Interference

Ursowi nigdy niczego nie brakowało – miał dzianych rodziców, którzy może skąpili mu uwagi i rodzicielskich uczuć, ale przynajmniej sypnęli kasą zawsze, gdy tego potrzebował. Teoretycznie nie musiał kraść, bo mógł sobie kupić wszystko na co miał ochotę. A jednak proszę, stało się. Niby pierdółka, jakieś tam słuchawki, które można było schować do kieszeni, ale niestety oznaczone logo, które sprawiało, że ich cena była trzycyfrowa – nie skończyło się na pouczeniu. Wileyowie stanęli jednak na głowie, by sprawa zakończyła się, nim się na dobre zacznie – nie będzie wielką przesadą powiedzieć, że korzystając ze swoich znajomości ustalili wyrok zanim w ogóle doszło do procesu. Urs nie dostał nawet kary pieniężnej, zasądzono mu tylko prace społeczne i to w dość skąpym wymiarze godzin, ale jego to specjalnie nie obeszło – podczas całego tego zamieszania widać było, że jest świadomy tego co zrobił i że musi ponieść za to jakąś karę, ale skruchy raczej nie okazywał i aż prawnik musiał go upomnieć, by był bardziej pokorny, bo inaczej wszelkie starania jego rodziców pójdą na marne.
W sumie nie trafił źle. Mógł dostać jakieś prace w zieleni miejskiej albo jakiś wolontariat w domu opieki, tymczasem wysłano go do biblioteki. Cisza, niewiele osób, lekka robota – odwali co mu każą i szybko zapomni, te dwa tygodnie szybko miną.

W dniu, gdy miał zacząć odrabiać swoją karę, przyszedł spóźniony, ale nie sprawiał wrażenia, by się tym przejmował – to tylko pięć minut. No, może siedem. Bez przesady. Pod biblioteką nawet przystanął i ostatni raz zaciągnął się papierosem, po czym zgasił peta o brzeg kamiennego śmietnika, wypuszczając dym przez nos. Otrzepał dłonie w jakimś dziwnym geście, jakby chciał w ten sposób pozbyć się nieprzyjemnego zapachu. Później w końcu wszedł do biblioteki i od razu poczuł się tu jakoś nie na miejscu. Tacy o jego wyglądzie tu pewnie nie przychodzili – widział przeciętnego gościa jako starszą panią albo dobrze wychowanego chłopaka pod kołnierzykiem, a tu zjawił się ktoś taki jak on. Turkusowe włosy, kolczyki w uszach i nosie, czarna koszulka z nazwą zespołu napisaną czcionką tak nieczytelną, że wyglądała jak popękana ekoskóra na brzegu wysłużonej kanapy. Jednak to jak bardzo odstawał nie zachwiało nim bardziej, niż to kogo dostrzegł za ladą biblioteki. Spodziewał się zastać tu jakąś kobietę – albo wiekową babcię, albo taką heterę w gładkim koku i o wąskich, zaciętych ustach umalowanych krzykliwą szminką. A tu trafił nie dość, że na mężczyznę, to jeszcze na typa o wyglądzie gwiazdy filmowej. Młody, wysoki i dobrze zbudowany – tak mógł się prezentować bibliotekarz w erotycznej książce dla kobiet albo w filmie przygodowym w stylu Indiany Jonesa (choć on był chyba wykładowcą?), a nie taki w prawdziwym życiu.
- Dobry – mruknął Urs, cicho, bo to przecież biblioteka. Już wcześniej zamierzał nie sprawiać kłopotów i po prostu odbyć swoją karę, ale teraz nabrał wręcz odrobiny pokory, nie wiedząc czego się spodziewać. Sięgnął do swojej sfatygowanej skórzanej torby i wyjął z niej przezroczystą teczkę.
- Jestem Urs Wiley, miałem się stawić na prace społeczne – wyjaśnił, podając mężczyźnie dokumenty. Zerkał na niego zastanawiając się czy za jego wyglądem idzie równie niestereotypowy charakter i czy to w jakikolwiek sposób zmieni jego karę, czy też będzie to dokładnie to, czego się spodziewał od samego początku, tylko z troszkę łatwiejszym do zniesienia towarzystwem.

Przychodziła ten czas, kiedy nawet stwierdzenie “wszystkie ręce na pokład” nie wystarczało. Nie dało się ukryć, że biblioteka miejska nie miała wystarczającej liczby zatrudnionych pracowników i kiedy przychodził czas inwentaryzacji pozycji, był to najbardziej stresujący czas od miesięcy. Nie tylko dlatego, że na bibliotekę składały się 3 pomieszczenia z różną literaturą, ale także dlatego, że nie wszystkie książki były oddane, a część z nich ludzie wciąż mieli w swoich domach, tym bardziej więc sprawa się komplikowała, trzeba było na bieżąco aktualizować listę i odznaczać zwrócone książki, albo znaleźć i zaznaczyć te, które właśnie szły na pożyczenie. Straszna męczarnia.
River przyszedł nawet tego dnia nieco wcześniej, by w spokoju zaparzyć sobie kawę i upewnić się, że odpowiednie oprogramowanie było zainstalowane na tablecie, a ten w pełni naładowany. Najważniejsze to robić to systematycznie. Ledwie wziął pierwszego łyka gorącego napoju, w budynku pojawił się przedstawiciel miejski, chociaż do otwarcia zostało jeszcze trochę czasu.
- Cześć, trochę mi się spieszy ale mam dobrą wiadomość. Pamiętasz jak mówiliście, że potrzebujecie dodatkowych pracowników? No to udało mi się kogoś załatwić. - Zaczął dumnie mężczyzna. Collins jedynie uniósł brew, zaintrygowany.
- Mów dalej…
- No więc to nie jest taki pracownik na cały etat, na to nie mielibyśmy budżetu, ale przyjdzie taki chłopak, coś tam przeskrobał i skierowali go na dwa tygodnie do was. Akurat wam pomoże, co nie? - urzędnik wyglądał na zadowolonego z siebie, że tak łaskawie odpowiedział na długo ciągnące się prośby bibliotekarzy o pomoc. Nawet, jeśli była tylko chwilowa. - Wpadnie dzisiaj, więc może pokażesz mu co ma robić? Ja muszę już lecieć, zebranie zaraz się zacznie, a muszę być obecny.
Brunet nawet nie zdążył odpowiedzieć wybiegł, żeby zdążyć na swoje obrady.
Rzeczywiście, miał zaczynać dzisiaj, o dziesiątej. River spojrzał na zegarek. Będzie tu za pół godziny. Westchnął i przygotował drugi tablet, by chłopak miał na czym pracować. Zanim wdroży go w system, ten już i tak skończy swój udział i z pracą wyjdzie na to samo jakby go wcale nie było.
Tego dnia do pracy przyszła także jego koleżanka, Kate, miła kobieta po czterdziestce i od razu cicho, w swoim kąciku, zabrała się do pracy. River stanął za ladą, czekając na chłopaka. Ewidentnie miał problem z punktualnością i to już wkurzało Collinsa. Gdyby jeszcze miał jakąś dobrą wymówkę, przybiegł zdyszany, bo autobus mu uciekł czy cokolwiek, ale kiedy zobaczył, że prawie dziesięć minut po umówionej godzinie do budynku wszedł ten chłopak, który tak chillowo palił papierosa przed wejściem, od razu postawił na nim kreskę. Przeczuwał, że musiał notorycznie sprawiać jakieś problemy, skoro miał tak wyjebane na karę.
River ubierał się z klasą, choć nie elegancko. Nie musiał nosić białych koszul, ale za to preferował kraciaste koszule z długim rękawem, bądź swetry w chłodniejsze dni. Zakrywał tatuaże na barkach, czuł, że to nie przystoi w miejscu takim jak biblioteka.
- Dzień dobry. - powiedział nieco bardziej szorstko niż zamierzał. - Miałeś się stawić o dziesiątej, jest już znacznie po tej godzinie. Będziesz musiał zostać tyle samo dłużej, albo nie zaliczę ci pełnej godziny i będziesz musiał tłumaczyć się kuratorowi, czemu opuściłeś służbę. - Pouczył go i dopiero po tym wziął od niego teczkę z dokumentami. Były tam wypisane wszystkie informacje, które mógł wiedzieć, ale nie wszystkie szczegóły sprawy, obowiązywała pewna tajemnica. Był tam też wykaz obecności w pracy, który River miał podpisywać na koniec każdego dnia, ale nie zamierzał się zajmować przeglądaniem tego teraz. Odłożył teczkę za ladę i sięgnął po tablet, by podać go chłopakowi.
- Nazywam się River Collins, możesz mówić mi panie Collins. Nie jestem tu najstarszy, ale powiedzmy, że dzisiaj ja tu dowodzę i przejmę nad tobą pieczę. To powiedz mi, Urs, robiłeś już kiedyś coś w bibliotece? - Zapytał, ale raczej nie miał nadziei na pozytywną odpowiedź, zdarzały się dzieciaki, które pomagały w ramach wolontariatu i te często już miały doświadczenie, ale ten chłopak raczej nie był w takim typie. Dopiero teraz przyjrzał mu się nieco dokładniej. Kolorowe włosy, kolczyki na twarzy, masywne buty. Cień uśmiechu przebiegł niezauważalnie po twarzy Rivera.

Aha, służbista. Czego innego się w sumie Urs spodziewał? A zresztą, był świadomy, że się spóźnił i że nie należą mu się za to oklaski - odpracowanie tego było jak najbardziej zasadne, tak samo jak upomnienie i ten szorstki ton. Czy miał wytłumaczenie? Miał, ale słabe, więc lepiej zachować je dla siebie - Urs po prostu kiwnął głową.
- Rozumiem - przyznał, ale nie przeprosił. Wzrok na moment uciekł mu w kierunku wiszącego na ścianie zegara, tylko by się upewnić ile ma do odrobienia. Uznał, że niewiele i zaraz na podstawie tego wysnuł kolejny wniosek, że skoro ten Collins jest taki zasadniczy to będzie jednak pilnować czasu na przyszłość, by oszczędzić sobie kolejnych upomnień. Nie wiedział czy niewykazanie skruchy mogłoby prowadzić do przedłużenia kary, więc po co ryzykować?
Bez słowa, cały czas patrząc na swojego przełożonego, sięgnął po tablet. Ukłuło go w uszy to, jak sam siebie nazwał “panem Collinsem” - niby tylko określał poziom poufałości, a konkretniej jej braku, niemniej było w tym coś wywyższającego się. Czyżby podejrzewał, że taki dzieciak może chcieć się spoufalać? Urs by się do tego co prawda nie posunął, ale rozumiał, że można było wysnuć takie wnioski.
- Nie - odpowiedział z westchnieniem na pytanie o doświadczenie. Nie miał pretensji o to, że ono w ogóle padło, to była raczej niechęć do przyznania się do jakiś braków, jeszcze przed dorosłym.
- Ale sądzę, że szybko załapię - dodał, jakby się usprawiedliwiał. Spojrzał na otrzymany tablet, dopiero teraz interesując się nim w trochę większym stopniu. Był tym pokoleniem, które wszelką elektronikę łapało instynktownie. Przecież robienie inwentaryzacji w bibliotece to nie może być fizyka kwantowa, wystarczyło się skupić przez te kilka godzin. Ogarnie.
- To co mam robić? - upewnił się, znowu podnosząc wzrok na Rivera. Tym razem w jego oczach widać było cokolwiek, jakieś emocje, skupienie. Wcześniej sprawiał wrażenie jakby mu na niczym nie zależało, ale może jednak była w nim jakaś odrobina życia.

River może i miał zasady, ale nie był gburem. Nie zamierzał też w żaden sposób mścić się za spóźnienie chłopaka. Po prostu był rozdrażniony pracą, jaka go czekała.
Chłopak też nie wydawał się tak zmarnowany jak jeszcze przed wejściem.
- Jestem pewien, że załapiesz, to nic trudnego. Zanim zacznę ci tłumaczyć co i jak, może pokażę ci zaplecze. - Brunet wyszedł zza lady i poprowadził go do drzwi z napisem “Wstęp tylko dla pracowników”. Za drzwiami było niewielkie pomieszczenia pracownicze, ze stolikiem i krzesłami, czajnikiem i kuchenką mikrofalową.
- Tu masz kawę i herbatę. - Wskazał za szafkę nad blatem. - Generalnie możesz iść się napić w każdej chwili, ale ze względów specyfiki tego miejsca nie wynoś żadnych napojów z tego pokoju. Wiesz, nie chcemy żadnych szkód. Przerwa na lunch też wypada różnie, zwykle ktoś zawsze musi zostać przy komputerach, po prostu wybierz sobie kiedy chcesz półgodzinną przerwę. Jak pójdziesz tym korytarzykiem dalej, tam jest toaleta.
Wskazał na przewężenie po drugiej stronie.
- Możesz tu też zostawić swoje rzeczy, poza mną i panią Kate nikt tu nie wchodzi więc będzie bezpieczna. - Wskazał kilka wieszaków zaraz przy wejściu do pokoju, gdzie wisiał lekki płaszczyk bibliotekarki i torba Rivera
- Chociaż palenie przed dwudziestym pierwszym rokiem życia jest zabronione… - Powiedział bardzo oficjalnie, żeby zaraz potem zwrócić się do niego nieco ciszej. - Jak już będziesz musiał to lepiej idź za budynek, tu w pobliżu jest szkoła i będę musiał cię upomnieć jak cię zobaczę.

Dopiero gdy River wyszedł zza lady i przeszedł bliżej Ursa, ten zwrócił uwagę jaki on był cholernie wysoki - sam niski nie był, a tymczasem Collins przewyższał go o jakieś trzy cale. Nie, to zdecydowanie nie był bibliotekarz, jakiego chłopak spodziewałby się spotkać. I jednocześnie pomyślał, że z takim wzrostem to przynajmniej nie ma problemów z sięganiem do najwyższych półek bez drabiny.
Poszedł za nim na zaplecze, trochę zaciekawiony, jak to dzieciak, który może wejść tam, gdzie zakazane. Zaraz jednak zganił samego siebie w myślach - jeny, czego się spodziewał? Socjal jak każdy inny. Na szczególną uwagę zasługiwał tylko ten damski płaszcz, bo Urs jakoś przeoczył, że w bibliotece była jakaś pracownika poza Riverem.
Miał ochotę dyskutować co do tego wynoszenia napojów. Nosił ze sobą sportowy bidon i był pewny, że z niego niczego by nie rozlał, ale dobra - papier to papier, jeszcze tego by brakowało, żeby coś zniszczył podczas odbywania kary. Rozglądał się więc tylko i zapamiętywał kolejne instrukcje, ruszając się z miejsca dopiero wtedy, gdy Collins wskazał mu wieszak, gdzie może zostawić torbę. Nim ją jednak odwiesił, wyjął z niej coś ukradkiem i schował w obszernej bocznej kieszeni na udzie, tak jakby nie chciał, by River to dojrzał. Zaraz jednak przyszło mu do głowy, że właśnie takim zachowaniem sprowokował tę uwagę o papierosach… Albo po prostu to, że nadal pewnie śmierdział dymem i był pewnie widziany przed wejściem. Może miał paranoję.
Zaraz jednak zwrócił uwagę na kolejną rzecz: zmianę w głosie bibliotekarza. Zaintrygowało go to - co się za tym kryło? To była jakaś podpucha, łaskawe przyzwolenie? Szlag, brzmiało wręcz jakby River nie miał nic przeciwko jego paleniu, ale jego rola wymagała od niego pewnej określonej postawy. Urs przyjrzał mu się bardzo uważnie, może wręcz trochę zbyt bezczelnie jak na to z kim miał do czynienia.
- Zapamiętam, ale nie będzie potrzeby - odpowiedział równie cicho. Palił tak naprawdę od przypadku do przypadku, raz miał dwa tygodnie przerwy, raz wypalał pół paczki w jeden wieczór. Teraz jednak się oszczędzał, bo fajki mu siadały na gardło i ten dymek przed wejściem był na dodanie sobie odwagi.
- Przez całe dwa tygodnie będę pracował z panem? - upewnił się, by zmienić temat.

Bystry wzrok chłopaka często lądował na Riverze, a on doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Wiedział, że nie pasuje do tego miejsca, że wielu alfa mężczyzn wyśmiałoby go za taką postawę. Tylko, że jego to nie obchodziło. Lubił tę ciszę i spokój, zorganizowanie i porządek jakie tu panowały, a także to, że po wyjściu z pracy nie zabierał jej ze sobą do domu i mógł się w pełni zrelaksować po godzinach. Urs przyglądał mu się na wejściu i zaraz po uwadze o fajkach. River też przyłapywał się, że czasem się w niego wgapia, próbując rozszyfrować nazwę kapeli na jego koszulce.
- Tak, pracuję tu na pełen etat, więc jesteś na mnie skazany. Zaraz pokażę ci co będziesz robił i jest to raczej robota solowa, ale jakbyś miał jakieś pytania czy wątpliwości śmiało możesz przyjść i powiedzieć.
Wyprowadził go z pomieszczenia i stanął przed jedną z półek.
- Generalnie musimy przerobić całą listę w systemie. Będziemy sprawdzać tylko książki, które idą do ludzi, bo te w archiwum nie są już naszym zmartwieniem. Możesz to robić jak chcesz, musimy po prostu odhaczyć każdą pozycję. - Wziął od niego tablet i uruchomił program do inwentaryzacji. Długa lista kilku tysięcy pozycji wyświetliła się na ekranie, a River pokazał mu, że może sortować alfabetycznie tytułami i autorami, bądź gatunkami.
- Są dwa sposoby; albo bierzesz książkę z półki i szukasz jej w systemie, albo znajdujesz tytuł w systemie i szukasz książki, ale proponuję ci zacząć od pierwszej metody. Najważniejsze, żeby zgadzał się numer seryjny, który jej nadaliśmy, więc sprawdzaj przy każdym tytule, bo możemy mieć po kilka egzemplarzy. Potem patrzysz, czy jest widoczna pieczątka i czy książka jest w miarę dobrym stanie; nic nie jest urwane, kod kreskowy z numerem seryjnym nie jest zamazany albo okładka nie odkleiła się od reszty. Jak się zgadza, odznaczasz na liście i wkładasz z powrotem na półkę. Jak jest jakiś problem, zgłaszasz się do mnie. Coś powtórzyć? - Oddał mu tablet i sięgnął po pierwszą książkę z brzegu.
- Pomogę ci na początku, ale jestem pewien, że szybko załapiesz. - Chłopak był bystry, widział to w jego oczach. Nawet nieco mu ulżyło, bo praca pójdzie znacznie łatwiej jeśli ten ogarnie i być może wyrobią się szybciej niż zwykle.

Urs pozwolił sobie na lekkie uniesienie brwi wyrażające zdziwienie – póki co bycie skazanym na pana Collinsa nie zapowiadało się tak źle. Nie traktował go jako kryminalisty, chociaż wiedział, że to zasądzone prace społeczne a nie wolontariat podyktowany chęcią czynienia dobra. Powiedział też – Wiley dopiero teraz zwrócił na to uwagę – że jego rzeczy będą bezpieczne na zapleczu, a tymczasem to oni powinni się obawiać o swoje rzeczy, wpuszczając go tutaj. W końcu został skazany za kradzież – chyba o tym River wiedział? Albo i nie. Urs w sumie nawet nie sprawdził czy takie detale znajdują się w papierach, które przekazano do biblioteki. Przez moment chciał o tym wspomnieć, by Collins traktował go tak jak powinien, ale ostatecznie uznał, że to nie jego sprawa, by uświadamiać dorosłych. Znowu tylko kiwnął głową i wyszedł za bibliotekarzem z pokoju socjalnego.
Instruowany co do swoich obowiązków wzrok miał skupiony na ekranie tabletu i dłoniach, które go obsługiwały. Stał obok Rivera, tak by dobrze wszystko widzieć, ręce miał założone na piersi i jedynie co jakiś czas kiwał głową, dając znak, że przyswaja informacje. Podniósł wzrok dopiero, gdy padło pytanie.
- Nie no, wszystko jasne – przyznał, wyciągając dłoń, by odebrać od bibliotekarza tablet. Nie dał po sobie tego poznać, ale bardzo zwrócił uwagę na to, że Collins ocenił go jako rozgarniętego dzieciaka – nie miał pojęcia na jakiej podstawie to stwierdził, bo większość dorosłych go tak nie postrzegała. Zaraz uznał, że to taka odruchowa grzeczność… Ale zapamiętał.
- A jak czegoś nie znajdę? – zapytał. – Będę trzymał w ręce książkę, której nie ma na liście albo na odwrót? To po prostu mam to panu zgłosić? – zgadywał na podstawie tego, co powiedział mu Collins. Spojrzał na trzymaną przez niego książkę i bez dodatkowej zachęty wpisał jej tytuł w wyszukiwarkę w programie. Pokazał Riverowi, że coś wyskoczyło.
- I teraz mam sprawdzić w jakim jest stanie - oświadczył, pokazując, że słuchał. Odłożył tablet na półkę i sięgnął po trzymaną przez bibliotekarza książkę, by ją obejrzeć. Widać było, że z biblioteką nie za bardzo miał do tej pory do czynienia, bo nie miał chociażby pojęcia gdzie szukać pieczątek - po przekartkowaniu znalazł tylko jedną, na stronie tytułowej, i był przekonany, że to wszystko.

Odrobina motywacji potrafiła naprawdę zdziałać cuda i River doskonale zdawał sobie z tego sprawę, dlatego starał się raczej motywować chłopak, niż go dołować. Bo co innego mógł powiedzieć? “Siedź tu w kącie i nie przeszkadzaj, bo i tak do niczego się nie nadasz”? To by zupełnie nie miało sensu, wolał jakąkolwiek pomoc niż żadną.
- Jasne. - Odpowiedział na jego wątpliwości. - Jak coś nie będzie się zgadzało, po prostu przyjdź. Czasem zdarzy się, że ktoś ma zamiar podarować nam coś ze swoich prywatnych zbiorów, ale zamiast przynieść to do nas, po prostu układa to na półce, więc takie książki mogą nie być na liście i nie będą mieć kodu seryjnego. A jeśli nie ma czegoś na półce, wtedy może być tak, że ktoś to wypożyczył, pokażesz mi tytuł, a ja sprawdzę w systemie.
Dzieciak rzeczywiście ogarnął od razu o co chodzi, chociaż zdawał się nieco nieporadnie obchodzić z książką.
- Możesz ją przewertować, co kilkadziesiąt stron rzucamy pieczątkę w narożniku, żeby, nawet jeśli ktoś połasi się, żeby ukraść książę, wciąż była oznaczona i nie mógł jej sprzedać czy komuś dać. Ale tych nie musisz sprawdzać, najważniejsze, by pierwsza strona była na miejscu. - Gdy chłopak wciąż trzymał książę w rękach, Collins przewertował ją i pokazał mu pieczątki w innych miejscach, tak tylko dla ciekawostki. Potem pokazał mu gdzie w aplikacji jest numer seryjny i gdzie jego odpowiednik znajduje się po wewnętrznej stronie okładki. Polecił też sprawdzać czy strony nie są pozaginane i czy okładka nie odkleja się od grzbietu. Gdy wszystko było w porządku wskazał gdzie odkliknąć sprawdzony tytuł w aplikacji.
- Dobrze, to chyba nie takie trudne, prawda? - Posłał mu krótki uśmiech i wrócił za ladę, by zająć się czytelnikiem, który akurat przyszedł oddać kilka książek i wypożyczyć kolejne. Wciąż zerkał na Ursa czy ten aby na pewno daje sobie radę i czy nie potrzebuje dodatkowej pomocy.

Urs kiwnął głową, cały czas ze wzrokiem skupionym na trzymanym w dłoni tablecie, prawie jakby dopiero zapamiętywał to co tam się wyświetliło.
- Ogarnę - przytaknął jednak całkiem przytomnym głosem. Robota na pierwszy rzut oka wydawała się nieskomplikowana, choć pewnie z czasem okaże się nużąca. Jak można było znosić coś takiego na dłuższą metę? Wiley spojrzał pytającym wzrokiem na Rivera, widział jednak tylko jego plecy - bibliotekarz odszedł do swoich obowiązków. Urs chwilę za nim patrzył, po czym zabrał się za książki, zaczynając z górnego lewego rogu regału, przed którym stał. Pierwsze kilka pozycji szło mu wolno, bo choć praca była prosta, musiał wyrobić sobie jakiś system z przekładaniem z ręki do ręki tableta i kolejnych sprawdzanych tomów. Zerkał kątem oka w stronę Collinsa, spodziewając się, że bibliotekarz po przekazaniu mu instrukcji całkowicie straci nim zainteresowanie albo jak już będzie patrzył, to oceniająco, z dezaprobatą. Pomylił się jednak - River co prawda nie patrzył na niego non stop, ale gdy przypadkiem złapał na sobie jego wzrok, był on po prostu normalny, jakby sam przypadkiem zerkał w tym kierunku. Kolejna nietypowa cecha tego mężczyzny - przynajmniej według Ursa. Przywykł do tego, że jest oceniany i nigdy dość dobry, do niecierpliwego ojca, który irytował się już na zaś, że jego syn znowu zrobił coś nie tak. Brak presji był jakimś dziwnym uczuciem.
Po przerobieniu paru pozycji Urs wyraźnie nabrał tempa w sprawdzaniu kolejnych książek i odhaczaniu ich w systemie, a gdy już wyrobił sobie płynne ruchy, sięgnął do kieszeni, gdzie wcześniej coś schował wychodząc z zaplecza. Nie były to żadne papierosy ani nic nielegalnego - po prostu bezprzewodowe słuchawki. Urs włożył je sobie do uszu i włączył. Muzyka grała w nich na tyle głośno, że skutecznie odcinała go od świata wokół, ale to pozwalało mu się skupić. Zresztą i tak nie spodziewał się, by ktoś chciał z nim gadać. Zabawnie było jednak obserwowanie go w tym momencie, bo gdy patrzyło się dość długo, widać było jak czasami zaczynał poruszać się do słuchanej muzyki. Nie jakoś szalenie, ot, czasami lekko kiwał głową do taktu albo krótkim ruchem ręki zaznaczał wyjątkowo mocne przejścia.

- Panie Collins?
Urs poszedł do bibliotekarza po kilku godzinach, dzierżąc w rękach dwie książki.
- Ta jest zalana jakąś kawą czy czymś, a ta jest popisana - zakomunikował, pokazując kolejno uszkodzone pozycje. - Ale to ołówek, więc chyba starczy wygumować i będzie git - zgadywał, wertując kartki, by znaleźć miejsca, gdzie wyjątkowo zaangażowany czytelnik podkreślał sobie fragmenty, które przykuły jego uwagę. Jeśli o tę zalaną książkę chodzi, straty nie były duże, bo plamy nawet nie sięgały tekstu, ale Urs wolał zareagować, by nikt mu później niczego nie zarzucił.

Chłopak, pierwszy od dawna, był rzeczywiście ogarnięty, a co ważniejsze, przykładał się do roboty. Większość tych łobuzów, którzy byli tu przysyłani, zwyczajnie miała pracę głęboko w miejscu, gdzie nie dochodzi światło i nic pożytecznego nie robili. Teraz jednak musiał przyznać, że Urs naprawdę coś robił, a lista, powoli, ale się zapełniała. Nie miał też nic przeciwko temu, żeby chłopak słuchał muzyki, w końcu to biblioteka, miejsce gdzie można ukoić myśli, chociaż sądząc po ruchach jego głowy nie były to utwory klasyczne grane na pianinie czy skrzypcach.
W końcu sam też zajął się katalogowaniem pozycji, byle tylko mieć to już za sobą jak najprędzej.
Nie minęło wiele czasu, a przynajmniej tak się Riverowi wydawało, zanim podszedł do niego Urs, w ręce trzymał dwie książki. Wziął je od niego i obejrzał dokładnie.
- Dobra robota - pokiwał głową i podszedł znów do lady by odłożyć je pod blatem - Zajmę się nimi, dobrze że zwróciłeś uwagę.
Przyjrzał się regałowi przy którym pracował chłopak, po raz kolejny zauważył, że ten robił niezłe postępy.
- Szybko ci idzie. Byłeś w ogóle na przerwie? Ja właśnie idę na swoją, więc jak chcesz możesz dołączyć. - rzucił, wskazując ruchem głowy w kierunku pomieszczenia socjalnego i odłożył swój tablet.
- A w ogóle, czego słuchasz? - zapytał jeszcze z czystej ciekawości.

Ursowi nawet powieka nie drgnęła, gdy Collins go pochwalił, ale serio, dotarło to do niego. Przez chwilę doszukiwał się jakiegoś sarkazmu albo jakiegokolwiek drugiego dna tej wypowiedzi, ale nie, to po prostu było “dobra robota”. Dziwnie się z tym czuł. Ale mimo to postąpił za nim kilka kroków, jakby podświadomie wolał zostać w jego towarzystwie niż wracać do pracy. Zatrzymał się jednak momentalnie, gdy bibliotekarz spojrzał w stronę regału, przy którym pracował - spodziewał się, że zaraz usłyszy, że ma wracać do roboty, więc propozycja pójścia z nim na przerwę go zaskoczyła. Mimo to kiwnął głową na znak zgody. A po tym pytaniu o muzykę nawet nie był już w stanie ukryć szoku - podniósł na Rivera spojrzenie, w którym widać było niedowierzanie i wahanie. Urs zdjął już wcześniej słuchawki i schował je do kieszeni, ale bibliotekarz swoją postawą i tymi kilkoma prostymi zdaniami sprawił, że przez bardzo krótki moment chłopak był gotów podać mu jedną by posłuchał i odpowiedzieć na jego zainteresowanie tak zupełnie szczerze. Tylko zaraz przypomniał sobie, że to dorosły, stateczny facet pracujący w bibliotece. Już widział co on sobie pomyśli i jak zareaguje. Wolał sobie tego oszczędzić.
- Enterprise Earth - mruknął, obracając wzrok, jakby wcale nie miał ochoty tego mówić. - Nie spodoba się panu - uciął, trochę zbyt ostrym tonem, zbywając dodatkowo temat ruchem dłoni. Nazwa zespołu pasowała do tego logo na jego koszulce.
- Chyba mogę słuchać przez słuchawki, co? - zapytał, odzyskując śmiałość i mówiąc tak, jakby to było wyzwanie i już był przygotowany na to, że River mu zabroni.

Powoli poszedł w stronę niewielkiego pokoju na zapleczu. Otworzył drzwi i przytrzymał je by chłopak wszedł do środka.
- Dzięki bogu, bo już się bałem, że to jakaś Hannah Montana czy coś. - rzucił próbując zażartować. Wziął swoją torbę i rzucił ją na krzesło przy stoliku. - Być może mignęło mi to gdzieś na Spotify, kojarzę nazwę. - powiedział ze słyszalnym zainteresowaniem. w głosie. – Oczywiście, że możesz słuchać przez słuchawki. - był nieco zaskoczony, że w ogóle padło takie pytanie. - Dopóki nie przeszkadza to innym czytelnikom, jak nie mam nic przeciwko.
Podszedł do ekspresu do kawy i podstawił pod niego kubek, jednocześnie nastawiając program.
- Pijesz jakąś kawę? - Zapytał chłopaka, podczas gdy maszyna wyrzucała z siebie brunatno-czarny napar, który River rak lubił. Czarna, bez cukru, bez mleka, z tym naturalnym goryczkowym aromatem. To nie tak, że jego praca była jakoś wybitnie męcząca, ale jednak dobrze było przez tych kilkanaście minut opróżnić umysł. Oparł się o blat w oczekiwaniu na kawę. Przyjrzał się chłopakowi z ukosa. Był zdecydowanie niecodzienny. Otarło mu się o myśl, że dobrze by się prezentował na fotografiach, ale nie sądził, żeby kiedykolwiek miał okazję zrobić mu zdjęcia.

Urs prychnął z mieszaniną pogardy i rozbawienia w głosie.
- A wyglądam na takiego? - zadał retoryczne pytanie. Nie z urazą, po prostu by jego było na wierzchu. Gdyby jednak wtedy Collins przyjrzał mu się uważniej, dostrzegłby krótki przebłysk zaintrygowania i odrobinę podejrzliwości w spojrzeniu Wileya. Serio kojarzył Enterprise Earth, kpił czy po prostu tak powiedział, tak jak niektórzy machinalnie odpowiadają na pytanie “jak się masz?”? Dziwny gość z tego Collinsa. Nietypowy. I po chwili zastanowienia Urs pomyślał, że wcale nie w złym tego słowa znaczeniu… O ile nie kryło się w tym jakieś drugie dno.
Poszedł za nim do pokoju socjalnego, a tam od razu do pustego stołu. Przez ramię zerknął na Rivera, który zadał mu pytanie i po chwili zastanowienia kiwnął głową.
- Czarną z cukrem - powiedział, a gdy kawa Collinsa jeszcze się parzyła, on sięgnął do swojej torby. Chwilę w niej grzebał, szukając swojego drugiego śniadania. Niby kupił je po drodze, ale jak zawsze spadło gdzieś na samo dno. W końcu udało mu się wydobyć gotowe burrito ze stacji benzynowej. Wcześniej myślał, że zje je na zimno, ale że w socjalnym była mikrofalówka, pozwolił sobie skorzystać. Otworzył opakowanie z tortillą i wrzucił je do podgrzania. Chwilę dumał nad tym jaki program ustawić, ale nawet nie zapytał Rivera o wskazówki. Kliknął coś na próbę, a później już jakoś załapał i doszedł do tego jak ustawić moc i czas. Czuł na sobie spojrzenie Collinsa - w tak ciasnej przestrzeni nie mógł nie zwracać na to uwagi. Nie wyczuwał jego intencji i bardziej zakładał, że bibliotekarz ocenia jego zachowanie, a nie wygląd. I… w życiu by nie podejrzewał, że to może być coś aż tak pozytywnego.
- Pan słucha ciężkiej muzy? - zapytał, bo jakoś ta myśl nie dawała mu spokoju, ale nawet nie patrzył na Rivera. Wzrok miał utkwiony w odliczającym w tył wyświetlaczu na mikrofalówce.

Gdy skończył zaparzać swoją kawę, postawił ją na niewielkim stole i zabrał się za kawę dla Ursa. Czarna z cukrem też wcale nie była taką złą opcją, ale zauważył, że na niego cukier nie wpływa najlepiej, robił się potem zamulony.
- Słucham różnej muzyki. Ciężka nierzadko figuruje w moim repertuarze. - rzucił uśmiechając się kątem ust.
Przyglądał się jak chłopak rozpracowuje mikrofalę. Ciężko było na niego nie patrzeć, pokój był mały i nie było nikogo innego, a gdyby gapił się w ścianę to wyszedłby na co najmniej nienormalnego. Gdy ekspres przestał syczeć i wyrzucać z siebie kawę, postawił ją na stole przed krzesłem Ursa i usiadł obok, od razu pociągając łyk swojej, już nie tak gorącej czarnej.
Nie skomentował wyboru jego śniadania, bo sam nierzadko ratował się gotowcami ze sklepów gdy nie chciało mu się gotować, a miał ochotę na coś ciepłego.
- To jak… - zagadnął, by nie nastąpiła niezręczna cisza - jakieś plany na przyszłość? Uniwerek?

Urs wyglądał na naprawdę zaskoczonego tym, że bibliotekarz poczęstował go kawą - spodziewał się, że to tylko taka niezobowiązująca rozmowa. Przez moment patrzył niepewnie na kubek.
- Dzięki - mruknął w końcu i przysunął go sobie. Wypił pierwszy łyk i na jego twarzy pojawił się wyraz ulgi i zaskoczenia. Kawa to było to czego teraz potrzebował, a na dodatek ta była wręcz idealna - nawet ilość cukru była taka jaką lubił. Chętnie wziął kolejny łyk nim wrócił do jedzenia. Nie miał za bardzo pomysłu na zagajenie kolejnego tematu ani na pociągnięcie kwestii muzyki. To był dorosły, na dodatek bibliotekarz, z nim nie powinien gadać na takie tematy, w domu by usłyszał za takie coś “weź dorośnij”. Sytuację uratował Collins, zaczynając pozornie bezpieczny temat, o ile oczywiście nie rozmawiało się Ursem albo innym młodocianym kryminalistą.
- A wyglądam na takiego co pójdzie na uniwerek? - zapytał chłopak bez urazy w głosie, ale uśmiechając się krzywo. To miała być cwana mina, ale jeśli River przyglądał się wystarczająco czujnie mógł zauważyć, że jest raczej gorzka. Pewno, że chciał iść na studia, ale nie było takiej opcji. Miał słabe wyniki w szkole, poza tym nie miał szans się utrzymać, bo wiedział, że od rodziców na pewno nie otrzyma wsparcia.
- Nie wiem - mruknął. - Może po prostu pójdę w świat. Spakuję plecak i pojadę na stopa byle dalej. No bo co mnie tu trzyma? - prychnął nonszalancko. - Albo do jakiejś roboty w ostateczności. Choć z kartoteką to chyba nie mam zbyt wielu opcji - zastanowił się na głos, patrząc natarczywie w oczy Rivera, by przypomnieć mu, że nie jest tu z własnej woli i żeby nie traktował go jak normalnego dzieciaka.