Nanny

Diego Vargas — mężczyzna lat 32, znany też jako jeden z lepszych architektów na rynku pracy w Stanie. Samotny ojciec dwójki dzieci, posiadający własną działalność gospodarczą, który nie tak dawno wygrał wyłączne prawa do opieki nad dziećmi. Rozwodnik i póki co singiel, nie szukających łóżkowych przygód.

Mimo że doskonale radzi sobie nad opieką Oliviera oraz Amelii, czasem przychodzi taki czas, w którym człowiek uświadamia sobie, że prócz codziennych obowiązków oraz kwestii zawodowej, nie robi nic poza tym. Zauważył jak od momentu rozwodu, do wygranej sprawy i jeszcze więcej, zaniedbał siebie jak i swoich bliskich w postaci rodziny, znajomych czy przyjaciół.

Długo zastanawiał się nad rozwiązaniem, aż ostatecznie postanowił, że wynajmie opiekunkę do dzieci. Od miesiąca poszukiwał odpowiedniej kandydatki do opieki nad jego dziećmi i pomimo dnia próbnego, żadna nie spełniała jego oczekiwań. Widział jak dzieci czuły się przy obcych kobietach nieswojo, a pomimo posiadania jakieś tam ręki do dzieci, brakowało im czegoś jeszcze, co sprawi że dzieci polubią je niczym najbliższą im ciocię.

A co jeśli zamiast opiekunki do dzieci powinien wynająć opiekuna?

I właśnie w taki sposób dnia dzisiejszego oczekiwał kandydata, który zgłosił się na rozmowę, a on umówił się z nim na konkretną godzinę w jego domu. Diego z natury był raczej z tych stresujących się, dlatego martwiło go, gdy widząc zbliżającą się godzinę spotkania, nie słyszał charakterystycznego odgłosu dzwonka. Dopiero minutę przed czasem zdołał usłyszeć znajomy dźwięk. Podszedł do domofonu, a widząc na kamerce młodego chłopaka, domyślił się że to właśnie on zgłosił się na rozmowę. Otworzył drzwi, a łagodny uśmiech wkradł się na jego delikatne rysy twarzy.

— Dzień dobry. Rozumiem, że jesteś Jack? Zapraszam do środka — odezwał się, a ze względu na różnicę wieku, zgrabnie przeszedł na "ty". Wpuścił go do wnętrza domu, wskazując mu gdzie powinien zostawić ewentualną kurtkę, torbę lub cokolwiek innego co miał.
Dom okazał się być tych z gatunków luksusowych. Po samym mężczyźnie dało się zauważyć, że ubierał się w drogich markach, a pieniądz generalnie trzymał się go nie najgorzej.

— Napijesz się czegoś? Coś na ciepło czy na zimno? — spytał się w następnej kolejności, prowadząc go do salonu, a ze względu na to, że wyglądał na kogoś, kto głowę miał w chmurach, zapomniał się przedstawić.

Diego póki co nie przyglądał się ruchom, ani sposobu zachowania młodzieńca. Raczej wolał nie oceniać ludzi po okładce, dlatego zawsze dawał im te kilka dni próbnych, aby rozeznali się w domu, jak i poznali z dzieciakami. Rozumiał, że pierwsze rozmowy bywały stresujące, szczególnie jeżeli komuś zależało na pracy. Widział, że Jack był dosyć młody, więc trochę obawiał się o brak doświadczenia. Ale właśnie. Może to właśnie wiek będzie jego nieocenioną walutą? Miał dzieciaki w takim wieku, że z pewnością Jacka mogliby potraktować jak starszego brata lub bardzo młodego wujka.

Dalej nie dotarło do niego to, że nie przedstawił się nowo poznanemu. W zamian bardzo był chętny, aby poczęstować go jakimkolwiek napojem, dlatego jak usłyszał o wodzie, nie mógł powstrzymać się o chciane preferencje. Niby to głupa woda, ale każdy lubił ją pić na swój sposób.

— Z cytryną, z kostkami lodu? — dopytał się nim całkowicie zniknął w kuchni, aby według jego preferencji, przynieść mu szklankę z woda, stawiając ją na stoliku kawowym, na którym nie było ani krzty kuchu czy okruszka. W zasadzie wszystko wyglądało jak w muzeum, idealnie posprzątane, idealnie ułożone.

— W sumie na początku chciałem dopytać jak dysponujesz czasem? Uczysz się jeszcze, w jakie dni możesz pomagać? — zaczął na dobry początek, samemu siadając na fotelu, które znajdowało się na przeciwko białej, miękkiej kanapy. Dało się zauważyć, że fotel jest z tej samej serii.

— No i oczywiście interesuje mnie kwestia, czy wcześniej miałeś styczność już z dziećmi? — dopytał, całkiem subtelnie i choć miał wiele pytań, nie był z nimi aż tak inwazyjny w tym wszystkim. Dawał czas na zastanowienie się, na odpowiedź.

— A tak, bardzo proszę — odpowiedział, chętnie wskazując mu miejsce na kanapie. Jakoś automatycznie założył, że chłopak sam usiądzie na niej, bez zbędnego pozwolenia. Mimo wszystko zapunktował u niego, zachowując swego rodzaju kulturę. To też świadczyło dobrze o nim samym.

— O proszę, malarstwo? — zwrócił na to z wyraźnym zaciekawieniem, odnajdując w tym rzeczywiście pozytywny aspekt. Sam był po architekturze i spełniał się artystycznie. Nie zajmował się tylko zawodem, również miał swój warsztat, gdzie tworzył swoje prace.

— Studiowałem architekturę, więc pojęcie ogólne mam w tym temacie — przyznał śmiało, przy okazji mając nadzieję na to, że w ten sposób chłopaka zachęci i do siebie. Ostatecznie nie wiedział, ile miał jeszcze rozmów przed sobą, a przez podobne zainteresowania dobrze zdawał sobie sprawę jak wyglądają tego typu studia.
Przytakiwał na jego słowa głową, łapiąc się za podbródek w charakterystycznym geście zamyślenia.  

— Rozumiem. Wydaje mi się być to dobrą godziną. Dzieciaki akurat odbieram ze szkoły i na 15:30 jesteśmy z powrotem — pomyślał głośno, dokładnie analizują to, co mu przedstawił chłopak  — O, to idealnie się składa. Olivier ma 10 lat, a Amelia już z niej dwunastoletnia panna jest — zaśmiał się na to stwierdzenie, doskonale wiedzą jak dziewczyna zaczęła powolutku mu dorastać — W Holandii? Stamtąd jesteś? — dopytywał ciekawsko, ale nie był przy tym przesadnie wścibski. Po prostu chciał wiedzieć, chciał go poznać skoro miał oddać pod opiekę swoje dwie największe pociechy, które kochał ponad własne życie.

— No tak. U mnie to wygląda w ten sposób, że będziesz miał kilka dni próbnych, zobaczę jak sobie radzisz i czy dzieciaki będą czuć się przy Tobie swobodnie. A potem zadecydujemy wspólnie, czy chcemy ze sobą razem współpracować — odparł z sympatycznym uśmiechem, a widząc jego odwrócone spojrzenie, mimowolnie zaśmiał się łagodnie pod nosem. Doskonale rozumiał, o czym mówił.

— Mogę się domyślać — odparł, nie ciągnąc żartu jakoś szczególnie dalej — No, jeżeli chodzi o zajęcia to na pewno dostaniesz rozpiskę tego, o której powinny odrabiać lekcję, kiedy jest czas wolny na zabawę, a kiedy na posiłek i takie tam. Młodziaki mają w tygodniu zajęcia dodatkowe, więc czasami musiałbyś je zawieść jeżeli będę w pracy, ale to do dogadania jeszcze — przyznał, podając drobne szczegóły z ogólnego dnia codziennego dzieciaków

— A powiedz mi proszę, miałbyś problem z gotowaniem? Albo są rzeczy, które sprawiają Ci trudność, jak na przykład utrzymanie codziennej rutyny? - dopytywał cały czas, z zaintrygowaniem spoglądając na Jacka.

Również słuchał go w podobnym skupieniu. On nie miał problemu z przyswajaniem informacji i ich pamięcią. Pomimo tego, że sam lubił odpowiednią organizację, a dokładności mu nie brakowało, jakoś nie miał potrzeby zapisywać wszystkiego, ale może taki jego urok.

— Rozumiem. Możliwe, w sumie zobaczymy jak to wyjdzie tak naprawdę — przyznał, nie chcąc przywiązywać wagi do takich słów. Każdy miał jakieś wady i zalety, miał tylko nadzieję że za bardzo nie wpłyną to na rozwój jego dzieci.

— Trochę kawałek drogi jest do przebycia, ale jest też niedaleko przystanek autobusowy, którym można łatwo dojechać. Droga zajmuje nim jakieś 20 minut — przyznał, a na kolejne słowa chłopaka niemało się zaskoczył. W sumie nie każdy praktykuje taki styl życia — Nie jest to najgorszy pomysł, ale też nie chciałby, aby dzieciaki byli przesadnie zmęczeni przed niektórymi zajęciami, więc to zależy w jakich dniach — odparł z delikatnym uśmiechem. Nie był przeciwnikiem tego pomysłu, wiedział, że wysiłek fizyczny dobrze wpływał na ciało i umysł, ale z drugiej strony nie wyobrażał sobie jakby mieli przy tym cali się spocić oraz zmęczyć, przez co trudniej pracowałoby im się na zajęciach.

— Czyli rozumiem, że byłeś szkolony z pierwszej pomocy i masz w tym temacie obeznanie? Gdyby doszło do jakiegoś wypadku, wiedziałbyś co w takiej sytuacji robić? — dopytał, a jako kochający ojciec, zakładał każdą ewentualność, szczególnie niebezpieczeństwo — Co prawda one na rowerach potrafią jeździć, ale wiesz jak czasami jest z dzieciakami — dodał, a Jack mógł zauważyć, że Diego to ten rodzaj rodzica, który aż za bardzo troszczył się o swoje pociechy.

Każdy miał swoje odchyły społecznie, Diego również miewał rzeczy, których obawiał się mniej lub bardziej. Dlatego nie wnikał w irracjonalny lęk, którego w zasadzie nie zauważał u młodego, szczególnie, jeżeli nie sprzeciwiał się co do podróży środkiem komunikacji miejskiej.

— Dobrze, podoba mi się ta wizja — przyznał zadowolony, będąc pozytywnie zaskoczonym postawą młodzieńca. Rzeczywiście nauczy to ich trochę większej samodzielności, chociaż jak na swój wiek i tak potrafili być całkiem dojrzali, rozsądnie podchodząc do różnych kwestii.

— Naprawdę? Nigdy tam nie byłem, to nie miałem okazji poznać tamtejszą kulturę — przyznał szczerze — Dobrze, dobrze. Wolałem się upewnić w takich kwestiach, sam rozumiesz — zaśmiał się, jakoś nieszczególnie wymagając od niego, aby pokazał mu papiery. Jest w stanie uwierzyć mu na słowo, że tak w rzeczywistości było. Zresztą, dopytywał tylko czysto informacyjnie, nie oczekiwał od niego posiadania papierów z pierwszej pomocy. Dobrze jednak wiedzieć, czy w krytycznej sytuacji będzie wiedział, co zrobić i jak zareagować.

— Mówisz? Jak radzisz sobie ze zbitym kolanem to świetnie — przyznał pogodnie, posyłając mu łagodny uśmiech. Zaraz po krótce opowiedział mu, co lubi każde z dzieci, a za czym naprawdę nie przepadają. Wstał na chwilę, aby pójść do swojego biura, przepraszając go na moment. Wrócił do niego z planem ich tygodnia, aby miał ogólne pojęcie tego, jakie mają obowiązki. Wyjaśnił mu również ich plan kiedy miał jakieś pytania. Spytał się go o kilka, dodatkowych rzeczy, z czystej, ojcowskiej ciekawości.

— No dobrze, z mojej strony to raczej wszystko. Ja jestem jak najbardziej na tak i jeżeli jesteś chętny na dzień próbny, możemy umówić się na dzień, w którym chcesz przyjść — zaproponował, oczekując jego ostatecznej decyzji w tej kwestii.