My cinnamon sugar.

Dotarł na miejsce całe dwadzieścia minut przed czasem. Zawsze uważał, że jeśli chodziło o pracę, lepiej było pojawić się wcześniej, niż się spóźnić. Wygrzebał z kieszeni paczkę po aspirynie, w której trzymał fajki i przysiadł na ławeczce.
Plecy bolały go niemiłosiernie, marzył o prysznicu i miękkiej poduszce. Wczoraj udało mu się złapać pracę przy nocnym wykładaniu towaru w Targecie, siedział tam do szóstej, a w pół do ósmej umówił się tutaj, pod największym z nocnych klubów w całym Nowym Jorku. Miał zająć się sprzątaniem po dużej imprezie urodzinowej.
Przetarł oczy, obserwując wielki mrugający neon z napisem ADONIS. Miał nadzieję, że zrobi dobre wrażenie i złapie tu coś na stałe.
Łapał każdą robotę, jaka się nawinęła, nawet jeśli była tylko jednorazowa. Czasami ciężko było to wszystko pogodzić ze szkołą, ale miał cel - chciał odłożyć pieniądze na studia i wynieść się w końcu od matki. Dokładał się też do rachunków, bo ostatnio kiepsko było w domu z kasą. Facet matki stracił pracę i nie miał zamiaru szukać nowej, całe dnie spędzał przed telewizorem, wlewając w siebie kolejne piwa.

Milo w końcu podniósł się z ławki i wyrzucił niedopałek. Wygładził koszulkę i poprawił włosy. Wrzucił do buzi pasek cynamonowej gumy i ruszył.
Już od wejścia uderzył go mocny zapach perfum i zwietrzałego alkoholu. Na parkiecie głównej sali walały się dziesiątki złotych balonów i chyba tona konfetti. Tu i tam krzesła były poprzewracane.
  — Hej. — obok niego przeszedł chłopak, na niesamowicie wysokich szpilkach, ubrany jedynie w bieliznę i obróżkę. — W czymś ci pomóc?
Milo zamrugał, trochę onieśmielony, ale na szczęście zaraz pojawił się Patrick, z którym wcześniej już umawiał się na pracę.
  — O, jesteś już. Super. — mężczyzna uśmiechnął się szeroko. — Chodź.
Chłopak rzucił niepewny uśmiech tancerzowi na obcasach i poszedł za Patrickiem.

  — Tu masz płyn, a w tej szafce są mopy i szczotki. Przyjdzie Anna i ci pomoże, zajmie się schodami i parkietem, a ty ogarnij górę i naczynia. Najpierw je myjesz tu, potem musisz je wyparzyć. Wpadnę o trzynastej. Jak będzie ci czegoś trzeba to dzwoń, albo zapytaj któregoś z chłopaków.
Milo pokiwał głową, próbując wszystko zapamiętać. Na szczęście nie było w tym większej filozofii, w końcu to tylko sprzątanie.
Zabrał tacę i ruszył na górę, do prywatnych loży.
Kursował po schodach z dziesięć razy, zanim udało mu się znieść do kuchni wszystkie kieliszki i szklanki.
  — No to... lecimy. — mruknął sam do siebie. Wsadził w uszy słuchawki i odpalił ostatnio nagrany wykład z historii. Nie miał zbyt dużo czasu na naukę, więc po kryjomu nagrywał lekcje, żeby móc je potem powtarzać w wolnych chwilach.

Nie było w całym mieście osoby, która nie słyszałaby o Adonisie. Klub istniał od dawna, lecz swoją aktualną popularność zawdzięczał podjętej w odpowiednim momencie decyzji właściciela, by lokal ogłosić LGBT friendly - w chwili, gdy zainteresowanie tego typu miejscami rosło, a rynek jeszcze nie zareagował na te zmiany. Oczywiście zawsze istniały miejsca, gdzie nieoficjalnie spotykali się homoseksualiści, ale były to z reguły kluby dość szemrane, podczas gdy Adonis był już ze znacznie wyższej półki - z lepszą muzyką, drinkami, ochraniarzami, selekcją na wejściu i szeroką gamą usług, które pozwalały na urozmaicenie wieczoru. Prestiż Adonisa błyskawicznie się ugruntował i trwał do tej pory.
Osobą, która podjęła tę kluczową decyzję, był Anthony Rosso. Klub był jego chlubą, nawet jeśli nie był to jedyny biznes, którym się zajmował, nie był też najważniejszy. Po prostu sprawiało mu przyjemność zajmowanie się branżą rozrywkową i spędzanie tu czasu - niekoniecznie na zabawie, nawet na papierkowej robocie. Czasami przyjeżdżał tu do biura, ale nigdy nie było wiadomo kiedy się go spodziewać, jeśli nie miał umówionego spotkania - na tyle ufał głównemu managerowi, Patrickowi Sternowi, że w wielu kwestiach nawet się nie konsultowali i tylko Rosso przyjmował do wiadomości jakie decyzje podjął jego podwładny.


- Milo. - Anna poklepała chłopaka po ramieniu, by zwrócić na siebie jego uwagę. - Patrick mówił ci o prywatnych pokojach? Bo zostały tam naczynia. Przyniosłam ci ile dałam radę, ale jeszcze ze dwa razy będzie trzeba obrócić z tacą - wyjaśniła, poklepując chłopaka po ramieniu, by dać mu do zrozumienia, że nic się nie stało i jej słowa nie były naganą.
- Jakby co to tam na dole, na prawo od baru. Będziesz potrzebował pomocy? - upewniła się.

W pomieszczeniach wskazanych przez Annę - które były w głównej mierze lepiej urządzonymi dark roomami - faktycznie walało się jeszcze sporo szkła, butelek i innych śmieci, nie wyłączając opakowań po kondomach. Dla Milo to nie była raczej dobra wiadomość, bo nie dość, że musiał to wszystko wyzbierać, to jeszcze później umyć. Na dodatek znowu ktoś mu w tym przeszkadzał.
- Mówiłem coś do ciebie - odezwał się za jego plecami odrobinę zniecierpliwiony męski głos, a po chwili ktoś wyciągnął mu słuchawkę z ucha.
- Co tu robisz? Tylko personel ma tu wstęp - podkreślił już ostrzejszym tonem.
Za plecami Milo stał elegancki mężczyzna po czterdziestce, ubrany w antracytowy garnitur i błękitną koszulę, trzymający w jednej dłoni jego słuchawkę, a w drugiej teczkę w kolorze czekolady. Wyglądał jak jakiś prawnik i trochę nie pasował do tego miejsca, szczególnie o tej porze. Na chłopaka patrzył uważnie, ale nie wrogo.

Milo skrzywił się wyraźnie. Nie znosił, kiedy ktoś mówił do niego, gdy miał słuchawki w uszach, a jeszcze bardziej, kiedy ktoś ich dotykał.
  — Ejże... — zaczął niezbyt przyjemnym tonem. Już chciał zabrać słuchawkę z ręki nieznajomego, ale w ostatniej chwili się powstrzymał. Facet wyglądał na ważniaka.
  — Nie słyszałem, co pan mówił. — wyjął drugą słuchawkę i odgarnął włosy z czoła. Już wiedział, że będzie musiał przesłuchać cały ten cholerny wykład od nowa.
Przywołał na twarz sztuczny uśmiech. Głupio się czuł stojąc przed tym eleganckim facetem, z rękami pełnymi worków na śmieci. Zerknął w dół i tylko poczuł, że twarz nagle robi mu się wściekle gorąca.
Wdepnął... w zużytą gumkę, która teraz wystawała mu spod podeszwy. Kurwa. Jeszcze była tandetnie różowa.
Miał tylko nadzieję, że ten gość tego nie zauważy.
  — Klub jest na razie zamknięty. Otwierają go wieczorem. Mogę pójść po szefa, jeśli chce pan z nim pogadać. — wytarł buta w podłogę, próbując dyskretnie odkleić od siebie to paskudztwo.
Znów się uśmiechnął, tym razem mniej sztucznie.
  — Powinienem wracać do pracy. — szarpnął słuchawkami, wyrywając kabelek z palców nieznajomego.

Tony jakoś szczególnie zwrócił uwagę na ten gest odgarniania włosów przez chłopaka. Było w tym coś magnetyzującego - widok szczupłych, jasnych palców wplecionych między rude loki. No tak - w sumie gdy Rosso przyjrzał mu się bardziej ogólnie, ocenił, że to bardzo pociągający chłopak. Rudowłosy, piegowaty, o regularnych rysach i takiej świeżej, młodzieńczej urodzie… Jego typ. I - jakże małostkowo - właśnie przez to Anthony trochę spuścił z tonu i oddał mu słuchawki, gdy za nie pociągnął.
- Nie ma takiej potrzeby - odpowiedział spolegliwie na propozycję wezwania szefa. Uśmiechnął się nawet, nie kryjąc rozbawienia. Szefa. Dobre sobie. Nagle jednak ostatnie elementy układanki w jego głowie wskoczyły na miejsce i jego twarz rozświetliło zrozumienie.
- Ach - mruknął. - Tak, jesteś tym nowym pomocnikiem. Dobrze, wracaj do pracy, nie przeszkadzam.
Machnął niedbale ręką na pożegnanie i obrócił się, by pójść dalej. Na uśmiech zadowolenia pozwolił sobie dopiero, gdy stał już plecami do nastolatka - to było trochę złośliwe z jego strony, że nie powiedział kim jest. Był jednak szalenie ciekawy jego miny, gdy się dowie…
- O, cześć Tony!
Jakiś chłopak ubrany w dżinsy i ramoneskę zmierzając ku wyjściu skręcił, by przywitać się z Rosso. Miał dla niego promienny uśmiech i całusa w policzek, którego starszy mężczyzna chętnie przyjął, przytrzymując chłopaka w talii.
- Do pracy? - upewnił się młodzieniec.
- Tak… A ty już po? - zapytał Anthony, a w odpowiedzi otrzymał potakujące skinienie głową i kolejny uśmiech. - To biegnij, nie zatrzymuję cię.
- Nie masz ochoty na kawę?
- Wiesz, że chętnie, ale nie mam dziś niestety czasu - westchnął Rosso. - Innym razem.
- Jasne. - Chłopak nie wyglądał na urażonego. Poprawił plecak na ramieniu i poszedł, kołysząc biodrami, by Tony to widział. A jeśli Milo pozwolił sobie na zainteresowanie się tą sytuacją, to mógł w tym momencie rozpoznać tego tancerza, który go przywitał na wejściu. Ubrany był prawie nie do poznania…
- Do jutra! - rzucił tancerz przez ramię, nie wiadomo w sumie do kogo, a później zwrócił się do Milo. - Miłej pracy, do zobaczenia! Hej! - Zatrzymał się nagle. - Co powiedziałeś szefowi, że takiego rogala miał?