złym słowem, a prawda potrzebuje ochrony, żeby wykiełkować. Kilka słów za dużo wystarczyło, żeby złamać nadwątlone intrygami uczucie. A kiedy ta nic pękła, król i przyszła królowa postarali się, żeby rycerz znalazł się jak najdalej od księcia, w samym sercu wojennej zawieruchy.

Lata na obczyźnie mijały. Książę stał się królem, a rycerz już dawno przestał być chłopcem. Teraz wraca na dwór. W chwale lub skrycie, jako wróg lub jako przyjaciel.

Szukam króla.