Connected

- Pani detektyw - uśmiechnęła się do siebie, widząc sposób w jaki kobieta zapisała swój kontakt. Zaraz też nacisnęła go, żeby połączyć się z kobietą choć na chwilę. Nie tyle sprawdzała prawdziwość numeru, co chciała zostawić jej kontakt również do siebie. Choć może to niezgodne z zasadami. Jak to było? Powinna zadzwonić po trzech dniach? - Całodobowego chińczyka? Czy klub? - dopytała z uśmiechem. - Są powody dla których nie ma ich w małych miasteczkach. Głównym jest brak zainteresowania mieszkańców takimi usługami. - Dla podkreślenia swoich słów rozejrzała się bo prawie pustym barze, choć według wielkomiejskich prawideł było wciąż wcześnie. - Poza tym, to takie stereotypowe. Uciec z korporacji i pójść w gastronomię. Ludzie wychodzą z tych molochów, najczęściej bez zainteresowań i innych umiejętności, bo praca nie zostawiała im na nie czasu, więc otwierają lokal. Bo muszą coś zrobić, z przyzwyczajenia, a to wydaje im się takie luzackie. Może nawet proste, w końcu każdy kto ma trochę grosza może otworzyć knajpę. - Deidre wzruszyła ramionami. To zdecydowanie nie była ścieżka dla niej. Nawet gdyby nie miała pracy.

Wysłuchała jej, ale uśmiechnęła się wreszcie.
– Nie , nie widzę cię w knajpie, tylko w klubie. Prawie jak scenariusz filmu: kobieta zmęczona miastem przyjeżdża do miasteczka, ale tam jest za mało życia, więc ta postanawia obudzić ludzi, dać im zabawę, wypoczynek, więc zakłada klub. – Rose zmrużyła oczy i przebiegła spojrzeniem po twarzy, a później sylwetce kobiety, jakby oceniała Deidre, czy rzeczywiście pasuje do tej wizji. – Potrafię sobie ciebie wyobrazić, jak siedzisz w prywatnej loży ze swoimi ulubionymi znajomymi, a gdzieś w tle muzyka, DJ i bawiący się ludzie. – Pokiwała głową do obrazu, jaki stanął jej przed oczami. Napiła się piwa, a później nałożyła na usta bezbarwną glicerynową szminkę, którą zaczęła bawić się w dłoni.

Deidre przez chwilę wyglądała, jakby rzeczywiście rozważała tą propozycję, ale w końcu parsknęła cichym śmiechem. Była przekonana, że wszystkich, pełnoletnich mieszkańców tego miasteczka nie starczyłoby do wypełnienia porządnego klubu.
- Nie - nie zgodziła się, kręcąc głową. - Gdybym już miała taki klub, raczej stałabym za barem, żeby porozmawiać z jak największą ilością gości - uznała. - I chyba wolałabym pensjonat, to też pasuje do filmu. Jakieś ciche, spokojne miejsce z widokiem na morze. W którym też stałabym za barem, żeby porozmawiać z jak największą ilością gości. - Puściła do kobiety oko, przesuwając wzrokiem w ślad za szminką. - Może po prostu zapytam, czy nie potrzebują tu barmanki? Doświadczenie z drugiej strony lady mam spore.

Pokiwała głową na znak, że rozumie podejście kobiety i przyjmuje jej wersję jako tę poprawną, nie swoją. Cóż, Deidre znała się lepiej, nie zamierzała dyskutować czy pasowała bardziej na właściciela klubu, czy spokojnego pensjonatu.
To oczko lekko ją zaskoczyło, wybiło z rozmowy Spojrzała w bok, aby zebrać myśli i odruchowo roztarła szminkę dolną wargą po górnej. Zerknęła za bar, na znajomą, która akurat go obsługiwała.
– Spróbuj – przytaknęła. – Dlaczego, skoro aż tak chcesz poznawać nowych ludzi, przyjechałaś do tak małego miasta? – Ludzie czasem zarzucali jej, że ich przesłuchuje zamiast normalnie rozmawiać, ale akurat tego typu pytania zaczęła zadawać zanim w ogóle spadła na pomysł pracy w policji.

- Dlaczego nowych? - odparła pytaniem na pytanie. - Nie miałabym nic przeciw temu, żeby to byli stali klienci. - Uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami. - Poza tym, to miasteczko jest pełne ludzi których nie znam, powinno zaspokoić mój głód nowych twarzy przez długi czas.
Jej odpowiedź wiele nie wyjaśniała, zdawała sobie z tego sprawę. Ale pytanie Rose też wydawało jej się trochę bezpodstawne. Znów wsparła głowę na dłoni i przez chwilę przyglądała się kobiecie naprzeciw.
- Nie wiem, czy mieszkanie tutaj jest czymś dla mnie - kontynuowała po chwili. - Ani czy nie ucieknę stąd szybciej niż z korporacji. Ale nigdy nie mieszkałam poza dużym miastem i zwyczajnie miałam ochotę spróbować czegoś nowego. Miasta, mimo klubów i chińskiego żarcia po północy potrafią być męczące. A ja potrzebuję trochę spokoju.

Zauważyła, że Deidra często odpowiada pytaniem na pytanie, uznała to za ciekawą konwencję prowadzenia rozmowy. Kiwnęła głową.
– Mam nadzieję, że znajdziesz spokój i swoje miejsce – powiedziała i uśmiechnęła się ciepło. Sama czuła się tu cholernie dobrze, miała okazję mieszkać w kilku innych miastach, nawet w Dublinie, ale t właśnie w rodzimym miasteczku miała to, o czym wspomniała nowa znajoma – spokój.
Wypiła resztkę piwa i przez chwilę patrzyła, jak piana spływa po ściance szklanki. Spojrzała na Deidre. – Będę się zbierać. Nie porozmawiałyśmy za długo, ale może jeszcze się kiedyś tutaj spotkamy. Przeważnie jestem w piątki – dodała. Miała świadomość, że to mogło zostać odebrane jako zaproszenie na następne spotkanie, ale właściwie to tym było, niepowiedzianym wprost 'przyjdź w przyszłym tygodniu, porozmawiajmy dłużej'.